Żałoba jak ją rozumieć
Vložit
- čas přidán 2. 06. 2024
- W pędzącym świecie trudno jest przeżyć żałobę i jeszcze trudniej dostać na nią przyzwolenie.
A żałobę trzeba zrozumieć - przyjąć to, co przynosi smutek i tęsknota z nią związana.
Rozmawiamy z cudowną Małgosią Torój o faktach i mitach na temat żałoby.
Miłe Panie, 10 tygodni temu usnęła moja Mama, Cudowny przez całe lata, radosny, pogodny dla wszystkich, życzliwy i uczciwy człowiek. Taka była zanim zaczęła chorować, później zaczynają się zacierać te wspaniałe cechy. Przez ostatnie lata opiekowałam się Nią i towarzyszyłam całą dobę w bólu wraz z rodziną. Jest to uczucie, o którym nigdy się nie mówi w kontekście osób cierpiących, ale również nas opiekunów tych cierpiących. Obserwowanie przez ostatnie tygodnie Jej trudnego życia, jak gaśnie powoli, a później jak odchodzi było dla mnie okrutne i bolesne. Opieka nad Nią była wyczerpująca, posiadając również rodzinę, cudownych potrzebujących wsparcia i zrozumienia nastolatków, będąc odpowiedzialną kobietą, mamą, córką, żoną, pracownicą z trudną funkcją.
Jeszcze jedna rzecz. Opiekunowie osób starszych są najczęściej pozostawieni sami sobie. Przez bliskich, rodziny, ale przede wszystkim przez państwo, które nie dba o zabezpieczenie podstawowych mechanizmów, wspomagających opiekę tak naprawdę nie nad osobą starszą, rodzicem, dzieckiem, bliskim, tylko nad PACJENTEM. My kochamy, jesteśmy wsparciem, całodobowo, przeżywamy, troszczymy się, opiekujemy, karmimy, pielęgnujemy, motywujemy, obserwujemy, uczymy się z dnia na dzień tych zmieniających się osobowości, w tej demencji, w chorobie złożonej, załatwiamy wszystko, będąc prawie tą osobą, walczymy, ale ... NIE JESTEŚMY PERSONELEM WYKWALIFIKOWANYM MEDYCZNIE i ... też mamy swój limit wszystkiego.
To są strasznie złożone tematy. Bo prawnie rzecz ujmując jest obowiązek opieki nad rodzicem, bo jest obowiązek alimentacyjny wobec rodzica etc. A człowiek stoi nad łóżkiem w szpitalu i mając w sobie morze odpowiedzialności, wie że już nie podoła tej opiece, bo PACJENT jest w stanie półwegetatywnym, a dla szpitala stabilnym.
Trzeba mieć sakramencko mocną psychikę, empatię, ogromne pokłady cierpliwości, woli walki, odwagi jakiejś, żeby się nie poddać i walczyć za Tą osobę, z Tą chorą, cierpiącą osobą "iść" w życiu, nie zatracając siebie i pozostając dla swojej rodziny również odpowiedzialną. To też jest temat rzeka, związany z obowiązkami nas, KOBIET niezłomnych.
I w takim kontekście żałoba bywa specyficzna, bo absolutnym pocieszeniem jest fakt, że najbliższa Ci osoba na ziemi MAMA nie cierpi, już Ją nic nie boli. To nie jest rozpacz, to rodzaj wytchnienia w potwornym żalu i smutku. Rozumieją to osoby, które mają niemal identyczne doświadczenia i idą przez życie podobnymi ścieżkami.
Dziękuję za tą rozmowę.
🤍Mamo kocham Cię i dziękuję za Życie moje, Twoje, nasze🤍
P.S. Bez kilku przyjaciół, szczególnie TEGO JEDNEGO być może w końcu nie wstałabym. KOCHAM CIĘ mój Aniele Stróżu.
Bardzo pięknie napisane. Byłam tam i czuję dokładnie to samo. Przedwczesne umieranie mamy, pół roku wcześniej ojca, moje rozdarcie pomiędzy dwoma miastami oddalonymi 400 km przy jednoczesnym stałym wypełnianiu obowiązków służbowych i obowiązków matki przy totalnym skostnieniu służby zdrowia. Minęło 3 lata.Tęsknię każdego dnia ale staram kierować się słowami mamy usłyszanymi 3 tygodnie przed jej śmiercią " Masz cudowne życie córeczko, żyj nim dalej i ciesz każdym dniem".
Dziękuję obu Paniom za wspaniałą pełną treści rozmowę. Ostatni wątek o śmierci samobójczej bardzo mnie poruszył. Bardzo boli mnie kiedy w księża mylą grzech z chorobą.. czasem w temacie śmierci samobójczej, czasem alkoholizmu.. Widzę ogromna potrzebę edukacji duchownych w tym zakresie. Taka publiczna wypowiedź z ambony nasączona osądem może być strasznie bolesna dla kruchego odbiorcy. Bardzo to dla mnie wierzącej smutne. Pozdrawiam serdecznie
Kochane Panie ♥️♥️... rozstałam się z Partnerem w 2017 roku...to była Miłość niezwykła... byliśmy 11 lat że sobą.. dopiero w ub roku w listopadzie poczułam że to się ZAMKNĘŁO... Ważne jest żeby pozwolić sobie na przeżycie tej Żałoby... jeśli się to robi na siłę i wbrew tym większa moc jest TEGO... dziękuję i pozdrawiam..P.Agnieszko piękne jest to że daje Pani sobie czas by podziękować za komentarz..❤❤ Lidia
dziękuję :)
Dziękuję Paniom. Moja mama odeszła 3,5 m-ca temu. Po stosunkowo krótkiej chorobie - 2 m-ce po zdiagnozowaniu raka.
Bardzo ważna rozmowa - także dla mnie- czuję się rozgrzeszona, wytłumaczona, że w 3 roku po śmierci bliskiej osoby zdarza się mi płakać, wspominać...hmm a nawet wyć w samotności,a jednocześnie żyć, wykonywać swą pracę, cieszyć się z sukcesów Dziecka,swoich, śmiać ,hdy usłyszę żart.To moja żałoba,moje życie,moje uczucie - uff! Dziękuję 🙂
ufff
Dziękuję za podjęcie tego tematu ❤Jest mi bardzo bliski po stracie Rodziców, szczególnie Mamy, która była dla mnie wszystkim ❤❤❤
tak jest ważny dla wielu osób
Dziekuje. Jestem w zalobie po mojej ukochanej suni Kiki. Najwspanialsze przezycia mialam z nia, najwazniejsze stworzenie dla mnie w tym swiecie. Mimo, ze odeszla cztery lat temu, moja zaloba jest swieza i intensywna. Dla mnie to najwieksza strata. Na zawsze ja kocham.
Może dobrze byłoby zdecydować się na kolejne zwierzątko?
Pozdrawiam.
Bardzo dziękuję za ten temat. W styczniu ubiegłego roku zmarł mój ukochany mąż. Spędziłam z Nim ponad 20 lat cudownego małżeństwa. Ból, smutek i tęsknota jest duża ale wiem że teraz jest szczęśliwy i czeka na mnie u Boga. Dziękuję Bogu za dar małżeństwa i każdy dzień spędzony z moim mężem. ❤️
❤️🩹
Dziekuje za pełen taktu I zrozumienia sposób rozmowy na temat przeżywania żałoby w różnych kontekstach. W jednym z komentarzy pojawiła się wypowiedź na temat poczucia ulgi, „oddechu” spowodowanego śmiercią osoby , która za życia czyniła wiele złego. To też jest temat do rozważań. W ogóle nadal w naszej kulturze jest to temat tabu. Panie o tym mówią, DZEKUJE- fanka Agnieszki .
Kurcze, słucham waszej rozmowy i przypomina mi się zarzut pewnej osoby do innej jej bliskiej osoby że przeżywa dalej śmierć swojej matki. Że żyje przeszłością Śmierć która się wydarzyła kiedy ona miała 17 lat i nie została prawdopodobnie zaopiekowana przez ojca który sam przeżył najpierw swoją żałobę a niedługo potem wszedł w nową relację z inną kobietą (do czego obiektywniemiał prawo). I sytuacja jednej osoby oraz potrzeby są całkowicie zrozumiałe. A ta dziewczyna od ponad 20 lat czuje się nie kochana i nie zaopiekowana w swoich emocjach i uczuciach.
Drogie panie słuchając was pojawił się u mnie ucisk w klatce piersiowej pożegnałam na tym świeci męża i mamę ale wiem że tak ma być dziękuję całuski dla pań ❤❤❤❤😊❤❤
Bardzo ważny temat. Dotykający każdego. Zrobiłyście to świetnie. Najbardziej mnie poruszył ten kawałek o samobójstwie i to jak mocno wybrzmiały w tym Wasza wrażliwość i empatia. Mam poczucie, że tylko wrażliwe, kochające serce ma moc obalać mity i odpierać kanciaste oceny. Dziękuję!❤
dziękuję
Pani Agnieszko już dziękuję za podjęcie tematu o przeżywaniu żałoby, czekam!!! Pozdrawiam i gorąco dziękuję za wszystko co Pani robi dla nas oglądających i słuchających. Ogromnie potrzebne są ludziom te tematy psychologiczne. Bóg zapłać.
Pół roku temu straciłam mamę.🕯️🤍Pomimo upływającego czasu tęsknota za nią jest ciągle taka sama, bardzo często jest mi też smutno i pusto.... Ale z drugiej strony wiem, że jest szczęśliwa, bezpieczna i nie cierpi. 😇🙏Taka jaką zawsze chciałam ją jako córka widzieć. Ta myśl daje mi siłę żeby myślę w miarę łagodnie przejść przez okres żałoby i sprostać wszystkiemu co jeszcze przede mną.
Ze swojego doświadczenia mogę napisać, że dla mnie bardzo frustrujące i nie trafione było pytanie: "Jak się czujesz?", a słowa które były otulające to: ''Jak będziesz chciała porozmawiać to dzwoń w każdej chwili." Albo: "Jeśli będziesz mnie potrzebować to jestem." Itd.
Kocham Cię mamo i zawsze będę. 💙🕯️🤍 Jestem szczęśliwa bo wiem, że Ty też jesteś. 💙💙💙
trzeba nauczyć się rezygnować
❤
Pozdrawiam 💚
❤
@@wloczykij83 💙🙏
5 lat minęło od śmierci mojego Taty, najgorszym momentem dla mnie był mój ślub. Wtedy mocno odczułam brak Taty przy moim boku w momencie wejścia do kościoła. Myślę, że w głębi serca nadal nie zaakceptowałam odejścia Taty. Do teraz rozczulam się gdy odwiedzam go na cmentarzu.
pięknie tęsknisz
Bardzo dziękuję za tę rozmowę. Poruszenie ważnego w życiu każdego człowieka tematu. Był czas, kiedy panicznie bałam się tego tematu, z powodu kilku nagłych, tragicznych śmierci w mojej rodzinie. Kiedy zaczął chorować mój kochany tato, to myślałam, że tego nie przeżyję. I pojechałam na rekolekcje. Podzieliłam się moim bólem i ksiądz powiedział piękną konferencję o sensie życia i śmierci. Odmieniło mnie całkowicie. Tato żył jeszcze rok i zmarł na mojej dłoni. Było to najpiekniejsze doświadczenie❤
dziękuję za podzielenie się
Cała rozmowa była poruszająca i wzruszająca. Moc empatii i zrozumienia nie tylko jednostki.
Jesteście panie wspaniałe.
Zgadzam się z każdym waszym słowem. Dziękuję ❤❤❤
dziękujemy za dobre słowo
Ponad rok temu zostałam przez osobę po rozstaniu poinformowana, że chce być sama (beze mnie) w przeżywaniu tzostania. Uwierzyłam i może to był błąd... Dziękuję za ten materiał :)
Dziękuję Paniom za rozmowę na tak ważny temat , który rzadko pojawia się w przestrzeni publicznej
tak a warto go oswajać
Dziękuję. Bardzo to mądre. Nie wiem czy będąc w żałobie po kimś najbiższym, jakkolwiek można sobie pomóc ... niezwykłe cierpienie po samobójstwie bliskiej osoby ... nie czas może w dniu pogrzebu mówić o złym duchu, ale jednak to b. realna rzeczywistość ...
Bardzo to trudne i wymaga niezwykłej delikatności i uważności ...
Jak dobrze że jest JESTEM, jest nadzieja że życie się nie kończy, tylko zmienia
❤❤
Jej! Jakie to ważne, dobre i piękne, co Panie mówią! Dziękuję❤❤
dziękujemy
Bardzo Paniom dziękuję za tę rozmowę .
Bardzo mi to pomogło i ulżyło .
Zwłaszcza dokładnie dzisiaj , w 11 rocznicę śmierci , ukochanego mężczyzny
dziękujemy i współczujemy straty
Bardzo dziękuję za rozmowę, za każde słowo. Teraz, gdy rozmowa się zakończyła, czuję napływające łzy, i jakieś rozprężające się dotychczasowe ściśnięcie w klatce piersiowej wcześniej spłycające oddech..Pozwolić sobie czuć tęsknotę za tymi którzy odeszli to też czuć siebie i dawać temu rangę należną. Te wszystkie mity dotyczące żałoby , Z3 ma być jakaś, mieścić się w w ogóplnoprzyjętym schemacie to był sposób w jaki odcinałam się od tego co czuję z powodu Straty. Nawet teraz , gdy pisałam słowa o schemacie, mitach moje Ciało reagowało zatrzymywaniem oddechu..Dziękuję jeszcze raz za rozmowę, która przyczyniła się do mojego wglądu i refleksji - zakleszczając w schematach siebie i uczucia związane ze stratą, żałobą zatrzymywałam przepływ życia..oddech i bycie w sobie.
Serdeczności ślę❤
jakże mnie cieszy, że przynosimy ulgę !
Niedawno odkryłem, że mam w sobie mnóstwo nieprzeżytej żałoby, także po moim własnym życiu.
Żałoba..., przeżyłam ją razy 3 kiedy z piątki domowników zostaliśmy z Tatą we dwoje i bardzo szybko nie tylko jako dda ale i przez żałobę musiałam szybciej stać się dorosła i powstrzymywać się od płaczu i być twardą chociaż na pokaz żeby nikt nie mógł mi przygadać albo nauczyć się nie przejmować kiedy chciałam założyć ubranie innego koloru niż czarny a potem ktoś się czepiał że nie powinnam ubierać się na kolorowo miesiąc czy pół roku czy rok po śmierci moich bliskich i też musiałam ogarnąć i dźwigać własny smutek, szkołę i pijącego ojca jako mała dziewczynka i otoczenie które mi dokręcało śrubę nie wiadomo po co żebym tylko czuła się jak najpodlej i jak najmniejsza
❤
Współczuję 💜
❤❤❤
Straciłam nagle męża 2i pół roku temu. trzeba było się szybko pozbierać dla Dzieci a dziś już wiem że pustka które została po Nim się nie zmniejsza wręcz przeciwnie bo nie pozwoliłam sobie na czas żałoby zaraz po śmierci.trzba było być silnym dla dzieci i żeby nie zobaczyli moich łez oraz smutku.A teraz czuję że stoję w miejscu w którym powinnam już mnie nie być. Świadomość że już nie wróci dociera do mnie dopiero po dwóch latach. I pozwalam mu odejść choć tęsknota jest ale wiem że to jest zdrowa Tęsknota. I wiem że mam czas na to żeby móc ułożyć sobie nową życie z innym mężczyzną jak będę na to gotowa a nie w tedy gdy ludzie stwierdzą że już pora.
Oraz tez sądziłam że żałoba Matki Siostry jest ważniejsza niż moje bo uważałam że jak go za krótko znałam i powinnam szybciej się także pozbierać . Więc także to uczyniłam. uważałam że mój ból jest mniejszy bo już przeszłam kiedyś żałoba jako nastolatka 14 lat temu zmarła Mama. I sądziłam że znam ten ból straty i wiem jak się z nim uporać. Dziękuję za rozmowę
Pani Agnieszko, moja babcia długo umierała. Byłam z nią blisko, towarzyszyłam. Rozumiem smutek połączony z ulgą, rozumiem że już część żałoby przeżywamy wcześniej. ❤
dziękuję
Dziękuję Paniom za wartościowy przekaz . Pozdrawiam
dziękujemy
Pozdrawiam Was serdecznie drogie Panie jak dobrze że jest ten temat bo jest bardzo ważny w życiu a zarazem zapomniany że to normalna sprawa przeżywania smutku gdy kogoś bliskiego tracimy dziękuję bardzo
dokładnie tak - bardzo ważny temat i trudny
Bardzo ważny temat, kolejny zresztą. Dziękuję Pani Agnieszko. Pozdrawiam serdecznie 💕 😇 💞. Pięknego dnia życzę ☺️
7 lat 5 żałób... Dziękuję za ten materiał. Miesiąc po śmierci mojego ojca-przyjaciela usłyszałam "Odbębniłaś już żałobę" . Dziękuję za ten materiał, bardzo delikatny temat. Wybaczyłam. ❤
wdzięczność mam
Bardzo pomagały mi rozmowy o zmarłej, bardzo bliskiej mi osobie. Wspominanie miłych, wspólnie przeżytych chwil. Znajomi, rodzina bali się rozmawiać ze mną na takie tematy - unikali ich, szybko zamykali temat bądź nie chcieli się ze mną spotykać. Ja nie naciskałam, sądząc, że oni nie chcą, bo jest im trudno, bo może boją się, że pogłębia to mój smutek, bo nie wiedzą, jak się zachować? Żałobę trzeba przeżyć, jak każde uczucie - oswoić i zintegrować. Każda metoda jest dobra, która przynosi skutek i do której nas ciągnie, która nam odpowiada. Mi akurat bardzo pomogły ustawienia hellingerowskie. Sądzę, że terapia grupowa lub kontakt z jakąś grupą wsparcia też byłby dobrym rozwiązaniem - bądź terapie ciałem.
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za temat.
Moja mama odeszła nagle 2,5 roku temu. Do dziś mam takie momenty, że tęsknota odbiera mi oddech i świadomość. Nie hamuję się, nie powstrzymuję ale jest to wyczerpujące i wiem że nigdy się nie skończy. Tęsknota jest wieczna.
też tak myślałam, że tęsknota jest wieczna, że ten smutek i płacz się nigdy nie skończy, byłam już wykończona, a tu nagle po 2 latach "klik" jakiś w mózgu i wróciłam do tego stanu przed żałobą. Nasz mózg jest plastyczny i "cuda" jak widać są możliwe, Identycznie miałam z depresją.
❤
💜
❤
Być mądrze blisko...
Nasze otoczenie często nie wie jak towarzyszyć , nie umie, chociaż chce wspierać. Dlatego wazny jest sygnal od nas.
Dla mnie wazna byla świadomość, ze ktos jest obok,
W milczeniu jest tez pieknie...
obecność
czuła
potrzebujemy jej
Dziękuję, że poruszacie Panie taki ważny temat ❤💋
Tak przeżycie żałoby jest bardzo ważne bo prawdę mówiąc to jest strata dla nas którą trzeba przerobić i zrozumieć że życie sklada się ze strat...😊
Świetna, głęboka rozmowa. 💜💜💜Bardzo dziękuje za to poukładanie tematu, które prowadziła Pani Małgosia. Za to nazwanie smutku - jako energii wycofania, jedynej wśród innych emocji podstawowych. To dużo implikuje👌❤
Smutek - informacją o tym , że tęsknię za miłością..
Dziękuję za tę rozmowę ❤
my też dziękujemy
Dziękuję za uświadomienie, że każdy przeżywa żałobę inaczej i w różnym czasie.
Dziękuję za uświadomienie, że nie można nikogo oceniać za takie lub inne jej przeżywanie.
Temat samobójstwa jest niezwykle trudny. Tak, popełniający je musi być chory lub w totalnej beznadziei. Ale też faktem jest, że również podczas choroby , diabolos kusi do złych wyborów i nie dodaje otuchy i nadziei. Można więc powiedzieć, że mieszał lub maczał w tym palce.
Serdecznie pozdrawiam i dziękuję za temat. 😊
Bardzo wartościowa rozmowa, poruszająca temat szeroko. Ja w dorosłość poniosłam dwie duże żałoby, których nie mogłam w pełni przeżyć wtedy, kiedy straty się wydarzały. Obie otworzyłam po latach i przeżyłam czuję, że do końca, w procesie psychoterapii. Jedna dotyczyła rzeczywistej śmierci dziadka, kiedy miałam 9 lat, z którym miałam więź zastępczą. Był dla mnie mentalnie moją mamą. Druga była przyjęciem i przeżyciem żałoby, że bliska relacja z moją mamą nie była mi dana. Mama wciąż żyje, ale jest w takich deficytach, że samej siebie pomieszczać nie umie. Tym bardziej nie jest w stanie widzieć i czuć drugiego człowieka, nawet własnego dziecka. Ta żałoba była najtrudniejsza do przeżycia.
Mój ukochany Dziadek- przyjaciel umarł 13 lat temu. Nadal tęsknię.
DZIĘKUJĘ za ten temat❤dziś dopiero odsłuchalam i jak zwykle jest to PIĘKNA i WARTOŚCIOWA treść !!!! Dziękuję bardzo za ten "pier.....niczek stygmatów"....jest to b.trudne dla osoby wierzącej-to prawdziwy smok !! W koncu ktos to nazwał po imieniu !!! Obie Panie pozdrawiam....dziękuje....czekam na kolejne wieczory😊💌
Cieszę się, że był moment na zasygnalizowanie tematu dotyczącej żałoby po śmierci z powodu samobójstwa bliskiej osoby, bo mam wrażenie, że w świadomości zbiorowej wciąż pokutuje przekonanie, że samobójstwo równa się z potępieniem człowieka. Bądźmy uważni na wypowiadane słowa, przekonania i miejmy więcej zrozumienia, współczucia dla wszystkich, którzy doświadczają procesu żałoby w swoim życiu.
Chcemy go odczarować
Ja miałam okres żałoby bardzo glebokiej i długiej po śmierci jednej babci a po drugiej było inaczej. Obie kochałam, jednak głębokość relacji była inna. Cierpiałam ale w różny sposób.
Nie we wszystkich rejonach świata i kulturach tak byle jak i powierzchownie traktuje się żałobę.
To Zachód sprowadził nas do roli niewolników pieniądza, a słynne powiedzenie że czas to pieniądz , ruinuje ludzi wewnętrznie.
Ludzie stają się okrutni, najpierw wobec samych siebie, a potem wobec bliźnich.
Dziękuję bardzo za podjęcie tenatu😊
Dziękuję obu Paniom za podjęcie tego tematu. To bardzo potrzebna rozmowa, jednak słucha się jej z ciężkim sercem. Mam w sobie nieprzeżytą żałobę. Zrobię wiele, aby nie była już częścią mnie. Wg mnie na to nieprzeżycie złożyły się deficyty osobowości, ciężka śmierć bliskiej osoby i te narracje, które włączyły się w związku z żałobą, a już nią nie są {dlaczego się to zdarzyło, czy mogłam temu zapobiec). Wątek o tych narracjach jest dla mnie bardzo cenny. Przesyłam wdzięczność za to spotkanie ❤️❤️🩵🩵
We wtorek przed południem zawsze szukam już nowego nagrania :)))
Cieszy mnie to ogromnie
Dziękuję za to nagranie. Rewelacja
dla nas też ważny temat
❤Bardzo Dzekuje za podjety temat. Mam doswiadczenie odejscia bardzo bliskich mi osob odejsciem samobojczym. Przeszlam caly wachlarz emocji laczenie z "darciem Serca na bardzo drobne kawalki i posypywania sola ".
Balam sie terapii choc wiedzialam, ze bylaby przydatna.
Niestety, osoby, ktore tak odeszly, byly na terapiach i pod wplywem lekow i widzialam jak ich swiadomosc sie zmienia.:(
BARDZO DZEKUJE ZA PODJETY TEMAT
to trudne tematy i ciężko to zrozumieć gdy obserwuje się z boku - bez doświadczenia raczej nie do zrozumienia, bardzo indywidualne - dzięki za podjęcie tego tematu 👍
Zrozumiałam z tej rozmowy, że trudno jest zważyć czyja żałoba większa. Dla mnie żałoba po dziecku , które się urodziło jest sprawą nieporównywalną z innymi relacjami, które mogły z nią zaistnieć w odniesieniu do innych osób. Dzieci rodzi się po to by żyły.
To bardzo ważny temat. Dziekuję
Sam przeżywam żałobę po zakończeniu przyjaźni. Przyjaźni co prawda wirtualnej ale jednak mocnej. I która teraz zakończyła sie dlatego że 3 lata temu zrobiłem straszne faux pas skierowanym w słowach do niej i o czym dowiedział się mąż. I od tamtej pory nasza znajomość byla dla niego za trudna. A ona sama wtedy obiecała mu zakonczenie znajomosci czego nie zrobiła bo przekonałem ja do powrotu. A kończyliśmy i wracaliśmy kilkukrotnie czego on sam jak przyjaciółka mówi by nie zrozumiał
Mam taką cichą nadzieję na spotkanie jesli nie w tym to przyszłym życiu.
Dziękuję Paniom za tę mądrą wymianę. Bardzo mnie dotknął temat smutku, jego zabierania energii, jeśli rozumiem nie tylko w stanie żałoby ?
tak nie tylko
proszę zajrzeć do filmu: krzyk i płacz zatrzymane w ciele
Mam wrażenie, że obie Panie boicie się przyznać, że czasem śmierć kogoś to ulga. Że można się cieszyć, że wreszcie można żyć inaczej bez tej osoby, która odeszła. To chyba nadal temat tabu, a jednak znamy takie osoby, którym raczej trzeba gratulować zamiast składać kondolencje. To dopiero są sytuacje w których nie wiadomo jak się zachować, bo kulturowe, to wyrazy współczucia, emocjonalnie zupełnie inny rollercoaster
to jest Pani wrażenie - wyraźnie o tym mówimy :)
Ludzie zadowoleni, uśmiechnięci są lubiani. My nie lubimy stawać do własnego smutku a co dopiero do cudzego. Ka po śmierci ukochanej Przyjaciółki od kolegi z pracy usłyszałam „nie rób cyrku „. Bliska mi osoba odeszła zw wspólnego życia bo nie chciała być ze śmiercią blisko. I odezwała się dopiero gdy się ogarnęłam. Także tabularyzujemy cierpienie. A jak umarł to już bardziej nie umrze mamy zająć się tum co żyje a nie tym czego nie ma. Na smutek są tabletki. A dobrych terapeutów niewielu. Takie mam doświadczenie i niestety człowiek radzi sobie jak umie.
to prawda
Temat żałoby jest trudny nie tylko odnośnie straty osób bliskich. Dla moich pacjentów jest to trudny temat w kontekście utraty substancji, która dotychczas zajmowała ważne miejsce w życiu.
Simon Sinek również mówił o tym pomyślę z 8 min. Mówił że wiadomość o tej treści oznacza (w jego przypadku) potrzebę pomocy (może wsparcia) bo nie zawsze jesteśmy w stanie powiedzieć że potrzebujemy pomocy. Czasem mamy z tym problem a ten "kod" pozwala odu osobom rozumieć że chodzi o wsparcie.
super dziękuję za podpowiedź
❤❤❤
❤❤
❤
Zgodzę się z tym. To nie administracja. Tu nie ma sztywnych ram. Dla jednej osoby proces może trwać miesiąc dla innej zaś cztery lata. Błędnym jest myślenie że -"a żałoba to około dwuch lat i z głowy". To nie tak 😊
💕💕💕💕💕💕
Wspomniały Panie, że nawet po kilku latach od straty mamy prawo do przeżywania. A ja mam pytanie trochę z innej beczki.
Jeśli w przeszłości wydarzyło się coś dla nas bardzo trudnego, to czy również mamy prawo przeżywać? Pytam, bo wiele się mówi o przepracowywaniu emocji i spotkałam się z takim podejściem, że jeśli coś z przeszłości wywołuje we mnie emocje, to znaczy, że jeszcze tego nie przepracowałam.
Pozdrawiam Panie :)
trudno jest mi odpowiadać nie widząc Pani, nie znając historii i Pani wyborów
W jaki sposób powiedzieć 7-latce, że jej mama umarła? Czy powinna być na pogrzebie? Jak pomóc jej przejść żałobę?
z mojej wiedzy powinna być na pogrzebie, trzeba oczywiście prawdę powiedzieć dziecku i być blisko, wpisz sobie hasła: dziecko w żałobie, jak wspierać dziecko w żałobie, itp. i znajdziesz wszystko.
rozmawiać o emocjach
zapytać czy chce być na pogrzebie
uwzględniać
to mały człowiek
już czuje
🤍💎✨️🪶
♥️
Mam starszych rodziców i już się boję ich odejścia...
warto wykorzystać czas, który jest