σκίτσο & Σκιάχτρο - Κρεμάλα

Παραγωγή: Lobo Amarillo (The Art Of Raw Records)
Επιμέλεια ήχου: Locust
Σκηνοθεσία/Λήψεις/Μοντάζ: Above
www.facebook.c...
Download Link: www.mediafire....
contact: / %cf%83%ce%ba%ce%af%cf%...
--------------------------------------------------------------------
Στίχοι:
σκίτσο:
Κάποτε χάθηκα στα μάτια σου…Είπες να παίξουμε, μάζεψε τα κομμάτια σου και έκανες ένα «Γ».
Δεν ξεκινάει με αυτό η λέξη μας μα ο τόπος που θα βρίσκομαι με κάθε λάθος γράμμα.
«Είναι η κρεμάλα σου» μου ‘λεγες, «γέμισε 6 κενά με παύλα»
Ηδονή στάζαν τα μάτια σου με σιγουριά στη νίκη, να υποκλίνομαι κατάρα.
Όποτε παίζω παιχνίδια όλα μαντάρα, να αποφεύγω να δίνομαι υπνωτισμένος.
Εγκλωβισμένος σε ένα απόμερο καλύβι, να καλύβει ότι μπορεί το μολύβι
και όλα τα υπόλοιπα να μην χαλάν χατίρι.
Βάλε τη σαπιολέξη σου να κάνω χαρακίρι, να περάσω τη θηλιά σου στο λαιμό μου.
Όταν η λέξη σου γίνεται βάσανό μου, πνίγομαι στα σκοτεινά.
Είπα το «Ε» και είδα το πρόσωπό σου να γελά και είπα πως το ’χω.
Ο αναποφάσιστος δεν κέρδισε ποτέ και βιαστικά κάποιο του στόχο.
Παραπλανήθηκα γαμώτο ήταν η λέξη σου εύκολη και μικρή.
Μου είπες πεθαίνει τελευταία και την νιώθουν μόνο όσοι παραμένουν πιστοί σε κάποιο όνειρο τυφλοί
να υπακούνε ότι πηγάζει απ’ τη ψυχή.
Είναι χοντρή και άσχημη για αυτό και δεν την προτιμάνε πολλοί.
Είχες χαμόγελο και ατσάλινη ασπίδα; Είχες διαμπερές κλουβί να προστατεύει το κουφάρι σου μέσα στη καταιγίδα;
Είδα τα πόδια στο κενό να αιωρούνται και να μου φωνάζεις «πήδα!»…
Είδα το σώμα μου στεγνό από φόβο να αγκαλιάζει δροσερά τον αέρα δύο λεπτά πριν να χάσω την παρωπίδα. Έλα, έλα…ακόμα δεν το βρήκα;!
οΟ
Σκιάχτρο:
Από τη νήσο «Κ»…
Δυσαρμονίας παιδί συνάμα καρπός ΛΓ.
Κι αν ζούμε το κάρμα γιατί να μας βασανίζει το «άμα…»;
Ο χάρτινός μου πύργος χτίστηκε δίχως Βαλέ και Ντάμα…
Ρίχνω μια να γκρεμιστεί οι καταστάσεις εν μια νυκτί σκοτώσαν το αφελές παιδί το κάναν άντρα…
Ο κόσμος γίνεται καθρέφτης μας κι η ασχήμια του με έπλασε όπως τα σκιάχτρα…
Τα πιο όμορφά μας όνειρα τα απορροφάν μαξιλάρια.
Λυπάμαι μα τα γέλια δεν μου πάνε μάθε που δεν σε παίρνει καθόλου η πλάκα.
Ιχθείς ανάποδα στο ρεύμα μήπως και σπάσουν τη γυάλα.
Πώς αλλιώς να σε ωφελήσει αν με τη πάρτη σου δεν λες λόγια σταράτα;
Μη χαθεί απ’ τα μάτια σου στιγμή η σπίθα, η δίψα και η καύλα!
-«Κρατάς μυστικό;»
-«Πες μου το πρώτο γράμμα» και είπες «Α…»
Την ακολουθεί συχνά ένα τόσο ψεύτικο «…για πάντα»
Λέξη με σάρκα και οστά ξαπλώνει πάνω σε κρεβάτια,
σαν λέξη τελειώνει σε «Η» μα και σε ήττα
αφού στο τέλος κερνά πίκρα μονάχα…Μια ευκαιρία ακόμα να ‘χα…
Αγκομαχά να μ’ αποφύγει αυτή και εγώ πνιγμένος πια στο μεταξύ μας χάσμα…
Άργησα μα κατάλαβα πως δεν ήταν παιχνίδι όπως και τα άλλα αυτή η κρεμάλα…
Κάποτε ήσουν τα πάντα μα κατάντια να με ξέρουν πια πιο πολύ από σένα τα άδεια ντουβάρια…
Πόσοι μονόλογοι με δαύτα; Έτσι κύλησαν βράδια έτσι κύλησαν δάκρυα…
Και εσύ με ρωτάς το «πώς πάει κατά τα άλλα;»
Δεν μου βγήκαν ποτέ για αυτό δεν στα ‘πα, είπα θάφτα μην τους πάρει όλους η μπάλα…
Αδερφέ αν κάποτε η θλίψη σε συμφέρει λογάριαζέ τη για πουτάνα…
Αυτά από μένα αλάνια…
?