Uit de oude doos: Versleten Blauw

Toen ik begin 1997 een afwijzingsbrief van de filmacademie kreeg voor mijn toelatingsband Surrogaat was ik diep teleurgesteld. In korte tijd besloot ik het dan maar zonder filmacademie te willen gaan maken en te beginnen aan een serieuze speelfilm. Ik begon te schrijven aan het scenario en mijn moeder zag wel wat in mijn plan en was bereid mij met 10.000 gulden te steunen bij de realisering van de film.
Het verhaal gaat over Anne, een meisje die een depressie heeft vanwege een miskraam die ze heeft gehad, en Mark, een wat eenzame jongen met een imaginair vriendje. De twee ontmoeten elkaar en er ontstaat een vriendschap.
Met een groot team van vrijwilligers, allemaal vrienden of vrienden van vrienden en via oproepen in kranten, zijn we in het begin van de zomer van 1997 begonnen met de opnamen. De apparatuur was gehuurd van het geld dat mijn moeder geschonken had en de crew bestond uit studenten van de audiovisuele opleiding in Sittard.
Ik wist nog weinig van filmmaken, maar door het te doen leerde ik gaandeweg erg veel. Wat stijl betreft was ik geïnspireerd door Lars von Trier's Breaking the Waves. Von Trier gebruikt hier een 'onbevangen' cameravoering, dat wil zeggen dat de cameraman vaak niet wist wat er gedraaid werd en ter plekke moest anticiperen op wat de acteurs acteerden. Ik heb dat bij deze film ook geprobeerd te doen.
Het scenario was tijdens het draaien nog niet af. Ik had grote moeite een einde voor de film te bedenken. We hebben de hele zomer gedraaid, in Maastricht en ook een week op Schiermonnikoog.
Na het draaien had ik materiaal voor een film van anderhalf uur, maar het geld was op. Zodoende dat we een stichting hebben opgericht waarmee we de financiering om het einde te kunnen filmen en het te kunnen monteren rond zouden kunnen krijgen. Maar we hadden geen idee hoe we geld bij elkaar moesten krijgen.
In het najaar van 1997 hebben we van het laatste beetje geld dat er nog was nog een dag gedraaid in Maastricht en heb ik een compilatie gemaakt van 15 minuten met de bedoeling om daarmee geld los te kunnen krijgen bij sponsoren. Die montage moest nog analoog, van DVCAM-speler naar DVCAMspeler en dat was loeiduur om te huren. Omdat ik tegen die tijd erg onzeker was over de toekomst van deze film besloot ik met de compilatie alsnog ook toelating te doen voor de filmacademie en heb dat gedaan.
Helaas werd ik weer afgewezen. Met de stichting hebben we nog bedacht dat het wellicht beter zou zijn eerst een korte film gerealiseerd te krijgen dan deze speelfilm af te maken. Door mijn eigen onzekerheid die door het draaien en monteren en door de afwijzing van de filmacademie was ontstaan heb ik destijds besloten de stichting op te heffen en eerst maar wat cursussen en een opleiding te gaan volgen. Dat kon bij Open Studio in Amsterdam.
Achteraf had ik moeten doorzetten en de film af moeten maken. Ik denk dat het wel wat geworden zou zijn. Wie weet als ik ooit een keer tijd heb dat ik er alsnog een montage van ongeveer een uur van maak. Het materiaal is (semi-)professioneel, en van goede kwaliteit. Klik op de link voor de compilatie van 15 minuten. Excuses voor de slechte VHS kwaliteit, ik had geen mogelijkheid om het origineel van BetacamSP te digitaliseren.