จบราชภัฏแล้วจะทำไม? จบที่ไหนก็เหมือนกันจริงหรือ? | echo
Vložit
- čas přidán 14. 01. 2023
- “ราชภัฏก็เรียนส่งๆ ไป ด้วยความที่สังคมมันพูดอย่างนั้นมา ก็เลยรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าด้วยมั้ง จะเกียรตินิยมอันดับ 1 แต่นามสกุลราชภัฏน่ะ เขาก็ไม่สนหรอก”
อย่าว่าแต่โดนคนอื่นเหยียด กระทั่งปากคำเด็กราชภัฏเองก็ยังบอกตรงๆ ว่ารู้สึกด้อยกว่า
ทั้งที่เป็นวิทยาลัยครูมาก่อน แต่ทำไมสังคมต้องดูถูกเด็กราชภัฏขนาดนั้นอะ?
ไหนๆ วันนี้ก็วันครู ขอชวนไปลองดูว่าในมายาคติสุดดราม่า
มันยังมีประเด็นซุกไว้อีกเพียบ ทั้งเรื่องความเหลื่อมล้ำ มาตรฐานการศึกษาไทย ไปยันสวัสดิการเรียนฟรี!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
หนับหนุน echo แบบเบิ้มๆ ทุกช่องทางได้ที่
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
linktr.ee/fookingecho
☝️☝️☝️☝️☝️☝️☝️☝️☝️☝️☝️☝️☝️
จะได้ไม่พลาดคอนเทนต์ใหม่ๆ จากชาว Fooking friends 💚
#วันครู #ราชภัฏ #เหยียดราชภัฏ #มาตรฐานการศึกษา
#เรียนที่ไหนก็เหมือนกัน #รัฐสวัสดิการ #เรียนฟรี #echo #fookingecho
-----------------------------------------------------------------------------------------------
จากประสบการณ์ทำงานเป็น HR มา 10 กว่าปี มหาลัยที่เรียนจบมีผลจริงๆครับ ผมเจอเด็กราชภัฏมาสมัครงานเยอะ ส่วนมากจะไม่มีความสามารถตามต้องการ หรือตอบไม่ได้แม้จะเป็นคำถามง่ายๆพื้นฐานสำหรับสายงานที่ตัวเด็กจบมาก็ตาม มีแค่ประมาณ 10% ที่รับเข้าทำงานจริงๆครับ เทียบกับคนที่จบมอดัง เด็กเหล่านั้นมีโอกาสเข้าทำงานสูงกว่ามากครับ
ตาโตตอนอาจารย์แชร์ว่า การเกณฑ์ทหารใช้งบประมาณมากกว่ามหาวิทยาลัยฟรี ปัจจุบันไม่เห็นด้วยเรื่องการเกณฑ์ทหารมากๆ
เพื่อนผมจบราชภัฏ แม่งก็เป็นคนบอกเองว่ามหาลัยห่วยมาก ผมกับเพื่อนเรียนสาขาเดียวกัน แต่คนละ มอ เวลาคุยเรื่องเรียนจะเหวอๆว่า เด็กราชภัฏ มันเรียนอะไรกันว่ะเนี่ยทำไมหลักสูตรมันแปลกๆ อาจารย์ก็ค่อนข้างจะปล่อยเกรด
ดูแล้วสรุปก็คือราชภัฏมีปัญหาจริงๆไม่ใช่แค่มายาคติสินะ จริงๆเราว่าเป็นเรื่องดีที่ราชภัฏมีหลายแห่งและเข้าถึงง่ายเพราะมันช่วยขยายโอกาสทางการศึกษา แต่คุณภาพมัน...น่าเสียดาย
ราชภัฏไม่ต้องไปเทียบกับมหาลัยอื่นหรอก ขนาดราชภัฏด้วยกันเอง 38 แห่ง คุณภาพการศึกษายังไม่เหมือนกันเลย
ผมDek66ที่พ่อเเม่บอกห้ามเรียนราชภัฏครับ พอผมเริ่มโตขึ้นได้รู้มากขึ้นทั้งทัศนะคติของคนข้างบน ทั้งความเลื่อมล้ำ ทั้งราคาค่าชีวิตทั้งๆที่ผมอายุเเค่18เเต่มันมีทั้งค่าเรียนพิเศษ ค่ามหาลัย ค่าสัมภาษณ์ ค่าเดินทาง ปีนี้ผมเสียเยอะมากเพื่อเข้ามาในระบบที่ทำให้ผมสิ้นหวังขนาดนี้
ส่วนตัวหนูจากใจเป็นเด็กราชภัฏ ตั้งใจอ่านหนังสือ เต็มที่กับการเรียน แต่พอสอบออกมาก็ได้คะแนนไม่ได้ตามที่หวังตั้งใจ ไม่ติดมหาลัยที่หวัง สุดท้าย ไม่ได้มหาลัยที่ตั้งใจแต่ได้คณะที่ตั้งใจไว้ เลยลองเปิดใจเข้ามาเรียนที่นี่ จากการเรียนมาหลายๆเดือนหนูรู้สึกว่าที่นี่ให้โอกาสหลายๆอย่าง การศึกษาที่แน่นพอสมควรจากกอาจารย์ที่จบโทจบเอกจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศ เพื่อนในห้องหลายๆคนเก่งกันมากมีทั้งคนทำงานไปเรียนไป แต่ พอเข้ามาสื่อต่างๆในโลกออนไลน์ และโลกความเป็นจริง ไม่ค่อยที่จะมีใครเปิดใจกับสถาบันนี้ อยากให้ทุกๆคนเลิกบั่นทอนจิตใจนักศึกษาที่นี่ที่เข้ามาเรียนด้วยความตั้งใจได้ไหมคะ ให้“กำลังใจ”แทนการใช้คำพูดว่าจบมาจะไม่มีงานทำดีกว่าไหมคะ。
ปัญหาคือม.ราชภัฏทั่วประเทศไทย อนุญาตให้เด็กที่เกรดต่ำกว่า 2.00 สามารถเข้าเรียนได้ เพื่อนผมส่งกระดาษเปล่าข้อสอบไฟนอลได้เกรด D+ เหมือนมาเรียนเอาวุฒิไปแปะผนังบ้าน
ราดพัดพอกะเทิน
ไปฝึกสอนเมื่อเทอมที่แล้ว ไปเจอเพื่อนราดพัดเขาไม่เขียนแผนการสอน ไม่ค่อยใช้สื่อการสอน บ่นว่าไม่อยากทำ จะทำเฉพาะอาจารย์มานิเทศ เพื่อนๆราดพัดนิสัยดีน่ารัก แต่ด้วยแนวคิดที่เขาเรียนมาคือไม่ได้เอาจริงเอาจังกับการสอนเลย ครูพี่เลี้ยงที่จบจากที่เดียวกัน(ราชภัฏ) เคยแซะเราว่าจีบผ้า พับผ้า ไม่เป็นเหมือนเพื่อน ที่คณะไม่สอน ที่ มศว ไม่สอนหรือไง เรานี่อึ้งเลย แต่ก็ตอบว่าไม่เป็นแต่เรียนรู้ได้ค่ะ ไม่ยากอะไร
สรุปสั้นๆคลิปนี้ให้นะ "ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสันดานแต่ละคน ไม่ใช่ชื่อมหาวิทยาลัย และโปรดกระจายอำนาจบริหารและงบประมาณให้ทั่วถึงด้วย"
เราจบจากราชภัฏ สาขามัลติมีเดีย บอกตรงๆว่าหลักสูตรห่วยจริงๆค่ะ แม่เราให้เลือกว่าจะเรียนราชภัฏหรือรังสิต ใจอยากไปรังสิต แต่เราอยากอยู่ใกล้แม่และปัญหาเรื่องการเงินเนื่องจากพ่อเสียตั้งแต่ยังเล็ก แม่เลยเลี้ยงเราด้วยตัวคนเดียว เลยจำใจต้องเรียนราชภัฏ ตอนแรกเราหวังว่าจะได้ความรู้ที่แน่น แต่การเรียนจริงๆคือ แค่พื้นฐานเรียน1-2คาบก็เปลี่ยนเรื่อง หรือบางทีอ.ส่งลิงค์งานไว้ในกลุ่มแล้วให้นศ.ศึกษาเอาเอง พอคาบต่อไปก็สอบจากเรื่องที่เคยส่งลิงค์ให้อ่านคาบก่อนหน้าโดยที่อ.ไม่เคยเข้าสอน เป็นแบบนี้ค่อนข้างบ่อย แต่ก็มีอ.บางคนที่สอนเก่ง ความรู้แน่น เข้าใจง่าย แต่วิชานั้นดันไม่ใช่วิชาหลักของสายการเรียน
เอาง่ายๆนะครับ ราชภัฏในกรุงเทพ กับ ตจว คุณภาพยังต่างกันเลยครับ เรื่องงบ เรื่องคุณภาพหลักสูตร แต่ผมอยากจะบอกว่าสุดท้ายมันก็อยู่ที่ตัวเราเองครับ คนจะประสบความสำเร็จได้ถ้าเราตั้งใจและไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าอะไรเราก็ทำได้ครับ ใบเบิกทางเราสู้มอใหญ่ๆไม่ได้ แต่ใจเราสู้ซะอย่าง จากใจเด็กจบราชภัฏเหมือนกันครับ
1. งบประมาณไม่เพียงพอ
เผลอกดเข้ามาอ่านคอมเม้นก็ค่อนข้างหดหู่นะคะ5555 ส่วนตัวก็เรียนราชภัฏแห่งหนึ่งอยู่ค่ะ ใกล้จบแล้ว เราไม่ได้มีโอกาสเหมือนคนอื่นค่ะ บางคนอาจจะบอกว่าทำไมไม่ถีบตัวเองขึ้นมาเพื่อสอบเข้าม.แนวหน้าล่ะ ปัจจัยแวดล้อมคนเรามันต่างกันมากๆและสำคัญมากๆนะคะ ส่วนตัวยอมรับในความเก่งของคนที่สอบได้เข้าเรียนม.แนวหน้ามากๆค่ะ ขยันอดทน และเก่งมากๆ ตัวเราทำไม่ได้ขนาดนั้น ทั้งโอกาส ทั้งความรู้ที่น้อยนิด เราปากกัดตีนถีบด้วยตัวเองค่ะ พาตัวเองมาจนจะจบ เราอยากจบแบบภูมิใจมากๆค่ะที่พาตัวเองมาได้เราต้องการแค่นั้นค่ะ เรารู้ค่ะว่าโลกการทำงานมันยาก เราก็โดนเหยียดมาเยอะค่ะ ทุกคนย่อมอยากพัฒนาตัวเองไปในทางที่ดีค่ะ
ที่เยอรมันนี เด็กๆทุกคนมี options ในการเข้าเรียนหลากหลายมากๆ เช่น
เราเรียนมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง ปริญญาตรี คณะนึง ไปดูหลักสูตรปริญญาโทของราชภัฏที่นึง แล้วอึ้งมากก เพราะคณะปริญญาตรีที่เราเรียนคือปริญญาโทของราชภัฏนั้นทั้งหมดเลย ส่วนตัวเราคิดว่าคนจบราชภัฏไม่ใช่ทุกคนที่ไม่เก่ง บางคนเก่งมาก โคตรขยัน แต่หลักสูตรห่วยมากๆๆบวกกับโอกาสที่ได้รับระหว่างเรียนในมอนั้น แต่บางคนมอดังทอป 3 ตอนฝึกงานเป๊ะเนื้อหา เป๊ะทฤษฎีมาก แต่เจอชาวต่างชาติแล้วไม่ได้เลย ไม่สามารถสื่อสาร รับหน้า แก้งานได้เลยเหมาะสำหรับงานเขียนงานสอนดีกว่า ป.ล อยากให้ดูที่ตัวรายบุคคลดีกว่า
ถูกต้องครับ ม.ราชภัฏ สำหรับผมคือมหาลัยกำลังมีปัญหาเฉยๆครับ ปัญหาจากหลายๆอย่างที่ไม่พร้อมทำให้มีโอกาสที่เด็กจบมาจะไม่มีคุณภาพครับ แต่ไม่ได้หมายความทุกคนจะไร้คุณภาพทั้งหมดนะครับ และคนที่จบมาแบบมีคุณภาพนี้ต้องซื่นชมมากเลย เพราะ ต้องใช้ความพยายามและความอดทนสูงมากๆครับ
ปัญหาของประเทศไทยคือประเทศไม่ได้ให้ความสำคัญกับการศึกษามากขนาดนั้น อยากเรียนเก่งก็ไปหาติวเตอร์เก่งๆสิ มันเห็นชัดมากว่าถ้าอยากเก่งก็ต้องมีเงินถึงจะไปหาติวเตอร์เก่งๆได้ เด็กบางคนเก่งมากขยันอดทนแต่พ่อแม่ไม่มีเงินส่งเรียนก็ต้องตัดใจจากมหาลัยที่ค่าเทอมสูงๆ เรียนที่ไหนอาจมีส่วนจริงแต่คุณค่าของคนมันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่มหาลัยที่เรียน
แชร์จากคนวงในราชภัฏ ผมเนี่ยเกิดในราชภัฎเลย อยู่มาทั้งชีวิต 35ปี มีเพื่อน พ่อแม่ญาติพี่น้องอยู่ในราชภัฎทั่วประเทศ ปัญหาอันดับ1ที่ผมเห็นเลยคือเรื่องคอรัปชั่น อาจจะพูดไม่ได้เต็มปากว่าเป็นทุกที่ แต่ทุกที่ที่ผมรู้จักเป็นเหมือนกันหมด ผู้บริหารที่ขึ้นมาทุกยุคมีแต่เสือสิง เข้ามาเพื่อกอบโกยโกงกิน ตั้งแต่ค่าดินสอยันที่ดิน จะเล็กจะน้อยเอาหมด ผมโตมากับสิ่งเหล่านี่จนช่วงนึงของชีวิตผมคิดว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่อง"ปกติ" ใครๆก็ทำ หรือมันต้องทำ ไม่ว่าจะเบิกงบไปเที่ยวแล้วอ้างว่าสัมมนา แม้แต่ผมเองได้ไปเที่ยวต่างประเทศหลายครั้งตั้งแต่เด็กก็เพราะสิ่งเหล่านี้ เดิมน้ำมันต้องทำบิลแยก ต้องเบิกเงินค่าข้าวคนขับรถ เอาญาติพี่น้องมาใช้รถ ใช้บ้านพัก เอาญาติตัวเองเข้าทำงานในทุกตำแหน่ง แล้วคนกันเองก็โหวดคนกันเอง ขึ้นเป็นผู้บริหาร ได้งบสร้างอาคาร งบพัฒนานักศึกษามา เอามานั่งประชุมกันว่าจะหั่นงบตรงไหนเอามาใช้ส่วนกลาง(กันเอง)ได้ ช่วงนึงผมเชื่อจริงๆว่าทำแบบนี้คือถูกแล้วเพราะให้งบมาไม่ตรงกับที่ต้องการเลยต้องเล่นแร่แปลธาตุเอางบนั้นแอบมาทำอันนี้ แต่วนไปวนมาก็คือผลประโยชน์เข้าพวกพ้อง ใครไม่เอาด้วยก็นั่งสอนหนังสือไปเถอะไม่ได้เติบโตไปไหน เก่งแทบตาย งานวิจัยระดับประเทศก็ได้แค่2ขั้น เส้นใหญ่มาทีหลังขึ้นเป็นหัวหน้าภาคเรียนร้อย แล้วคนพวกนี้สอนหนังสือไม่เคยรู้เรื่องโยนงานให้นศ.โยนงานให้ผู้ช่วยไปเรียนกันเอาเอง แล้วก็ปล่อยเกรดไม่ก็ขายเกรดให้จบๆไป นศ.ก็รู้กันดี จะเรียนทำไมให้เหนื่อยตายก็ได้แค่C ยกกระเช้าให้อาจาย์B+ก็มาละ ดังนั้นแค่จัดงบมาลงให้เท่ามหาลัยก็ไม่ช่วยครับ งบนั้นจะละลายหายหมดเหมือนโยนเงินใส่กองไฟ แล้วก็ไม่ต้องหวังจะตรวจสอบอะไร เวลามีเรื่องก็พวกเดียวกันทั้งนั้นเป็นกรรมการสอบ อธิการที่นี่มีปัญหาก็ตั้งอธิการที่อื่นที่เป็นเพื่อนกันและทำเหมือนกัน มาสอบ สอบให้ตายก็ไม่ผิด ต่อให้ผิดก็ไม่ลงโทษ ต่อให้มีโทษก็ไม่ลงซักทีดึงไปดึงมาจนเกษียณ บางคนจนแก่ตายไปก็เยอะแยะ