Słucham Cię od początku i wprost nie mogę uwierzyć jak ogromny postęp zrobiłaś na każdej płaszczyznie życia, jak się rozwinęłaś, ile własnych niemocy pokonałaś. Włożyłaś w to wiele wysiłku, mam wrażenie, że odbiłaś się od trampoliny i poleciałaś do samych gwiazd. Wszystkiego dobrego dla Ciebie!
Uwielbiam Twoje podkasty, wiesz mam 55 lat i miałam całe życie takie podejście jak Ty, ale ostatnie kilka lat troszkę mnie doświadczyło i … coś się zmieniło, napewno już nie zadawałam wszystkich , nawet najbliższych ( chodź nadal lubię im sprawiać przyjemności) uwierz mi to ciężka droga , żeby przestać wszystkich zadawałam , bardzo ciężka i nie raz chciałam z niej zawrócić , ale …nie zrobiłam tego, konsekwencje są takie ze ludzie jakby bardziej zaczęli mnie szanować , myśle ze przestali we mnie widzieć kogoś kto zwyczajnie na pierwszym miejscu stawia dobro innych a dopiero później swoje. Faktem jest ze zostało ze mną nie wielu ludzi ale to mnie cieszy i już nie będę robić niczego żeby się przypodobać ( No może czasami nieświadomie 😉) jestem jaka jestem i już 😊. Jeśli chodzi o wymagania w stosunku do siebie … nadal nad tym pracuje , chodź bywa rożnie , czasami w myślach potrafię się zlinczować, bo … byłam leniwa, nie jestem systematyczna, mam problem z samodyscyplina , ale właściwie co z tego ? ideałów nie ma i jak to ktoś powiedział „ najlepszym trzeba być dla siebie, bo tylko ze sobą jesteśmy całe życie „ Jeśli chodzi o przemyślenia , to napewno spodoba Ci się serial , jest na Disney Chanel „Fleishman is in Trouble “ Jeśli ktoś dużo myśli, rozkminia wszystko , to jest to coś dla niego. Pozdrawiam ciepło 😊
Ten podkast o rodzicielstwie i bliskości będzie super i bardzo na to czekam, jak dla mnie nie musi być nic nowego, żadnej nowej formy, jeżeli to będzie w formie Twoich czysto subiektywnych przemyśleń bedzie git. Niewielu jest twórców którzy otwarcie mówią, że nie sa idaelni i życie też nie jest o tym ze coś czasem może iść nie tak i to też jest ok. Jako młoda matka czekam na Twoje przeróżne przemyślenia na ten temat 🤩
Dobrze znany mi temat. Zajmuję się sztuką i zanim wyszłam z tym do ludzi (a konkretnie zaniosłam swoje prace do galerii) minęły lata, bo chciałam prezentować wysoki poziom i mieć pewność, że ustrzegę się jakichś szkolnych błędów. Kiedy robiłam swoją pierwszą wystawę, ludzie w moim wieku mieli ich za sobą kilkanaście lub kilkadziesiąt, chociaż nawet dziś wiele z tych osób tworzy "na odpier*ol" pod publiczkę, a mnie by to przez ręce nie przeszło. Inni chwytają za pędzel pierwszy raz w życiu, po pół roku malowania już lecą robić wystawę i z dumą prezentują swoje dzieła. Widzę, jak to wszystko kuleje i zgrzyta, ale jednocześnie zazdroszczę im, że potrafili wystartować publicznie z takiego pułapu i mówić ludziom, że sami są zachwyceni swoimi pracami. Myślę, że może oni nawet nie kłamią, tylko rzeczywiście tak czują. I tego poczucia własnej zajebistości mi brakuje.
Boże, jakbym słyszała siebie. Jota w jotę. To się nazywa perfekcjonizm :) Potrzeba bycia idealna, najlepsza, top topów. Miałam czekiwania wobec siebie zeby byc we wszystkim ekspertem. I nie wybaczałam błędów. Od kilku lat uczę się odpuszczać i chwalić (!), właśnie uważam ze trzeba chwalić się za małe sukcesy. I akceptować błędy. Bo błędy to naturalna droga do rozwoju. Pozdrawiam :) Meeega do mnie trafiłaś :P
Mimo, że temat odcinka jest bardzo istotny i poważny to mega się uśmiałem w niektórych momentach 😅 Chyba każdy człowiek przynajmniej raz w życiu czuł taką presję, żeby spełnić oczekiwania innych w 100% :) PS Słuchałem przy wymianie obręczy tylnego koła rowerowego na działce ;)
Kiedy godzinę temu kończysz słuchać ostatni odcinek i myślisz sobie "no w końcu jestem na bieżąco z tym co się u Okuniewskiej dzieje", a chwilę później dostajesz powiadomienie o nowym odcinku. No cóż... Los tak chciał, żebym posłuchała Cię dziś po raz drugi. 😂
Ale kochana ty dajesz więcej. Bez piruetów. Naprawdę. Usłyszałam Cię po raz pierwszy w rozmowie "na lato czy na lata" z Miłoszem Brzezińskim i UWIELBIAM Cię od razu. Tematy Twoich podcastów mnie nie interesują więc nigdy bym Cię nie znalazła (ja po prostu zawsze oglądałam wszystko w czym jest MB a najlepiej żeby się inni zamknęli kiedy Miłosz gada). Ale nie tym razem// kiedy Cię usłyszałam, zobaczylam, natychmiast dostrzegłam, że jesteś bardzo interesującą osobą. Pomimo, że nie ciekawią mnie tematy relacji miłosnych, macierzyństwa, krain lodu.. uwielbiam Cię sluchać i lecę przez wszystko :) //dodam, że jutro mam pierwsze spotkanie z psychoterapeutą ..i to Twoja sprawka
Oczekiwania a poczucie przyjemności. Jedynie to pomaga mi stawiać granicę, chociaż ciężko jest też dostrzec, gdzie jest ochota na zrobienie czegoś, a chęć zdobycia nowych umiejętności/wiedzy/doświadczeń, by jedynie spełnić oczekiwania
Mam pomysł na "bał cziki bał bał" w podcaście o rodzicielstwie, może Cię jakoś zainspiruje 😊 Na samym początku przed każdym odcinkiem minutka nagrania wypowiedzi Helenki na jakiś temat związany z odcinkiem - klamrowy koncept całej serii
@@tuokuniewska3365 rozumiem 😁 przyznam że to była całkowicie egoistyczna propozycja zainspirowana gościnnym występem Heleny w odcinku Odpowiadam: dlaczego cz.2 i jej absolutnym gwiazdorskim potencjałem kabaretowym
Oooo RANY! Jaką lawinę myśli teraz poruszyłaś w mojej głowie. Jeśli chodzi o oczekiwania to prawdopodobnie rodzice maczają w tym palce, ale dużo zależy od charakteru. Ja i moja siostra wychowałyśmy się w takim samym podejściu rodziców, ale mój charakter sprawił, że jestem bardzo dokładna, a moja siostra jest bardzo niedbała. Moi rodzice oczekiwali ode mnie dobrych wyników i od mojej siostry tak samo, ale ja to traktowałam bardzo poważnie, a moja siostra miała to głęboko. 😆 Ja jestem wobec siebie bardzo krytyczna, nie umiem się chwalić, nie umiem czegoś zrobić zlewczo, co stworzyło mi wiele problemów. Na studiach nie mogłam się zmieścić w czasie i w swoich siłach, żeby wszystkie projekty były idealnie, poza tym praca w grupie mnie irytowała, bo czemu ludzie nie mogli przykładać się tak jak ja. Robiąc projekty, czy pisząc pracę dyplomową, wszystko musiałam mieć idealnie tak jak ja chciałam. I wiesz co? Sprawiło mi to przyjemność, kiedy efekt końcowy był taki jak chciałam, a promotorka mnie doceniła, zgłaszając moją prace do konkursu, w którym nic nie wygrałam, ale co z tego. Mój chłopak napisał swoją pracę na odklepane. Jak widziałam jego proces twórczy i jego efekt końcowy, to krew mnie zalewała. Czasami chciałabym sobie odpuścić i umieć zrobić coś ,,w większym brudzie'' i studia trochę mnie tego nauczyły, ale mimo tej lekcji to czuję, że jak coś tworzę ja sama, to co stworzę będzie moją wizytówką, ktoś spojrzy kiedyś na mnie przez tego pryzmat i liczę na to, że dzięki pracy, którą w to włożę to właśnie ten ktoś zwróci na mnie uwagę i mnie doceni, bo w gruncie rzeczy jestem skromna i nie umiem się chwalić, to chociaż pochwalę się tym jak dokładnie i z jakim zaangażowaniem wykonałam dane zadanie. Co prawda niektórzy to wykorzystują, a inni doceniają, ale takie jest życie. Trzeba otaczać się dobrymi ludzi i rezygnować z tych, którzy są dla Ciebie toksyczni. 🙃
Ja również miałam przez całe swoje życie takie podejście, dopóki nie zaczęło mnie całkowicie zjadać. Zaczęłam mieć stany lękowe, objawy psychodomtyczne, trafiłam na terapię, dzięki której, po ciężkiej i długiej pracy, moje podejście do wielu rzeczy w życiu po prostu zaczęło się zmieniać. To fantastyczne uczucie. Fantastyczna zmiana. Przesyłam dużo ciepła 😊
Piszę książkę od 10 lat. Coś wiem o wysokich oczekiwaniach względem siebie 😂. Ba ja już dawno jej nie piszę, tylko zapisuję sobie "scenariusze rozdziałów" , żeby do nich wrócić jak już będę ją pisać. I poniekąd cieszę się, że nie napisałam jej te 10 lat temu,bo jak patrzę na pierwsze szkice swoim dojrzalym okiem to trochę ten tego..No nie. Jest potencjał,ale warsztat mam teraz zdecydowanie lepszy😂 I od dwóch lat co raz większymi krokami podchodzę do tego pisania na poważnie. I toczę takie bitwy w swojej głowie czasem.... z oczekiwaniami, które chcą mnie zeżreć żywcem... Ale walczę dzielnie. I juz wbiłam sobie do głowy, że to nie ma być dzieło sztuki. To ma być coś co zostawia ciepły ślad w czyjejś główce i umila szarość zwykłej codzienności. Tak więc za 5 lat ją wydam 😂 I ta świadomość,zero presji, przestrzeń na proces jest cudowna. Tego roku mam zamiar wbić sobie do głowy "nic- nie musze, mogę, chcę". ❤ Życzę Ci (i sobie) wygrania wszystkich walk z oczekiwaniami 🎉🎉🎉❤
Super, że tak dobrze wprowadzasz ludzi do świata WWO, jesteśmy trochę jak z innej planety, warto dać się poznać bliżej "normalnym" ludziom. Czasami ciężko przekazać tę naszą specyfikę, fajnie że tak obrazowo to robisz:)
Dziekuje za ten podcast. Od 2.5 Roku zmagam sie z byciem idelns mama, 3 godzine spacery, zdrowa diets, zero cukru ...a jak ogladamy bajke dluzej niz godzine wpadam w panike. Wszystko to prZez moje wychowanie I brak wioski do pomocy. Wiem o czym mowisz. Caluje
Znam to, ale moja mama mówiła:jak nie wolno to szybko 🙂, Tak.. Czasem szkoda, że człowiek nie jest głupszy, życie byłoby prostsze Na 100℅, boli mnie to samo ale uczę się przyjmować pochwały, choćby dla własnych dzieci, bo one są wyjątkowe, godne tego by dobrze czuć się we własnej skórze Mocno przytulam i dziękuję, jestem Asiu wdzięczna za każde słowo.
Ebooki to jakaś plaga instagramowych influencerów. Łatwy zarobek bo koszty produkcji w porównaniu do zarobków są małe. Ciekawym jest, że w księgarni nad książką, która miałaby kosztować 99zł człowiek by się 10 razy zastanowił czy na pewno jest tego warta a ebook influencerki w tej samej cenie jest czymś normalnym.
Asiu robisz mi nie pierwszy raz dzień. Oczekiwania wobec Siebię sa jak Wieloryb zezre wszystko co napotka,znam z autopsji. Jednocześnie jak poznałaś wieloryba to, taaak trudno odstawić standardy! Uff Nie mam tipów na, to staram się z tym widzieć i czuć. Życzę zdrówka😊
Według mnie syndrom oszusta łączy się z syndromem prawdomówności,ale oczywiście jest to moje subiektywna ocena. Napewno oba syndromy są obecne w moimi życiu i idą w parze. Pozdrawiam serdecznie ☘️🍀💚
Rozwiniesz tę myśl, to połączenie syndromu oszusta i prawdomówności? Zaciekawiło mnie to i będę max wdzięczna za parę słów więcej na temat tej obserwacji :)
@@gayowa Postaram się wyjaśnić. Syndrom oszusta to uznawanie jakich kolwiek osiągnięć za przypadek, zabieg okoliczność i nie ważne ile się zrobi to cały czas myśli się, że to ostatni raz dobrze wyszło i teraz wyjdzie, że wszystko to tylko przypadek. Kiedy ktokolwiek pyta jak to zrobiłaś i pochwali, to zamiast podziękować i wyjaśnić ogólnie jak się to zrobiło, to czuję się przymus powiedzenia prawdy, że to przypadek, sama nie wiem jak mi się to udało. Syndrom oszusta można można trzymać w środku,a przymus mówienia prawdy popycha do wyrażania go na głos. Tak to czuję.
Ej kurła, to ja jestem tą ponad 30 letnią typiarą, której Majka Jeżowska odmówiła zdjęcia (no dobra, nie wpuściła mnie na scene z innymi dziećmi!) Istnieje 😂
A moze bierze sie to z poczucia odpowiedzialnosci za powziete decyzje.... ze swiadomosci, ze wypowiadane przez nas slowa maja konsekwencje....? Pozdrawiam
Jestem kompletnie załamany, czuję się jak rozwalony przez walec. Wczoraj po psychoterapii uczyłem się Matematyki do matury i czytałem książkę do recenzji, po dwunastu minutach od nauki Fizyki opadłem z sił. Muszę jeszcze zmontować materiał do radio, w końcu "Audacity" przestało być takie straszne i nieczytelne. Nie mam siły się nawet umyć. Nie wyszedłem dzisiaj z domu, ostatnio opuszczam poniedziałki i piątki na uczelnii( Chodzę jako wolny słuchacz na UKSW na Fizykę w tajemnicy przed rodzicami w tajemnicy przed rodzicami bo by z tego kpili) Mój były znajomy, który na mnie nasrał, nigdy nie miał żadnych problemów z rodzicami i poczuciem samostanowienia o sobie i jako szesnastolatek robił co chciał, do 23 roku życia był 4 razy w Amsterdamie, był w Tajlandii, a potem miał kwarantannę do powrotu na Słowacji, chodził na nielegalne ravy w pandemii. W 2024 roku albo w październiku tego roku moja siostra się wyprowadzi a ja chciałem wyprowadzić się od razu po maturze na studia na Fizykę do Łodzi, przez zaburzenia osobowości nie mam jeszcze matury. W dodatku jestem osobą niepełnosprawną, ale mam na to wywalone. Boję się, że nie uda mi się wyprowadzić tuż po siostrze a nie przeżyję bez niej ani sekundy u rodziców. Poszukuję pracy, ale mam rażący błąd w CV i nie mam siły go edytować czy poprawić. Chciałbym dobrze napisać pięć przedmiotów na maturze, boję się, że mimo nauki od przyszłego roku vędę musiał poprawiać całą maturę od nową i zdać rozszerzenie na 30 % a mi nic nie wychodzi. Chciałbym sam się utrzymywać i wynająć chociaż pokój i pojechać sam na wakacje zagranicę. Gdybym miał poczucie samostanowienia o sobie i normalne życie to teraz cieszyłbym się powrotem z Berlinale. Obawiam się, że jeżeli nie uda mi się wynieść wtedy kiedy siostrze to skończy się to próbą samobójczą. Ostatnio moi znajomili spontanicznie pojechali na festiwal muzyczny, moi rodzice zabiliby mnie za ciś takiego albo za determinację wobec spania u kolegi.
Twoja determinacja do zmiany życia na lepsze jest już dowodem na to, że osiągniesz to czego pragniesz. Dobrze zdasz maturę. Wyprowadzisz się. Poradzisz sobie w życiu. Będziesz podróżował. Będziesz miał pracę, w której zarobisz normalne pieniądze. To wszystko na Ciebie czeka, wierzę, że Ci się uda :)
A ja tęsknię sobie za moje przyjaciółki idiotki i chciałabym ich wskrzeszenia. Bo idiotków i idiotek przybywa przecież....i to codziennie....a poza tym są wskrzeszeniem różnych idiotkowych sytuacji i taką swoistą mapą dla idiotków i idiotek....Ogromnie tęsknie i łudzę się,że wrócą...
Słucham Cię od początku i wprost nie mogę uwierzyć jak ogromny postęp zrobiłaś na każdej płaszczyznie życia, jak się rozwinęłaś, ile własnych niemocy pokonałaś. Włożyłaś w to wiele wysiłku, mam wrażenie, że odbiłaś się od trampoliny i poleciałaś do samych gwiazd. Wszystkiego dobrego dla Ciebie!
Uwielbiam Twoje podkasty, wiesz mam 55 lat i miałam całe życie takie podejście jak Ty, ale ostatnie kilka lat troszkę mnie doświadczyło i … coś się zmieniło, napewno już nie zadawałam wszystkich , nawet najbliższych ( chodź nadal lubię im sprawiać przyjemności) uwierz mi to ciężka droga , żeby przestać wszystkich zadawałam , bardzo ciężka i nie raz chciałam z niej zawrócić , ale …nie zrobiłam tego, konsekwencje są takie ze ludzie jakby bardziej zaczęli mnie szanować , myśle ze przestali we mnie widzieć kogoś kto zwyczajnie na pierwszym miejscu stawia dobro innych a dopiero później swoje.
Faktem jest ze zostało ze mną nie wielu ludzi ale to mnie cieszy i już nie będę robić niczego żeby się przypodobać ( No może czasami nieświadomie 😉) jestem jaka jestem i już 😊. Jeśli chodzi o wymagania w stosunku do siebie … nadal nad tym pracuje , chodź bywa rożnie , czasami w myślach potrafię się zlinczować, bo … byłam leniwa, nie jestem systematyczna, mam problem z samodyscyplina , ale właściwie co z tego ? ideałów nie ma i jak to ktoś powiedział „ najlepszym trzeba być dla siebie, bo tylko ze sobą jesteśmy całe życie „
Jeśli chodzi o przemyślenia , to napewno spodoba Ci się serial , jest na Disney Chanel „Fleishman is in Trouble “
Jeśli ktoś dużo myśli, rozkminia wszystko , to jest to coś dla niego.
Pozdrawiam ciepło 😊
Ten podkast o rodzicielstwie i bliskości będzie super i bardzo na to czekam, jak dla mnie nie musi być nic nowego, żadnej nowej formy, jeżeli to będzie w formie Twoich czysto subiektywnych przemyśleń bedzie git. Niewielu jest twórców którzy otwarcie mówią, że nie sa idaelni i życie też nie jest o tym ze coś czasem może iść nie tak i to też jest ok. Jako młoda matka czekam na Twoje przeróżne przemyślenia na ten temat 🤩
Dobrze znany mi temat. Zajmuję się sztuką i zanim wyszłam z tym do ludzi (a konkretnie zaniosłam swoje prace do galerii) minęły lata, bo chciałam prezentować wysoki poziom i mieć pewność, że ustrzegę się jakichś szkolnych błędów. Kiedy robiłam swoją pierwszą wystawę, ludzie w moim wieku mieli ich za sobą kilkanaście lub kilkadziesiąt, chociaż nawet dziś wiele z tych osób tworzy "na odpier*ol" pod publiczkę, a mnie by to przez ręce nie przeszło. Inni chwytają za pędzel pierwszy raz w życiu, po pół roku malowania już lecą robić wystawę i z dumą prezentują swoje dzieła. Widzę, jak to wszystko kuleje i zgrzyta, ale jednocześnie zazdroszczę im, że potrafili wystartować publicznie z takiego pułapu i mówić ludziom, że sami są zachwyceni swoimi pracami. Myślę, że może oni nawet nie kłamią, tylko rzeczywiście tak czują. I tego poczucia własnej zajebistości mi brakuje.
Boże, jakbym słyszała siebie. Jota w jotę. To się nazywa perfekcjonizm :) Potrzeba bycia idealna, najlepsza, top topów. Miałam czekiwania wobec siebie zeby byc we wszystkim ekspertem. I nie wybaczałam błędów. Od kilku lat uczę się odpuszczać i chwalić (!), właśnie uważam ze trzeba chwalić się za małe sukcesy. I akceptować błędy. Bo błędy to naturalna droga do rozwoju. Pozdrawiam :) Meeega do mnie trafiłaś :P
Oj mam to samo. Albo grubo albo wcale.
Eh. Nie jest to dobre na dłuższą metę.
Uwielbiam Cię słuchać. Dajesz mi kopa za każdym razem 😘💣🥇💥
Mimo, że temat odcinka jest bardzo istotny i poważny to mega się uśmiałem w niektórych momentach 😅
Chyba każdy człowiek przynajmniej raz w życiu czuł taką presję, żeby spełnić oczekiwania innych w 100% :)
PS Słuchałem przy wymianie obręczy tylnego koła rowerowego na działce ;)
Kiedy godzinę temu kończysz słuchać ostatni odcinek i myślisz sobie "no w końcu jestem na bieżąco z tym co się u Okuniewskiej dzieje", a chwilę później dostajesz powiadomienie o nowym odcinku. No cóż... Los tak chciał, żebym posłuchała Cię dziś po raz drugi. 😂
Ja pie... jakby o mnie. Dziękuję za fantastyczny sposób przekazu, lekko o ciężkich sprawach.
Świetny temat...dzięki że o tym mówisz, jak zawsze samo sedno... uściski!!!
Ale kochana ty dajesz więcej. Bez piruetów. Naprawdę. Usłyszałam Cię po raz pierwszy w rozmowie "na lato czy na lata" z Miłoszem Brzezińskim i UWIELBIAM Cię od razu. Tematy Twoich podcastów mnie nie interesują więc nigdy bym Cię nie znalazła (ja po prostu zawsze oglądałam wszystko w czym jest MB a najlepiej żeby się inni zamknęli kiedy Miłosz gada). Ale nie tym razem// kiedy Cię usłyszałam, zobaczylam, natychmiast dostrzegłam, że jesteś bardzo interesującą osobą. Pomimo, że nie ciekawią mnie tematy relacji miłosnych, macierzyństwa, krain lodu.. uwielbiam Cię sluchać i lecę przez wszystko :) //dodam, że jutro mam pierwsze spotkanie z psychoterapeutą ..i to Twoja sprawka
Oczekiwania a poczucie przyjemności. Jedynie to pomaga mi stawiać granicę, chociaż ciężko jest też dostrzec, gdzie jest ochota na zrobienie czegoś, a chęć zdobycia nowych umiejętności/wiedzy/doświadczeń, by jedynie spełnić oczekiwania
Kluczem do szczęścia jest nie oczekiwać zbyt wiele - moje motto na pasmo rozczarowań
Mam pomysł na "bał cziki bał bał" w podcaście o rodzicielstwie, może Cię jakoś zainspiruje 😊 Na samym początku przed każdym odcinkiem minutka nagrania wypowiedzi Helenki na jakiś temat związany z odcinkiem - klamrowy koncept całej serii
Nie chcę jej zmuszać do takiego wysiłku 😂
@@tuokuniewska3365 rozumiem 😁 przyznam że to była całkowicie egoistyczna propozycja zainspirowana gościnnym występem Heleny w odcinku Odpowiadam: dlaczego cz.2 i jej absolutnym gwiazdorskim potencjałem kabaretowym
Oooo RANY! Jaką lawinę myśli teraz poruszyłaś w mojej głowie. Jeśli chodzi o oczekiwania to prawdopodobnie rodzice maczają w tym palce, ale dużo zależy od charakteru. Ja i moja siostra wychowałyśmy się w takim samym podejściu rodziców, ale mój charakter sprawił, że jestem bardzo dokładna, a moja siostra jest bardzo niedbała. Moi rodzice oczekiwali ode mnie dobrych wyników i od mojej siostry tak samo, ale ja to traktowałam bardzo poważnie, a moja siostra miała to głęboko. 😆 Ja jestem wobec siebie bardzo krytyczna, nie umiem się chwalić, nie umiem czegoś zrobić zlewczo, co stworzyło mi wiele problemów. Na studiach nie mogłam się zmieścić w czasie i w swoich siłach, żeby wszystkie projekty były idealnie, poza tym praca w grupie mnie irytowała, bo czemu ludzie nie mogli przykładać się tak jak ja. Robiąc projekty, czy pisząc pracę dyplomową, wszystko musiałam mieć idealnie tak jak ja chciałam. I wiesz co? Sprawiło mi to przyjemność, kiedy efekt końcowy był taki jak chciałam, a promotorka mnie doceniła, zgłaszając moją prace do konkursu, w którym nic nie wygrałam, ale co z tego. Mój chłopak napisał swoją pracę na odklepane. Jak widziałam jego proces twórczy i jego efekt końcowy, to krew mnie zalewała. Czasami chciałabym sobie odpuścić i umieć zrobić coś ,,w większym brudzie'' i studia trochę mnie tego nauczyły, ale mimo tej lekcji to czuję, że jak coś tworzę ja sama, to co stworzę będzie moją wizytówką, ktoś spojrzy kiedyś na mnie przez tego pryzmat i liczę na to, że dzięki pracy, którą w to włożę to właśnie ten ktoś zwróci na mnie uwagę i mnie doceni, bo w gruncie rzeczy jestem skromna i nie umiem się chwalić, to chociaż pochwalę się tym jak dokładnie i z jakim zaangażowaniem wykonałam dane zadanie. Co prawda niektórzy to wykorzystują, a inni doceniają, ale takie jest życie. Trzeba otaczać się dobrymi ludzi i rezygnować z tych, którzy są dla Ciebie toksyczni. 🙃
Ja również miałam przez całe swoje życie takie podejście, dopóki nie zaczęło mnie całkowicie zjadać. Zaczęłam mieć stany lękowe, objawy psychodomtyczne, trafiłam na terapię, dzięki której, po ciężkiej i długiej pracy, moje podejście do wielu rzeczy w życiu po prostu zaczęło się zmieniać. To fantastyczne uczucie. Fantastyczna zmiana. Przesyłam dużo ciepła 😊
:-) cudowne przemyslenia jak zwykle!
U nas w ogrodzie pod Wroclawiem ptaki śpiewają od paru dni, wiosna idzie:-)
Piszę książkę od 10 lat. Coś wiem o wysokich oczekiwaniach względem siebie 😂. Ba ja już dawno jej nie piszę, tylko zapisuję sobie "scenariusze rozdziałów" , żeby do nich wrócić jak już będę ją pisać. I poniekąd cieszę się, że nie napisałam jej te 10 lat temu,bo jak patrzę na pierwsze szkice swoim dojrzalym okiem to trochę ten tego..No nie. Jest potencjał,ale warsztat mam teraz zdecydowanie lepszy😂 I od dwóch lat co raz większymi krokami podchodzę do tego pisania na poważnie. I toczę takie bitwy w swojej głowie czasem.... z oczekiwaniami, które chcą mnie zeżreć żywcem... Ale walczę dzielnie. I juz wbiłam sobie do głowy, że to nie ma być dzieło sztuki. To ma być coś co zostawia ciepły ślad w czyjejś główce i umila szarość zwykłej codzienności. Tak więc za 5 lat ją wydam 😂 I ta świadomość,zero presji, przestrzeń na proces jest cudowna. Tego roku mam zamiar wbić sobie do głowy "nic- nie musze, mogę, chcę". ❤ Życzę Ci (i sobie) wygrania wszystkich walk z oczekiwaniami 🎉🎉🎉❤
Super, że tak dobrze wprowadzasz ludzi do świata WWO, jesteśmy trochę jak z innej planety, warto dać się poznać bliżej "normalnym" ludziom. Czasami ciężko przekazać tę naszą specyfikę, fajnie że tak obrazowo to robisz:)
Dziekuje za ten podcast.
Od 2.5 Roku zmagam sie z byciem idelns mama, 3 godzine spacery, zdrowa diets, zero cukru ...a jak ogladamy bajke dluzej niz godzine wpadam w panike. Wszystko to prZez moje wychowanie I brak wioski do pomocy.
Wiem o czym mowisz. Caluje
Okuniewsko, źle znoszę te Twoje choroby i inne powody nieobecności. No pressure, ale wiesz, JESTEŚ LEKIEM NA CAŁE ZŁO i nadzieją na każdy rok 😁😘
Znam to, ale moja mama mówiła:jak nie wolno to szybko 🙂,
Tak.. Czasem szkoda, że człowiek nie jest głupszy, życie byłoby prostsze
Na 100℅, boli mnie to samo ale uczę się przyjmować pochwały, choćby dla własnych dzieci, bo one są wyjątkowe, godne tego by dobrze czuć się we własnej skórze
Mocno przytulam i dziękuję, jestem Asiu wdzięczna za każde słowo.
Idealna pora! Akurat mam do sprzątnięcia mieszkanie 😅 Będzie słuchane ;)
Ebooki to jakaś plaga instagramowych influencerów. Łatwy zarobek bo koszty produkcji w porównaniu do zarobków są małe. Ciekawym jest, że w księgarni nad książką, która miałaby kosztować 99zł człowiek by się 10 razy zastanowił czy na pewno jest tego warta a ebook influencerki w tej samej cenie jest czymś normalnym.
Super odcinek, thx, za relacje z normalnego życia❤
Asiu robisz mi nie pierwszy raz dzień. Oczekiwania wobec Siebię sa jak Wieloryb zezre wszystko co napotka,znam z autopsji. Jednocześnie jak poznałaś wieloryba to, taaak trudno odstawić standardy! Uff Nie mam tipów na, to staram się z tym widzieć i czuć. Życzę zdrówka😊
super odcinek :)
Jak zwykle, czyli super.
Jak ja rozumiem Twoje rozkminy o byciu ekspertem we wszystkim… Mam tak samo.
Według mnie syndrom oszusta łączy się z syndromem prawdomówności,ale oczywiście jest to moje subiektywna ocena. Napewno oba syndromy są obecne w moimi życiu i idą w parze. Pozdrawiam serdecznie ☘️🍀💚
Rozwiniesz tę myśl, to połączenie syndromu oszusta i prawdomówności? Zaciekawiło mnie to i będę max wdzięczna za parę słów więcej na temat tej obserwacji :)
@@gayowa Postaram się wyjaśnić. Syndrom oszusta to uznawanie jakich kolwiek osiągnięć za przypadek, zabieg okoliczność i nie ważne ile się zrobi to cały czas myśli się, że to ostatni raz dobrze wyszło i teraz wyjdzie, że wszystko to tylko przypadek. Kiedy ktokolwiek pyta jak to zrobiłaś i pochwali, to zamiast podziękować i wyjaśnić ogólnie jak się to zrobiło, to czuję się przymus powiedzenia prawdy, że to przypadek, sama nie wiem jak mi się to udało. Syndrom oszusta można można trzymać w środku,a przymus mówienia prawdy popycha do wyrażania go na głos. Tak to czuję.
Ej kurła, to ja jestem tą ponad 30 letnią typiarą, której Majka Jeżowska odmówiła zdjęcia (no dobra, nie wpuściła mnie na scene z innymi dziećmi!) Istnieje 😂
Witam 🫶💜
A moze bierze sie to z poczucia odpowiedzialnosci za powziete decyzje.... ze swiadomosci, ze wypowiadane przez nas slowa maja konsekwencje....? Pozdrawiam
🌷🌷🌷
Jestem kompletnie załamany, czuję się jak rozwalony przez walec. Wczoraj po psychoterapii uczyłem się Matematyki do matury i czytałem książkę do recenzji, po dwunastu minutach od nauki Fizyki opadłem z sił. Muszę jeszcze zmontować materiał do radio, w końcu "Audacity" przestało być takie straszne i nieczytelne. Nie mam siły się nawet umyć. Nie wyszedłem dzisiaj z domu, ostatnio opuszczam poniedziałki i piątki na uczelnii( Chodzę jako wolny słuchacz na UKSW na Fizykę w tajemnicy przed rodzicami w tajemnicy przed rodzicami bo by z tego kpili) Mój były znajomy, który na mnie nasrał, nigdy nie miał żadnych problemów z rodzicami i poczuciem samostanowienia o sobie i jako szesnastolatek robił co chciał, do 23 roku życia był 4 razy w Amsterdamie, był w Tajlandii, a potem miał kwarantannę do powrotu na Słowacji, chodził na nielegalne ravy w pandemii. W 2024 roku albo w październiku tego roku moja siostra się wyprowadzi a ja chciałem wyprowadzić się od razu po maturze na studia na Fizykę do Łodzi, przez zaburzenia osobowości nie mam jeszcze matury. W dodatku jestem osobą niepełnosprawną, ale mam na to wywalone. Boję się, że nie uda mi się wyprowadzić tuż po siostrze a nie przeżyję bez niej ani sekundy u rodziców. Poszukuję pracy, ale mam rażący błąd w CV i nie mam siły go edytować czy poprawić. Chciałbym dobrze napisać pięć przedmiotów na maturze, boję się, że mimo nauki od przyszłego roku vędę musiał poprawiać całą maturę od nową i zdać rozszerzenie na 30 % a mi nic nie wychodzi. Chciałbym sam się utrzymywać i wynająć chociaż pokój i pojechać sam na wakacje zagranicę. Gdybym miał poczucie samostanowienia o sobie i normalne życie to teraz cieszyłbym się powrotem z Berlinale. Obawiam się, że jeżeli nie uda mi się wynieść wtedy kiedy siostrze to skończy się to próbą samobójczą. Ostatnio moi znajomili spontanicznie pojechali na festiwal muzyczny, moi rodzice zabiliby mnie za ciś takiego albo za determinację wobec spania u kolegi.
Twoja determinacja do zmiany życia na lepsze jest już dowodem na to, że osiągniesz to czego pragniesz. Dobrze zdasz maturę. Wyprowadzisz się. Poradzisz sobie w życiu. Będziesz podróżował. Będziesz miał pracę, w której zarobisz normalne pieniądze. To wszystko na Ciebie czeka, wierzę, że Ci się uda :)
@@paulinachojna8734 Władysław Klamerus
@@popkulturalnasciana7818 to chyba nie do mnie ;)
@@paulinachojna8734 Do Ciebie
Widze te paste juz pod ktorymskanalem na youtubie i zaczynam myslec ze to troll :(
A ja tęsknię sobie za moje przyjaciółki idiotki i chciałabym ich wskrzeszenia. Bo idiotków i idiotek przybywa przecież....i to codziennie....a poza tym są wskrzeszeniem różnych idiotkowych sytuacji i taką swoistą mapą dla idiotków i idiotek....Ogromnie tęsknie i łudzę się,że wrócą...
Halo ludzie ! Szukam odcinka, w którym Okuniewska mówiła o książce, która opisuje środowisko wychowywania się ludzi w Polsce po wojnie. Helpmipliz
uwaga istnieją ułamki dla dwulatków :D nie wiem czy to bardziej śmieszne czy przerażające ale tak, są matki uczące dwulatki ułamków i funkcji :D
mam tak samo, albo grubo albo wcale
Właśnie, a chuj ❤️
Cześć..
Jebać się nie bać - dożywotnia afirmacja.
rel
🌹🫶🌹
kdz