Duygusal İhmalkar - Yetersiz Anneler Karşısında Güçlü ve Huzurlu Hissetmenin Yolu
Vložit
- čas přidán 12. 10. 2020
- ►►“Kendinin Terapisti Ol” Kitabımla, 4 Basamaklı Sistemimi Öğrenin. E-Kitap İçin Tıklayın→ kendininterapistiol.com
Duygusal ihmalkar ve yetersiz anne modeli kişilik gelişiminde derin yaralar açabilen önemli bir stres kaynağıdır. Bu videoda bu anne ile yaşamanın getirdiği zorlukları aşmada ve yeni bir sayfa açmada edinmen gereken önemli bir bakış açısı anlatılmaktadır. Bu tür sorunlar yaşayan biriysen duygusal olarak özgürleşmenin kapısını açabilecek noktaları öğrenebilirsin.
#DuygusalYoksunluk #YetersizAnne
-----------------------------------------------
İLGİLİ VİDEOLAR:
Çocukluktaki Olumsuz Deneyimler Yakın İlişkilere Nasıl Yansır?
• Çocukluktaki Olumsuz D...
Çocukluk Döneminin Getirdiği 5 Dezavantaj Nedir?
• Çocukluk Döneminin Get...
Anne Babaya Olan Öfkeye Sağlıklı Yaklaşım (4A YÖNTEMİ)
• Anne Babaya Olan Öfkey...
----------------------------------------------
DAHA FAZLA DESTEĞE İHTİYACINIZ VARSA:
''Uyananlar Kulübü'' Üyeliği
www.cemgumus.com/uyananlar-ku...
Bireysel Seans Desteği ya da Yönlendirilme Tavsiyesi
www.cemgumus.com/iletisim-bil...
----------------------------------------------
Klinik psikolog ve psikoterapi uzmanı olarak aşağıdaki durumları yaşayan yetişkin yaştaki kişilere destek oluyorum:
✔️Kronikleşen stres ve beraberinde gelen sorunların nedenlerini ve çözüm yollarını keşfetmek isteyen,
✔️Geçmişte yaşadıkları travmaların/bitmemiş meselelerin devam eden etkilerini bitirmeye kararlı,
✔️Sırtındaki görünmeyen yükleri bir kenara koymaya istekli,
✔️Sorunlarını kendisini rahat ve güvende hissettiği bir çerçevede işlemek isteyen,
✔️İlişki becerilerini artırmaya ve huzurlu ilişkiler yaşamaya ihtiyaç duyan,
✔️Artık ‘biliyorum ve uygulayabiliyorum’ demek isteyen,
✔️Daha kaliteli bir yaşam için faydalı olabilecek şeyleri öğrenmeye çalışan…
Sen de bir şeyler yapman gerektiğini hissediyor ancak nereden ve nasıl başlayabileceğini bilmiyor olabilirsin.
Değerli zamanını, enerjini ve kaynaklarını iyi değerlendirebileceğin bir adrese ihtiyaç duyabilirsin. Bu yüzden iyi bir psikoterapi uzmanı mesleki ve kişisel olarak donanımlı olmalıdır.
Bu amaçla lisans ve yüksek lisans eğitimimin dışında yurt içi ve yurt dışında birçok uzun süreli psikoterapi eğitimi aldım.
Psikoterapi çalışmalarımın yanı sıra, ilgi alanlarım doğrultusunda eğitim, süpervizyon ve bilimsel araştırma faaliyetlerinde bulunuyorum.
Avrupa EMDR Derneği onaylı sertifikalı EMDR terapisi uzmanıyım. 2014-2022 arasında Türkiye EMDR Derneği’nin (EMDR-TR) denetleme kurulu başkanlığı görevini yürüttüm.
Almanya merkezli World Association of Positive and Transcultural Psychotherapy onaylı sertifikalı Pozitif Psikoterapi uzmanıyım.
Daha detaylı bilgi için: www.cemgumus.com/hakkimda/
Uzm. Psk. Cem Gümüş
-----------------------------------------------
ÖNEMLİ NOT:
CZcams kanalımda düzenli olarak yayınlayacağım videolarla bilgi ve deneyimlerimi seninle paylaşmak istiyorum. Burada da bu içeriklerin ses kaydını paylaşıyorum.
Muhtemelen yüz yüze çalışma fırsatı bulamasak da kişisel gelişimine videolarım üzerinden katkı sağlamak istiyorum. Burada seni uyarmak istediğim önemli bir nokta var.
Faydalı olduğunu ve işe yaradığını gördüğüm birçok bilgiyi seninle paylaşacağım. Bu bilgiler eğitim/danışmanlık düzeyinde olacak. Dolayısıyla videolarımı izlemen bir terapi desteği aldığın anlamına gelmiyor.
Psikoterapi, özel ve farklı bir derinliği-dili olan bir süreçtir. Farkındalık düzeyini arttırmak, uygulamaya dökebilmek ve yaşanılan güçlükleri çözümlemek konusunda birçok çalışma yapıyoruz.
Kendi seanslarımda çok daha derinlikli ve kişiye özel bir yol izliyoruz.
Videolar üzerinden birçok değerli bilgiyi öğreneceksin ama bunları gerçekten sindirmek ve hayata geçirmek emek ve zaman gerektiriyor. Eğer bu çabayı göstermeye niyetliysen kanalımdaki içeriklerden yararlanabilirsin.
Psikolojik sorunların tanı, değerlendirme ve çözümü için bir uzmanla (klinik psikolog ve psikiyatr gibi) yüz yüze görüşmek gerekir. Dolayısıyla bu tür bir beklentin ön plandaysa adım atmak için burada daha fazla vakit kaybetmeden bir uzmana başvurmanı tavsiye ederim.
Merhaba,
Soru sormadan önce mutlaka aşağıdaki sayfayı okuyun.
www.cemgumus.com/sorular-hakkinda-bilgilendirme-sayfasi/
Sürekli gergin, sürekli mızmız, sürekli bahaneleri olan, sadece kendi dertleri olan bir anneydi. Sürekli sinirli, sürekli mutsuz, sürekli haklıydı. Ay elime ne olmuş dediğimde kendi eline bakan bir anneydi. Sürekli beni başkalarının yanında kötüleyen, utandıran, kendince açıklarımı ve ayıplarımı sıralayan bir anneydi. Sürekli şikayet ederdi. Bencilliğinden hala zerre gerileme yok. Aç kalmadım, yemeklerim şahane, giysilerim onlardan da şahaneydi ama hiç sohbetimiz olmadı, hiç birilikte oynamadık, gülüp eğlenmedik. Bugün o 81 yaşında, bense 49. Hiçbir şey anlamış değil, öğrenmiş değil, hiçbir ilerleme yok. Aynı evdeyiz üstelik. Telafisi yok. Kabul etmekten başka çarem yok, beklentim mecburen sıfır noktasında. Bir ömür çalındı benden. Bedeli çok ağır. Herkes anne olmamalı.
Merhaba, özel hayatınızı da etkiledi mi bu durum kendi seçiminiz miydi. Yani onunla birlikte yaşamak sizin seçiminiz mi
@@selen2320 özel hayatı kesinlikle etkiliyor. sen seviliyorsun mesela ama asla inanmıyorsun karsindaki seni cok sevse de yetmiyor gibi geliyor. iliski istediklerini soyleseler de bilincalti duzeyinde kaciniyorlar saglikli iliskileri olmuyor genelde
Hande tanisalimmi
Şu an nasılsınız,aynı şeyleri hissediyorum ama benim nefret duygum çok güçlü ciddi anlamda nefret ediyorum,boğazlamamak için zor tutuyorum kendimi. Ona karşı sevgim ve saygım yok duygusal anlamda tamamen çıkardım hayatımdan ama birlikte yaşamak çok zor her gün nefret ettiğin biriyle birlikte yaşam berbat bir durum. Bu durum benim için çok kötü gidiyor bu şekilde yaşamaya nasıl öğrendiniz ?
@@betulkeskin1103 Aynı durumdayız sevgili Betül. Öğrenmekten ziyâde kendine odaklanınca o arka plânda kalıyor. Mecburiyetler maalesef duruma direnişi sağlıyor yoksa her gün o yük altında ezilmek çok zor, eksiliyorsun.
Hocam anne bi çocukta gerçekten yaradır. Yıllar geçse de kapanmayan derin bir yara. Psikolojisi bozuk bir anne bir çocuğun her türlü hayatını paramparça edebiliyor
Annem başkalarına melek ama bir kere derdin ne kızım demedi,hep kızgın hep küskün hep suçlayıcı bunları yazarkende korkuyorm annesizlik çok kötü birşey diye ama benimde elimde değil çok zoruma gidiyor 30 yaşımdayım o kadar çok duygusal tatminsizliğim varki 😢
Annem herkese çok kibar, kardeşlerime de. Herkesle dolu dolu konuşur. Bana sert, hep yüzünü çevirir.. iğreniyorum
😢
İğreniyorum..
😢😢😢
Her türlü ihmal edildik. Değer görmedik. Okuldan gelirdik yemek yok. Kıyafet ihtiyaçlarımızı hiç önemsemezdi. İhtiyaçlarımızı hiç düşünmedi. Alay ederdi. Hiç takdir edilmedik. Merak edilmedik. Allaha emanet büyüdük. O zamanlar bunların farkında değildik.
Aynısı
İzlerken gözünden yaş akması..
Simdiye kadar bu konu hakkinda dinlediğim en iyi video. 39 yaşindayim ve yurtdisinda yasiyan bir Türküm.Annem ile abim tarafindaki haksizliği kimseden yasamadim. Annemin cinsel ayirimciliği ve bena sürekli iğneliyici konusmasina artik dayanamiyorum. Her yolu denedim. Hasta oldum en sonunda. Simdi ikisinlede görüşmüyorum. Allah kimseyi ailesiyle denemesin
Ben de aynı şeyleri yaşadım, babamın vefatından daha 1 hafta geçmeden abimle bir olup arabaları, 3 milyonluk varlığı abimin üzerine geçirmem için elinden geleni yaptı. 3 ay babama baktım, bana dediler ki iyi tatil yaptın, iyi bakmadın... Resmen eve bir daha gelmemem için ellerinden gelen bütün hakareti, kötülüğü yaptılar. Ben dedim ki düşman gördüğüm insanlar bunların yanında melekmiş. Allaha bıraktım. Bizim kaderimiz bu, kız çocuklarına en büyük şiddeti bu toplumda anneleri uyguluyor. Yalnız değilsin
Çocukluğu asla özlemeyecek olmak...
Hiç annemin dizinde yatmadım . Hiç sarıldığını hissetmedim . Uğursuz diye büyütülen bi kız çocuguydum ..Hayatımda çok sevdiğim bi insan hiç olmadı .Dost diyemedim kimseye ..Kendimi hep eksik ve yetersiz hissettim .Kim beni sever ki ? Kim bana dayanır ki ? Reddedilmekten korktuğumdan .. İlk adımım olmadı .. Çocukluğunu özleyen insanlara hep gıpta ettim . Güven kelimesini bilmeden büyüdüm .
Ben de aynı...
Yalnız değilsiniz, belki bunu bilmek bile iyi gelir
Yalnız değilsin
Bana annem inşallah yarın kalkmasın diyo...
Hocam ben sevgi beklemiyorum, benim annem de ağır depresyon ve okb var.
Ve kesinlikle annemle iletişim kuramıyoruz, nasıl terapi almaya ikna edeceğiz bilmiyoruz, fiziksel sağlığı da iyi değil. Bu söylediklerinizi yaşadım yaşıyorum ama artık umrumda değil sevgi falan, sadece sağlığı iyi olsun istiyorum 😢
Sadece basarili oldugumda,sadece isteklerini yaptigim zaman sevildim. Bunlar haric sarilmak istedigimde ittirildim,konusmaya calisinca sert dille karsilastim ve sorularima hic yanit alamadim.Iki kere keske seni dogurmasaydim gibi bana cok agir gelen sozleri oldu.Asla ozur dilenmedi,fiziksel siddey hatsafadaydi hic bir zaman pisman olmadi.Siginacak bir babamda olmadi...
Ohoo onu bana günde beş vakit söylüyor doğurmasaydım diye. E doğurmasaydın diyorum 0:52 . Senelerece anlatıp duruyor gidip millete şikayet ediyor beni " doğurmasaydın diye beni suçlayıp duruyor" diye ,halbuki hiçbir zaman kalkıp da durup dururken söylemedim o öyle dediği için cevap verdim. Diyor ki millete "doğurduğum için suçlu muyum, beni bununla kınıyor" diye ,ulan sen sorumluluk aldığın halde suçlu değilsen ben doğurulduğum için nasıl suçlu olabilirim. İstediği şu ,beni aşağılayacak ,ben sadece oturup zehrini kusmasını bitirmesini bekleyeceğim ,içini boşaltınca da beni sessizliğimden dolayı aşağılayıp gidecek. Çok bekler.
Yalnız değilsin
@@khaleesi1346 e kanka dert mi yarıştırıyorsun ?
@@khaleesi1346 evet yalniz değilsin
Psikolojik olarak çöküşteydi benide o boşluğa sürükledi çok derin bir boşluk içine atabileceği her şeyi attı
Annelik herkeste olamaz , ebeveynlik ehliyeti gibi bir ehliyet olmalı,kendi annem gibi olan insanlar asla çocuk sahibi olmamalı net çözümü bu
Hayatımın ve aslında gençliğimin başındayım. 19 yaşında ve çok acemiyim. Sürekli neden bu hislere sahip olduğumu neden kurtulamadığımı düşünürken senelerimi depresyonla geçirdim. Psikolojik destek alamazken bu video benim ve benim gibi kişiler için altından da değerli. Çok teşekkürler
Bende umudumu yksye bağladım ekimle birlikte her şey bitecek diyorum ama:)
Kazanıp gidelim kurtulalım nolur ya artık dayanamıyorum @@witchy256
Derelerin ne durumda umarım iyidir benim yazacaklarımı yazmışsın 🙃
-Annemin evlat ayırt etmesi
-Küçüklüğümden berri dışlaması
-Onun yüzünden kendimi mutsuz değersiz hissetmem
-Ama bir şey deyince yine kötü evlat ben olmam.
-Neden beni sevmiyorsun dediğimde , çocuk musun 22yaşındasın sevilecek yaşta mısın demesi
-Babama karşı abime karşı hep beni yarı yolda bırakması istisnasız
Yıldım hocam ben biran önce gitmek istiyorum çok bunaldım bu arada babamda aynı insan anne babasıno seçemiyor gerçekten.
Sen bensin. 😔
Tam olarak beni anlatmışsın 😔
Aynı duyguları yaşıyoruz. Ömrün bitecek ve bu duygu bitmeyecek. Umarım annen kendisini geliştirip bir an önce kendisini düzeltir. Erken yaşta caresini bul, evlensen gitsende gecmiyor o eksiklik.😔Bir uzman ile birlikte görüşme gibi. Benim annem 70 yaşini geçti ve hiç değişmedi.
Kaç yaşında olursa olsun normal bi ana her yaşta anadır! Bebekken altını değiştirerek sevgi gösterir 20yaşında 40yaşında da başka türlü, mesela sevgi dolu dinleyerek, öğüt vererek sevebilir. Eşek kadar oldun dememeli! Bari biz bu hatayı kendi evladımıza aktarmamaya çalışalım. Dile kolay💔
Hayatımı anlattın sanki
22 yaşındayım hala anneme benim halimi durumumu anlaması için detaylı bir şekilde anlatıyorum bir kez bile ucundan anlamıyor.Sinir koymaya çalıştım defalarca yine bana zarar verecek şekilde davrandı. Değiştiremiyorum duvarla konuştuğumda bile en azından sözleriyle zarar vermiyor. Anneme çok öfkeliyim ve nefret ediyorum hareketlerinden. İyiliğini düşünsem bir şey yapmak istesem bile izin vermiyor. Onun gibi de olamıyorum onun gibi muamele yapmaya çalıştım daha önce çok canım yandı içim sızladı o bana rahatça yapabiliyor. Bu zamana kadar kendi kendime engel olduğumu bile bilmiyordum çünkü annemi çok seviyorum. Duygularımla mantığım birbirine giriyor. Dediğim gibi annemi küçük bir kız çocuğu gibi koşulsuz seviyorum fakat yaptıklarına anlam veremiyorum.
Annesi ile çocukluk travmaları olan bir kız arkadaşım var ve uzun zamandır araştırma yapıyorum. Önceleri eylemlerini yargılardım ama şimdi yaklaşımım değişti yargılamak yerine öfkesini, nefretini, anlık sevgisizliğini,yeri geldiğinde umursamaz tavırlarını anlayıp yorumlamaya başladım. Karşımdaki insanın hayatındaki boşlukları doldurmaya çalışmak gerektiğini düşünüyorum. Bir erkek için karşımdaki insanın hayatındaki eksikliğini duyduğu baba figürü rolünü üstlenmek o boşluğu doldurmak kısmen kolay olsa da annenin boşluğunu, eksikliğini yada geçmişte bıraktığı travmalarda yetersiz kalıyorsun. Bir şekilde insanları hayatına dokunmamız gerektiği kanaatindeyim.
Cem beye videoları için teşekkür ederim, sizin sayeniz de çok şey öğrendim
gercekten o kadar guzel bir kalbiniz varmis ki... umarim sevdiginiz gibi sevilir anlayisla karsilanirsiniz.. aksam aksam duygulandim yengemiz cook sansli♥️
Yaaa maşallah gerçekten çok güzel yazmışsınız sizin gibi erkekler de varmış demek . eğer birbirinizin kaderi iseniz , ona çok iyi davranın 😊😊😊
Ya siz ne güzel düşünmüşsünüz... Bu devirde kim kimin derdini bu kadar önemser maşallah ... Arkadaşınız çok şanslı...
çok mutlu olursunuz umarım :)
Ne yazık ki sevdiğim gibi sevilmedim ve çok mutlu da olmadık. Ayrılalı 8 ay oldu, ayrildiktan Sonra yaşadığım sehiri ve ülkeyi bir gece de uçak bileti alip terk ettim. Oturum aldım byeni bir düzen kurdum, herşey değişti, herşeyi geride bıraktım hemen hemen herkes ile iletişimi kestim. Hiç olmadığım kadar yalnizlastim. En zor olan şey ise 2 kişilik hayallerini tek başına yapmanın ağırlığı oldu. Hemen hemen herşey değişti sevgim haricinde
Annem herkese neşe dolu bana mesafeli bir kadındı sorunu hep kendimde aradım ama en sonunda anladım annem sevmedi beni istemediği bir hamileliktim ben
Aynisi
Aynısını yaşadım, evlendim gurbetteyim hâlâ aynıyım annemle babamın yanındaki konumum hiç değişmedi
Bu yorumlardaki herkesi o kadar iyi anlıyorum ki hatta ilk önce şunu söyleyebilirim konsere gittim ve sınır arkadaşımla kahve içtim diye ailem beni UNIBERSITEDEN ALMAKLA TEHDIT EDIYOR. Ben yıllarca kendimi düşünmeden ne istediğime önem vermedem sadece ailem için çabaladım. Üniversiteye kadar dışarı çıkamadım(bunu söylediğimde bana biz çık dedik diyorlar evet çık dediler ama çıkmayacağımı bildikleri için),arkadaş edinemedim,özgüven sahibi biri olamadım,Kahve siparişi verirken kekeliyordum,insanların önümde konuşamıyordum,kendimi beğenmiyordum çünkü hiçbir zaman istediğim gibi giyinemedim çünkü annem beni 6 yaşında kapattı ve hep kendi istediği gibi giydirdi. Arkadaşlarımla kahve içmye çıkamadım hiçbir zamam hep babam görü korkusuyla yaşadım bir şey yapmama rağmen hep korktum. Güneş kremi nedir bilmezdim,üniversiteye kadar kaş almadım,bıyık aldırmadım çünkü annem hep kızardı günah diye ayıp derdi. Erkek kuzenlerimle oturamazdım çünkü ailede akraba evliliği vardı. Instagrama fotoğraf atmak haram bizim evde ve izin vermezlerdi bu yüzden gizlice kullanırdım. Beni kontrol ederek sevgi verdiklerini zannediyorlardı ama ben her zaman sevgiye aç bir insan oldum. Ve kendimi doyurmak için hep başkalarına muhtaç oldum. Sırf ailemden kurtulmak için altıncı sınıfta saçma sapan bir şekilde sevgili yapmaya başladım ve bu çok acınası bir şey altıncı sınıftaki yaşıtlarım hayatı doyasıya yaşarken ben sadece birileri beni sevsin beni merak etsin bana değer versin diye beklerdim. Bu yüzden beni kolay kandırırlardı. Tahmin ettiğin gibi küçük olduğum için annem hep yakalardı o masumluğumla günlük yazardım ve günlüğümü babam okuyup öğrenirdi hatırlıyorum bir keresinde annem bana duş aldırırken bana bağırıp çağırıyordu neden mi ? Çünkü onların bana vermediği sevgiyi bir başkasında arıyordum. Ve bu yüzden beni suçluyorlardı. Sürekli yalan söylüyordum çünkü her zaman beni tehdit ederlerdi hata yaparsan sileriz diye. Ve bir keresinde anneme onu sevmediğimi söyleyince annem bir ruh hastası gibi saçlarını sıfıra vurdu ve ben daha 14 yaşındayım sadece durup onu izledim öylece hareket edemedim ve ben onu izlerken o acımasızca her şeyi benim omzuma yükledi. Her seyin hesabını sordu baģırdı cağirdi ama ben yine de sesimi çıkarmadan onu izledim. Daha altıncı sınıftan itibaren bana psikolojik baskı uygulamaya başladı ve her zaman bunun için beni suçladı. Aman erkek görmesin aman dışarıya çıkmasın aklını çelerler aman arkadaş yapmasın aman oraya gitmesim aman buraya gitmesin aman sosyal medya kullanmasın aman öyle giyinmesin aman böyle giyinmesin aman düzgün davransın aman edepli dursun aman kuran okusun aman namaz kılsın aman ahlakı temiz olsun diye diye beni yalan atmaya zorladılar ve ben yalan söyleyince rahatlamaya başladım çünkü yalan benim tek kaçış noktamdı. Çünkü ailem hiçbir zaman beni anlamaya çalışmıyordu. Ben mesela babamın yanında hiç tayt giyemedim her zaman etek veya iki beden bol pijama giydim her zaman bir yabancı gibi hissettim. Ama bunlara rağmen hep onları gururlandırmak istedim ve üniversite kazandım. Ama onlar istediğim bölüme kadar karıştılar(tabi ki istediğim bolumdeyim) dalga geçtiler akrabalarım hep kücùmsedi ve onlar buna izin verdiler kendimi hep ezik gibi hissettim. Onlar yüzünden 45 kiloya yakin verdim. Kilomla dalga geçiyorlardı diye. Her neyse üniversiteye başladım. Her zaman allaha dua ettim lütfen ailembiraz olsun gelişsin beni anlasın diye ama sanırım duam allaha ulaşmadı:( ailem daha fazla baskı yapmaya başladı. Ben üniversiteye geçtim sınava hazırlanır gibi ders çalışıyordum hiçbir aktivitem yoktu sınıf arkadaşlarım her türlü aktiviteye katılıyorlardı ama ben ders çalışıyordum normal bir üniversiteli gibi değildim.Vizelere girdik ve en yüksek ben alınca kendimi ödüllendirmek istedim ilk defa kendime izin vermek istedim ilk defa kendimi mutlu etmek istedim ve Gökhan Türkmen konserine gittim fotoğraf çektim ve sosyal medyamda paylaştım daha sonra sınıf arkadaşımla kahve içtim anı olsun diye fotoğraf paylaştım ve onları aylar sonra ailem gördü daha doğrusu akrabalarımdan biri anneme atmış ve o da babama göstermiş bu geceden sonrali gecelerim bana zehir oldu. Her gece annem bana psikolojik baskı uyguluyordu resimleri tekrar tekrar bana atıyordu utanayım diye ve ben bir süre sonra kendimden süphe etmeye basladım ve arkadasıma anlattım bu olayi bana fotoğraflarda bir sey olmadigini soyledi ve rahatladım. Evet o söylemeden de bir şey olmadığını biliyordum ama o kadar kötüydüm ki birinin beni desteklemesine ihtiyacım vardı. Annem sürekli üniversiteden alacağını söylerek tehdit ediyor. Bugün konsere giden yarın adamların evine gider dedi. Ve ben o an yıkıldım bedenimi taşıyamadım sadece ölmek istedim. Ama direnmeye çalışıyorum. Birkaç gün sonra eve gideceğim ve çok korkuyorum. Beni üniversiteye tekrar gönderirler mi bilmiyorum ama sonuna kadar direneceğimi biliyorum
Artık ne annemden ne babamdan hiçkimseden hiçbir şey beklemem diyerek kendimi kandırdım hep. Yolumun kesiştiği erkekleri babamın kadınlarıysa annemin bıraktığı boşlukla karşıladım. Onlara ya boşluğu doldurmaları umuduyla yaklaştım ya da onlardan boşluğu derinleştirmeleri korkusuyla kaçındım.
Aslında içten içe hep anne ve babamın birgün ıskaladıkları her şeyi geri verecekleri böylece derinlerde bulanıklaşan ve solan iç dünyamın yeniden renklenip cıvıl cıvıl olacağı bir ana inandım. Yaptıklarını ve yapmadıklarını affetmeyi, çelişkilere düşmeden onlara karşı iç huzuruyla dolu olmayı, gerçek mutluluk ve huzuru yaşayan bir aile olabilmeyi de çok istedim, hala istiyorum.
Anlaşılan ikisinin de benim içimdeki geçmişi değiştirebilecekleri bir güçleri yok. Olsun, artık acı gerçekler tatlı hayallerden daha az can acıtıyor. İş başa düştü :) 4a yöntemiyle alakalı videonuzu da izleyeceğim.
Teşekkürler
Yetiskin oldum.Anne oldum .Ama içimde anne sevgisi arayışım hiç gecmedi.içimde acı istenmeyen bir çocuk oldum.yada öyle hissettirildim. Bilemiyorum..
Bütün videolarınızı dikkatle ( en çokta EMDR ) izlerken bu videoyu dinlemek beni çok gerdi..Istenmeyen bir çocuk olarak dünyaya gelmişim annem beni hiç sevmedi açık açıkta söylüyordu zaten beni anneannem ve büyükannem büyüttü .Annemi 3-5 yılda çok az görürdüm ..Sözel fiziksel şiddet gördüm hastanelik oldum ve 10 yıl önce annem vefat etti ve ne yaptım biliyormusunuz tüm eşyalarını evime taşıdım yatağından taragina kadar . Sonra babam 1 buçuk yıl önce beyin felci oldu ve 40 yıl geri gitti işte o zaman bana olanlar oldu deliriyorum sandım iki ay böyle devam etti ve bir gün beni kimse tutamadı. Şimdi bir yıldan fazla oldu psikoloğa gidiyorum . Hayatımda kendim için yaptığım en iyi şey bu oldu...Hayatımı yeniden inşa ediyorum...Kendime hoş geldim 😊
Anlattıklarımı zor yoldan kendinizin keşfettiğini ve sorumluluğunuzu aldığınızı görüyorum. Çabanızı takdir ediyorum. Paylaşımınız için teşekkürler.
“Kendime hoş geldim” çok güzel bir ifade 👍🏻
9:23 anne babadan görmeyince başka birinden ilgi sevgi almayı hak görmüyorum kendime.
Bu hayatta en önemli şeylerden birisi sağlıklı aile ilişkileri, senin insanlarla olan ilişkilerini , eşinle, çocuğunla olan iletişimini iş hayatındaki ahlakına ve başarını bile etkiliyor.Yani her şeyde iz bırakıyor bana kalırsa.Sağlıklı ailede yetişen çocuklara bakıyorum Sorumluluklarını yerine getiriyor,madde bağımlılığı yok,Uyku düzeni,iştah düzeni yerinde,çoğu akademik anlamda başarı gösteriyor.Sağlıksız aile çocukları ise Sorumluluklarını aksatıyor,insanlarla doğru iletişim kuramıyor çoğu ya hırçın ya da utangaç,yeterince odağını veremediği için akademik açıdanda başarılı olamıyor,genel olarak ailesi gibi mutsuz depresif oluyor.Bunu kendimde farkkettim.İnsanlarla iletişim kuramıyordum herkese karşı sinirli agresif bir tavrım vardı sonrasında iletişim kurmaya başladığımda ise yanlış insanları tercih ediyordum Onlar gibi gülemiyordum Sorumluluklarımı yerine getiremiyordum Odağımı veremiyordum Derin bir yalnızlık hissediyordum seninle kan bağı olan yıllarca aynı evde birlikte yaşamış seni dünyaya getiren insanların seni bu hâle getiren kişiler olduğuna bunları birine anlattığında yardım istediğinde seni anlayamamaları kafana takma boşver demeleri güçsüzsün alıngan ya da tembel değiliz bana kalırsa her insanı belli bir noktaya getiren yaşadıklarıdır fakat yaşadıklarından yanlış ders alan insanlar hem kendine hem de çevresine zarar vermesi kaçınılmaz
her anne kızını sevmez
@@beyeaz neden?
Neden?
Her kadın doğurabilir her kadın anne olamaz. Burada çok ince bi nokta var. Rahim kelimesi merhamet demek ki bir anne 9 ay boyunca evladını rahim denen yerde büyütür. Dolayısıyla bir annenin merhametli olması gerekir.
Annemin tek isteyi diploma . Başkada birşey değil. Hangi anne kızının : anne nefes almaya utanıyorum.. demesini umursamaz? İnanın ki , ben ergenken nefes alamıyordum, yürüyemiyordum . O kadar , korkak , rezil ve özgüvensizdim ki…. Atlatamıyorum saçımı yüzüme dökerek yürüdüğüm günleri…atlatamıyorum intihar etmek istediğim, kustuğum, kabuslar gördüğüm günler geçmiyor . Daha kötü kabuslar görüyorum. Ölmüyorum ama nefeste , alamıyorum. Annem ve babaç şuan daha iyi fakat , ben hala
Onları sevemiyorum. Çünki geçmiyor . Ergenken , babamın el kaldırması, annemin aşşağılaması…. Hem okulda, hem de evde az ye begemont diye , alaylar edildi benimle . Geçmiyor …… geçemiyor ….. unutamıyorum. Her gün aynı şeyler dönüyor aklımda . 1 qram bile alırsam o gün , aşşırı özgüvensiz oluyorum. Birde , kimse anlamasın diye aşşşııırrııı mutlu, polyanna gibi davranmam peki? Birde , gizlice ağlayıp, sonra kimse bilmesin diye ajan gibi gözümü tam temizleyip, gülümsemem?
Benimkine bayağı yakın ,dertleşmek ister misin
Annemin offf demesi bile beni çıldırtıyor.Annem çok panik ve kaygılı bende panik atak geçirdim .Genetik etkisi çok büyük.Keske hiç takmasam kimseyi ve gamsız olsam.Sadece ben olsa.Daha tatmin olurdum.
Annemin beni sevmezken başka çocuklara ilgisini gördüm ..Şimdi arada bi geliyor sevmek istiyor ama benim içimden gelmiyor utanıyorum ..Küçükken yere düştüğümde elim dizim yara olduğunda bi tokatı da ondan yerdim ..Niye düştüm diye yada ağladığımda sus yeter artık ağlama diye büyütüldüm bununda duygusal ihmalde etkisi varmıdır hocam ?
Ben genellikle anneme karşı içten bir kızgınlık beslerim ama bunun nedeni bu bahsettiğiniz durum o kadar görünmezim ki sadece tartişinca konuşuyoruz hep sorunları var hep mutsuz ama sanki bu mutsuzluk için yaşıyor. Kendi trajedisini yazıp onun gibi mutsuz insanlarla paylaşıyor, dikkat ediyorumda bütün arkadaşlarınıda ona göre seçiyor ona uymayan mutlu insanlar tam olarak onun arkadaşı olamıyor.O mutlu olmaya alışkın olmadığından iyi bir şey olduğunda bile bu sevinci çok kısa sürüyor. Geçen gün benim doğum günümdü o çalışıyordu kardeşimle hazırlık yaptık hep beraber sofraya oturduk bir kutlu olsun bile demedi o kadar suratı asıktı ki keşke kutlamasaydim dedim ben bazen gülümseyen insanlara bakıp imrenirim gün boyu rutin hayatlarında bile pozitif olan insanlar var görüyorum ve bende belirli bir yaşa kadar öyleydim sonra tükendim yokluğumun farkına vardım zaman zaman sevilmeye
layık olmadigimi yaramaz olduğumu düşündüm giderek sessizleştim herkesten kendimi soyutladim ama ben bunu kendi çocuğuma yapmamak için elimden gelen her şeyi yapacağım
Gerçekten verdiğiniz bilgiler çok kıymetli, maddi manevi karşılığını almanızı dilerim
Benim annem beni babama karşı kullanmak için doğurmuş bir kadındı. Bütün ömrü boyunca beni aramasını tek sebebi içindeki öfkeyi, kini, zehri bana kusmaktı. Bunu da nerden anladım derseniz babam vefat ettikten sonra annem 1 gün bile beni arayıp, nasılsın diye sormadı. Ben ararsam konuştu ki onda da her cümlesinin başı oğlumla başlayıp, her cümlesinin sonu oğlumla bitiyor. Eğer oğluşuyla kavga ederse bana kızım diye yanaşıyor. Ama abimle arası iyiyse 1 gün bile ben aklına gelmem.
Onun için çok şey yaptım, bana karşı bu tavırlarını hep yuttum. Ama babam vefat ettikten daha 1 hafta geçmeden abimle ikisinin bana inanılmaz kötü davranması, psikolojik baskı kurup arabaları 3 milyonluk varlığı abimin üzerine geçirmeleri... Nefret ettim. İnanın kendi öz annemden nefret ettim. Yine zamanla neyse dedim affettim. Ama yok annemde 1 gram değişme olmadı. Hala beni başkalarına karşı kullanan, özünde aslında bana karşı hiçbir sevgisi ol ayan 2 yüzlü bir kadın. Benim baba evine gitmemem için abimle elinden geleni yapan bu kişi bütün akrabalara, komşulara kızım çok vefasız diye anlatıyor. 3 ay akciğer kanseri babama baktım... Son 1 hafta dışında 1 gün bile odasından çıkıp bana yardım etmedi. Ama babamın cenazesinde herkese "ben tek başıma" baktım diye anlattı. Bir insan kendi çocuğuna karşı nasıl bu kadar kötü nasıl bu kadar zalim nasıl bu kadar vicdansız olabilir. Onu Allah'ı adaletine bırakıyorum.
Hocam ben, annemi yıllardır olduğu gibi kabul ettim. Ama o beni olduğum gibi asla kabul etmedi. Beni hep aşağıladı. Şimdi de onu çok sevmemi bekliyor. Evet onu seviyorum ama donuk bir sevgi bu. İçimden onu aşırı sevmek gelmiyor. Ben çocukken sevgiye hastettim, şimdi de o hasret. Sanırım adalet tecelli ediyor. Benim hiç bir suçum yok😑
Ne yazikki 38 yaşında gerçeği farketmiş biriyim. Annemle roller değişmiş. Çocukluktan beri anneme annelik yapiyormusum gördüm ne acı dimi. Bu görüp geri çekilmeye başladığımda işler karisti ve kötüleşti. Ama bu bir geçiş süreci diye düşünüyorum.
ve sen onun sorumluluğunu da üstlendiğin halde hala üstlenmediğini düşünüp senin bize ne faydan var demeleri.Seni bri obje olarak görmeleri
Çok teşekkürler değerli hocam siz çok iyi bir Psikologsunuz yorumlarınız bilgilendirmeleriniz çok olumlu net .
Videolarınız inanın çok değerli devamlarını dilerim ❤
Farkındalık kazandım bunu içselleştirmeyi umuyorum teşekkür ederim emeğinize sağlık 🙏
Cok dogru tesbitler hocam cok güzel bilgiler hayata gecirebilmeyi rabbim herkese nasib etsin
Süüper bir video ! Tesekkürler 🌸
Teşekkür ederim 🍀
Annem ne beni nede çocuklarımı gönlüne sığdıramadı.35 yaşındayım çocukluk döneminden beri hissettiğim değersizlik sevgisizlik duygularından hep ben suçlandım ama bunu bana onlar verdi ama asla kabul etmedi.Hep ben hırçın olarak yargılandım.Hislerimi duygularımı içimde bana yaşattıklarını ona söylediğimde hep abartan taraf oldum.Başka anneler kızlar ilişkisine gıbte ederek geçti yıllarım. Belli dönemlerde kendimi suçlu hissettirdiler, çok şükür ki problemin bende olmadığını anladım. Bana veremedikleri sevgi ilgi sonunda hissettiklerim beni suçlu yapmıyordu.Affetmek görmezden gelmek için çok uğraş verdim ama içimde ki o çocuk hala anne şefkatine muhtaç can çekişiyor nasıl nasıl diyorum bir anne evladını gönlüne sığdıramaz.Sevgi veremeyecekseniz doğurmayın hayatlarını mahvetmeyin.Rabbim beni evlatlarıma karşı adaletsizlikle sevgisizlikle sınamasın inşallah 🙏
Keşke devlet yurdunda büyüseydim hiç değilse sürekli hakaret eden, keşke doğmasaydın diyen anneyle büyümezdim; fiziksel, psikolojik ve ekonomik şiddete uğramazdım...
7 ay önce anne oldum. Çok endişeliyim, canım yanıyo anlamıyodum neden diye. Bebeyimle Annemin aynı ortamda olması bile beni geriyo, bebeyi anneme bırakıb bir yerlere bile gidemiyorum. Bebeyime iyi bakamıyorum korkusu ile yaşıyorum, sürekli bi sıcak yuva annem dışında birilerinin yanında olayım diyorum bebeyimle yalnız kalmayım istiyorum
Narsist bir anne ve bencil bir baba tarafından büyütülmüş ve kendi kendini bulmuş biriyim. Keşke bu kadar zor olmasaydı bu. Anne baba şanstır. Bize düşen de bu. Onlar değişmez biz degisecegiz ki kendimizi bulalım. Kabullenmek ve ilerlemek tek yol bu
Annemden nefret ediyorum çünkü beni anlamak yerine azarlıyor onu dinlemediğim halde bağırıyor ve boş konuşuyor
Duygusal yoksunluk şemasıyla etkili baş etme yöntemleri konulu bir video bekliyorum sizden 🙏
Annemi yıllarca anne yapabilmek için savaşırken deli oldum... Çünkü sevgisi bitmiş, merhameti yok.. Fakat o ne kadar kötü davranıyorsa benim o kadar ihtiyacım oldu.. Sen çocuksun güven sevgi saygı ortamına ihtiyacın var fakat o bencil kendisi dışında kimseye değer vermeyen sevmeyen saymayan birisi.. Değişmedi ve giderek daha da kötü bir hal aldı... Okula giderdik kahvaltı hazırlamaz hep dışarı kaçardı bir bahane bulup.. Hiç okula hazırlamadi bizi.. Bu travma hep bir yara olarak kalıyor içinde.. Güçlüysen zararı kendine zayıfsan dışarıdaki insanlara zararın.. Hırsız olursun arsız olursun sapık olursun her haltı yiyebilirsin... Çocuk sahibi olmak için sınavlar özellikle duygusal sınavlar olmalı.. Hiç bir çocuk insan bir başka insanın kobay ı değil olmamalı yasalar buna izin vermemeli.. Çok ağır acı bir travma hiç geçmeyen...
Sevgili ülkü, çok üzgünüm ben de benzer bir deneyimimi paylaşmak istedim bunu okuyunca. Benim de annem sabah kahvaltı hazırlamazdı kendi de çalışıyordu kendinden sonra kalan az buçuk peyni zeytin olurdu üzülürdüm hep, fakir değildik ama hep esirgerdi bizden, içi dolu dolapları, ailece sofraya oturabilenleri kıskanırdım. Arkadaşlarım öğle yemeğine çağırırdı en mutlu olduğum anlardı, sıcak yemek sevgi dolu sofra. Annem birini eve çağırınca kızardı arkadaşlarımın isimlerini bile bilmezdi umursamazdı... Bilmiyorum bu yaralar hayatımızda dönüp dolaşıp hep kanayacak mı bir gün duracak mı
Bende benzer hayatı yaşıyorum hala size bi soru sorabilir miyim
hocam cok profesyonelsiniz size tesekkür ederim
Hocam yetkin bir psikolojik danışman olarak önce kendimden başladığım süreçte kendi iç sesim oldugunuz için çok teşekkür ederim. Aktarımınız çok kıymetli. Temas etme ve zemin olustuma sürecinde son rutuslarim için size denk gelmem gerekiyormuş.
Diğer videolarlari bütüncül değerlendirdiğimde çogu kuramın sentezi olmuşsunuz.
Mesleki yön olarak eklemek istediğim bir tespit var. İçteki çocuk ve mağdur hissiyet büyürken yetişkin olmanın sorumluluğundan bir kaçış. Bu deneyimlenmeyen belirsiz sorumluluk acı veren mağdur sorumluluğundan daha elzem bir güç hisseti yaratacağı için bilinen acıyı çekmek bilinçaltının güzel bir denklemi oluyor. Ve insan en büyük manipülasyonunu kendine yapıyor. Değişim için adım atilmiyorsa yeteri kadar rahatsızlık olmadığını gösteriyor. Hayatına geciremeyen kişiler öncelikle kendi duygu ve ihtiyac temaslarını kontrol etmelidir. Bilginize emeğinize sağlık. Yaptığınızın türlü yaşamlara etki etmek için yola cikan bir psikolojik danışmana ve dokundugum türlü hayatlara etkisini bilmenizi isterim. Teşekkürler 🙏
Bu güzel geri bildirim için teşekkürler. Sorumluluk almak kolay değil ve dediğiniz dinamikler kesinlikle dikkate alınmalı. Kolaylıklar diliyorum 🍀😊
18 yasındayim 15 yasindayken internetten tanistigi bi erkek icin terk etti gitti 4 ay sonra geri geldi kabul ettik telefondan basini kaldirmadi 1 saniye bile telefondaki yabancilarla konusmaktan bize vakit ayirmamaya basladi yine gitti 15 yasinda evin yukunu sirtladim simdi bi annem var diyemiyorum 5 6 ayda bir gelir tekrar gider ayda 1 kere belki konusuruz artik icimizde ne kadar annemiz oldugu icin bi sevgi olsa da samimiyet yok bu yuzden kardesimle onu tersledigimizde utanmadan hala "sizin de ilerde sizin gibi cocugunuz olur insallah" diyebiliyor insanlarin annesiyle olan iliskilerine cok ozeniyorum keske beni de temizlik yapmadigim icin azarlayan, okuldan dondugumde yemek hazirlayan bi annem olsaydi cok iyi hatirliyorum 8. Sinifta lise sinavina girecegim zaman herkesin ailesi sinav icin destek olurken bir seyler yaparken ben annemin telefonunda baska adamla yatakta cektigi fotograflari gormustum ve susmak zorunda kalmistim ona zarar vermesinler diye
Hocam sizi instagramdan da takip ediyorum çoğu videonuzu ezberledim sayılır 😃anlatım ve konularınız için teşekkürler iyiki varsınız 🙏
Nokta atışı tespitleriniz❤
Muhteşem bir açıklama.
Annem olumlu olarak bana hiçbir şey katmadı
Annesi de annem gibiymiş ona benziyor
Annem beni en çok yaralayan insandir. Cocuklugumdan beri hep sevgisiz hissettim hep mutsuz hissettim ama annemi suclamak da istemiyorum cunku 4 yil psikolog ilaclari kullanan bir insan yada ben yeterli bir evlat olamadim. Annem benim en büyük travmam diğer arkadaşlarım anneleriyle gülüp eğlenirken ben hep buruk bir tebessümle bakardım ve hala bakıyorum. Her gece yorganin altina girip ağladığımda yanımda yoktu ama her arkadaşına ben kızımla arkadaş gibiyim dedi ama hayır değil. Annem ben 7 yasindayken babami aldatti hatirlamam sandi belki ama o adamin yanina benimle gitti ben her detayini hatirliyorum. Henüz 14 yaşındayım ve önümde lgs sinavi var ve gunler bu kadar yakinlasmisken ben kendimi daha da dibe cekiyorum.Benim bu yasta yakin arkadasim vefat etti annem o gün bile bir kere yanima gelip üzülme kızım demedi. Bana hep bagirdi ben bana bagirma dedigimde hala bana alisamadinmi dedi. Ben kendi annem oldum kendi babam oldum. Belki dediklerim ya da hissettiklerim ergenliktendir ama ben yorulduğumu hissediyorum bunlari yasamak icin cok küçük degil miydim.
güzelim benim yaşadıklarını çok iyi anlıyorum ama inan bana bunları atlatacaksın ve en sonunda o kadar güçlü bir insan olucaksin ki kendin bile kendine inanamiycak ❤
Umarım seni kıranlardan yoranlardan kurtulursun
Ergenlikten olduğunu sakın düşünme. Anne sevgisizliğinin yaşı yok ki. 20 yaşında ol 50 yaşında ol. Bu sevgisizliği hep hissediyorsun. Ben şunu öğrendim ki annen sana nasılsa sen de ona öyle olacaksın. Anlamayacak ama biraz da olsa için soğuyacak. Kendini herkesten çok seviceksin. Yoksa bu dertlerde başa çıkılmaz. Ben hayatımda anneme hiç sarilmadim. Ne ben onun kokusunu bilirim ne o da benim kokumu bilir. Düşündükçe gözyaşlarıma hakim olamıyorum. Daha neler neler. Kısacasi hayat kısa. Hala nefes alıyoruz. Kendimizi çok sevicez ve ayakta kalmak için herşeyi yapacağız.
Kendini suçlama .Yetersiz evlat oldum deme çünki değilsin sana hissettirilen bu.sen annenın mutlulugundan sorunlu degılsın onun ebeveynı degılsın.Bu konuda çok oku ve kendını bulmana yardımcı ol.Herseyi kontrol etmek planlamak ya da sorun cıkmasın dıye kendını hırpalama.❤️herkes değerli sen de🥰
Çok güzel anlattınız. Mutluluktan ağlayarak size teşekkür ettiğimi hayal ettim
Bunu duyduğuma sevindim ☺️
Kurban olduğun pozisyon ailede ömür boyu devam ediyor. Asla memnun edemiyorsun.
Hocam tespitiniz mükemmel.olmuş ayrıtısına kadar ❤
tşkler
annem beni küçükken bi süreliğine terk etti. şimdi annemle inanılmaz kötü bir ilişkim var ne dese ona bağırıp kavga ediyorum, kendisine tahammülüm yok.
İsyan Edip gitmek lazım. Kim üzülürse üzülsün. Herkesle irtibatı kesmek.
çok güzel özetlemişsiniz, sakin sakin anlaşılır olmuş. içsel tatmin başka yerden alabilirsin diyorsunuz o duygusal şefkati neden alabilirim ?(kendimiz hariç)
Asla mutluluğumu yada üzüntümü paylasamadim...başarımı paylasamadim..asla doğum günümü kutlamadi..çocukken yemek bile yapmazdı...annem gerizekalı diyorum .asla evlenmemeliydi ...bıktım ...ölmesini hayatımdan gitmesi gerdiyorjm
Yav he he diyesim geldi. Ne annelik be. Babalık uzerinde bu kadar durulsa keşke. Neyse asıl sorun şu ki sosyal bir devlet değiliz. Bugün bir psikolog ücreti 1000 TL'den başlıyor. O da 50 dk için. Haftada 2 ayda 4 toplam 8 seans için ülkenin %70-80 ninde verecek para yok. Devleteki çoğu psikologsa nasihat verir yollar. Tabi ki işini iyi yapanları tenzih ederim. Ancak hayatımda 10 psikolog gorduysem 1 tanesi iyiydi diyebilirim. Eee sorunlu anne yada baba bu şartlar altında nasıl düzelecek? Peki kendi çocukluk travmalarıni çözmeden yada çözdüğünü düşündüğü ama hala içinde bir yerde kalan kendi bile farkında olmadığı yerleri kendi toparlayamadan çocuguna nasıl faydalı olucak? Öğrenilen bir hayat var. Daha sonra hayatın getirdiği apayrı bir dünya sorun var. Peki çocuk yapmasın diyelim kestirip atalım. O zaman ülkede kimsenin çocuğu olmaz herhalde. Ki bu da mümkün değil. Ve bu döngü böyle gider. Hastalıklı bireylerin hastalıklı çocukları ve onların çocukları... Kişi kendini ne kadar torpulerse torpulesin hep bir eksik ve yarım..
“Benim kendi sorumluluğumu almam neye yarar, hem zor bir şey. Asıl daha çok paya sahip kişiler-kurumlar-toplum değişse daha iyi olmaz mı?” konusunu ayrı bir videoda ele alabilirim.
sabahtan beri ders yaptim, banyo yaptim, is yaptim epey sey yaptim yani neyse annemler de asağıya parka indi simdi, yine evde tek kaldım bari yemek yiyeyim yemekte yoğurtlu patetes ve pilavmis cok severim hemen bir tabak aliyim oh sonunda youtubedende biseyler izleyeyim bari tam yemek yiyecekken kapi caldi abim gelmis o istemedi yemek neyse oturuyorum hadi yemek yiyeyim biraz yedim ve simdide babam geldi o bana meyve getir dedi uzgundum cunku yemegim yarim kalmisti onun meyvesini verdikten sonra tekrar ben yemegime devam ederken ezan okundu ezan bitti ve ben ikinci tabaga gectim cunku cok aciktimm tabagimi yerken annemler geldi annem bana biraz sesini yukseltti neden abin ve babana yemek hazirlamadin dedi istemediler dedim sonra aradan 2dakika gecti bana bagirdi kalk cabuk sofralarını hazirla ben namaz kılıcam dedi bende dedimki bende namaz kılmadım daha dedim ve bunu soylediğimde ezan okunalı max 15dakka olmustu napiyosun sabahtan beri niye bos bos oturuyosun, evde oturdugun yerde neden namaz kilmiyosun ,sabahtan beri hicbisey yapmadin... gibi seyler soyledi ve kalbimi cok kirdi kalktim yemegi hazirladim yrmegi tabaklara koydum ve oyle sofraya gorturdum bana dediki ben sana boylemi ogrettim tencereyi sofraya gotureceksin soyle boyle yani yine bagirdi, sabah onlara milfoy boregi hazirlamistim ama sofra kucuk oldugundan indirememistim sofraya, tabaklara ayarlarken bitane yedigim icin bana cok bencilsin demisti bencil kelimesini benim uzerimde hep kullanilir ama olsun o benim annem, anneler hep iyilerdir değil mi?(:
Anneler hep iyidirler diyerek seversin onları. En kötüsü de onları sevmekten vazgeçemediğin için kendini sevmekten vazgecmektir..
Tşkler hocam
Ben annem en yakın arkadaşımdı 😢😢 ansızın kaybettim ,hiçbirseyi yokken evde 20saniyede öldü .zor toparlandim .Allah mekanını cennet eylesin annem ❤❤❤
5.15 evet hocam, çamurun içine girince siz de çamur oluyorsunuz 😔, en iyisi defolup gitmek, o da olmuyor
Bazen de çok seviyorlar sürekli söylüyorlar ama ellerinde değil sevgi göstermeyi görmedikleri için bilemiyorlar. Ebeveynleri şeytanlaştırmak yerine onun da elinden gelen buymuş diyerek şefkatle kendimizi azat etmeliyiz bu da zor kısmı işin.
Doğru olan bu zaten onun da sevgiyi yanlış öğrenmiş olması aynı tavırları görmüş olması ve çoğu insan gibi annem babam yaptıysa doğru yapmıştır diyip aynı tavırları sergiliyorlar yada sinirlendiğinde kendine hakim olamıyor benzer hareketler işte insanı kitleyen benim suçum neydi , niye hiç değişmedi tavrı neden şiddetli tavırları azalmadı hep hevesimi kursağımda bıraktı gibi sindirememişlikler kalıyor
Bu gün yakınımızdaki markete gideceğiz diye yanıma sadece bebeğimin suyunu, alt değiştirme malzemelerini ve hırkasını alarak evden çıktım.
Eşim dışarı çıkınca daha uzak bir yere gitmrk istedi ve ardından da yolda kararlaştırarak bir parka gidelim dedik. Parka vardığımızda oğlum (14 aylık) terlemişdi ben de atlet ve tişörtünü çıkarttım sadece hırkasını giydirdim. Saat 7 suları ve hava iyi gibi diyr, atletini de yanıma alıp kuruyunca giydirecektim.
Oğlumu arabadan indirdim, eşim onu görünce bana bağırmaya başladı bir atleti nasıl alamazsın yanına diye açıklama yapmaya çalıştım şöyleydi böyleydi diye neyse sonra çocuğu böylr çıplak çıkaramazsın diye bir hışımla arabaya çocuğu koydu, oğlum ağlamaya başladı bende aynı şekilde.. olayları neden büyütüyorsun bunu düzgün bir dille ifade edebilirsin dedim olay genel kavgalara karıştı sonra çocukçığlak Dişarı çıkarılmaz diye kızdı beceremiyorsan dışurmadaydın bakamıyorsun çocupa kötü annesin sen dedi. Ben ağlamaya başladım gece gündüz sen görüyorsun diye nasıl kötü anne olabilirim. Senşn babalığına hiç laf ettim mi bu ne diye.
Çok merak ediyorum kötü anne olmak için atleti yanına almamak yeterli mi?
Bu gibi şeyler sadece benim başıma mı geliyor?
Eskiden ardaşlık yaptığım ama sonra küstüğüm biri bana saldırdı anneme anlattım annemde bana dediki,
Aferin Esila’ya ,eski arkadaşımın adı, ne güzel hakkını arıyor ……
Teşekkürler kıymetli hocam, yetişkin olmak anne ile aramıza duygusal ve fiziksel çit çekmeyi gerektiriyor ancak annemiz emzirdiği sütü helal etmeyeceğini söyleyince kültürel ve dini kodlar devreye girebiliyor, ister istemez geri adım atıyorum...
İnce çizgiyi nereye çekeceğiniz konusu kolay değil tabii. Önemli olan içsel olarak bu sınırın farkında olmaktır.
O kim ki sütünü helal etmiyor? O süt, bebeğin rızkıdır, rızkı Allah verir. Bu ne hadsizlik, gerçekten anlamıyorum bazen. Bir insan nasıl küçücük bebeğin içtiği sütü bile hesap edip helal etmeyecegini söyler? Bu bile size önemli bir cevap olmalı. Siz de kendi kul hakkınızı yediriyor olabilirsiniz Allah nezdinde kul hakkı cok onemlidir. İyi bir insan değilse uzaklaşın emin olun bu daha sevap olur
@@mochaoneiron sevgi eksikliği hocam
@@mochaoneiron beni emzirmeye bile tenezzül etmemiş, bana yaptığı tek iyilik de bu oldu.
Hocam 54 yaşındayım hele anneden duygusal ihtiyacım var hep ayırımcı ve çok yoksunum çok yanlızım hislerim ölmüş bana hiç ısınmadı hep oynadı o kadar çıkmaz bir yoldayımki
4A yöntemi videosunu izleyebilirsiniz.
Şuan nasılsınız
Annem beni sevgisiz birakti. Kardeşim doğduktan sonra onun için sadece kardeşim için yaşama hakkim vardi ve aileye ait olabilirdim. Bunu ret ettiğimde ömrümün yarisindan sonra, tüm haksizliklarla dolu yaşamımda aileden dışlandım. Annem beni hiç sevmedi, kardeşim prenses ben ise kül kedisiydim. Aslında annem kardeşim doğduktan sonra var da yoktu. Olmasa bu kadar yaralanmazdim. Bu eksiklik asla kapanmiyor. Içindeki çocuk hep kimsesiz. Anne oldugunda da annen gibi olma korkularin oluyor.
Sanki beni anlatıyorsunuz.9- 10 yaşlarımda yengeme annemin üvey olup olmadığını sormuştum
Ben 32 yasimdayim annem ben daha karnindayken aldirmak istemis doktor erkek diyince aldirmamis (erkek cocuk istiyormus dogu kafasi) sonrasinda inanin hic bir zaman sevilmedim erkek kardesim dogunca onun bakicisi oldum.okul caginda temizlik yaparsam okula gidebilirdim hicbir zaman karsiliksiz hicbirsey gormedim yetiskin olunca evdeki baski dsyak artti yuzum gozum morardi artik dayanamaz oldum evdeki sevgiyi hep disarda aradim okulda cok basarili olmama ragmen tek derdim biriyle evlenip bu evden gitmekti arkadaslarimla okul piknigine gittigim icin ablamla beni olduresiye dovdu ben 18 yasimdaydim artik bu evden kurtulamiycam diyerek intehar ettim ve kulagimdaki son ses ogun eger hap icmisse ben doktor a goturmem sen istersen gotur diyordu erkek kardesime benim kullagimdaki son ses buydu simdi midemde bir suru delik var o intehardan kalma neyse yogun bakimda kaldim gunlerce sonra alti ay psikolojik destek almami istedi doktor psikolojik destek alirken doktor anneme bu cocugun hicbirseyi yok siz ve ablasi gelip tedavi gorun dedi tabi o donem surekli ilacla uyutuyordu annem beni iki yilimi hatırlamıyorum doktor ilaclari kestigi halde annem kesmiyordu uyumam isine geldigi icin sonra üniversite kazandim yirmi yasinda gittim inanin ne aclikla ne sefaletle okudum bir ben biliyorum birgun para yollamadi tek birgun bursla hem yurdu oduyor hem yol parasi veriyordum acliktan ekmek islatip yerdim o donemki erkek arkadasim suan esim o olmasa olebilirdim acliktan kopek gibi calistim cikoftecide orda burda tacizede ugradim defalarca kendimi korumak icin savastim okul bitince atanmak yerine sirf anneme o eve donmemek icin hemen evlendim esimle anneminde isine geldi parali koca bulmam onlari soyup sogani cevirip beni verdi simdi onyildir evliyim sekiz yasinda oglum var halen savasiyorum biliyormusunuz halen beni sevmiyor halen paraya ihtiyacı olunca ariyor evime gelince huzurumu bozuyor artik oglumada zarar veriyor diye gorusmeyi kestim ve cok daha iyiyim lütfen sizlerde kim olursa olsun sizi yaralayani hayatinizdan cikarin annedir deyip susmayin o cocuklugunuzdaki ihtiyaç duydugunuz ebeveyn sizsiniz kendinizi sevin ve iylestirin
Para vermeyin, acımayın.istedikleri kadar acindirsinlar kendilerini
Videonuzu çok dikkatli dinledim gözlerim doldu çok güzel bi anlatım olmuş. Annemle çok kötü bi ilişkimiz var ve ben herkese anne gibi davranmaya çalışıyorum sevgilime arkadaşıma hiç tanımadığım insana bile. Bu annemle yaşadığım ilişkiden dolayı olma ihtimali var mı? Bunu nasıl yenerim
Çocukluk travmaları video dizisini de öneririm
Yazacak çok şeyim var ama sadece şunu söylicem anne olmadan önce insan olabilmeli kişi. Düştüğünde gelip öpmek yerine niye düştün diye dövüyorsa veya dayakla tervibiye etmeye çalışıyorsa bu annelikten önce iyi insan olmadığını gösterir. Herkes annesi nasılsa öyle davranmaz önce insan olanın vicdanı olur vicdanla yaklaşır.
Yani hocam iç dünyamın içine daldın gibi bir şey oldu bu çalışma az daha anlatmış olsanız size lan bu benim annem olsa keşke diyecektim :D gerçekten şaka bir yana çok güzel ve anlamlı bir çalışma izledik ce bir çok şeyi daha iyi anladım .çok teşekkür ediyorum iyi ki varsınız ::)
şuan 23 yaşındayım suana kadar belki fark etmedim belki görmezden geldim bilmiyorum ama suan bir sevgilim var evlilik teklifi ettim aileler tanıştı ama.annemden isteme adimi atmak istemiyor ben her sordugumda kardesinin sinavi var diger kardeşinin spor seçmeleri var diyip geciktiriyor kız arkadaşımın ailesinin gozunde de küçük düşüyorum napmak istiyor anlamıyorum ilk basta kiz arkadaşını istemiyor sanıyordum her serdugumda akrabalaramiza kız arkadaşımı övdüğünü gordum piskolajim iyice bozuldu geceleri uyuyamıyorum ben 8. sinifin yaz tatilinde calismaya basladim kardesim icin yapamaz o diyip benim calisip onun tatilerde rahat rahat gezmelerine hep susardim ama artik konusmaya korkar olmuşum yapmalıyım
Oğlumla 24 saat ilgilendim herşeyin en iyisini oğluma verebilmek için ikinci işte çalıştım fakat ergenlik çağında oğlum arkadaşlarına çok yöneldi gezip tozmak sigara içmek ben inanilmaz korkular yaşamaya başladım uyuşturucu içer diye sürekli takip ettim hiç rahat bırakmadım şimdi yaşı 30 oldu ve bana inanılmaz öfkeli sen bana çok baskı kurdun diyor ölsen ölüne gelmeyeceğim diyor hergün öfke kusuyor ve ben oğlum adına çok çok üzülüyorum yazık ediyor kendi güzel günlerine, birbirimizden çok uzaklarda yaşıyoruz, ne yapacağız bu öfke kontrolü nasıl sağlanacak.
Hocam genelde simdiki genc annelerde bebeklerinin sürekli sakin durgun hareketsiz olup hatta gunun yarıdan fazlasını uykuyla gece tamamen uyanmadan uyumasını istemeleri yorulmadan yıoranmadan bebeklerinin büyümelerini istiyolar aslında bebeklik dönemde bastırılmıs sürekli yönetilmis baskı altındaki bebekler büyüdüklerinde kendi isteklerini yasamak istediklerinde duygularının bi patlama noktası olacagını bılseler anneler daha fedakar olablirler bence
19 yaşındayım, annemle eskiden cok guzel anne kiz iliskim vardi. Simdi yok annem annem degil ben onun annesi gibi hissediyorum. Annemle hayata anne kiz iliskimize pisman olmayalim gec kalmayalim istiyorum. Beni gorsun diye cirpindikca kotu olan ben oluyorum. Adeta gorummezim annem icin. Surekli beni gorsun diye kavga etmekten cok yoruldum.
Canım acıyor.
Benim annem bir hayli değişti sayılır ama ben değişemedim bende izi kaldı, ne yaparsam yapayım tamamen geçmiyor. Yaş oldu 40 hala aynı sorunlarla boğuşuyorum. Neyse en azından ben çocuk yapmıyorum ki benim gibi olmadon.
Değerli hocam ben bir anneyim dünyada bir yaşam döngüsü var malesef hayat her anneyi mutlu edip her imkanı sunmuyor,pcalisan anne iseniz ve eğer birazda duygusal bir yapınız var ise herseyide sizin üzerinizde ise malesef çocukları ihmal edebiliyoruz şuan sizi dinlerken kızımla ilişkiye bakıyorum tıpa tıp böyle,evet yaşamı devam ettirebilmek için koşturan bir anne çocuğuna tatlım canim diyemiyorum ki odasını toplasın istiyorsun ders çalışsın istiyorsun bakıyorsun sorumluluklarini yerine getirmemis zaten yorulmussun koşturmussun eve geliyorsun yine koşturmaya devam ediyorsun ilgilenemiyorum yüzün yorgun yemek hazırlıyorum o arada çocuk birşeyler soruyor okadar beynim doluki soruyu iki üç tekrarda cevaplıyorum biliyorum bu davranışın çocukta önemsenmedigi hissi oluşturabilir ama inanın onemsemedigimden değil sadece algılarım yorgun oluyor , asla bu çocuğunu sevmediğim anlamına gelmiyorki bir anne evladını sevmez mi canından cokkkkk sever hep iyi olsun en iyi olsun diye uğraşır evet belki yanlış yatigimiz çooook şey var eksik olan ama evlat bu dünyadaki en büyük hazine bana göre ben bazen işte arkadaşın ders çalışıyor sen neden çalışmıyorsun o çalışıyorsa sende çalışabilirsin diyorum o düzenli sende düzenli olabilirsin ,çalışmıyorsun diyorum bana beni kıyasliyorsun beni eleştiriyorsun özgüvenini yiktin diyor aslında ornek alsın istiyorum gaza gelsin istiyorum peki biz anneler ne yapmalıyız aferin çalışma dağıt herşeyi mi diyeceğiz gerçekten burda bir çıkmaz oluşuyor bir rehberlikci arkadaşım bana o seçtiği hayati yaşayacak sen sadece neden çalışması gerektiğini anlatmalisin diyor anlatıyorum çocuk unutan bir varlık unutuyor e haliyle üzülüyoruz sonrada çocuk ama neden yüzün gülmüyor diye sitem ediyor ben yavrumu büyüdüğünde keskelere bırakmak asla istemiyorum ama sonradan fark ediyorum daha büyük yaralar açmışım,ama şu bir gerçek EVLAT bu dünyada yediğim en güzel meyve,kokladigim en güzel çiçek,uyuduğum en güzel uyku ,gördüğüm en güzel gökyüzü ,kalbimin en güzel yüzü .........kısaca en en en en herşeyin üstünde olan ❤onu cooookkkkkk seviyorumm
merhabalar, sizi anliyorum cok yogun bir hayatiniz var hem is hayati hem ev hayati yogun geciyor. fakat bu yogunluk sevginizi gostermeniz icin engel degil, hayatta en sevdiginiz insan olan evladiniz sizden cok etkileniyor bunu bilin. sevgisiz olursaniz size kendini kapatmaya baslar, diyaloglar azalir. bu yogunluk icinde nasil ilgilenecegim bilmiyorum demissiniz, tek yapmaniz gereken diyaloga gecmek, gununun nasil gectigini sormak dahasi icsel dunyasini ogrenmeye calismak. nasil hissettigini neler dusundugunu sormak. bu sekilde aranizda daha derin bir bag olusturursunuz ama bunlari hep yapmaya calisin. cocugunuz sizinle pek bir araya gelmiyorsa siz gidin yanina ve bu tarz diyaloglar kurun. ilgi alanlarini, hayallerini ogrenin. onu her yonuyle tanimaya calisin, sevgi sozcuklerinizi arttirin. o size bir seyler anlatirken daha ilgili davranin.
hissettirilmeyen sevginin gercekten bir onemi yok. bu tarz durumlarda cocuklar adim atmaktan cekinir sizin ebeveyn olarak yapmaniz gerekiyor, zamanla cocugunuzla baginizin gelisecegine eminim💝
Sevgili Neslihan hanım söylediklerinizde haklısınız düşünceleriniz çok narin ama her anne için geçerli değil. Eminim ki siz çalışmasaydınız bu saydıklarınızın hepsini yerine getirirdiniz ama dışarıda çalışmayıpta bunları yapma lüksü olan ama yapmak istemeyen üstelik nefret kusan anneler var. Benim annem çalışmıyor 7/24 dört duvar arasında yaşıyor maddi gücü yok, dünya görüşü zaten yok. Bugün yine zehrini kustu bana. Bir babandan (evlilikler biteli çok oldu aynı evde ayrı odalarda yaşıyorlar) bir de sende nefret ediyorum bu dünyada, yok olmanı istiyorum, seni seller alsın götürsün dedi ve s ve s daha neler neler dedi. Sebebi ise sürekli yüzümün asık olması mutsuz olmam. Oysaki bu kadar “güzel” aile ortamında sürekli kavga gürültü hakaretler edilen evde ne garip mutlu değilim. Şu güne kadar kazandığımı onun için harcadım, çünkü kendisi çalışmıyor, babam zaten kuruş göstermiyor, ben kendim genç kızım benimde ihtiyaçlarım var kendime harcamadım ama onun eksikleri olmasın dedim. Aldığım kıyafetleri giymedi sırf benim almış olduğumdan. Telefon aldım bir yıldan fazla masada kaldı ona dokunmadı en sonunda kendi telefonu bozuldu çalışmayınca mecbur kaldı kullanmaya. Daha neler var. Babama ve halalarıma olan nefretini benim sırtıma yük etti. Beni onlara benzettiği için. Suçum olmayan bir şeyin cezasını çekiyorum yıllardır. Sizin gibi anneye can kurban. Keşki benim annem de dışarı çalışsaydı da çok yoruluyor ve bu yüzden bana böyle davranıyor diye bilseydim ve belki bana bu eziyeti yıllardır yaşatmazdı.
Çocukluk travmalarim yüzünden sıkıntılarım var ve anneyim ihmalkar bir anneyim zaman zaman sıkıntılarıma gömüldüğüm için evladım zarar görüyor benim yüzümden ama düzelmek istiyorum çünkü evladima zarar vermek istemiyorum.Cok izdirap cekiyorum.
Aynı şeyleri çocuğuna yaşatma seni üzen herkesten ve herşeyden uzak dur evladına yuvana sarıl iyleseceksin
terapi alabilirsin ablacım 💗
Konuşmuyorum ohhh,
27 yasinda 2 cocuk annesiyim cocuklugumda sevgi ye ac olarak büyüdüm ben oyle hissettim anneme babama sarilmaya utanırdım annem büyüklerinin yaninda ismimizlw bile seslenmezdi annemin bana seni seviyorum dedigini hatırlamıyorum dizine yattigimi hatirlamiyorum her isitedigimizi imkani oldukca aliyordu ac degildik her sey zmaaninda aliniyordu ama sevgisizdik evlendim evlendikten sonra dedimki annemi ne kadar da cok ozlemisim her gelisinde sariliyorduk çünkü evlendikten sonra hep destekcim oldu torunlariylada cok iyi ilgileniyor ama benim duygusal boslugum ne olacak soyleyince kabul etmiyor simdilerde herseye cabuk sinirelenen cocuklarimla yeterince vakit geciremeyen yeri geldiginde bagiran bir anneye dönüştüm annemden daha fazlasi oldum gibi geliyor bazen ne yapacagimi şaşırıyorum 😞
4 a yöntemi anneyle bebeklik sürecimizde kurduğumuz bağlanma modelinin sebep olduğu bilinçdışı eylemlerimizin kalıcı dönüşümünü de sağlar mı? Ve hatta anne karnındaki sürecimizde annenin yaşantısında maruz kaldıklarının bizim anne karnında sağ beyin yapılanmamıza etkilerini de dönüştürmek mümkün müdür ? Emdr.siz bireysel çaba ile demek istiyorum.
Bu konularda faydalı olabilir tabii ki ama başka şeylerde eklemek gerekebilir kişisel özel ihtiyaca göre
Bence cogu annelerin cocuklarina iyi davranmamalarinin, onlara yetersiz kalmalarinin sebebi esinden yeterli ilgi, sevgi gorememektir. Anne olunca anliyor insan…
Alakası yok. Eşinden şiddet görüp çocuğuna sıkı sıkı sarılan anneler de var. Videoda bahsedilen anneler salt kötüler ve hiçbir zaman iyi olmayacaklar. Tanrının azabı onların üstüne olsun.
neden eşten sevgi ve ilgi bekliyorsunuz ki!sizin için önemli olan çocuklarınız olmalı.Odak noktanız çocuklarınız olmalı.Eş el fakat çocuklarınız canınız.
Yaptığım her şeyde bi memnuniyetsizliği var. Diyorum ki yaptığım tek şey nefes almak olsun bu sefer de bi şey yapmamış oluyorum. Benim haberim olmayan şeylerden bile beni suçlayacak imalarda bulunuyor ben mi yaptım dediğimde başka kim yapacak diyor. Dayanamadığım için bi ara cevap vermeye başladım ama verdiğim cevaplar bana yine hakaret olarak dönüyor orspu bile oldum. Sonra bi anda yanıma gelip benimle "şakalaşmaya" çalışıyor cevap bile vermiyorum yine hakaret. Bu hakaretleri ve memnuniyetsizliği o kadar içime işledi ki artık konuşamıyorum bile kimseyle. Okulda acaba onlar da mı annem gibi düşünücek diye kendimi bitiriyorum. Az insanla iletisime gecebiliyorum yeni insanlara kendimi açamıyorum ama yine de bu bile evde olmaktan daha iyi geliyor bana. Evde o bana bunları yaparken savunucak tek kişi bile yok herkes "anne" olduğu için her zaman haklı olduğunu düşünüyor benim de insan olduğumu unutup. Özür dilemeyi hiç bilmiyorlar bana çok büyük iftiralar atıp sanki söylenmemiş gibi davranabiliyorlar keşke ben de onlar kadar umursamaz olabilseydim. İçimde sürekli bi nefret var 1 saniye bile geçmeyen anlık olmuyor. Bana iyi bir şey yapsa bile içimde sürekli olacak gibi hissettiğim bi duygu. Yüzüne karşı da söyledim büyüyünce ben de seni şu an bana yaptığın gibi var olmamış sayıcam diye. Hala saçma sapan konuşuyor ama yok zengin koca, torun bilmem ne 15 yaşındayım ben senin gibi koca meraklısı değilim bir adama bağlı kalmayacağım. Kendini geliştirmeyen bi insan olduğun için utanıyorum senden kendi ayaklarının üstünde duramadığın için. Küçükken imkanın olmamış olabilir ama büyüyünce bahanen neydi? Ben olamam. Bana karşı verdiğin bi sevgin yok beni bahane edemezsin ben senin hiç var olmadım. Normal olanın bu olduğunu düşünmeye başlamıştım artık senin yüzünden herkesin annesi böyle sandım annesiyle beraber dolaşan kızları görünce ağladım senin tek düşündüğün kadına bak çocuk gibi. Sen de biraz çocuk gibi olsaydın nolurdu ki? Yaşamaya devam ettiğim sürece senden nefret edicem çünkü seninle hiç özlenecek bi şey yaşamadım. Sana saçma gelir kesin onu mu hatırlıyorsun diye ama küçükken camdan aşağı attığın simleri hiç unutmadım. Onlar bile beni senden mutlu ediyordu. Sen beni mutlu eden her şeyi tek tek elimden alıyorsun mutlu olmama tahammülün yok. Ama sana rağmen iyi olmaya çalışıyorum sen 1 yıkıyorsan ben üstüne 5 koymaya çalışıyorum ve ben iyi olduğumda da kendini iyi bi anne sanma. Yaşamaman yaşayıp var olmamandan bin kat daha iyidir anne.
Siz anlattıkça benim evet ben evet benim annem demekten yoruldum …
Aynı ben aynı annemi anlatıyorsunuz
Valla ağzını öpesim geldi ilk defa böle bir pskolog görüyorum tuttuğu altın olsun ❤😂
Duygulari kontrollu yonetim gerekir
anne neden çocuk seçer? lütfen biri bana anlatsin
Bir kızım 8. Sınıfa geçti. Diğeri yks sınavına girdi. Arayıp , torunlarının ne yaptığını sormadı. Kalbim kırıldı. Çünki ben her gün onu arıyordum. 2 gündür aramadım. O da aramadı. Benim çabalarimla iletişim sürüyor.
arama abla arama
Yavru köpeği alıp sahiplenip eve getirmişti tabi ben bakmıştım sonra hastalanınca barınağa verelim diyip atmak istemesine çok öfkelenmiştim
Ben de duygusal ihmalkar depresif bir annenin çocuğu olarak büyüdüm şimdi daha yaşlı daha depresif üstelikte eşya biriktirmeye de başladı ne yaparım bilmiyorum.
Aynen. 😔
Acil şifalar versin... Çok zor...
Neden yaşlandıkça eşya biriktiriyor bide bunlar ya :/ ( hocam ? )
Merhaba size soru sorabilir miyim
Şiddet görüyorum seveceği birşey yapsam bağrına bassın istiyorum ama sadece dövüp kızıyor bu yıllarca sürdü