აი, ეს ეს არი ჩვენი დალოცვილი,ქართული ენა!!! ისწავლეთ, ასწავლეთ თქვენ შვილებს (და შვილიშვილებს). ელაპარაკეთ ბევრი!!! თუ რამე სიტყვა არ იცით, შეეკითხეთ მეგობრებს, მეზობლებს!!! ნუ ხმარობთ რუსულ, ინგლისურ სიტყვებს!!! ცოდო არ არის, რომ ესეთი ლამაზი ენა გაქრეს????
ტექსტი, რომელსაც მღერის ილია ზაქაიძე: მოყმემან პირშიშველამან შიბნ გაიარა კლდისანი, მოინადირნა, დალახნა ბილიკნი ჭიუხისანი. შამახვდის კლდისა თავზედა ხორონი ჯიხვებისანი, ჯიხვსა თოფ დაჲკრის ბერხენსა, ჭალაჲ ჯახ იქნეჲ რქისანი. შამააღამდა მოყმესა დრონ იყვნენ შუაღმისანი წარაუკუნოდ იარა, გზა ვერ გაიგო კლდისანი, მეორე მხრიდან მოესმა ხმაური რაღაცისანი ხან ბორგვა ესმის, ხან-ქშენა, ხან კივის, როგორც ციცარი. შიში არა აქვს მოყმესა მოყვრისა, არცა-მტრისანი, იქით წავიდა, საითაც ხმაური ესმის ღვთისანი, წინ ვეფხვი შამაეფეთა, თვალნი არისხნა ღვთისანი, თვალი თვალში გაუყარა, ვით გატყორცნილი ისარი წუთით გაზომეს ურთერთი, ფერი დაედვათ მგლისანი, შაიბნენ ვეფხვი-მოყმეჲ, მაშინ დაიძრის მიწანი, კლდეები ჩამოანგრივნეს, შტონ დაილეწეს ტყისანი, ფარსა უფარებს, ვერ ფარავს, ვეფხი ჩქარია კლდისანი, კლანჭით გაართვა კალთანი ჯაჭვისა ჯავშანისანი. გათენებამდენ იბრძოლეს, აჩნდა ბილიკი მთისანი, წინ ვეფხვი, უკან უფსკრული არსით მაშველი ყმისანი, მოყმემ კვლავ ხელში იყარნა ვადანი თავის ხმლისანი, მაშინ გაუჭრა მისჟამად, დრონ იყვნეს წაქცევისანი, ვეფხვი კლდით გადმოეკიდა, ჩამოაწითლნა ქვიშანი. თავად კლდის თავზედ შემოწვა მოყმე სულამამდინარი, ქვიშას მაჲღებავს წითლადა სისხლი ზე ჩამამდინარი. დედამ შეიტყო სიკვდილი, ტიროდა თვალცრემლიანი: ჩემ შვილ გზად ვეფხვი შეჲყრია გაჯავრებული ტიალი, ჩემ შვილს ხმლით იმას კლანჭითა დღე დაუღამდათ მზიანი, მათ დაუხოცამთ ერთურთი, არ დარჩნენ სირცხვილიანი. ტირილით წყლულებს უბანდა დაჭრილსა ვეფხის კლანჭითა: შვილო, არ მაჰკვდი, შენ გძინავ, დაქანცული ხარ ჯაფითა, ეგ შენი ჩოხის პერანგი ტიალმა როგორ დაფლითა, შენც იმის საფერ ყოფლხარ, ხმალიც ქნევაში გაგიცვდა; აღარც შენ მიეც მეტი დრო, აღარც მან დაგაცალია, ვეღარც შენ დაიფარიე შენ ხელთ ნაჭერი ფარია, ვეღარცა ვეფხვმა -კლანჭები, ხმალმა დაკუწა ძვალია. მშვიდობით, ჯვარი გეწეროს, ეგეც სამარის კარია, ერთი შვილ მაინც გაგზარდე ვეფხვებთან მეომარია. ხან - ვეფხვი, ხან თავის შვილი ელანდებოდა მძინარსა, ხან კიდენ იმისი შვილი ვეფხვს გადაავლის ყირასა. აი, ამ სიზმრებს ხედავდის, გამეეღვიძის მტირალსა, ხან იფიქრებდა: უდედოდ გაზრდა ვინა თქვა შვილისა, იქნება ვეფხის დედაჲ ჩემზედ მწარედა სტირისა, წავიდე, მეც იქ მივიდე, სამძიმარ უთხრა ჭირისა, ისიც მიამბობს ამბებსა, მეც უთხრა ჩემი შვილისა, იმასაც ბრალი ექნების უწყალოდ ხმლით დაჭრილისა.
ძალიან მაგარია, ლექსების სწავლაში დებილი ვიყავი სკოლაში თუმცა მათემატიკოსი ვარ. ერთადერთია რაც თავიდან ბოლომდე ზეპირად ვიცი. გაიხარე ილო ძია ამ მაგარი ხალხური სიტყვებისთვის. შენი ლამაზი სიმღერა ჩაკრულო დიდი ხანია გასცდა მზის სისტემას და უკიდეგანო კოსმოსშია
ტექსტი, რომელსაც მღერის ილია ზაქაიძე: მოყმემან პირშიშველამან შიბნ გაიარა კლდისანი, მოინადირნა, დალახნა ბილიკნი ჭიუხისანი. შამახვდის კლდისა თავზედა ხორონი ჯიხვებისანი, ჯიხვსა თოფ დაჲკრის ბერხენსა, ჭალაჲ ჯახ იქნეჲ რქისანი. შამააღამდა მოყმესა დრონ იყვნენ შუაღმისანი წარაუკუნოდ იარა, გზა ვერ გაიგო კლდისანი, მეორე მხრიდან მოესმა ხმაური რაღაცისანი ხან ბორგვა ესმის, ხან-ქშენა, ხან კივის, როგორც ციცარი. შიში არა აქვს მოყმესა მოყვრისა, არცა-მტრისანი, იქით წავიდა, საითაც ხმაური ესმის ღვთისანი, წინ ვეფხვი შამაეფეთა, თვალნი არისხნა ღვთისანი, თვალი თვალში გაუყარა, ვით გატყორცნილი ისარი წუთით გაზომეს ურთერთი, ფერი დაედვათ მგლისანი, შაიბნენ ვეფხვი-მოყმეჲ, მაშინ დაიძრის მიწანი, კლდეები ჩამოანგრივნეს, შტონ დაილეწეს ტყისანი, ფარსა უფარებს, ვერ ფარავს, ვეფხი ჩქარია კლდისანი, კლანჭით გაართვა კალთანი ჯაჭვისა ჯავშანისანი. გათენებამდენ იბრძოლეს, აჩნდა ბილიკი მთისანი, წინ ვეფხვი, უკან უფსკრული არსით მაშველი ყმისანი, მოყმემ კვლავ ხელში იყარნა ვადანი თავის ხმლისანი, მაშინ გაუჭრა მისჟამად, დრონ იყვნეს წაქცევისანი, ვეფხვი კლდით გადმოეკიდა, ჩამოაწითლნა ქვიშანი. თავად კლდის თავზედ შემოწვა მოყმე სულამამდინარი, ქვიშას მაჲღებავს წითლადა სისხლი ზე ჩამამდინარი. დედამ შეიტყო სიკვდილი, ტიროდა თვალცრემლიანი: ჩემ შვილ გზად ვეფხვი შეჲყრია გაჯავრებული ტიალი, ჩემ შვილს ხმლით იმას კლანჭითა დღე დაუღამდათ მზიანი, მათ დაუხოცამთ ერთურთი, არ დარჩნენ სირცხვილიანი. ტირილით წყლულებს უბანდა დაჭრილსა ვეფხის კლანჭითა: შვილო, არ მაჰკვდი, შენ გძინავ, დაქანცული ხარ ჯაფითა, ეგ შენი ჩოხის პერანგი ტიალმა როგორ დაფლითა, შენც იმის საფერ ყოფლხარ, ხმალიც ქნევაში გაგიცვდა; აღარც შენ მიეც მეტი დრო, აღარც მან დაგაცალია, ვეღარც შენ დაიფარიე შენ ხელთ ნაჭერი ფარია, ვეღარცა ვეფხვმა -კლანჭები, ხმალმა დაკუწა ძვალია. მშვიდობით, ჯვარი გეწეროს, ეგეც სამარის კარია, ერთი შვილ მაინც გაგზარდე ვეფხვებთან მეომარია. ხან - ვეფხვი, ხან თავის შვილი ელანდებოდა მძინარსა, ხან კიდენ იმისი შვილი ვეფხვს გადაავლის ყირასა. აი, ამ სიზმრებს ხედავდის, გამეეღვიძის მტირალსა, ხან იფიქრებდა: უდედოდ გაზრდა ვინა თქვა შვილისა, იქნება ვეფხის დედაჲ ჩემზედ მწარედა სტირისა, წავიდე, მეც იქ მივიდე, სამძიმარ უთხრა ჭირისა, ისიც მიამბობს ამბებსა, მეც უთხრა ჩემი შვილისა, იმასაც ბრალი ექნების უწყალოდ ხმლით დაჭრილისა.
ეხ გია რა კარგები იყავით და დღეს უფრო რა კარგბი ხართ მამა და შვილი ღმერთმა და ბუნების ძსლამ ნათელში ამყოფოს თქვენი სული.
ნათელში იყოს მისი ტკბილი ხმა ღმერთო. ქართველ ერს არასოდეს დააბიწყდება
ილას ზაქაიძისნაირი ნაირი მომღერალი საუკუნეში 1 ხელ იბადება.!!!ბოლო-ბოლო ჩკრულოს ავტორი არის ილია ზაქაიძე - და როსტომ საგინაშვილი.!!!
საღოლ ილო ძია, ცხონებული იყავ იმ ქვეყანაში
❤
აი, ეს ეს არი ჩვენი დალოცვილი,ქართული ენა!!! ისწავლეთ, ასწავლეთ თქვენ შვილებს (და შვილიშვილებს). ელაპარაკეთ ბევრი!!! თუ რამე სიტყვა არ იცით, შეეკითხეთ მეგობრებს, მეზობლებს!!! ნუ ხმარობთ რუსულ, ინგლისურ სიტყვებს!!! ცოდო არ არის, რომ ესეთი ლამაზი ენა გაქრეს????
"იქნება ვეფხვის დედაი ჩემზე მწარედა სტირისაა"
მაგაზე დიდი სიყვარული და ქრისტიანობა რაღა უნდა ედოს გულში ადამიანს.
ტექსტი, რომელსაც მღერის ილია ზაქაიძე:
მოყმემან პირშიშველამან
შიბნ გაიარა კლდისანი,
მოინადირნა, დალახნა
ბილიკნი ჭიუხისანი.
შამახვდის კლდისა თავზედა
ხორონი ჯიხვებისანი,
ჯიხვსა თოფ დაჲკრის ბერხენსა,
ჭალაჲ ჯახ იქნეჲ რქისანი.
შამააღამდა მოყმესა
დრონ იყვნენ შუაღმისანი
წარაუკუნოდ იარა,
გზა ვერ გაიგო კლდისანი,
მეორე მხრიდან მოესმა
ხმაური რაღაცისანი
ხან ბორგვა ესმის, ხან-ქშენა,
ხან კივის, როგორც ციცარი.
შიში არა აქვს მოყმესა
მოყვრისა, არცა-მტრისანი,
იქით წავიდა, საითაც
ხმაური ესმის ღვთისანი,
წინ ვეფხვი შამაეფეთა,
თვალნი არისხნა ღვთისანი,
თვალი თვალში გაუყარა,
ვით გატყორცნილი ისარი
წუთით გაზომეს ურთერთი,
ფერი დაედვათ მგლისანი,
შაიბნენ ვეფხვი-მოყმეჲ,
მაშინ დაიძრის მიწანი,
კლდეები ჩამოანგრივნეს,
შტონ დაილეწეს ტყისანი,
ფარსა უფარებს, ვერ ფარავს,
ვეფხი ჩქარია კლდისანი,
კლანჭით გაართვა კალთანი
ჯაჭვისა ჯავშანისანი.
გათენებამდენ იბრძოლეს,
აჩნდა ბილიკი მთისანი,
წინ ვეფხვი, უკან უფსკრული
არსით მაშველი ყმისანი,
მოყმემ კვლავ ხელში იყარნა
ვადანი თავის ხმლისანი,
მაშინ გაუჭრა მისჟამად,
დრონ იყვნეს წაქცევისანი,
ვეფხვი კლდით გადმოეკიდა,
ჩამოაწითლნა ქვიშანი.
თავად კლდის თავზედ შემოწვა
მოყმე სულამამდინარი,
ქვიშას მაჲღებავს წითლადა
სისხლი ზე ჩამამდინარი.
დედამ შეიტყო სიკვდილი,
ტიროდა თვალცრემლიანი:
ჩემ შვილ გზად ვეფხვი შეჲყრია
გაჯავრებული ტიალი,
ჩემ შვილს ხმლით იმას კლანჭითა
დღე დაუღამდათ მზიანი,
მათ დაუხოცამთ ერთურთი,
არ დარჩნენ სირცხვილიანი.
ტირილით წყლულებს უბანდა
დაჭრილსა ვეფხის კლანჭითა:
შვილო, არ მაჰკვდი, შენ გძინავ,
დაქანცული ხარ ჯაფითა,
ეგ შენი ჩოხის პერანგი
ტიალმა როგორ დაფლითა,
შენც იმის საფერ ყოფლხარ,
ხმალიც ქნევაში გაგიცვდა;
აღარც შენ მიეც მეტი დრო,
აღარც მან დაგაცალია,
ვეღარც შენ დაიფარიე
შენ ხელთ ნაჭერი ფარია,
ვეღარცა ვეფხვმა -კლანჭები,
ხმალმა დაკუწა ძვალია.
მშვიდობით, ჯვარი გეწეროს,
ეგეც სამარის კარია,
ერთი შვილ მაინც გაგზარდე
ვეფხვებთან მეომარია.
ხან - ვეფხვი, ხან თავის შვილი
ელანდებოდა მძინარსა,
ხან კიდენ იმისი შვილი
ვეფხვს გადაავლის ყირასა.
აი, ამ სიზმრებს ხედავდის,
გამეეღვიძის მტირალსა,
ხან იფიქრებდა: უდედოდ
გაზრდა ვინა თქვა შვილისა,
იქნება ვეფხის დედაჲ
ჩემზედ მწარედა სტირისა,
წავიდე, მეც იქ მივიდე,
სამძიმარ უთხრა ჭირისა,
ისიც მიამბობს ამბებსა,
მეც უთხრა ჩემი შვილისა,
იმასაც ბრალი ექნების
უწყალოდ ხმლით დაჭრილისა.
აუ დიდი მადლობაა. თქვენ არ იცით ამ ტექსტის დაწერით როგორ დამეხმარეთ 💙😍
დიდი მადლობა!
@@marthagermisashvili7865 შენც დავალებად გქონდა ხო?
@@lizzy3182 კი რამდენიმე დღის წინ
გადამრჩენელი
მადლობა ბავშვობის გამწარებისთვის🥰
Yvela 8 e klaseli dges D
@@nikamiqaberidze2646 ბაზარი არაა
@@vandvasami9484 თქვენც პროექტის დასაწერად ხართ აქ ხო? 😂
@@NodoBeroshvili აუ ჩემი კაი ხო
@@nikamiqaberidze2646 მეეე
ძალიან მაგარია, ლექსების სწავლაში დებილი ვიყავი სკოლაში თუმცა მათემატიკოსი ვარ. ერთადერთია რაც თავიდან ბოლომდე ზეპირად ვიცი. გაიხარე ილო ძია ამ მაგარი ხალხური სიტყვებისთვის. შენი ლამაზი სიმღერა ჩაკრულო დიდი ხანია გასცდა მზის სისტემას და უკიდეგანო კოსმოსშია
თავიდან ბოლომდე ვიცოდი ზეპირად მეორე კლასში, სიგელიც მახსოვს :)
შენი უძვირფასესი ხმა და სიმღერები არასდროს არ დაიკარგება ნათელი თქვენ სულს და ხსოვნას ილია ზაქაიძე დიდებულო ადამიანო
ქართულის დავალება in action
xd exa maq mec
@@kronoss7104 ვაანუგოოო ლაშა ცარ
@@basketballfavoritesport shechema sadgamadzre
Fr
AU FR MEC
რა შეუდარებელი ხმით მღერის ნამდვილი ვაჟკაცური სიმღერით ატკბობს ჩვენს თაობას დიდ მაგალითს აძლევს თავისი ძვირფასი ხმის სიმღერებით
ნამდვილი ქართველი სიმღერა და ენაი ქართული !
❤❤
"ერთი შვილ მაინც გაგზარდე ვეფხვებთან მეომარიაა"❤🍷
Это гордость моего родину! ეს სიამაყეა ჩვენი სამშობლოს
გენაცვალე ქართველო!!!!!❤
ymertma mogpinot mzradiiulli sasupeveli ganumeorebeli xma legenda👍👍👍👍👍👍❤❤❤❤❤
Привелат мовисмине. Батони Илиа эрис сагандзури копила, ме арц вицоди. Гамравлеба мис гварис гагрдзелебелс.
ცხონდით იმიერში 😔👏❤️🇬🇪
ნათელი თქვენ სულს.👍👍🙏🙏
კაია ბრავო!
ილია ❤
"თვალი თვალს გაუყარა, ვით გატყორცნილი ისარი!"
❤❤ ილია ზაქაიძის შვილიშვილების გაცნობა მინდა შემეხმიანეთ თუ შეიძლება
Nodari kalatozishvili fcze
qarttulis proecti dd
Au qartulis proeqtis xalxi pirveli an mesame jgufelebi ushangi chxeidzis versia ipovet? 💀
ღმერთმა სასუფეველი დაუმკვიდროს. ნამდვილი ქართული ხმის პატრონი.
НАТЕЛИ ДА САНТЕЛИ ИЛО ПАПА. МАГАРИ КАЦИ.
რადავაშავეთთ😭😭
ჩემი ცხოვრების გამწარება უნდა ყველას მოკლედ(ქართულის დავალება მაქ)😭
მეც😭😭
💜💜💜🥰🥰🥰❤❤❤
ყოჩაღ❤️!
❤❤❤❤🇬🇪🇬🇪🇬🇪🇬🇪☝️
ღვთიურია
ეუ დაწერეთ მაინც რას ამბობს რაა ტექსტი მინდააა😔😔
1 წელი გავიდა მარა ვინმემ მიშველეთ ეხლა მე ვიტანჯები
@@jenniesbae ტექსტი არის
@@anastasiakhachidze2006წარმატებით ჩავაბარე მასწავლებელს დავალება♡
@@jenniesbae auf me kide dasaweri maq😭😭
@@anastasiakhachidze2006 ცოტა ძნელი კი იყო მარა არაუშავს. შენც წარმატებები
:დ ამას სუ არ ვუყურებდი და არ მეცოდინებოდა სკოლა რო არა
🇬🇪🇬🇪🇬🇪🇬🇪🇬🇪🇬🇪☝️☝️☝️☝️☝️
kartulis davaleba🤌🏻
ეჰ პროექტო აქა ვარ
ნიკო
საუკეᲗესოა
წოწ
Легендалури момгерали❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
სპარსულივით მღერიც და ფანდურიც ისეთ ხმას გამოსცემს. 😳
Rata.gavmagrdet.unda.
ტექსტი, რომელსაც მღერის ილია ზაქაიძე:
მოყმემან პირშიშველამან
შიბნ გაიარა კლდისანი,
მოინადირნა, დალახნა
ბილიკნი ჭიუხისანი.
შამახვდის კლდისა თავზედა
ხორონი ჯიხვებისანი,
ჯიხვსა თოფ დაჲკრის ბერხენსა,
ჭალაჲ ჯახ იქნეჲ რქისანი.
შამააღამდა მოყმესა
დრონ იყვნენ შუაღმისანი
წარაუკუნოდ იარა,
გზა ვერ გაიგო კლდისანი,
მეორე მხრიდან მოესმა
ხმაური რაღაცისანი
ხან ბორგვა ესმის, ხან-ქშენა,
ხან კივის, როგორც ციცარი.
შიში არა აქვს მოყმესა
მოყვრისა, არცა-მტრისანი,
იქით წავიდა, საითაც
ხმაური ესმის ღვთისანი,
წინ ვეფხვი შამაეფეთა,
თვალნი არისხნა ღვთისანი,
თვალი თვალში გაუყარა,
ვით გატყორცნილი ისარი
წუთით გაზომეს ურთერთი,
ფერი დაედვათ მგლისანი,
შაიბნენ ვეფხვი-მოყმეჲ,
მაშინ დაიძრის მიწანი,
კლდეები ჩამოანგრივნეს,
შტონ დაილეწეს ტყისანი,
ფარსა უფარებს, ვერ ფარავს,
ვეფხი ჩქარია კლდისანი,
კლანჭით გაართვა კალთანი
ჯაჭვისა ჯავშანისანი.
გათენებამდენ იბრძოლეს,
აჩნდა ბილიკი მთისანი,
წინ ვეფხვი, უკან უფსკრული
არსით მაშველი ყმისანი,
მოყმემ კვლავ ხელში იყარნა
ვადანი თავის ხმლისანი,
მაშინ გაუჭრა მისჟამად,
დრონ იყვნეს წაქცევისანი,
ვეფხვი კლდით გადმოეკიდა,
ჩამოაწითლნა ქვიშანი.
თავად კლდის თავზედ შემოწვა
მოყმე სულამამდინარი,
ქვიშას მაჲღებავს წითლადა
სისხლი ზე ჩამამდინარი.
დედამ შეიტყო სიკვდილი,
ტიროდა თვალცრემლიანი:
ჩემ შვილ გზად ვეფხვი შეჲყრია
გაჯავრებული ტიალი,
ჩემ შვილს ხმლით იმას კლანჭითა
დღე დაუღამდათ მზიანი,
მათ დაუხოცამთ ერთურთი,
არ დარჩნენ სირცხვილიანი.
ტირილით წყლულებს უბანდა
დაჭრილსა ვეფხის კლანჭითა:
შვილო, არ მაჰკვდი, შენ გძინავ,
დაქანცული ხარ ჯაფითა,
ეგ შენი ჩოხის პერანგი
ტიალმა როგორ დაფლითა,
შენც იმის საფერ ყოფლხარ,
ხმალიც ქნევაში გაგიცვდა;
აღარც შენ მიეც მეტი დრო,
აღარც მან დაგაცალია,
ვეღარც შენ დაიფარიე
შენ ხელთ ნაჭერი ფარია,
ვეღარცა ვეფხვმა -კლანჭები,
ხმალმა დაკუწა ძვალია.
მშვიდობით, ჯვარი გეწეროს,
ეგეც სამარის კარია,
ერთი შვილ მაინც გაგზარდე
ვეფხვებთან მეომარია.
ხან - ვეფხვი, ხან თავის შვილი
ელანდებოდა მძინარსა,
ხან კიდენ იმისი შვილი
ვეფხვს გადაავლის ყირასა.
აი, ამ სიზმრებს ხედავდის,
გამეეღვიძის მტირალსა,
ხან იფიქრებდა: უდედოდ
გაზრდა ვინა თქვა შვილისა,
იქნება ვეფხის დედაჲ
ჩემზედ მწარედა სტირისა,
წავიდე, მეც იქ მივიდე,
სამძიმარ უთხრა ჭირისა,
ისიც მიამბობს ამბებსა,
მეც უთხრა ჩემი შვილისა,
იმასაც ბრალი ექნების
უწყალოდ ხმლით დაჭრილისა.