Herkes Beni Sevsin, Hayır Diyemem, Kendimi Yük Gibi Hissediyorum: İyi Çocuk Sendromu
Vložit
- čas přidán 21. 03. 2024
- Bu bölümde, “İyi Çocuk Sendromu”nun belirtileri ve etkilerinden bahsettim.
Çocuklukta duygusal ihmalin, ihtiyaçların dile getirilememesi ve sürekli başkalarını memnun etme çabasının yetişkinlikte nasıl sonuçlara yol açabileceğine değindim.
Çocuklar duygusal ihmal durumunda ihtiyaçlarını dile getirememeyi öğrenirler.
Cici çocuk sendromu yaşayan bireyler, yetişkinlikte duygusal zorluklar ve ilişki problemleri yaşayabilirler. Kendi duygularını bastıran ve sürekli başkalarını memnun etmeye çalışan yetişkinlere dönüşebilirler.
Görüşlerini benimle paylaşır mısın?
Acaba bu bahsettiğim konuyu deneyimliyor olabilir misin?
🌻Online seanslarla ilgili bilgi ve randevu almak için aşağıdaki linke tıklayabilirsiniz.
superpeer.com/mervebasibuyuk/...
🌻Travma Bilgili Sağlıklı Sınırlar Eğitimi’ne hemen katılmak için aşağıdaki linke tıklayabilirsin.
superpeer.com/mervebasibuyuk/...
Bu video ilgini çektiyse benzerleri için takip edebilirsin.
Önemli: Bu video bilgilendirme ve farkındalık amaçlıdır. Bahsettiklerim kimilerinin tecrübe ve yaşantılarına uyacağı gibi, kimilerininkine uymayabilir. Lütfen bu video üzerinden kendinize teşhis koymayın ve ihtiyaç duyuyorsanız bir profesyonelden destek almayı ihmal etmeyin🌱
Sosyal Medya Hesaplarım⬇
Instagram - / psk.mervebasibuyuk
TikTok - / pskmervebasibuyuk
@terapistkoltugupodcast
#Psikolog #terapi #Seans #Psikologmervebaşıbüyük #eğitim #travma #sağlık
Bilenleriniz vardır, CZcams yorumlarını okuyup cevaplarım. Fakat bu videodaki yorumlar öyle ki, birçoğunu okumama rağmen pek cevaplayamadım. Yazacağım birkaç cümle eksik kalacaktı. Benim terapistliğim, sizin gerçekliğinizin yanında eridi diyebilirim. O yüzden sadece samimiyetle kalbini açan herkese teşekkür ederim. Bu video 1 kişinin içindeki çocuğa “Ben kötü değilmişim” dedirttiyse ne mutlu bana🌺
Ben kendi adıma çok teşekkür ederim hayatım boyunca aradığım ama bulamadığım, sizin de dediğiniz gibi geçmişte baş edemediğim için unutma yolunu seçtiğim bir çok travmamı buldum sayenizde❤…ve evet kameralar duygusal ihmali nasıl tespit edemezse beynimiz de bir müddet sonra görmemeye ve ilerleyen süreçte hiç bir sorun yok ben suçluyum moduna girmemize sebep olmuş.O kadar haklısınız ki yediğim bir yemeği arkadaşlarımla nadir de olsa eğlenceli vakit geçirdiğim o kısacık anlarda bile suçluluk duygusunu çok iyi bilirim.
Sizi tanıyana dek çok gereksiz detaylarla boğuşurken şimdi her şey zihnimde netleşti. İyi ki sizi tanımışım çok araştırıp kişisel gelişim vs çok takip edip dinleyen biriydim, araştırırken hep bilinç altımda bana iyi gelecek ufacık da olsa bir parça bulmaktı umudum. Ama yıllardır bulamamıştım taki sizi tanıyana dek 🙏Siz bence bu konuda bir ilki başarıp herkesin o ihmal edilmiş çocuk kalplerine dokundunuz İYİ VARSINIZ SEVGİLERİMLE 🤍🪽♥️🫡
Hocam merhabalar benim şoyle bir sıkıntım var benim yaşım 23 ama kendimi 16 yaşindaymis gibi hissediyorum surekli cocuk gibi hissediyorum benim yaşıtim yada kucuk olan kişilere bile abi diyorum hep benden buyukmus gibi hissediyorum kimse beni ciddiye almiyo hep bana yaşitin adami degilsin derler ama bunu bir turlu duzeltemiyorum bana yardimci olurmusunuz
18 yaşındayım. Bu yaşıma kadar aklımda kalan, ders çıkardığım büyük bir hata yapmadım, yapamadım. Belki de en çok hatalar yapmam, bunlardan dersler çıkarmam ve yinelememem gereken yaşlarımda ben hep o parmakla gösterilen kusursuz çocuk olmak için uğraştım. Tıpkı söylediğiniz gibi herkes beni çok sevsin istedim, en yüksek puanları alayım ki babam aferin desin, ev işlerini halledeyim ki annem başımı okşasın istedim. Bir sürü aferin aldım, eve her zaman takdir getirdim, odamı hep tertemiz tuttum, misafirler, akrabalar, öğretmenler beni hep çok sevdi, sessiz ve el altında dolaşmayan bir kız oldum. Eve misafir geldiğinde bu evde çocuk var mı yok mu belli değil derlerdi hatta. Halam istediğini alabilirsin diye markete götürdüğünde oyuncak reyonunda gözüm kalmasına rağmen bir kutu süt aldığımı hatırlıyorum, o bile kendim icin değil kardeşim içsin diyeydi. Tüm bunları anne babamın sürekli hastalanan kardeşimle ilgilenmelerini kolaylaştırırken bir yandan da benim ihtiyaçlarımı düşünmek gibi bir yük edinmemelerini sağlamak için yaptım. Ne kadar çok ağlarsam o kadar güçsüz olacağımı öğrendiğim için duygularımı göstermemeye başladım. Ama onlar kardeşimle ilgilenmek zorundalardi, ama onların işi başından aşkındı, ama onlar benim duygularımı dinleyecek kadar vakte sahip değillerdi diye diye amalarla onları nasıl da koruduğumu farkettim bu videonuzu izleyince. İnsan yüzüne çarpılmadan anlayamıyor bazı şeyleri. Hala onlara olan sevgim sonsuz ama o dediğiniz öfke benimle birlikte büyüyor. O öfke yüzünden bazen kendimi temizliğe veriyorum, bazen de beni her seferinde ağlatmış olan filmleri izliyorum. Bunlar tek suçu herkesi memnun etmeye çalışan küçük cerene verdiğim cezalarmış meğersem, kim bilir daha bilmediğim ne kadar çok zarar verdim kendime. Tüm videolarınız çok bilgilendirici ama özellikle bu video için ayrıca teşekkür ederim Merve hanım. Hayatıma başka bir pencereden bakmamı sağladınız.
hiçbir zaman öfkeli baskıcı olmadı annem ve babam. bebekken çocukken bile uslu olup oturduğumdan hiç sesimi çıkarmadığımı öve öve anlatırdı annem. Hala da hep ben kızıma güveniyorum o yüzden karışmıyorum başka çocuklar gibi olsan sana bunu yapmazdım diyor. hayat konusunda fikir ve mantık olarak onlara güven duyamadım sanki duygusal yükü olan çocuklar gibilerdi. annem babamla olan sorunlarını bana anlatır öfkesini kusardı sonra da gidip eskisi gibi yakın olurdu tüm duygusal çöpünü bana dökerdi babam iyi bir babaydı aslında ama buna rağmen soğukluk hissediyorum temas etmek ya da baş başa kalmak beni rahatsız ediyor. şimdilerde düşünüyorum bu ‘örnek ve iyi’ çocuk olmak bana beni kaybettirmiş olabilir mi ben gerçekten bu muyum. öfkemi dışarı yansıtamam çatışmak yerine insanların huyuma gidip memnun etmeyi tercih ederim. isteklerimi duygularımı çok zor açarım. Yardım istemek benim için çok zordur karşıdaki kişiye yük oluyormuş gibi hissederim.elime para geçince kendime kıyafet alınca kendimi suçlu hisseder anneme ya da eve bi şey alırım. içimde bi kişiliğim var sanki ama bunu tam anlamıyla hayatıma yansıtamıyorum. uzun bir depresyon geçmişim var. tüm bunları fark etmek de önemli bir adım sanırım.çok güzel anlatmışsınız teşekkür ederim
Şu an inanamıyorum... Resmen beni anlatmışsınız. Ben de aynı şeyleri yaşadım ve aynı şeyleri hissediyorum. Özellikle "içimde bir kişiliğim var sanki ama bunu tam anlamıyla hayatıma yansıtamıyorum" kısmı... Sarılmak istedim size ❤
@@rosa.lindali❤❤
@@rosa.lindali❤❤
@@rosa.lindali❤
yorumunuzu okurken bende gözlerimi açarak okudum kendimi gördüğüm için evet gerçekten içimde bir kişilik var benden ayrı ve ben onu yaşayamıyorum ne kadar güzel açıklamışsınız 🥹
Şu an ailemden uzakta üniversitede okuyorum ve ilk geldiğimde aileme gram özlem hissetmedim. Ve çocukluğumu da hatırlamıyorum. Onları aramasam özlemiyorum aradığımda da yalnızca kötü hissettiğimde öfkeli bir şekilde arıyorum. Bazen geçmişime hiç sahip olmamış olmak istiyorum silinsin ve ben tekrar başlayayım. Hatta kendimi 0 yaşında varsayıyorum. Çünkü olanların hiçbirini ben istemedim ve ipler tamamen ailemdeydi. Kendi özgürlüğümü yavaş yavaş bulmaya ve kendi hayatımı yaratmaya başladım. Bu yüzden ben (2)0 yaşındayım…
Böyle bir toplumda toksik aileden ayrışmak büyük bir cesaret bana göre. Birçok insan ailesi ne kadar zarar verse de hapsoldukları fanusun içinden kaçamıyor. Hayat cesurlara torpil geçer :))
24 yaşındayım ve sanki bu yaşıma kadar yaşamamış gibi hissediyorum çocukluk ergenlik gençlik hiçbirini yaşayamamışım gibi ve hala da tam olarak o içimdeki kişiyi tek başıma takılırken olduğum kişiyi neredeyse kimsenin yanında açığa çıkaramıyorum. Anlattığını çocuk neredeyse tüm cümleleriyle benim ve yetişkinlikte de yine anlattıklarınızı yaşıyorum bazı yerlerde ağlama isteği geldi. Bu nasıl aşılır nasıl değişir bilmiyorum ancak kendimi bu halimle sevemiyorum bu yüzden de hep birileri beni sevsin istiyorum sanki açığı kapatabileceklermiş gibi. Etrafımdaki insanların çocukluğunu eski hikayelerini vs dinleyip kendimden bir hikaye aramakla geçen onlarca günüm oldu ve sonunda hiçbir şey bulamamıştım en son çocukluğumu hatırlamadığıma karar vermiştim ve sizi dinleyince sebebini anlayabiliyorum. Ama bunun için ailemi suçlayamıyorum çünkü onların da çok güzel çocukluk geçirmedikleri ortada. Umarım benim için de benim gibi yetişen herkes için de hayatımızın bundan sonrası daha güzel ve yaşamaya değer olur
Bu bölümü dün gece spotify da dinledim. Bitince uzun uzun boş duvara baktım. Düşünce denizinde kayboldum. Oradan çıkabilmek için gecenin 2 sinde tüm evi temizledim ve yemek yaptım. Çamaşırları yıkadım ve astım. Kafamın içi hala konuşuyor. Kendime gelmem zor olacak sanırım. Çocukluğum.. benim ağrılı sancım.. öperim yanaklarından
Hata yaparak büyümek isterdim, hatalarımdan ders çıkararak…
Haktır bu. Hata yapmak en insani hakkımız
But durumu sonuna kadar yaşadım 19 yaşındayım ve şuan o kadar boşlukta ve kötü hissediyorum ki gözyaşları içinde dinledim . Bunu yaşayan tüm güzel kalpli insanlar sizlere kocaman sarılmak istiyorum
Her bir cümle yüzüme tokat gibi oturdu içim parçalandı ya kendime acıdım dinlerken gerçekten ne kadar zor olduğunu anlatmaya hiçbir kelime yetmez
Kendimi ilk defa bu kadar anlaşılmış hissediyorum, birçok anlatımınızda kendimi buldum. Belki de içten içe bildiğim şeylerdi ama bunun başka biri tarafından anlaşılması iyi hissettiriyor. Bu konu hakkında düşünürken karşıma çıktı. Ben farketmeden onların duygu ve onayına bağımlı hale gelmişim. Sürekli endişeli, kaygılı, uyumlu olmaya çalışmaktan yorgun bi halde buldum kendimi. Hatta sürekli onları mutlu ve memnun etmeye, bozuk ruh hallerini düzeltmeye çalışıyorum. Size yemin ederim onlar yokken bile yanımdalarmış gibi davranıyorum. Yani arkadaş ortamında, romantik ilişkilerimde, okulda her yerde. Aşırı uyumlu, doğru, ahlaklı, alçak gönüllü, söz dinleyen, başkalarının hâkimiyeti altında bulunan, öz güvensiz, saygı görmeye alışık olmadığı için başkalarına göre hareket eden, arkadaşlarımla veya ilişkimde yaşadığım en ufak sorunda aşırı kaygılı, kırılgan onlara bağımlı hale gelen birisiydim. Diş sıkma, baş ağrısı, boğaz ağrısı, anksiyete, böyle bi anda gelen mutsuzluk, kendini gerçekleştirememenin yarattığı yük... Tuhaf bi boşluk hissi var içimde, ne yapsam dolmuyor. Nasıl kalbimdeki o his diner, ağlasam da konuşsam da bir türlü almadığım o sevginin, onayın yerini nasıl doldururum, bilmiyorum. Ailemle defalarca farklı şekillerde iletişim kurmaya çalıştım. Ama sonucu az çok tahmin edersiniz. Kendini sev, kendinle barış olayını uygulamaya çalışıyorum. Ama yeterli olmuyor. Ben bu tatmini nasıl yaşayacağım. Romantik ilişkilerimde de hep duygusal olarak mesafeli insanlara denk geldim. Şöyle biri gelse, sarılsa, desteklese, yanımda olsa, beni anlasa, şefkat gösterse herşey geçecekmiş gibi. Ama erkeklerin birçoğu böyle değil. Biliyorum bu biraz da anne/baba vasfı yüklemek oluyor onlara. Ama diğer türlüsünü de ben yapamıyorum. Çünkü duygusal, maddi manevi bi yetişkin gibi hissetmiyorum kendimi. İçimdeki o hissi de geçirebileceğine inanmıyorum öylesinin. Omzundaki yükü alacak birine ihtiyacım var gibi. Ailemin vermediği o şefkati, maddi manevi desteği verecek biri. Bazen diyorum ki kendilerinden yaşça büyük erkeklere çekilen kadınların çoğu büyük ihtimalle bunu yaşıyor. Ama bunu eleştiren acımaz bir erkek kitlesi de var, illa her anlamda bağımsız bi birey mi olmamız gerekiyor. Sevilmek için tamamen olgun, iyileşmiş olmamız mı gerekiyor. Sevgi iyileştirmez mi diyorum. Bi yandan da böyle bir adamın var olup olmadığından bile emin değilim.
“Kurtarıcı” videomu izlediniz mi?
@@psikologmervebasibuyuk şimdi izleyeceğim 🙏🏻
Kesinlikle çok benzer şeyler hissediyorum.
❤
+1
Yorumlara bakınca ne kadar çok insanın bunu yaşadığını fark ettim. Maalesef ki ben de uslu ve olgun bir çocuktum. Sanırım kurtarıcı rolünü bırakıp, yaşamaya başlamalıyız ❤
Video tam olarak beni anlatıyor.Bana panik atak teşhisi konulduğunda ve psikoloğa gitmeye başladığımda ailem dedi ki sen ne gördün de böyle oldun,tramvan bile yok biz çok iyi bir aileyiz.Fakat ben hep küçükken bir şey istediğimde paramız yok derlerdi.Sonra sonra istememeyi ve onları memnun etmek adına ders çalışmayı öğrendim.Ortaokulu liseyi1.likle bitirip eczacılık fakültesini kazandım.Yetmedi üstüne ingilizce bi bölüm okuyorum açıktan.Çok aktifim ve çok sosyalim.Disardan görenlerin imrendiği bir hayatım var fakat ben çok mutsuzum.Sürekli depresyon ve anksiyete ile uğraşıyorum.Gelelim sadede.BU ŞUBAT AYINDA SIZIN VIDEOLARINIZ SAYESINDE CO-DEPENDANT BIR COCUK OLDUGUMU OGRENDIM VE TERAPIYE BASLADIM.TEŞEKKÜRLER MERVE HANİM 🎉
Ah🙏🏻🫶
Dedikleriniz benim bile kendimle gurur duyduklarımdı, iyi çocuk olmaya o kadar alıştım ki 26 yaşı geçtim tüm ilişkilerimde herkese iyi olmaya paylaşmaya çalışıyorum nedenini bilmiyorum bile belki de kabul görme ihtiyacım yüzünden veya kimseyle kalamam diye, kendimi sıktığım o kadar an var ki, bu yoruyor beni durdurunca kaybedeceğimi sanıyorum, videonuzu ortalarına doğru kaçmak istedim sonra zorla dinledim ve kendimle yüzleşmek zor geldi, çok acı ya, bi anda aslında iyiydim ama kötü oldum sizi dinlerken çünkü haklı geldiniz, teşekkür ederim
Neden böyle oluyor diye düşünüyordum hep, kendimle yüzleştim resmen…
"Mutsuz olarak ailene sadık kalıyorsun" videosunun devamı gibi. Bilgilerinize ve yorumlarınıza teşekkür ederim Merve Hanım. O kadar doğru yerden konuşuyorsunuz ki terapiye gitsem bu kadar farkındalığım olmazdı.
Evet o videonun devamı gibi gerçekten. Bunu düşünerek çekmemiştim ama harika yakalamışsınız :)
Ben. Kendimi reddetme hissine varacak kadar bunu hissediyorum. O kalıba girmek için kendimi, olduğum halimi reddetme, kabul etmeme. Ben kendim olmayayım, göze görünmeyeyim, bir şey istemek benim neyime. Çocukluğum böyle geçti.
Çocukluğuma dair hatırladığım flashback lerin 10/9 'u sert duygusal kırılımlar. Bu yaşıma geldiğimde fark ediyorum ki benim hakkımda alınan kararların çoğu şimdilerde eksik hissetmeme sebep olan her şeyin temelini oluşturmuş. Korkutucu olan şu ki bunları ben istemedim ve dahası eksik kalan yerleri düzeltme hevesimin artık çok azalması. Videonuz mükemmel Merve hanım. Bunları benim yerime, birinin sesli bir şekilde dile getirmesi nebze iyi hissettirdi. Umarım her şey daha iyi olur.
Öncelikle videolarınızı hayranlıkla izlediğimi belirtmek isterim. Çok yararlı oluyor emeğinize sağlık. Tam da anlattığınız gibi uslu diye adlandırdıkları bir çocuktum. Ailemdekiler küçüklüğümü anlatırken doğduğun an bile ağlamadın, bizi hiç üzmedin, yaramazlık yapmadın derler. Ve yine anlattığınız duyguları hisseden bir çocuktum. Sevilmek ve onay görmek için bir şeyler yapmam gerekiyormuş gibi hissederdim. Uyumlu, sakin, kim ne derse ona ayak uyduran bir tiptim. Böyle olduğumu gören herkes çocuk yaşta belki de yapamayacağım şeyleri nasılsa bu çocuk olgun, aklı başında diyip yaptırırdı. Tabiki o zamanlar yanlış büyütüldüğümün ve ilkokul öğretmenimin manipülasyonlarının farkında değildim. 4. sınıfa geldiğimde öğretmenim anneme özgüven eksikliğim olduğunu rehberlik öğretmeniyle görüşmem gerektiğini söylemişti. Tam olarak her detayı hatırlamasam da görüşme anında "bunları yaparsam, böyle davranırsam herkes beni sever." gibi bir cümle kurdum. Rehberlik öğretmeni de "kimse seni sevmek zorunda değil ki." dedi. Bu cümle karşısında uzun bir sessizlik oldu ve düşündüm. Evet kimse beni sevmek zorunda değildi ve ben bunu o an farketmiştim. Ne kadar tükendiğimi hissedip ağlamaya başladım. O günden sonra yavaş yavaş kendi değerimi anlamaya ve istediğim gibi davranmaya başladım. Böyle davranmaya başladıkça kendimi keşfetmeye, bilmediğim özelliklerimi görmeye başlamıştım. Örneğin espriler yapıp insanları güldürebildiğimi, eğlenceli biri olduğumu farketmiştim. O güne kadar hiç böyle bir özelliğimi açığa çıkarma fırsatım olmamış gibiydi. Büyüdükçe belki de çocukluğuma sarılmak ve ona destek olmak istediğim için zamanla psikolojiye merak sardım. Şimdi ODTÜ'den yeni mezun bir psikoloğum. Hala aşmam gereken şeyler olduğunu hissediyorum ama ne kadar güzel bir yol katettiğimin de farkındayım. Bu konuda kendimle gurur duyuyorum. Kısaca işin özü kendini keşfetmek, kendi değerini anlayabilmek diye düşünüyorum. Hepimiz çok kıymetli ve biriciğiz. Önemli olan o potansiyeli dışarı çıkarabilmek.
❤
Kimse beni sevmek zorunda değil... Ne kadar anlayamıyorum bu sözü, içimi ikna edemiyorum anlatamam.anlamaya calısıyorum umarım basarılı olurum...
7 yaşımdan öncesi neredeyse hiç yok. Çok kavgalı bir evde büyüdüm. En çok duyduğum cümle kesinlikle boşanacaz seninledir. Anneme babamı, babama annemi savunurdum hep boşanmasınlar diye. Öyle çok korkardım ki evde sesler yükselecek diye hep sustum dediğiniz o iyi çocuk oldum. Belirsizlik benim için çok ağır bir şey çünkü aklıma çocukken acaba ne zaman boşanacaklar, tek başıma kalacam ve beni ikisi de istemeyecek gibi düşüncelere daldığım zamanlar gelir. Beirsizlikte kalmamak için kardeş istedim. Ortak ilgi gösterdikleri bişey olursa belki vazgeçerler diye düşündüm. Bu düşünce 8 yaşındayken geldi aklıma. Şu an 20 yaşındayım onların araları da 2-3 senedir gayet iyi bunun için çok çabaladım. İstediğim oldu ama şimdi benim çocukluğum yaşamadan bitti. Eskiden rakiplerdi şimdi birleşip benimle tartışıyorlar :)) Sürekli söyledikleri herşeye evet dediğim için şimdi hayır demem ağır geliyor onlara. İnsanlara karşı çok büyük bir empati duyup anlayış gösteriyorum. Sınırlarıma basmayı huy eden insanları affedecek, haklı görecek kadar. Kendime de o kadar acımasız davranıyorum. Elimde değil kendime karşı çok zalim, herkese çok nahif biriyim. Bu durumla ilgili ne önerirsiniz veya bununla ilgili bir bölüm gelir mi?
O kadar beni anlattın ki demek bu seneryoyu yaşayan tek ben değilmişim o kadar kaldırması zor ki gerçekten umarım bir çözümünü bulabiliriz🥲
Ağlaya ağlaya izledim ve o cocuga sarılmak istedim. Yetişkin olduğunda hersey degisecek demek istedim. Çünkü sen kendini seveceksin değer vereceksin kendini mutlu edeceksin. Bunu idrak edene kadar çok canın yanacak. Herşeyin en iyisini hak ediyorsun. Fark ettiğim 2 durum var. Duygularım bastırıldıgı için sürekli ağlayan bir çocuktum. Yeter artık ağlama diyorlardı. 4 5 saat ağlama nöbetleri geçirdiğimi biliyorum. 2 cisi ise 15 yaş öncesi yok kesinlikle hatırlamıyorim. Hatırladıklarımda hep tramvalar. Asagilandığım küçük göründüğüm. Yok sayıldığım 3 4 anı. O zaman kendimi suçladım baskıdan sesimi cıkaramadım. Şimdi diyorum ki hiç bir çocuk bunu hak etmez. Bide ruhen o kadar acı çekmişim ki ve yok sayılmışım. Fiziksel olarakta çocuk gibi acımıyor ki acımıyor demişim. Ama inanilmaz acı hissetmişim. Tabi birde bastırmanın ağır yükünü almışım. Hepsini özgür bıraktım. Bunların sorumlusu ben değilim. Yaranmaya çalışan bir çocuk oldu. Görülecegimi düşündüm ama öyle olmadı o zamanda yok sayıldım. Şuan mı? Sürekli çocuk olduğumun onların ebeveyn olduğunu hatırlatıyorum. Ebeveyn olarak davranmamı bekliyorlar. Artık sorumluluk almıyorum. Kendimi iyileştirmek için zamanımı harcıyorum. Hayır diyorum. Bedenimin iyi hissetmediği yerde durmuyorum. Değerim bilinmeyen hic kimseyi hayatımda tutmuyorum. Talep edemiyorum ve alma verme dengem yok. Bu konuda çalışıyorum. Bütün enerjimi ve zamanımı kendime harcıyorum. Enterasan birşey soyleyeyim mi? 15 yaşında görünmek için kendimi hasta etmişim. Bu surece başladıktan sonra 9 sene sonra hastalığımdan kurtuldum. Kronik iyileşmez demelerıne rağmen. Kendimi suçlamıyorum. Dönem dönem kendimi çok kotu hissediyorum. Kendimi birşey yapmak için zorlamıyorum. Sonuç olarak kötü olmayı kendime ızin veriyorum. Kimse için mukemmel ve kusursuz olmak zorunda degilim
Anlattığınız herşeyi birebir yaşıyorum. Evlendim, normal şartlarda başkaları yapsa saçmalama diyeceğim şeyleri üstlendim. 30 yaşında çocuk sahibi oldum ve tüm algılarım değişti. Çocuğumla beraber bende yeniden doğdum ne kadar suistimal edildiğimi farkettim. Hayatta yerli yersiz çok fedakarlık yaptığımı gördüm. Şuan mutsuzum kendimle kavgamı bitiremiyorum. Öfkem içimde bir alev topu gibi dinmiyor. Mutsuz olduğumun herkes farkında fakat kimsenin umurunda değil oysa ben herkesi memnun etmek için çok çabaladım 🥲
Hersey yasakti aglamak, simarmak, sevilmek, istemek, istenileni yapinca sevilen bir cocuk olurdum. 42 yasindayim hala sevilmek icin herseyi yapiyorum, YORULDUM YORGUNUM artik
Duygusal ihmali çok fazla yaşadım. Ama hiç kendimi suçaladığımı, kendime öfkelendiğimi ve kendimi sınırladığımı düşünmüyorum. Dışarıya çıkar kedilerle oynardım, çocukluğum böyle geçti. Bu beni zehirden uzak tutardı.
Belki de benim hatırladığım bundan fazlası olmadığı içindir. Çocukluğumu ben de çok hatırlamıyorum. Aslında ben hayatımın hiçbir evresini pek hatırlamıyorum.
Hayata neden katlanamadığımı, neden hayatla yüzleşemediğimi bilmiyorum. Onu görmezden gelmek için çabalarken telefon, internet ve bir kaç defa insan bağımlısı olduğumu biliyorum sadece.
Bende şey olurdu, yalan söylerdim. Yaptığım bir şeyden dolayı yalan söylerdim ki bana kötü davranmasınlar. Zaten sevildiğimi hissetmiyordum, bir de bağırdıklarında vs aramız daha da açılıyordu.
Bu yalan da hayatımda bir noktaya kadar gelebildi. Bazen endişe duyduğum vakit bir anda yalan söylediğimi fark ettim. Büyük şeyler için yalan söylemem, kötü birisi değilimdir. Ama çekindiğim vakit küçük şeyler için yalan söylediğim oluyor, bir anda olduğu için tutamıyorum, yanlış anlaşılmaktan çekinmenin sonucu gibi. Bir an panikliyorum, heyecanlanıyorum ve o anda oluyor.
Bastırılmış çocukluk hepimiz yaşadik. Hala yaşayan çocuklarda var. Çocukluğum, okul yıllarım, iş hayatim , sosyal ilişkilerim hep ayniyim en uyumlu, sessiz, herşeye evet diyen kişiyim. Çocukken hayir deme şansim olmadi çünkü.
Bahsettiğiniz çocuklukta duygusal ihmal kitabını bitirdikten 1 hafta sonra annem ani bir vefat etti. O sırada annemi affetmiştim. Oysaki ben kendimi hep kötü çocuk olarak görüyordum. İyi bir şeyi hep onlara alıp getirirdim. İş ve erkek arkadaşlarımın neredeyse hepsiyle sonucunda sadece bana zarar veren ilişkiler kurdum. Büyük ailede ne yaptıysam eleştiri konusu olurdum. Bir diğer arkadaşın yazdığı gibi bütün ilişkilerimi denetleyecek gücüm yok. Annem öleli 1,5yıl oldu 1 yıldır çok iyi bir terapistle çalışıyorum. Ama bu yaralar çok derin. Ekonomik kriz de bir yandan geldi vurdu. Şuan sadece minimum gelirle evde oturup yavaşlamaya çalışıyorum. Zor oysaki dışardan bakan akrabalarım benim her şeyimin karşılandığını düşünüyorlar. Ve sürekli her konuştuğumda zorbalık yapıyorlar. Üzgünüm bu günler geçecek ama kaybettiğim onca yıl nasıl gelecek.
Yorumlara müsait olduğumda tekrar gelmek istiyorum hatırlatarabilir misiniz?
Tam da anlattığın gibi bir çocukluğum geçti
Ve hala da öyleyim
Bütün evreni ben kurtaracağım
Aileyi ben bir arada tutacağım
Birinin sıkıntısı varsa o sıkıntıyı sıkıntısını ben çözeceğim
Kendimi en son plana bile koyamayacak kadar yok sayıyorum
Zaman zaman bunu değiştirmeye çalışıyorum ama
Beceremediğimi fark ediyorum
Bir yorgunluk bir yorgunluk bir yorgunluk
Aslında mutluyum bu şekilde
Ama hep bir yanım eksik neyin eksik olduğunu bu videoyla anladım
Benim çocukluğum eksik genç kızlığım eksik kadınlığım eksik hayatım eksik
teşekkür ederim bu video için
Yeminle ben bu ya. Dışarıdan her şey mükemmel her şeyini veren aile yediğin önünde yemediğin arkanda. İçimse bok gibi.
özellikle sonlara doğru hafif bir ağlama ihtiyacı hissettim. video için teşekkürler, şu aralar videolarınız duygularımla aramda bir köprüymüş gibi hissediyorum. sağlıcakla kalın
Konularınız koca youtube camiasında o kadar ben ve o kadar insanlar ki herkesin anlayabileceği şekilde her kesimden insanın yararlanacağı şekilde konuştuğunuz için teşekkürler
Mükemmeliyetçi ve her imkânı bize sundukları için bizi kendilerine mecbur yetiştiren ailenin verdiği travmatik sendrom, net!..
Önemli olan anlatımlarınizi karsiya iyi geçirebilmektır sizi tebrik ediyorum yaşınız genç olmasına karşın birçok meslektasinizdan daha donanimlisiniz🌹🌹🌹
Genç yaşım benim avantajım. Bu sayede öğrenmeye enerjim var, hevesim var ve belki de en önemlisi zamanım var🥳
Ne güzel anlattınız siz anlatirken unuttuğum baskiladigim şeyler canlandı mimiikleredeki memnun etmelere herkesle iyi gecinmelere kendi istek ve ihtiyaçlarına ne kadar yabancılastigina başkalarını önceledigime onlar için var olduğunu anlıyor insan herşey var bı sen yoksun.bu hayatta hep verici olan sensin kendinden çalan
Kendi hayatımı yasayamıyorum😢
Hocam videolarınız çok güzel, konuşmanız çok akıcı hiç sıkılmıyorum
Görüyorum ki hepimiz aynı şeyler hissetmişiz. Ben artık şunu düşünüyorum; bizim anne babalarımız da aynı süreçlerden geçtiler ama bizim aldığımız enformasyona sahip değillerdi ne olduğunu anlamadan da yaşlandılar. Biz ise kendi boşluğumuzda çok fazla dolaşıyoruz, o boşluğu çözmek için bazen kendimizi deşiyoruz, içimizi kanatıyoruz. Acaba diyorum bu kadar çok düşünmesek. Olan oldu diyerek yolumuza devam ederken yaşadıklarımızı kendimizi çevremizi şifalandırmak için kullansak nasıl olur?” Bu bir sesli düşünme hali, bilmiyorum belki de iyi bir fikir değildir. Ama ben artık en son kendime yeter artık bu kadar düşünme dedim. Gün içinde çocukluğuma dönmekten çok sıkıldım. Küçük beni iyileştirmek için çevremdeki çocuklara kedi köpeklere iyi davranmayı seçtim. Umarım okuyan birleri olur, fikirlerinizi çok merak ediyorum
Hiç bu açıdan bakmamıştım olaya evet duygularım ile bağ kurmadığımı ve kendimi anlamadığımı, dinlemediğimi biliyordum fakat bu şekilde olacağını hiç düşünmemiştim. Evin en büyük çocuğuyum ve her zaman anlayış gösteren bir çözüm yolu bulan yardımcı olan hatta onların mutlu olmasıyla mutlu olan bir çocuğum. Romantik ilişkimde de onu ve ailesini mutlu etmek adına hatta erkek arkadaşımın ne kadar güzel bir kız arkadaşın var(nişanlıyım, ne kadar güzel ve anlayışlı bir nişanlın var) gibi sözler duyması onun mutlu olması bile bana yetiyordu. Öyle durumlarda herşeyi bir kenara bırakıp ortama ayak uydurup sadece onun mutluluğuna ve saygınlığına önem veriyorum. Kendimi ifade etmeye başladığımda ise sorun çıkaran hatta değişen biri olduğumu söylüyorlar. Buraya çok şey yazabilirim bir çok şey anlatabilirim ama kısa ve öz olsun isterim tam da dediğiniz gibi sorun çıkarmayan birisi olursam daha çok kabul edilirim. İş hayatımda herşeyin mükemmel ve düzenli olması için verdiğim çabalar daha niceleri. Terapi almak istediğimde ise abartıyorsun çok komik, sen deli misin diye söylemler aldım. Ama ben insanım isteklerim, ihtiyaçlarım, hüzünlü duygularım ve öfke problemlerim elbette ki olacak bunun farkına vardım sayenizde çok teşekkür ediyorum Merve Hanım. Anlattığınız herşey çok kıymetli. 🌸
52 yaşındayım ve birçok videonuzu izledim ama tam olarak ben buyum dediğim bir video idi.. hala iyi kızım ve böyle tanımlanırım ve hatta buna tepki gösteririm bir de.. kızkardeşimin lafıdır ailenin cici kızo sensin dimi diye suçlar beni.. o hep asi idi ve ben herkesin kurtarıcıaı olduğum gibi bu yaşımızda hala onu kurtarmaya çalışoyorum. Gerçekten kendi hayatımı ailem ve diğer insanlar ilişkilerim için hiçe saydım herkes hep benden öndeydi ve hala kurtarıyorum doyamadıysam demekki...birde enteresan olan şu ki insan psikolojisine duyduğum büyük ilgi ve araştırmalarla analizlerim çok iyidir hep kızarım kendime yaptığımı farkettiğimde ama işte sanırım çukura çekiliyor insan. Tabiki doğal olarak karaciğer ameliyatlıyım öfkeyi hep kendime çevirdim yargıladım hep daha da daha da iyi olmalıydım çünkü. Kabahat hep bendeydi. Kendini iyilrştirmeye çalışan bir insanın. Videolarınızı takip ediyorum bilmem belki bir gün üstesinden gelebilirim çünkü sizin de bazı videolarınızda belirttiğiniz gibi ülkemiz şartlarında maalesef psikolojik destek almak maddiyatla çok doğru orantılı. Ama tanı da önemlidir elbette farkındalık getirmesi açısından. Herşey için teşekkür ederim...
Çocukluğuma dair birçok şey var ama en hazmedemediğim şey misafirliğe giderdik annem,babam beni ve kardeşlerimi kusurluymusuz gibi insanlara anlatırlardı..Hatta kendi kendime millet çocugunu övüyor bizi neden kötülüyorlar ki derdim..Bu yaşta anlıyorsun aslında kendi yetersizliklerinin dışa vurumu olduğunu.
ishmal , kontrol , beklenti , sinirlar , eleştiri. Ozgur olmak cok guzel ya, kendimi seviyorum iyi taraflarimi da kotu taraflarimi da ki kotu kelimesini bile seviyorum 😊 Teshekurler hocam. Psihiyatrist olan kisiler de bir zamanlar benzer yollardan gechmistir ❤
İyiki varsınız. Bize bizi anlatdığınız için teşekkür ederim. Kendimi keşf etdiğim bir bölüm oldu. Azərbaycandan sevgiler❤❤
Ayna tuttuğunuz ve duru anlatiminiz icin teşekkür ederim, ekibiniz de çok iyi tebrik ederim sizleri
başta uslu çocuğu tarif ederken o hiç bir şey istemez diyince gelen ağlama hissim :D
Siz bunu anlatırken ben ağladım. Yaramaz bir çocuk olmuş olmayı çok isterdim.. Bugünkü öfkemin bunlardan olduğunu içimde hep biliyordum. Çok aydınlatıcıydı, daha fazla video gelir umarım bu konuda. 3 sene kadar terapiye gittim fakat bu kadar net anahtar bilgi alamadım teşekkürler..
Yorumların hepsine tek tek ağlıyor ve sarılıyorum 🫂
🙏🏻
Ozellikle karantinadsn once bu sendromu daha fazla yasadigimi dusunuyorum. Karantina doneminde yeterince yalniz kaldigim de annem ve babam cok calistiklari icin kendi kendime dusunmeye cok vaktim oldu. Zaten psikolojiyle ilgilendigim icin az cok bur sorun oldugunu anladim ve psikologa gitmek istedigimi bir kac kez dile getirdim. Ancak sen cok iyi bur cocuksun hicbir problemin yok gibi soylemlerle reddedildim. Yine dr arastirmayi hic birakmadim. Suan 18 yasindayim ve psikoloji okumak icin ykd ye calisiyorum. Zaten bildiklerimden az cok sekillenen fikirlerim videon sayesinde kesinlesti gibi birsey oldu. Pek cok arkadssim tarafiindan suistimal edildim. Bazi seylerin az cok farkinda olsam da duzeltemedim. Yine de hala 18 yasindayim gencim. Yks den sonra psikologa kendim gitmeyi dusunuyorum. Umarim iyi bir psikolog cikar karsima. Videolarin cok guzel ve yararli bu arada
Annem ve babam değil de daha çok benden 2 yaş büyük olan ablam tarafından duygularım ile dışlandım. Annem ve babam varken farklı davranırken değer verilmiş gösterirdi ama ebeveynlerimizden ayrı olduğumuzda hep susturuldum duygularımı bastırmaya çalıştı. Ağladığımda ağlama sus döverim diye öfkeyle bastırırdı. Misafirlikte bile ihtiyacım ne olduğunu söylediğimde bakışlar cimcikleme ile durdurulurdum. Belki annemden geliyor olabilir. Şuan bile kendimim sevebileceğim bir şey yaptığımda onlar sevmiyorlarsa o şeyden uzak durmaya çalışmaya başladım. Ablamın başına gelen çoğu şeyi bana empoze etmeye çalışıyor. Şuan ise konuşmuyoruz aynı evdeyiz ama
Sevgili Merve Hanım; durumu muhteşem özetlemişsiniz. Açıkçası çözüm önerilerini de içeren bir video daha isteriz. Sevgiyle Kalın...
Üniversitedeyim. Popüler arkadaşlarım oldu ben çabalamadım. Sorunlarım şurada başlıyor o popüler insanlar arasında görmezden gelinmeyi daha derinden hissediyorum. Popüler dediğimde bi kız arkadaş gurubu çok güzeller ve iletişimleri güzel. Ben ortalama bir tipim bazıları çok belli ediyor konuşmak istemediğini. Bunları görünce kendimi özgüvenli sanan ben ağzından tek doğru düzgün laf çıkaramayan biri oldum. 6 ay oldu bu ortamın içindeyim. 6 aydır beynimi yiyorum. Neden içime kapandım neden beni sevmiyorlar. Sosyalliğim nereye gitti. Benim aile ortamım biraz gariptir babam benimle konuşmuyor onun istediği bölümü okumadığım için 2 senedir böyle. Abimle küseli 10 yılı geçti. Onu sorgulamıyorum bizim ortam biraz değişik ailede birbirini sevmek yanlıştır. Annem ile iyiyiz ama birde geçmişine bakın. Hatırladığım bir kaç anı vardır. Annemi evin temizlikçisi sanardım. Yanımdaydı ama hiç duygusal bir şey paylaşmamıştı benle. Bir gün ormana gitmiştik iki yabancı insan. bi çiçeğin tohumunu yenir diye verdi de verdi. Sonra dedim ki doydum karnımı gösterdim. Beğenmemiştim tadını tatsız tuzsuz bi şey yani. O da beğenmedin sen dedi sustum. Orada üzülmesin diye kabalık etmeyeyim diyen benim foya ortaya çıkmıştı. Bi kere sohbet etmedik annemle. Benimle ne yapacağını bilememişti. Abimi sevmişti ama şişko sarışın tatlı bi bebekti ve bağ kurmuştu onunla ilk bebeği diye belki. Ama kara kuru hiç bir isteği olmayan bu sıkıcı çocukla yapacak bir şey bulamıyordu. Hani insanlar zevki olan kendi kendine oyunlar kuran keşifçi tatlı çocukları severler. Ben oyun bile kuramazdım. Kendi çocukluğumdan nefret ettim hep. Ya sen hayal bile kuramayan bi çocuksun depresif sıkıldığını bile belli etmeyen hatta sıkıldığımı hatırlamam o boş boş zamanlarımda. Sıkılmak duygusu bile yoktu bende. Şimdi de öyleyim ne hissettiğimi pek anlamam. Canım hiç bir şey çekmez zevkim yoktur. Bir şey sevmek mi o ne. Annem hiç kızgın mutlu heyecanlı üzgün hiçbir şey değildi. Benim tepkilerime de tepki vermediği için bişey hissetmek nasıldı hatırlamıyorum. Babamsa geri dönüt alabildiğim tek varlıktı beni çok severdi ama yıllar sonra anladım ki o da hep kendi isteklerini dayatmış. Kızım gel seninle film izleyeceğiz dedi bir gün heyecandan öldüm geçtim yerime bi açtı ki kurtlar vadisi filmi. Gıkımı çıkarmadım yattım yanına saatlerce izledim. Esnememeye çalıştım. Gözlerim yaşardı esnemekten ama izledim. Babama baktım hiç benim ne yaptığımın farkında değil. Bu anıdanda anladım sonradan duygularım dinlenmemişti. Hatta bu çocuk ne sever ne izlemek ister diye sorulmamıştı tahmin bile yürütülmemişti. Hala çok sıkıcı şeyleri bile rahatlıkla izlerim. Bana her şey farketmezdir. Çünkü isteklerimin önemsiz olduğunu görmüştüm. Hala aynı hikaye babam cicikız olmadığım için nefret dolu. Annem ile konuşuyoruz. Sonradan açılmamdan memnundur espiriler yapıyorum ilgi duyacağı şeyler anlatıyorum. Ama üniversite beni bir paradoksa soktu. İnsanlar zevkleri olan kendini bilen karakterli insanları seviyor. Ben ise reflekslerimle ve her şeye uyan bu sıkıcı olan ve sıkıcı olmamaya çalışan biriyim
Hayatım olur muuuu edebiyata yönel sen o kadar güzel ifade etmişsin ki kendini rafine zevkin kitaplar ve edebiyat olsun mesela madem sıkıcı şeylerden bile sıkılmıyorsun o zaman neyle uğraşsan sevme potansiyelin var bunu bi düşün derim kimse anasının karnından kendini tanımış ezbere bilmiş doğmuyo zamanla karakter şekilleniyor ilgi alanları vesaire oluşuyor inan çok kolay bu yolculuk 💖💖
Üniverste ve ondan sonrakı bir kaç yıl tam da paradoks dönemidir. Kendini tanıma neyi sevip sevmedigine karar verme ve zevklerin oturması.
Sevilmeyi bekleyen bi çocuktum annem tarafımdan. Babam için de öncelikli olmam önemleydi tabi. Rakibim kardeşimdi sözde ve ondan nefret ediyordum. Büyüdükçe ailemle arama mesafeler girdi. Dışarıya örmem gereken sınırları onlara ördüm, dışarıya da sınırsız hale geldim. Kendimi hiç bir yerde evimde gibi hissedemiyorum. Kendi dünyamda bile. Ne hissettiğimden çok ne hissettirdim ne düşündüğümden çok ne düşündürdüğüm önemli oldu hayatımda. Kendimi göremiyorum hiç.
hiç problem çıkarmayan sorunsuz kişi olmaya çalışıyordum fark ederek veya bilinçli.çünkü sorun çıkartırsam beni sevmeyeceklerini düşünüyorum. yada başarısız olursam. bu yüzden hep kendimi içime attım. evde kendim gibiydim ama dışarda hep başka biriydim uslu kızdım hanım kız çünkü ben ancak öyle sevilebilirdim.
Bir konuyu hem derinlemesine detaylı olarak hem de bunu sıkmayan bir sürede öyle güzel naif anlatıyorsunuz ki, hayranlıkla ve ilgiyle takip ediyorum. Hep bizimle olun lütfen 😊🎉 Aklımdan şu geçti, bizim sosyolojik yapımıza uyar mı bilmiyorum ama grup terapileri yapsanız nasıl olurdu acaba?
Sanırım ben de böyle bir çocuktum. Hala da hissediyorum yetişkinliğe adım attığım halde hala aile evinde anne ve babamın mimiklerini takip ediyorum. Her hangi önemli bir ihtiyacımı anne babama söylemeden kendim halletmeye çalışıyorum. Bu bir kredi borcu olabilir bu bir kışlık alışveriş olabilir. Yani parasız kalıyorum kıyafetsiz kalıyorum ama yine de aileme bunları açmıyorum çünkü onlara bir sorun olacağımı düşünüyorum. İsteklerim hiç bitmezse beni kabul etmezler diye içten içe kendimi buna şartlıyorum. Yine sizin de söylediğiniz gibi onların elinden geleni yaptığını hayat şartlarımızın bu olduğunu düşünüp hala onları bir yerde aklamak istiyorum. İçinden nasıl çıkılır inanın ben de bilmiyorum…
İyi çocuk olduğumu bu hafta fark etmiştim ve benim için yüzleşmesi çok zor oldu, ihmal edilmiş bir çocuk olduğumla yüzleştim ardından bu videoyu görmek tuhaf hissettirdi.
İyi bir çocuk olarak duygularımı hissedebildiğim nadir videolardan oldu videoyu dediğiniz gibi yavaş yavaş bitirdim ve çok kötü oldum ama şu anda tanı almış hasta gibi hissediyorum çünkü anlattıklarınız %90 ı beni anlatıyo bu durumdan yavaş yavaş çıkıp insanlarla kavga etmek istiyorum artık kişiliğimi net olarak ortaya koyup tartışmak istiyorum artık insanlar bana ne kadar iyisin dediklerinde bu bana kötü hissettiriyo çünkü ben seninle iyi olmak istemedim aslında bu otomatik yaptığım bi şey umarım bu durumdan kurtulurum
Öyle üzücü ki😢 ağzınıza sağlık
Dinlerken karnıma ağrılar girdi kalbimin üstünde bir yük hissettim sanki çünkü anlattıklarınız yasadiklarimmis meğer😢
Sizi izlerken bir yandan da yorumlara baktım. İnanılmaz bir şekilde tüm yorumlarda kendimi buldum 😳herkes kendini o kadar samimi ve o kadar anlaşılır yalın anlatmışki ekleyebileceğim tek kelime dahi yok 🙏hepsine kocaman sarılıyorum 🫂♥️
Ve Merve hanım size de🙏bu kadar insanın samimiyetle dilini çözüp yalnız olmadığımızı hissettiren bu ortamı bize sağladığınız için ÇOK AMA ÇOK teşekkür ediyorum 🫂♥️
Evet bu bölümün yorumları bana da dokundu✨ sosyal medyayı kullanma amaçlarımdan birisi bu şekilde ortak alanlar oluşturup benzer yaraları olanların birbirinin sesini duyabilmesi. Bunun olduğunu görmek beni de sevindirdi🌱
@@psikologmervebasibuyuk 🙏🫠👐
Bolumu az once spotify uzerinden dinledim ve buraya yorum yazmak icin geldim. Hep kapi kapi psikolog gezdim ve fayda goremedigim icin terapiyi sonlandirdim. Cogunlukla yaygin anksiyete teshisi konuldu ve terapim bunun uzerinden ilerledi(?). Bu bolumu goz yaslari icinde dinledim. Ozellikle anne babaya layik olamama hissi, nankorluk ettigini dusunme kismini. Cunku su an durduk yere onlara icimde ofke hissettigim vakitler oluyor. Bunu hissettigimi fark ettigim anda da kendimi sucluyorum. Ben ne kotu biriyim diye agliyorum. Beni en cok etkileyen kisim burasi oldugu icin bunu yazmak istedim ama bahsettiginiz her seyi yasiyorum. Kayip korkusu vs. hepsi! Size cok mutesekkirim cunku bu zamana kadar anksiyete olarak degerlendirilen tum dusuncelerimin kokeni buymus. Diken ustunde bir rahatlik yasiyorum yaklasik on dakikadir. Her seyin bitisi ve her seyin baslangici bundan sonrasi. Cok tesekkurler...💜
Bu kadar beni anlatan bi video olmak zorunda mıydı 😢
İlk defa içinde kendimi bulduğum bir video tam olarak bu video bana çekilmiş. Küçükken kardeşlerim gibi asla yaramaz değilmişim ağlamazmışım market vsye gittiğimizde canım bir şey çekse bile asla söylemezdim hep alttan alırdım taaki liseye kadar lisede ailemle tartışmslsr başladı. Sorun onların olduğunu düşünüyorum. Şimdi üniversite okuyorum ve arkadaş gruplarında bazen dışlanmış hissediyorum bir şey söylemek benim için zülum oluyor... Bu video beni kendime getirdi. Çok teşekkür ederim❤
20 dakika 4 saniye çocukluğumda gezindim. Şimdilerde bazı davranişlarıma dair sorularımın yanıtını buldum. ☺🌸
Şu an psikoloji bölümü için üniversite sınavına hazırlanıyorum, Merve hanım siz benim bu yolda çok büyük bir parça motivasyonumsunuz, umarım sizin gibi böyle iyi bir psikolog olabilirim 🫶🏻🫶🏻
Ben de cici çocuktum kaydıraktan kayamıyordum renkli toplarla oynayamıyordum donmuştum sanki hiç konuşmuyordum bebekken de annem hiç ağlamazdın diyordu mutsuz bi bebektin diyordu. Epilepsi hastası bir kardeşim vardı sorumsuz narsist psikopat bir babam ben anneme yardımcı olmak için çocukluğumu yaşayamadım kardeşimi okula götürmek yanında kalmak için okuluma gidemiyordum benden hoşlanmayan birini gördüğümde çok üzülüyorum göğüsüm yarılıyor sanki ve herkesi memnun etme çabam var lisede istismara tacize uğradığımı bilen yeni fark ediyorum bir karar almıştım hoşuma gitmeyen şeyleri buldum bir yere yazdım ve dile getiricektim ama anneme ne zaman söylesem saygısız hadsiz biri oldum tatlı tatlı dile getirmeme rağmen babama da öyle. Ne yapıcam bilmiyorum. İleri düzey kaygı bozukluğum var depresyona 2 kere girdim 22 yaşımdayım ama annemin anlayışı desteği sabrı hep kardeşimeydi ben her gece kaygı atağı geçirirken bana kes sesini uyuyamıyorum diyordu o öyle diyince ben daha da fenalaşıp kusuyordum bunları hep tek başıma atlattım.. bir şarkı sözü var yaşamak bir meslektir buralarda diye ben yaşayamıyorum tutunamıyorum
O kadar iyi, uslu bir çocukmuşum ki teyzem bir keresinde anneme Zehra büyüyünce Ahmet’in (abim) bezini değiştirir, çamaşırlarını yıkar demiş..
Ağlayarak izledim, kendimi buldum. Teşekkürler
🙏🏻
Offff şuan çocukluğuk ve duygusal yoksunluğumla yüzleştim. 4yaşın da ki kızıma bilmeden nasıl zarar vermişim. Cici çocuk olmak ve bunun bedelini ödeyen bir insan anne olarak nasıl kızıma bunlar yapıyorum😢
Artık yapmazsınız farkında olduğunuza göre. Çocuğunuz çok ufak geç kalmadınız. Sevgiler🤍
Kendimin bile bu kadar iyi ifade edemeyeceğim şekilde tercüman oldu bu video hislerime şimdi sıra bir şeyleri değiştirmekte
Ben bir narsist annenin kızıyım 37 yaşımda annemin narsist olduğunu farketmiştim şimdi bu videoyla baş ağrılarımın hayır diyemememin herkes beni sevsin diye çırpınmamın sebebini anladım.Daha kötüsü çocuklarımın benim gibi hanımefendi sessiz başarılı olmasında benim payımı farkettirm😢Keşke bu videoyu 10 sene önce yapsaydınız da kızlarıma faydam olsaydı .Şimdi lütfen çocuklarımı toparlamam için çözüm anlatın .Napayım kır dök serbestsin mi diyeyim .37 den beri sizi herşwyinizle seviyorum diyorum ama o mükemmelliyetçilikten kurtulamıyorum😢
Kalbim yaralı meğer ne çok yaraliymis...
Dinledikçe kurban rolünü cok benimsediğimi fark ettim.
benim hayatımı anlatmışsın nerdeyse 25 yaşındayım ama kendimi çocuk hissediyorum yıllar gecsede hiç büyümemişim çok iyi birisiyim bununda zorluğunu cekiyorum sana teşekür ediyorum kendimden nefret etmemeyi öğretiyosun bana
O kadar dogruki tum orneklere de haizim. Annem annesiz buyumus sevilmemis o kodu aynen bana aktardi cocuklugum hep onlari mutlu etmeye calismakla gecti o nedenle su an bile kendi basima karar veremiyorum
Kendimi dinliyorum. Bu ilk kez oluyor.😢
Çok duygulandım dinlerken canım acıdı...
Nerdeyse birebir beni anlatmissiniz. Ayni söylediğiniz gibi bunu yaşadığımı kimse anlamadı ve inanmadı, annen ailen iyi sen yanlış düşünüyorsun dendi hep. Oysa benim doğduğum dönem de aile durumu farklıydı. Yine ağrılar çocukluğumdan beri peşimi bırakmadı. Şimdilerde belki farkindaligim arttığı için daha yaşlı olmama rağmen ağrılar hafifledi diyebilirim. Hiç bu kadar yaşadığımı anlatan video dinlememiştim. Hep baskalarinin hayatini yasadim. Kendi hayatim yoktu. Şu anda kendimi kaybolmuş gibi hissediyorum. Ne istiyorum bilmiyorum artik sanki. Keşke yeni kişileri terapiye almaya başlasaniz, bu durumu anlamayan terapist de çok çünkü. Zamanında seni vurup öldürmuyorlar daha ne istiyorsun diyen çok ünlü ve "yetkin" bir psikiyatriste bile ifade edememiştim yasadigimi. Videoyu soluksuz izledim. Tesekkurler
Peki bundan nasil kurtuluruz?
Dün yarısını izleyebildim bugünde devam edim dedim 😢 ben tamda bunu yaşıyordum sosyal hayatımda 27 yaşındayım ve benim bir ilişkim bile yokken arkadaşlarımın sorunlu evliliği için araştırmalar yapıp fikirler veriyordum çocuklarının gelişimi için önerilerde buluyordum ve günün sonunda ne o arkadaşlarım kaldı etrafımda ne de kendimden hep odun verdiğim ailem fiziksel olarak olarak yakınız ama ruhen o kadar uzagizki hiç bir zaman duygularımı görmediler bense an ufak bir duygu değişimlerini fark ederdim. Hayatım onlar beni anlasinla geçti annemin ben cocukkken onun gözünün içine baktığım anı hatirliyorum sevgi dilenir gibi bakardım şimdi anlaiyorum o duyguyu ve bana her seferinde bakma öyle gözlerime gözlerime derdi aslında bunun manası bende sana verecek sevgi yok ben sevgi vermeyi bilmiyorum du ama ben bunu anliycak olgunlukta değildim . Ama artık bir tek kendimlenvakit geçiriyorum kendimi oldgum gibi kabul edip oldug gibi sevme yolculuğunda ilerliyorum ve benim herseyim olduğum ama bana sevgisini kirintiyla sunan her kisinden de vazgeçtim .
Teşekkürler
32 yasindayim Anne Baba hayatim berbat tesekkür ederim
Ah Merve hanım bu ben 😢 ilk kez sebebini bulamadığım seylerle karşılaştım 😢
Hayatımda izlediğim ve kendimi bulduğum en harika içerik yarısında durdurdum ve bitsin istemiyorum cunku anlamak anlamlandırmak ıstıyorum siz anlattıkça
Bir içerik önerisi olarakta kendini sıkıcı bulmak ve sosyalleşirken de görünmez olmak bi şekilde sohbete başlamak ama nasıl devam ettireceğimi bilememek vs üzerine de konuşabilir misiniz
Çok teşekkürler 💖
🙏🏻🌻
Ben çok eglenceli cocukken annem her ufak seyde beni o kadar buyuk cezalandirdi ki, bir gün ne olursa olsun yorum yapmamaya yok olmaya karar verdim. O gunden sonra bir bitki gibi yaşadım. Komsularimiz bize gelince aa odada cocukmu varmis hic belli olmuyor diyorlardi annemde gurur duyuyordu "terbiyeli çocuk" diye. Ve sonra buyudum asla ama asla sosyellesemiyorum. Girdigim ortamlarda kendimi aşırı rahatsiz hiss ediyorum. Bana eziyyet eden iliskileri bitiremiyorum. Derste sunum yapamiyorum. Ve s. Çok kötü bir şey yani
Hem dinledim hem ağladım 😢
Sizi iyiki tanıdım
Sen bunu anlatırken ben ağladım.
Beni anlattınız teşekkür ederim
Çok açıklayıcı bir video olmuş. Yaşadığım düşündüğüm ama cevabını bulamadığım bir çok soruma cevap oldu sadece sonrasında ne yapmalıyız bunu bilmiyorum
Neler yapılabilir üzerine bir video gelir mi? İş hayatında bu konu hakkında napabiliriz ❤
Ne yapılır konusı biraz daha travmayla çalışmak aslında. Onunla ilgili bazı videolarım var. Yavaş yavaş yüklemeye devam edeceğim. Çeşitli çalışmalar, uygulamalar vs.
Kendime aşık tanısı koydum. Size aşık oldum hocam :>
Sadece tesekkur ediyorum. Cunku ben sizin burada soylediklerinizi kendime soyleyemiyordum.
Aynalanma ihtiyacı gerçek bir ihtiyaç. Rica ederim🌺
Ben de diyorum neden cocuklugumu hatırlamıyorum, hep suclu hissediyorum ve herkesle arami iyi tutma cabam var neyse yeni farkindalik yeni cabalar✊🏽✊🏽
İyi çocuk olmanın yükü ağırdır...
Merve hanım, tıpkı sizin anlattığınız gibi bir çocukluk geçirmiş 40 lı yaşlarda ve 2 evlat sahibi bir kadın olarak soruyorum önerileriniz nelerdir? Tedavi yöntemi ne olabilir? Bahsettiğiniz çocuklukta ihmalin izi boşluk hissi ve çözümler kitaplarını da okudum, onlarda da aile ile yüzleşip onlarla bu yaptıkları ile ilgili konuşmamız isteniyor, fakat bu bilinç düzeyinde insanlar değiller , anlamazlar. Çözüm önerileriniz ile ilgili bir video çekerseniz bana ve benim gibi olanlara çok büyük fayda sağlayacağından eminim. Şimdiden teşekkürler 🙏
Çözüme ilişkin yorum yapmamışsınız? Sadece saptama görüyorum. Durumun yetişkinlikte çözümlenmesi için de bir video çekseniz çok hoş olurdu. Sevgiler.
Bu videoda bahsettiğiniz duygusal ihmal ile ilgili kitabı (Running on Empty) merak ettim ve okudum. Çok kaliteli, nokta atışı içeriği ve anlatımını çok beğendim ve faydalı buldum.
İlişkilerde (romantik, arkadaşlık, aile,..) anksiyete ve ilgili bağlanma türleri ve çevresindeki konularla ilgili kitap tavsiyeleriniz var mı?
Teşekkürler
Anlattıklarınız çok doğru ama nasıl iyileşeceğiz. Ayrıca kendime ait bir gelecekte çok boş ve anlamsız geliyor.
Her cümlesi nece bu qeder uygun ola biler heyatıma? İnanılmazdı. Bes durum beledirse, ne etmek olar?
Gerçekten imza kaşe
Bir an birebir seansta olduğumu sandım ve korktum sebebizce…
Aglicam simdi..