Ale mi się teg o dobrze słuchało i tyle przemyśleń! Ja mam tak samo! Nienawidzę się kłócić. Paraliżuje mnie kłótnia w związku, nie radzę sobie z toksycznymi ludźmi w pracy. Z ostatniej pacy musiałam odejść, właśnie przez to że inna managera (byłyśmy na tym samym grejdzie, ale ja w temacie mam większe doświadczenie), kompletnie nei zgadzała się ze wszystkim, ciągle robiła problemy, robiła po swojemu nie mając racji. Ja umiem rozmawiać tylko logicznymi argumentami w pracy i Excelem, nie potrafiłam opanować tej frustra ji która czułam, kiedy nie rozumiałam jak jej wytłumaczyć. I teraz mnie olśniło! Z moim 7 lat starszym bratem kłóciłam się całe życie. Ciągle byłam mała i głupia w jego oczach i faktycznie - w latach 90' nikt ani razu nie zapytał mnie o zdanie. A jak już coś sama mówiłam, to byłam wysmiewana. I dziwić się, że ja teraz nie umiem podjąć decyzji i kompletnie nie wiem co sama czuję! W związku boję się pokłócić, bo boję się odrzucenia. Z drugiej strony mój partner jest bardzo mądry i konsyliacyjny, potrafimy rozmawiać o wszystkim i szczerze. Ale boję się że jak przyjdzie co do czego i coś będzie nie tak, ja nawet nie będę umiała o tym powiedzieć, bo się będę bała pokłócić - czyli tak naprawdę zadbać o moje granice.
Jeden z najbardziej wartościowych odcinków, aż szkoda, że tak krótki ! Tak dużo mega istotnych kwestii tu zawarłaś, że będę musiała kilka razy przesłuchać . Dziękuję za to co robisz! Ps. Zazdroszczę tego uczucia na pierwszym samotnym wyjeździe :D pamiętam to jak dziś, ten luz i radość z jazdy samochodem w samotności 😂
Ostatnio poruszałam ten temat ze swoją terapeutka Ze relacja i schemat wychowania i określania swego zdania i stawiania się w roki mediatora/przepraszacza itd zdefiniował moje życie związek i relacje w pracy. Kosmos !!!
Zbijam piątkę, słucham tego z pokoju hotelowego w Gdańsku, pierwszy raz sama na wyjeździe bez dzieci od jakichś 4 lat. Bywały z babcią w wakacje, ale wtedy ja byłam w pracy, to się nie liczy :-)
Nie wiem co robiłam za pierwszym razem jak tego słuchałam. Ale tym razem jak myłam podłogę w łazience to ten odcinek tak mi siadł... I dal mi tyle do myslenia... 😮😊 Dziękuję ❤
O rany!!! Im dłużej tego słucham, tym bardziej sobie myślę, że mam dokładnie tak samo jak ty. Nie znosiłam kłótni rodziców, byłam jedynaczka, więc też nikt mnie nie nauczył, ze kłótnie są okej, więc konflikty z przyjaciółmi to dramat. Zawsze tłamszę w sobie rzeczy w obawie o konflikt z bliską osobą lub że moje uczucia kogoś skrzywdzą. Masakra!
Wczoraj nastąpił moment konfrontacji mnie z chłopakiem, z którym spotykałam się od ostatnich 3 miesięcy. Pierwsza "rozmowa" nastąpiła tydzień temu, ale to był bardziej monolog z mojej strony, a z jego takie półsłówka, którymi rzucał. Siało mi to w głowie generalnie spustoszenie, bo jestem overthinkerem, ale po tygodniu usiedliśmy, aby to przegadać. Padło parę przykrych słów z mojej strony, na zasadzie pytania. relacja zakończyła się generalnie dlatego, że jeste emocjonalnie niedojrzałą osobą, ma w głębokim poważaniu uczucia innych i bardzo się nimi bawi. Ale nigdy nie sądziłam, że zadając konkretnie pytania, po tym, jak we mnie też jakaś prawda dojrzała i ujrzała światło dzienne, on zacznie płakać. Bardzo chciałam wtedy tego chłopca przytulić, żeby poczuł, że nie rzucam mu w twarz jakimiś oskarżeniami, i mimo, że to mnie również dotknęło, staram się zrozumieć całą sytuację. Mieć jakąś perspektywę, bo uwaga: TEŻ NIENAWIDZĘ SIĘ KŁÓCIĆ. Ale staram się wyznaczać własne granicę w rellacjach. No i on odwrócił się do mnie plecami, posiedział tak chwilę, nagle wstał, pocałował mnie w czoło. Powiedział :dziękuję" i poszedł. Zdębiałam, bo nie mogłam pojąć co tu sie właśnie stało. I po tym wniosek: są ludzie, któłry dojrzewają z czymś szybciej, inni wolniej, a jeszcze inni wcale. Czy miałam świadomośc, że tak to się potoczy? Żadnej. chciałam porozmawiac, ale też... mimo tego, że nie wyszło wiem, czego oczekuje od grona swoich znajomych, jeśli nie mogę tego dostać, czyli jakiejś komunikacji.. To nie jesteśmy znajomymi. Z tą osobą łączyło mnie znacznie więcej przykrych emocji, więc wyszłam na przeciw z moją decyzją, tłumacząc dlaczego z czymś się tak czuję. W zamian dostając ciszę. Komunikacja z ludźmi jest naprawdę bardzo trudną umiejętnością i bardzo duzo zależy od drugiego człowieka. Szanuję to, ale czasem muszę się na maksa długo zastanawiać, o co dokładnie chodzi.
Cieszę się, że się tak dobrze, chociaż zaskakująco skończyło. Czasem trzeba chłopa postawić przed otwarcie wyrażonym swoim zadaniem i postawić pytanie o ro, co on czuje- chociaż idpowiedzi mogą nie być przyjemne. Mam podobną historię, ktoś się bawił moimi uczuciami i nie dawal znać, vo dalej a kontakt był codzienny i pogłębiony przez 3 miesiące... Sytuację komplikowało to, że miałam 16 lat, a on 21 :D zabrałam się do rzeczy i po kilku godzinach się okazało, że on czuje zupełnie platoniczne uczucia do mnie. Teraz wszystko już jest w moim sercu dobrze i błogosławię Boga za to, że nie jesteśmy razem. Matko iedyna xD co by to było. Życzę szybkiego zaleczenia serca i jak najmniej bolesnych porażek.
Każdy ma prawo do popełniania błędów. Mówisz o ideałach których nie ma. Dzieciom tez trzeba stawiać granice. Bo dzieci tez Ci wejdą na głowę. I radzę zamienić słowo kara na konsekwencje. Bo dzieciom trzeba stawiać granice i konsekwencje.
Jezu, tak! Z ust mi to wyjęłaś. Dziecko poza umiejętnością dbania o jego granice, należy też wyposażyć w umiejętność dbania o cudze granice i świadomość konsekwencji swoich czynów. Mam wrażenie, że z czasów, w których dziecko traktowano jak rzecz i totalnie odbierano mu podmiotowość, wpadliśmy w czasy drugiej skrajności, w której powinniśmy pozwolić dziecku dosłownie na wszystko i na każdym kroku je tylko chwalić, na wszystko co robi się godzić. Jak takie dziecko ma wejść w dorosłe życie, w którym nagle nikt nie będzie się z nim cackał, a konsekwencje będą na każdym kroku? W końcu dorośli też dostają kary! Kary grzywny, mandaty, pozbawienia wolności itd. Dziecko musi znać konsekwencje i być gotowe na ich poniesienie. Ani metody wychowawcze z lat 90. nie były dobre, ani te najnowsze nie są. Brakuje w tym jakiegoś balansu według mnie.
Mam 5 lat młodszą siostrę. Kocham ją bardzo i teraz mamy świetną relację, ale zanim Ona skończyła 18 lat, to był dramat 🙈Bardzo ciekawy odcinek, jak zawsze, dał mi do myślenia. Dzięki! ☺️ pozdrawiam Cię bardzo ciepło i najlepszego czasu z samą sobą życzę 🤗
A propos ok 12 minuty i jak się kiedyś dzieci wychowywało to nawet nie wiedziałam, żw teraz jest inna moda (praktyka)😅 Mówię to z perspektywy 32-letniej kobiety, która nie ma i nie chce mieć dzieci. Ciekawa zmiana
Nic dziwnego, że nie wiedziałaś. Ja nie mam np. kota i nie chcę mieć, gdyby mi ktoś teraz powiedział coś z kociej działki wychowania, też bym była zaskoczona
Tak sie zastanawiam czy to pokolenie robi cos jeszcze w zyciu oprocz chodzenia z terapii na terapie I roztrzasania co rodzice spierdolili w ich "childhood"
Idealnie ! Wgl może pomysł podkastu o „Syndromie Rebeki” nie wiem czy poruszałaś ten „problem” ale jak tak to proszę mnie odesłać do odcinka ;) Chwilowo borykam się z takim problemem i myślę, że nie ja jedna
Większość trzyma w sobie pretensje i żale, u mnie jest z tym jak ze sr**czką. I podobnie - pomimo, że wrażenia są niezbyt przyjemne - to jednak oczyszcza relacje
Gdy widzę takie staroświeckie metody wychowawcze, jestem rozdarta. Bo jako osoba bez dzieci chyba nie mam prawa wtrącać się w wychowanie, ale też nie powinnam akceptować złego zachowania. A nie ma nic gorszego jak tłumaczenie komuś jak może wyegzekwować coś bez krzywdzenia nikogo, a ta osoba kwituje to "no ja robię podobnie" a wcale nie.
Kiedyś czyli w latach 90? Nie wszyscy, oj, nie wszyscy 😉 Karać małe dziecko to jakby karać siebie za to że nie dajesz sobie z nim rady. Mówisz raczej o metodach o pokolenia dawniejszych. Jesteś przecież z pokolenia mojej córki. 🤔
Nie ma się co denerwować! Trzeba się cieszyć,że ma się mężczyzne, który ogarnia dziecko a Ty możesz sobie polatać ;) Oby wszyscy mężczyźni uczyli się od niego :)
Tak, Hela zapewne się cieszy, że ma dwoje rodziców, którzy potrafią się nią zająć i są za nią odpowiedzialni, co o dziwo dalej jest jakąś abstrakcją w niektórych polskich rodzinach.
Ale dziecko ma i tatę, i mamę, którzy się nim zajmują. To, że facet zajmuje się SWOIM DZIECKIEM powinno być normalną sprawą, a nie jakimś egzotycznym czynem.
Nie "trzeba sie cieszyć, że się takiego ma", tylko trzeba mądrze wybierać partnera. Tylko tyle i aż tyle. Jeśli facet po zamieszkaniu razem nie ima się prac domowych, to jakie jest prawdopodobienstwo, ze gdy dorobicie sie dziecka, bedzie sie nim zajmował fifty fifty? Z takim facetem się poważnie rozmawia, a jeśli to nic nie da to tzreba wiac, a nie w ciąże zachodzic
I nigdy nas nie zostawiaj..Słucha się z ogromną przyjemnością, tych lekcji życia.. 🙂 Jestem tutaj od jakiegoś czasu, i do przesłuchania mam dużo oo.. Do przepracowania jeszcze więcej.. Dziś mając 50 lat, myślę, że przeszłam ula la i trochę .. Małżeństwo, które powinnam zakończyć po kilku latach a nie 23, wyznaczać granice, być pewną siebie, uczyć siebie i rozpieszczać siebie, a nie dostosować się do innych, osoby które kochałam, nie siedzieć w przeszłości i myśleć dlaczego? Dlaczego on mi to zrobił?, tylko.. Dlaczego ja dałam na to przyzwolenie.. . Słuchając Pani Okuniewskiej mówię do siebie ... Kasia, ale ty dawałaś się robić.. 😁
W sumie dlaczego należy odmawiać promowania zbiórek? Tak to wyłożyłaś jakby pomoc dla umierającego dziecka była niechcianym thermomixem za który musiałaś zapłacić majątek. A czasem wystarczy wspomnieć, posta napisać, udostępnić, książkę z autografem wysłać. Zwłaszcza że często tej pomocy potrzebują twoje "przyjaciółki" idiotki. Dlaczego twoim zdaniem normalnym jest nieudzielenie pomocy? Ciekawe czy gdybyś była w podobnej sytuacj, gdybyś potrzebowała majątku na ratowanie życia dziecka, byłoby ci przyjemnie gdyby ktoś się tak i tobie wyrażał. Pozdrawiam, akwizytor.
Mam kilka znajomych, które tablice na fb maja zawalone chorymi dziecmi. I co to daje? nic. Jesli ktos udostepnia po 3 zbiorki dziennie, odbiorcy machają juz ręką. A jesli jako influ udostepnisz jedną na tydzien, jestes zawalana prośbami o tysiące innych
Ale mi się teg o dobrze słuchało i tyle przemyśleń! Ja mam tak samo! Nienawidzę się kłócić. Paraliżuje mnie kłótnia w związku, nie radzę sobie z toksycznymi ludźmi w pracy. Z ostatniej pacy musiałam odejść, właśnie przez to że inna managera (byłyśmy na tym samym grejdzie, ale ja w temacie mam większe doświadczenie), kompletnie nei zgadzała się ze wszystkim, ciągle robiła problemy, robiła po swojemu nie mając racji. Ja umiem rozmawiać tylko logicznymi argumentami w pracy i Excelem, nie potrafiłam opanować tej frustra ji która czułam, kiedy nie rozumiałam jak jej wytłumaczyć. I teraz mnie olśniło! Z moim 7 lat starszym bratem kłóciłam się całe życie. Ciągle byłam mała i głupia w jego oczach i faktycznie - w latach 90' nikt ani razu nie zapytał mnie o zdanie. A jak już coś sama mówiłam, to byłam wysmiewana. I dziwić się, że ja teraz nie umiem podjąć decyzji i kompletnie nie wiem co sama czuję! W związku boję się pokłócić, bo boję się odrzucenia. Z drugiej strony mój partner jest bardzo mądry i konsyliacyjny, potrafimy rozmawiać o wszystkim i szczerze. Ale boję się że jak przyjdzie co do czego i coś będzie nie tak, ja nawet nie będę umiała o tym powiedzieć, bo się będę bała pokłócić - czyli tak naprawdę zadbać o moje granice.
Jeśli cię kocha i jest konsyliacyjny, dacie sobie radę. Ty dasz radę.
Jeden z najbardziej wartościowych odcinków, aż szkoda, że tak krótki ! Tak dużo mega istotnych kwestii tu zawarłaś, że będę musiała kilka razy przesłuchać . Dziękuję za to co robisz!
Ps. Zazdroszczę tego uczucia na pierwszym samotnym wyjeździe :D pamiętam to jak dziś, ten luz i radość z jazdy samochodem w samotności 😂
Tego powinni uczyć już od przedszkola. Bardzo mądry temat i odcinek.
Bardzo dziękuję za twoje podcasty! Słuchając ich wyciszam się i uspokajam. Nie raz słuchanie twojego głosu uchroniło mnie przed napadem lęku 😪☺️❤️
Wspaniały podcast. Ja też się NVC oraz mam problemy z pilnowaniem swoich granic.
Ostatnio poruszałam ten temat ze swoją terapeutka
Ze relacja i schemat wychowania i określania swego zdania i stawiania się w roki mediatora/przepraszacza itd zdefiniował moje życie związek i relacje w pracy. Kosmos !!!
odcinek do wielokrotnego sluchania 🙌
Z całym odcinkiem łącze się z tobą i w 100% rozumiem, MAM TO SAMO, boję konfrontacji i kłótni 🫠
Zbijam piątkę, słucham tego z pokoju hotelowego w Gdańsku, pierwszy raz sama na wyjeździe bez dzieci od jakichś 4 lat. Bywały z babcią w wakacje, ale wtedy ja byłam w pracy, to się nie liczy :-)
Nie wiem co robiłam za pierwszym razem jak tego słuchałam. Ale tym razem jak myłam podłogę w łazience to ten odcinek tak mi siadł... I dal mi tyle do myslenia... 😮😊 Dziękuję ❤
O rany!!! Im dłużej tego słucham, tym bardziej sobie myślę, że mam dokładnie tak samo jak ty. Nie znosiłam kłótni rodziców, byłam jedynaczka, więc też nikt mnie nie nauczył, ze kłótnie są okej, więc konflikty z przyjaciółmi to dramat. Zawsze tłamszę w sobie rzeczy w obawie o konflikt z bliską osobą lub że moje uczucia kogoś skrzywdzą. Masakra!
Super odcinek, NVC warto stosować, nawet czasem bo zawsze to chyba się nie da 😉
Łooo podobną rozmowę o kłótniach miałam niedawno na terapii, totalnie podobne przemyślenia :D Mam nadzieję że wypoczniesz :)
Świetny odcinek!!! Miłego ładowania baterii 😊❤️
Piękny odcinek. Milego dnia
Wczoraj nastąpił moment konfrontacji mnie z chłopakiem, z którym spotykałam się od ostatnich 3 miesięcy. Pierwsza "rozmowa" nastąpiła tydzień temu, ale to był bardziej monolog z mojej strony, a z jego takie półsłówka, którymi rzucał. Siało mi to w głowie generalnie spustoszenie, bo jestem overthinkerem, ale po tygodniu usiedliśmy, aby to przegadać. Padło parę przykrych słów z mojej strony, na zasadzie pytania. relacja zakończyła się generalnie dlatego, że jeste emocjonalnie niedojrzałą osobą, ma w głębokim poważaniu uczucia innych i bardzo się nimi bawi. Ale nigdy nie sądziłam, że zadając konkretnie pytania, po tym, jak we mnie też jakaś prawda dojrzała i ujrzała światło dzienne, on zacznie płakać. Bardzo chciałam wtedy tego chłopca przytulić, żeby poczuł, że nie rzucam mu w twarz jakimiś oskarżeniami, i mimo, że to mnie również dotknęło, staram się zrozumieć całą sytuację. Mieć jakąś perspektywę, bo uwaga: TEŻ NIENAWIDZĘ SIĘ KŁÓCIĆ. Ale staram się wyznaczać własne granicę w rellacjach. No i on odwrócił się do mnie plecami, posiedział tak chwilę, nagle wstał, pocałował mnie w czoło. Powiedział :dziękuję" i poszedł. Zdębiałam, bo nie mogłam pojąć co tu sie właśnie stało. I po tym wniosek: są ludzie, któłry dojrzewają z czymś szybciej, inni wolniej, a jeszcze inni wcale. Czy miałam świadomośc, że tak to się potoczy? Żadnej. chciałam porozmawiac, ale też... mimo tego, że nie wyszło wiem, czego oczekuje od grona swoich znajomych, jeśli nie mogę tego dostać, czyli jakiejś komunikacji.. To nie jesteśmy znajomymi. Z tą osobą łączyło mnie znacznie więcej przykrych emocji, więc wyszłam na przeciw z moją decyzją, tłumacząc dlaczego z czymś się tak czuję. W zamian dostając ciszę. Komunikacja z ludźmi jest naprawdę bardzo trudną umiejętnością i bardzo duzo zależy od drugiego człowieka. Szanuję to, ale czasem muszę się na maksa długo zastanawiać, o co dokładnie chodzi.
Cieszę się, że się tak dobrze, chociaż zaskakująco skończyło. Czasem trzeba chłopa postawić przed otwarcie wyrażonym swoim zadaniem i postawić pytanie o ro, co on czuje- chociaż idpowiedzi mogą nie być przyjemne. Mam podobną historię, ktoś się bawił moimi uczuciami i nie dawal znać, vo dalej a kontakt był codzienny i pogłębiony przez 3 miesiące... Sytuację komplikowało to, że miałam 16 lat, a on 21 :D zabrałam się do rzeczy i po kilku godzinach się okazało, że on czuje zupełnie platoniczne uczucia do mnie. Teraz wszystko już jest w moim sercu dobrze i błogosławię Boga za to, że nie jesteśmy razem. Matko iedyna xD co by to było.
Życzę szybkiego zaleczenia serca i jak najmniej bolesnych porażek.
Każdy ma prawo do popełniania błędów. Mówisz o ideałach których nie ma. Dzieciom tez trzeba stawiać granice. Bo dzieci tez Ci wejdą na głowę. I radzę zamienić słowo kara na konsekwencje. Bo dzieciom trzeba stawiać granice i konsekwencje.
Jezu, tak! Z ust mi to wyjęłaś. Dziecko poza umiejętnością dbania o jego granice, należy też wyposażyć w umiejętność dbania o cudze granice i świadomość konsekwencji swoich czynów. Mam wrażenie, że z czasów, w których dziecko traktowano jak rzecz i totalnie odbierano mu podmiotowość, wpadliśmy w czasy drugiej skrajności, w której powinniśmy pozwolić dziecku dosłownie na wszystko i na każdym kroku je tylko chwalić, na wszystko co robi się godzić. Jak takie dziecko ma wejść w dorosłe życie, w którym nagle nikt nie będzie się z nim cackał, a konsekwencje będą na każdym kroku? W końcu dorośli też dostają kary! Kary grzywny, mandaty, pozbawienia wolności itd. Dziecko musi znać konsekwencje i być gotowe na ich poniesienie. Ani metody wychowawcze z lat 90. nie były dobre, ani te najnowsze nie są. Brakuje w tym jakiegoś balansu według mnie.
Asia, dziękuje Ci za ten odcinek.
Super ważny odcinek - będę do niego wracać! Dzięki Asia!
Mam 5 lat młodszą siostrę. Kocham ją bardzo i teraz mamy świetną relację, ale zanim Ona skończyła 18 lat, to był dramat 🙈Bardzo ciekawy odcinek, jak zawsze, dał mi do myślenia. Dzięki! ☺️ pozdrawiam Cię bardzo ciepło i najlepszego czasu z samą sobą życzę 🤗
A propos ok 12 minuty i jak się kiedyś dzieci wychowywało to nawet nie wiedziałam, żw teraz jest inna moda (praktyka)😅 Mówię to z perspektywy 32-letniej kobiety, która nie ma i nie chce mieć dzieci. Ciekawa zmiana
Nic dziwnego, że nie wiedziałaś. Ja nie mam np. kota i nie chcę mieć, gdyby mi ktoś teraz powiedział coś z kociej działki wychowania, też bym była zaskoczona
@@agnieszka9592 ale nie byłaś też nigdy małym kotkiem, a dzieckiem kiedys tak😇
@@monikakowalik5496 ale nie pamietam nic dotyczącego metod wychowawczych ze swojego dziecinstwa xD
Nareszcie nowy odcinek
Właśnie uświadomiłam sobie dlaczego tak bardzo boję się podejmować samodzielne decyzje.
Asia, to jest zajebisty odcinek, dokładnie te sprawy mam na tapecie. Komunikacja jest na maksa trudna:)
Tak sie zastanawiam czy to pokolenie robi cos jeszcze w zyciu oprocz chodzenia z terapii na terapie I roztrzasania co rodzice spierdolili w ich "childhood"
Tak
mój mąż mówi, że można się zgodzić, iż nie jest się zgodnym ... szkoda, tylko, ze ze mną jemu to nie zawsze wychodzi 😂 dobrego odpoczynku ❤️
Super temat i bardzo potrzebny. Wymaga to dużej pracy ale jakie są fantastyczne efekty jeśli się rozumie pewne rzeczy.
💗
Idealnie ! Wgl może pomysł podkastu o „Syndromie Rebeki” nie wiem czy poruszałaś ten „problem” ale jak tak to proszę mnie odesłać do odcinka ;) Chwilowo borykam się z takim problemem i myślę, że nie ja jedna
♥️
Hey, polecasz kogoś na kurs indywidualny/ grupowy NVC? (najlepiej zdalnie)
Większość trzyma w sobie pretensje i żale, u mnie jest z tym jak ze sr**czką. I podobnie - pomimo, że wrażenia są niezbyt przyjemne - to jednak oczyszcza relacje
Gdy widzę takie staroświeckie metody wychowawcze, jestem rozdarta. Bo jako osoba bez dzieci chyba nie mam prawa wtrącać się w wychowanie, ale też nie powinnam akceptować złego zachowania. A nie ma nic gorszego jak tłumaczenie komuś jak może wyegzekwować coś bez krzywdzenia nikogo, a ta osoba kwituje to "no ja robię podobnie" a wcale nie.
Okuniewska jesteś genialna, dzięki!
Kiedyś czyli w latach 90? Nie wszyscy, oj, nie wszyscy 😉 Karać małe dziecko to jakby karać siebie za to że nie dajesz sobie z nim rady. Mówisz raczej o metodach o pokolenia dawniejszych. Jesteś przecież z pokolenia mojej córki. 🤔
Nie ma się co denerwować! Trzeba się cieszyć,że ma się mężczyzne, który ogarnia dziecko a Ty możesz sobie polatać ;) Oby wszyscy mężczyźni uczyli się od niego :)
Tak, Hela zapewne się cieszy, że ma dwoje rodziców, którzy potrafią się nią zająć i są za nią odpowiedzialni, co o dziwo dalej jest jakąś abstrakcją w niektórych polskich rodzinach.
Ale dziecko ma i tatę, i mamę, którzy się nim zajmują. To, że facet zajmuje się SWOIM DZIECKIEM powinno być normalną sprawą, a nie jakimś egzotycznym czynem.
@@sennosc niestety wydaje mi się, że jeszcze trochę nam brakuje do takiego stanu rzeczy. "Tata pomaga przy dziecku" słyszy się na każdym kroku. Dramat
Nie "trzeba sie cieszyć, że się takiego ma", tylko trzeba mądrze wybierać partnera. Tylko tyle i aż tyle. Jeśli facet po zamieszkaniu razem nie ima się prac domowych, to jakie jest prawdopodobienstwo, ze gdy dorobicie sie dziecka, bedzie sie nim zajmował fifty fifty? Z takim facetem się poważnie rozmawia, a jeśli to nic nie da to tzreba wiac, a nie w ciąże zachodzic
@@agnieszka9592 so true :)
tak, tak ustępuj, to potem będzie zdziwko, że śmiałaś powiedzieć własne zdanie ...
Adoptuj mnie :D
I nigdy nas nie zostawiaj..Słucha się z ogromną przyjemnością, tych lekcji życia.. 🙂 Jestem tutaj od jakiegoś czasu, i do przesłuchania mam dużo oo.. Do przepracowania jeszcze więcej.. Dziś mając 50 lat, myślę, że przeszłam ula la i trochę .. Małżeństwo, które powinnam zakończyć po kilku latach a nie 23, wyznaczać granice, być pewną siebie, uczyć siebie i rozpieszczać siebie, a nie dostosować się do innych, osoby które kochałam, nie siedzieć w przeszłości i myśleć dlaczego? Dlaczego on mi to zrobił?, tylko.. Dlaczego ja dałam na to przyzwolenie.. . Słuchając Pani Okuniewskiej mówię do siebie ... Kasia, ale ty dawałaś się robić.. 😁
W sumie dlaczego należy odmawiać promowania zbiórek? Tak to wyłożyłaś jakby pomoc dla umierającego dziecka była niechcianym thermomixem za który musiałaś zapłacić majątek. A czasem wystarczy wspomnieć, posta napisać, udostępnić, książkę z autografem wysłać. Zwłaszcza że często tej pomocy potrzebują twoje "przyjaciółki" idiotki. Dlaczego twoim zdaniem normalnym jest nieudzielenie pomocy? Ciekawe czy gdybyś była w podobnej sytuacj, gdybyś potrzebowała majątku na ratowanie życia dziecka, byłoby ci przyjemnie gdyby ktoś się tak i tobie wyrażał. Pozdrawiam, akwizytor.
Chyba chodziło o sytuację, gdy takich próśb są setki, a nawet tysiące, i rozpromowanie ich przekracza jej możliwości.
Mam kilka znajomych, które tablice na fb maja zawalone chorymi dziecmi. I co to daje? nic. Jesli ktos udostepnia po 3 zbiorki dziennie, odbiorcy machają juz ręką. A jesli jako influ udostepnisz jedną na tydzien, jestes zawalana prośbami o tysiące innych