Δημήτρης Τόκας ''Τα Παιδιά του Φλεβάρη'' Διηγούνται

Δημήτρης Τόκας
Γεννήθηκε το 1937, στη Σαμωνίβα της Θεσπρωτίας, ένα από τα 4 χωριά του ηρωϊκού Σουλίου. Το 1958 μετακομίζει στην Αθήνα, όπου παράλληλα με την εργασία του σπούδασε σε ιδιωτική Δραματική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε ως ηθοποιός.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60, δραστηριοποιήθηκε στην νεολαία Λαμπράκη και την ΕΔΑ και- αμέσως μετά τη δικτατορία- στην αντιδικτατορική οργάνωση «Ρήγας Φεραίος». Το καλοκαίρι του 1968 εντάχθηκε στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ όπου ανέπτυξε πλούσια αντιδικτατορική δράση, ενώ παράλληλα δούλευε ως ηθοποιός σε θεατρικό θίασο.
Τον συνέλαβαν από την Ασφάλεια στις 23 Φλεβάρη 1974. Έμεινε κρατούμενος για 5,5 μήνες στην Ασφάλεια, στο Μπογιάτι και τις φυλακές Κορυδαλλού. Αποφυλακίστηκε, μαζί με τους άλλους συντρόφους του, στις 26 Ιούλη 1974, όταν- μετά την προδοσία της Κύπρου- κατέρρευσε το χουντικό καθεστώς.
Από το 1975, (που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του εταιρικού θιάσου «Το Θέατρο του Λαού») μέχρι και σήμερα, έχει δώσει εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα. Με το θίασο «Θέατρο του Λαού»- και από το 1984 το «Θέατρο Πολυθέαμα» που απευθύνεται και στα παιδιά- ανέβασε μια σειρά αξιόλογα έργα για μικρούς και μεγάλους, όπως: «Πολεμάμε και τραγουδάμε» (γραμμένο από τους ηθοποιούς της ομάδας), «Το Κρανίο» (του Ναζίμ Χικμέτ), «Στρατηγός Μακρυγιάννης κι ο Καραγκιόζης λαός» (του Θανάση Φωτιάδη), «Ο Καραγκιόζης» (του Θ.Ν. Συναδινού), «Ήταν όλοι τους παιδιά μου»,(του Άρθουρ Μίλλερ), «Οι Κουραμπιέδες» (του Γιώργου Χασάπογλου), «Δον Καμίλο» (του Σωτήρη Πατατζή) κλπ.
Ζει μόνιμα στην Αθήνα, είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Την Ηλέκτρα και τον Ορέστη.

[@192249]

Συγχαρητήρια. Οι αφηγήσεις των ανθρώπων που έπαιξαν τα πάντα μια ζαριά, σε μαύρα χρόνια για το τόπο, χρειάζεται να αποτυπώνετε με κάθε τρόπο. Σε ένα βιβλίο, σε ένα άρθρο, σε ένα ντοκυμαντέρ, σε μια συνέντευξη. Ναπολέων και πάλι εύγε για την ασίγαστη προσπάθεια διατήρησης της ιστορικής μνήμης.