Φοίβος Δεληβοριάς - Κουνελάκι | Κύτταρο 2024

O ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ ΣΤΟ «ΚΥΤΤΑΡΟ»
Ο Φοίβος Δεληβοριάς αποφάσισε για φέτος κάτι τελείως διαφορετικό.
Στις καθιερωμένες πια χειμερινές του παραστάσεις στο «Κύτταρο», θα ξεφυλλίσει για πρώτη φορά τα προσωπικά άλμπουμ που κυκλοφόρησε, με απόλυτη χρονολογική σειρά:
Η «Παρέλαση» του 1989, «Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία» του 1995, το «Χάλια» του 1998, ο «Καθρέφτης» του 2003, το «Έξω» του 2007,
ο «Αόρατος άνθρωπος» του 2011, η «Καλλιθέα» του 2015 και το «ΑΝΙΜΕ» του 2022 ανθολογούνται, ξανα-ενορχηστρώνονται και αποτιμώνται από τον ίδιο, σε μια μουσικοποιητική αφήγηση που έφτιαξε με τους συνεργάτες του.
Αναμνήσεις, ασήμαντες ιστορίες, γελοία παραλειπόμενα, αυτοσχεδιασμοί - και μια εικόνα της Ελλάδας που του έτυχε.
Λεύκωμα; Biopic; Εναλλακτικό remake του «Τρελοπενηντάρη»; «Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι»;
Τίποτα απ’αυτά, προς Θεού. Ένας απλός αγώνας κατς με το χρόνο, με τους φίλους και τους έρωτες, με τις εξουσίες και τις ανασφάλειες, με τους δασκάλους και τη φαμίλια, με το στρατό και την τηλεόραση, με τα hits και τις αποτυχίες.
Με την συνδρομή του καλύτερου γκρουπ στο Βόρειο Ημισφαίριο των τελευταίων δεκαετιών (Σωτήρης Ντούβας, Κωστής Χριστοδούλου,Κώστας Παντέλης, Yoel Soto, Χρήστος Λαϊνάς)
και με την πιο δερβίσικη καλλιτεχνική ομάδα, θα περιστραφούν γύρω απ’τον εαυτό τους και θα πέσουν ζαλισμένοι στο πάτωμα να δουν βίντεο-κλιπ τον Ουρανό.
Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Κουνελάκι μου στις κούνιες που θα πας
πες μου πως θα με θυμάσαι, πες μου πως θα μ’ αγαπάς.
Βάλε μες στο κουβαδάκι σου μια πέτρα και για μένα,
βάλε και δυο λουλουδάκια πατημένα.
Κι όταν θα βρεθείς στην υπεραγορά,
μπες μες στο καρότσι κι άπλωσε τα χέρια σου ψηλά
κι ό,τι βρίσκεται στο πάνω πάνω ράφι κράτησέ το
και το βράδυ απ’ το μπαλκόνι πέταξέ το.
Κουνελάκι μου όταν φτάσεις στης γιαγιάς,
πες μου πως θα με θυμάσαι, πες μου πως θα μ’ αγαπάς.
Μπες μες στην παλιά ντουλάπα, κρύψου πίσω από τα ρούχα,
μύρισε το παιδικό σκοτάδι που `χα.
Κι όταν βρεις τα χίλια χάρτινα κουτιά,
που `χουν μέσα κοιμισμένους υπερήρωες και παπιά,
βρες αυτό που πιο πολύ θα με θυμίζει στη φιγούρα,
ξυσ’ το εξώφυλλο και καν’ του μια μουτζούρα.
Κουνελάκι μου στον ύπνο που θα πας,
πες μου πως θα με θυμάσαι, πες μου πως θα μ’ αγαπάς.
Κι αν πετύχεις την αράχνη τ’ ουρανού τη μαύρη χήρα,
χάιδεψέ τη μη φοβάται η κακομοίρα.
Κι όταν έρθεις πάλι πίσω το πρωί,
κάτσε λίγο και χουζούρεψε, συγχώρα τη ζωή,
που `χει κάτι βιαστικό, που δεν κοιτάει ποτέ της πίσω
κι όταν θέλεις φώναξέ μου να ξυπνήσω.