"MIAŁAM ANOREKSJĘ i WAŻYŁAM 35 KG" DO CZEGO PROWADZI TA CHOROBA i NIEJEDZENIE?!
Vložit
- čas přidán 26. 12. 2023
- Szesnasty odcinek trzeciego sezonu podcastu "Bez Tajemnic" w którym rozmawiałem z Weroniką, która opowie o tym jak miała anoreksję oraz problemy odżywiania. Pamiętajcie, że podcasty możecie odsłuchać również na Spotify.
Dziewczyna ewidentnie w dalszym ciągu ma zaburzenia odżywiania :(
Zgadzam się z tobą w 100% ale najgorsze to jest to że ona ukrywa jakby anoreksję poprzez uprawianie sportów b o ile jest uprawianie sportu amatorskie jest w porządku i u osób otyłych jest wręcz niezbędne i aktywność fizyczna jest warunkiem zmniejszenia wagi przed operacją bariatryczną to w przypadku gościa tego podcastu sport jest oszukiwanie siebie takim ukrytym sposobem podtrzymywania swojej anoreksji."Wasz najważniejszy problem kryje się w waszej głowie ! jeśli go pokonacie zwyciężycie!"is cytat z kurs navy seals 234
Dziewczyna zdecydowanie musi udac sie do specjalisty. Cos gdzies probuje, cos sie uda, cos nie, gdzies zawalczy, potem przegra. Dalej błądzi jak dziecko we mgle. Dalej jest sporo do przepracowania, ale sama sobie nie da rady.
4h treningu dziennie to kolejne zaburzenie.
Dziewczyna ma w zasadzie zerową wiedzę na temat odżywiania. Eh, ogrom do przepracowania.
Zycze duzo sily do walki! ❤
Dziewczyna zdecydowanie jeszcze nie wyszła z choroby. Sama zmagałam się z tą chorobą. Trzymam kciuki, aby otrzymała odpowiednią pomoc🥺❤️.
Wszystko fajnie, ale tytuł odcinka powinien brzmieć „Mam anoreksję” a nie „miałam”.
Dymitr, Twoje odcinki chętnie słucham, wywiady prowadzisz w lekki przyjemny sposób. Natomiast uważam że Twoja rozmowczyni okazała totalny brak szacunku dla Ciebie i nas słuchaczy podczas tej rozmowy. Wytrzymałam do 30 minuty. Przecież dziewczyna dobrze wiedziała że będzie brała udział w podcascie i wiedziała o czym będzie rozmawiać. No i wychodzi że nie pamięta kiedy ta choroba trwała, co jadła, jak trafiła do szpitala. Brak jakiejkolwiek informacji jak osoby chore mogą prosić o pomoc, gdzie i jak ją otrzymać. Na prawdę przygotować się do odpowiedzi na najbardziej oczywiste pytania nie było ciężko. Porównując do rozmowy z księdzem... Ten przyszedł przygotowany, opowiedział ze szczegółami historie swojego życia i mega ciekawy materiał wyszedł. Ten przez brak przygotowania rozmowczyni i negatywny wpływ środowiskowy nie powinien być opublikowany.
Weronika nie wyszła z anoreksji , przecież to słychać. Teraz przydałby się wywiad z osobą która naprawdę z tego wyszła lub z psychoterapeutą od takich zaburzeń. Ona cierpi i potrzebuje pomocy.
Też zauważyłam że generalnie nie trzeba byc ekspertem żeby zauważyć że ona dalej jest mocno zaburzona przez co też dziwiły mnie strasznie pytania prowadzącego. 🤔 Jednak jest to temat który powinien byc poruszany przez osoby z wiedzą którzy wiedzą też czego nie powinno puszczać się w internet (ilość spożytych kalorii, ile się schudło, gotowe jadłospisy i podanie ile się schudło na tym)
Dymitr mocno się starał coś z tej rozmowy wyciągnąć, ale pani Weronika całkowicie nieprzygotowana do wywiadu. Wydaje mi się, że skoro sama sie zgłosiła to chciała się swoją historią podzielić. Tymczasem większość odpowiedzi to "już nie pamiętam", " tego się nie da powiedzieć" itp. Szkoda bo temat bardzo ciekawy.
Dziewczyna ma wciąż zaburzenia odzywiania i to ogromne. Bardzo mi jej szkoda, bo mega cierpi. Życzę odwagi w pojsciu na psychoterapię
Gościni niestety nigdy nie poradzila sobie z zaburzeniami odżywiania, wciąż ma wielki problem i jest to wręcz uderzające. Życzę siły
zgadza się gość sobie nie poradziła.
Gościni…. co za absurdalne słowo.😂
ty zaś nie radzisz sobie z językiem polskim.😢
Gościni?
A co gościówa? XD
Tytul powinien byc zmieniony z MIAŁAM, na MAM. Życzę Dziewczynie powrotu do zdrowia i odpowiedniej pomocy. ❤
Ona jest chora caly czas. Istny obłęd.Taki wstret by się przydal alkoholikom , oni maja odwrotnie.
To dokładnie moja historia. Przeszłam przez to samo, tyle że jeszcze gorzej, bo ważyłam podobnie przy megawysokim wzroście. Było to ponad 10 łat temu, a nadal nie udało mi się wyjść z błędnego koła, nadal mam problemy z odżywianiem, mimo wizyt u specjalistów i leków. Tzn. przytyłam do normalnej wagi, ale problem w głowie został. To się nie kończy tak szybko. Nie jest tak, że cię utuczą, jeśli masz niedowagę, a potem koniec, jesteś nagle zdrowy/a. Czasami wręcz myślę, że to się nigdy nie skończy. Straciłam już nadzieję i staram się z tym po prostu żyć. Z tym, że jedzenie zawsze jest problemem i nie ma tutaj żadnej przyjemności. Straszne, ale cóż...
@@_.AlterFeind._ Powodzenia, niech zaburzenie odżywiania zostanie Twoim "starym wrogiem" (aluzja do Twojego nicku i zarazem - dla niewtajemniczonych - tłumaczenia z j. niemieckiego). 3maj się! 🍀
Jeśli mogę spytać, to jak objawia się teraz u Ciebie ta choroba? Np. nie jesz cały dzień, albo jesz malutko przez ileś dni? Czujesz złość do jedzenia albo do siebie gdy coś zjesz?
@@Izai-nm4qs Nie. Czasy, gdy jadłam po kilkaset kalorii dziennie mam już dawno za sobą, chodzi o to, że potem, przy wychodzeniu z anoreksji, wpadłam w ciąg objadania, jedzenia na zapas, zajadania wszystkich emocji, stresu, radości, skutku, nudy... i tak mi już zostało. Muszę się bardzo pilnować, bo inaczej płynę (i mam tu na myśli naprawdę jedzenie nawet ok.7-8 tysięcy kalorii dziennie, głównie oczywiście jakieś słodycze i inne gówna).
Wydaje mi się, że czasy anoreksji były dla mojego organizmu taką traumą, że nie byłabym teraz w stanie przejść na jakąkolwiek restrykcyjną dietę, bo gdy czuję choć lekki głód, to dosłownie jest mi tak niedobrze, nie mogę się na niczym skupić, wręcz się nieraz cała trzęsę, jakby ze strachu przed brakiem jedzenia. No i wygląda to nieraz tak, że jednego dnia jestem w stanie wcisnąć w siebie tony żarcia, potem próbuję to jakoś kompensować, jeść mniej, i tak w kółko, do następnego razu. A bywa, że nawet przez cały tydzień czy dwa potrafię się tak przejadać, a przez kolejną część miesiąca staram się bardziej pilnować, jeść normalnie, ale to nie ma końca. Czuję się spokojnie tylko wtedy, gdy jem o wiele za dużo, a te marne ok. 2 tysiące kalorii, które niby powinnam spożywać, jest jak jakaś męka, długo nie wytrzymuję i to tylko kwestia czasu, gdy wrócę na stare tory.
Mogę się jedynie cieszyć, że nie widać u mnie aż tak tych wahań wagi, bo jestem wysoka, no i nie przybieram jakimś cudem zbyt szybko (może kwestia genów, mam szczupłe osoby w rodzinie), no ale jednak samopoczucie po tym wszystkim i jakakolwiek siła, chęć do życia leżą gdzieś na samym dnie. Zresztą po takim żarciu nie mam siły nawet często wstać z łóżka, a co tu mówić o czymś innym.
Czuję się, jakby jedzenie miało kontrolę nade mną, a nie odwrotnie. Jak najgorszy wróg, którego nie sposób się pozbyć, bo przecież jeść musisz, więc można się co najwyżej nauczyć jakiejś zdrowej relacji do niego, ale przez lata jakoś mi się jeszcze nie udało, mimo że miałam kontakt z kilkoma specjalistami, którzy próbowali pomóc.
@@Izai-nm4qs Ale kiedyś wyglądało to tak, że po prostu starałam się jeść jak najmniejszą ilość kalorii dziennie i jakoś się organizm przyzwyczaił, żołądek się skurczył, nie wiem, ale jakoś mi nie przeszkadzała ta pustka w brzuchu, nauczyłam się z nią żyć i dość długo z tym wytrzymywałam. Tak jak zresztą mówi dziewczyna na filmiku, skądś jakimś cudem ta siła się brała, zwłaszcza przez pierwsze miesiące, może nawet pierwszy rok. Problem pojawił się, gdy zaczęłam z tego wychodzić, próbować jeść więcej. Po czasie nie byłam się już w stanie opanować i rzucałam się dosłownie na wszystko. Niby to normalne, każdy przez to przechodzi, trzeba się odżywić po długim czasie niejedzenia, no ale u mnie to nie przeszło, jedynie zmieniło się w kolejne zaburzenie, tyle że tym razem już przynajmniej nie grozi śmiercią, ale nadal nie jest wesoło, gdy 24 na dobę myślisz tylko o jednym.
Choruję na zaburzenia odżywiania i niestety, ale dziewczyna ma nadal ogromny problem. To słychać po wypowiedziach typowo dla osób chorych na anoreksję. Do ssania w żołądku człowiek się przyzwyczaja a z czasem oczekuje aż się pojawi, bo to daje satysfakcję i w końcu po prostu lubi go czuć. Osoby z anoreksją unikają nie tylko tłustych potraw, ale ogólnie dań przygotowanych przez osoby trzecie. Zadałeś pytanie dlaczego tak bardzo liczymy te kalorie i dlaczego te 5kg ma takie znaczenie? Te wszystkie argumenty, które podała ta dziewczyna to niestety wymówki. Można ważyć 10 kg więcej i mieć lepsze rezultaty w bieganiu niż ważąc mniej, bo to jak wyćwiczysz swoje ciało jest kluczem. Przy 80 kg możesz tych kilogramów nie widzieć, jeśli ćwiczysz. To jest choroba głównie psychiki i choćby nie wiem co się działo osoba chorująca na anoreksje nie przekroczy swojej „bezpiecznej” granicy wagi tak samo jak nie zje langosza, ale chętnie popatrzy jak inni jedzą tłuste potrawy, bo to ich napawa dumą mimo, że sama lubi jeść tylko w samotności. Chora duma, że inni jedzą i tyją a „ja jestem taka wytrwała i tego nie jem“. Wszystko przekłada się na wewnętrzny rygor, który sama sobie nakłada na siebie. Osoby z tą chorobą mają swoje „bezpieczne“ niskokaloryczne stale produkty w menu. Wspomniałeś o koleżance, która wszędzie biegała i uznaliście, że chodzi o energię i to po części prawda, ale tak naprawdę chodzi o to, by zbić jak najwięcej kalorii i żeby maksymalnie wykorzystać wolną chwilę na spalanie ich. Od lat chorowałam na anoreksję. Ośrodki, szpitale, praca własna i przyznam szczerze, że ta choroba nigdy nie wychodzi całkowicie z głowy. Anoreksja zawsze będzie z tyłu głowy osoby chorej i jeśli chcę się wyzdrowieć „tylko trochę“ to nigdy się od niej nie uwolni. Jeśli juz uda się wyjść to przy każdym posiłku będzie nadal towarzyszyła myśl „a może jednak nie bede jeść”. Sęk w tym, że trzeba nauczyć się tłumić te myśli i czasem przewartościować swoje życie. Bez pomocy specjalisty bardzo trudno jest sobie poradzić mimo, że osoba chora jest pewna, że sama sobie z tym da radę. Padło też pytanie jak rozpoznać osobę z anoreksją? Trudno, bo się osoby świetnie się kamuflują i wypierają chorobę. Niestety często kłamią i są zapatrzone w siebie. Ich silna wola napawa ich chora dumą i satysfakcją a niskie BMI jest wyznacznikiem sukcesu, który wykreowały w swojej głowie. Bardzo dobrze, że ta rozmowa wyszła daje to duża świadomość dla innych osób na temat tej choroby.
Tez choruje na ED, 100 procent zgody ❤
Ten film powinien mieć tytuł MAM ANOREKSJĘ i jedyne co możesz zrobić dla siebie to iść na terapię i leczyć to co siedzi w Twojej głowie. Powodzenia w zdrowieniu ❤
Sama chorowalam na anoreksję potem bulimię przez 18 lat. Zmarnowana młodość. Tez w tamtym czasie potrafilam biegac po minimum 10 km codziennie, obsesyjnie. Mysle, ze ta dziewczyna sobie z tym jeszcze nie poradzila i nie przepracowala problemu.
Mi na szczęście udalo sie z tego wyjsc. Ale bylo bardzo ciezko i wiele wzlotów i upadków. Od 3 lat moge powiedzieć jestem wolna od wszelkich zaburzeń odżywiania. Damy radę 💪
❤
Gratulacje, oby już tak zawsze.
Dymitrze super, że poruszasz takie tematy bo są one niezwykle ważne. Jednakże myślę, że oprócz tej rozmowy przydałaby się rozmowa z osobą, która faktycznie z tego już wyszła (od razu przychodzi mi na myśl Ola z tiktoka narodzinywegetarianki), gdyż jednak widać i słychać, że Weronika jeszcze jest w trakcie walki z zaburzeniami odżywiania. Uważam też, że zabrakło trochę rozmowy stricte o psychoterapii, czy Weronika na nią uczęszczała, jeśli nie to dlaczego, czy nie myślała nad tym itp. Jest to dość ważne przy tej chorobie. Sama zmagałam się z zaburzeniami odżywiania i mimo, ze nigdy nie byłam w tak krytycznym miejscu jak Weronika to nie wyobrażam sobie co by ze mną było gdyby nie psychoterapia. Mam nadzieję, że Weronika skorzysta z profesjonalnej pomocy, trzymam kciuki i życzę dużo zdrowia!
Zły tytuł. Niestety dziewczyna wciaz jest chora skoro dzień w dzień katuje sie owsianka, na ktora juz nie moze patrzec. Zdrowy, głodny czlowiek to az zaciera rece jak moze sobie przyrzadzic jedzenie, na ktore wlasnie ma ochote. To sa wlasnie te małe ziemskie przyjemnosci, ktore robia dobra robote dla naszej psychiki kazdego dnia.
Ona ma dosłownie pierdolca na punkcie kontroli. Nie ma znaczenia czy bedzie kontrolowac jedzenie czy te swoje “wyniki” w bieganiu.
Trudno nie byc krytycznym, bo to choroba psychiczna, ale wciaz jakby generowana wyborem tej osoby.
Myślałam że to rozmowa z osobą która pokonała chorobę, tak się trochę zapowiadało, ale jestem w okolicy 30 minuty i musiałam włączyć stop… widać jak bardzo choroba przemawia przez tę dziewczynę, wymyślanie jakichś absurdalnych argumentów na wytłumaczenie swojej fobii przybrania paru kilo, mam wrażenie że ona sama nie wierzy w to co mówi 😢 dosłucham do końca, ale naprawdę życzę powodzenia w walce z chorobą, bo droga jest trudna, wyboista i daleka… sama zmagam się z zaburzeniami odżywiania i mogę się utożsamić z niektórymi rzeczami które mówi gość, natomiast jako że z części tych zaburzeń wyszłam, podświadomie „wyłapuję” co tak naprawdę stoi za niektórymi rzeczami które opowiada. Samo to ciężkie trenowanie, prawie nałogowe (?) bieganie, rozumiem że może być pasją, ale dla mnie na przykład było jednym z pierwszych elementów rozkręcających moje zaburzenia, bo niby człowiek chce być wysportowany i zdrowy, a tak naprawdę w głębi duszy chodzi o spalone kalorie, kalorie, kalorie… ale to może tylko mój przypadek. Trzymam kciuki! 😢
Dlatego ja sobie ćwiczenia dawkuję - żeby nie wrócić do starych mechanizmów. A kolejnych 15 lat spędzonych na ponownym byciu chorym na to gówno bym sobie jednak nie życzył. 2-3x na tydzień (po godzinie) i tyle. Jak mi się nie chce, to nie robię (z wyrzutami sumienia też już udaje mi się w miarę walczyć). Z tym, że u mnie inny problem bo jednocześnie jadłowstręt psychiczny i fitoreksja
Słuchając Weroniki mam wrażenie jakbym słyszała siebie podczas sesji z moją terapeutką. Sama choruję już trzeci rok i mimo że wagę udało mi się opanować i utrzymywać na akceptowalnym poziomie to wiem, że głowę mam jeszcze bardzo chorą bo niestety anoreksji- co może niektórych zdziwić- bardzo często nie widać. Dla Weroniki wiele rzeczy, które się z nią dzieją jest "dziwnych", niezrozumiałych... Dla mnie też było i wiele jest nadal ale dzięki współpracy z psychiatrą i psychologiem dużo więcej już wiem. W anoreksji chodzi głównie o złudne poczucie kontroli bez której chorujące osoby nie wyobrażają sobie życia i nie potrafią jej nigdy odpuścić ani nie chcą nikomu oddać. Prawdziwą przyczyną rzadko kiedy są kompleksy dotyczące wyglądu. Przyczyna leży głębiej- w emocjach z którymi nie umiemy sobie poradzić.
Nie jestem specjalistą ale widzę, słyszę że Weronika może nie jest już wychudzona ale nadal jest bardzo chora...
Na koniec- do wszytkich chorujących- bo wiem że jest nas tu wiele- proście o pomoc i korzystajcie ze wsparcia bliskich i specjalistów bo to bardzo ułatwia walkę z chorobą choć pracę i tak musimy wykonać sami warto mieć kogoś kto pomoże przez to przejść tę trudną i zazwyczaj długą drogę. Dużo siły dla wszystkich walczących!
Anoreksji można u kogoś nie dostrzec? Widać że ktoś jesr bardzo chudy i mało je. Znam kilka takich osób i wydaje się że po prostu nie mają dużego apetytu, mało jedzą to i są chudzinki. Dopiero jakby mieli zapadnięte policzki to bym zaczęła się sama domyślać, ale teraz dzięki Twojemu komentarzowi będę bardziej czujna w ich obecności gdy razem jemy. Ale ani nie mam pewności ani nie chcę na nich nic naciskać. Czy znajomy, ktoś z rodziny może jakkolwiek komuś takiemu pomóc bez wkurzenia tej osoby?
perfekcjonizm, lęk przed dorosłością, ogromne wymagania otoczenia oraz swoje, problemy z emocjami i pewny rodzaj osobowości powoduje tę chorobę.
Po przesłuchaniu całego wywiadu mam wiele pytań. Po co przyszłaś w ogóle? Trochę w ramach terapeutycznej rozmowy? Bo o samej chorobie, to czego się dowiedziałam to "ciężko to opisać". Szkoda, że już od rodziców nie wyszła inicjatywa terapii. Moim zdaniem w twoim przypadku to obowiązkowe. Najlepiej jeszcze jakaś rozmowa z dietetykiem. Straszne uzaleznienie, mam wrażenie że zaczęłaś trenować właśnie po to żeby mieć 100% kontroli nad wagą.
Przyszła po to ,żebyś miał zagadkę na zimę, a z anoreksji wyszła już dawno temu. Uzależnienie od sportu ,aby kontrolować wagę😂😂😂😂. Ma pewne plany o ktorych ty mozesz tylko sobie pomarzyć. Ona dzięki temu spełnia swoje marzenia a ty co robisz ? Ja tez jestem uzależniony od sportu bo trenuje po 10h w tygodniu ? A może mam zaburzenia psychiczne bo kocham bić sie w ringu ?😅
No jak kochasz się bić to masz nie pokolei w głowie.
@@Izai-nm4qs wiem o tym ale wiesz co ? Dobrze mi z tym 😂😂. Zreszta co złego jest lubic bic w ringu ? Na ulicy sie nie bije, unikam walk. A w ringu czy w klubie to zupełnie co innego 😈
@@Izai-nm4qs a Ty co robisz z wolnym czasem ? Pewnie zero zainteresowan oprócz netflixa, cotygodniowych imprez? Praca dom i nawet nie myslisz ,zeby wyjść po za schemat
@@neflimnef8601praca tez może być pasją jeśli się robi to, co się kocha😘
Życzę powodzenia dla Weroniki w dalszej walce o siebie, bo jak już inni w komentarzach zdążyli zauważyć - ten problem nadal istnieje.
Jeśli chodzi o Dymitra, to wielkie brawa za dużą uważność podczas rozmowy i wyłapywanie niektórych niepokojących zachowań i (delikatne) konfrontowanie z nimi. Moim zdaniem naprawdę dobrze przeprowadzona rozmowa
Mam za soba anoreksję i niestety po wysluchaniu tego latwo dojsc do wniosku ze dziewczyna nadal choruje na ta chorobe. Sama w najgorszym momencie wazylam podobnie do niej a teraz gdy przeszlam leczenie, terapie nie mam problemu z jedzeniem. Gdy mam ochote na pizze to jem pizze, gdy jestem na jarmarku i chce np churrosy zjesc to zjem. Nie sprawia mi juz to trudnosci i jedzenie nie jest az tak integralna czescia mojego zycia. Lubie zdrowo jesc ale nie mam problemu z jedzeniem mniej zdrowych rzeczy co jakis czas. Powiedziala pod koniec filmu ze to zostaje w człowieku. Tak, to prawda. Jednak nie objawia sie to dalszym lekiem odnosnie jedzenia. Wiąże sie to z tym ze pewne bodźce moga spowodowac nawrot choroby. Np, gdyby mi teraz ktos powiedzial ze jestem gruba, szydzil ze mnie to jest szansa ze to wroci. Jednak obecnie gdy jestem wyleczona, tego bodzca nie ma jestem zdrowa. Zdrowo podchodze do jedzenia, do swojego ciała. Dziewczyna powinna koniecznie udac sie na terapie. Mam nadzieję ze w koncu wyjdzie z tego 🖤
Jesli moge doradzic- umieszanie informacji ile jadlo sie kcal, ile sie przy tym schudlo itp wiaze sie z duzym ryzykiem ze ktos powtorzy to. Trafi ten odc na pewno do osob ktore obecnie sa w chorobie i gdy uslysza takie informacje to 1) beda sie porownywac 2) moga wziac przykład zwlaszcza ze ona nawet podala dokladny jadlospis. Wiem po sobie, sama w chorobie szukalam w internecie historii innych anorektyczek i gdy takie informacje padaly jak tutaj to mialam "o nie, ja jem 200kcal wiecej od niej. Jestem gorsza. Grubsza. Odetne te 200kcal. Jak ona mogla to ja tez"
Finalnie szkoda dziewczyny jednak odcinek moim zdaniem powinien byc usuniety, nie jest poprowadzony poprawnie i moze wniesc duzo szkod przez to co bylo w nim powiedziane
Niemal każda jej odpowiedź na pytanie zaczyna się od “wiesz co” 😬
Ciekawa historia, ale jest duży chaos w tym podkaście, nie wiadomo, co było po kolei. Ciągła zmiana tematu
Nigdy nie miałam problemów z odżywianiem, zatem nie zrozumiem w pełni sytuacji, w której znajduje się Weronika, jednak słuchając rozmowy odnoszę wrażenie, że nie wyszła z choroby... Poczytałam komentarze i widzę, że nie jestem osamotniona w swojej opinii. Mam nadzieję, że Weronika też to rozumie/zrozumie i poszuka odpowiedniej pomocy. Trzymam za nią kciuki.
Ja w tej rozmowie słyszę "Krzyk\ Wołanie o pomoc" Mam nadzieję że dziewczyna poradzi sobie ze swoimi demonami, ale na pewno nie zrobi tego sama.
Tak jak wiele osób przede mną - tytuł odcinka należy zmienić, bo dziewczyna wciąż ma problem. Ciężko się słucha, kiedy ona mówi o tym, że coś jest obłędem, masakrą, a wciąż to robi. To nie jest wyjście z choroby. Wie, jak powinna się zachowywać, ale tego nie robi. Powinien teraz pojawić się wywiad z osobą, która wyszła z anoreksji, a nie tylko mówi, że wyszła. Wywiad jest przez to problematyczny, bo osoby z anoreksją mogą myśleć, że tak jak ona, już nie mają choroby, a to ogromny błąd
Mam wrażenie, jakby mówiła o tych wszystkich zachowaniach z dumą 🤦
" Wiesz co ? " To jest " dziwne " - (chyba 9 razy) Na prawdę " chore " to " obłęd " a do tego " straszne " - ( 12 razy ) Ciągłe powtarzanie, że lubi sport, ile trenuje, liczy kalorie. Tak już całkiem poważnie to musi nadal się leczyć, musi jej pomóc psycholog bo sama sobie z tym nie poradzi.
Często dotyczy to również mężczyzn, Nie mogą znieść faktu, że nie urodzili się brunetami z idealną twarzą o wzroście powyżej 190 cm. Zaczynają brać sterydy, kosztem własnego zdrowia i życia. Siłownia i jedzenie posiłków co 2-3 godziny jest u nich jak fobia. Tłumaczą się, że "kulturystyka to ich pasja", a tak naprawdę chodzi o niemożliwość pogodzenia się z sytuacją, w której przegrywają oni rywalizację z tymi wysokimi brunetami o najbardziej atrakcyjne kobiety...
Coś w tym jest, zwłaszcza u wyjątkowo niskich facetów widzę napakowane mięśnie, zarost od barbera, wyraźny macho styl ubierania, czy sposób chodzenia/ustawiania ciała. Żal mi ich, bo rzeczywiście ich wzrost odbiera im atrakcyjności a widać po nich że cierpią z tego powodu.
W tego typu przypadkach nie chodzi o jedzenie, a o kontrolę. Człowiek nie ogarnia chaosu swojego życia i wpisanej w niego nieprzewidywalności, daje więc sobie złudną nadzieję kontroli. Na zasadzie; świat zewnętrzny jest poza moją kontrolą ale mogę przynajmniej kontrolować siebie. Stwarza to względne pozory bezpieczeństwa i prowadzi wręcz do euforii, podobnie odczuwanej jak po zażyciu działki. Mówi się, że władza to najsilniejszy narkotyk, o czym przekonują nas politycy ;-) W tym przypadku człowiek ma silne poczucie władzy ale nad sobą, co jednocześnie wyniszcza ale daje też bardzo przyjemne odczucia, jest to główną przyczyną niechęci do wyjścia i uzdrowienia. Niełatwo porzucić ten skok endorfin i zastrzyk dopaminy, nawet gdy okupimy go późniejszym cierpieniem. To uzależnienie jak każde inne i jako takie powinno się leczyć.
Odcinek jest szkodliwy, dziewczyna ewidentnie wciaz tkwi w chorobie... wiecej dobrego przynioslaby rozmowa z kims zdrowym, i dla widza i dla bohatera odcinka. zycze duzo sily
I faktycznie jak piszą niżej - w tytule powinno być zmienione "miałam" na "MAM"
Chętnie udzieliłabym wywiadu jako osoba zdrowa po kilkuletniej walce. Dziewczyna jeszcze ma kawał drogi przed sobą, życzę jej ogromu siły i wytrwałości. Sama podłączam się pod prośbę o zmienienie tytułu z ,,miałam’’ na ,,ma’’ w tym przypadku jest to myślę ze naprawdę istotna kwestia bo waga nie jest wyznacznikiem choroby
Już Ci całkowicie przeszlo czy czasem też żyjesz chorobą?
No niestety ciekawy temat ale widać ze dziewczyna cały czas ma kłopoty z odżywianiem liczy kalorie patrzy kiedy je i co je czysty obłęd obsesja nad swoją wagą duzo zdrowia dla niej
Czekam na nowy odcinek 😊
Uważam, że odcinek za szkodliwy i taki, który nigdy nie powinien on zostać opublikowany. Do programu powinna być zaproszona osoba, która ewidentnie przepracowała temat zaburzeń odżywiania na terapii z psychodietetykiem. W materiale brak jest merytorycznej wiedzy, być może wskazówek dla osób zmagających się z zaburzoną relacją z jedzeniem, scharakteryzowania choroby czy jej źródeł.
Przede wszystkim w niektórych momentach można odnieść wrażenie gloryfikowania problemu zaburzeń odżywiania i ciągłe bycie zamroczonym przez chorobę. Za Weronikę trzymam kciuki i życzę mnóstwo siły do wyjścia z zaburzeń, ponieważ zdaję sobie sprawę z tego jak wyniszczająca jest to choroba. Mimo wszystko nie sądzę, aby zapraszanie kogoś kto wciąż sobie z tym tematem nie poradził było dobrym krokiem. Liczę, na odcinek w ktorym o problemie zabudzeń odżywiania porozmawiasz z kimś kto faktycznie zamknął ten etap i jest w stanie popatrzeć na to z perspektywy osoby trzeciej.
mam takie same odczucia po przesłuchaniu, ten wywiad jedynie utwierdził dziewczynę w wyjątkowości jej problemu i dalszym brnięciu w chobę
Zgadzam się w 100%.
Odcinek pomaga zrozumieć, co jest w głowie osoby z anoreksją. Skoro wam się nie podoba, bo same macie zaburzenia i was to triggeruje, to nie oglądajcie.
Uważam ze ten temat byłby dużo bardziej wartościowy z osobą która w pełni przepracowała temat i nauczyła sobie radzić z chorobą i chronologicznie i konkretnie może opowiedzieć o tym procesie. Dziewczyna porusza temat bardzo lakonicznie. Właściwie nie opowiedziała nic konkretnego. Ani w jaki sposób zaczęły się u niej zaburzenia, ani w jaki sposób odkryła u siebie problem ani nie daje żadnych wskazówek jak sobie z tym radzić. Nie daje również żadnej nadzieji że można z tego wyjść i żyć normalnie.
rozmowa miałaby inny sens gdyby była od początku przeprowadzona jako z osobą chorą a nie zdrową a tutaj tytuł bardzo mocno wprowadza w błąd . i tak, dokładnie mam takie samo wrażenie, że choroba jest gloryfikowana ..Ale zauważy to tylko ten kto sam choruje albo chorował.. i to też pokazuje jak bardzo ta choroba jest podstępna i jak łatwo można zmanipulować otoczenie ...
Czy liczył ktoś ile razy padł zwrot: "WIESZ CO"??????
"Ciężko powiedzieć "..."Dziwne"....też zbyt często...
Mysle ze ten wywiad jest szkodliwy. I dla odbiorcow i dla rozmowczyni. Widac golym okiem nawet jesli nigdy nie mialo sie podobnych zaburzen, ze nie jest ona w pelni wyleczona i ze potrzebuje pomocy. Rozmowa ma sugerowac ze Weronika juz wyszla z anoreksji (sam tytul: "Mialam anoreksje"), i ze juz jest ok, ale nie jest. Ciagle podkreslanie, ze "jem ALE DUZO CWICZE" i mowienie doslownie o aktualnych problemach z jedzeniem (ciagle jedzenie owsianki z przymusu, liczenie kg, wojna miedzy soba czy cos zjesc czy nie), co sam prowadzacy zauwazyl. A jednak twierdzenie w tytule ze juz jest ok i juz jest po anoreksji.
Sam wywiad wedlug mnie jest szkodliwy dla odbiorcow, bo moze trafic do osob z anoreksja i pokazuje im "metody", ktore poglebiaja chorobe. I wedlug mnie sama Weronika przez niektore pytania czula sie niekomfortowo - przynajmniej tak to wyglada, niektore pytania byly triggerujace (tak samo jak reakcje prowadzacego). O ile uwielbiam ten podcast tak ten odcinek wedlug mnie jest nie na miejscu
A kto powiedzial ze te rozmowy Maja byc Dydaktyczne?
Jesli Weronika te rozmowy przeslucha to na pewno cos' postanowi i zmieni ❤
@@lenimalerjativa4800 Nikt nie mówi, że rozmowa ma być dydaktyczna. Chodzi o to, że jeśli wywiad nazywa się "miałam anoreksję" (czas przeszły), a po Weronice widać, że tej anoreksji nie zakończyła (tak jak wskazują przytoczone przeze mnie przykłady w moim pierwszym komentarzu) to wprowadza to w błąd i pokazuje osobom chorującym, że jeśli nadal są chore, ale już nie tak bardzo jak wcześniej to jest ok i problemu nie ma. A jeśli podcast opowiada o sposobach używanych przez Weronikę, po których choroba się pogłębiała, to jest to dość szkodliwe dla odbiorców podcastu, którzy z zaburzeniami odżywiania się zmagają. Ok, nie mówię, że taki podcast nie powinien wcale powstać, ale gdyby miał tytuł niewprowadzający w błąd i miałby on ograniczenie wiekowe to nie byłoby problemu. Wtedy osoba chcąca obejrzeć wiedziałaby co konkretnie będzie omawiane w podcaście i jako osoba dorosła sama decyduje się to obejrzeć.
Bardzo nieadekwatny tytuł Co do treści, ponieważ jak tutaj większość osób zauważyła dziewczyna jeszcze nie wyszła z anoreksji na dodatek brakuje jej ewidentnie terapii i do tego ma multum zaburzeń odżywiania które wymagają diagnozy specjalisty
Pierwsza rozmowa na tym kanale ktora trudno bylo wysluchac - dlatego ze niebylo tutaj szczerosci.
Sama sie zmagam z tym zaburzeniem i wiem jak wyglada mydlenie komus oczu.
Dziewczyna sama siebie oklamuje ze jest wszystko ok. Niejest z tym prawdziwa do Dimitra a tym bardziej do siebie. Pokazanie ze sobie nieradzisz jest , w tej chorobie, jak poddanie sie. Jak by wszystko co do tej pory sie robilo, bylo na nic.
Ta choroba niema NIC wspolnego z wygladaniem jak z instagrama czy podobaniem sie komus. Wszystko sie kreci wokol KONTROLI.
Jesli sie zgubi kontrole to jest sie na siebie poprostu zlym. Uczucie ze sie do niczego niedajesz.
Jedzenie jest tu tylko forma trzymania kontroli. Bardzo widoczne jest ze przemienilo sie w “sport”.
Przykro mi bylo tego sluchac, ale przykro tez ze niebylo slychac prawdy.
A na pytanie “co by ci pomoglo” - odpowiedz (w moich oczach) brzmi: miec do siebie zero oczekiwan i dostac od innych pelna akceptacje. Odebranie strachu przed jaka kolwiek mozliwa porazka. Bycie okej jesli jestesmy nie okej”.
Tutaj jedzenie i waga niema nic do tego - to glowa i mysli ktore przeszkadzaja. A jedzenie i kontrola odwraca uwage i daje stabilizacje.
💭Myślę, że rozumiem o co chodzi z tym, że kompleksy nie miały wpływu na jej chorobę.
Ja co prawda choruję na depresję, nie na anoreksję, ale z moich odczuć wynika, że kompleksy są czymś dołującym, ale nie mają na tyle dużej siły by znacząco na nas wpływać (oczywiście zależy od osobowości). Natomiast presja otoczenia, ciągłe wymagania są bardzo męczące. W pewnym momencie człowiek poddaje się im, nie ma już siły walczyć i zaczyna się zmieniać.
Moim zdaniem, Weronika ma jeszcze długą drogę przed sobą, ale przebiła się już przez wiele murów i życzę jej, by miała w sobie siłę i odwagę do naprawiania relacji z samą sobą.
Dziękuję za podcast 👍
Przerażająca rozmowa. Najbardziej to zdanie, że w szpitalu się nie leczy (brak wsparcia psychicznego). To co mówi ta dziewczyna jest tak zakręcone, że naprawdę nie sposób zrozumieć. To przykre... Trzymam kciuki za nią, żeby z tego wyszła. Ma piękne wysportowane ramiona, ale to nie jest normalne ćwiczyć 4 godz dziennie... 😢
Odkryłam ten kanał dopiero dziś i szkoda, że to nie nastąpiło wcześniej bo tematy i rozmowy są naprawdę interesujące. Znałam Cię tylko ze Sprawdzam Jak i Jak sprawdzam, i mimo subskrypcji tego pierwszego kanału śmiało mogę powiedzieć, że tu również świetnie się sprawdzasz. To jak potrafisz słuchać i wyciągać ważne informacje oraz lekkość prowadzenia rozmów sprawia, że chcesz słuchać więcej. Gratuluję profesjonalizmu i życzę jak najszerszego odbioru. Pozdrawiam
Wiesz Dymitr osoba chora bardzo to ukrywa żeby nikt nie zobaczył jaki ma się problem
Dopiero gdy dochodzi do niskiej wagi wtedy ludzie zaczynają dostrzegać. Osoba chora tak ukrywa że trudno jest zauważyć. ta choroba nie pozwala normalnie funkcjonować. Zabiera radość życia. Ta choroba potrafi tak zawładnąć psychiką że niszczy bardzo.. przeszłam przez to piekło 😢
❤ również znam ten temat
Dziewczyna nadal toczy wojnę, jej organizm ma już dość - myśle, ze ten wywiad to ogromne wołanie o pomoc, teraz rola najbliższych, zróbcie wszystko aby jej pomoc, bo mam wrażenie, ze dziewczyna ma już dość życia. Nie jest samotnikiem, a bardzo chora osoba. Wiem, bo tez miałam ta choroba. Mi pomogło jedzenie na sile, nie dla mnie a moich bliskich, którzy nie dawali sobie rady z tym, ze znikam. Byłam totalnym kościotrupem. Gdy zaczęłam pochłaniać jedzenie to nie wymiotowałam i to mnie uratowało… przytulam z 38 do 65 kg i znów nie wyglądałam dobrze ( byłam gruba), dopiero uregulowanie hormonów i akceptacja w oczach chłopaka spowodowała, ze wyluzowalam. Teraz jestem szczupła, ale zdrowa i jem co tylko chce. Trzymam wagę +/- 2 kg, nie wazę się zbyt czesto, ale skupiam się na życiu a nie jedzeniu. Długo mi to zajęło i wiem, ze ta choroba zostaje na całe życie. Koniecznie poproś o pomoc Dziewczyno, bo warto żyć … potrafisz !
Źle myslisz, wywiad ma na celu ukazanie co czuje/mysli jak zachowuje sie osoba chora. Dobrze ,ze z tego wyszłaś ale nie każdy film na taki temat to wołanie o pomoc :) Troszkę Weronike już znam
Tytuł powinien brzmieć „Mam anoreksję…”
To jest mega smutne, brzmi jak wołanie o pomoc
Uwaga w rozmowie skupiona jest głównie na problemach związanych z odżywianiem, jednak wydaje mi się, że trenowanie po 4 godziny dziennie (np. "wyrabianie" kilometrów wokół domu itp) jest również oznaką problemów psychicznych. Weronika kilka razy zapewnia, że sport lubi, ale też w odniesieniu do niego używa słowa "cierpienie".
A przy okazji, nie rozumiem, dlaczego "oberwało się " prowadzącemu. Sam podkreśla, że jest to swobodna rozmowa. Uważam, że zaletą tego podkastu jest, że tematy nie są wtłoczone w jakieś sztywne, a co za tym idzie, przewidywalne ramy.
Bo sport na wyzszym poziomie to niestety bol i cierpienie ale rowniez niesamowita radość jak osiagasz jakis wiekszy sukces :) nie kazdy jest w stanie to pokochać
Dlaczego sie liczy kalorie? Bo to jest coś, nad czym osoba z anoreksją ma kontrolę. Jak lubie te wywiady, takie ciągłe pytanie dlaczego, dlaczego, dlaczego sprawia, że dziewczyna czyje się niekomfortowo. Wyłączam w polowie
Ciekawy temat słaba rozmowa
Mam dokladnie to samo od 35 lat, ta obsesja nie znika mimo terapii, wstret do jedzenia niektorym produktow,do jedzenia zeby nie przytyc do jedzenia ze mize zaszkodzi to nigfy nie znika
Jadłam owsiankę dwa razy dziennie z mlekiem O,5%. Schudłam i każdy mówił wow a ja czułam się okropnie. Ciągle zimno, ciągle zmęczona. Ta choroba jest okropna, dbajcie o swoje dzieci bo anoreksja to choroba rodzinna. Bardzo często to efekt problemów w domu a nie samej chęci schudnięcia.
Weronika zmień sobie po prostu pułap wagi..np. jezeli ważysz obecnie 50 kg, to zrób sobie + 5 kg rezerwy.. czyli odżywiaj się swobodnie w zakresie 5 kg nie licząc tak kalori jak do tej pory, i nie mając wyrzutów sumienia, i tak ciężkich treningów..po prostu wprowadź sobie +5 kg swobody :).. ja tak funkcjonuję bo muszę się pilnować bo u mnie to znowu spory brzuch ale waham się w przedziale 5 kg .. są miesiące że jem żeby było mi smacznie ale bez łapczywości, a sa miesiące gdzie jednak sobie odmawiam żeby nie przebić granicy...może to nie jest super rada ale zawsze jakaś opcja by wilk był syty i owca cała :) pozdrawiam
Sama choruję ponad 25lat i dziś potrafię bardzo uczciwie i szczerze podejść do tematu i problemu i doskonale wiem kiedy przemawia przeze mnie choroba.
Waga-wbrew temu co myśli społeczenstwo-nie jest wyznacznikiem anoreksji. Można wagę w jakiś sposób unormować a psychicznie być w dramatycznym stanie ..I taki stan jest nawet gorszy bo slyszysz od otoczenia "ooo nareszcie lepiej wygladasz", "super, ze juz z Toba lepiej"a w środku wręcz wyjesz z bezsilności i nienawiści do siebie..
Mam nadzieje ze bohaterka ma świadomość tego ,że nadal jest chora i ma wsparcie terapeuty itp..
Zdecydowanie lepiej byłoby dla niej i dla odbioru odcinka gdyby tytuł brzmiał "moje życie z anoreksją "(i bulimią-która tutaj także jest częscią Jej życia). Niestety ale w takiej formie dla wielu osób chorych może to być mocno trigerrujące ..
Bohaterko..walcz o siebie , bo jesteś wspaniałą i wyjątkową kobietą , która zasługuje na życie bez zaburzeń
Ja też mimo ,że najgorsze mam za sobą to jeszcze we mnie jest ..ważę w normie a nadal boję się jeść.mam kontrolę w głowie cały czas❤ pozdrawiam ciepło
Niejedzenie piszemy razem! Z sympatią zwracam uwagę, uwielbiam Twoje wywiady
Cholerne t9
Miałam bardzo podobnie, teraz staram się z tego wyjść. Nawet głęboka depresja była "lepsza" od anoreksji. To najgorsze gówno jakie może spotkać człowieka.
Ślicznie się uśmiechasz, zauroczyłaś mnie😊 Trzymam za Ciebie kciuki. Wiem jakie to trudne bo mierze się z tym na co dzień.
Super pytania prowadzącego i klimat rozmowy:)😊
Dziękuję bardzo za ten bardzo ważny odcinek, życzę Weronice wszystkiego dobrego oraz dużo siły 💚
Bohaterka odcinka początkowo usiłowała mówić o swojej chorobie w czasie przeszłym, ale w końcu pękła. Niestety nadal choruje, ale teraz to co zje usiłuje spalić przy pomocy intensywnych ćwiczeń, a przy tym zagłuszyć uporczywe myślenie o jedzeniu. Jednym słowem, nadal jest niewolnikiem swojej wagi, a jedno zaburzenie pozornie (pozornie, bo to wciąż jest zaburzenie odżywiania) zastąpiła innym, które w gruncie rzeczy ma ten sam cel. To jest zresztą bardzo częsty mechanizm.
tytuł powinien brzmieć „mam anoreksję” niestety sam się zmagam i ona nadal totalnie w tym jest
To ile trwała ta anoreksja, skoro już w wieku 12-13 lat to przerodziło się w bulimię? W jakim wieku gościni zaczęła się odchudzać?
I nie da sie poznać osoby chorej.. dzisiaj nikt nie wierzy jak zdjęć nie pokaże osobom które mnie nie znały że byłam chora. Pozatym myślę że z tej choroby nie da sie całkowicie wyleczyć a zaleczyć jsk z alkoholizmu.. niestety anoreksję można zaleczyć.. nie da sye jej całkowicie wyleczyć.. smutne to ale ro prawda..
Weroniko, moim zdaniem powinnaś skorzystać z pomocy psychoterapeuty. Sama powiedziałaś, że w szpitalu nie było żadnej pomocy psychologicznej. Tego zabrakło w tym całym procesie.
Poczułam Twoje cierpienie i bardzo Ci współczuję.
Może spróbuj chociaż co jakiś czas zrobić sobie taki dzień, w którym nie myślisz o kaloriach, w którym zjesz coś pysznego bez wyrzutów sumienia. Sama zobaczysz, że to nie zrobi Ci krzywdy.
Ja liczę kalorie, to się u mnie najlepiej sprawdza, żeby trzymać wagę w ryzach. Liczę po to, zeby nie jeść za dużo, ale również żeby nie jeść za mało. Bo w przeszłości miałam tendencje do anoreksji.
Ale jem urozmaicone posiłki. Kombinuję z przepisami. Żeby było smacznie i zdrowo. A raz w tygodniu pozwalam sobie na dzień bez kontroli, bez liczenia. Bo to jest naprawdę męczące. W święta jadłam co chciałam, nie liczyłam kalorii. Przytyłam przez tydzień TYLKO kilogram! Zrzucę to szybko.
Trzymam kciuki Weroniko i życzę zdrowia! 😊
Popłakałam się, bo ona mowiła to samo co powiedziałabym ja...
Podpinam sie❤❤❤❤
Dziewczyna potrzebuje pomocy bo nadal jest chora.
ciekawa rozmowa. doskonale rozumiem goscia. Zaburzenia odzywiania to bardzo skomplikowana i zlozona choroba..... KAzdy przypadek i zachowania moga tez byc nieco inne. Choroba duszy i ciala. Jesli nie wyjdzie sie z tego w wczesnym stadium, to trzeba nauczyc sie z tym zyc i radzic sobie. Ciezko mysle definitywnie wrocic do 'normalnosci'. Jest jakas mozliwosc by skontaktowac sie z gosciem? Mysle, ze mamy wiele wspolnego i z checia poznalabym Weronike :)
dodam tez, ze podejrzewam, ze trudno jest wiekszosci zrozumiec ta chorobe, ale ktos kto mial do czynienia z zaburzeniami odzywiania, na pewno rozumie problemy Weroniki i moze nawet z nimi sie utozsamiac. wydaje mi sie rowniez, ze istnieje wiele przypadkow gdzie z anoreksji przechodzi sie w bulimie lub anoreksje sportowa. inne mechanizmy, ale nadal sa to sposoby kontrolowania wagi. ironiczne jest to ze chec kontroli jest tak duza i perfekcjonizm, jednak to choroba przejmuje kontrole nad toba. oddzialuje to na kazdy aspekt zycia. naprawde smutna sprawa, a leczenie nie jest latwe... Weronika nadal jest chora. wyleczyla nieco cialo, bo przybrala na wadze, ale nadal tkwi gleboko w chorobie, a sport jest tylko 'mala ucieczka' - bardziej teraz anoreksja atletyczna - cwiczysz nadmiernie i nadal masz obsesje na punkcie kalorii i wagi i kontroli. wysylam duzo sily i nadzieji dla wszystkich ktorzy zmagaja sie z podobnymi problemami.
sama zmagam się z zaburzeniami odżywiania w kierunku anoreksji. nigdy jej u mnie nie stwierdzono, bo wiedząc i będąc świadoma jaki problem pojawił się w mojej głowie lata temu, nie miałam odwagi pójść po pomoc, bo bałam sie panicznie, że bliscy nie zrozumieją. bałam się isc do specjalisty ze strachu, że nie znajde odpowiedniego lekarza i że pomocy nie otrzymam, że zostanę „olana” i ze strachu przed usłyszeniem wprost, że jestem chora. z nikim nie chciałam o tym rozmawiać, mimo że kilka osób z otoczenia jednak zwracało uwagę na problem i wyczuwało, że coś nie gra, dyskretnie sugerowało, że widzą.
a ponieważ ogarniał mnie taki strach przed chorobą, z tego powodu zaczelam odpychac od siebie fakt, że to poważne zaburzenie, wmawiałam sobie, że nic mi nie jest. taką taktykę obrałam, żeby usprawiedliwić sobie, że się boje tego co sie ze mną dzieje i jakoś wmówić sobie, że nie potrzebuje pomocy. atakowanie wszystkich wokół, kiedy tylko został wspomniany temat wagi, było na porządku dziennym. oczywiście wiekszosc tych komentarzy, to były wredne uwagi i wyzwiska od „wieszaków”.
jakieś pół roku temu myślałam, że z tego wyszłam, zaczęłam jeść, przestałam obsesyjnie myśleć o jedzeniu. naprawde wydawało mi się, że przestałam zwracać uwagę na to jak wyglądam i czuć chęć chudnięcia.
potrwało to pół roku, bo aktualnie czuję, że problem powoli zaczyna wracać i na razie nie potrafię znaleźć przyczyny nawrotu.
ta choroba to kurestwo, bardzo często człowiek gubi się po drodze. z jednej strony podswiadomie zaczynasz czuć że potrzebujesz pomocy, z drugiej strony atakujesz każdego, kto wyrazi zmartwienie tym co sie dzieje. myślę że co do wzmianki o leczeniu w szpitalu, Weronika chciała powiedzieć, że w szpitalu personel medyczny nie przyłożył wagi do faktu, że ta choroba niestety swoje źródło ma w głowie i nie wystarczy kogoś „utuczyć” bo to nie zadziała, jeśli problem nadal tkwi w głowie. tutaj potrzebne są godziny spędzone na psychoterapii i wykonanie ogromu pracy, by polepszyć swoją sytuację. bardzo ważną rolę gra wsparcie bliskich i rodziny. mam wrażenie, że w Polsce nadal nie przykłada się w tej chorobie należytej uwagi do aspektu psychologicznego, który jest w tej chorobie kluczowy.
trzymam kciuki za Weronikę, która jednak nadal zmaga się z problemem, dlatego tytuł wywiadu powinien brzmieć nieco inaczej. życzę wiele siły i wiary, że jeszcze będzie lepiej🫂🤍
Hej Dymitr. Zrobisz podcast z Alexem z ECPU?bardzo proszę.mam różne powody,dla których już drugi raz pisze komentarz z prośbą o podcast z nim.
Każdy chyba problem psychiczny rodzi egocentryzm. Jest to logiczne. Nie jest tak,że cierpienie uszlachetnia i uwrażliwia, a przynajmniej rzadko.
Czemu tego jak i poprzedniego odcinka nie ma jeszcze na spotify?
Bardzo przygnębiająca rozmowa 😢
Miałam bulimię sportowa i jak na moje ona trochę w to wpadła właśnie - je i biega 20 km plus rower i domyślam się, że jeśli zje więcej niż zakładała to biega i jeździ więcej żeby to spalić. I rzeczywiście jeśli tak jest to jej się wydaje, że ona to lubi. Ale nie wjeżdżajcie na nią to bardzo trudne zaburzenie i z tego wychodzi się naprawdę długimi latami, wiem po sobie. Minęło 10 lat, a ja nadal mam dni kiedy żałuję, że coś zjem, żałuję że opuściłam trening. To już sporadyczne, ale jednak. Kluczem w tym wszystkim jest po prostu zacząć jeść i ignorować to poczucie winy bo tego trzeba się trochę nauczyć :(
Trochę nie rozumiem komentarzy z zarzutami, że skoro dziewczyna nadal zmaga się z zaburzeniami odżywiania to nie powinno się jej zapraszać. Według mnie opowiedziała o swojej dotychczasowej walce z anoreksją, która trwa i będzie trwała możliwe że już zawsze. Podobnie mają osoby które wyszly z otyłości spowodowanej zaburzeniami. Ja ją podziwiam za to, że miała odwagę publicznie się tym podzielić i mówiła bardzo szczerze.
Nie chodzi o to czy się zmaga dalej czy nie. W wywiadzie padło bardzo dużo szkodliwych rzeczy jak np ilość spożywanych kcal, jadłospisy oraz ile zrzucila na takim jedzeniu itp.
Ten wywiad trafi do osób zaburzonych najpewniej a gdy osoba z anoreksja usłyszy np że jadła 600kcal gdy ona je powiedzmy 800kcal to na 90% w jej głowie pojawi się myśl że też będzie jadła 600kcal.
Nie powinno się dawać instrukcji jak się chudlo, co jadło, ile kcal się jadło bo to jest nakręcanie osób zaburzonych które gorliwie i obsesyjnie szukają w internecie takich informacji (wiem sama po sobie, szukałam takich wywiadów gdzie będą jadłospisy co jedzą/ jadły anorektyczki i ile zrzuciły tym sposobem żeby sama to powtarzać. Mimo że nawet narracja mogłabyc negatywna całego wywiadu to zachowywałam się jakbym tego nie slyszala. Mam wrażenie że to trochę łagodniejsza forma ruchu proana) W tym filmie pojawia się też szkodliwa informacja że do końca życia osoba z anoreksja będzie bała się zjeść coś tłustego. Że do końca życia będzie liczyć kcal. Wypowiada się jakby nie zdawała sobie sprawy z tego jak bardzo obecnie jest jeszcze zaburzona bo przecież waży więcej niż kiedys. Waga nie jest wyznacznikiem, waga w anoreksji tak naprawdę to dodatek. W anoreksji chodzi głównie o potrzebę kontrolowania tego ile się je i tego żeby było tego jak najmniej kalorycznie.
Porównanie tego do otyłości i wychodzenia z niej nie jest trafne. Jeśli ktoś np zajada stres jedzeniem i słucha jak ktoś z tym samym problemem schudł to mimo podania informacji że np ktoś jadł 4k kcal jednego dnia raczej nie stwierdzi że "też muszę do tylu dobić" bo to nie o to chodzi. Zachodzą inne mechanizmy niż w przypadku np ortoreksji, anoreksji, bulimii.
@@BlackVeilBridesArm Równie dobrze można w ogóle o anoreksji nie rozmawiać i nie pisać, bo ktoś wyciągnie z tego co chce. Nadal ma zaburzenia odżywiania ale nie ma objawów anoreksji więc tytuł według mnie trafiony.
@@izabelab5769jak nie ma objawów anoreksji. Uważasz że lęk przed mniej zdrowym jedzeniem jest normalny? Jeśli dla Ciebie tak to polecam udać się do psychologa. Dziewczyna wymieniła z obecnych zachowań odnośnie jedzenia wszystkie które świadczą o anoreksji i o zaburzeniach odżywiania. Osoba zdrowa je to na co ma ochotę a nie zmusza się do owsianki która jej bokami już wychodzi. Osoba zdrowa widzi siebie w lustrze normalnie a nie w zaburzonej formie. Sama chorowałam na anoreksję i wiem jak to jest. Anoreksja nie równa się waga 30 kilo a anoreksja równa się kontrowanie nagorliwe kalorii, banie się jedzenia, banie się jedzenia bardziej przetworzonego, banie się spożycia czasami więcej kalorii, zaburzone postrzeganie siebie. Możesz ważyć 60kg i mieć anoreksję. Waga tutaj nie ma nic do rzeczy, do rzeczy ma to co masz w głowie.
O anoreksji trzeba mówić ale nie w taki sposób jak tutaj. Trzeba mówić o tym że to poważna choroba doprowadzająca do śmierci. Trzeba mówić o tym że to się leczy, że banie się kalorii nie jest normalne. Trzeba też mówić o tym co się dzieje z organizmem- brak okresu ktory może przyczynić się do bezpłodności potem nawet jak on wróci, wypadanie włosów garściami, uczucie ciągłego zimna, występowanie lanugo itp. Tutaj nawet słowem nie było o tym wspomniane nic.
@@BlackVeilBridesArm akurat osoby otyłe bardzo często łapią się wszystkiego żeby tylko spróbować schudnąć. A porównanie do otyłości dotyczyło tego, że osoby z zaburzeniami odżywiania jakie by nie były już zawsze muszą uważać żeby im nie ulec.
@@izabelab5769 a co ma piernik do wiatraka? 🙈 Chodzi o to że OSOBY CHORE po tym filmie mogą jeszcze bardziej zanurzać się w tą chorobę, są tam instrukcje ile jeść kcal, co, ile się schudnie oraz mnóstwo szkodliwych zdań padło a nie ze osoby zdrowe, po anoreksji ponownie ulegną chorobie.
Ślicznie się uśmiechasz. Zauroczyłaś mnie.
Podawanie tak szczegółowych informacji na temat swojej najniższej wagi, ilości spożywanych kalorii może być triggerujące dla odbiorców, którzy sami zmagają się z anoreksją. Do takiego odcinka najlepiej zaprosić specjalistę, a nie osobę, którą przedstawia się, jakoby ten problem miała za sobą, podczas gdy jej wypowiedzi świadczą przeciwnie.
Pytał o wagę to odpowiedziała w czym problem???
@@justynakeczkowska4256 Problem w tym, że takie pytanie nie powinno w ogóle paść. Rozumiem, że może to być niezrozumiałe dla osób, które (całe szczęście) nie doświadczyły zaburzeń odżywiania. Osoby chore często mają obsesję na punkcie kontrolowania swojej wagi, kalorii, czasu spędzonego na ćwiczeniach itd. Towarzyszy temu perfekcjonizm i pragnienie bycia najlepszym (tak jak opisała to rozmówczyni). To wszystko sprawia, że osoby z zaburzeniami odżywiania zaczynają porównywać swoje "osiągnięcia" (waga, kalorie, czas spędzony na siłowni) do "osiągów" innych chorych osób. Takie porównywanie się wzmaga zaburzenia i tą niezdrową obsesję, która pogłębia chorobę. Właśnie dlatego ten wywiad może być szkodliwy.
@@cyijbfef4 wiem jak to działa sama do niedawna ważyłam 38 kg I nie ukrywam że chciałabym wrócić do tej wagi, ale to nie zdania faktu że też chętnie się dowiedziałam ile ta dziewczyna ważyła
@@cyijbfef4 nie nie "osiągów" tylko osiągnięć
@@justynakeczkowska4256 no i do czego była potrzebna Ci ta informacja?
Też wiele lat chorowałam na anoreksję. Znam ten ból 😢
❤
Fajny materiał... Otwiera oczy na to jak zyje osoba chora na anoreksje.... Pozwala zrzumiec proces myślowy... Pozdro dla Pani dla Dymka 😁
To są zaburzenia podobne jak nerwicowe. Dzisiaj już wiemy że np. psylocybina leczy tego typu zaburzenia.
Ewidentnie nie trafiony gość. Wiem ze jic niewiem, w sumie to nie pamietam....etc. Zaburzona dziewczyna, nadal ma ogromny problem z odżywianiem. Ciezko się słuchało. Proponuję lepiej dobierac gości. Ogólnie 👎
Dasz radę! ❤Ja rowniez sie z tym zmagam, tej choroby naprawde nie da sie wytlumaczyc doslownie, niestety nie jest prostolinijna..😢
Problemy z anoreksją to znaczy w przypadku chorych są takie że po pierwsze chory traci kontrolę nad utratą wagi a po drugie przestaję myśleć racjonalnie zachowuje się jak jakiś znachor (znachor to jest symbol osoby która nie ma wykształcenia w danej dziedzinie uważa że wie lepiej od wszystkich innych i oczywiście nie zgadza się na badania które to sprawdzą jego teorię pomysły metody i tp). Nie dociera do niej że jej waga jest poniżej pewnych norm nawet jeśli jej organizm wysyła sygnały że coś z jej ciałem jest nie w porządku i odbiera te sygnały podobnie jak informacje od innych osób że przesadziła z odchudzaniem jako nie prawdziwe. Rozmowa z nią na ten temat przypomina rozmowę z Talibem o prawach kobiet . Przebieg i skutek oraz sens rozmowy będzie taki sam czy żaden. Jeśli chodzi o jedzenie konkretnych rzeczy to duże znaczenie ma wyobrażenie czy dana rzecz jest smaczna czy nie oczywiście nie ma to znaczy inna sprawa jest że dana osoba na przykład nie je danych rzeczy na przykład ja nie jem mięsa surowego nie wędlin ale mam na myśli wyobrażenie o tych rzeczach które ta osoba je na co dzień. Uczucie głodu da się do pewnego stopnia blokować za pomocą psychiki co wiedzą doskonale żołnierze sił specjalnych. Tą co gość tego podcastu robi poza zawodowo a szczególnie jak do tego podchodzi to jest prosta droga do tego by nigdy z anoreksji nie wyjść! Mam na myśli to co powiedziała że cytuję" trenuję gimnastykę i bieganie i przez to że jestem lżejsza mam lepsze wyniki a w gimnastyce dzieci mniejszej wadze można więcej zrobić". To jest prawda że lżejszy zawodnik będzie miał lepsze wyniki tylko że patrzenie na to w przypadku anoreksji albo sportu amatorskiego gdy nie ma kontroli lekarze to jest prosty sposób by nigdy z Ameryki nie wyjść albo do anoreksji doprowadzić!
Zajebisty komentarz że, sto procent. Racjonalna rozmowa z anorektyczką zaawansowanym stanie psychicznym jest jak rozmowa z talonem o prawach kobiet , zapisuje w głowie
Jeśli chodzi o anoreksję to myślę że każdy przechodzi tą chorobę inaczej. Jeśli mowa o kompleksach to np. moja kuzynka miała bardzo dużą nadwagę i to właśnie przez kompleksy popadła w anoreksję bp przestała w ogóle prawie jeść. Ale to też nie tylko. W tak od połowy lat 90 i początku 00 nie było jeszcze za bardzo internetu i ludzie dowiadywali się z gazet dużo rzeczy i przeczytała jakieś bzdury że np. 1 kromka chleba razowego ma tyle i tyle kalorii i że to ma jej starczyć na dzień takie 2 kromki czy coś albo jak jadła to minimalnie ale po części przez jakieś bzdety z gazet w ogóle prawie. Teraz to można wyczytać dobrą dietę jak ktoś chce poświęcić czas w internecie chociaż też trzeba uważać na bzdury bo i różne można trafić ale jest chyba lepiej jak kiedyś chociażby świadomość że napojów/soków trzeba unikać nie wiem jak z tym kiedyś było
Zamiast owsianki zaczęłam jeśc min.grzanki z ciemnego pieczywka z avokado i jajka sadzone i buuuum przestałam chodzić głodna ❤jedzenie powinno byc przyjemne i zdrowe a da się to w łatwy sposób połączyć
Ps.dziewczyna ma dalej ogromny problem😢 ❤
Jak można się dostać na ten podcast Dymitra?
Sympatyczna dziewczyna ale nadal ma problemy z zaburzeniami odżywiania . Umysł nadal choruje dość mocno, ale wierze że sobie poradzi. Myślę że jest potrzebna terapia bo to jest choroba duszy. Niestety nieleczona choroba wraca.
może odcinek o in vitro bez tajemnic??
Ta dziewczyna tak madrze mowi ze az sie dziwie ze nie skonczy z ta ochydna obsesja. Zycze Ci zmiany myslenia i zmiany zycia ktorym bedziesz sie cieszyc ,bo jedno zycie mamy i trzeba byc wdziecznym ze mamy zycie ❤❤❤🙏🙏🙏🙏
Przeszłam 3 epizody. Ta choroba nawraca.
Była osoba, która schudła 70 kg, była osoba z anoreksją, to może teraz zaprosisz osobę, która zmaga się z otyłością?
Dymitrze, widzę, że temat religii Cię interesuje (mnie też, bardzo!) :) Może zaprosisz jeszcze księdza Michała Misiaka? Po kilku latach (po ekskomunice itp.) wrócił on do Kościoła Katolickiego i znowu posługuje jako ksiądz. Byłaby ciekawa rozmowa. Pozdrawiam serdecznie :)
Kurczę... dziewczyno... można jeść zdrowo i nisko kalorycznie, a jednocześnie pysznie. Jestem obecnie na diecie 1700 kcal, bo chcę schudnąć po ciąży do wagi z przed, ćwiczę bardzo mało, bo nie mam czasu i chudnę, a jem pysznie 🙂 w święta i ważne okazje odpuszczam 🙂 może skonsultuj się z dobrym dietetykiem klinicznym, żeby rozpisał Ci dietę pod Twój wysiłek fizyczny z tego co lubisz jeść i tak żebyś nie przytyła, bo kiepsko widzę Twoje zdrowie psychiczne i fizyczne... Długo się tak nie da, masz smutek w oczach, choć wyglądasz cudownie i robisz to co kochasz. I wróć proszę na terapie ❤
widac ze jeszcze nie wyszła całkowicie z tego, imo nie powinien byc wrzucany ten odcinek
Bardzo ciekawy odcinek z fajną osobą. Widzę, że Weronika bardzo ciężką drogę przeszła i momentami miała ciężko. Cieszę się, że obecnie już trochę rzeczy pokonała i są za nią i mam nadzieję, że z kolejnymi trudnościami anorektycznymi sobie równie dobrze poradzi. Życzę Jej tego z całego serca. Weronice życzę również udanego Sylwestra oraz szczęśliwego nowego 2024 roku, aby w nim już pokonała swoje słabości i aby miała zdrowy stosunek do jedzenia. Pozdrawiam Dymitrze. ❤😃
Myślę, że Weronika nadal ma zaburzenia odżywiania.
Świetny przykład jak nie prowadzić wywiadu z osobą z anoreksja. Dymitr, wyczucie godne dziennikarza super expressu. Rozmowa jak z psychiatra na NFZ.
Edit: wszystkiego nie hejtuje bo lubię twoje podcasty ale czasami to aż muszę rozchodzi żenadę.
Też miałam takie odczucie, czułam się podczas oglądania jak u psychologa
Niestety się zgadzam. A dziewczyna, mimo że dalej chora, wydaje się nadwyraz fajna.
Problemem był gość - dziewczyna przyszła z własnej woli żeby się podzielić swoją historią, ale rozmowa ewidentnie się nie kleiła...
Bardzo współczuję ale w 100% rozumiem bo słuchając podcastu miałam wrażenie że słyszę siebie, niestety jest to bardzo przykre ale jednocześnie bardzo trudne, trzymam kciuki i wspieram bo sama dokładnie czuję co Weronika przeżywa
Chciałbym żeby tematów odnośnie zaburzeń odżywiania było więcej bo ludzie nie zdają sobie moim zdaniem sprawy jak ciężkie do przejścia to jest, mimo świadomości że jest problem i tak brnie się w to dalej, sama teraz się leczę na tą chorobę i przykro mi że większość społeczeństwa myśli zero jedynkowo a wcale to takie wszystko łatwe nie jest naprawdę
Biedna 😔
Życzę siły i zdrowia ❤
Rozmówczyni ma nadal wielki problem i ciężko się jej słucha. Odnoszę wrażenie, że terapeuci też mają problem, a prowadzacy wykazał się wielką cierpliwością.
Laska ewidentnie ma ortoreksje teraz..
aż żałuję że nie ma nazwisk goścy, no bo jak na początku usłysiałam fanka języka Niderlandskiego, to aż zaklaskałam rączkami i pomyślałam:
"ojeeej jak by było fajnie s kimś takim o tym języku sobie popisać."
A tak pozatem, wierzę Weroniko, że ze skorzystaś s pomocy zewnętrznbej, bo wydać że wiesz co jest nie tak, i wiesz jak powinno być, więc coś czuję że dzieli cię od tego tylko kroczek żeby poszukać dla siebie pomocy.
Trzymaj się, doei.