"Za dużo miłości to przemoc" - Robert Rutkowski || BALANS #9
Vložit
- čas přidán 1. 06. 2024
- Czy żona jest ważniejsza od matki? Jakie są główne cechy toksycznej matki? Jakie konsekwencje dla rozwoju emocjonalnego dziecka może mieć wychowanie przez toksycznych rodziców? Jaki jest wpływ rodziców na rozpad małżeństw? Jak uwolnić się od toksycznej relacji?
Odpowiedzi na między innymi powyższe pytania padną w kolejnym odcinku, w którym będziemy się uczyć łapania balansu w życiu. Gościem ponownie terapeuta uzależnień - Robert Rutkowski. Serdecznie Was zapraszam.
Książka: Robert Rutkowski, Irena A. Stanisławska "Toksyczna matka"
Kontakt:
/ kubajankowski
/ balans_youtube
Spis treści:
00:00:00 Najlepsze fragmenty
00:01:57 Geneza toksycznych rodziców
00:11:39 Rola kobiety w rodzinie
00:25:50 Przykłady toksycznych relacji
00:38:16 Powielanie zachowań toksycznych matek w dorosłym życiu
00:46:57 Relacje dorosłych dzieci z rodzicami
00:59:58 Toksyczne relacje z perspektywy dziecka
Drodzy Widzowie! Polecamy waszej uwadze nasz ostatni odcinek. To PRZERAŻAJĄCA historia polskiego "Oszusta z Tindera" czcams.com/video/nlAvjIYp03w/video.html
Piosenka dokładnie na ten temat
czcams.com/video/8asWIkRh86o/video.html
Pod filmem nie ma opcji napisania komentarza. Dlaczego?
Super super tłumaczenie ❤❤❤
Super super ❤ Dziękuję pięknie
Dajmy juz spokoj z toksycznymi matkami ,zamknijmy te sprawe.
Skutki tej komunistycznej polityki zostaly.
Doceniam takich mężczyzn jak Rutkowski - mądry, doświadczony, wie dobrze kim jest. To jest piękne
Facet zachowuje się jak megaloman i tworzy wokół siebie aurę wszystko wiedzącego, który posiada na wszystko odpowiedź, aż mi przypomniał mi mojego byłego psychiatrę :) tacy ludzie kochają pouczać innych
Gość nie wie wszystkiego, ale napewno dużo wie o tym o czym mówi. To nie jest nic złego, a jeśli ktoś poucza mnie bym nie robił błędów, które ktoś już wcześniej przepracował to tylko pyszałek nie doceni takiej pomocy
@@paweskowronski1729 No to cóż jedni wolą to co im "góra" powie i to przyjmują a inni wolą sami wyciągac wnioski :) Nie widzę powodów bym miał się pozbawiac własnego pola do wyciągania obserwacji bo "autorytet" uważa inaczej. Z resztą Polska to kraj chrzejścijański więc ludzie już od dziecka mają kodowane w głowach, że trzeba słuchac starszych i autorytetów i niewolno nikomu tego podważac bo cie uznają za aroganckiego :)
Tak, zdecydowanie potrzeba nam takich osób❤
@@MurzynskieMigdalkiCzy ktoś ci zabrania mieć własne pole? 😂😂
"Za dużo miłości to przemoc" - zupełnie błedny tytuł. Nie ma nigdy za dużo miłości. Za duzo jest egoizmu pod pozorem miłości.
Nie prawda. Miałam przyjaciółkę której matka była bardzo przewrażliwiona. Mieliśmy po 16 lat, wagarowalismy, wychodziliśmy czasami na ogniska klasowe itp.. ja kilka wiosek rowerem popylalam do znajomych a moja koleżanka mimo że mieszkała w wiosce w której nawet nie było sklepu, było może z 30 domów ibyla tylko jedna boczna droga używana przez auta, to moja koleżanka miała zakaz jeżdżenia rowerem nawet po wiosce. Była zamknięta pod kloszem ale miłości miała bardzo dużo. Byłam częstym gościem w tym domu tam był full szacunek. Koleżanka mogła sama podejmować decyzje o sobie np co by chciała robić w życiu, jak ma wyglądać jej pokój itp. Ale była wykluczona z życia klasowego. Jak wypiła pierwsze piwo po skonczeniu 18 lat , całą szkoła o tym gadala. Jej matka ja bardzo kochała ale nie była świadoma że jej córka była wykluczona. Bo miała przyjaciółki, było nas 4. Ale na spotkania klasowe nigdy nie była zapraszana. Gdzie tu egoizm matki?? Bardziej brak świadomości niż egoizm. Zobacz co się dzieje teraz gdy się trąbi o tym na lewo k prawo. Coraz więcej matek świadomie wychowuje dzieci, bo matki chcą dla dzieci najlepiej, ale nie wiedzą jak. I robią krzywdę przez przypadek.
@@malami2272Egoizm jej matki polegał na tym że nie pozwoliła jej uczyć się na własnych błędach. A matki zachowanie bazowało na jej lęku o córkę a nie na trosce.
@@malami2272 To jest dokładny opis życia w "złotej klatce". Tak ludzie robią niewolników ze zwierząt i ludzi. Czy to jest miłość? Tak się powszechnie mówi, że to ludzie "kochający zwierzęta". I tak nas "kochają" wszyscy tyrani, którzy odbierają nam wolność i mamią perspektywą bezpieczeństwa. To osaczenie, to niewola, to redukcja do maskotki, to własność a nie podmiotowość.
Szanowny Dominiku, podpisuję się pod Twoją konkluzją. To za dużo opiekuńczości, zniewolenia, ale nie ma to nic wspólnego z "nadmiarem" miłości.
Trochę próżne myślenie
Co za luksus na tym kanale! Moj ukochany Pan Robert po raz trzeci!❤
Zapraszamy ponownie po raz czwarty za czas jakiś :)
dopóki nie mówi o polityce 🥴
@@kanal_balans Napewno będę wyczekiwać 🥰
52:47 ciekawe z czego ta habilitacja?
Brawo panie Robercie, uciekłam od toksycznej matki dawno temu. Jestem samodzielna i samowystarczalna. Mój brat 56 lat mężczyzna mieszka z nią i jest juz po dwóch odwykach. To że ktoś jest matką nie oznacza że jest dobrym człowiekiem.
Tylko że te nasze toksyczne matki przez takie zachowanie wychowują nas na te właśnie samowystarczalne - NIEZALEŻNE kobiety jest w pewnym sesje dużym plusem , tylko matki „kwoki „do końca pod skrzydłami chowają swoich synów . To chyba namiastka miłości że nigdy jej nie opuści , zdradzi a jak oszuka to i tak wybaczy . Z perspektywy czasu wiem że ona nie miała lekko i chyba te właśnie wychowanie wpływa na nasze dalsze życie jako kobiety i często ucinamy „ jajka „ naszym partnerom , mężczyzną 😉
Bo matką nie powinna być każda kobieta która nią jest
@@user-ok1jn8xx6o👍
Jestem córką narcystycznej matki z problem z alkoholem (już trzeźwa) i nieobecnego ojca (wyjazd do usa). Jednak był też całkowicie nieobecny emocjonalnie. Po takim "wychowaniu" mam traumę i zrezygnowałam z macierzyństwa. Nie przekazuję tego dramatu dalej. W końcu chcę też skupić się na sobie i przestać walczyć o przetrwanie. Nie miałam dzieciństwa, teraz chcę poczuć poczucie bezpieczeństwa.
podobnie
Ściskam Cb mocno❤
Słuszna decyzja
@@TheEmpress185nie wiemy czy sluszna
Pan Rutkowski to finezja intelektu. Uwielbiam Pana słuchać, jest Pan bardzo mądrym człowiekiem. Proszę jeszcze zaprosić Pana Rutkowskiego!!!
Rutkowskiego?😂😂😂😂to dopiero gigant umysłowy.
@@Marta-ef5ultak ten właśnie Pan nazywa się Robert Rutkowski. 😊
Wykształcony i co dalej. Określenia: trauma, przemoc toksyczna rodzina to najczęściej używane słowa psychoterapeutów. Diagnoza i potem terapia za dużą kasę. Tak jak w Ameryce. Wtapia się taka narracja w nowe trendy zarówno w polityce jak i w socjalmediach, edukacji. Psychologia staje się religią. Mamy wierzyć w te nowomowy.
@@Maria-jm6hu Komentarz ujęty w punkt. Pozdrawiam.
No bez przesady. Ten pan widać upaja się własnym potokiem słów i bierze niezłe stawki .
Moja historia :)
Lat 46 poszłam do szkoły , realizować marzenia :)
Dzieci dorosły , wyprowadziły się . Najmłodszy lat 13 ale to taki wiek gdy już oboje jesteśmy w stanie sobie poradzić . Kiedyś myślałam że na wszystko będzie za późno - dziś widzę to inaczej - na wszystko jeszcze mam czas . Był czas na rodzinę na bycie matką i wychowywanie synów a teraz kiedy oni są gotowi do życia ja jestem również na nowo :)
Nowe wyzwania i nowe perspektywy . Mimo wieku czuję że to najlepszy okres mojego życia :)
Podziwiam, mam tyle samo lat i wydaje mi się, że to już za późno na szkołę.
@@jolantasowa2356 ja ma 48 lat , dzieci już są nastolatkami a ja zaczęłam właśnie 2-letnie szkolenie , czuję się wspaniale, psychicznie i fizycznie, nigdy na nic nie jest za późno. Chcieć to móc .
Można zapytać do jakiej szkoły Pani poszła?
@@tatkatat6063IBB to szkoła w Niemczech, szkolenie na grafika komputerowego
Wywiady z Panem Robertem to miód dla duszy i uszu. Dziękuję za każdy z nich. Kanale Balans, nie zwalniaj tempa 😊
Mamy jeszcze jeszcze trochę paliwa w baku ;)
@@kanal_balansno to gazu😀
Niektóre rodziny sa naprawde popieprzone. Trzeba z nich uciekać by żyć. Dobrze, że sa takie programy co budzą do myślenia, ale najlepiej do działania.
Szkoda że szybciej nie byłam na tyle świadoma że trwałam w narcystycznej rodzinie mojego partnera 12 lat ,jego matka była tak toksyczna że czułam że żyje w trójkącie 😢 , myślałam że cały czas coś ze mną jest nie tak,teraz wiem że to oni są chorzy a druga rzecz dzieci nigdy nie powinny po ślubie,czy partnerstwie mieszkać z rodzicami czy teściami
To że ktoś jest naszą rodziną, to nie znaczy, że musimy z nim utrzymywać kontakt. Nasze zdrowie psychiczne jest najważniejsze ❤ Relacje w rodzinie zazwyczaj są trudne, ale jeśli są niszczące dla nas, to jest to poważny sygnał ostrzegawczy.
@@viktoriw jakie byly cechy tej narcystycznej rodziny? wszyscy byli w zmowie?
Tak uciekać jak najszybciej..dobrze że ja od moich toksykow mieszkam daleko ...byli koszmarnymi rodzicami i nadal są
@@user-hp5jb8fp8b niestety nie wybieramy rodziców :(
Jestem bardzo wdzięczna za przekazywaną przez Pana Roberta wiedzę. Mam dopiero 21 lat, fakty i rady z tego materiału i innych rozjaśniają wiele przestrzeni, które były dla mnie niezrozumiałe i trudne, jak relacje z rodzicami, moje wewnętrzne zranienia i relacje międzyludzkie w ogóle. Dzięki wywiadom z Panem Rutkowskim dowiedziałam się również wiele na temat alkoholu i innych narkotyków. Jestem wdzięczna, że na początku drogi życiowej mogę czerpać wiedzę od mądrzejszych i bardziej doświadczonych osób, obecnie często brakuje wiedzy na takie tematy w domach rodzinnych.
Bardzo interesująca rozmowa i bardzo kulturalny, umiejący słuchaczy prowadzący.
Potwierdzam to, że we Włoszech dorośli mężczyźni żyją razem ze swoimi rodzicami a nie idą na swoje,no i matka wywiera bardzo duży wpływ na taką osobę i w tym wypadku nie można mówić o odcięciu pępowiny...we Włoszech mieszkam od 20 lat i to co widziałam to przechodzi ludzkie pojęcie...wiele rodzin jest opartych na chorej toksycznej miłości trudnej do zrozumienia dla kogoś kto ma inne priorytety w swoim życiu...ja jak wyszlam za mąż za Włocha,a byliśmy już ludźmi w kwiecie wieku bo mieliśmy po 50 lat to tu nie bierze się za męża tylko mężczyznę ,ale też jego całą rodzinę co jest bardzo uciazliwe na długą metę....ja nie dałam rady.,nie sprostalam tej presji wiecznie wcinajacej się teściowej i wynoszącej na ołtarze swojego synka ...morał tej baśni był taki ,że my się rozwiesiliśmy a on wrócił do mamusi bo mamusia tego chciała...wręcz pistawila warunk albo ja alno ona...ja się wycofalam i dalam.swoje błogosławieństwo mojemu eks,ktory musial zastąpić swojej.matce zmarłego ojca a jej męża bo nie mogła być sama w domu...tak chorej i toksycznej rodziny nie spotkałam jeszcze w swoim życiu....teraz dziękuję wszechświatowi ,że tak się stało bo niby zabierając mi ,, męża,, zwrócił mi.moja wolność i radość życia....po 2 latach zmarła eks teściowa ,która chciała być ciągle primabalerina a eks został sam....
Włoska rodzina niczym mafia
U mnie było zgoła inaczej. Ojciec wyjechał za granicę ,zostałyśmy same, siostra wyszła za mąż. Moja matka spotykała się z innymi mężczyznami ,ja jako dziecko nie rozumiałam tej sytuacji i byłam przekonana że krzywdzi ojca.Panowie często byli zapijaczeni i napawali mnie obrzydzeniem. Moja mama wysyłała jakby sprzeczne informacje mówiąc że jestem dla niej najważniejsza ale w tym samym czasie spędzała noc z jakimś facetem i na dodatek słyszałam ich ,czego nie mogłam znieść.
Tych nowych wujków było kilku, ale z żadnym nie ułożyła sobie życia i właściwie nie powinno to dziwić. Część z nich miała rodziny. W międzyczasie od mojej matki dowiadywałam się iż ojciec ja zdradzał ale go kochała i dlatego z nim była. Kiedy ojciec wrócił do nas, nie czułam żadnego kontaktu z nim. Po paru miesiącach się wyprowadził obrażając również mnie, niczego nie winną nastolatkę.
Uważam że moja mama sobie nie radziła podczas kiedy był za granicą. Często wybuchała, płakała i nigdy nie wiedziałam w jakim humorze wstanie. Czy będzie mnie obwiniać o to jak ma ciężko a "on poszedł i ma wszystko w dupie".
Mogła bym książkę napisać.
Dzisiaj mając 44 lata i w końcu odważając się i próbując pewne tematy poruszać ,ona zamyka drzwi bo nie chce tego słuchać, boi się komfrontacji, uważa że jestem niewdzięczna mimo iż co roku daję jej pieniądze, zabieram do siebie lub czasami jedziemy razem z nią na wakacje. Z ojcem swojego czasu odbudowałam kontakty, zaprosiłam go na ślub i od tego czasu było w miarę ok.Corocznie zapraszany był na Święta Bożego Narodzenia żeby sam nie siedział (jego kobieta była z innej wiary i jej dzieci go nie akceptowały).Dzisiaj moj ojciec nie chce mnie znać,ponieważ mam inne poglądy polityczne. Moja matka ,kiedy mówię że nigdy nie miałam poczucia bezpieczeństwa wybuchała płaczem(manipulacja) I twierdzi że powinnam się leczyć. I za pewne tak jest. Czuję się wykończona, nie mam ochoty spędzać już czasu z rodziną. Na dzieci się nie zdecydowałam, mój mąż też ma deficyty z dzieciństwa i nie wyobrażałam sobie "podzielić "się nimi tym "wspaniałym "dorobkiem.
Polecam terapię
To o czym piszesz to chyba cecha wiekszosci rodzicow pokolenia obecnych 40 latkow. Nawet tych, ktorzy na sile ze soba zostali. Ojciec wyjezdzajacy za granice to byla norma. Matki robiace z siebie cierpietnice ponad dobro dziecka to byla norma. Teraz to pokolenie dalej daje do wiwatu, bo caly czas najezdza na pokolenie swoich dzieci jakimi sa beznadziejnymi rodzicami a oni byli tacy cudowni. Caly czas umniejszaja obecnym rodzicom, ktorzy bardzo duzo czasu poswiecaja swoim dzieciom. Jak dla mnie projektuja swoje cechy na obecne pokolenia. Tez przez lata nie chcialem miec dzieci. Teraz sobie tego nie wyobrazam. Mam taka satysfakcje jak rodzice caly czas przewiduja, ze cos mi sie nie uda, bo dzieci sa takie i takie i przekonam sie. Czasami rzucaja mi klody, zeby udowodnic, ze nie uda mi sie byc takim rodzicem jak sobie zalozylem. Szkoda tylko, ze traumy z dziecinstwa wracaja i zatruwaja umysl.
Dziewczyno...kobieto, jesteś bardzo dobrym człowiekiem,
to co opisałaś o sobie, bardzo Mnie wzruszyło. Żyłaś z toksyczną mamą, potem z ojcem. Nie wiem czy mogę Ci radzić, abyś dbała o siebie.
To Ty jesteś najważniejsza, i to co w dalszym życiu przeżyjesz.
Życzę Ci dużo zdrowia, szczęścia. Pozdrawiam.
Hmm Dopiero stając się rodzicami i niosąc np. ten trud macierzyństwa samemu można zrozumieć jak to jest, jak trudne bywa życie. Nie doświadczyłaś jeszcze tego, więc mówisz do swojej mamy tylko z pozycji dorosłego dziecka.
Druga rzecz, to te uwarunkowania jakie mamy, czyli dom, z którego wyszła Twoja mama - nie znasz jej schematów zachowań wyniesionych z domu, tego jak jej mózg sobie radzi/nie radzi.
Z biologicznego punktu widzenia mózg chcąc wrócić do stanu harmonii szuka szybko środków. U Twojej mamy mogły to być te zbliżenia, które w mózgu poprzez wyrzut hormonów dawały siłę ciągnąć jej trud dalej. Na ból taki środek sobie znalazła.
Ważne jest jak wspomniał Robert w wywiadzie zauważyć(swoje własne zachowania, błędy działania, szukać możliwości, uczuć się komunikacji). Ważne jest drugą osobę uznać(jej trud, brak znalezienia lepszego sposobu, jej niewystarczalność, niemożności nawet na poziomie mózgu i zachowań). Twoja mama nie ma takiej wiedzy jak Ty teraz o schematach, psychologii, więc ciężko jest się w rozmowie zrozumieć. Możesz jej pokazać jakiś wywiad, żeby dopiero zgłębiała sobie, że ona też wyszła z jakimś bagażem doświadczeń z domu i dlaczego je powielała. - Człowiek dobrze aby zrozumiał siebie, swoje działanie, aby przepracował traumy i wybaczył sobie. Potem dopiero z tym wychodzi się do innych, czyli do Ciebie. To droga, tu potrzeba czasu, chęci, środków(takich wywiadów, psychoterapii).
Ja tak sobie myślę teraz, że łatwiej mi funkcjonować w rodzinie, kiedy zauważyłam i zdałam sobie sprawę na jakim schemat funkcjonują. I w głowie sobie układam "aha, oni zawsze tak robili i robią, nie wiedzą, że to nie jest dobre, mogę poruszyć temat, po to żeby powiedzieć czego nie robić, a co robić, albo przemilczeć ich zachowanie, bo wiem że to tylko schemat". Przykład: Odzywają się do wnuków "Nie rób tego, nie właź tam, nie bo spadniesz, nie dasz rady, nie to nie tamto". Więc mówię "Zauważyłam, że Wasze pokolenie za dużo używa słowa 'nie', niepotrzebnie negujecie dziecko i za bardzo jesteście nadopiekuńczy. Spokojnie, dziecko potrzebuje próbować, doświadczać, i łapać kompetencje. Używajcie zamiast 'nie' konsekwencji - 'jak sie za wysoko wejdzie można spaść ', 'zejdziesz sam czy Ci pomóc?'. Bez paniki i nerwów ". Wtedy powoli się uczą. Ta nauka to droga, cierpliwości. ❤
@@magdalena6915 Jak zostałam rodzicem to tym bardziej zastanawia mnie jak moja matka może być tak podła.
Panie Robercie, jeśli Pan czyta komentarze: proszę założyć własny kanał! 🥰 Jak tylko znajduję Pana treści gdzieś na CZcams, to od razu oglądam. To niesamowite, jak wciągająco opowiada Pan o tak trudnych tematach a dodatkowo - ten głęboki, radiowy głos. Pozdrawiam
Uwielbiam DOBRE podcasty! Ten Pan miałby mega oglądalnośc/ słuchalność. ❤
No bo o to chodzi
@@saramirska9499tylko że ten pan zajmuje się czymś innym a nie podkastami
Dziękuję za podjęcie tematu tabu. Toksyczne matki to plaga naszych czasów
heh, dodajcie do tego nieobecnych ojcow bo w pracy, toksyczne opiekunki w przedszkolach bo niczym sie nie roznia od przecietnej toksycznej mamusi a bedzie trzeba na ulicy z mieczem chodzic niedługo
Najgorsze jak dziecko nie zauważa tej toksycznej matki tylko uważa że "ona się martwi"
doceniaj siebie w koncu a nie jakiegos tam goscia , co glupoty plecie i sie wymadrza
A pokrętne i nieuczciwe dzieci to to samo co nadgorliwe matki
Więcej wywiadów z panem Robertem plisss
Pan Robert to niewątpliwie mistrz w swoim fachu, ma potężną wiedzę, doświadczenie oraz genialny sposób wypowiedzi! Zdecydowanie więcej odcinków z Nim. Świetny kanał, jakich brakuje na polskim YT. Pozdrawiam!
nie ma mistrzow , nikt nie jest nieomylny
@@waltrudkaser4396 Każdy ma swoje zdanie i opinie, a sądząc po komentarzach, chyba nie jestem jedyny który ma taką ;)
Kolejna sprawa, że gdyby nie było "mistrzów" nie istniało by takie określenie.
Proponuje poruszyc z Panem Robertem temat toksycznej relacji ojciec-corka. Tak malo jest na ten temat audycji, rozmow. Podobnie jak matka, ale tym razem nadopiekunczy ojciec, ale tez kontrolujacy, traktujacy dorosla corke nadal jak mala dziewczynke (coreczka tatusia), niekaceptujacy jej partnerow, wyborow itd. Przy okazji, gratuluje, swietny kanal! Pozdrawiam :)
Takie wywiady powinny być wysyłane każdemu rodzicowi na e-mail,albo publikowane na fb … bo takie materiały są słuchane przez ludzi ,którzy chcą się rozwijać i szukają … a co z resztą?(oczywiście bez urazy) Jest pan rewelacyjny panie Robercie!!! Słuchajcie i bierzcie z tego ile się da❤
Prowadzący super, duża kultura, bravo
Dziękuję
Tak, też jestem pod wrażeniem Pana kultury osobistej. Dziś mało spotykanej@@kanal_balans
taaa, głąb po ,,,nowoczesnych szkołach''', hahahahahahaha
@@irenairena7874 Jesteście tłuxxxami w aspiracjach, hehehehehe
nie tylko matki są tabu, są też babcie, które nie wszystkie są święte. A ile szkody potrafi wyrządzić zazdrosne rodzeństwo o nowonarodzonym bratem/siostrą. Profilaktyka zdrowia psychicznego jest potrzebna, bez tego nic nigdy się nie zmieni.
Zazdrość między rodzeństwem to odpowiedzialność rodziców i wynik ich błędów, nie błędów dzieci.
Zazdrosne rodzeństwo to ofiary ich rodziców.
O tak! Moja 70-letnia, dużo starsza siostra, niedawno powiedziała, że nigdy nie miała do mnie szacunku i że... urodziłam się tylko dzięki niej.
@@marzenanowak8955 oczywiście, że tak, ale o tym problemie się nie mówi, tylko idealizuje się posiadanie rodzeństwa, które zamiast się kochać, wspierać, respektować, krzywdzi się okrutnie.
@@krystynakosciewicz9915 😥😥 tak bardzo rzadko można spotkać osoby, które w dorosłości mają dobry kontakt ze swoi rodzeństwem.
@@sabinagatti7978 , w końcu poukładały się puzle i zrozumiałam, że moje dobre relacje z siostrą od zawsze były... jednostronne. Szok, że tego nie widziałam, nie chciałam widzieć.
Proszę o więcej rozmów i cennych nagrań z Panem Robertem. Niezwykle wartościowe rozmowy, niezwykle inteligenty człowiek. Słuchanie Was Panowie to czysta przyjemność, Pan prowadzący świetnie prowadzi rozmowy, co najważniejsze nie przerywa, pełen takt i klasa. Czekam na więcej!
To niesamowite. Mam prawie 40 lat i nadal jestem uwiklana w dziwna relacje z mamą ktora jakby kocha za bardzo a ja nie mam serca żeby jej zwrocic uwagę. Na dodatek jeszcze pare lat temu powiedzialabym ze mam mega zdrowa bo bliska relacje z mamą. Dopiero mąż pokazal mi jak bardzo szkodzi mi ta relacja
Pracuje teraz nad asertywnoscia, robie bardzo male kroki ale w końca cos robię. Mam nadzieję ze dam radę sie uwolnić.
Nie trzeba zwracać uwagi...mama kocha jak potrafi..można się po prostu dystansować..np nie wciągając jej we wszystkie sprawy ze swojego życia itp..
Na co mąż zwrócił uwagę ?
@@orianam9835 Że jestem rozjemcą między rodzicami, że każdy telefon od mamy to wysyp negatywnych rzeczy na temat jej życia a ja się wkręciłam w to mocno i bardzo źle to na mnie wpływało psychicznie. Postawiłam pewne granice no nie wiem np nie chce huz rozmawiać o tym jak to wszyscy maja lepsze życie itp itd co nie jest nawet zgodne z prawdą. Mąż też zwrócił mi uwagę ze mama mówiąc mi non stop jak się o mnie martwi (mam problemy ze zdrowiem) i co ja teraz zrobię nie pomaga bo sama zaczynam się martwić a jeszcze muszę ja pocieszać. Kolejna kwestia o której wspomniałam to byłam spowiednikiem mamy jeśli chodzi o temat taty prawie na cały etat i fakt tata nie jest super mężem ale jest super tatą i ja byłam już fizycznie zmęczona od tych złych emocji. Staram się już ucinać te rozmowy ale nie zawsze wychodzi bo nie chce urazić mamy ale staram się delikatnie jakoś wiem ze powinnam jeszcze bardziej stawiać granice ale nie jest łatwo po tylu latach. Ale to wszystko pokazal mi mąż ze mi to nie służy a potem dopiero poszłam na terapię.
@@srokazmaroka4809 u mnie jest raczej odwrotnie. Ja jej nie wciągam. Choć w jednej kwestii masz rację mam poważne kłopoty zdrowotne i siła rzeczy mama też jest mocno zaangażowana choc ostatnio poprosiłam w końcu żeby na ten temat nie rozmawiać jeśli nie ma potrzeby. Wcześniej niestety musiałam ja pocieszać nie raz i wiem że naprawdę się martwi ale ja mam dość odpowiedzialności za to. Ostatnio nawet mimo chodem rzuciła ze ciężko mają z tatą bo mają dwoje chorych dzieci. Ja choruję fizycznie a brat ma chorobę psychiczną ale leczy się i prowadzi totalnie normalne życie więc ja uważam że jak zwykle przesadza i nawet ostatnio jej to powiedziałam
Mama umrze i uwolni się w końcu pani.
Szacunek dla Pana takich prawdziwych mezczyzn jest mało od matki miłości nie zaznałam lylko cierpienie Życzę Panu zdrowia
Znam to doskonale.Moja mama kochała nas na swój sposób.Obarczala nas winą za swoje decyzje i że jej życie nie ułożyło się.Wychowana w poczuciu winy nie wiedząc za Zawsze byłam nieudacznikiem a jeśli coś zrealizowałam to był przypadek.Sama musiałam sobie radzić nie mając żadnego wsparcia.Jesli miałam coś zrobić nie mogłam o tym mówić mamie,bo to było pewne że nic z tego nie wyjdzie a jednocześnie były pretensje że nic nie mówię.Do końca życia usiłowała mnie kontrolować nawet z oddalenia kilku tysięcy kilometrów a ja nie potrafiłam się uwolnić chcąc pokazać że źle mnie ocenia
Skąd ja to znam....miałam podobną historię z moją mamą 😢
58:18 bez przesady lepiej się rozwieść niż udawac, bo to więkdza szkoda dla dzieci
49 minuta, sluszne jest stwierdzenie by stawac po stronie meza/zony w konflikcie z rodzicami. Niestety rodzice potrafią manipulowac finansowo swoja checią lub niechęcią zpaisania swoich majątków w ramach posłuszeństwa ich doroslego dziecka.
„I cóż, wilku, nie idziesz?
„Co nie, to nie, bratku!
„Lepszy w wolności kąsek ladajaki,
„Niźli w niewoli przysmaki“.
Rzekl i, drapnąwszy, co miał skoku w łapie,
Aż dotąd drapie.
Byloby mi bardzo milo gdyby zostal poruszony watek tzw. "Życia na kupie" nie tylko z rodzicami ale i rodzenstwem partnera/rki jak i ich rodzinami (np.żona i male dziecko), sytuacji ktora niby ma byc tymczasowo ale faktycznie rodzi wiele problemów?
uwolnij się od " kupy "
Tym bardziej, że kiedyś u nas, ale nadal w wielu krajach żyje się w " domach wielopokoleniowych"
Spokojnie, zaporowe ceny mieszkań powoli gwarantują systematyczny "powrót do korzeni"
Kulturalni ludzie poradzą sobie z byciem w rodzinie wielopokoleniowej.Taki dom jest wspaniały.
Matka zawsze powinna być najważniejsza.Żony można wymieniać,matke ma się jedną.
@@Marta-ef5ul nie zgadzam się. Matka nie powinna być najważniejsza. KAŻDA osoba w rodzinie jest ważna i nikt nie jest najważniejszy, nikt nie ma prawa stawiać się w pozycji wszechmocnego guru, wokół którego kręci się cały dom. Zwłaszcza matka, jako starsza, bardziej doświadczona, powinna to wiedzieć. Współpraca i wzajemne poszanowanie, a nie "bo matka jest najważniejsza". Nie jest i kropka.
Miłości nigdy nie za wiele. Ale najpierw do siebie i nie można mylić z egoizmem. Kochaj bliźniego swego jak siebie samego. Jest co robić .
Jestem po ślubie już 15 lat .Na początku małżeństwa moja mama chciała za wszelką cenę nam we wszystkim doradzać ale ja zawsze ustalałam wszystko z moim mężem a nie z nią.
A w temacie "mówienia źle o matkach" to i Ja i mój mąż wspólnie śmiejemy się z naszych matek,bo żadna z niech nie jest idealna.
Nikt nie jest i nie bedzie idealny.
To jest temat wywolany przeciwko matkom na
Dzien Matki.
Idealni są młodzi Rodzice... Ich rodzice są starzy, głupi i niereformowalni - tak jest ,,uczone przez świat,, młode pokolenie. Jakie to smutne...
Bo nie ma idealnych ludzi wiadomo
@@JadMikto że kogoś czegoś uczysz to nie znaczy że się on nauczy
Robert jak zwykle klasa! Wiecej Pana Roberta!
Tak jest Jarosawie!
Cieszę się, że trafiłam na ten wywiad. Ktoś opowiedział to, czego nikt nigdy nie rozumiał (w moim bliskim otoczeniu). Nie mam dobrych wspomnień z mamą i rzadko ją odwiedzam. Czuję jakby była dla mnie obcą osobą. Całe życie kontrolowała mnie i na nic nie pozwalała. Poszłam w świat z zerową wiedzą o życiu. Nie mogłam gotować (bo się poparzę), myć okien (bo wypadnę), itd. Pamiętam, że jako nastolatka przelegiwałam całe dnie w łóżku, myśląc kiedy to więzienie we własnym domu w końcu się skończy.. Gdy powiedziałam dość i się wyprowadziłam, też nie było lekko. Płacz matki, szantaż, nieoddzywanie się przez kilka tygodni, nie odbieranie telefonów. Było to wtedy dla mnie ciężkie i niezrozumiałe. Po czasie zrozumiałam, że sens życia dla mojej mamy się skończył. A dla mnie dopiero się zaczął.. w wieku 25 lat. Szkoda tylko, że traumn do przepracowania mam tyle.. że braknie mi czasu do końca swojego życia...
👍🌻
Tu mądrze jest podkreślone że jeśli tworzysz swoją rodzinę to ona jest najważniejsza....moja matka tego nie uznaje, wieczne akcje pod tytułem on (mój partner) albo ja, ja ci wszystko poświęciłam a teraz ten taki siaki owaki jest najważniejszy, wieczne wbijanie w poczucie winy, powinnam być chłopcem do bicia, organizatorem, towarzystwem, przewodnikiem turystycznym itp. Dwie terapie a mimo to, to wbijane całe życie poczucie winy za każdy przejaw dbania tylko o siebie, o swoje szczęście, siedzi mocno w głowie. Toksyczny rodzic siedzi gdzieś tam z tyłu głowy i ciężko z tego wyjść.
Niestety, te dzisiejsze starsze dzieci nie bardzo się kwapią, by opuscić rodzinny dom, bo zmusza je często sytuacja materialna czy mieszkaniowa. Muszą też dużo więcej pracować, by pozwolić sobie na samodzielne zamieszkiwanie, z powodu deweloperskiej gospodarki mieszkaniowej. Przy tym z rozwagą podchodzą w doborze partnera. A czas nie stoi w miejscu, eięc to nie jest tak, że dobrze przy mamusi. A ilu rozwiedzionych wraca do rodziców, bo finansowo są rozłożeni szczególnie, gdy w grę wchodzi płacenie alimentów. I wielu wie, że nic przyjemnego mieszkać z rodzicami, ale nie ma wyjścia.
No tak, a ci rozwiedzeni szukają potem na portalach randkowych kobiety, która go przygarnie do siebie, no i darmowego seksu dodatkowo szukają, bo "na mieście" drogo.
Robert o tym wspomina, bo jeszcze nie dosłyszałem do końca?
OTAKE POlske walczylim, z lechami i bolkami, hehehehe
Wyjście jest zawsze. Mimo że zarabiałam mało i musiałam wynająć mieszkanie na spółkę z obcą mi osobą wyprowadziłam się do obcego miasta. Może nie miałam toksycznej matki ale za to babkę i otoczenie. Nie było lekko ale dawałam radę. Miałam wtedy 21 lat
@@user-ok1jn8xx6o Teraz jest tak samo, albo lepiej....
Mój pradziadek był oficerem, zmarł zastrzelony w tył głowy. Moja Babcia, gdy miała 3 lata, została zesłana na Sybir z trojgiem rodzeństwa i z matką. Ja się urodziłam w 1993 roku, ale ta trauma zesłania i tułania się po świecie, brak swojego miejsca gdzieś nadal w środku jest. Strach o brak dobrobytu lub jego utratę (mam na myśli jedzenie, miejsca do mieszkania, pieniędzy na najpotrzebniejsze rzeczy).
Matka mojego ojca (który potem się mnie wyparł i nawet były badania na ojcostwo), wyszła z domu do innego faceta i zostawiła go samego gdy miał 16 lat. Jako dorosła osoba mój ojciec wiązał się ze starszymi kobietami i miał potrzebę bycia podziwianym, wychwalanym, wynoszonym na piedestał.
Mój pradziadek tez był oficerem. Zginął w Katyniu.
Myślę że trauma juz się zakończyła w naszym pokoleniu
@@orianam9835 podobno traumy powojenne dziedziczy się o wiele silniej w co drugim pokoleniu. Przeszłam 3 letnia terapię i tam też był ten wątek poruszany. Nie tyle pradziadka, co mojej babci i jej tułania się bez domu i bezpiecznego miejsca.
@@orianam9835mysle ze tylko tak myślisz;( mam podobne historie wojenne i kiedyś jak czytałam na ten temat to widze, ze wychodzą te traumy w rzeczach, o których nawet bym nie pomyślała...
Słuchałam i płakałam bo to o mnie była mowa.Jestem matką kwoką,kocham moje dzieci za bardzo a powód jest taki że mnie nikt nie kochał nie miałam beztroskiego dzieciństwa,ojciec alkocholik matka współuzależniona,powtarzająca ze powinnam rozumieć go bo przeżył traumę wojny... Na szczęscie od kilku lat pracuje by wyjsc z tej roli matki/potwora.
😓 współczuję.
Nie ustawaj w swoim postanowieniu,walcz dalej.❤
Ja mam to samo. Mama alkoholiczka, Tata wspaniały ale tkwiliśmy w tym bagnie latami. Teraz jestem nadopiekuńcza i nie umiem sobie z tym poradzić. Chcę chronić za wszelką cenę.
Najważniejsza jest świadomość i to wielka odwaga się do tego wszystkiego przyznać , zauważyć i zmienić . Będzie tylko lepiej 😊🍀
Moja Mama nie była nadopiekuńcza ale chyba tylko dlatego że przejęła funkcje zarabiania pieniędzy i łatania dziur w budżecie domowym bo Tata był ale starczała mu podstawa egzystencji (ja nie niejdzilem na wakacje, ja nie chodziłem do szkół, nikt się mną nie zajmował to poco wam)....Mama jako córka alkoholika, przepijajacego wszystko, bieda Kieleckiej wioski (babcia juz po 40 mówiła do siebie) chciała choć trochę inaczej ale została przez rodzinę męża sklasyfikowana jako ta obca, co che syna zamęczyć pracą....ogólnie powstała luka w więziach z dziećmi bo wyjeżdżała za granicę aby zarobić a najbliższą rodzina męża ciągle siała zamęt mówiąc dzieciom że Matka ich porzuciła i się nimi nie zajmuje....i to się ciągnie dalej....to stwierdzenie "bo Ty jesteś winna"
Moim oprawca była matka bicie ponizanie przemoc psychiczna . Jako dorosła kobieta wybaczyłam ale nie zapomniałam i niestety nie mogę mówić ze moja mama jest potworem bo ludzie nie rozumieją tego . Z wiekiem zrozumiałam jedna rzecz ze nie każda matka kocha swoje dziecko :(. To mi dużo dało do zrozumienia . Nie utrzymuje kontaktów z rodzicami bo w środku dalej jestem mala dziewczynka która się boi ze cos powiedziała lub zrobiła złe . Dziękuję za filmik
Oo mam dokładnie tak samo tylko że z ojcem, jest osobą narcystyczną i ma zaburzenia dwubiegunowości w dzieciństwie zrobił mi naprawdę wiele przykrych rzeczy. Teraz mam 19 lat i nie potrafię z nim rozmawiać.
Tak
To ze kobiety mogą rodzic nie znaczy to że będą kochać i szanować swoje dzieci.
Kiedy w końcu ludzie to zrozumieją
Każda matka kocha swoje dziecko. No chyba że jest psychopatką. Może nie potrafiła dać więcej. Była przekonana że robi wszystko dobrze.
@@wolnajakptak8815A może po prostu nie powinna mieć dzieci. A jak się zdecydowała urodzić to niech bierze odpowiedzialność. Trochę śmieszą mnie takie komentarze przeważnie piszą to osoby co mają kochające matki i nie umieją spojrzeć z drugiej strony że matka tez może być potworem. Bo bicie kablem na gołe nogi 7 letnia dziewczynkę uważasz że to inna miłość ? Nie to było wyładowanie się na niej za swoje niepowodzeniami.
Jest to strasznie krzywdzący stereotyp wobec tych wszystkich pokrzywdzonych ludzi przez swoje matki zwyczajnie nie kochanych. Dajmy im w końcu przyzwolenie powiedzieć, że matka ich zwyczajnie nie kochała, to boli mniej niż jej ciągłe tłumaczenie. Była przekonana że robi wszystko dobrze? Nie trzeba wcale być psychopatką, wystarczy zwykłe skupienie tylko na sobie, obojętność wobec dziecka i jego potrzeb, celowa ignorancja wobec tego, czy się robi dobrze, czy nie, bo w jej głowie jest tylko ona, jej wielkie cierpienie i jej wielki problem. Takich osób jest mnóstwo.
Bardzo dziekuje za Gościa słucham Pana Roberta zawsze ponieważ naprawia mi drogi to cudowne spotkanie❤
Przyda się jeszcze kilka odcinków na tym kanale z Panem Robertem, mega dobrze się to ogląda.
Zawsze słucham Pana Rutkowskiego z zaciekawieniem. Patrząc na historię jego życia jestem pełna podziwu dla metamorfozy jaką przeszedł.
Mądrego zawsze dobrze posłuchać :)
madry , ten kto przeszedl przez zycie nie majac takich problemow jak on
Każdy wywiad z p. Robertem jest dla mnie wskazówką jak trzeba żyć. Super 🎉
Ekstra temat
Robert Rutkowski to KRÓL
Dziękuję 🌷
Król czego?
nie przesadzajcie dla mnie niczym nie pokryte fakty
@@halinaapinska9418 masz racje ty jestes madra
Dla kogo król to król. Kolejny Guru. Czasami zdarza mu się powiedzieć coś sensownego. Pan Rutkowski chyba też nie miał szczęśliwego dzieciństwa.
@@mariasliwinska5411 kolejna miła osoba. Pozdrawiam serdecznie wszystkich
Uwielbiam słuchać P. Rutkowskiego. Ma celne przemyślenia.
Samo słuchanie to za malo
Tak bardzo doceniam fantastycznych i mądrych ludzi ❤️
Zajebisty podcast..po latach już wiem co zrobiłam kiedyś źle. Słucham każdej audycji z panem Rutkowskim.
Dziękujemy
Cieszę się, że mogłam wysłuchać tak mądrej konwersacji. Dziękuję!
Matka zbyt ingerująca w życie swoich dorosłych dzieci to problem wielu małżeństw. Podoba mi się, że pan Robert jak zwykle mówi wprost i zajmuje jasne stanowisko 👍 Przydatny materiał, dzięki. Chetnie posłucham kolejnych rozmów z tym gościem ☺️
Uwielbiam ten kanał a najbardziej Pana Rutkowskiego. Będę wdzięczna o temat toksyczni dziadkowie wnuki, babcie przeżywające druga młodość, lekceważące swoje dzieci wnuki. Tematyka autyzmu. Opóźnienia rozwoju, niepełnosprawne dziecko w rodzinie, żałoba zdrowego dziecka. Będzie mi bardzo miło 😊
Ciekawy pomysl na wywiad jak ich mało w necie .
Dużo takich wywiadów w necie. Polecam pana Aleksa B. Ale prawdą jest, że dobrze być mądrym po szkodzie, zostawiając za sobą czyjś dramat.
Dziadkowie mają prawo do "drugiej młodości", a dorosłe dzieci same powinny zajmować się swoimi dziećmi, to tylko i wyłącznie ich odpowiedzialność życiowa, a nie ich rodziców.
Niezależnie od tego, czy wnuki są zdrowe czy nie, to zawsze absolutna odpowiedzialność ich rodziców, a nie ich dziadków.
@@marzenanowak8955 pewnie że mają prawo do drugiej młodości,a druga strona medalu jest taka że widząc wnuka raz na rok trudno o jakieś więzi czego z czasem dziadkom brakuje i są rozczarowani że np wnuki nie odwiedzają czy się nie interesują a zdrowie coraz bardziej szwankuje. Także coś za coś
@@marzenanowak8955a co wnuki mają do dziadków? Jeżeli żyją rodzice
Świetny gość, Pana Roberta można słuchać godzinami, a wiedza jaką posiada jest niesamowita. Podcasty z Panem Robertem nigdy się nie znudzą. 🔥
Bardzo ważny i ciekawy temat!
Chciałabym także posłuchać o wychowywaniu dziecka przez matkę z chorobą psychiczną. Czy to częste zjawisko? Jak duży ma to wpływ na rozwój młodego człowieka?
Znakomita rozmowa.
Bardzo profesjonalny, wartościowy przekaz.
Brawo, Panowie! ♥️
Bardzo mądry człowiek, przeszedł przez widmo heroiny w życiu, a jednak stoi przed nami i własnym sumptem pomaga nam pojąć jak myśli zdrowy człowiek.
nie ma madrych ludzi
ale bzdety piszesz, dla mnie nic nie wart taki czlowiek , jak sam mial problemy a teraz farmazony praawi, js moge cos powiedziec , nigdy nie byla stoczona
No właśnie. Popieram cię
Nawet nie wiesz jak się cieszę że ten postawny Pan gości znowu u Ciebie ❤ Przepraszam u Was 👈! Ambrozja na uszy.
Mój ukochany Pan Robert, skarbnica wiedzy! Dziękuję!🙏
Oby więcej Pana Roberta, fantastycznie się tego słucha!
A co z kobietami ???
Z corkami toksycznych matek?
Myślę ze to jest jeszcze gorsze !
Znam sporo kobiet ktore sa samotne, bezdzietne i nieszczesliwe bo "mamusi nie podobal sie partner corki"
Myślę ze ten temat jest rowniez ważny ,nie tylko facet ma problem z odcieciem pempowiny
A co jeśli oboje rodzice byli toksyczni, matka taka jaką opisał Pan Robert, a ojciec nie potrafiący okazać swojej córce miłości, bo sam w rzeczywistości nadal jest mentalnie dzieckiem, albo dorastającym młodzieńcem i wobec swoich córek zachowuje się jak chłopcy w okresie dojrzewania?
A co jeśli toksyczne jest własne dziecko, syn ? Pan psycholog do poprawki.
@@jaosoba7790 Dziecko samo toksycznym się nie stało, a chyba nie mówimy o niemowlaku. Bo niemowlak nawet jeśli nam się wydaje, że jest toksyczny, to tak naprawdę nie jest, po prostu egzekwuje swoje prawa człowieka
@@jaosoba7790najpierw są rodzice a później dzieci he he
@@totujestrajdziecko jest od poczęcia toksyczne gdyż obciąża organizm matki swoimi toksynami, wiadomo
Ja zaczęłam brać narkotyki mniej wiecej w wieku 16-17 lat. Miałam problemy psychiczne, głównie z powodu narcystycznej i niedostępnej emocjonalnie matki. Nikt nie zauważył, co sie ze mną dzieje 🤨 Dosłownie nikt, ani ojcixec ani matka, o rodzeństwie nie wspomnę. Sama mam syna w ttm wieku i nie wyobrażam sobie jak mozna byc tak ślepym. Nie wiem czy faktycznie nie widzieli czy nie chcieli widzieć.....
Hah jak bym czytala o sobie! Moja matka z mocnym narcystycznym zarysem tez jakby nie zauwazala co robilam, moglam sie doslownie zaćpac lub zachlac pod jej dachem, mialam bulimie latami i się ciełam po ciele, nic nie widziala, mimo ze ciezko bylo nie zauwazyc. Za to potrafila byc na mnie ciagle o cos obrażona (ze sie nie ucze, ze nie wracam do domu na noc , ze sie tatuuje itd) . Teraz sama bedac matka corki, nie wyobrazam sobie jak mozna nie zauwazyc problemow emocjonalnych wlasnego dziecka! Jak mozna byc tak oschła i nieczuła matką. Gdybym nie zostala matka to bym nawet pewnie nie zdała sobie sprawy jak emocjonalnie patologiczna byla moja matka. Ja rozmawiam z moja corka o wszystkim, zeby nigdy nie poczuła sie samotna z mojego powodu.
Uzależnienie od matki czy ojca ‘helikoptera’ to znaczy znaleźć w sobie dużo siły i wiary w siebie i zrozumieć, że ODEJŚCIE I ZERWANIE KONTAKTÓW jest NIEZBĘDNE aby stać się prawdziwie dorosłym i niezależnym człowiekiem.
Dobra audycja. Dzięki YT można obecnie znaleźć wiele podobnych informacji. W moim przypadku odkryłam tę prawdę dzięki psychologowi mojego syna.
Mòj ex do dziś trzyma parasol nad synem 33 lat.To co mówisz jest 100%,faktem lubię słuchać ciebie.Dziękuję
Bardzo mądry człowiek 💖
Wspolczuje kazdemu kto nigdy stal sie doroslym samodzielnym czlowiekem. Wspolczuje kazdemu kto nie mial wolnosci w domu.
Naprawdę. Od 13 roku zycia robilam co chcialam,sprobowalam wszystkiego,bawilam sie swietnie. W wieku 17 lat zamieszkalam sama i tak zyje juz 10 lat jako osoba dorosla. Patrze na starszych kolegow po 40 lat i cale zycie z mama, nigdy nigdzie sami nie byli nawet na wakacjach. Pukam sie po glowie gdy to slysze. Oni problemu nie widza. Ja bym sie szczerze zalamala. Co to za zycie. To nie jest zycie !!!
Świetna rozmowa, zgadzam się z Panem Rutkowskim. Znając mechanizmy ludzkich zachowań, wiele możemy zrozumieć. 👍
Wspaniały gość, a temat ciężki. Pan Robert na wiele pytań udziela odpowiedzi, które trafiają w punkt. To wynika również z jego doświadczeń życiowych. Kiedyś zaczytywałam się, a teraz słucham i odsłuchuję fragmentów. Super sprawa. Dzięki z serducha. ❤
A co wtedy gdy syn jest "wiecznym opiekunem" matki i takie słowo jak NIE skierowane do niej nigdy w życiu nie przejdzie mu przez gardło? Żona zawsze na drugim miejscu, jej zdanie jest nieważne, a świat zewnętrzny widzi tylko cudownego syna opiekującego sie matką, a żona jest ta zła.... Rozwód chyba już blisko....
Uwaga, długi komentarz!!
TLDR; kobieta wpychana do roli matki ma problem ze straceniem atrybutu roli, mężczyźni nie są tak „przymuszani do roli ojca” ale odsuwani od rodziny
Czy to nie jest też kwestia tego jak bardzo kobiety po porodzie są „wepchnięte” w role matki? Po porodzie kobieta przestaje być kobietą, a staje się matką (mówię tu o roli społecznej). Jak bardzo kobiety tracą całą swoją osobowość, jak wszystkie pytania które są do nich kierowane dotyczą tylko ich dzieci, a nie tego co one przeżywają? Po porodzie częstą sytuacją (nie chce tu uogólniać na większość) są pytania jak dziecko, czy dziecko zdrowe, jak ma na imię, cokolwiek, ale wszystko dotyczy dziecka. Ledwo kto pyta jak KOBIETA się czuje, co ONA teraz planuje. Kiedy taka kobieta zaakceptuje swoja nowa role społeczną to jak ma sobie poradzić w momencie kiedy „nagle” traci atrybut swojej roli? Nie dziwie się, że mogą czuć się zagubione. Również to jak kobiety przejmują na siebie wagę macierzyństwa (wracamy tu do presji roli społecznej), jest mocno uwarunkowana socjologicznie. Moc presji społecznej względem kobiet (jak matka może spojrzeć na telefon jak jest z dzieckiem na placu zabaw), a mężczyzn (jaki dobry tata, zajmuje się dzieckiem). Mężczyzna jest pracownikiem, mówiąc po angielsku, breadwinner rodziny, przed byciem ojcem. Jak bardzo wpływa to na ich psychikę, kiedy zdarza się, że są prawie obcymi w domu? Nie są mężem, nie są ojcem, są „portfelem” czy złotą rączką. Wydaje się trudnością wytworzyć relacje z dzieckiem i utrzymać relacje z partnerką w momencie kiedy wszystkie relacje i role wokół się zmieniają, a twoja rola wypycha cię na zewnątrz.
Jak bardzo te wpisane role społeczne mają wpływ na nasze aktualne problemy? Jak bardzo ta matryca rodziny gdzie ojciec robi na polu/pracuje na kopalni/fabryce/kolei itp., a matka ma piątkę dzieci do ogarnięcia i cały dom ma wpływ na nasze życie, w zupełnie innym świecie, czasie, społeczeństwie?
Zastanawiam się czy gdyby kobiety miały większe wsparcie społeczne w nowej roli oraz z pełną świadomością, że nie jest to jedyna rola, mogłyby sobie lepiej radzić w swojej roli. Wiem, że na przykład babcie mogą być pewnego rodzaju wsparciem (ciekawe czemu to prawie zawsze są babcie, o wiele rzadziej dziadkowie), lecz tu pojawia się „walka” (trochę trauma generacyjna, trochę walka o „prestiż”) o wychowanie i o tym jak dane role powinny być wypełniane.
Sumując. Czy to nie właśnie większe uświadomienie wszystkich na dane tematy ALE RÓWNIEŻ zmiana podejścia, większe wsparcie dla rodziców (obydwoje tego potrzebują), czy konkretniej pomoc kobietą w wejście z powrotem w społeczeństwo nie w roli matki, a mężczyzną pokazanie jak blisko mogą być ze swoim dzieckiem, a ich „obowiązkiem” nie jest utrzymywanie wszystkich w rodzinie (mówię tu o nowszym modelu rodziny, dwójka dorosłych pracujących). Rodzina atomizuje się do absurdalnych (według mnie!) poziomów, gdzie przestaje to być grupa, a staje się indywiduami które żyją pod jednym dachem. Z poziomu dziecka wiem jak koszmarne to jest (doświadczenie), jednak z biegiem lat widzę jak wielka trauma, problemy noszące się od generacji noszą się w tym problemie.
Dzięki ogromne dla kogokolwiek kto przeczytał całą moją tyradę. Jeśli potrzebne są jakiekolwiek źródła (chodź jest to pisane z głowy) chętnie ich poszukam i jeśli moja wiedza nie starczy to chętnie poszukam źródeł czy kierunków ich szukania!
(Edit: paragrafy i entery dla czytelności, błędy ortograficzne)
Ciekawe spostrzeżenia.
Podpisuje się pod wszystkim co tutaj usłyszałem, miałem wrażenie jakby Pan Robert mówił o mnie.
Inaczej wychowują dziecko rodzice, którzy jeszcze sami nie poznali życia a zupełnie inaczej rodzice starsi wiekowo, którzy zdążyli zebrać doświadczenia, obserwując choćby wychowywanie dzieci w innych srodowiskach. Więc co innego teoria a co innego praktyka, czyli życie, które niestety zależy od wielu czynników. Dzieci "obsztorcowywane" potrafią też wyolbrzymiać sytuacje. I nie jest prawdą, że wszystkie dzieci są dobre. Niestety nie, choć są jednakowo wychowywane.
Co to znaczy "dobre dziecko"? Dla kogo "dobre"?
Rodzice używający takiego zwrotu mają na myśli "dobre dla nas, żyjące według naszych wyobrażeń", rozumiesz?
To jest bardzo toksyczne podejście do swoich dzieci, które przecież są odrębnymi ludźmi i mają prawo do swoich błędów, swoich wyborów.
Dzieci kochają rodziców bezwarunkowo, niestety rodzice są bardzo warunkowi względem swoich dzieci ( nie wszyscy, ale ci omawiano przez pana Roberta tak).
Nigdy nadmiar miłości nie jest przemocą.O takiej sytuacji można powiedzieć kiedy jej nie ma.Co do powiedzenia że dziecko jest „dobre”to mam prawo tak powiedzieć,dlatego że jestem człowiekiem rozumnym ,mam oczy ,uszy i potrafię wyciągać wnioski.Obecnie dzieci z powodu bezstresowego wychowania są dla swych rodziców toksyczną przyszłością. Proszę szanować innych rozmówców z szacunkiem.
Panie prowadzący, jesteś pan profesjonalista i zadziwia mnie jak wysoki poziom prowadzenia tej rozmowy prezentujesz, bo to rzadkie na yt. Doskonałe prowadzenie rozmowy, nakierunkowanie na odpowiednie tematy, wysuwanie piłeczek i cały ten spokój. Dostajesz awans!
O, to bardzo miłe! Dzięki, lecz świadom jestem, że całe dobro tego kanału to przede wszystkim zasługa gości, którzy są prima sort! :)
Zgadzam sie z Panem Robertem wlasciwie w całości, jednak jako matkę ,zabolało mnie stwierdzenie ,iz w pewnym momencie matka przestaje nia byc dla swego dziecka. Otoz nie i mysle ,ze wiekszosc matek zgodzi sie ze mną ,ze juz w okresie samodzielnosci i doroslego zycia,matka(rodzice)do konca zycia nia bedzie ,podobnoe jak dziecko zawsze będzie dzieckiem - nie wazne ile ma lat! To oczywiscie nie znaczy ,ze ma sobie roscic prawo do wtracania sie w zycie swojego doroslego dziecka! Pozdrawiam i czekam na kolejny interesujacy film!
I to jest właśnie nieszczęście, że matki tak myślą, że są matkami do końca życia. Co za udręka i zniewolenie, mentalne, fizyczne i psychiczne. Okropna rzecz, a Wy matki uważacie to za chwalebne i nijak do was nie dociera, że jest inaczej. Dramat. 😢
Ważne jest to,by dla matki najważniejszy był ojciec jej dzieci - wtedy jest dobrze :) dzieci są dane na kilkanaście lat i fruną we własne życie. To mąż jest na całe życie.
@@strefaciszy597 Jeśli ojciec jest tego wart!
Pewnego razu w pociągu mały chłopiec zapytał ojca: tata czy zabiłeś kiedyś człowieka? - Ojciec patrzył w milczeniu na syna i długo nie odpowiadał. My, pozostali pasażerowie byliśmy skonsternowani. Po długiej chwili ojciec powiedział: nie, ale porozmawiamy o tym w domu. Zdarzyło się to przed laty, a ja do dzisiaj czasem myślę, czy taka rozmowa się odbyła i co usłyszał chłopiec. Czy został skarcony przez ojca? Czy może „zabicie kogoś” ma wiele znaczeń i ojciec chciał to dziecku wytłumaczyć. Rodzice przeważnie unikają rozmów z dzieckiem na poważne tematy, wydaje mi się że właśnie to jest błędem. To jest ten klosz.
Może był wojskowym...
Strasznie czekalam na kolejną wizytę Pana Roberta!!
Cieszę się, że się doczekałaś ❤️
Czy pewnego dnia można by było liczyć na rozmowę poświeconą ADHD/ADD? Dziękuję za Wasze wspaniałe rozmowy.
Ta rozmów powinna osiągnąć duże zasięgi.
ZGadzam się :)
Dobry wywiad, ciekawa rozmowa.
Prawda jest taka, że niezwykle często relacje w rodzinach są toksyczne. Między rodzicami, między rodzicami i dziećmi, między rodzeństwem.
Moi rodzice bardzo mnie kochali, i moją siostrę. Co do tego nie mam wątpliwości. Ale zrobili mi wiele krzywdy przez wysługiwanie się mną w relacjach pomiędzy soba. Czułam się obarczona nimi w sensie emocjonalnym. Godziłam ich ze soba, jednemu i drugiemu tłumaczyłam co zrobił źle względem współmałżonka i jak powinien się zachować w tej sytuacji. Gdy się godzili, ja przestawałam istnieć. Moja siostra izolowała się. Także ode mnie. Po latach wykończyłam się. Wpadłam w depresję. Już jako dorosła osoba, po terapii, zrozumiałam co się działo. Moi rodzice także już wiedzą, że to było toksyczne i chore.
To są bardzo trudne przeżycia, z których w momencie wydarzeń nie rozumie się, idzie się na fali.
Sama jako matka także popełniłam wiele błędów. Jednak moja córka już dorosła ma prawo za każdym razem mi o tym mówić, rozmawiamy, a ja słucham i wczuwam się w jej sytuację. Dzięki temu myślę że jest dobrze.
Moja mama ma wybitnie toksyczna matkę, która stworzyła z kolei chora relacje z bratem mojej mamy, odsuwając córkę na boczny tor.
Namawiam mamę na terapię. Babcia pewnie niedługo opuści ten padół (90 lat), a sama jej śmierć wiele nie zmieni.
Uważam, że rola (w sensie pomnik) tzw matki jest przereklamowana. Wychowuje pasierbicę, której relacja z matką jest trudna. Staram się odczarować w jej oczach znaczenie matki, choć zdaje sobie sprawę że matka to symbol. Równie ważny, a czasami istotniejszy jest tata, macocha ;), rodzeństwo przyszywane. Temat rzeka.
Uwielbiam rozmowy z tym Panem !
Niesamowita rozmowa, super się słuchało. Więcej tematów psychologicznych proszę 😅
Od 2 miesięcy oglądam pana program, bardzo ciekawy i daje dużo do przemyśleń, dziękuję 👍
Cieszę się, że oglądasz nasz program.
W swojej pracy w szkole miałam do czynienia z tzw eurosierotami .Te dzieci były nieszczęśliwe a często sprawiały problemy wychowawcze
Bardzo ważny temat, szczególnie w tych czasach, kiedy okaleczone traumą kobiety bredzą, że przemoc ma płeć męską. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za tą rozmowę!
Dokładnie tak. Przemoc na płeć męska, zwłaszcza ja mąż i ojciec, zostawia kobietę i dzieci i idzie się roochać na boku, a potem wraca do domu, i wyzywa się na domownikach. Jeśli czegoś takiego nie robiłeś, napisz.
@@ewa4063 jestem kobietą...
Znakomity Gość!❤️Niezwykle interesująca Rozmowa!❤️
Wspanialy podcast zawsze czekam na pana Rutkowskiego biore duzo z jego wypowiedzi niby proste a jednak czlowiek gubi sie w zyciu i takie tematy z takim pionierem sa dla mnie wskazowkami i dobrym przykladem madre proste i takie do mbie przemawiajace to wszstko gdy pan Robert przekazauje tak wspaniala wiedze.Dziekuje panie Robercie wspanialy podcast oby wiecej pana bylo 😊
Podcast z Rafałem Rutkowskim jak zwykle świetny. Zna się na psychologii i terapii. Sam jestem w terapii i te podcasty ją świetnie uzupełniają. Ale jestem też fachowcem przyrodnikiem, ornitologiem i te wtrącenia o borsukach i orłach nie są zgodne z prawdą. Orły wychowują jedno, wyjątkowo dwa pisklęta, które same wylatują z gniazda. Nie ma agresji rodziców względem piskląt. Za to jest tzw. kainizm czyli agresja pomiędzy rodzeństwem w gnieździe. Chętnie podpowiem co poczytać jako uzupełnienie opisów ludzkich problemów przykładami że świata zwierząt.
Pan Rutkowski ma na imię Robert😉
No ta seria mogłaby mieć milion odcinków! Dziękuję za kolejną fenomenalną rozmowę!
Toksyczna (nadopiekuńcza) matka niszczy życie swego dziecka i powoduje ogromne jego cierpienie
Kocham te wywiady. Czekam na więcej Pana Roberta. ❤
Mądry człowiek i zgadzam się z tym co mówi w 100%
Inteligentny, świadomy mężczyzna. Bardzo dobry odcinek, oby więcej wywiadów z Panem Robertem. Pozdrawiam
Wincyj! :) Pana Roberta można słuchać jednym tchem.
Wybaczcie przydługi komentarz xd....mam kolegę bardzo dobrego, który ma jak ja 33 lata i nadal wysyła mamie smsy kiedy będzie w domu, lub że już "jest na miejscu" jak się spotykamy.
O sobie już nawet nie będę mówić, bo znaków na klawiaturze mi nie starczy :D. Także niestety, problem istnieje i to nawet u ludzi, którzy wyglądają jak z "Reklamy coca coli"
Pozdrawiam!
Dużo się mówi o toksycznych rodzicach ,toksycznych matkach i dobrze ,a czy jest książka o toksycznych psychoterapeutach ,bo przecież tacy też bywają. Mówi się też o błędach w sztuce lekarskiej,a czy mówi się o błędach w sztuce w psychoterapii? I jakie są tego skutki ? Bo moim zdaniem o tym się prawie nie mówi.
Jest książka: "Psychoterapia bez makijażu". Tomasz Witkowski
@@magdalenarozek8106 Dzięki za informację, poczytam
No bo takich rzeczy się nie mówi, świat nie jest takim jakim się nam go przedstawia i to na każdym poziomie
Prosimy o więcej materiałów z panem Robertem ❤
Mogę słuchać pana Roberta bez końca
Bardzo fajnie , że pan go zaprasza , dziękuję
warto przesłuchać
Kolejna bardzo cenna dla mnie rozmowa. Z niecierpliwością czekam na kolejny odcinek z p. Rutkowskim😊
Super że jest mężczyzna który gada takie rzeczy z męskiej perspektywy. Rodzina potrzebuję dwojga rodziców bez żadnych wymówek. Rodzina to nie tylko odpowiedzialność ale i wzajemne wsparcie. Dziś tyle ludzi się rozchodzi , a przecież przyrzekali sobie ....
Uwielbiam Pana Roberta! Niezwykle inteligentny,oczytany i wybitny w swoim fachu. Sledze jego poczynania na bieżąco i jestem wdzieczna za każdą Jego książkę,wywiad i podcast. Dziękuję. Wszystkiego dobrego
Uroda pana Rutkowskiego kojarzy mi sie z dr Housem 😊
Zostalam matka, mialam 20 lat. I duzo moich zachowań bardzo żałuję.
Ale wtedy myslalam że wszystko robię dobrze
Nie wolno niczego żałować, robisz zawsze tak jak umiesz najlepiej
Coś pięknego. Dwa razy się mocno wzruszyłem bo akurat był temat konkretnie do mojej sytuacji... Uwielbiam pana Piotra... Więcej takich rozmów ❤️