Dlaczego tak trudno jest prosić o pomoc
Vložit
- čas přidán 16. 06. 2024
- W proszeniu o pomoc ukryty jest temat zaufania. Trudno jest prosić o pomoc, gdy przeszłość wielokrotnie pokazała, że pomoc nie jest możliwa do uzyskania. Zaufanie na nowo oznacza zbudowanie nadziei - że można dostać pomoc jeśli się o nią poprosi.
To trudny proces i wymagający przede wszystkim zaufania do siebie
link do książki.w której jest cały rozdział o słowie PROSZĘ agnieszkakozak.pl/produkt/uwiezieni-w-slowach-rodzicow/
Jako jedynaczkę nauczono mnie radzic sobie samej i nie robić sobą klopotu, nie narzekać, zadowalać się tym co się ma. Gdy jest się tak zażenowanym sobą nie ma mowy o tym by zwracać na siebie uwagę proszeniem, trzeba zacisnąć zęby i sie przemeczyc... dziękuję za podcast, choć od sluchania az dusi w gardle
wiem
to trudne
pytanie co to gardło chciałoby jednak powiedzieć?
Powodzenia w wychodzeniu z tego stanu życzy również jedynaczka. Wcale nas tak nie rozpieszczano jak stereotypy głoszą...
@@ikz2298dziękuję! Właśnie, Rodzicom chodziło o to, bym się tą mityczną pieszczoszka nie stała 😉
Bedac kilkuletnia dziewczynka uslyszalam rozmowe mojej mamy z jej przyjaciolka : mnie nikt nie pomagal to ja moim dzieciom tez nie bede. Bylo to jak uderzenie i na wiele wiele lat zostalo we mnie jako przekonanie. Faktycznie NIGDY O NIC NIE PROSILAM. Mam 65 la i od jakichs 5 lat zaczelam uczyc sie samej siebie, moich potrzeb i ucze sie prosic. Udaje sie 👍I czuje sie z tym swietnie. A to dzieki Twoim Ago Kochana odczytom i madrym przekazom od Ciebie. Juz nie jestem zakleta w sowach moich rodzicow. A bylo tego wiele….
Czasami wracaja klatki i zamknkecia . Ale tylko na moment.
Dziekuje bardzo serdecznie za cala game pomocnych slow i przekazow.
ZYJE I CIESZE SIE ZYCIEM I TYM CO MAM . ❤
Nie wyobrażam sobie żeby nie pomagać dzieciom i wszystkim tym którzy tej pomocy potrzebują. Bardzo mi przykro i smutno, że spotkało Cię coś takiego❤. Jestem z Tobą całym sercem i wspieram moimi myślami ❤️
Dokładnie tak to mam sklejone - odmowa na prośbę skleiła mi się, w przekonanie, że nie jestem wtedy przyjęta/ważna/akceptowana, że odmowa to odrzucenie. To jest tak silne przekonanie, że niezwykle trudno mi je zmienić i to pomimo świadomości, że tak to u mnie działa. Gdzieś głęboko, poza warstwą rozumową nie mam zaufania i nie wierzę, że moje prośby będą zrealizowane. Do tego frustrujący jest ten mechanizm według którego działa umysł, potwierdzający już istniejące przekonania - nieświadomie wybieram, zauważam i wyolbrzymiam tylko te zachowania, które potwierdzają mi, że nie warto prosić bo i tak zderzę się z odmową = odrzuceniem. Inne sytuacje stają się wtedy niewidzialne i słabsze wiec nieistotne.
Jeśli ma pani pomysł jak się z tym uporać to chętnie skorzystam z jakichś podpowiedzi.
❤ Dziękuję za całość Pani pracy. Znajduje wiele nadziei dla siebie i lepszej przyszłości.
dziękuję :)
Dokładnie tak 😪Wymieniła Pani wiele powodów, główne to nie będę robić kłopotu i dam sobie radę, ale jest też cena, którą się za tę pomoc płaci. Wiele razy słyszałam o braku wdzięczności i wolałam radzić sobie sama.
oj to smutne
Ja nie lubię prosić o pomoc bo od dziecka mam przekonanie, że muszę sobie dać radę sama, bo proszenie to słabość i kłopot. Pierwsza myśl w głowie będę przeszkadzać.
Dziękuję 🌹🌿
Pięknie dziękuję za ten odcinek. Odczułam tak ogromną czułość, jakby Pani mówiła tylko do mnie. 🤍
Jakiś miesiąc temu, pierwszy raz w życiu, usłyszałam słowa "jak Ci mogę pomóc" od trzech osób, niedawno poznanych. Nie od bliskich, czy przyjaciół. Bardzo potrzebuję pomocy, ale jestem w ogromnym kłopocie, bo nie wiem, jak na to odpowiedzieć. Zawsze to ja byłam tą pomocną i zaangażowaną.
Ha, bloker to trudno jeden nazwać. Chyba całokształt wychowania - bo ja nauczyłam się odgadywać życzenia mamy (bo trzeba jej pomagać, choć świetnie sobie radziła ze wszystkim - i zawsze lepiej ode mnie; ba! - poprawiała po mnie to co jej pomagałam - czyli że jestem do d*) ; do tego moje potrzeby chyba nie były realizowane (skoro teraz nie wiem sama czego potrzebuje i sie tego dopiero uczę że jakieś potrzeby w ogole mam); i dalej - nie jestem wystarczajco ważna by prosi o pomoc. W pracy jako to idzie, bo "nie proszę dla siebie", ale wtedy gdy chodzi o cos tylko dla mnie - to nie umiem.
Tnz uczę się teraz a mam już 44 lata. W terapii się uczę. :) i Pani książka pokazała mi wiele. Dziekuję. Proszę o więcej!
❤
Dziękuję i ja
Bardzo dotknął mnie ten odcinek, bo ja nie umiałam prosić. Po trosze chodziło o każdy z wymienionych punktów. Na szczęście terapia pomogła i jest coraz lepiej 🥰 Dziękuję za Pani pełne mądrości i czułości tłumaczenie i prowadzenie nas na drodze ku zdrowym relacjom z sobą i innymi. Ludzie wokół mnie są naprawdę chętni do pomocy, 'tylko' trzeba im było zaufać i dać okazje do pomocy. Im częściej ćwiczymy, tym łatwiej idzie 😉 Jak dobrze, że nasza świadomość rośnie i wiemy, że mamy wybór 🥰 Wszystkiego dobrego, Pani Agnieszko! 🙏 Dziękuję za wspaniałe książki! ❤️ Pozdrawiam serdecznie 😊
Zgadzam się, nawet niektórzy mówią, jak się prosi, że ciesz się z tego co masz, na więcej nie zasługujesz, gdy usłyszałem takie zdanie od razu przestałem prosić
mocne to
No tak, ale to jest zdanie jednej osoby, albo kilku. Najważniejsze jest co ty o tym myślisz. Ludzie mówią różnie, ale nie znaczy, że musimy się z nimi zgadzać.
To dla mnie cenny odcinek, ponieważ jest mi trudno prosić o pomoc i potem ją przyjmować zwłaszcza patrząc na to z męskiej perspektywy. Proszenie o pomoc jest dla mnie trudne zwłaszcza jako osoba niewidoma, ponieważ wcześniej wielokrotnie byłem odrzucany i ignorowany, więc w pełni odnajduję się w tym odcinku podcastu
przykro mi bardzo
Mam syndrom wybawcy i jak prosiłam o pomoc byłam sama ze sobą . Liczę na siebie bo ja siebie nie zawiodę .
Samotność to też wybór
Dokładnie tak samo bym odpowiedziała. Kiedy naprawdę potrzebowałam pomocy i o nią poprosiłam nie dostałam jej tylko ciszę. Dlatego nauczyłam się radzić sobie sama
to też może być sposób na życie
Dziękuję za ten materiał. U mnie blocker to zbudowane poczucie winy i strach przed kolejną awanturą. Im mniej wymagam i im więcej wyręczam, tym mniejsze ryzyko powstania niebezpiecznej sytuacji zapalnej.
to ważna konstatacja
U mnie pracuje doświadczenie manipulacyjnego wręcz oczekiwania dozgonnej wdzięczności, dlatego proszę dopiero wtedy, gdy juz wręcz mam nóż na gardle
no właśnie
wchodzi głęboko
na długo
Dzień dobry Pani Agnieszko. Dziękuję bardzo za ten temat. Kiedy Pani słucham to odnajduję siebie... Całą JA. ...co myślałam, czułam, dlaczego to robiłam, z czym się borykałam , nie umiałam poprosić i co słyszałam od mamy. ,żyjąc z obowiązkami jako wybawca....Mam 10 blogerów.😢 Wiele razy odsłucham ten odcinek aby Pani słowa zapamiętać. Jeszcze raz dziękuję za ciepło Pani glosu i przekazy, o nas😊 samych.
👋❤️
Kiedyś były trzy magiczne słowa ,,proszę,dziękuję, przepraszam". Proste z czasem stało się trudne. Proszę o pomoc znaczy proszę o twoją uwagę,czas, życzliwość czyli energię skierowaną na mnie.
o tak
proszę oznacza też - chcę żebyś mnie widział/a
Cudowny Podcast, dziękuję. Tego potrzebowałam. Ja zawsze muszę radzić sobie sama i wiele razy nie mam śmiałości poprosić o pomoc. Zacisnę zęby i sama zrobię. Mój Przyjaciel, którego bardzo zraniłam, dziś poprosił mnie o pomoc... Znowu zaczyna mi ufać. Nie mogę tego zmarnować. Bardzo dziękuję. Pozdrawiam. Zawsze jestem i zawsze czekam na następne spotkanie.
tak poproszenie o pomoc wymaga oswojenia
To będzie kłopot moja myśl. Za słowem proszę kryje się miłość i zaufanie do siebie i drugiego człowieka. Pani Agnieszko, dziękuję za to piękne przesłanie, tyle w tym mądrości. Pozdrawiam serdecznie. 🎉❤
❤️🩹
Nie lubie byc nic winna ludziom.Bylam wybawiaczem i ratownikiem
Kiedy zachorowalam.na gleboka depresje nikt tego nie zauwazyl.Sama zorientowalam sie w bardzo zaawansowanym stanie.Jestem zla,ze nikt mnie nie widzial,a ja zawsze bylam dla wszyskich.
to może być efekt tego, że wszyscy widzieli Cię silną
Dzięki za twój kanał, za uważność którą słyszę w twoim głosie i troskę i pewnie wiele wiecej. Dużo mi to daje, uświadamia mnie, ubiera w słowa rzeczy których nie potrafię opisać i wiele więcej.
Miesiąc temu skończyłem terapię Gestalt która trwała 2-3 lata. Teraz przemiana trwa we mnie. Mam 50 lat i po raz pierwszy w moim życiu odczuwam spokój i radość, uczę sie żyć, budować relacje, mam odwagę i chęć do zmiany. Tych 40 lat nikt mi nie wróci, ale liczy tylko to co przede mną. Proszenie, to jest u mnie wciąż ciężki temat, od dziecka miałem wbijanych do głowy 9 blokerów. Na razie nabieram zaufania do siebie samego. Wiem że gdzieś tam we mnie tli się zalążek zaufania ludziom połączony z odwagą, ale czuję że to jeszcze za wcześnie. W każdym bądź razie zmieniam swoje życie i mam w tym radość. Piszę i płaczę.
Płacz daje ulgę
Dobrze że płynie
Narcystyczna matka ( gdy się ma taką ) uczy dziecko by nie miało potrzeb bo potrzeby może mieć tylko ona. Po takiej tresurze w dzieciństwie do głowy nie przyjdzie, ze mozna prosić , bo nie mozna bylobyc słabym. Na szczęście gdy się to uswiadomi i pozna NVC i literaturę zwiazaną z narcystycznymi matkami chocby Bethany Wesbster oraz pozna odpowiednich ludzi powoli, mozna zaczac to odkręcać.
Dziękuję za podcast, to bardzo wazny temat. Zawsze bylam taka Zosia Samosi. Naliczylam 6 z 10 przekonań 🫣 Nie było u mnie wzorca w domu, ale niestety podałam dalej taki wzorzec swojej Córce ktora tez jest taka Zosią. Nie wiem czemu ale Syn (duzo młodszy) juz potrafi prosić. Prosiłabym jeszcze o temat teoche odwrotny - kiedy ktos naduzywa mnie prośbami i mam poczzucie wykorzystywania. Jak przed tym sie bronić, jak odmawiać bez właśnie taniego poczucia. Pozdrawiam, M.Kozak
Bardzo ciekawy temat, na którego jeszcze tak nie spojrzałem. Dziękuję za dzielenie się wiedzą!
do ucha apelowego … inna wersja np. ona ale dziś gorąco nie napiłbyś się miętowej herbaty - on już ci robię kochanie … dziś bardzo refleksyjnie i jeszcze piękniej - ukłony dla Pani pracy 👏👍
tak tak też może być
jednak to wymaga wielkiej przyjaźni i ogromnego zaufania :)
Dziękuję. Proszę o więcej. Pozdrawiam serdecznie 🙂🪻🌷❤
o więcej na temat proszenia?
@@agnieszka.kozak.ak75 więcej na temat czynników, przez które my sami siebie stawiamy tak nisko w hierarchii... Może udałoby się nagrać odcinek dotyczący wpływu samooceny i poczucia własnej wartości na jakość związku.. wydane mi się że niską samooceną może sabotować i rozbijać od środka nawet zdrowy związek ... Dziękuję jako ta, która dopiero powolutku uczy się miłować bliźniego jak siebie samego ❤️
Agnieszko wzruszyłam się byłam w domu patalogicznyn przemoc wykorzystanie milczałam odważyłam się prosić o pomoc i osoba której się zwierzyłam 'uciekl' przerosło go to i ja przez dziesiątki lat nie ufałam i nie mam nadziei ale widzę że nadzieja umiera ostatnia dziękuję Ci za te podcasty poszłam na terapię I to moja nadzieja
Niech nie umiera !!!
Proszę ❤️🩹
Dziękuję a jak sobie radzić ze złym dotykiem tyle lat a ja cały czas przeazona w ciele jak skulony psiak ????
@@annakowalska9654właśnie...
Dzień dobry, dostałam Pani książkę z dedykacją. Dziękuję i pozdrawiam 💕
❤️🩹
Pani Agnieszko od pewnego czasu słucham z fascynacją każdej rozmowy jaka pojawi się na tym kanale. Podziwiam Panią za to co robi Pani dla innych.
Jestem osobą, u której w wieku 23 lat zdiagnozowano Zespół Aspergera. U osoby dorosłej bardzo trudno jest zmienić pewne nawyki gdyż rozwój osobowości został już zatrzymany. Często jednak spotykam się z niezrozumieniem ze strony innych, którzy mówią: "Przecież ludzie z tym normalnie żyją".
Życie z bardzo ograniczonymi umiejętnościami społecznymi nie jest na codzień łatwe. To życie, w którym wiele szczegółów drażni i urasta do rangi " czegoś głośnego". Trudno jest o właściwy tryb np. studiów czy pracę, która nie zmęczy.
Wpadłam na pomysł, że może udałoby się kiedyś zrobić podkast o ludziach z tego typu problemami i ich życiu.
Ostatnio słyszy się, że to dość "powszechna choroba", ale nikt nie mówi jak to jest z tym funkcjonować.
Serdecznie Panią pozdrawiam
trudny to temat
pomyślę
Serdecznie dziekuje.❤
Podobnie jak trudno jest poprosic o pomoc, podobnie trudno jest niektorym przyznac sie , ze albo nie potrafia, albo nie teraz albo nie chca... Dlatego czesciej sie slyszy "jasne ze pomoge" i.. gluchy sluch po nim zaniknal
o tak to prawda
Nie proszę o pomoc bo nie chcę sprawiać kłopotu. Bo proszenie o pomoc to uwieszanie się na kimś dlatego trzeba radzić sobie samemu. Bo jak odkryję swoją słabość to zostanie to wyśmiane a pomocy i tak nie dostanę. Jak poproszę o pomoc to zostanie poznany mój slaby punkt a potem ta informacja może być wykorzystana przeciwko mnie.
niestety takie doświadczenia są trudne na długo
Przykro mi, że masz takie złe doświadczenia. Mam niesamowite szczęście, bo mam osoby, które zawsze mogę prosić o pomoc a one mnie. I nigdy nie czuje się się, że jestem im cokolwiek winna. Przyjaźnimy się i dla mnie to jest normalne, że pomagamy sobie albo prosimy o pomoc.
Dziękuję za ten materiał Pani Agnieszko . Właśnie sobie uświadomiłam że odpowiedź negatywna na moją prośbę nie jest informacja o mnie... Mam syndrom wybawcy, boję się że okażę słabość, muszę być dzielna, nauczyłam się ZGADYWAĆ...
to dobry czas na zmianę :)
naprawdę :)
za okazaną pomoc będę musiała oddać dziesięciokrotnie; nie jestem warta pomocy; gdy prosiłam nie pomagali mi - takie mi odpowiedzi na szybko przychodzą do głowy..Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za moc wiedzy:) uczę się od Pani bardzo dużo.
cieszę się, że mogę pomóc w uczeniu się
U mnie pracuje zaklęcie, które w dzieciństwie często słyszałam od matki "umiesz liczyć, licz na siebie". Tak mocno wbiło mi się pod czaszkę, że nie tylko sama nie prosiłam o pomoc ale jeszcze czułam opór i niewygodę, kiedy ktoś o pomoc prosił mnie, bo miałam wdrukowane, że trzeba radzić sobie samemu, a jak potrzebuje się jakiejś usługi/ przysługi, to trzeba za nią zapłacić.
zmieniasz to ?
@@agnieszka.kozak.ak75 tak. Nie czuję już wstydu, zażenowania czy niezręczności prosząc o pomoc w niektórych obszarach. Inne wciąz są trudne. Nauczyłam się też pomagać innym i oferować pomoc, nie licząc na gratyfikację. Przypomniało mi się drugie z powiedzonek mojej mamy mocno sprzężone z tym pierwszym: "kochajmy się jak bracia, liczmy się jak Żydzi". Dużo zrobiło mi to bałaganu w życiu.
Bardzo wartościowy podcast Pani Agnieszko. Ja dobre rzeczy ślę dalej. Ten równiez wysyłam, niech dzieje się dobro jak nim się dzielimy. Dziękuję❤🎉
Dziękuję Pani Agnieszko za kolejny wartościowy filmik ❤
Ja nie umiem prosić o pomoc, bo często jej nie dostawałam, ale co gorsza, osoby które prosiłam o pomoc wzbudzały we mnie poczucie winy. Być może to jest tak, że zbyt często o nią prosiłam? Tak naprawdę to już nie pamiętam jak to było, ale byłam dzieckiem bardzo niesamodzielnym (rodzice dali mnie pod opiekę starszej siostry i długo ona robiła wszystko za mnie). W rezultacie wyrosłam na osobę, która długo żyła w przekonaniu że nie jest zdolna do samodzielnego funkcjonowania. Ale mając 20 lat już ciężej było znaleźć pomoc i ciągle mi odmawiano. Teraz nie potrafię o nią prosić. Po pierwsze to popadłam ze skrajności w skrajność i stałam się totalnie niezależna (samodzielna mama, po rozwodzie), a po drugie proszenie o pomoc wywołuje i mnie straszne wyrzuty sumienia🤔 Mam kolejny temat do rozważenia. Dziękuję.
Dziękuję za fantastyczny wykład, ja przez lata funkcjonowałam w zaklęciu "jesteś/ jestem dzielna dasz/ dam radę" , to zmieniło się od czasu choroby , chociaż nie od razu. Bardziej pomagałam innym niż sobie.
tak bywa niestety
1. Syndrom wybawcy
2. Zaklęcie : "Silna, samodzielna dziewczynka"
Walczę o wgranie nowego "systemu". Bo przecież proszenie o pomoc paradoksalnie okazuje się być wielkim aktem odwagi i pozwala innym poczuć się potrzebnym wartościowym, po prostu - zrobić dobry uczynek.. Tak mówi moja pani prezes Kora, ale Hipokamp to trochę leniwy pracownik i woli działać na starym systemie 🙄
Dziękuję Pani Agnieszko za kolejną dawkę otwierających treści ❤
Dla mnie wypowiedzenie słowa PROSZĘ budzi ogromny strach, taki ze często nawet rezygnuję z proszenia. Być może to strach przed odmową, która jakby jest też potwierdzeniem ,że nie jestem ważna. To też lek przed byciem ciężarem, no i zawsze jest coś za coś...więci tu przepraszam ale nie czuję w tym bliskości 😢. Pozdrawiam cieplutko, Dobrego Tygodnia życzę I Dziękuję za poszerzenie mojej świadomości. Wiele rzeczy to dla mnie odkrycia 😊
lęk przed byciem ciężarem to wyobrażenie że się nim będzie
można sprawdzić że jest inaczej
i doświadczyć bliskości - że ktoś jest i daje i że to nie jest ciężar
Boje się że usłyszę, jesteś dzielna i dasz radę
Dziękuję
Ja nie lubię prosić o pomoc głównie dlatego, że się tego wstydzę - to jest właśnie ta obawa, przez okazaniem słabości, niesamodzielności. Boję się, że ktoś mi to później wypomni w ośmieszający mnie sposób albo że będę obgadywana na plecami. Ale gdyby ktoś mnie o to zapytał (w rozmowie twarzą w twarz), to pewnie bym się do tego nie przyznała. Natomiast podanie takiego powodu, że kiedyś prosiłam i nie otrzymałam, jest też okazją do wyżalenia się, więc to łatwiej powiedzieć - to a propos tego, co zostało powiedziane na początku filmiku.
Pani Agnieszko ,zapraszam poćwiczyć porszenia o pomoc na emigracji, wszystkie blokery wyjdą ,a ile się nowych nabędzie 😊❤
W moim przypadku, chodzi o dlug, ktory sie dluzy w czasie i staje sie jakims dziwnym tworem miedzy ludzmi. Mam take przeswiadczenie, ze osoba pomagajaca, moze (daje sobie prawo) upomniec sie o zwrot w nieproporcjonalny sposob. Pojawiaja sie pytanie, jak odpowiedziec, zeby nie pogorszyc stosunku, tymbardziej jesli samemu nie jest sie w stanie pomoc w odwecie.Pieknie jest, gdy pomagajacy robi to tak poprosu bo moze z zasobow, nie oczekujac niczego w zamian (poniewaz znajduje sie na duchowej sciezce i pracuje nad swoja karma ;) )Jeszcze lepjej jak to zakomunikuje, ze nie oczekuje. Klarownosc i szczerosc to moja prytwatna wizja utopii 😊.
Bloker
Robię kłopot
Nie mam wzorca proszenia
Nie wiem czego potrzebuję
Ktoś wie lepiej...
Zanim poproszę muszę zasłużyć
Brak odpowiedzi.
Zaufanie to ryzyko.
Aga opisujesz świat, który dla mnie nie istnieje.
Nie twierdzę że nie istnieje 🪽🪽
wiem
dlatego go opisuję
też się go uczyłam
doświadczam
powoli warto budować zaufanie
może nowych ludzi potrzeba
Nie proszenie o pomoc może mieć swoje źródło już w niemowlęctwie, kiedy rodzice nie reagują na płacz dziecka, denerwują się gdy dziecko płacze. Jaki jest sens prosić skoro nikt nie reagował już od początku. Dawniej niektóre dzieci godzinami miały siedzieć w łóżeczku i nie przeszkadzać.
Tak to prawda
Syndrom wybawcy
Nie rób kłopotu
Lęk przed złudzeniami/utrata Nadziei na zmianę
Dziękuję za postawienie w prawdzie.
Kroki na razie za trudne...
Ale niech ziarenko rośnie.. ❤️
niech rośnie - powolutku :)
Dziękuję ❤❤❤ posyłam te tresci dalej...
Dziękuję❤
Witam.
Przez wiele lat funkcjonowałam w roli ratownika, który pomagał by zasłużyć... na uwagę, na zainteresowanie, na miłość.... Zatem Niue prosiłam o pomoc tylko jej udzielałam. Mówiłam też o sobie "Zosia samosia" czyli wszystko mogę zrobić sama. Od ponad 3 lat uczestniczę w mitingach DDA i coraz częściej proszę o pomoc w sytuacjach, w których nie radzę sobie sama.
Ja, będąc wybawcą dla całego świata zapomniałam już jak się prosi o pomoc. Nie potrafie prosić i nie robie tego. Nauczyłam też całe moje otoczenie, że to ja pomagam, więc defaultowo wszystkie ciężkie tematy trafiają do mnie. Cierpie więc w samotnosci walcząc z ogromnymi blokerami, ilociami ciężkich tematów przewyższających moje możliwości.... Aż wkońcu się buntuję cała nieszczęśliwa, bo trace przez to i odkładam na bok siebie, swoje plany, swoje marzenia. A po chwili znowu wszystko wraca do "złej normy". Jak nauczyć się odmawiać gdy się ma od lat syndrom wybawcy?
No tak, ale to tylko od ciebie zależy czy to zmienisz. Skoro jesteś świadoma tego procesu to możesz zadecydować o tym, że chcesz wprowadzić w nim zmiany. Małymi kroczkami. Szkoda życia na cierpienie w samotności i ograniczanie siebie w imię... No właśnie, w imię czego?
Warto sięgnąć do filmów Agi o trójkącie dramatycznym, pozdrawiam
W pierwszym rzędzie to chyba przekonanie, że robię komuś problem, a przez to w końcu staję się problemem
To częste w polskich domach
❤
Gdy pytałam mamę w jaki sposób coś zrobić (w kuchni, chodzi o gotowanie) słyszałam: "już dawno powinnaś to umieć".
Potem przyszedł internet i google, więc teraz tam szukam odpowiedzi.
Nauczylam się być dzielna i myślę że robię kłopot... niestety...
na szczęście myślenie można zmienić :)
Niestety że mną jest odwrotnie MAM SYNDROM RATOWNIKA JAK Z TEGO WYJŚĆ PROSZĘ MATERIAŁ❤
psychoterapię polecam :)
Jeszcze dodam, że uwielbiam jak to ujmował Rosenberg. Że jeśli mamy świadomość tego, jak wielkim szczęściem jest dla nas, ludzi, wzajemne wzbogacanie życia, to proszenie o pomoc będziemy postrzegać jaki wielki dar dla drugiej osoby:
"Ho, ho, ho! Ty szczęściarzu! Mam dla Ciebie najwspanialszy dar jaki jedna osoba może zaoferować drugiej osobie! Okazję do tego, by uczynić moje życie wspanialszym! Ty szczęściarzu! Na pewno jesteś zachwycony!"
Odmowa będzie rezygnacją z tego daru, ale sama w sobie nie będzie o tym darze świadczyła. Być może nie chce od nas Porsche nie dlatego, że Porsche to kiepska marka, ale dlatego, że po prostu nie ma prawa jazdy, albo miejsca parkingowego.
Mam syndrom wybawcy. Mam też obawę,że zostanę odrzucona i odmowa pomocy mnie w tym może utwierdzać. Myśleć, że w związku z lękiem przed odrzuceniem boję się też oceny gdy o coś proszę.
wielu ludzi tak ma
Bo gdy raz poprosiłiłem o pomoc to do dziś żałuję ktoś mi tak pomógł.
Jakieś 15lat temu nie miałam pracy, alimentów niczego, poszłam do Opieki Społecznej i czułam się jak intruz jeszcze zostałam upokorzona. Dopiero gdy poruszyłam pewną znajomą na stanowisku dopiero otrzymałam konkretną pomoc. Obecnie znalazłam się w trudnej sytuacji poszłam, miałam dużo zamieszania i papierów dostałam 140zł.na dwa miesiące. I co Pani na to?
Nie proszę ludzi o rozmowę bo dają rady, każdy inne,ech
Świetny materiał.
Serdecznie pozdrawiam.
dziękuję :)