Velikost videa: 1280 X 720853 X 480640 X 360
Zobrazit ovladače přehrávání
Automatické přehrávání
Přehrát
Alljit แอปพลิเคชันเพื่อหัวใจ 💓พร้อมเป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับคุณ พูดคุยระบาย เรียนรู้วิธีฮีลตัวเอง กับ Alljit ฟรีดาวน์โหลดของ iOSapps.apple.com/th/app/alljit/id1549529345?l=thดาวน์โหลดของ Androidplay.google.com/store/apps/details?id=com.alljit
ตอนเด็กโดนเอาไปอยู่บ้านเพื่อนแม่บ้าง บ้านป้าบ้าง ภาพจำของตัวเองคือตอนที่เอาเรามาส่ง แล้วพวกเค้าขับรถกลับไป ทิ้งเราให้ร้องไห้แทบใจจะขาด และมีภาพจำในคืนที่อยู่บ้านเพื่อนแม่ ที่เป็นบ้านไม้2 ชั้น ต้องลงมาขั้นล่างคนเดียว เพื่อเข้าห้องน้ำในความมีด ห้องน้ำเก่าๆแวดล้อมด้วยแมลงมุมและใยของมัน มีหุ่นโชว์เสื้อที่ถูกถอดหัวแขนวางทิ้งไว้ มันน่ากลัวมากในตอนนั้น การไปอยู่บ้านป้าที่มีลูกชายโตกว่าเรา3 คน โดนแกล้งเพราะเราเป็นเด็กผู้หญิง โตขึ้นกลับมาอยู่กับพ่อ-แม่ แต่ไม่รู้สึกผูกพันธ์กับครอบครัวหรือคนที่แวดล้อม กับพี่น้องก็เหมือนไม่สนิทไม่รักกัน เพื่อนมีคบได้ แต่ก็แบบห่างๆ ชอบอยู่คนเดียวมีโลกส่วนตัวสูงมากกกกก คิดเองทำเองถูกบ้างผิดบ้าง บางครั้งรู้สึกอ้างว้าง แต่จะคุยจะเล่าจะปรึกษากับใครก็ไม่มีความไว้วางใจกับใครเลย
ขอให้คุณได้รู้ว่า ชีวิตวันข้างหน้าดีกว่าวันเวลาในอดีตเสมอ คุณต้องมีอนาคตที่ดีได้แน่นอน
@@Mbk-kl6or 💕💕💕
เป็นเหมือนกันเลย ตอนเด็กพ่อแม่ไปฝากไว้บ้านย่า และชอบทิ้งเราบ่อยๆ ตอนเราเผลอก็หนีกลับ จนกลัวที่จะไปบ้านย่าร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่บ่อยๆ โตมาก็รู้สึกไม่ได้ผูกพันกับที่บ้านมาก มีปัญหาจะไม่เล่า เพราะรู้สึกว่าตัวเองผ่านมาได้เองตั้งแต่เด็กๆ รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่บ่อยๆ กลัวถูกทิ้ง กลัวว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับใคร แม้กระทั่งครอบครัวเอง
มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ❤
@@alljit2899 💕💕💕
เคยเจอในวัยเด็ก ทำขอสอบไม่ผ่านวิชาภาษาไทย โดนตีตามจำนวนข้อที่ไม่ผ่านข้อละที ต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนในลานอเนกประสงค์ เจ็บจนมือแดงและสั่น จำได้ขึ้นใจ จนทุกวันนี้ไม่ชอบอาชีพครูเลย รู้สึกว่าเป็นอาชีพที่มีแต่คนไม่โอเค บ้าอำนาจ พอโตมาก็ฝังใจนะ ทำไมตอนนี้ต้องตีเราขนาดนั้น การตีไม่ได้ทำให้เราเข้าใจในข้อนั้นๆที่ทำผิดได้เลย แต่มันกลับดูเป็นการระบายอารมณ์ของครูเท่านั้น แล้วบอกเราว่าเธอไม่ตั่งใจเรียน เธอเลยต้องเจ็บตัวและทุกวันนี้ไม่เคารพอาชีพนี้เลย … แค่เราทำแบบฝึกหัดไม่ผ่านทำไมต้องทำเราเราเจ็บปวดขนาดนั้นอะ ทุกวันนี้ยังไม่ลืมเลย ตอนนั้นเรา10ขวบ ตอนนี้26ละ
เนาะ ครูส่วนใหญ่มันทำไมทำงี้อ่ะ ไม่ชอบเหมือนกัน
ครูแบบนี้ไม่ดีเลย
เเทนที่จะลิสมาว่า ที่ไม่ผ่านเรื่องอะไรบ้าง เเล้วสอนเสริมเข้าไป ไม่น่าตีเด็กเลย
เจอความรุนแรงมาตั้งแต่เด็ก ทำอะไรผิดไม่ว่าเล็กหรือใหญ่โดนลงมือตลอด ไม่มีเหตุผล ไม่มีคำปลอบโยน ทนอยู่กับอารมณ์แรงๆ จนเกือบเอามาใช้กับลูกๆ แต่เดี่ยวนี้มีอะไรดีๆให้ฟัง ให้อ่าน ทำให้เราคิดได้ ไม่อยากให้ภาพนั้นเกิดขึ้นกับลูกวนเวียนซ้ำไปไม่รู้จบอีก ทุกวันนี้อาจจะยังมีบ้างด้วยเพราะอารมณ์ที่ติดมาแต่ก็ยับยั้งได้ ใช้เหตุและผลมากขึ้น
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ❤
เราพึ่งรู้ว่าตัวเองมีแผลทางใจตั้งแต่เด็กตอนเรียนจบนี่แหละ เอาจริง ๆ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีความรู้สึกนี้ รู้สึกตัวเองเป็นคนจัดการกับความรู้สึกได้ดี เป็นคนไม่ค่อยคิดมาก ไม่ค่อยคาดหวัง มองโลกในแง่ดีมาก ๆ พอโตขึ้น เวลาเรานึกถึงเรื่องใดเรื่องนึงไรือเหตุการณ์ที่ทำให้เราคิดถึงเรื่องนี้ ๆ นั้น ๆ มันทำให้เราร้องไห้ เจ็บปวด เวลาเล่า หรือ วกขึ้นมาเราก็จะเริ่มสะอื้น ร้องไห้เลย ด้วยความที่น้องชายเราเกิด ตอนเรา ป.3 แม่เราก็อารมณ์รุนแรงตีเรา ว่าเราดุเรา คือไม่ได้เล่นกับเราเหมือนแต่ก่อน ทุกอย่างจากที่แม่เคยทำให้เราต้องทำเอง เหมือนดูแลตัวเองแบบ 100% นั่งเล่นแต่กับตุ๊กตาเพราะพ่อก็ทำงานอะไรนิดหน่อยก็ตีเราว่าเรา เราแอบคิดว่าเราก็เก่งนะ ที่โตมาได้เข้มแข็งขนาดนี้ เราโตมาแบบไม่เคยมีใครเข้าใจเราเลย เราไม่เคยขออะไรแล้วได้ แม่ดูแลแต่น้องจนถึงปัจจุบันแม่ก็ดูแลดี เราโตมาแล้วเห็นก็อิจฉาน้อง ว่าทำไมทั้งหมดที่ผ่านมา จากตอนนี้มองไปตรงนั้นเราเด็กมาก ๆ แต่ทำไมไม่มีใครดูแลเราเลย เราก็สงสัยมาตลอด ว่าทำไม ตัเงแต่จำความได้ เราไม่เคยขอความช่วยเหลือจากเขาเลย เราแก้ปัญหาเองตลอด เราเคยไม่กล้าขอเงิน ไม่กล้าขออะไรกับเขา เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก อาจจะชินไปเอง โตมา มันเป็นบาดแผลทางใจมาก ๆๆๆๆ มันจุกในอก มองไปกี่ครั้งก็ยังเจ็บปวดทุกครั้ง แต่ก็ขอบคุณตัวเองที่เติบโตมาอย่างดีและเข้มแข็งมาก ๆไม่นานมานี้แม่ก็คงรู้ เขาก็ขอโทษเราเขาบอกถ้าย้อนกลับไปได้เขาคงไม่ทำแบบนั้น เขาไม่มีประสบการณ์ เหมือนเราจะดีขึ้นนะ แต่สุดท้ายบาดแผลก็ยังเป็นรอยแผลเป็น ตอนพิมเล่าในนี้เรายังร้องไห้อยู่เลย อะไรที่เกิดขึ้นแล้วมันแก้ไขไม่ได้หรอก
ขอเป็นกำลังใจให้โดนมาเหมือนกัน แต่ไปฟังหมอประเวชจิตแพทย์มารู้สึกดีขื้น( ปดล็อกปลมคล้างใจในวัยเด็ก)
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไม่สามารถฟังเทปนี้ข้างนอกได้ ต้องกลับมาฟังที่บ้าน เพราะว่าฟังไปน้ำตาไหลไป มันเจ็บปวดมันคือฝันร้ายจริงๆ
กอดๆนะคะ💙
เป็นคนไม่ไว้ใจใครเลยค่ะกระทั่งพ่อแม่ ชอบคิดว่าคนที่เข้ามารักเราต้องหวังผลประโยชน์จากเรา คงเพราะความรักจากพ่อแม่ที่เคยรู้จักก็เป็นความรักที่หวังผล เลยไม่คิดว่าบนโลกนี้จะมีใครรักเราจริงๆค่ะ😂
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
ที่พูดมา ก็ถูกนะครับ แต่ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจมันไม่ได้หายไปง่ายๆ ถึงอยากยอมรับแต่ก็ทำไม่ได้
❤️❤️
ใช่ค่ะ แผลใจหายยากมากจริงๆ
พ่อแม่ทะเลาะกันจนหนีไปคนละทางปล่อยให้เราต้องไปอยู่กับตายาย โดนย่าด่าโดยไร้สาเหตุ โดนแม่ตีเพราะอารมณ์ร้ายโมโหเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย ฯลฯ เรื่องนี้ดีมากๆค่ะ ขอบคุณที่ทำพลอตแคสนี้ให้ได้ฟังนะคะ ช่องนี้ดีมากเลย ขอบคุณนะคะ♥️♥️
ชีวิตคุณต้องดีขึ้นกว่านี้แน่ ขออวยพร
ขอบคุณมากๆเช่นกันนะคะ❤️
ช่วงประถมในวัยเด็กของผม มีเพื่อนกลุ่มนึงที่จะแกล้งบูลลี่ผมอยู่เป็นประจำ ด้วยความที่ผมเนิร์ดติ๋มๆเรียนเก่งในระดับช่วงนั้นและยังเป็นลูกครูด้วย เคยมีเรื่องจนทะเลาะวิวาทกันด้วย ถ้าให้เปรียบเทียบง่ายๆ คือเหมือนในหนังเลยครับ ที่เด็กเนิร์ดใส่แว่นถูกแก๊งไอ่อ้วนที่เป็นหัวโจกแกล้งบูลลี่สารพัด เพื่อนคนอื่นๆก็เล่นกับผมปกติ แต่เวลาแก๊งนี้มาแกล้งผม เขาจะไม่ยุ่งกับผมเลย มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อนไม่มีแก๊งค์ จนจบประถมเข้ามัธยม ผมก็ย้ายไปเรียนในเมือง ตอนนี้ผมเข้าสู่ช่วงวัยกลางคนแล้ว ผมยังจำได้ดีครับ มันกลายเป็นความรู้สึกไม่ชอบพวกนั้นไปเลย จะเรียกเกลียดก็ได้ครับ ไม่อยากเจอไม่อยากสุงสิงด้วยเลย ถึงจะแยกย้ายกันไป แต่ขอให้อย่าเจอกันอีกเลย ทั้งหมดที่เล่ามา อยากจะบอกว่าเรื่องของเพื่อนก็เป็นสาเหตุนึงเช่นกันครับที่สามารถสร้างแผลใจ บางทีมันส่งกระทบต่อการจะคบใครเลย อาจจะทำให้กลายเป็นคนเก็บตัวไปเลยก็ได้ครับ 😢
แอดเป็นกำลังใจให้น้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
เท่าที่เจอมาตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน สถาบันครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญมากที่สุดจริงๆ มันเป็นจุดเริ่มต้นของหลายๆเรื่อง.. ทุกคนล้วนมีปัญหาของตนเอง อยู่ที่จะมากหรือน้อย จะจัดการปัญหาได้หรือไม่ เราควรรักตัวเองให้มากๆ ชีวิตยังอีกยาวไกล ทำชีวิตเราให้ดี คิดบวกเยอะๆ อย่าเอาอดีตมาเป็นปมบั่นทอนจิตใจตัวเอง หรือเอาคำพูดคนอื่นมาตัดสินชีวิตเรา เป็นกำลังใจให้ทุกคนน้าา สู้ๆ❤❤❤❤❤
เป็นกำลังใจให้เช่นกันน้า😊
แค่ที่พูดมา5ข้อ โดนไปแล้ว4ข้อ...แย่กว่าการที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร คือการที่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเพราะอะไร แต่เรากลับทำอะไรไม่ได้เลย แถมยังถูกมองว่าแปลกแยกอีกต่างหาก แต่เราก็ชินแล้วค่ะ เราเป็นทุกอย่างที่พูดมา เราโอเค🙂
เหมือนกันครับ คุณไม่ได้โดดเดี่ยว...เพราะอะไรรู้ไหม...ผมเป็นเเบบคุณ
ลองฟังช่อง krappy childhood fairy ดูนะคะ เป็นนักบำบัดผู้เชี่ยวชาญเฉพาะ คือเชี่ยวชาญเรื่องนี้มากกว่าจิตแพทย์ทั่วไป เราเป็นแรงมากก็ยังดีขึ้น
+1 จริงที่สุด😭😭😭
คุณก็เป็นเหมือนฉัน ฉันรู้ว่าไม่โอเคหรอก ยอมรับว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร ซักวันต้องมีวันที่ดีนะ เราต้องเจอสิ่งดีๆแน่นอน ขออวยพร
เราก็มีบาดแผลในใจ ตอนเด็กมันเจ็บปวดทุกครั้งเวลาที่นึกถึง ชอบโดนแม่ตีแรงๆด่าแช่งแรงๆตลอดทั้งที่ไม่ได้ทำไรผิดมากยกตัวอย่างลืมเก็บผ้าที่ตาก บางทีไปเที่ยวเล่นบ้านเพื่อนละกลับมาตอนเย็น ความผิดเล็กน้อยแต่ฟาดด้วยไม้กวาด ไม้แขวนเสื้อ โดนดึงผม ถีบ สารพัด ร้องไห้กลัวจ่นฉี่แตกยังไม่หยุดตี เป็นเด็กทำไรไม่ได้ร้องไห้อย่างเดียว บางทีตีคนเดียวไม่พอไปเรียกพ่อมาช่วยตีอีก ในใจตอนนี้ไม่อยากโดนทำร้ายอีก ใครทำจะไม่ยอมเด็ดขาด อยากปกป้องตัวเองบ้างในตอนที่โตช่วยเหลือตัวเองได้
ฟังก่อนนอนแทบทุกวันเลยค่ะ เวลาฟังแล้วรู้สึกปลดปล่อยยังไงไม่รู้ ขอบคุณสำหรับคลิปดีๆนะคะ♡
ขอบคุณที่เข้ามาฟัง Alljit นะคะ❤️
ในวัยเด็ก หากได้พบสิ่งดีดี จะโตมาใจมีคุณภาพ แต่จะมีเด็กกี่คนในโลกนี้จะได้พบครอบครัวที่เรียกว่าดีมี่พ่อแม่ที่ พูดจาดี ส่วนเรามีสิ่งดีดีคือพ่อและยาย แต่เรามีแม่ที่ไม่ได้ไห้ความรักเอ็นดูเหมือนพี่น้องที่อม่แสดงให้เห็น นั้นคือแผลในใจใด้รับความเอาใจใส่ที่ไม่เท่าเทียม.ตนถึงวันนี้แม่ยังไม่แสดงออกว่ารักห่วง.แต่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร.สิ่งคนที่เอาใจใส่ใด้จากไปแล้วแต่พยามคิดถึงในสิ่งดีดีที่ท่านทั้งสองมอบให้เป็นกำลังใจให้ตัวเองxx
ช่วงประมาณ5-6ขวบเป็นวัยที่เราโดนขังห้องมืดบ่อยจนเห็นภาพหลอนในที่มืด(ยังไม่รวมการทำโทษด้านอื่นๆนะเนี่ย) แล้วเวลาโดนขังจะโดนอดข้าว+แก้ผ้าด้วย โดนรอบนึงจะประมาณ2-3วัน ทำเราติดนิสัยกินทุกอย่างที่หาได้เพราะกลัวว่าเดี๋ยวโดนขังห้องมืดแล้วจะหิว กินทุกอย่างถึงขั้นกินแมลง ข้าวเน่า ซากสัตว์ หรือพวกของที่เสียแล้วที่เขาทิ้งลงถังขยะไว้ 10กว่าปีผ่านมา กลายคนที่บางครั้งก็กินเยอะมากก บางครั้งก็ไม่กินข้าวเลยเกิน3วัน แยกแยะข้าวที่ยังดีอยู่กับข้าวที่เน่าแล้วไม่ได้ แล้วก็กลัวการแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น แต่หนักสุดคือคิดว่าการลงโทษที่รุนแรงแม้เป็นความผิดเล็กน้อยก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เคยกลัวการถูกรักเพราะคิดว่าจะเป็นแบบที่พ่อแม่ทำกับเราแล้วบอกว่ารัก ยังดีที่มีคนมาสอนให้รู้ว่าการถูกรักจริงๆเป็นยังไง เลยเป็นมนุษย์มากขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ ถึงจะบิดๆเบี้ยวๆอยู่ก็ตาม
พ่อชอบกินเหล้าเมาแล้วตีแม่และทุ่มจักรยานใส่เราทำให้โตมาเข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได้เลย ถ้าถูกกดดันมากจะสติแตกและใช้ความรุนแรง ทุกวันนี้ต้องทรมานโรคแพนิคซึมเศร้า
ตอนเด็กหนูเจอแต่เรื่องแย่มาเยอะมากเลยคะ จนหนูเป็นโรคซึมเศร้า หนูเป็นซึมเศร้าตั้งแต่อายุ15ปีจนตอนนี้หนู27ปีแล้วคะ หนูไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยคะ ไม่ใช่ว่าหนูไม่อยากเล่าไม่อยากระบายนะคะ เพราะไม่มีใครรับฟังหนูเลย มีแต่โดนตำนิ หนูเลยเป็นคนเก็บกด เวลาโดนเปรียบเทียบต่อหน้า หนูก็ได้แต่ยิ้มและหัวเราะ แม้ในใจมันจะเจ็บปวดมากก็ตามคะ เพราะคนที่มักเปรียบเทียบหนูเป็นคนในครอบครัว พอเจอแบบนี้มากๆมันเลยทำให้หนูเป็นคนเก็บตัว ไม่เข้าสังคม ไม่อยากพบเจอใคร อยากอยู่ในห้องมืดๆคนเดียว พอมีเรื่องอะไรกระทบจิตใจ ภาพเหตุการณ์ต่างๆที่หนูได้เจอมามันลอยมาเลยคะ และ หนูมักจะทำร้ายตัวเองบ้างหรืออยากฆ่าตัวตายบ้าง มันเป็นแบบนี้ช้ำแล้วช้ำเล่า ทุกวันนี้นี้หนูทรมานกับการใช้ชีวิตมากเลยคะ ชีวิตที่ไม่มีใครต้องการ มีแต่โดนว่าโดนตำนิ หนูอยากระบายเรื่องที่หนูเจอกับใครสักคนที่ยอมรับฟังและเข้าใจหนู บาดแผลข้างนอกอาจจะหายไม่มีรอยแผลเป็นให้เห็น แต่บาดแผลข้างในไม่มีวันจางหายไปใหน.ขอบคุณมากนะคะ.
เป็นกำลังใจให้ค่ะการระบายเป็นการท่ายเทความอัดอั้นภายในจิตใจแต่คนที่เราจะระบายด้วยคนนั้นต้องเป็นคนที่มีจิตใจเมตตาเอื้อเฟื้อเผื่อมีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นคือพูดง่ายๆคนคิดบวกนั้นแหล่ะบางคนที่เราระบายด้วยเขาไม่คิดร้ายกับเราแต่เป็นเพราะว่าเขาไม่เข้าใจสิ่งที่คุณเจอมันแย่ขนาดไหนคนส่วนใหญ่พอเล่าหรือระบายให้ฟังแล้วเขาเอาแต่สอนแต่ตัดสินเราเราแค่ต้องการกำลังใจและเป็นผู้ฟังที่ดีโดยเฉพาะโรคซึมเศร้าต้องให้กำลังใจโดยถูกวิธีแต่คนอื่นที่ตัดสินคนที่เป็นซึมเศร้าว่าเป็นโรคประสาทมันไม่ใช่พอใด้ยินว่าเป็นซึมเศร้าหาว่าเราป่วยแย่ยิ่งกว่าเดิมอีกถ้าหาคนที่ไว้ใจและเป็นที่ระบายไม่ใด้ให้ปรึกษานักจิตวิทยาเขาจะไม่ตัดสินเราเขาจะนั่งฟังเราระบายและเป็นคำแนะนำและเป็นกำลังใจให้โดยถูกวิธีเราจะไม่รู้สึกแย่เราก็คนหนึ่งที่เป็นซึมเศร้าและประสบปัญหาชีวิตครอบครัวรุณแรงเป็นกำลังใจให้นะคะ
@@namreynolds9553 ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้เช่นกันคะ
เป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกันเลยค่ะ ทุกวันนี้ทรมานมาก ต้องอดทนมากเช่นกัน ซักวันชีวิตต้องดีให้ได้นะคะ เราสู้ไปด้วยกันนะ หนูอายุ22ปี
@@Mbk-kl6or ชักวันน้องต้องได้ดีแน่นอนคะ สู้ๆนะคะ พี่เป็นกำลังให้ให้นะคะ
พ่อแม่แท้ๆทิ้งเราไปตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่แยกทางกัน เราไม่มีภาพจำเกี่ยวกับพ่อแม่เลย มีแค่รูปแม่(ตอนนั้นเราเรียนชั้นประถมเราเขียนในรูปใบนั้นว่า อยากเจอแม่สักครั้ง แม่อยู่ไหน มันจะดีแค่ไหนที่แม่กลับมาหา และพอตอนเราอายุ17ปี อยู่ๆวันนึงตอนกลับมาจากบ้านเพื่อนก็เห็นรถเก๋งที่ไม่คุ้นเลยมาจอดหน้าบ้าน และผู้หญิงคนนั้นก็คือแม่แท้ๆของเราเอง ความรู้สึกตอนนั้นก็คือ อ๋อนี่หรอคือแม่ของเรา หน้าแม่เป็นอย่างนี้เหรอ เราไม่ชินไม่ตื่นเต้นเหมือนที่มันควรจะเป็นเลย หลังจากนั้นแม่ก็นานๆจะมาหาที และก็หายไปเลย และเราก็มารู้ข่าวว่าแม่เข้ารพ.อาการหนัก แต่ ณ เวลานั้นเราไปหาแม่ไม่ได้เลย ไม่นานแม่ก็เสียด้วยโรคมะเร็ง (สำหรับเราโลกที่ไม่มีพ่อแม่มันน่ากลัวที่สุดมันดูไม่สดใส เห็นเพื่อนวัยเดียวกันมีพ่อแม่มารับส่งลูกที่โรงเรียนในใจมันยิ่งว้าวุ่นไปเลย ในกระดาษตอนสมัครเข้าเรียนก็ยังต้องเขียนว่าพ่อแม่หย่าร้างแยกกันอยู่ แต่ก็ขอขอบคุณท่านที่ทำให้เกิดมามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้) ขอให้แม่ได้พบเจอแต่สิ่งที่ดีงามที่ตรงนั้น ถึงเราจะไม่สนิทกันก็ตาม แต่ความเป็นแม่ลูกของเรายังอยู่ รักแม่
ฉันแม่กับพ่อก็หย่ากัน แยกกันฉันมาอยู่กับแม่ตั้งแต่2ขวบ แต่ก็ต้องพรากจากแม่มาอยู่กับตายาย แม่มีผัวใหม่ลูกใหม่
แอดเป็นกำลังใจให้เสมอน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
อยากให้คนเชื่อใจคนได้ เปิดรับที่แตกต่าง แสดงออกแบบที่ถูกตอบสนองเท่าเทียม ไม่ลำเอียง
และได้ทำสิ่งที่มีความสุขของตัวเอฃได้ ถ้าไม่เดือดร้อนใคร ก็อย่าไปรุมตัดสินเขาว่าเขาด้วยมุมมองของพวกคุณ
นึกถึงวัยเด็ก เราติด คุณตา คุณยาย มากกว่าแม่เรา .. เราโตมาไมารู้สึกรับรู้ถึงคำว่าพ่อ เพราะแม่จับแยกออกมา เอาเราไปอยู่กับตายาย ตอนเด็กๆ เราต้องไปอยู่เชียงใหม่ กับ น้าตายาย เราเข้ากับเพื่อนไม่ได้ ทำให้ไม่อยากไปโรงเรียน เราพูด คำเมืองไม่เป็น เขาหาว่าเรา ปันยาอ่อน สมองพัฒนาช้า เราได้รับแต่ความสุขทางวัตถุนะ เขาตามใจเราทุกอย่างที่ซื้อได้ด้วยเงิน ทางใจก็บ้างอะรักแบบตายาย น้ารักหลาน แม่เราเริ่มมีพ่อเลี้ยงเข้ามา เราไม่ชอบเท่าไหร่แต่แม่เราก็ยัดเยียดให้เราอะนะ พยามจับเราแยก พรากเรา จาก คุณตา เราจะเป็นคนที่ติดคุณตามาก เราร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากไปโรงเรียน คุณตามาหาเราแม่ก็ไล่ไป เราก็ตามไปเขาก็ลากเราเข้าบ้านทุบตีสารพัด เป็นสิ่งที่เรามีภาพจำแย่ๆกับแม่ เรื่องพ่อ เราก็มารู้ความจริงว่า พ่อยังมีชีวิตและใกล้จะเสียชีวิตแล้วช่วงยังเล็กเราถามถึงพ่อเราเตรียมอนุบาลก็โดนแม่ตบหน้า แม่บอกว่าพ่อเราตายไปแล้ว อย่าถามอีก .. พอเราอายุ25 มารู้ความจริงที่ไม่ใช่ ก็รู้สึกติดลบกับแม่อีก แม่ชอบสัญญากับเราและไม่ให้ในสิ่งที่ได้สัญญาไว้ ทุกเรื่อง แต่กับน้องต่างพ่อนั้น แม่เอาความสุขไปให้ตรงนั้นมากกว่า เราไม่แคร์เรื่องลำเอียงหรอก เราเย็นชากับเรื่องนี้ไปแล้ว เขาพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเรา พ่อเรา ความสุขที่เราอยากมี ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราอยากเป็นอยากไป อยากทำเขาไม่เคยเปิดโอกาสให้เรา ดีแต่ว่าเราโง่ อยู่แค่นี้ดีแล้วไม่เคยสนับสนุน ทางใจ ความมั่นใจในตัวเอง ทุกคำพูดการกระทำของเขาทำให้เรารู้สึกว่าด้อยค่าตัวเอง หวังว่าชาตินี้ ขอให้ชดใช้กันให้หมดนะ ถือว่าเรามาเป็นตัวรองรับอารมณ์เขาแทนพ่อเรา … ขอบพระคุณที่เปิดพื้นที่ให้ระบาย ขนาดพิมพ์เรายังรู้สึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างมันเพิ่งเกิดขึ้นอยู่เลย เราคงฝังใจมากกับแม่ เราพยามให้อภัยเขานะ แต่ทำไม มันทำไม่ได้ซักมี ;( เขาคือแม่ แต่เราโกรธ แค้นเขามาก เขาก็ดีกับเราเราคิดเสมอไม่มีแม่เราไม่มีวันนี้พยามเอาความดีแม่มาหักลบมันก็ไม่ได้ มันยังรู้สึกโกรธเกลียด ไม่หาย คิดเสมอว่าที่เราต้องเจอไรแย่ๆ รับเวรกรรมเสียชื่อก็เพราะเขา นำพามาทั้งนั้น เขาเอาเรื่องปัญหาเข้ามาในบ้าน เขาทำไมไม่คิดว่าเราเป็นลูกบ้าง ก่อนทีเขาจะทำทุกอย่าง ทำไมไม่คิดไม่รู้สึกผิดก่อนทำ !! เฮ้อ บุพการี
บาดแผลในใจแม่ เลยมาระบายใส่ลูก ส่วนนึงแม่คุณคงเจ็บปวดจากพ่อมามากเลยให้คิดว่า พ่อตายไปแล้ว
เราตอนเด็ก ป้าเปรตๆ บอกเราว่า แม่ไม่อยากมีเราเพราะแม่อยากได้ลูกชาย เพราะแม่ไปช่วยเลี้ยงลูกชายมัน โตมาชีวิตพังมาก รักใครไม่ลง เพราะมีปมว่าขนาดแม่เรายังไม่รักเราเท่าน้องเลย ทำแม่ร้องไห้และต่อต้านแม่ด้วย จนผ่านมา เราอายุ 25 เราเพิ่งรู้ว่าป้าอิจฉาแม่ ลึกๆเราโกรธแม่แหละ แม่ชอบอ้างว่าให้เราไปนอนบ้านแม่เฒ่าเพื่อความกตัญญูเพราะแม่ไปไม่ได้ เลยเจอป้าเปรตนั้นใส่ร้าย ทั้งที่ย่าเลี้ยงเรามาญาติๆฝั่งพ่อไม่มีสันดารแบบนี้เลย ถ้าไม่ไปก็คงไม่เจอ ทำไมต้องให้เราไปเจอคนน่ารังเกียจแบบนั้นด้วย ทำไมแม่ต้องมองพี่น้องตัวเองดีเกินไป เอาจริงๆนะ มันเยียวยาตอนที่เราเป็นเวรกรรมทำกับหลานอีป้ามันบ้าง หลานป้าคนนี้ คนหนึ่ง เราบอกพี่เขยว่าลูกป้าเล่นพนัน และบวกกับพี่สาวคนนี้ขโมยเงินพี่เขยด้วย เขาเลยเลิกกัน พี่เขยพรากลูก ไม่ให้พี่สาวลูกป้าเจอ ตอนเจอครั้งนั้นเด็กเป็นเหมือนโรคจิตเลย อายุแค่สองขวบมีอาการละเมอกรี๊ดๆทั้งคืน มองหลานคนนี้แล้วมองตัวเองตอนเด็ก ป้าทำลายชีวิตวัยเด็กคนอื่น หลานมันก็โตมาแบบไม่มีแม่ พี่เขยพาไปเมืองนอกละ ต้อง 20ปีถึงจะเจอได้ เป็นคำสั่งศาล คือไม่ใช่เรายุยงนะ ลูกป้าปลอมแปลงลายเซ็นถอนเงินพี่เขย เอาเลยไม่ยอมให้แตะต้องลูกกลัวเลี้ยงลูกเป็นโจร ตอนนั้นถ้าเราให้เอกสารบางอย่าง ศาลก็จะให้พี่สาวชนะคดีก็ได้ แต่เราไม่ให้ในวินาทีสุดท้าย เลยแพ้เสียลูกไป อีกครั้ง ลูกมันอีกคนแหละ ลูกคนนี้เป็นลูกชู้ที่ทำให้มันกับสามีมันคนแรกเลิกกัน เราก็เอาไปบอกหลานคนอื่น ไม่รู้นะ ปมเราคือ ทำไมอีป้าเปรตอยากทำลายชีวิตคนอื่น แต่ปกป้องหลานตัวเอง ถ้าเราทำลายหลานมันบ้างละ และมันก็จมกับความรู้สึกปกป้องหลานตัวเองไม่ได้ มันจะรู้สึกแบบที่เรารู้สึกใช่มั้ย พอเห็นว่า ครอบครัวป้าชดใช้ความเจ็บปวดตอนเด็กบ้างมันก็ดีขึ้นนะ ดีขึ้นจริงๆนะ ตอนนี้หายปมในใจแล้ว 100% มีดีขึ้น เพราะว่าเรามองเห็นภาพตัวเอง 4-7ขวบ ที่สู้ป้าตอบกลับป้าที่ด่าเราว่าแม่ไม่รักไม่ได้ แต่มาตอนนี้เราเป็นฝ่ายทำให้มันจนปัญหาจะสู้กลับเหมือนเราบ้านมันช่วยเยี่ยวยาจริงๆ ดีที่จริงที่ป้ายังมีชีวิตอยู่จนเห็นหลานตัวเองชีวิตพังสองคน ไม่งั้นชีวิตนี้เราคงไม่สามารถลบปมอันนี้ได้อะ ตัวเราตอนเด็กคงไม่สามารถเยี่ยวยาได้ จากผู้ถูกกระทำ ก็เป็นฝ่ายกระทำบ้าง พอลบปมได้แล้ว รักแม่มากกก อยากมีความรักไม่เหมือนตอนนั้นที่กลัวความรัก แล้วก็เปลี่ยนจากคนที่ไม่สังคม กลายเป็นอัธยาสัยดีขึ้นมาก มายเซ็ตก็ดีขึ้นมาเลยพอได้ลบปมตัวเอง(พิมพ์ตามที่คิดแล้วไม่อ่านทวนเลยทำให้คนอื่นอ่านไม่รู้เรื่อง ขออภัย)
แอดเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้ค่ะ💙
อ่านแล้วรู้สึกฟินแทนเลยค่ะ ความพยาบาทคือของหวานจริงๆค่ะ
ฟังไปร้องไป ยิ่งอ่านแบบทดสอบแล้วยิ่งน้องไปอีก มันแบบ เห้อ เพิ่งรู้ว่าชีวิตคนอื่นไม่ได้เจออะไรแบบนี้เยอะเท่าเรา หลายๆครั้งก็ตกใจที่เพื่อนๆมีพ่อแม่คอยดูแลเรื่องอาหาร,เสื้อผ้า มีน้องชาย,สาวที่น่ารัก แล้วเราเป็นคนที่ระแวงคนมากๆ กลัวว่าทุกคนอยากเข้าหาเราเพื่อผลประโยชน์จริงๆ แล้วแม่ก็ชอบบอกว่าเราชอบคิดลบทั้งๆที่เค้าก็เป็นหนึ่งในสาเหตุนั้น ไหนจะเราที่อยู่กับคนที่ทำเรื่องทางเพศกับเราแบบนั้นในบ่านเกือบ10ปีแต่ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครสังเกตุ เราไม่ชอบลงห้องเพราะรู้ว่าคนในบ้านไม่ได้สนใจอะไรเรา ไม่ได้ให้เกียรติเราเวลาพูด เราเข้าสังคมไม่เก่งและเหนื่อยกับการพยายามทำให้ตัวเองดูดีในสายตาคนอื่น เราแสดงสีหน้าไม่เก่งเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำแบบไหนให้อีกฝ่ายสบายใจ เวลาเจอคนรู้จักในหัวก็มีแต่เรื่องฟุ้งซ่านว่าจะชวนคุยอะไรจนสุดท้ายเค้าก็น่าจะเห็นว่าเราไม่กล้าคุยก็เลยไม่ได้คุยกับเราไปเลย
เรากลัวข่าวข่มขืนเพราะมันฉายภาพเราในตอนเด็ก เรากลัวการพูดแต่ก็พยายามอยู่ทุกวันแต่มันก็ยากมากจริงๆ เราเริ่มรู้ตัวว่าเป็นคนที่พูดเบาจนต้องพูดซํ้าหลายๆครั้ง เรารู้ตัวว่าเราเลิ่กลั่กและเหงื่อออกเวลาต้องพูดคุย เราไม่ชอบสบตาคนเพราะกลัวจะทำให้เค้าอึดอัด และก็เบื่อกับนิสัยแบบนี้ของตัวเองมากจริงๆ เพราะมันกระทบทั้งเรื่องงานในรร.และทำให้เราพลาดโอกาสในสังคมหลายๆอย่างทั้งๆที่เราทำมันได้ดีกว่าคนที่ถูกเลือกเสียอีก
ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันมั้ยแต่เราค่อยๆทำตัวเหมือนผู้ชาย ตัดผมสั้น ใส่เสื้อผ้าผู้ชาย เรารู้สึกอบอุ่น รู้สึกว่าเราจะไม่ถูกกระทำแบบนั้นอีกเพราะเราไม่มีอะไรของผู้หญิงให้ดึงดูด เราสบายใจที่จะถูดเข้าใจผิดเป็นผู้ชายเพราะในมายเซทเราคือ"ผู้ชายมักไม่โดนแบบนั้น"แต่เราก็รู้แก่ใจแหละว่าผู้ชายก็โดนแต่โอกาสโดนมันก็ร้อยกว่าใช่มั้ยล่ะ
แต่เราก็อยากมาแชร์นิดนึง ว่าเราเริ่มเปลี่ยนตัวเองมากขึ้นช่วงที่มีเพื่อนดีๆ เราลงแข่งบาสและได้ทองแดง แต่มันทำให้เราได้รู้จักการเข้าสังคมมากขึ้น และรู้ว่าบางทีการแย่งบอลจากมือเรามาเล่นของพวกผู้ชายก็เป็นการหยอกล้อในนักกีฬาแบบหนึ่งไม่ใช่การอยากเข้าหาเชิงนั้น และก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น เรากล้าทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อนทั้งแข่งวิ่ง เล่นโซเชียล เป็นช่วงก่อนปิดเทอมม.3ที่เราได้ทดลองอะไรหลายๆอย่างมากจริงๆ เรามีทั้งเพื่อนผช.และเพื่อนผญ เรากล้าเข้าหาคนมากขึ้นแต่ก็ไม่มากพอ แม้ทุกวันนี้จะชอบโทษตัวเองและคิดเรื่องการเกิดมาทำไมของเราบ่อยๆก็ตาม แต่ก็ได้คำแนะนำจากเพื่อนว่ารออีกไม่กี่ปีให็เราไม่หาหมอเองก็ได้(เราเคยขอแม่ซึ่งแม่สัญญาจะพาไปแต่ก็ไม่ได้ไปซึ่งเป็นเหตุผลที่เราไม่กล้าเชื่อใจคนเกมือนกันเพราะแม่ชอบสัญญาไปเรื่อยบ่อยๆ)
ส่วนใครที่อ่านมาก็ขอบคุณมากจริงๆ ไม่รู้ทำไมแต่เราไม่อยากให้เรื่องที่เราเจอมีแค่เราที่รับรู้ มันเหมือนได้ระบายอะไรบางอย่างเลยจริงๆนะ
มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
เป็นเนื้อหาสาระที่มีประโยชน์มากเลยค่ะบางคนอาจจะไม่รู้ตัวเองเลยด้วยซ้ำ หากไม่ได้มานั่งพิจารณาตัวเองดีๆได้ปล่อยให้แต่ความทุกข์เข้าครอบงำจิตใจตนเอง..หวังว่าทุกท่านที่ได้เข้ามารับฟัง จะมีความสุขได้ในทุกวันนะคะเป็นกำลังใจให้กับทุกๆชีวิตที่ยังดำรงอยู่ค่ะ :)
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังช่องของ Alljit นะคะ ขอให้ทุกวันเป็นวันที่น่ารัก มีความสุขทุกๆ วันเหมือนกันนะคะ 🤍🤍
ตอนเป็นเด็กประมาณ ป.2 เราเป็นเด็กธรรมดาที่หลายๆคนมอง เราไปแกล้งพี่ ม.3 ตอนนี้คงอายุ21 ปีเเล้วครูจัดงานกีฬาสีภายในเเล้วพี่เเกเตะบอล ที่ได้ยินตอนนั้นคือ พี่เเก่กักบอลไม่เป็นโรงเรียนอื่นเลยชนะ พี่เขาคงเสียใจที่ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกเราเเกล้งหนักมากพอเราอยู่ ม.3 เหมือนเป็นเวณกรรมของเราก็มีงานกีฬาสีอีกเเต่ที่เเปลกคือสีเรารุ่นพี่เล่นบอลเก่งมาก บางคนจบโรงเรียนกีฬาก็มี เเต่เราเป็นเเค่กองเชียร์ ช่วงนั้นปากไม่ค่อยถูกกับล่องกับลอยเท่าไร เผลอปากไม่ดีใส่ครูเเสตนสีเราเลยได้ที่ 3 เเต่จริงๆซ้อมหนักมากเเล้วเรากรี๊ดเชียร์รุ่นพี่เรา เเต่ไปติดที่เราไปทำท่าเหมือนเยอะเย้ยกรรมการเเข่งฟุต บอลเเต่เราไม่ได้ตั้งใจ พี่เเกเป็นสารวัตรนักเรียนคนเก่าตอนนี้จบเเล้ว เเละก็นั้นเเหละรุ่นพี่เราเลยทำเป็นเล่นไม่เก่ง เเกก็พูดว่า ก็งั้นๆเเหละพี่สารวัตรนักเรียนคงรู้สึกไม่ดีที่เราทำ เเบบนั้นใส่ เพราะเราเคยมีเรื่อกับพี่เขามาก่อน เราเป็นประจำเดือน เเล้วมันเเสบมากก หงุดหงิด จะอ้วก เเต่ก็ต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่
ตอนเรา10ขวบแม่ส่งเราไปเรียนที่กรุงเทพฯไปอยู่บ้านย่าไปอย่2ปีค่ะแต่เป็น2ปีที่อยากให้หายไปจากชีวิตที่สุดชอบโดนย่าดุด่าว่าตีโดยไร้สาเหตุและชอบพูดทำร้ายจิตใจอยู่บ่อยๆค่ะจนเราหวาดระแวงผู้ใหญ่ทุกคนเลยกลัวว่าที่เขามาทำดีกับเราเพราะหวังผลประโยชน์ และเราไว้ใจคนที่นั้นไปแล้วแต่คนที่นั่นก็เหมือนกันหมดทำให้เราไม่เชื่อใจผู้ใหญ่ทุกคนเลยมอลโลกแง่ลบตลอดจนอยากจะตุยและย่าเราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเหตุผลเลยคือเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางใครพูดไม่เข้าหูคือด่า หรือตึ อย่างเดียวเราอยู่ที่นั่น2ปีโดนด่าทุกวันค่ะจนไม่อยากอยู่ที่บ้านนี้อีก ทำให้เราร้องไห้ทุกคืนก่อนนอนทุกวันจนยิ้มไม่ออกดลยค่ะไม่มีความสุขเลยแล้วมีเหตุการณ์นึงย่าเราปากระบอกน้ำแข็งๆใส่พี่เราโดนกลางหลังจนร้องไห้เราทนไม่ไหวจึงบอกว่าสิ่งที่เขาทำมันผิดค่ะ แต่เขากลับด่าเราตีเราไล่ให้ไปตุย เราไม่ไหวแล้วเราวิ่งไปหยิบมึดในครัวมาฟันแขนตัวเองเพราะไม่อยากอยู่แล้วค่ะแต่เขาแค่หันมามองแล้วเดินต่อ น้าเราที่เพิ่งกลับมารีบวิ่งมาห้ามเลือดที่เเขนเราเลยเเล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น พอเราสงบย่าเราถามเราว่า คิดว่าสิ่งที่ย่าทำมันผิดหรอ?เขาพูดเหมือนเขาไม่รู้ว่าตัวเขาเองผิดเลยค่ะ ตอนนี้เราย้ายกลับมาอยู่กับแม่ได้4ปีแล้วค่ะแต่เหตุการณ์หลายๆอย่างยังอยู่ในหัวมันทำให้เราเศร้าแล้วดิ่งมากค่ะ😢
ตอนเด็กถูกเอาปมตอนเด็กๆเวลาพ่อแม่ไม่พอใจ แล้วก็ถูกทำร้ายร่างกายด้วย ตั้งแต่เด็กจนโตค่ะ จนตอนนี้ส่งผลระยะยาวมาก จนตอนนี้พ่อแม่ยังไม่เข้าใจค่ะ ด้วยความที่อีโก้จัด พอเราเงียบมาก ส่งผลถึงสุขภาพจิตมาก และไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวค่ะ
เคยโดนแบบป้ามาจี้ปม แล้วแม่เราไม่สามารถพูดปกป้องได้ เหมือนพระอิฐพระปูน แต่ตอนอยู่กับเราที่บ้าน คือพูดอะไรก็ได้ ด่าอะไรก็ได้ จนโดนว่าเราไม่อดทน บอบบาง ทั้งๆที่ส่งผลต่อเรามากๆเลยค่ะ เราไม่ใช่ไม่อดทน แต่มันไม่โอเคจริงๆ
กอด ๆ นะคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้น้า 💙
ตอนเด็กพ่อเคยพาไปฝากเลี้ยงไว้กับป้าค่ะ มีวันนึงป้าทำโทษเราด้วยการขังไว้ในห้องแบบมืดๆปิดไฟ ตอนนั้นจำได้ว่าร่องแล้วกลัวมาก แต่เรื่องนี้พอพ่อมารับป้าก็ไม่ให้บอกพ่อ แต่พอเราโตมากลายเป็นคนกลัวที่แคบและมืด บางครั้งมีหายใจไม่ออกอึดอัดเวลาไปอยู่ในที่แคบนานๆ มันเกี่ยวเหตุการณ์วัยเด็กตอนนั้นคะ
สิ่งที่เกิดขึ้นในวัยเด็กส่งกระทบให้เราในตอนโตด้วยค่ะ อาจจะรู้สึกหวาดกลัวจนกลายเป็นแพนิกได้ หากความมืดและที่แคบส่งผลกระทบกับเรา ทำให้รู้สึกอึกอัดและหายใจไม่ออกแอดคิดว่าลองไปปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเพื่อได้รับการวินิจฉัยก็ดีนะคะ กอด ๆ น้า แอดส่งกำลังใจให้นะคะ🤍
ตอนเด็กๆโดนแม่ตีทุกวัน ไปโรงเรียนก็โดนครูตี จนไม่กล้าทำอะไร กลัวจะโดนตี อยู่บ้านก็ไม่อยากทำอะไร ทำอะไรก็ผิด พอผิดก็โดนตี ร้องไห้ให้ตายยังไงแม่ก็ไม่หยุดตี ต้องกราบอ้อนวอนว่าหนูเจ็บแล้ว ยกมือไหว้ให้หยุด หนีก็ไม่ได้เพราะโดนให้เข้ามุม พ่อแม่ก็ด่ากันทุกวัน ด่ากันแต่เรื่องเงิน ไปโรงเรียนครูก็ด่าทำอะไรผิดก็ตี คุยก็ตี เอาแปลงลบกระดานขว้างหัวแตก คงไม่ต้องบอกว่าชีวิตทุกวันนี้เป็นยังไง ทำให้อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากมีแฟน มีแฟนก็คบได้ไม่นาน พอรู้สึกว่ามีปัญหาก็เลิกเลย ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรเพราะกลัวผิด ไม่กล้าลงมือทำอะไร ทำก็ไม่สำเร็จ มีปัญหาเรื่องเงินตลอด เกลียดคนพูดดังพูดมาก พยายามเยียวยาตัวเองมาหลายปี ไม่ว่าจะหาวิธีอะไร จะโปรแกรมจิตตัวเอง สมาธิ ก็ยังไม่ได้ผลเท่าไหร่ ได้แต่พยายามต่อไป ท้อใจหลายต่อหลายครั้ง
พ่อเคยใช้กำลังกับเราตอนเด็กโดยการตีจนร้องไห้ด้วยตั้งแค่5บ. แม่ชอบใช้คำพูดที่เปรียบเทียบแหละคาดหวังในตัวเรา แต่เราไม่เคยชอบ ย่าตีเราเพราะเราตีสาย พี่สาวเคยทิ้งเราให้อยู่หน้าตึกที่รร ตอนที่4ครึ่งแล้วไปอยู่บ้าน เพื่อน เรามักเป็นเศษส่วนของเพื่อนเสมอเวลาครูสั่งงาน ครูเคยให้เรายกโต๊ะจนกว่าจะหมดคาบโดยที่ขาโต๊ะห้ามถึงพื้น ทุกวันนี้คืออยากออกจากบ้านมาอยู่คนเดียว
อยากคุยด้วยจังเลยค่ะ
เป็นวัยเด็กที่ถูกเพื่อนกระทำจนจำฝังใจค่ะแล้วทุกวันนี้ภาพเหล่นั้นวนกลับมาอีกครั้งทำให้แผลเป็นนั้นถลอกอีกครั้งจนไม่อยากสนิทกับใครเลยค่ะ
บาดแผลในใจทำไมไม่พาเด็กไปหาหมอหมอจะได้รักษาทันพาไปไม่ทันเด็กอาจตายได้นะครับ
อยากให้แนะนำด้วยครับว่า ถ้าในวัยเด็ก เราอยู่ในครอบครัวที่ชอบใช้ความรุนแรง ใช้คำพูดรุนแรง หยาบคาย โดนตี โดนว่า โดยไม่มีเหตุผล แทบทุกวัน เป็นเวลานานถึง 20 ปี เด็กคนนั้น เมื่อโตมาจะเป็นคนยังไง จะมีบุคลิกภาพอย่างไร รบกวนแชร์ idea ด้วยครับ
จริง ๆ แล้วไม่สามารถบอกได้ทั้งหมดค่ะ เพราะบางคนอาจจะก้าวร้าวเหมือนกับสิ่งที่เคยเห็น หรือบางคนอื่นจะหวาดกลัวความรุนแรงไปเลย แล้วแต่คนจริง ๆ ค่ะ ไม่มีอะไรสามารถที่จะการันตีได้ว่าเขาจะเป็นคนแบบไหน 😊
@@alljit2899 สำหรับผม มันเป็นเหมือนแผลเป็น ที่เมื่อไหร่ เราเหลือบไปเห็น เราจะจำได้ทุกครั้งว่าเราโดนอะไรมา มันไม่อาจลบไป ถึงเวลาจะผ่านไปนาน และทำทุกทางแล้ว ทำให้เป็นคนระมัดระวัง คนรอบข้าง และค่อนข้างชอบอยู่คนเดียว ซึ่งบางครั้งเราก้อไม่ได้ต้องการ แบบนั้น แต่เนื่องจากประสบการณ์ในวัยเด็ก ที่มันแย่มากๆ แล้วบอกใครไม่ได้ จึงคิดว่า ไม่มีใครหรอกที่จะช่วยแก้ปัญหาในใจเราได้จริง
กลายเป็นคนเก็บกด ชอบเก็บตัวไม่ชอบสุงสิงใครไม่มั่นใจในตัวเองไม่กล้าทำอะไรกลัวไม่ถูกใจใครชอบเหม่อชอบใจลอยคิดมากนอนไม่หลับคิดลบ
ชอบหัวข้อ แต่ทนฟังวิธีการเล่าเรื่อง
ขอบคุณมากๆค่ะ❤️
เราก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ลืมไม่ได้ตั้งแต่เด็กคะเพราะครอบครัวคุณพ่อคุณแม่ชอบทะเลาะกันพ่อตีแม่มันเลยติดตาติดในใจมาตลอดคะเพราะเป็นลูกคนโตอะไรก็ต้องให้น้องก่อนพ่อแม่มักจะบอกแบบนี้คะจะทุกวันนี้ก็ไม่เคยลืมเราส่วนมากจะโดนตีคะและคําพูดคะ.
มีเรื่องอะไรไม่สบายใจสามารถเข้าไปปรึกษาหรือระบายได้ที่แอปพลิเคชัน Alljit นะคะ💙
ผมโดนพ่อแม่ ใช้ความรุนแรง ตอยเด็ก เล่น กินข้าวช้า อยู่ๆพ่อก็เดินมาเจะ ข้าวกระจุย เป็นต้น ผมเกลียด พ่อแม่ผมมาก ตอนนี้ผมไม่อยากพบ ไม่อยากเจอเขาเลย ผมปกติอยู่ไหมครับ
เขามัดผมไว้กับต้นกล้วย แล้วก็เตะและปล่อยทิ้งไว้ เพื่อลงโทษ มันต้องขนาดนั้นเลยหรอครับ ผมเกลียดเขามากต่อให้เขาจะดีกับเราแค่ไหนเราก็ มีความรุ้สึกว่า ถ้าตอนนั้นสวนกลับได้ ผมเคยคิดจะฆ่าเขาด้วย ถ้าย้อนกลับไปบอกตัวเองตอนเด็กได้จะบอกเด็กคนนั้นว่า วิ่งลงไปในน้ำแล้วอย่าขึ้นมาอีก
😥😥😥
แอดเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ❤️
เราโตมาพร้อมกับคำว่า..เอาไปคืนแม่มัน..หูแว่วเน้อะ
😭😭😭 ฉันโตมาพร้อมคำว่า ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ และการถูกเมินเฉย ไม่ได้รับการใส่ใจ และถูกลืม เศร้ามาก
เราถูกขอมาเลี้ยง.เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันกลางคืนพวกเขาจะเถียงกันว่าไครจะเอาลูก พ่อบอกว่าเลี้ยงไม่ได้ก็เอาไปคืนแม่มัน...ใจเราเจ็บแป๋บเหมือนเข็มทิ่มลงกลางใจแอบร้องไห้ไต้ผ้าห่ม😢😢😢
ผมรู้สึกไม่ดีเลย
ครอบครัวแตกแยก ไม่ได้รับความอบอุ่น มันเลวร้ายขนาดไหน 😢
คำว่า ใช่ เยอะจนน่ารำคาญ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นมากๆนะคะ💙
มาฟังประวัติของเด็กคนนึงกันครับ เริ่มเล่าเลยนะยาวหน่อย ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ พ่อกับแม่แยกทางไม่เคยเห็นหน้าพ่อ แม่เป็นวัยรุ่นพยายามแท้งหลายวิธี ผมคลอดตอน6เดือน นน.1กิโล1ขีด (1,150กรัม)ดูในใบสูติบัตร หมอที่ทำคลอดบอกว่าต.ยในท้องแล้ว และคลอดยากด้วยไม่หันหัวออก(แต่ก็ออกมาได้ด้วยวิธีไหนก็ไม่รู้ไม่ได้ถามแม่แท้ๆ)แต่ตัวเขียวอี๋เลยต้องเข้าตู้อบไป3เดือน ตอน1ขวบหัวใจหยุดเต้นตัวเขียวอีกแล้ว ตอนนั้นอยู่โรงพยาบาลไปเยี่ยมน้าที่คลอดลูก พยาบาลทักแม่เขาเลยพาไปห้องICUช่วยปั้มหัวใจทัน หลังจากนั้น ที่จำได้ลางๆคือ ช่วง2-2.5ขวบ ไม่เคยเห็นหน้าแม่อยู่บ้านเลยซักครั้ง ไม่เคยกินนมจากแม่หรือขวดนมเลยซักครั้ง อยู่กับพี่สาวคนละพ่อห่างกัน3ปีตอนเช้าแม่จะออกไปไหนไม่รู้ จำไม่ค่อยได้ แต่ตื่นมาจะไม่เคยเจอเลยแต่จะทิ้งเงินไว้ให้อยู่กับพี่สาววัย 4-5ขวบและตอนดึกแม่ก็ไม่เคยกลับมา พวกเราได้ญาติข้างบ้านพาเข้านอนและหาข้าวเย็นให้กิน ช่วง2ขวบครึ่งแม่คบกับผู้ชายคนนึง(นี่จุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตผมเลย) ผู้ชายคนนั้นคือลูกคนโต พ่อแม่บุญธรรมปัจจุบันผมเอง ตอนนั้นยายที่เป็นแม่ของแม่บุญธรรมติดเตียง พ่อแม่บุญธรรมไม่มีเวลาดูเพราะเขาเป็นข้าราชการครูต้องไปสอนหนังสือ จะจ้างคนก็กลัวดูแลไม่ดีเลยเอาแม่กับผมไปอยู่บ้านเขาชัยภูมิ ส่วนพี่สาวไปอยู่กับพ่อเขาที่สมุทรสาคร อยู่ได้ซักครึ่งปี ผม3ขวบ แม่ก็ทิ้งงไปเลยดื้อๆหอบเสื้อผ้าหนี ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก ก็รอแม่หน้าประตูบ้านทุกวัน พ่อแม่บุญธรรมเขาก็จะเรียกไปกินข้าวไปนอนแต่ละวัน หลังจากนั้นเขาก็รับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ชีวิตก่อนเข้ารั้วโรงเรียนประถม สุขสบายมาก เขาเลี้ยงดีทุกอย่าง แต่พอเข้าไป รั้วโรงเรียน ผมโดนแกล้งโดนบูลลี่เรื่องเสียงเล็กเสียงแหบ สารพัด จากครูและเพื่อนๆ (เคยร้องไห้กลับมาถามแม่บุญธรรมว่าทำไมต้องเกิดมาเสียงแบบนี้) ได้คำตอบว่า เสียงแบบไหนไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เราไม่ได้เป็นใบ้ซักหน่อย ผมก็สบายใจขึ้นมาบ้าง แต่ไปโรงเรียนก็โดนล้อเหมือนเดิม โดนไถเงินตั้งแต่ ป.3-ป.6 (20-30)แต่ประถมด้วยความเป็นเด็กผมกล้าบอก พ่อแม่ จบป.6เข้ามัธยม 3ปี ต่อ👇👇
นี้แหละคือนรกสำหรับผมเลยผมโดนทุบต่oย(เรียกง่ายๆคือกระทืU) เหมือนกระสอบทรายเพราะผมอ่อนแอไม่สู้คน(จากเพื่อนร่วมห้องผช4-5คน)โดนทุกวันตัวช้ำแขนช้ำเขียวกลับบ้านทุกวันไม่เคยถอดเสื้อให้คนที่บ้านเห็นเลย บางวันจะโดนแกล้งบ้างถ้าครูประจำวิชาไม่มา วันไหนเรียนบนอาคาร จะโดนขังในห้องน้ำครู(มีสัตว์ที่ผมเกลียดและกลัวที่สุดในโลกนี้อย่างตุ๊กแกอยู่เป็นครอบครัวเลย) ผมโดนขังแบบนั้นวันละ 1-2ชั่วโมงถ้าครูไม่มาสอนนะช่วงแรกร้องไห้เยอะมากๆ หลังๆชินเริ่มไม่กลัวตุ๊กแกแล้ว แต่ก็โดนขังแบบนั้นแหละ นอกห้องเรียนเจอเพื่อนต่างห้องไถเงิน ข่มขู่ ผมได้ไปวันละ100บาท ผมโดนไถหมดเลย ไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย 3ปีนั้น โดนทุกวัน จันทร์-อาทิตย์(แม้แต่ที่บ้านก็โดน เพราะคนไถอยู่คนละหมู่บ้านปั่นจักรยานก็ถึง2-3โล)ผมจะโดนมันไถและใช้อย่างกับทาสอยู่แบบนั้น กิจกรรมที่เกลียดคือ วิชาลูกเสือเพราะต้องมีกลุ่ม ผมก็จะได้อยู่กับมัน ยิ่งมีเข้าค่ายยิ่งโดนเลย ทั้งวัน555 3วัน2คืน ช่วงหลัง2ปี แกล้งป่วยตลอดเพราะไม่อยากเข้า พี่เป็นคนที่ชอบวิชาศิลปะมากแต่พอเข้าชมรม มันก็จะตามมาเข้าอยู่ด้วยอีก ผมเลยจะหนีคาบชมรมบ่อยๆ 3ปีที่นั่นไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเองเลย มันโดดเรียนผมก็โดนบังคับให้โดดเป็นเพื่อนอีกทั้งที่อยู่คนละห้องติด0ติดร.เพียบทั้งที่ไม่ใช่คนเกเร คนอื่นเอามอเตอร์ไซค์เอาโทรศัพย์ไปกัน ผมไม่เคยคิดอยากเอาไปเลย เพราะจะโดนแย่งใช้แย่งเล่นแน่ๆ ตัดปัญหา ทำไมไม่บอกครูหรือพ่อแม่ ผมเคยบอกไปแล้วเข้าห้องปกครองแล้วด้วย(ตอนม.1)แต่ก็ไม่มีใครช่วยอะไรได้อยู่ดี คุณครูก็ไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลา สังคมโรงเรียนมัธยมอะเนาะ ไม่เหมือนเด็กๆประถมแล้ว มันมีการทะเลาะวิวาทการต่oยตีกัน ซึ่งตอนนั้นผมกลัว ผมไม่เคยมีเรื่องชกต่อยแบบจริงจังแบบนั้น และที่บ้านด้วยความเป็นข้าราชการ เขาก็สอนมาให้เป็นคนดีจ๋าเลย ไม่มีวิชาป้องกันตัวเลย ผมต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆในโรงเรียนบางวันจะไปอยู่ตามอาคารคนเดียว นั่งเล่นคนเดียวบ้าง นอนบ้างเพราะการนอนเป็นการหนีทุกอย่างของผมแล้วตอนนั้นถึงเวลาเลิกก็รีบกลับบ้านทันที ใช้ชีวิตแบบนั้น จนจบม.3 ผมคิดว่าผมจะพ้นจากนรกนั้นแล้วซะอีก พ่อบุญธรรมผมก็มาเสีย ผมหมดหนทางแล้วคนที่จะปกป้องผมเวลาอยู่บ้านได้เพราะตอนม.1พ่อรู้ว่ามันไถเงิน เลยไม่ให้มันมาเหยียบบ้านอีก ผมคิดจะต.ยทุกวันเลยหลังพ่อเสีย เมื่อวันนั้นก่อนปีใหม่ มกราปี62 จนวันนี้ผ่านมาแล้ว8ปี ผมไม่เคยลืมเรื่องราวพวกนั้นเลย ผมเป็นโรคซึมเศร้า(น่าจะนานแล้วแหละความรู้สึกด้านชาแบบนั้น) มีทำร้ายตัวเองด้วย กรีดข้อมือ(ทำเพราะหลอกสมองให้เจ็บบนร่างกายดีกว่าในจิตใจไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากใครนะผมทำก็ใส่แขนยาวปกปิดตลอด) เมื่อปีที่แล้วไปพบจิตแพทย์ เขาวินิจฉัยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง มีแนวโน้วฆ่าตัวต.ย เพราะเรื่องราวในอดีตพวกนั้น ผมฝันถึงชีวิต3ปีนั้นทุกคืนที่เศร้าและอยู่คนเดียว ปัจจุบัน กลายเป็นคนไม่พูดกับใครเลยถ้าไม่รู้จักสนิทกันจริงๆ กลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองเลยต้องรอรับคำสั่งอย่างเดียวถึงจะกล้าทำ กลัวโดนตำหนิกลัวโดนดุโดนด่า ว่าจะทำไม่ถูกใจ ที่จริงมันหนักกว่านี้เยอะ แต่ขอไม่เล่าทั้งหมดนะ 😇❤🩹
ขอบคุณที่เข้ามาแชร์มากๆเลยนะคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้เสมอค่ะ💙
ตอนป4เคยโดนเพื่อนเเกล้งที่โรงเรียนโดยการเมินไม่คุยด้วยใครคุยกับเราจะเมินด้วยตอนเเรกก็ไม่ได้เป็นยังนี้หรอกเเต่ก่อนหน้าเรามีคนโดนอยู่เราคิดว่าเขาไม่ผิดบวกสงสารเขาเลยอยากเป็นเพื่อนกับเขาโดยไม่สนว่าทั้งห้องจะไม่คุยกับเราสรุปเพื่อนคนนั้นกลับเข้าขาใหญ่ในห้องไปเราเลยโดนเมินบวกเเกล้งต่างๆนาๆจนลาออกตอนนี้เราอายุ17เเล้วเเพนิคเวลาเห็นคนใส่ชุดนักเรียนหายใจไม่ออกกลัวคนใส่ชุดนักเรียนกลัวโรงเรียนจนต้องกินยาปัจุบันเก็บตัวอยู่เเต่ในบ้านไม่กล้าคบเพื่อนกลัวทำอะไรผิดกังวลทุกครั้งที่คุยกับคนเเปลกหน้า
กอดๆน้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
มีช่องทางติดต่อได้ทางไหนบ้างคะเจ็บปวดและซึมเศร้าอย่างรุนแรงค่ะ
เพราะยึดถือหรือเปล่าถึงส่งผลถึงตอนโต
ตอนเด็กๆผมโดนอาด่าด้วยคำหยาบคายจนตอนนี้ผมอายุจะ28แล้วยังจำฝังใจไม่ลืม
แอดเป็นกำลังใจให้น้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
Alljit แอปพลิเคชันเพื่อหัวใจ 💓
พร้อมเป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับคุณ พูดคุยระบาย เรียนรู้วิธีฮีลตัวเอง กับ Alljit ฟรี
ดาวน์โหลดของ iOS
apps.apple.com/th/app/alljit/id1549529345?l=th
ดาวน์โหลดของ Android
play.google.com/store/apps/details?id=com.alljit
ตอนเด็กโดนเอาไปอยู่บ้านเพื่อนแม่บ้าง บ้านป้าบ้าง ภาพจำของตัวเองคือตอนที่เอาเรามาส่ง แล้วพวกเค้าขับรถกลับไป ทิ้งเราให้ร้องไห้แทบใจจะขาด และมีภาพจำในคืนที่อยู่บ้านเพื่อนแม่ ที่เป็นบ้านไม้2 ชั้น ต้องลงมาขั้นล่างคนเดียว เพื่อเข้าห้องน้ำในความมีด ห้องน้ำเก่าๆแวดล้อมด้วยแมลงมุมและใยของมัน มีหุ่นโชว์เสื้อที่ถูกถอดหัวแขนวางทิ้งไว้ มันน่ากลัวมากในตอนนั้น การไปอยู่บ้านป้าที่มีลูกชายโตกว่าเรา3 คน โดนแกล้งเพราะเราเป็นเด็กผู้หญิง โตขึ้นกลับมาอยู่กับพ่อ-แม่ แต่ไม่รู้สึกผูกพันธ์กับครอบครัวหรือคนที่แวดล้อม กับพี่น้องก็เหมือนไม่สนิทไม่รักกัน เพื่อนมีคบได้ แต่ก็แบบห่างๆ ชอบอยู่คนเดียวมีโลกส่วนตัวสูงมากกกกก คิดเองทำเองถูกบ้างผิดบ้าง บางครั้งรู้สึกอ้างว้าง แต่จะคุยจะเล่าจะปรึกษากับใครก็ไม่มีความไว้วางใจกับใครเลย
ขอให้คุณได้รู้ว่า ชีวิตวันข้างหน้าดีกว่าวันเวลาในอดีตเสมอ คุณต้องมีอนาคตที่ดีได้แน่นอน
@@Mbk-kl6or 💕💕💕
เป็นเหมือนกันเลย ตอนเด็กพ่อแม่ไปฝากไว้บ้านย่า และชอบทิ้งเราบ่อยๆ ตอนเราเผลอก็หนีกลับ จนกลัวที่จะไปบ้านย่า
ร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่บ่อยๆ โตมาก็รู้สึกไม่ได้ผูกพันกับที่บ้านมาก มีปัญหาจะไม่เล่า เพราะรู้สึกว่าตัวเองผ่านมาได้เองตั้งแต่เด็กๆ รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่บ่อยๆ กลัวถูกทิ้ง กลัวว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับใคร แม้กระทั่งครอบครัวเอง
มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ❤
@@alljit2899 💕💕💕
เคยเจอในวัยเด็ก ทำขอสอบไม่ผ่านวิชาภาษาไทย โดนตีตามจำนวนข้อที่ไม่ผ่านข้อละที ต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนในลานอเนกประสงค์ เจ็บจนมือแดงและสั่น จำได้ขึ้นใจ จนทุกวันนี้ไม่ชอบอาชีพครูเลย รู้สึกว่าเป็นอาชีพที่มีแต่คนไม่โอเค บ้าอำนาจ พอโตมาก็ฝังใจนะ ทำไมตอนนี้ต้องตีเราขนาดนั้น การตีไม่ได้ทำให้เราเข้าใจในข้อนั้นๆที่ทำผิดได้เลย แต่มันกลับดูเป็นการระบายอารมณ์ของครูเท่านั้น แล้วบอกเราว่าเธอไม่ตั่งใจเรียน เธอเลยต้องเจ็บตัวและทุกวันนี้ไม่เคารพอาชีพนี้เลย … แค่เราทำแบบฝึกหัดไม่ผ่านทำไมต้องทำเราเราเจ็บปวดขนาดนั้นอะ ทุกวันนี้ยังไม่ลืมเลย ตอนนั้นเรา10ขวบ ตอนนี้26ละ
เนาะ ครูส่วนใหญ่มันทำไมทำงี้อ่ะ ไม่ชอบเหมือนกัน
ครูแบบนี้ไม่ดีเลย
เเทนที่จะลิสมาว่า ที่ไม่ผ่านเรื่องอะไรบ้าง เเล้วสอนเสริมเข้าไป ไม่น่าตีเด็กเลย
เจอความรุนแรงมาตั้งแต่เด็ก ทำอะไรผิดไม่ว่าเล็กหรือใหญ่โดนลงมือตลอด ไม่มีเหตุผล ไม่มีคำปลอบโยน ทนอยู่กับอารมณ์แรงๆ จนเกือบเอามาใช้กับลูกๆ แต่เดี่ยวนี้มีอะไรดีๆให้ฟัง ให้อ่าน ทำให้เราคิดได้ ไม่อยากให้ภาพนั้นเกิดขึ้นกับลูกวนเวียนซ้ำไปไม่รู้จบอีก
ทุกวันนี้อาจจะยังมีบ้างด้วยเพราะอารมณ์ที่ติดมาแต่ก็ยับยั้งได้ ใช้เหตุและผลมากขึ้น
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ❤
เราพึ่งรู้ว่าตัวเองมีแผลทางใจตั้งแต่เด็กตอนเรียนจบนี่แหละ เอาจริง ๆ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีความรู้สึกนี้ รู้สึกตัวเองเป็นคนจัดการกับความรู้สึกได้ดี เป็นคนไม่ค่อยคิดมาก ไม่ค่อยคาดหวัง มองโลกในแง่ดีมาก ๆ พอโตขึ้น เวลาเรานึกถึงเรื่องใดเรื่องนึงไรือเหตุการณ์ที่ทำให้เราคิดถึงเรื่องนี้ ๆ นั้น ๆ มันทำให้เราร้องไห้ เจ็บปวด เวลาเล่า หรือ วกขึ้นมาเราก็จะเริ่มสะอื้น ร้องไห้เลย ด้วยความที่น้องชายเราเกิด ตอนเรา ป.3 แม่เราก็อารมณ์รุนแรงตีเรา ว่าเราดุเรา คือไม่ได้เล่นกับเราเหมือนแต่ก่อน ทุกอย่างจากที่แม่เคยทำให้เราต้องทำเอง เหมือนดูแลตัวเองแบบ 100% นั่งเล่นแต่กับตุ๊กตาเพราะพ่อก็ทำงานอะไรนิดหน่อยก็ตีเราว่าเรา เราแอบคิดว่าเราก็เก่งนะ ที่โตมาได้เข้มแข็งขนาดนี้ เราโตมาแบบไม่เคยมีใครเข้าใจเราเลย เราไม่เคยขออะไรแล้วได้ แม่ดูแลแต่น้องจนถึงปัจจุบันแม่ก็ดูแลดี เราโตมาแล้วเห็นก็อิจฉาน้อง ว่าทำไมทั้งหมดที่ผ่านมา จากตอนนี้มองไปตรงนั้นเราเด็กมาก ๆ แต่ทำไมไม่มีใครดูแลเราเลย เราก็สงสัยมาตลอด ว่าทำไม ตัเงแต่จำความได้ เราไม่เคยขอความช่วยเหลือจากเขาเลย เราแก้ปัญหาเองตลอด เราเคยไม่กล้าขอเงิน ไม่กล้าขออะไรกับเขา เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก อาจจะชินไปเอง โตมา มันเป็นบาดแผลทางใจมาก ๆๆๆๆ มันจุกในอก มองไปกี่ครั้งก็ยังเจ็บปวดทุกครั้ง แต่ก็ขอบคุณตัวเองที่เติบโตมาอย่างดีและเข้มแข็งมาก ๆ
ไม่นานมานี้แม่ก็คงรู้ เขาก็ขอโทษเราเขาบอกถ้าย้อนกลับไปได้เขาคงไม่ทำแบบนั้น เขาไม่มีประสบการณ์ เหมือนเราจะดีขึ้นนะ แต่สุดท้ายบาดแผลก็ยังเป็นรอยแผลเป็น ตอนพิมเล่าในนี้เรายังร้องไห้อยู่เลย อะไรที่เกิดขึ้นแล้วมันแก้ไขไม่ได้หรอก
ขอเป็นกำลังใจให้โดนมาเหมือนกัน แต่ไปฟังหมอประเวชจิตแพทย์มารู้สึกดีขื้น( ปดล็อกปลมคล้างใจในวัยเด็ก)
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไม่สามารถฟังเทปนี้ข้างนอกได้ ต้องกลับมาฟังที่บ้าน เพราะว่าฟังไปน้ำตาไหลไป มันเจ็บปวดมันคือฝันร้ายจริงๆ
กอดๆนะคะ💙
เป็นคนไม่ไว้ใจใครเลยค่ะกระทั่งพ่อแม่ ชอบคิดว่าคนที่เข้ามารักเราต้องหวังผลประโยชน์จากเรา คงเพราะความรักจากพ่อแม่ที่เคยรู้จักก็เป็นความรักที่หวังผล เลยไม่คิดว่าบนโลกนี้จะมีใครรักเราจริงๆค่ะ😂
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
ที่พูดมา ก็ถูกนะครับ แต่ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจมันไม่ได้หายไปง่ายๆ ถึงอยากยอมรับแต่ก็ทำไม่ได้
❤️❤️
ใช่ค่ะ แผลใจหายยากมากจริงๆ
พ่อแม่ทะเลาะกันจนหนีไปคนละทางปล่อยให้เราต้องไปอยู่กับตายาย โดนย่าด่าโดยไร้สาเหตุ โดนแม่ตีเพราะอารมณ์ร้ายโมโหเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย ฯลฯ เรื่องนี้ดีมากๆค่ะ ขอบคุณที่ทำพลอตแคสนี้ให้ได้ฟังนะคะ ช่องนี้ดีมากเลย ขอบคุณนะคะ♥️♥️
ชีวิตคุณต้องดีขึ้นกว่านี้แน่ ขออวยพร
ขอบคุณมากๆเช่นกันนะคะ❤️
ช่วงประถมในวัยเด็กของผม มีเพื่อนกลุ่มนึงที่จะแกล้งบูลลี่ผมอยู่เป็นประจำ ด้วยความที่ผมเนิร์ดติ๋มๆเรียนเก่งในระดับช่วงนั้นและยังเป็นลูกครูด้วย เคยมีเรื่องจนทะเลาะวิวาทกันด้วย ถ้าให้เปรียบเทียบง่ายๆ คือเหมือนในหนังเลยครับ ที่เด็กเนิร์ดใส่แว่นถูกแก๊งไอ่อ้วนที่เป็นหัวโจกแกล้งบูลลี่สารพัด เพื่อนคนอื่นๆก็เล่นกับผมปกติ แต่เวลาแก๊งนี้มาแกล้งผม เขาจะไม่ยุ่งกับผมเลย มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อนไม่มีแก๊งค์ จนจบประถมเข้ามัธยม ผมก็ย้ายไปเรียนในเมือง ตอนนี้ผมเข้าสู่ช่วงวัยกลางคนแล้ว ผมยังจำได้ดีครับ มันกลายเป็นความรู้สึกไม่ชอบพวกนั้นไปเลย จะเรียกเกลียดก็ได้ครับ ไม่อยากเจอไม่อยากสุงสิงด้วยเลย ถึงจะแยกย้ายกันไป แต่ขอให้อย่าเจอกันอีกเลย ทั้งหมดที่เล่ามา อยากจะบอกว่าเรื่องของเพื่อนก็เป็นสาเหตุนึงเช่นกันครับที่สามารถสร้างแผลใจ บางทีมันส่งกระทบต่อการจะคบใครเลย อาจจะทำให้กลายเป็นคนเก็บตัวไปเลยก็ได้ครับ 😢
แอดเป็นกำลังใจให้น้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
เท่าที่เจอมาตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน สถาบันครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญมากที่สุดจริงๆ มันเป็นจุดเริ่มต้นของหลายๆเรื่อง.. ทุกคนล้วนมีปัญหาของตนเอง อยู่ที่จะมากหรือน้อย จะจัดการปัญหาได้หรือไม่ เราควรรักตัวเองให้มากๆ ชีวิตยังอีกยาวไกล ทำชีวิตเราให้ดี คิดบวกเยอะๆ อย่าเอาอดีตมาเป็นปมบั่นทอนจิตใจตัวเอง หรือเอาคำพูดคนอื่นมาตัดสินชีวิตเรา เป็นกำลังใจให้ทุกคนน้าา สู้ๆ❤❤❤❤❤
เป็นกำลังใจให้เช่นกันน้า😊
แค่ที่พูดมา5ข้อ โดนไปแล้ว4ข้อ...แย่กว่าการที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร คือการที่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเพราะอะไร แต่เรากลับทำอะไรไม่ได้เลย แถมยังถูกมองว่าแปลกแยกอีกต่างหาก แต่เราก็ชินแล้วค่ะ เราเป็นทุกอย่างที่พูดมา เราโอเค🙂
เหมือนกันครับ คุณไม่ได้โดดเดี่ยว...เพราะอะไรรู้ไหม...ผมเป็นเเบบคุณ
ลองฟังช่อง krappy childhood fairy ดูนะคะ เป็นนักบำบัดผู้เชี่ยวชาญเฉพาะ คือเชี่ยวชาญเรื่องนี้มากกว่าจิตแพทย์ทั่วไป เราเป็นแรงมากก็ยังดีขึ้น
แอดเป็นกำลังใจให้น้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
+1 จริงที่สุด😭😭😭
คุณก็เป็นเหมือนฉัน ฉันรู้ว่าไม่โอเคหรอก ยอมรับว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร ซักวันต้องมีวันที่ดีนะ เราต้องเจอสิ่งดีๆแน่นอน ขออวยพร
เราก็มีบาดแผลในใจ ตอนเด็กมันเจ็บปวดทุกครั้งเวลาที่นึกถึง ชอบโดนแม่ตีแรงๆด่าแช่งแรงๆตลอดทั้งที่ไม่ได้ทำไรผิดมากยกตัวอย่างลืมเก็บผ้าที่ตาก บางทีไปเที่ยวเล่นบ้านเพื่อนละกลับมาตอนเย็น ความผิดเล็กน้อยแต่ฟาดด้วยไม้กวาด ไม้แขวนเสื้อ โดนดึงผม ถีบ สารพัด ร้องไห้กลัวจ่นฉี่แตกยังไม่หยุดตี เป็นเด็กทำไรไม่ได้ร้องไห้อย่างเดียว บางทีตีคนเดียวไม่พอไปเรียกพ่อมาช่วยตีอีก ในใจตอนนี้ไม่อยากโดนทำร้ายอีก ใครทำจะไม่ยอมเด็ดขาด อยากปกป้องตัวเองบ้างในตอนที่โตช่วยเหลือตัวเองได้
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
ฟังก่อนนอนแทบทุกวันเลยค่ะ เวลาฟังแล้วรู้สึกปลดปล่อยยังไงไม่รู้ ขอบคุณสำหรับคลิปดีๆนะคะ♡
ขอบคุณที่เข้ามาฟัง Alljit นะคะ❤️
ในวัยเด็ก หากได้พบสิ่งดีดี จะโตมาใจมีคุณภาพ แต่จะมีเด็กกี่คนในโลกนี้จะได้พบครอบครัวที่เรียกว่าดีมี่พ่อแม่ที่ พูดจาดี ส่วนเรามีสิ่งดีดีคือพ่อและยาย แต่เรามีแม่ที่ไม่ได้ไห้ความรักเอ็นดูเหมือนพี่น้องที่อม่แสดงให้เห็น นั้นคือแผลในใจใด้รับความเอาใจใส่ที่ไม่เท่าเทียม.ตนถึงวันนี้แม่ยังไม่แสดงออกว่ารักห่วง.แต่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร.สิ่งคนที่เอาใจใส่ใด้จากไปแล้วแต่พยามคิดถึงในสิ่งดีดีที่ท่านทั้งสองมอบให้เป็นกำลังใจให้ตัวเองxx
ช่วงประมาณ5-6ขวบเป็นวัยที่เราโดนขังห้องมืดบ่อยจนเห็นภาพหลอนในที่มืด(ยังไม่รวมการทำโทษด้านอื่นๆนะเนี่ย) แล้วเวลาโดนขังจะโดนอดข้าว+แก้ผ้าด้วย โดนรอบนึงจะประมาณ2-3วัน ทำเราติดนิสัยกินทุกอย่างที่หาได้เพราะกลัวว่าเดี๋ยวโดนขังห้องมืดแล้วจะหิว กินทุกอย่างถึงขั้นกินแมลง ข้าวเน่า ซากสัตว์ หรือพวกของที่เสียแล้วที่เขาทิ้งลงถังขยะไว้ 10กว่าปีผ่านมา กลายคนที่บางครั้งก็กินเยอะมากก บางครั้งก็ไม่กินข้าวเลยเกิน3วัน แยกแยะข้าวที่ยังดีอยู่กับข้าวที่เน่าแล้วไม่ได้ แล้วก็กลัวการแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น แต่หนักสุดคือคิดว่าการลงโทษที่รุนแรงแม้เป็นความผิดเล็กน้อยก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เคยกลัวการถูกรักเพราะคิดว่าจะเป็นแบบที่พ่อแม่ทำกับเราแล้วบอกว่ารัก ยังดีที่มีคนมาสอนให้รู้ว่าการถูกรักจริงๆเป็นยังไง เลยเป็นมนุษย์มากขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ ถึงจะบิดๆเบี้ยวๆอยู่ก็ตาม
พ่อชอบกินเหล้าเมาแล้วตีแม่และทุ่มจักรยานใส่เราทำให้โตมาเข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได้เลย ถ้าถูกกดดันมากจะสติแตกและใช้ความรุนแรง ทุกวันนี้ต้องทรมานโรคแพนิคซึมเศร้า
ตอนเด็กหนูเจอแต่เรื่องแย่มาเยอะมากเลยคะ จนหนูเป็นโรคซึมเศร้า หนูเป็นซึมเศร้าตั้งแต่อายุ15ปีจนตอนนี้หนู27ปีแล้วคะ หนูไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยคะ ไม่ใช่ว่าหนูไม่อยากเล่าไม่อยากระบายนะคะ เพราะไม่มีใครรับฟังหนูเลย มีแต่โดนตำนิ หนูเลยเป็นคนเก็บกด เวลาโดนเปรียบเทียบต่อหน้า หนูก็ได้แต่ยิ้มและหัวเราะ แม้ในใจมันจะเจ็บปวดมากก็ตามคะ เพราะคนที่มักเปรียบเทียบหนูเป็นคนในครอบครัว พอเจอแบบนี้มากๆมันเลยทำให้หนูเป็นคนเก็บตัว ไม่เข้าสังคม ไม่อยากพบเจอใคร อยากอยู่ในห้องมืดๆคนเดียว พอมีเรื่องอะไรกระทบจิตใจ ภาพเหตุการณ์ต่างๆที่หนูได้เจอมามันลอยมาเลยคะ และ หนูมักจะทำร้ายตัวเองบ้างหรืออยากฆ่าตัวตายบ้าง มันเป็นแบบนี้ช้ำแล้วช้ำเล่า ทุกวันนี้นี้หนูทรมานกับการใช้ชีวิตมากเลยคะ ชีวิตที่ไม่มีใครต้องการ มีแต่โดนว่าโดนตำนิ หนูอยากระบายเรื่องที่หนูเจอกับใครสักคนที่ยอมรับฟังและเข้าใจหนู
บาดแผลข้างนอกอาจจะหายไม่มีรอยแผลเป็นให้เห็น แต่บาดแผลข้างในไม่มีวันจางหายไปใหน.
ขอบคุณมากนะคะ.
เป็นกำลังใจให้ค่ะการระบายเป็นการท่ายเทความอัดอั้นภายในจิตใจแต่คนที่เราจะระบายด้วยคนนั้นต้องเป็นคนที่มีจิตใจเมตตาเอื้อเฟื้อเผื่อมีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นคือพูดง่ายๆคนคิดบวกนั้นแหล่ะบางคนที่เราระบายด้วยเขาไม่คิดร้ายกับเราแต่เป็นเพราะว่าเขาไม่เข้าใจสิ่งที่คุณเจอมันแย่ขนาดไหนคนส่วนใหญ่พอเล่าหรือระบายให้ฟังแล้วเขาเอาแต่สอนแต่ตัดสินเราเราแค่ต้องการกำลังใจและเป็นผู้ฟังที่ดีโดยเฉพาะโรคซึมเศร้าต้องให้กำลังใจโดยถูกวิธีแต่คนอื่นที่ตัดสินคนที่เป็นซึมเศร้าว่าเป็นโรคประสาทมันไม่ใช่พอใด้ยินว่าเป็นซึมเศร้าหาว่าเราป่วยแย่ยิ่งกว่าเดิมอีกถ้าหาคนที่ไว้ใจและเป็นที่ระบายไม่ใด้ให้ปรึกษานักจิตวิทยาเขาจะไม่ตัดสินเราเขาจะนั่งฟังเราระบายและเป็นคำแนะนำและเป็นกำลังใจให้โดยถูกวิธีเราจะไม่รู้สึกแย่เราก็คนหนึ่งที่เป็นซึมเศร้าและประสบปัญหาชีวิตครอบครัวรุณแรงเป็นกำลังใจให้นะคะ
@@namreynolds9553 ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้เช่นกันคะ
เป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกันเลยค่ะ ทุกวันนี้ทรมานมาก ต้องอดทนมากเช่นกัน ซักวันชีวิตต้องดีให้ได้นะคะ เราสู้ไปด้วยกันนะ หนูอายุ22ปี
@@Mbk-kl6or ชักวันน้องต้องได้ดีแน่นอนคะ สู้ๆนะคะ พี่เป็นกำลังให้ให้นะคะ
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
พ่อแม่แท้ๆทิ้งเราไปตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่แยกทางกัน เราไม่มีภาพจำเกี่ยวกับพ่อแม่เลย มีแค่รูปแม่(ตอนนั้นเราเรียนชั้นประถมเราเขียนในรูปใบนั้นว่า อยากเจอแม่สักครั้ง แม่อยู่ไหน มันจะดีแค่ไหนที่แม่กลับมาหา และพอตอนเราอายุ17ปี อยู่ๆวันนึงตอนกลับมาจากบ้านเพื่อนก็เห็นรถเก๋งที่ไม่คุ้นเลยมาจอดหน้าบ้าน และผู้หญิงคนนั้นก็คือแม่แท้ๆของเราเอง ความรู้สึกตอนนั้นก็คือ อ๋อนี่หรอคือแม่ของเรา หน้าแม่เป็นอย่างนี้เหรอ เราไม่ชินไม่ตื่นเต้นเหมือนที่มันควรจะเป็นเลย หลังจากนั้นแม่ก็นานๆจะมาหาที และก็หายไปเลย และเราก็มารู้ข่าวว่าแม่เข้ารพ.อาการหนัก แต่ ณ เวลานั้นเราไปหาแม่ไม่ได้เลย ไม่นานแม่ก็เสียด้วยโรคมะเร็ง (สำหรับเราโลกที่ไม่มีพ่อแม่มันน่ากลัวที่สุดมันดูไม่สดใส เห็นเพื่อนวัยเดียวกันมีพ่อแม่มารับส่งลูกที่โรงเรียนในใจมันยิ่งว้าวุ่นไปเลย ในกระดาษตอนสมัครเข้าเรียนก็ยังต้องเขียนว่าพ่อแม่หย่าร้างแยกกันอยู่ แต่ก็ขอขอบคุณท่านที่ทำให้เกิดมามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้) ขอให้แม่ได้พบเจอแต่สิ่งที่ดีงามที่ตรงนั้น ถึงเราจะไม่สนิทกันก็ตาม แต่ความเป็นแม่ลูกของเรายังอยู่ รักแม่
ฉันแม่กับพ่อก็หย่ากัน แยกกันฉันมาอยู่กับแม่ตั้งแต่2ขวบ แต่ก็ต้องพรากจากแม่มาอยู่กับตายาย
แม่มีผัวใหม่ลูกใหม่
แอดเป็นกำลังใจให้เสมอน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
อยากให้คนเชื่อใจคนได้ เปิดรับที่แตกต่าง แสดงออกแบบที่ถูกตอบสนองเท่าเทียม ไม่ลำเอียง
และได้ทำสิ่งที่มีความสุขของตัวเอฃได้ ถ้าไม่เดือดร้อนใคร ก็อย่าไปรุมตัดสินเขาว่าเขาด้วยมุมมองของพวกคุณ
นึกถึงวัยเด็ก เราติด คุณตา คุณยาย มากกว่าแม่เรา .. เราโตมาไมารู้สึกรับรู้ถึงคำว่าพ่อ เพราะแม่จับแยกออกมา เอาเราไปอยู่กับตายาย ตอนเด็กๆ เราต้องไปอยู่เชียงใหม่ กับ น้าตายาย เราเข้ากับเพื่อนไม่ได้ ทำให้ไม่อยากไปโรงเรียน เราพูด คำเมืองไม่เป็น เขาหาว่าเรา ปันยาอ่อน สมองพัฒนาช้า เราได้รับแต่ความสุขทางวัตถุนะ เขาตามใจเราทุกอย่างที่ซื้อได้ด้วยเงิน ทางใจก็บ้างอะรักแบบตายาย น้ารักหลาน แม่เราเริ่มมีพ่อเลี้ยงเข้ามา เราไม่ชอบเท่าไหร่แต่แม่เราก็ยัดเยียดให้เราอะนะ พยามจับเราแยก พรากเรา จาก คุณตา เราจะเป็นคนที่ติดคุณตามาก เราร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากไปโรงเรียน คุณตามาหาเราแม่ก็ไล่ไป เราก็ตามไปเขาก็ลากเราเข้าบ้านทุบตีสารพัด เป็นสิ่งที่เรามีภาพจำแย่ๆกับแม่ เรื่องพ่อ เราก็มารู้ความจริงว่า พ่อยังมีชีวิตและใกล้จะเสียชีวิตแล้วช่วงยังเล็กเราถามถึงพ่อเราเตรียมอนุบาลก็โดนแม่ตบหน้า แม่บอกว่าพ่อเราตายไปแล้ว อย่าถามอีก .. พอเราอายุ25 มารู้ความจริงที่ไม่ใช่ ก็รู้สึกติดลบกับแม่อีก แม่ชอบสัญญากับเราและไม่ให้ในสิ่งที่ได้สัญญาไว้ ทุกเรื่อง แต่กับน้องต่างพ่อนั้น แม่เอาความสุขไป
ให้ตรงนั้นมากกว่า เราไม่แคร์เรื่องลำเอียงหรอก เราเย็นชากับเรื่องนี้ไปแล้ว เขาพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเรา พ่อเรา ความสุขที่เราอยากมี ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราอยากเป็นอยากไป อยากทำเขาไม่เคยเปิดโอกาสให้เรา ดีแต่ว่าเราโง่ อยู่แค่นี้ดีแล้วไม่เคยสนับสนุน ทางใจ ความมั่นใจในตัวเอง ทุกคำพูดการกระทำของเขาทำให้เรารู้สึกว่าด้อยค่าตัวเอง หวังว่าชาตินี้ ขอให้ชดใช้กันให้หมดนะ ถือว่าเรามาเป็นตัวรองรับอารมณ์เขาแทนพ่อเรา … ขอบพระคุณที่เปิดพื้นที่ให้ระบาย ขนาดพิมพ์เรายังรู้สึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างมันเพิ่งเกิดขึ้นอยู่เลย เราคงฝังใจมากกับแม่ เราพยามให้อภัยเขานะ แต่ทำไม มันทำไม่ได้ซักมี ;( เขาคือแม่ แต่เราโกรธ แค้นเขามาก เขาก็ดีกับเราเราคิดเสมอไม่มีแม่เราไม่มีวันนี้พยามเอาความดีแม่มาหักลบมันก็ไม่ได้ มันยังรู้สึกโกรธเกลียด ไม่หาย คิดเสมอว่าที่เราต้องเจอไรแย่ๆ รับเวรกรรมเสียชื่อก็เพราะเขา นำพามาทั้งนั้น เขาเอาเรื่องปัญหาเข้ามาในบ้าน เขาทำไมไม่คิดว่าเราเป็นลูกบ้าง ก่อนทีเขาจะทำทุกอย่าง ทำไมไม่คิดไม่รู้สึกผิดก่อนทำ !! เฮ้อ บุพการี
บาดแผลในใจแม่ เลยมาระบายใส่ลูก ส่วนนึงแม่คุณคงเจ็บปวดจากพ่อมามากเลยให้คิดว่า พ่อตายไปแล้ว
เราตอนเด็ก ป้าเปรตๆ บอกเราว่า แม่ไม่อยากมีเราเพราะแม่อยากได้ลูกชาย เพราะแม่ไปช่วยเลี้ยงลูกชายมัน โตมาชีวิตพังมาก รักใครไม่ลง เพราะมีปมว่าขนาดแม่เรายังไม่รักเราเท่าน้องเลย ทำแม่ร้องไห้และต่อต้านแม่ด้วย
จนผ่านมา เราอายุ 25 เราเพิ่งรู้ว่าป้าอิจฉาแม่ ลึกๆเราโกรธแม่แหละ แม่ชอบอ้างว่าให้เราไปนอนบ้านแม่เฒ่าเพื่อความกตัญญูเพราะแม่ไปไม่ได้ เลยเจอป้าเปรตนั้นใส่ร้าย ทั้งที่ย่าเลี้ยงเรามาญาติๆฝั่งพ่อไม่มีสันดารแบบนี้เลย ถ้าไม่ไปก็คงไม่เจอ ทำไมต้องให้เราไปเจอคนน่ารังเกียจแบบนั้นด้วย ทำไมแม่ต้องมองพี่น้องตัวเองดีเกินไป
เอาจริงๆนะ มันเยียวยาตอนที่เราเป็นเวรกรรมทำกับหลานอีป้ามันบ้าง หลานป้าคนนี้ คนหนึ่ง เราบอกพี่เขยว่าลูกป้าเล่นพนัน และบวกกับพี่สาวคนนี้ขโมยเงินพี่เขยด้วย เขาเลยเลิกกัน พี่เขยพรากลูก ไม่ให้พี่สาวลูกป้าเจอ ตอนเจอครั้งนั้นเด็กเป็นเหมือนโรคจิตเลย อายุแค่สองขวบมีอาการละเมอกรี๊ดๆทั้งคืน มองหลานคนนี้แล้วมองตัวเองตอนเด็ก ป้าทำลายชีวิตวัยเด็กคนอื่น หลานมันก็โตมาแบบไม่มีแม่ พี่เขยพาไปเมืองนอกละ ต้อง 20ปีถึงจะเจอได้ เป็นคำสั่งศาล คือไม่ใช่เรายุยงนะ ลูกป้าปลอมแปลงลายเซ็นถอนเงินพี่เขย เอาเลยไม่ยอมให้แตะต้องลูกกลัวเลี้ยงลูกเป็นโจร ตอนนั้นถ้าเราให้เอกสารบางอย่าง ศาลก็จะให้พี่สาวชนะคดีก็ได้ แต่เราไม่ให้ในวินาทีสุดท้าย เลยแพ้เสียลูกไป
อีกครั้ง ลูกมันอีกคนแหละ ลูกคนนี้เป็นลูกชู้ที่ทำให้มันกับสามีมันคนแรกเลิกกัน เราก็เอาไปบอกหลานคนอื่น
ไม่รู้นะ ปมเราคือ ทำไมอีป้าเปรตอยากทำลายชีวิตคนอื่น แต่ปกป้องหลานตัวเอง ถ้าเราทำลายหลานมันบ้างละ และมันก็จมกับความรู้สึกปกป้องหลานตัวเองไม่ได้ มันจะรู้สึกแบบที่เรารู้สึกใช่มั้ย
พอเห็นว่า ครอบครัวป้าชดใช้ความเจ็บปวดตอนเด็กบ้างมันก็ดีขึ้นนะ ดีขึ้นจริงๆนะ ตอนนี้หายปมในใจแล้ว 100%
มีดีขึ้น เพราะว่าเรามองเห็นภาพตัวเอง 4-7ขวบ ที่สู้ป้าตอบกลับป้าที่ด่าเราว่าแม่ไม่รักไม่ได้ แต่มาตอนนี้เราเป็นฝ่ายทำให้มันจนปัญหาจะสู้กลับเหมือนเราบ้านมันช่วยเยี่ยวยาจริงๆ ดีที่จริงที่ป้ายังมีชีวิตอยู่จนเห็นหลานตัวเองชีวิตพังสองคน ไม่งั้นชีวิตนี้เราคงไม่สามารถลบปมอันนี้ได้อะ ตัวเราตอนเด็กคงไม่สามารถเยี่ยวยาได้ จากผู้ถูกกระทำ ก็เป็นฝ่ายกระทำบ้าง
พอลบปมได้แล้ว รักแม่มากกก อยากมีความรักไม่เหมือนตอนนั้นที่กลัวความรัก แล้วก็เปลี่ยนจากคนที่ไม่สังคม กลายเป็นอัธยาสัยดีขึ้นมาก มายเซ็ตก็ดีขึ้นมาเลยพอได้ลบปมตัวเอง(พิมพ์ตามที่คิดแล้วไม่อ่านทวนเลยทำให้คนอื่นอ่านไม่รู้เรื่อง ขออภัย)
แอดเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้ค่ะ💙
อ่านแล้วรู้สึกฟินแทนเลยค่ะ ความพยาบาทคือของหวานจริงๆค่ะ
ฟังไปร้องไป ยิ่งอ่านแบบทดสอบแล้วยิ่งน้องไปอีก มันแบบ เห้อ เพิ่งรู้ว่าชีวิตคนอื่นไม่ได้เจออะไรแบบนี้เยอะเท่าเรา หลายๆครั้งก็ตกใจที่เพื่อนๆมีพ่อแม่คอยดูแลเรื่องอาหาร,เสื้อผ้า มีน้องชาย,สาวที่น่ารัก แล้วเราเป็นคนที่ระแวงคนมากๆ กลัวว่าทุกคนอยากเข้าหาเราเพื่อผลประโยชน์จริงๆ แล้วแม่ก็ชอบบอกว่าเราชอบคิดลบทั้งๆที่เค้าก็เป็นหนึ่งในสาเหตุนั้น ไหนจะเราที่อยู่กับคนที่ทำเรื่องทางเพศกับเราแบบนั้นในบ่านเกือบ10ปีแต่ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครสังเกตุ เราไม่ชอบลงห้องเพราะรู้ว่าคนในบ้านไม่ได้สนใจอะไรเรา ไม่ได้ให้เกียรติเราเวลาพูด เราเข้าสังคมไม่เก่งและเหนื่อยกับการพยายามทำให้ตัวเองดูดีในสายตาคนอื่น เราแสดงสีหน้าไม่เก่งเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำแบบไหนให้อีกฝ่ายสบายใจ เวลาเจอคนรู้จักในหัวก็มีแต่เรื่องฟุ้งซ่านว่าจะชวนคุยอะไรจนสุดท้ายเค้าก็น่าจะเห็นว่าเราไม่กล้าคุยก็เลยไม่ได้คุยกับเราไปเลย
เรากลัวข่าวข่มขืนเพราะมันฉายภาพเราในตอนเด็ก เรากลัวการพูดแต่ก็พยายามอยู่ทุกวันแต่มันก็ยากมากจริงๆ เราเริ่มรู้ตัวว่าเป็นคนที่พูดเบาจนต้องพูดซํ้าหลายๆครั้ง เรารู้ตัวว่าเราเลิ่กลั่กและเหงื่อออกเวลาต้องพูดคุย เราไม่ชอบสบตาคนเพราะกลัวจะทำให้เค้าอึดอัด และก็เบื่อกับนิสัยแบบนี้ของตัวเองมากจริงๆ เพราะมันกระทบทั้งเรื่องงานในรร.และทำให้เราพลาดโอกาสในสังคมหลายๆอย่างทั้งๆที่เราทำมันได้ดีกว่าคนที่ถูกเลือกเสียอีก
ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันมั้ยแต่เราค่อยๆทำตัวเหมือนผู้ชาย ตัดผมสั้น ใส่เสื้อผ้าผู้ชาย เรารู้สึกอบอุ่น รู้สึกว่าเราจะไม่ถูกกระทำแบบนั้นอีกเพราะเราไม่มีอะไรของผู้หญิงให้ดึงดูด เราสบายใจที่จะถูดเข้าใจผิดเป็นผู้ชายเพราะในมายเซทเราคือ"ผู้ชายมักไม่โดนแบบนั้น"แต่เราก็รู้แก่ใจแหละว่าผู้ชายก็โดนแต่โอกาสโดนมันก็ร้อยกว่าใช่มั้ยล่ะ
แต่เราก็อยากมาแชร์นิดนึง ว่าเราเริ่มเปลี่ยนตัวเองมากขึ้นช่วงที่มีเพื่อนดีๆ เราลงแข่งบาสและได้ทองแดง แต่มันทำให้เราได้รู้จักการเข้าสังคมมากขึ้น และรู้ว่าบางทีการแย่งบอลจากมือเรามาเล่นของพวกผู้ชายก็เป็นการหยอกล้อในนักกีฬาแบบหนึ่งไม่ใช่การอยากเข้าหาเชิงนั้น และก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น เรากล้าทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อนทั้งแข่งวิ่ง เล่นโซเชียล เป็นช่วงก่อนปิดเทอมม.3ที่เราได้ทดลองอะไรหลายๆอย่างมากจริงๆ เรามีทั้งเพื่อนผช.และเพื่อนผญ เรากล้าเข้าหาคนมากขึ้นแต่ก็ไม่มากพอ แม้ทุกวันนี้จะชอบโทษตัวเองและคิดเรื่องการเกิดมาทำไมของเราบ่อยๆก็ตาม แต่ก็ได้คำแนะนำจากเพื่อนว่ารออีกไม่กี่ปีให็เราไม่หาหมอเองก็ได้(เราเคยขอแม่ซึ่งแม่สัญญาจะพาไปแต่ก็ไม่ได้ไปซึ่งเป็นเหตุผลที่เราไม่กล้าเชื่อใจคนเกมือนกันเพราะแม่ชอบสัญญาไปเรื่อยบ่อยๆ)
ส่วนใครที่อ่านมาก็ขอบคุณมากจริงๆ ไม่รู้ทำไมแต่เราไม่อยากให้เรื่องที่เราเจอมีแค่เราที่รับรู้ มันเหมือนได้ระบายอะไรบางอย่างเลยจริงๆนะ
มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
เป็นเนื้อหาสาระที่มีประโยชน์มากเลยค่ะ
บางคนอาจจะไม่รู้ตัวเองเลยด้วยซ้ำ หากไม่ได้มานั่งพิจารณาตัวเองดีๆ
ได้ปล่อยให้แต่ความทุกข์เข้าครอบงำจิตใจตนเอง..
หวังว่าทุกท่านที่ได้เข้ามารับฟัง จะมีความสุขได้ในทุกวันนะคะ
เป็นกำลังใจให้กับทุกๆชีวิตที่ยังดำรงอยู่ค่ะ :)
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังช่องของ Alljit นะคะ
ขอให้ทุกวันเป็นวันที่น่ารัก มีความสุขทุกๆ วันเหมือนกันนะคะ 🤍🤍
ตอนเป็นเด็กประมาณ ป.2 เราเป็นเด็กธรรมดาที่หลายๆคนมอง เราไปแกล้งพี่ ม.3 ตอนนี้คงอายุ21 ปีเเล้วครูจัดงานกีฬาสีภายในเเล้วพี่เเกเตะบอล ที่ได้ยินตอนนั้นคือ พี่เเก่กักบอลไม่เป็นโรงเรียนอื่นเลยชนะ พี่เขาคงเสียใจที่ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกเราเเกล้งหนักมาก
พอเราอยู่ ม.3 เหมือนเป็นเวณกรรมของเราก็มีงานกีฬาสีอีกเเต่ที่เเปลกคือสีเรารุ่นพี่เล่นบอลเก่งมาก บางคนจบโรงเรียนกีฬาก็มี เเต่เราเป็นเเค่กองเชียร์ ช่วงนั้นปากไม่ค่อยถูกกับล่องกับลอยเท่าไร เผลอปากไม่ดีใส่ครู
เเสตนสีเราเลยได้ที่ 3 เเต่จริงๆซ้อมหนักมาก
เเล้วเรากรี๊ดเชียร์รุ่นพี่เรา เเต่ไปติดที่เราไปทำท่าเหมือนเยอะเย้ยกรรมการเเข่งฟุต บอลเเต่เราไม่ได้ตั้งใจ พี่เเกเป็นสารวัตรนักเรียนคนเก่าตอนนี้จบเเล้ว เเละก็นั้นเเหละรุ่นพี่เราเลยทำเป็นเล่นไม่เก่ง เเกก็พูดว่า ก็งั้นๆเเหละ
พี่สารวัตรนักเรียนคงรู้สึกไม่ดีที่เราทำ เเบบนั้นใส่ เพราะเราเคยมีเรื่อกับพี่เขามาก่อน เราเป็นประจำเดือน เเล้วมันเเสบมากก หงุดหงิด จะอ้วก เเต่ก็ต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่
ตอนเรา10ขวบแม่ส่งเราไปเรียนที่กรุงเทพฯไปอยู่บ้านย่าไปอย่2ปีค่ะแต่เป็น2ปีที่อยากให้หายไปจากชีวิตที่สุดชอบโดนย่าดุด่าว่าตีโดยไร้สาเหตุและชอบพูดทำร้ายจิตใจอยู่บ่อยๆค่ะ
จนเราหวาดระแวงผู้ใหญ่ทุกคนเลยกลัวว่าที่เขามาทำดีกับเราเพราะหวัง
ผลประโยชน์ และเราไว้ใจคนที่นั้นไปแล้วแต่คนที่นั่นก็เหมือนกันหมดทำให้เราไม่เชื่อใจผู้ใหญ่ทุกคนเลย
มอลโลกแง่ลบตลอดจนอยากจะตุย
และย่าเราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเหตุผลเลยคือเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง
ใครพูดไม่เข้าหูคือด่า หรือตึ อย่างเดียว
เราอยู่ที่นั่น2ปีโดนด่าทุกวันค่ะจนไม่อยากอยู่ที่บ้านนี้อีก ทำให้เราร้องไห้ทุกคืนก่อนนอนทุกวันจนยิ้มไม่ออกดลยค่ะ
ไม่มีความสุขเลยแล้วมีเหตุการณ์นึง
ย่าเราปากระบอกน้ำแข็งๆใส่พี่เราโดนกลางหลังจนร้องไห้เราทนไม่ไหวจึงบอกว่าสิ่งที่เขาทำมันผิดค่ะ แต่เขากลับด่าเราตีเราไล่ให้ไปตุย เราไม่ไหวแล้วเราวิ่งไปหยิบมึดในครัวมาฟันแขนตัวเองเพราะไม่
อยากอยู่แล้วค่ะแต่เขาแค่หันมามองแล้วเดินต่อ น้าเราที่เพิ่งกลับมารีบวิ่งมาห้ามเลือดที่เเขนเราเลยเเล้วถามว่า
เกิดอะไรขึ้น พอเราสงบย่าเราถามเราว่า
คิดว่าสิ่งที่ย่าทำมันผิดหรอ?
เขาพูดเหมือนเขาไม่รู้ว่าตัวเขาเองผิดเลยค่ะ
ตอนนี้เราย้ายกลับมาอยู่กับแม่ได้4ปีแล้วค่ะแต่เหตุการณ์หลายๆอย่างยังอยู่ในหัว
มันทำให้เราเศร้าแล้วดิ่งมากค่ะ😢
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
ตอนเด็กถูกเอาปมตอนเด็กๆเวลาพ่อแม่ไม่พอใจ แล้วก็ถูกทำร้ายร่างกายด้วย ตั้งแต่เด็กจนโตค่ะ จนตอนนี้ส่งผลระยะยาวมาก จนตอนนี้พ่อแม่ยังไม่เข้าใจค่ะ ด้วยความที่อีโก้จัด พอเราเงียบมาก ส่งผลถึงสุขภาพจิตมาก และไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวค่ะ
เคยโดนแบบป้ามาจี้ปม แล้วแม่เราไม่สามารถพูดปกป้องได้ เหมือนพระอิฐพระปูน แต่ตอนอยู่กับเราที่บ้าน คือพูดอะไรก็ได้ ด่าอะไรก็ได้ จนโดนว่าเราไม่อดทน บอบบาง ทั้งๆที่ส่งผลต่อเรามากๆเลยค่ะ เราไม่ใช่ไม่อดทน แต่มันไม่โอเคจริงๆ
กอด ๆ นะคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้น้า 💙
ตอนเด็กพ่อเคยพาไปฝากเลี้ยงไว้กับป้าค่ะ มีวันนึงป้าทำโทษเราด้วยการขังไว้ในห้องแบบมืดๆปิดไฟ ตอนนั้นจำได้ว่าร่องแล้วกลัวมาก แต่เรื่องนี้พอพ่อมารับป้าก็ไม่ให้บอกพ่อ แต่พอเราโตมากลายเป็นคนกลัวที่แคบและมืด บางครั้งมีหายใจไม่ออกอึดอัดเวลาไปอยู่ในที่แคบนานๆ มันเกี่ยวเหตุการณ์วัยเด็กตอนนั้นคะ
สิ่งที่เกิดขึ้นในวัยเด็กส่งกระทบให้เราในตอนโตด้วยค่ะ อาจจะรู้สึกหวาดกลัวจนกลายเป็นแพนิกได้ หากความมืดและที่แคบส่งผลกระทบกับเรา ทำให้รู้สึกอึกอัดและหายใจไม่ออกแอดคิดว่าลองไปปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเพื่อได้รับการวินิจฉัยก็ดีนะคะ กอด ๆ น้า แอดส่งกำลังใจให้นะคะ🤍
ตอนเด็กๆโดนแม่ตีทุกวัน ไปโรงเรียนก็โดนครูตี จนไม่กล้าทำอะไร กลัวจะโดนตี อยู่บ้านก็ไม่อยากทำอะไร ทำอะไรก็ผิด พอผิดก็โดนตี ร้องไห้ให้ตายยังไงแม่ก็ไม่หยุดตี ต้องกราบอ้อนวอนว่าหนูเจ็บแล้ว ยกมือไหว้ให้หยุด หนีก็ไม่ได้เพราะโดนให้เข้ามุม พ่อแม่ก็ด่ากันทุกวัน ด่ากันแต่เรื่องเงิน ไปโรงเรียนครูก็ด่าทำอะไรผิดก็ตี คุยก็ตี เอาแปลงลบกระดานขว้างหัวแตก คงไม่ต้องบอกว่าชีวิตทุกวันนี้เป็นยังไง ทำให้อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากมีแฟน มีแฟนก็คบได้ไม่นาน พอรู้สึกว่ามีปัญหาก็เลิกเลย ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรเพราะกลัวผิด ไม่กล้าลงมือทำอะไร ทำก็ไม่สำเร็จ มีปัญหาเรื่องเงินตลอด เกลียดคนพูดดังพูดมาก พยายามเยียวยาตัวเองมาหลายปี ไม่ว่าจะหาวิธีอะไร จะโปรแกรมจิตตัวเอง สมาธิ ก็ยังไม่ได้ผลเท่าไหร่ ได้แต่พยายามต่อไป ท้อใจหลายต่อหลายครั้ง
แอดเป็นกำลังใจให้น้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
พ่อเคยใช้กำลังกับเราตอนเด็กโดยการตีจนร้องไห้ด้วยตั้งแค่5บ. แม่ชอบใช้คำพูดที่เปรียบเทียบแหละคาดหวังในตัวเรา แต่เราไม่เคยชอบ ย่าตีเราเพราะเราตีสาย พี่สาวเคยทิ้งเราให้อยู่หน้าตึกที่รร ตอนที่4ครึ่งแล้วไปอยู่บ้าน เพื่อน เรามักเป็นเศษส่วนของเพื่อนเสมอเวลาครูสั่งงาน ครูเคยให้เรายกโต๊ะจนกว่าจะหมดคาบโดยที่ขาโต๊ะห้ามถึงพื้น
ทุกวันนี้คืออยากออกจากบ้านมาอยู่คนเดียว
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
อยากคุยด้วยจังเลยค่ะ
มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
เป็นวัยเด็กที่ถูกเพื่อนกระทำจนจำฝังใจค่ะแล้วทุกวันนี้ภาพเหล่นั้นวนกลับมาอีกครั้งทำให้แผลเป็นนั้นถลอกอีกครั้งจนไม่อยากสนิทกับใครเลยค่ะ
บาดแผลในใจทำไมไม่พาเด็กไปหาหมอ
หมอจะได้รักษาทันพาไปไม่ทันเด็กอาจตายได้นะครับ
อยากให้แนะนำด้วยครับว่า ถ้าในวัยเด็ก เราอยู่ในครอบครัวที่ชอบใช้ความรุนแรง ใช้คำพูดรุนแรง หยาบคาย โดนตี โดนว่า โดยไม่มีเหตุผล แทบทุกวัน เป็นเวลานานถึง 20 ปี เด็กคนนั้น เมื่อโตมาจะเป็นคนยังไง จะมีบุคลิกภาพอย่างไร รบกวนแชร์ idea ด้วยครับ
จริง ๆ แล้วไม่สามารถบอกได้ทั้งหมดค่ะ เพราะบางคนอาจจะก้าวร้าวเหมือนกับสิ่งที่เคยเห็น หรือบางคนอื่นจะหวาดกลัวความรุนแรงไปเลย แล้วแต่คนจริง ๆ ค่ะ ไม่มีอะไรสามารถที่จะการันตีได้ว่าเขาจะเป็นคนแบบไหน 😊
@@alljit2899 สำหรับผม มันเป็นเหมือนแผลเป็น ที่เมื่อไหร่ เราเหลือบไปเห็น เราจะจำได้ทุกครั้งว่าเราโดนอะไรมา มันไม่อาจลบไป ถึงเวลาจะผ่านไปนาน และทำทุกทางแล้ว ทำให้เป็นคนระมัดระวัง คนรอบข้าง และค่อนข้างชอบอยู่คนเดียว ซึ่งบางครั้งเราก้อไม่ได้ต้องการ แบบนั้น แต่เนื่องจากประสบการณ์ในวัยเด็ก ที่มันแย่มากๆ แล้วบอกใครไม่ได้ จึงคิดว่า ไม่มีใครหรอกที่จะช่วยแก้ปัญหาในใจเราได้จริง
กลายเป็นคนเก็บกด ชอบเก็บตัวไม่ชอบสุงสิงใครไม่มั่นใจในตัวเองไม่กล้าทำอะไรกลัวไม่ถูกใจใครชอบเหม่อชอบใจลอยคิดมากนอนไม่หลับคิดลบ
ชอบหัวข้อ แต่ทนฟังวิธีการเล่าเรื่อง
ขอบคุณมากๆค่ะ❤️
เราก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ลืมไม่ได้ตั้งแต่เด็กคะเพราะครอบครัวคุณพ่อคุณแม่ชอบทะเลาะกันพ่อตีแม่มันเลยติดตาติดในใจมาตลอดคะเพราะเป็นลูกคนโตอะไรก็ต้องให้น้องก่อนพ่อแม่มักจะบอกแบบนี้คะจะทุกวันนี้ก็ไม่เคยลืมเราส่วนมากจะโดนตีคะและคําพูดคะ.
มีเรื่องอะไรไม่สบายใจสามารถเข้าไปปรึกษาหรือระบายได้ที่แอปพลิเคชัน Alljit นะคะ💙
ผมโดนพ่อแม่ ใช้ความรุนแรง ตอยเด็ก เล่น กินข้าวช้า อยู่ๆพ่อก็เดินมาเจะ ข้าวกระจุย เป็นต้น ผมเกลียด พ่อแม่ผมมาก ตอนนี้ผมไม่อยากพบ ไม่อยากเจอเขาเลย ผมปกติอยู่ไหมครับ
เขามัดผมไว้กับต้นกล้วย แล้วก็เตะและปล่อยทิ้งไว้ เพื่อลงโทษ มันต้องขนาดนั้นเลยหรอครับ ผมเกลียดเขามากต่อให้เขาจะดีกับเราแค่ไหนเราก็ มีความรุ้สึกว่า ถ้าตอนนั้นสวนกลับได้ ผมเคยคิดจะฆ่าเขาด้วย ถ้าย้อนกลับไปบอกตัวเองตอนเด็กได้จะบอกเด็กคนนั้นว่า วิ่งลงไปในน้ำแล้วอย่าขึ้นมาอีก
😥😥😥
แอดเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ❤️
เราโตมาพร้อมกับคำว่า..เอาไปคืนแม่มัน..หูแว่วเน้อะ
😭😭😭 ฉันโตมาพร้อมคำว่า ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ และการถูกเมินเฉย ไม่ได้รับการใส่ใจ และถูกลืม เศร้ามาก
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
เราถูกขอมาเลี้ยง.เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันกลางคืนพวกเขาจะเถียงกันว่าไครจะเอาลูก พ่อบอกว่าเลี้ยงไม่ได้ก็เอาไปคืนแม่มัน...ใจเราเจ็บแป๋บเหมือนเข็มทิ่มลงกลางใจแอบร้องไห้ไต้ผ้าห่ม😢😢😢
ผมรู้สึกไม่ดีเลย
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
ครอบครัวแตกแยก ไม่ได้รับความอบอุ่น มันเลวร้ายขนาดไหน 😢
กอดๆน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
คำว่า ใช่ เยอะจนน่ารำคาญ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นมากๆนะคะ💙
มาฟังประวัติของเด็กคนนึงกันครับ เริ่มเล่าเลยนะยาวหน่อย ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ พ่อกับแม่แยกทางไม่เคยเห็นหน้าพ่อ แม่เป็นวัยรุ่นพยายามแท้งหลายวิธี ผมคลอดตอน6เดือน นน.1กิโล1ขีด (1,150กรัม)ดูในใบสูติบัตร หมอที่ทำคลอดบอกว่าต.ยในท้องแล้ว และคลอดยากด้วยไม่หันหัวออก(แต่ก็ออกมาได้ด้วยวิธีไหนก็ไม่รู้ไม่ได้ถามแม่แท้ๆ)แต่ตัวเขียวอี๋เลยต้องเข้าตู้อบไป3เดือน ตอน1ขวบหัวใจหยุดเต้นตัวเขียวอีกแล้ว ตอนนั้นอยู่โรงพยาบาลไปเยี่ยมน้าที่คลอดลูก พยาบาลทักแม่เขาเลยพาไปห้องICUช่วยปั้มหัวใจทัน หลังจากนั้น ที่จำได้ลางๆคือ ช่วง2-2.5ขวบ ไม่เคยเห็นหน้าแม่อยู่บ้านเลยซักครั้ง ไม่เคยกินนมจากแม่หรือขวดนมเลยซักครั้ง อยู่กับพี่สาวคนละพ่อห่างกัน3ปีตอนเช้าแม่จะออกไปไหนไม่รู้ จำไม่ค่อยได้ แต่ตื่นมาจะไม่เคยเจอเลยแต่จะทิ้งเงินไว้ให้อยู่กับพี่สาววัย 4-5ขวบและตอนดึกแม่ก็ไม่เคยกลับมา พวกเราได้ญาติข้างบ้านพาเข้านอนและหาข้าวเย็นให้กิน ช่วง2ขวบครึ่งแม่คบกับผู้ชายคนนึง(นี่จุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตผมเลย) ผู้ชายคนนั้นคือลูกคนโต พ่อแม่บุญธรรมปัจจุบันผมเอง ตอนนั้นยายที่เป็นแม่ของแม่บุญธรรมติดเตียง พ่อแม่บุญธรรมไม่มีเวลาดูเพราะเขาเป็นข้าราชการครูต้องไปสอนหนังสือ จะจ้างคนก็กลัวดูแลไม่ดีเลยเอาแม่กับผมไปอยู่บ้านเขาชัยภูมิ ส่วนพี่สาวไปอยู่กับพ่อเขาที่สมุทรสาคร อยู่ได้ซักครึ่งปี ผม3ขวบ แม่ก็ทิ้งงไปเลยดื้อๆหอบเสื้อผ้าหนี ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก ก็รอแม่หน้าประตูบ้านทุกวัน พ่อแม่บุญธรรมเขาก็จะเรียกไปกินข้าวไปนอนแต่ละวัน หลังจากนั้นเขาก็รับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ชีวิตก่อนเข้ารั้วโรงเรียนประถม สุขสบายมาก เขาเลี้ยงดีทุกอย่าง แต่พอเข้าไป รั้วโรงเรียน ผมโดนแกล้งโดนบูลลี่เรื่องเสียงเล็กเสียงแหบ สารพัด จากครูและเพื่อนๆ (เคยร้องไห้กลับมาถามแม่บุญธรรมว่าทำไมต้องเกิดมาเสียงแบบนี้) ได้คำตอบว่า เสียงแบบไหนไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เราไม่ได้เป็นใบ้ซักหน่อย ผมก็สบายใจขึ้นมาบ้าง แต่ไปโรงเรียนก็โดนล้อเหมือนเดิม โดนไถเงินตั้งแต่ ป.3-ป.6 (20-30)แต่ประถมด้วยความเป็นเด็กผมกล้าบอก พ่อแม่ จบป.6เข้ามัธยม 3ปี ต่อ👇👇
นี้แหละคือนรกสำหรับผมเลยผมโดนทุบต่oย(เรียกง่ายๆคือกระทืU) เหมือนกระสอบทรายเพราะผมอ่อนแอไม่สู้คน(จากเพื่อนร่วมห้องผช4-5คน)โดนทุกวันตัวช้ำแขนช้ำเขียวกลับบ้านทุกวันไม่เคยถอดเสื้อให้คนที่บ้านเห็นเลย บางวันจะโดนแกล้งบ้างถ้าครูประจำวิชาไม่มา วันไหนเรียนบนอาคาร จะโดนขังในห้องน้ำครู(มีสัตว์ที่ผมเกลียดและกลัวที่สุดในโลกนี้อย่างตุ๊กแกอยู่เป็นครอบครัวเลย) ผมโดนขังแบบนั้นวันละ 1-2ชั่วโมงถ้าครูไม่มาสอนนะช่วงแรกร้องไห้เยอะมากๆ หลังๆชินเริ่มไม่กลัวตุ๊กแกแล้ว แต่ก็โดนขังแบบนั้นแหละ นอกห้องเรียนเจอเพื่อนต่างห้องไถเงิน ข่มขู่ ผมได้ไปวันละ100บาท ผมโดนไถหมดเลย ไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย 3ปีนั้น โดนทุกวัน จันทร์-อาทิตย์(แม้แต่ที่บ้านก็โดน เพราะคนไถอยู่คนละหมู่บ้านปั่นจักรยานก็ถึง2-3โล)ผมจะโดนมันไถและใช้อย่างกับทาสอยู่แบบนั้น กิจกรรมที่เกลียดคือ วิชาลูกเสือเพราะต้องมีกลุ่ม ผมก็จะได้อยู่กับมัน ยิ่งมีเข้าค่ายยิ่งโดนเลย ทั้งวัน555 3วัน2คืน ช่วงหลัง2ปี แกล้งป่วยตลอดเพราะไม่อยากเข้า พี่เป็นคนที่ชอบวิชาศิลปะมากแต่พอเข้าชมรม มันก็จะตามมาเข้าอยู่ด้วยอีก ผมเลยจะหนีคาบชมรมบ่อยๆ 3ปีที่นั่นไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเองเลย มันโดดเรียนผมก็โดนบังคับให้โดดเป็นเพื่อนอีกทั้งที่อยู่คนละห้องติด0ติดร.เพียบทั้งที่ไม่ใช่คนเกเร คนอื่นเอามอเตอร์ไซค์เอาโทรศัพย์ไปกัน ผมไม่เคยคิดอยากเอาไปเลย เพราะจะโดนแย่งใช้แย่งเล่นแน่ๆ ตัดปัญหา ทำไมไม่บอกครูหรือพ่อแม่ ผมเคยบอกไปแล้วเข้าห้องปกครองแล้วด้วย(ตอนม.1)แต่ก็ไม่มีใครช่วยอะไรได้อยู่ดี คุณครูก็ไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลา สังคมโรงเรียนมัธยมอะเนาะ ไม่เหมือนเด็กๆประถมแล้ว มันมีการทะเลาะวิวาทการต่oยตีกัน ซึ่งตอนนั้นผมกลัว ผมไม่เคยมีเรื่องชกต่อยแบบจริงจังแบบนั้น และที่บ้านด้วยความเป็นข้าราชการ เขาก็สอนมาให้เป็นคนดีจ๋าเลย ไม่มีวิชาป้องกันตัวเลย ผมต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆในโรงเรียนบางวันจะไปอยู่ตามอาคารคนเดียว นั่งเล่นคนเดียวบ้าง นอนบ้างเพราะการนอนเป็นการหนีทุกอย่างของผมแล้วตอนนั้นถึงเวลาเลิกก็รีบกลับบ้านทันที ใช้ชีวิตแบบนั้น จนจบม.3 ผมคิดว่าผมจะพ้นจากนรกนั้นแล้วซะอีก พ่อบุญธรรมผมก็มาเสีย ผมหมดหนทางแล้วคนที่จะปกป้องผมเวลาอยู่บ้านได้เพราะตอนม.1พ่อรู้ว่ามันไถเงิน เลยไม่ให้มันมาเหยียบบ้านอีก ผมคิดจะต.ยทุกวันเลยหลังพ่อเสีย เมื่อวันนั้นก่อนปีใหม่ มกราปี62 จนวันนี้ผ่านมาแล้ว8ปี ผมไม่เคยลืมเรื่องราวพวกนั้นเลย ผมเป็นโรคซึมเศร้า(น่าจะนานแล้วแหละความรู้สึกด้านชาแบบนั้น) มีทำร้ายตัวเองด้วย กรีดข้อมือ(ทำเพราะหลอกสมองให้เจ็บบนร่างกายดีกว่าในจิตใจไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากใครนะผมทำก็ใส่แขนยาวปกปิดตลอด) เมื่อปีที่แล้วไปพบจิตแพทย์ เขาวินิจฉัยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง มีแนวโน้วฆ่าตัวต.ย เพราะเรื่องราวในอดีตพวกนั้น ผมฝันถึงชีวิต3ปีนั้นทุกคืนที่เศร้าและอยู่คนเดียว ปัจจุบัน กลายเป็นคนไม่พูดกับใครเลยถ้าไม่รู้จักสนิทกันจริงๆ กลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองเลยต้องรอรับคำสั่งอย่างเดียวถึงจะกล้าทำ กลัวโดนตำหนิกลัวโดนดุโดนด่า ว่าจะทำไม่ถูกใจ ที่จริงมันหนักกว่านี้เยอะ แต่ขอไม่เล่าทั้งหมดนะ 😇❤🩹
ขอบคุณที่เข้ามาแชร์มากๆเลยนะคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้เสมอค่ะ💙
ตอนป4เคยโดนเพื่อนเเกล้งที่โรงเรียนโดยการเมินไม่คุยด้วยใครคุยกับเราจะเมินด้วยตอนเเรกก็ไม่ได้เป็นยังนี้หรอกเเต่ก่อนหน้าเรามีคนโดนอยู่เราคิดว่าเขาไม่ผิดบวกสงสารเขาเลยอยากเป็นเพื่อนกับเขาโดยไม่สนว่าทั้งห้องจะไม่คุยกับเราสรุปเพื่อนคนนั้นกลับเข้าขาใหญ่ในห้องไปเราเลยโดนเมินบวกเเกล้งต่างๆนาๆจนลาออกตอนนี้เราอายุ17เเล้วเเพนิคเวลาเห็นคนใส่ชุดนักเรียนหายใจไม่ออกกลัวคนใส่ชุดนักเรียนกลัวโรงเรียนจนต้องกินยาปัจุบันเก็บตัวอยู่เเต่ในบ้านไม่กล้าคบเพื่อนกลัวทำอะไรผิดกังวลทุกครั้งที่คุยกับคนเเปลกหน้า
กอดๆน้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
มีช่องทางติดต่อได้ทางไหนบ้างคะเจ็บปวดและซึมเศร้าอย่างรุนแรงค่ะ
มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙
เพราะยึดถือหรือเปล่าถึงส่งผลถึงตอนโต
ตอนเด็กๆผมโดนอาด่าด้วยคำหยาบคายจนตอนนี้ผมอายุจะ28แล้วยังจำฝังใจไม่ลืม
แอดเป็นกำลังใจให้น้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาระบายที่แอป Alljit ได้นะคะ💙