Miałem przez 16 lat żonę skrajnie niewrażliwą z maską twardzielki konkretną do bólu zaradną niby pracująca wymagającą ode mnie cytuje "nie niuńkaj mi tu życie jest twarde" itp ...jej motto które słyszałem czasem kilka razy dziennie to "trzeba zapierdalać". Jako facet starałem się sprostać roli być twardym nie okazywać uczuć których zacząłem się wręcz wstydzić ..kocham, tęsknie , pocałuj , przytul ..nie to nieżyciowe niemęskie itd pracowałem duuużo z mojej strony była kasa dom auta kariera naukowa prestiż wakacje egzotyczne wszystko itd tylko nie byłem w ogóle szczęśliwy a cały czas napięty zestresowany że nie wystarczająco daje rade że jestem za miękki za uczuciowy bo non stop słyszałem że jestem za czuły dla dzieci , rozdziadoszam je jak to mówiła, dla żony też za miły że to ją denerwuje że to nieżyciowe , gaslighting poczucie że jestem kiepski za mało się staram itd...Poświęciłem wiele lat na próby ocieplenia zmiękczenia atmosfery w naszym związku...nie udało się choć były piękne chwile sam się psychicznie rozkleiłem doszła psychosomatyka problemy ze zdrowiem i wtedy to już przestałem być zupełnie "przydatny" . .. kłótnie w końcu rozwód z jej inicjatywy nawet usłyszałem że jestem za słaby życiowo choć życiowo sukces kariera kasa itd było z mojej strony wszystko..siadłem psychicznie depresja ..teściowa która sama była po rozwodzie 40 lat sama, wychowywała żonę i sterowała jej życiem bo musi przecież pomagać skoro mąż taki niezaradny , próbowała sterować moim życiem też (też osoba zasadnicza dominującą nawet nasz związek ) dała mi radę -znajdz sobie fajna kobietę moja córka jest trudna (ale była z niej dumna że taka "twarda" itd)...aleksytymia , dysocjacja emocjonalna niewrażliwosc to kiepskie zaburzenie do bycia w relacji jeśli się nad tym nie pracuje ..bardzo bardzo kochałem i po dziś dzień kocham żonę bo miała oprócz urody także dużo dobrych cech ale jak to mówią serca to nie miała i to okazało się kluczowe ja to nazywałem syndrom królowej śniegu ..moja olbrzymia do niej ,dzieci rodziny miłość poprzez nietolerowanie emocji obracała się w jej oczach w moja wade wręcz nie znosiła okazywania uczuć , emocji i swoje tłumiła co po latach też skończyło się grubą nerwicą lękową depresja itd więc też smutno dla niej ..po rozwodzie miała mieć w końcu piękne życie beże mnie jest tymczasem tragedia ma 50 lat mieszka z mamą itd...tak się kończy uciekanie od uczuć emocji...Życzę wszystkim optymalnej wrażliwości i częstej autorefleksji nad sobą ...pozytywnej..trzeba pracować nad sobą całe życie bo łatwo wpaść w koleiny i stracić to co najważniejsze. A to takie proste.
@@Aleksander9873 ...ano tak kochałem...to potrafi skutecznie zaburzyć niektórym ogląd...no i nigdy nie jest tak czarno biało zawsze, były wakacje narodziny dzieci itp były momenty miłe budowa domu itd...nawet trudno mi powiedzieć , że jestem zły na nią..długo mi zajęło zrozumienie pogodzenie się że sa takie osoby ...po prostu takie są , jest to wynikiem ich przeszłości, dzieciństwa gdzie nie mieli wpływu na traumy, sposób wychowania u mojej ex rozwód rodziców i wychowanie przez despotyczną zaborczą matkę itd...uważam że tracą to co najpiękniejsze w życiu- radość poczucie pełności gdy jest się z kimś kto kocha i kto daje się kochać...są nieszczęśliwe zwyczajnie sfrustrowane..smutne , znerwicowane pełno u nich mechanizmów obronnych , wyparcia, przeniesienia, racjonalizacji etc nie potarfią nie chcą uzyskać wglądu w całą sytuację trochę jak alkocholik który do końca twierdzi że nie ma problemu z alkocholem...żyją tak bez głębszych uczuć , unikają ich a nawet te uczucia ich przerażają bo nie nauczyły się w dzieciństwie co to miłość a właściwie przesiąknęly innymi domowymi nastrojami , czasem dryl, dominujacy rodzic , tyran, przemoc psychiczna, poczucie winy wyrabiane od dzieciństwa, maski bycia twardym aby rodzic był zadowololny a w środku bezbronne dziecko itd nie potrafią kochać nawet swoich dzieci choć materialnie i pragmatycznie się starają ..ubrania szkoła itd...tylko serca brak...temat rzeka cała psychologia o tym jest ...banalne prozaiczne truizm...dostajesz tyle miłości ile dajesz a jak nie umiesz dawać i nie chcesz nad tym pracować dla własnego dobra to życie traci sens, chodzi też o innych bo i dzieci z takiej rodziny znów powielają schemat nie obserwując czułość bliskości w domu nie potarfia tego w dorosłości dać czuć ..takie błędne koło ale są oczywiście dorosłe osoby świadome które potrafią się wyrwać z tego kręgu, same pracując nad sobą czy z terapeutą ale muszą chcieć ...pozdrawiam wszystkich po przejściach..
Szacun dla Ciebie. Takie sytuacje mnie otaczają. Coraz bardziej widzę to u siebie i innych. Nasi rodzice też się rozeszli kiedy byłem mały. Brata córka wystawia czasem swoje fotki na fb. Wygląda na nich jakby to miała być ostatnia fotka. Ciężko polubić czyjeś "dziwne" zwyczaje kiedy się jest wrażliwym perfekcjonistą.
A to nowość. Osoby niewrażliwe zawsze uważały ,że wrażliwi to słabeusze. Wątpię żeby zaszły wielkie zmiany w społeczeństwie ...ale warto próbować . Brawo dla autora ,pomysłodawcę. 👍👍👍
Wszystko się zgadza. Jestem „wrażliwcem”. Małżonek wychowany w kluczu „faceci nie płaczą”, bez miłości i wsparcia odgrywa w naszej rodzinie rolę macho-twardziela. Więzi z dziećmi nie ma. Ze mną również. Jeszcze parę lat temu sprawiało mi to wiele cierpienia. Dziś to ja jestem wysoko wrażliwym „twardzielem” z pełną świadomością tego co dzieje się z moimi emocjami. Potrafię nad nimi panować, neutralizować, „utylizować”. Nie mam potrzeby krzyczeć, wymuszać, naciskać, wołać o uwagę. Małżonek dorobił się dwóch zawałów, czasem mam wrażenie, że nieustannie tupie nóżką i rzuca zabawkami w piaskownicy. Widzę, że sam nie czuje się z tym dobrze. Czeka na nieustanne pochwały i adorację. Efekt jest taki, że mąż się miota i trzepie ale nikt już zupełnie nie zwraca na to uwagi. Jest mi go bardzo żal bo mam wrażenie, że z czasem zostanie zupełnie sam. Nie jest szczęśliwym człowiekiem…
HA ...smutne ... rożnie się to układa...niektóre kobiety mylą bycie twardym zaradnym w życiu z byciem osłchym i wciskają facetów nadmiernie w rolę "twardzieli"...ja rozumiem facet a właściwie każdy dorosły musi być zaradny odporny dobrze jest móc polegać na kimś...ale czemu wypierać uczucia, bliskość - to raczej prowadzi do zgubnych dla realcji efektów...u mnie odwrotnie się toczyło...starałem się być "czułym barbarzyńcą" byłem wysoko zaradnym może trochę wrażliwcem marzącym o bliskośći od lat ...i niestety dopiero po latach ogarnąłem czemu jestem mimo sukcesów materialno zawodowych nieszczęśliwy...trudno się zyje z dominującą kastrującą osobą niewrażliwą po prostu bez miłości...niestety proces dojścia do "prawdy" zajmuje sporo czasu...najtrudniejsze dla mnie było pogodzenie się i zrozumienie , że ktoś taki jest i nie chce być inny..i że może taki być to nic złego są różni ludzie wysocy niscy średni ...wrażliwi i mniej wrażliwi ..i oschli chłodni zimni a każdy ma prawo żyć ...choć nie rozumiem dlaczego osoby są zimne , nie chcą czerpać z piękna tego świata, czuć miłość...wydaje się zę to podstawowa naturalna potzreba z piramidy Maslowa..bycie kochanym docenionym i jednocześnie odczuwania radości szczęśącia z dawania miłości z tego zę kktoś potrzebuje tego od nas...ja dorobiłem się materialnie sporo ale tylko bliskość, więzy duchowe, uczucia dały mi poczucie szczęścia i spełnienia ...
Byłam z człowiekiem niewrażliwym pochłoniętym stereotypami prawdziwego mężczyzny. Mnie jako osobę wysokowrazliwa ten związek doprowadził do ruiny i oziębłości . Wg mnie związek dwóch takich osób nigdy nie będzie zdrowy.
O, cenny materiał, dziękuję! Jestem z partnerem niskowrażliwym i musieliśmy wykonać sporo pracy, by się dogadać (i nadal musimy), tym bardziej że jestem osobą neuroatypową. A czasem jeszcze się pojawi zgrzyt na błahych sprawach. Muszę również zrozumieć jego punkt widzenia oraz potrzeby.
Super ten temat rozpracowaliście w prezentacjach o książkach Elaine N. Aron o WYSOKO WRAŻLIWYCH + MIŁOŚĆ + RODZICE itd. 👏 Upokarzenie, umniejszanie innych to PRZEMOC.
21:00 " ... i wiesz że twoja niewrażliwosć..." Bzdura: osoby NIEwrażliwe nie wiedzą że takie są. Bo jakby wiedziały to by takie nie były, bo by się zmieniły wiedząc że osoby wrażliwe się źle czują pod ich wpływem. Dlatego moja rada dla osób wrażliwych: wypi..dolić ze swojego życia takie osoby NIEwrażliwe próbujące mieć na kogoś wpływ. Odciąć się !
I tu się nie zgodzę. Mój syn jest mało wrażliwy i przyszedł kidys z tym do mnie. Zapytał czy to jest wada. Odszedł nam pies, i wszyscy go żałowaliśmy. A on mówi że jemu nie żal, że go to nie rusza. I że czuję się z tym źle , że coś co wzbudza u wszystkich tak przykre emocje jemu jest obojętne. Widzi to u siebie
@@elas4355 myślę że skoro twój syn się dziwił i pytał czy to normalne, to jakąś wrażliwość ma. Inaczej śmiałby się w duchu z waszego "płaczu" nad psem. I na pewno nie jest osobą wysoko NIEwrazliwą. Tak mi się wydaje.
Wspaniale przedstawiony temat! Z refleksją podeszłam do Twoich słów podważających pierwotne znaczenie powiedzenia: ,,Traktuj innych tak, jakbyś chciał, aby ciebie traktowano”. W pełni się zgadzam z Twoją interpretacją! Dziękuję za wartościową analizę : )
Před rokem+2
No niestety często jest tak, że ludzie z odruchem autoagresywnym podświadomie (i czasem świadomie) wręcz chcą się poniżać i umartwiać, więc samo to powiedzenie dla nich nie ma sensu i lepsza jest porada, by traktować siebie tak jak przyjaciela za którego dobrobyt jesteśmy odpowiedzialni.
Dlatego jak mówi Mądra Księga, najpierw trzeba nauczyć się prawdziwie (czyt. prawidłowo) kochać siebie, a dopiero potem innych :) Jak ktoś ma zafałszowany obraz miłości, to i relacje na niej oparte będą zakłamane, błędne i jakoś zniekształcone (mimo najlepszych intencji i starań), a przez to raniące (albo siebie albo innych albo jedno i drugie). W sensie siebie powinniśmy traktować z miłością i wtedy również ..."bliźniego swego jak siebie samego" 🙂 I ta kolejność nie jest przypadkowa :)
"twoje problemy to chciała bym mieć." zdanie mojej mamy wypowiadane od dziecinstwa właśćiwie doteraz, kiedy mówie jej, że coś mnie ciesi, że z czegoś mam radość itp.
Moja to samo. Jak mnie zdradzil facet to stwierdzila ze nic sie nie stalo ze po co taka tragedie robie bo nie bylam z nim po slubie i dlatego nic sie nie stalo ALE gdyby ja ojciec zdradzil to wtedy ona moglaby tak rozpaczac i tak w kolko moje problemy do jej byly niczym. A jak bylam szczesliwa i sie smialam to zawsze mi mowila przy innych zebym sie tak nie popisywala bo specjalnie sie smieje glosno zeby sie popisac. Tylko przy niej jestem taka dwubiegunowa 😡
Na szczęście jest jeszcze taki stan pomiędzy nadwrażliwością i niewrażliwością. Ja mam poczucie, że większość ludzi nie jest tak na 100% w tą lub w drugą stronę. Nawet oglądając Twoje filmy i czytając Twoje komentarze widać również wrażliwą wersję Ciebie.
Jak bym słuchała o sobie. Od jakiegoś czasu jestem w trakcie "uwrażliwania się". Co do aktywnego słuchania, to daje świetne rezultaty ! Dokladnie tak było, że na początku to wbrew naszej naturze ale wchodzi w krew i po jakimś czasie i człowiek się oswaja sam z "nowym" sobą :) polecam ! Mam niestety jeszcze momenty kiedy ta niewrażliwość wraca ogromnymi falami i wzrasta frustracja na otoczenie, zamykam się wtedy w sobie, ale mam nadzieję, że uda się wypracować jakieś sposoby radzenia sobie z tym.
Před rokem+1
To trudny i powolny proces, doskonale go rozumiem :)
Ciekawy odcinek dla mnie jako dla WWO, dobrze poznać inną perspektywę. Dzięki! PS Od siebie dodam, że wydaje mi się, że w uwrażliwieniu siebie może także pomóc praca z Wewnętrznym Dzieckiem ❤ (ćwiczenia są dostępne w sieci).
Strasznie mądry jesteś Leszku. Dziękuje Ci za to nagranie. Sam jestem rodzicem dwójki dzieci i kosztuje mnie to na prawdę dużo wysiłku. Chce je wychować najlepiej jak potrafię, ale czasem mam wrażenie, ale to na prawdę trudna sprawa. Kosztuje mnie to wiele wysiłku bo niestety sam przejąłem pewne schematy z okresu mojego wychowania. Póki co staram się najlepiej jak potrafie, ale wiem, że bardzo dużo mnie to kosztuje. Chciałbym mieć takie nastawienie z satysfakcji i z radością a nie jedynie z o obowiązku rodzicielstwa. Pozdrawiam
Dosłuchałem do połowy i odpuściłem, gadka od rzeczy i kompletnie nie na temat, takie czcze "ojeju, jak tak można wymagać od kogoś czegokolwiek, dlaczego wszyscy są tacy niewrażliwi".
Ja bylam cale zycie ponizana , itp , a dzis jestem osoba nadwrazliwa , tylko po alkoholu wychodzi ze mnie diabel i obrazam wszystkich, strasznie sie z tym mecze . Mam pytanko, czy opowie Pan cos na temat ciaglego poczucia winy, wstydu i lęku , bardzo prosze . Pozdrawiam
Czy może Pan poruszyć temat skrajnie różnych poglądów politycznych w małżeństwie. Widzę w tym temacie powiązanie. Brak przyznania się do błędu, zmiany zdania, unikanie sprawdzania faktów i informacji. Tzw. " głowa w piasku".
Co do osob wrazliwych i niewrazliwych. np. nie przejmuje sie wogle hejtem w internecie wiec troche mysle ze wszyscy reaguja tak samo piszac jakis hejt w internecie zakladam ze ten ktos sie tez tym nie przejme no bo jak mozna sie przejmowac tym co ktos napisal ?? a wlasnie uswiadomiles mi ze sa ludzie wrazliwi i ze powinismy piszac rowniez brac ich pod uwage trzeba znalesc jakis sposob by ich odrozniac.
Witam , bardzo ciekawy materiał. Proszę zrobić wideo o nałogu tytoniowym . Wyrzucanie kiepa do kratki ściekowej, czy z okna auta .Rozmawiasz w sklepie z kasjerką , czy inną osobą a tu wali jak z szamba . Proszę bardzo o materiał .
Wspomniałeś o osobie pracującej jako przewoźnik i toksycznym rozmówcy (teksty, sam byś to zrobił) Ja się kilka razy kosztownie na tym przejechalem. Co z tego że zarabiam i zlecam jak wszystko co zleciłem było zrobione źle lub ze sporymi błędami - teraz albo muszę się na tym znać i patrzę na ręce... albo robię sam. Niestety, przeciętnego budowlańca, mechanika, elektryka nie interesuje nic poza wypłatą, bo wie, że zazwyczaj albo ktoś płaci i się nie zna albo robi sam.
Nie wiem, z jednej strony jestem pod wrażeniem, że jako osoba "niewrażliwa" miałeś w sobie na tyle otwartości i pokory, żeby zobaczyć perspektywę innych i dojść do takich wniosków. Ale z drugiej - nie jestem przekonana, że każdy "niewrażliwiec" cierpi na nieuświadomione skutki tłumienia emocji i tę autoagresję. To są często osoby, którym świat, życie zawodowe pokazały, że niewrażliwość, gruba skóra bardziej się opłacają i ułaywiają życie - i chyba mają rację. Nie mówię tutaj o rzucaniu złośliwych komentarzy, bo to trochę inny kaliber, na który nie powinno być przyzwolenia, choćby dlatego, że to zwyczajnie nieprofesjonalne i niekulturalne. Chodzi mi o to, że skoro świat utwierdza takich ludzi w przekonaniu, że robią coś skutecznie, jeśli mają z tego korzyści, to dlaczego mieliby podejrzewać, że coś w ogóle z nimi nie tak? Bo pojawia się ktoś, kto im wpiera, że mają problem ze sobą? Niewrażliwość chyba z definicji każe takim spostrzeżeniem się nie przejąć, i robić dalej po swojemu, bo to działa.
Uwielbiam otaczać się z osobami niewrażliwymi, ponieważ tylko z nimi można rozmawiać logicznie, z pominięciem emocji. Dla nich (nas) liczą się logika i fakty.
Před rokem+23
No właśnie nie o to w tym chodzi, osoby niewrażliwe jeszcze gorzej sobie radzą z napływem emocji niż osoby wysoko wrażliwe i ich reakcje potrafią być wręcz nad wyraz nieracjonalne :)
nie zgodzę sie. uważam siebie za osobę niewrażliwa (i wszyscy wokół mnie również) i z własnego doświadczenia powiem że po mnie większość bodźców na które inni reagują, po mnie spływa jak po kaczce. np ktoś coś powie niestosownego albo zrobi coś niemiłego.. ja to widze i czuje ale w ogóle na mnie to nie wpływa. nie czuje bodźca. w ogóle nie staram sie dusić coś w sobie ani "radzić" z tym, poprostu mam to gdzieś
co więcej, to (przesadzone w mojej opinii) reakcje innych bardziej powodują u mnie jakiś niesmak i niechęć niż sam bodziec który to sprowokował. przewracam tylko oczami jak można tak dziecinnie reagować na świat dookoła. mam wrażenie jakby osoby wysoko lub bardziej wrażliwe zostały emocjonalnie na poziomie dziecka, jakby nie dorośli
Před rokem+28
@@rob_kujawa no to nie spływa to po tobie tylko katalizuje się w poczuciu wyższości, w pogardzie, w dobijaniu swojego ego poniżaniem innych w głowie. To zachowanie wrogie, agresywne. Piękny przykład jak sobie nie radzi nieczuła osoba z konfliktujacymi emocjami i myślami.
Moja była mówiła w grupce naszych znajomych, że mam małego, że jestem nieporadny w łóżku itp. Przy wszystkich wywlekała nasze intymne sprawy i to na zawsze spaczyło moją psychikę!!!! Teraz z moją aktualną dziewczyną nie zawsze mam wzwód, bo mam z tyłu głowy zapis mówiący, że dziewczyny krzywdzą takimi tekstami.
Boże 🙁🙁🙁 tak bardzo mi przykro, że Cię to spotkało. Trzymaj się! Wszystkiego najlepszego, oby te traumatyczne doświadczenie zatarły się w Twej pamięci i aby teraz spotkało Cię wiele szczęścia! ❤
Chyba każdy cham będzie niewrażliwcem ale z drugiej strony też bym chętniej posłuchała o mniej skrajnych przypadkach. Jednak większość jakoś funkcjonuje w społeczeństwie więc umie się zamknąć kiedy trzeba, przynajmniej między ludźmi. Ja bym chętniej posłuchała jak sobie radzić w związku, w relacjach rodzice - dzieci, relacjach z przyjaciółmi.
Před rokem+6
Od niewrażliwca do chama bardzo krótka droga. To są często zbiory wspólne, nie wykluczające się.
Zgodzę się tu z jedną z osób komentujacych- nie dowiedziałam się jak przetrwać z niewrażliwą osobą a tego oczekiwałam. W filmie podaje Pan jedynie rady dla osób niewrażliwych jak postępować...
Proszę pomocy! Jestem na skraju załamania, Jestem nie wrażliwym od jakiegoś czasu WWO, podowno coś takiego jest i wychodzi ze jestem w związku z osobą niewrażliwa. I co teraz?
To nie są czasy dla wrażliwych ludzi, a najlepiej z wrażliwości leczą kobiety- to co się pompuje wpaja np.w mediach a co potem wychodzi np.w kontekście relacyjnym to są dwa całkiem różne światy😀, ale bajki można sobie poopowiadać.
Komplikujesz ludziom zycie- rzeczy sa o wiele prostsze niz ci sie wydaje- poza tym mowisz nie Na temat! Mieszasz toksycznych ludzi z narcyzami co dalej nie zmienia faktu, ze mowisz Od rzeczy- rozumie mentorskie zapedy ale zamiast pomagac to Robisz ludziom sieczke w glowie- zmien branze- myslisz pojecia i sam nie rozumiesz o czym mowisz
Cześć. Ja mam problem z okresleniem siebie, czy ja to jestem nadwrażliwcem i nadinterpretatorem, czy przeciwnie- niewrażliwcem. Może jak opiszę o co mi chodzi, to mi ktoś powie, co ze mnie za cholera? Otóż, od kiedy weszłam do rodziny męża często " gotowało" się we mnie, kiedy odwiedzaliśmy czasem w niedzielę teściów , to ja z mężem przywozilismy lody na deser, ciasto ( jesli coś akurat upieklam) Od progu pytałam, czy potrzebują pomocy, przy przygotowaniu tego obiadu. Córka teściów i siostra męża, kiedy zjawiała się na ten sam obiad to chyba nigdy ze sobą nic nie przwiozła i nawet nie udawała, że chce teściom w czymś pomóc tylko czekała na gotowe. W końcu kiedyś nie wytrzymałam i dałam jej do zrozumienia, ze to źle wyglada. Ona jednak olała mnie. Po jakimś czasie jeszcze raz, tym razem ostrzej spróbowałam, - że w mojej rodzinie coś takiego byłoby nieakceptowalne, równoznaczne może nawet z brakiem szacunku dla rodziców, a na pewno z wykorzystywaniem ich. Ona jednak wysłuchała mnie spokojnie, ale nie zmieniła swojego postępowania. Dziś, po śmierci teścia, ona często jeździ na grób, mówiąc o tym przy każdej możliwej okazji. Sugieruje mi, że ja jeżdzę tam za rzadko. Potrafiła np. na chrzcinach mojego mlodszego dziecka stwierdzić " no a teraz to chyba wszyscy udamy się do dziadka". Ja ją wtedy zignorowałam, chciazby z tego wzgledu, że miałam jeszcze przy stole gości ze swojej rodziny, poza tym nie będę smigała na szpilkach i z malym dzieckiem po cmetarzu, bo akurat ona mi karze. Przyznaję, że nie odczuwam potrzeby, by być tam tak często jak ona. Pewnie dlatego, że ja i mój mąż podchodzimy do tego tak, że uważamy że osoby zmarłe "nie patrzą nas nas z góry i nie jest im z tego powodu milej, że ich np. akurat z okazji imienin odwiedzimy. (Oczywiście mój mąż, dba o grób swojego ojca i kosi przy nim trawę) Muszę jeszcze dodać, wyjaśniając jeszcze, dlaczego jej postawa była tak denerwująca. Otóż my z córką przyjeżdzaliśmy do teściów na obiad sporadycznie, właśnie dlatego, żeby ich nie obciążać. Pomimo, że oboje pracowaliśmy na więcej niż etat i często w soboty (musieliśmy), Siostra męża bywała na obiadach dużo częściej przywożąc ze sobą do wykarmienia 3 dzieci, niewychowanego psa i czasem zjawiał się też jej mąż. Ona jest nauczycielką w przedszkolu i nigdy nie pracuje w weekendy, a jej etat, to pół mojego etatu, i 1/3 etetu mojego męża. Jak oceniacie, czy to ja jestem niewrażliwcem, ze względu na ten cmętarz? Czy to ona, ze względu na te obiady? Może ja po prostu mam tendencję do nadinterpretacji? Pomóżcie, bo już sama nie wiem. Ew-a
Skoro pytasz, to powiem Ci, co ja myślę na ten temat. Uważam, że nie powinnaś była zwracać uwagi szwagierce i sugerować, że nie szanuje swoich rodziców, bo im nie pomaga przy obiedzie. Może jej rodzice wcale tego od niej nie oczekiwali? Nie nauczono jej takiego zachowania? A może wręcz nie chcieli, żeby się plątała po kuchni? Powody mogą być różne. Jakby nie patrzeć weszłaś do tej rodziny, a ona tam była od zawsze i to trochę nietaktowne uczyć kogoś takiego "dobrych manier", które wyniosłaś z innego domu. Gdyby to była Twoja siostra tak samo wychowana jak Ty, to ok, a w tej sytuacji to nawet trochę zarozumiałe to było. Olała Cię wtedy, tzn. co zrobiła? Nie odpowiedziała nic? A co miała Ci powiedzieć? Zawstydziłaś ją. Pokazałaś swoją wyższość. Może nie chciała się pokłócić. Może było jej głupio po usłyszeniu Twojej krytyki, bo tak - to była krytyka. Może lepiej by zabrzmiało: "Choć Monika pomożemy coś rodzicom"? Może niedomyślna była? Nie wiem, ale to, jak szwagierka się zachowywała po śmierci teściów, może mówić, że wcale tego wtedy nie "olała". Pewnie poruszyłaś jakąś wrażliwą strunę, bo mówiąc jej to, co powiedziałaś, to tak jakbyś powiedziała, że jest złą córką i ona teraz jakby próbuje pokazać, że jest inaczej. Tak to wygląda wg mnie. Pewnie inaczej postrzegacie, co jest troską i co jest naprawdę ważne. Natomiast takie "narzucanie się" z pomocą też nie jest fajne. Czasem ktoś lubi po swojemu sobie zrobić i żeby mu się ktoś nie wtrącał w garnki, a jak będzie potrzebował pomocy, to sam o nią poprosi, np. o rozdanie talerzy. Poza tym czepiłaś się dziewczyny, a nie napisał czy Twój mąż też tak jak Ty był taki pomocny? Obiad przygotowywali teściowie razem czyli teść i teściowa czy tylko teściowa, a teść też czekał na gotowe? Może uważasz, że tylko kobiety mają przygotowywać obiad? Tego nie wiem, bo nie napisałaś. Dla Ciebie było ważne, żeby pomóc przy obiedzie, a dla niej jest ważne, żeby pamiętać o rodzicach także po śmierci i utożsamia to z częstym odwiedzaniem ich grobu. Napisałaś też, że nie jeździliście zbyt często do teściów, bo praca i żeby ich nie obciążać, itd. A może oni się cieszyli z tych odwiedzić i ich to wcale nie obciążało? Może to była dla nich radość zrobić dla Was ten obiad? A może w trakcie tych wizyt, kiedy Was nie było, a szwagierka była sama, to pomagała coś? A jak Ty przyjeżdżałaś i tak się rzucałaś od progu z tą pomocą, to nie chciała Ci wchodzić w paradę? Przemyśl i sama sobie odpowiedz, a najlepiej jak pogadasz kiedyś szczerze ze szwagierką. I jeszcze jedna sprawa - nie unieważniaj jej pracy. To, że pracuje mniej, to nie znaczy, że ma łatwą pracę. Praca z dziećmi nie jest łatwa. W tym też pokazałaś, że masz się jednak za lepszą, bo więcej pracujesz, a nikt Ci przecież nie każe być taką "ambitną".
@@karsta7087 Dzięki za te słowa, choć dosyć ostre. Ja na siłę się nie wpychałam im do garów, ale oferowałam swoją pomoc jak widziałam, że tesciowie się nie wyrabiają i oni często chcieli tej pomocy, choć nie mówili tego wprost. Z czasem teściowa nauczyła się przyznawać, że np przydałoby się zrobić surówkę. Kiedy zwróciłam jej uwagę, to teściowa nawet jej nie broniła, a teścio też nie skomentował, ale po minie widziałam, że czekał, aż ktoś to zauważy i zwróci jej uwagę. Co do Ich córki, to nie tylko ja uważałam, że się wyręczała rodzicami ( drugi jej brat też skrytykował ją kiedyś, że przysłała dzieciaki dziadkom do opieki i to było jakoś tak krótko po operacji, że teściowa była jeszcze naprawdę słaba) Myślę, że jeśli mój mąż i jego brat podchodziliby w ten sam sposób, co ich siostra, to "zamęczyliby" teściów. Co do jej pracy- nie umiejszam (moja mama również jest nauczycielką w przedszkolu), a tylko porównuję ilość wolnego czasu na odpoczynek, posprzątanie, zrobienie obiadu, czy upieczenie ciasta, jakim dyspnuje ona i my - ta różnica jest jednak znaczna! Ps. Dodatkowo teściowa bardzo często w tyg. siedziała jej z dziecmi. Co do mojej "ambicji" to tak jak pisałam - musiałam pracować i w weekendy i ponad etat, bo pracodawca tak wymagał od wszystkich pracowników i nie bardzo można było się niezgodzić. (był kolega, który zaczął sobie wychodzić po ustawowych 8 godz., to mu szybko "podziękowano")
A jak pokochać mój podcast? Słuchając go z tej playlisty: bit.ly/podcastDZ
Miałem przez 16 lat żonę skrajnie niewrażliwą z maską twardzielki konkretną do bólu zaradną niby pracująca wymagającą ode mnie cytuje "nie niuńkaj mi tu życie jest twarde" itp ...jej motto które słyszałem czasem kilka razy dziennie to "trzeba zapierdalać". Jako facet starałem się sprostać roli być twardym nie okazywać uczuć których zacząłem się wręcz wstydzić ..kocham, tęsknie , pocałuj , przytul ..nie to nieżyciowe niemęskie itd pracowałem duuużo z mojej strony była kasa dom auta kariera naukowa prestiż wakacje egzotyczne wszystko itd tylko nie byłem w ogóle szczęśliwy a cały czas napięty zestresowany że nie wystarczająco daje rade że jestem za miękki za uczuciowy bo non stop słyszałem że jestem za czuły dla dzieci , rozdziadoszam je jak to mówiła, dla żony też za miły że to ją denerwuje że to nieżyciowe , gaslighting poczucie że jestem kiepski za mało się staram itd...Poświęciłem wiele lat na próby ocieplenia zmiękczenia atmosfery w naszym związku...nie udało się choć były piękne chwile sam się psychicznie rozkleiłem doszła psychosomatyka problemy ze zdrowiem i wtedy to już przestałem być zupełnie "przydatny" . .. kłótnie w końcu rozwód z jej inicjatywy nawet usłyszałem że jestem za słaby życiowo choć życiowo sukces kariera kasa itd było z mojej strony wszystko..siadłem psychicznie depresja ..teściowa która sama była po rozwodzie 40 lat sama, wychowywała żonę i sterowała jej życiem bo musi przecież pomagać skoro mąż taki niezaradny , próbowała sterować moim życiem też (też osoba zasadnicza dominującą nawet nasz związek ) dała mi radę -znajdz sobie fajna kobietę moja córka jest trudna (ale była z niej dumna że taka "twarda" itd)...aleksytymia , dysocjacja emocjonalna niewrażliwosc to kiepskie zaburzenie do bycia w relacji jeśli się nad tym nie pracuje ..bardzo bardzo kochałem i po dziś dzień kocham żonę bo miała oprócz urody także dużo dobrych cech ale jak to mówią serca to nie miała i to okazało się kluczowe ja to nazywałem syndrom królowej śniegu ..moja olbrzymia do niej ,dzieci rodziny miłość poprzez nietolerowanie emocji obracała się w jej oczach w moja wade wręcz nie znosiła okazywania uczuć , emocji i swoje tłumiła co po latach też skończyło się grubą nerwicą lękową depresja itd więc też smutno dla niej ..po rozwodzie miała mieć w końcu piękne życie beże mnie jest tymczasem tragedia ma 50 lat mieszka z mamą itd...tak się kończy uciekanie od uczuć emocji...Życzę wszystkim optymalnej wrażliwości i częstej autorefleksji nad sobą ...pozytywnej..trzeba pracować nad sobą całe życie bo łatwo wpaść w koleiny i stracić to co najważniejsze. A to takie proste.
Matko jaki smutny komentarz bardzo wspolczuje zycia w takich zwiazkach.....w koncu odnajdziesz swoją połowke🍀✊🥰
Miałem podobna sytuacje , na szczęście wycofałem się ze związku na własnych warunkach 😢 nic wielkiego bo uznaje to za porażkę życiową.
Jak to w ogóle możliwe że byłes z taką kobietą? Ze w ogóle ją polubiłeś?
@@Aleksander9873 ...ano tak kochałem...to potrafi skutecznie zaburzyć niektórym ogląd...no i nigdy nie jest tak czarno biało zawsze, były wakacje narodziny dzieci itp były momenty miłe budowa domu itd...nawet trudno mi powiedzieć , że jestem zły na nią..długo mi zajęło zrozumienie pogodzenie się że sa takie osoby ...po prostu takie są , jest to wynikiem ich przeszłości, dzieciństwa gdzie nie mieli wpływu na traumy, sposób wychowania u mojej ex rozwód rodziców i wychowanie przez despotyczną zaborczą matkę itd...uważam że tracą to co najpiękniejsze w życiu- radość poczucie pełności gdy jest się z kimś kto kocha i kto daje się kochać...są nieszczęśliwe zwyczajnie sfrustrowane..smutne , znerwicowane pełno u nich mechanizmów obronnych , wyparcia, przeniesienia, racjonalizacji etc nie potarfią nie chcą uzyskać wglądu w całą sytuację trochę jak alkocholik który do końca twierdzi że nie ma problemu z alkocholem...żyją tak bez głębszych uczuć , unikają ich a nawet te uczucia ich przerażają bo nie nauczyły się w dzieciństwie co to miłość a właściwie przesiąknęly innymi domowymi nastrojami , czasem dryl, dominujacy rodzic , tyran, przemoc psychiczna, poczucie winy wyrabiane od dzieciństwa, maski bycia twardym aby rodzic był zadowololny a w środku bezbronne dziecko itd nie potrafią kochać nawet swoich dzieci choć materialnie i pragmatycznie się starają ..ubrania szkoła itd...tylko serca brak...temat rzeka cała psychologia o tym jest ...banalne prozaiczne truizm...dostajesz tyle miłości ile dajesz a jak nie umiesz dawać i nie chcesz nad tym pracować dla własnego dobra to życie traci sens, chodzi też o innych bo i dzieci z takiej rodziny znów powielają schemat nie obserwując czułość bliskości w domu nie potarfia tego w dorosłości dać czuć ..takie błędne koło ale są oczywiście dorosłe osoby świadome które potrafią się wyrwać z tego kręgu, same pracując nad sobą czy z terapeutą ale muszą chcieć ...pozdrawiam wszystkich po przejściach..
Szacun dla Ciebie. Takie sytuacje mnie otaczają. Coraz bardziej widzę to u siebie i innych. Nasi rodzice też się rozeszli kiedy byłem mały. Brata córka wystawia czasem swoje fotki na fb. Wygląda na nich jakby to miała być ostatnia fotka.
Ciężko polubić czyjeś "dziwne" zwyczaje kiedy się jest wrażliwym perfekcjonistą.
A to nowość. Osoby niewrażliwe zawsze uważały ,że wrażliwi to słabeusze.
Wątpię żeby zaszły wielkie zmiany w społeczeństwie ...ale warto próbować .
Brawo dla autora ,pomysłodawcę. 👍👍👍
Wszystko się zgadza. Jestem „wrażliwcem”. Małżonek wychowany w kluczu „faceci nie płaczą”, bez miłości i wsparcia odgrywa w naszej rodzinie rolę macho-twardziela. Więzi z dziećmi nie ma. Ze mną również. Jeszcze parę lat temu sprawiało mi to wiele cierpienia. Dziś to ja jestem wysoko wrażliwym „twardzielem” z pełną świadomością tego co dzieje się z moimi emocjami. Potrafię nad nimi panować, neutralizować, „utylizować”. Nie mam potrzeby krzyczeć, wymuszać, naciskać, wołać o uwagę. Małżonek dorobił się dwóch zawałów, czasem mam wrażenie, że nieustannie tupie nóżką i rzuca zabawkami w piaskownicy. Widzę, że sam nie czuje się z tym dobrze. Czeka na nieustanne pochwały i adorację. Efekt jest taki, że mąż się miota i trzepie ale nikt już zupełnie nie zwraca na to uwagi. Jest mi go bardzo żal bo mam wrażenie, że z czasem zostanie zupełnie sam. Nie jest szczęśliwym człowiekiem…
HA ...smutne ... rożnie się to układa...niektóre kobiety mylą bycie twardym zaradnym w życiu z byciem osłchym i wciskają facetów nadmiernie w rolę "twardzieli"...ja rozumiem facet a właściwie każdy dorosły musi być zaradny odporny dobrze jest móc polegać na kimś...ale czemu wypierać uczucia, bliskość - to raczej prowadzi do zgubnych dla realcji efektów...u mnie odwrotnie się toczyło...starałem się być "czułym barbarzyńcą" byłem wysoko zaradnym może trochę wrażliwcem marzącym o bliskośći od lat ...i niestety dopiero po latach ogarnąłem czemu jestem mimo sukcesów materialno zawodowych nieszczęśliwy...trudno się zyje z dominującą kastrującą osobą niewrażliwą po prostu bez miłości...niestety proces dojścia do "prawdy" zajmuje sporo czasu...najtrudniejsze dla mnie było pogodzenie się i zrozumienie , że ktoś taki jest i nie chce być inny..i że może taki być to nic złego są różni ludzie wysocy niscy średni ...wrażliwi i mniej wrażliwi ..i oschli chłodni zimni a każdy ma prawo żyć ...choć nie rozumiem dlaczego osoby są zimne , nie chcą czerpać z piękna tego świata, czuć miłość...wydaje się zę to podstawowa naturalna potzreba z piramidy Maslowa..bycie kochanym docenionym i jednocześnie odczuwania radości szczęśącia z dawania miłości z tego zę kktoś potrzebuje tego od nas...ja dorobiłem się materialnie sporo ale tylko bliskość, więzy duchowe, uczucia dały mi poczucie szczęścia i spełnienia ...
Byłam z człowiekiem niewrażliwym pochłoniętym stereotypami prawdziwego mężczyzny. Mnie jako osobę wysokowrazliwa ten związek doprowadził do ruiny i oziębłości . Wg mnie związek dwóch takich osób nigdy nie będzie zdrowy.
Dokładnie Cię rozumiem, bo też byłam na tym etapie. Ale się odbiłam, zrozumiałam, że poszłam nie w tą stronę. Teraz staram się być sobą.
O, cenny materiał, dziękuję! Jestem z partnerem niskowrażliwym i musieliśmy wykonać sporo pracy, by się dogadać (i nadal musimy), tym bardziej że jestem osobą neuroatypową. A czasem jeszcze się pojawi zgrzyt na błahych sprawach. Muszę również zrozumieć jego punkt widzenia oraz potrzeby.
Super ten temat rozpracowaliście w prezentacjach o książkach Elaine N. Aron o WYSOKO WRAŻLIWYCH + MIŁOŚĆ + RODZICE itd. 👏
Upokarzenie, umniejszanie innych to PRZEMOC.
21:00 " ... i wiesz że twoja niewrażliwosć..."
Bzdura: osoby NIEwrażliwe nie wiedzą że takie są. Bo jakby wiedziały to by takie nie były, bo by się zmieniły wiedząc że osoby wrażliwe się źle czują pod ich wpływem. Dlatego moja rada dla osób wrażliwych: wypi..dolić ze swojego życia takie osoby NIEwrażliwe próbujące mieć na kogoś wpływ.
Odciąć się !
100% racji. Pozdrawiam.
Przyznaję rację Twojej wypowiedzi. Odejść swoją drogą.
I tu się nie zgodzę.
Mój syn jest mało wrażliwy i przyszedł kidys z tym do mnie. Zapytał czy to jest wada.
Odszedł nam pies, i wszyscy go żałowaliśmy. A on mówi że jemu nie żal, że go to nie rusza. I że czuję się z tym źle , że coś co wzbudza u wszystkich tak przykre emocje jemu jest obojętne. Widzi to u siebie
@@elas4355 myślę że skoro twój syn się dziwił i pytał czy to normalne, to jakąś wrażliwość ma. Inaczej śmiałby się w duchu z waszego "płaczu" nad psem. I na pewno nie jest osobą wysoko NIEwrazliwą. Tak mi się wydaje.
Wspaniale przedstawiony temat! Z refleksją podeszłam do Twoich słów podważających pierwotne znaczenie powiedzenia: ,,Traktuj innych tak, jakbyś chciał, aby ciebie traktowano”. W pełni się zgadzam z Twoją interpretacją! Dziękuję za wartościową analizę : )
No niestety często jest tak, że ludzie z odruchem autoagresywnym podświadomie (i czasem świadomie) wręcz chcą się poniżać i umartwiać, więc samo to powiedzenie dla nich nie ma sensu i lepsza jest porada, by traktować siebie tak jak przyjaciela za którego dobrobyt jesteśmy odpowiedzialni.
Dlatego jak mówi Mądra Księga, najpierw trzeba nauczyć się prawdziwie (czyt. prawidłowo) kochać siebie, a dopiero potem innych :) Jak ktoś ma zafałszowany obraz miłości, to i relacje na niej oparte będą zakłamane, błędne i jakoś zniekształcone (mimo najlepszych intencji i starań), a przez to raniące (albo siebie albo innych albo jedno i drugie). W sensie siebie powinniśmy traktować z miłością i wtedy również ..."bliźniego swego jak siebie samego" 🙂 I ta kolejność nie jest przypadkowa :)
@@Iwsounds 🎯🙂👍
@ 🎯🙂👍
"twoje problemy to chciała bym mieć."
zdanie mojej mamy wypowiadane od dziecinstwa właśćiwie doteraz, kiedy mówie jej, że coś mnie ciesi, że z czegoś mam radość itp.
Moja to samo. Jak mnie zdradzil facet to stwierdzila ze nic sie nie stalo ze po co taka tragedie robie bo nie bylam z nim po slubie i dlatego nic sie nie stalo ALE gdyby ja ojciec zdradzil to wtedy ona moglaby tak rozpaczac i tak w kolko moje problemy do jej byly niczym. A jak bylam szczesliwa i sie smialam to zawsze mi mowila przy innych zebym sie tak nie popisywala bo specjalnie sie smieje glosno zeby sie popisac. Tylko przy niej jestem taka dwubiegunowa 😡
@@juziajuzia1234 Przytulam mocno.
@@juziajuzia1234 bardzo ci wspolczuje dramat to jest naprawde tulkam😘🌹💕
Na szczęście jest jeszcze taki stan pomiędzy nadwrażliwością i niewrażliwością. Ja mam poczucie, że większość ludzi nie jest tak na 100% w tą lub w drugą stronę. Nawet oglądając Twoje filmy i czytając Twoje komentarze widać również wrażliwą wersję Ciebie.
Też mam takie wrażenie odnośnie własnej osoby. Wręcz jestem w stanie wybierać którym dzisiaj/w tej sytuacji chce być.
Jak bym słuchała o sobie. Od jakiegoś czasu jestem w trakcie "uwrażliwania się". Co do aktywnego słuchania, to daje świetne rezultaty ! Dokladnie tak było, że na początku to wbrew naszej naturze ale wchodzi w krew i po jakimś czasie i człowiek się oswaja sam z "nowym" sobą :) polecam ! Mam niestety jeszcze momenty kiedy ta niewrażliwość wraca ogromnymi falami i wzrasta frustracja na otoczenie, zamykam się wtedy w sobie, ale mam nadzieję, że uda się wypracować jakieś sposoby radzenia sobie z tym.
To trudny i powolny proces, doskonale go rozumiem :)
Ciekawy odcinek dla mnie jako dla WWO, dobrze poznać inną perspektywę. Dzięki!
PS Od siebie dodam, że wydaje mi się, że w uwrażliwieniu siebie może także pomóc praca z Wewnętrznym Dzieckiem ❤ (ćwiczenia są dostępne w sieci).
W sumie o to chodziło :)
Strasznie mądry jesteś Leszku. Dziękuje Ci za to nagranie. Sam jestem rodzicem dwójki dzieci i kosztuje mnie to na prawdę dużo wysiłku. Chce je wychować najlepiej jak potrafię, ale czasem mam wrażenie, ale to na prawdę trudna sprawa. Kosztuje mnie to wiele wysiłku bo niestety sam przejąłem pewne schematy z okresu mojego wychowania. Póki co staram się najlepiej jak potrafie, ale wiem, że bardzo dużo mnie to kosztuje. Chciałbym mieć takie nastawienie z satysfakcji i z radością a nie jedynie z o obowiązku rodzicielstwa. Pozdrawiam
Bardzo ciekawy filmik, konkretnie, na temat, szacunek za szczerość.
Dosłuchałem do połowy i odpuściłem, gadka od rzeczy i kompletnie nie na temat, takie czcze "ojeju, jak tak można wymagać od kogoś czegokolwiek, dlaczego wszyscy są tacy niewrażliwi".
Ja bylam cale zycie ponizana , itp , a dzis jestem osoba nadwrazliwa , tylko po alkoholu wychodzi ze mnie diabel i obrazam wszystkich, strasznie sie z tym mecze . Mam pytanko, czy opowie Pan cos na temat ciaglego poczucia winy, wstydu i lęku , bardzo prosze . Pozdrawiam
Dziękuję Ci za ten film ❤ (osoba wysokowrażliwa) .
A ja jestem za bardzo wrażliwy, była kobieta mnie niszczy, gra dzieckiem i zniszczyła mi nowy związek codziennie dostaję obelgi i szantaże
Dosraj jej i założ jej sprawe i walcz o siebie
@@martikaskitchen4225 zabieram się
Czy może Pan poruszyć temat skrajnie różnych poglądów politycznych w małżeństwie. Widzę w tym temacie powiązanie. Brak przyznania się do błędu, zmiany zdania, unikanie sprawdzania faktów i informacji. Tzw. " głowa w piasku".
Dziękuję, przydatne bez względu na to jaki stopień wtażliwości się ma
Co do osob wrazliwych i niewrazliwych. np. nie przejmuje sie wogle hejtem w internecie wiec troche mysle ze wszyscy reaguja tak samo piszac jakis hejt w internecie zakladam ze ten ktos sie tez tym nie przejme no bo jak mozna sie przejmowac tym co ktos napisal ?? a wlasnie uswiadomiles mi ze sa ludzie wrazliwi i ze powinismy piszac rowniez brac ich pod uwage trzeba znalesc jakis sposob by ich odrozniac.
Witam , bardzo ciekawy materiał. Proszę zrobić wideo o nałogu tytoniowym . Wyrzucanie kiepa do kratki ściekowej, czy z okna auta .Rozmawiasz w sklepie z kasjerką , czy inną osobą a tu wali jak z szamba . Proszę bardzo o materiał .
Czy może Pan zrobic odcinek w którym powie Pan coś więcej o tych osobach , zaciekawił mnie Pan tematem a w internecie nie ma materiałów na temat WNWO
Wspomniałeś o osobie pracującej jako przewoźnik i toksycznym rozmówcy (teksty, sam byś to zrobił) Ja się kilka razy kosztownie na tym przejechalem. Co z tego że zarabiam i zlecam jak wszystko co zleciłem było zrobione źle lub ze sporymi błędami - teraz albo muszę się na tym znać i patrzę na ręce... albo robię sam. Niestety, przeciętnego budowlańca, mechanika, elektryka nie interesuje nic poza wypłatą, bo wie, że zazwyczaj albo ktoś płaci i się nie zna albo robi sam.
Nie wiem, z jednej strony jestem pod wrażeniem, że jako osoba "niewrażliwa" miałeś w sobie na tyle otwartości i pokory, żeby zobaczyć perspektywę innych i dojść do takich wniosków. Ale z drugiej - nie jestem przekonana, że każdy "niewrażliwiec" cierpi na nieuświadomione skutki tłumienia emocji i tę autoagresję. To są często osoby, którym świat, życie zawodowe pokazały, że niewrażliwość, gruba skóra bardziej się opłacają i ułaywiają życie - i chyba mają rację.
Nie mówię tutaj o rzucaniu złośliwych komentarzy, bo to trochę inny kaliber, na który nie powinno być przyzwolenia, choćby dlatego, że to zwyczajnie nieprofesjonalne i niekulturalne.
Chodzi mi o to, że skoro świat utwierdza takich ludzi w przekonaniu, że robią coś skutecznie, jeśli mają z tego korzyści, to dlaczego mieliby podejrzewać, że coś w ogóle z nimi nie tak? Bo pojawia się ktoś, kto im wpiera, że mają problem ze sobą? Niewrażliwość chyba z definicji każe takim spostrzeżeniem się nie przejąć, i robić dalej po swojemu, bo to działa.
Uwielbiam otaczać się z osobami niewrażliwymi, ponieważ tylko z nimi można rozmawiać logicznie, z pominięciem emocji. Dla nich (nas) liczą się logika i fakty.
No właśnie nie o to w tym chodzi, osoby niewrażliwe jeszcze gorzej sobie radzą z napływem emocji niż osoby wysoko wrażliwe i ich reakcje potrafią być wręcz nad wyraz nieracjonalne :)
nie zgodzę sie. uważam siebie za osobę niewrażliwa (i wszyscy wokół mnie również) i z własnego doświadczenia powiem że po mnie większość bodźców na które inni reagują, po mnie spływa jak po kaczce. np ktoś coś powie niestosownego albo zrobi coś niemiłego.. ja to widze i czuje ale w ogóle na mnie to nie wpływa. nie czuje bodźca. w ogóle nie staram sie dusić coś w sobie ani "radzić" z tym, poprostu mam to gdzieś
co więcej, to (przesadzone w mojej opinii) reakcje innych bardziej powodują u mnie jakiś niesmak i niechęć niż sam bodziec który to sprowokował.
przewracam tylko oczami jak można tak dziecinnie reagować na świat dookoła. mam wrażenie jakby osoby wysoko lub bardziej wrażliwe zostały emocjonalnie na poziomie dziecka, jakby nie dorośli
@@rob_kujawa no to nie spływa to po tobie tylko katalizuje się w poczuciu wyższości, w pogardzie, w dobijaniu swojego ego poniżaniem innych w głowie. To zachowanie wrogie, agresywne. Piękny przykład jak sobie nie radzi nieczuła osoba z konfliktujacymi emocjami i myślami.
Nie nie czuje się wyższy, po ci to robić. Po prostu to ignorujesz i tyle. Normalne i zdrowe w parze z logiką.
Można wytrzymać, tylko po co?
Czasem warto zadać sobie pytanie - jak ma wyglądać moje życie?
Moja była mówiła w grupce naszych znajomych, że mam małego, że jestem nieporadny w łóżku itp. Przy wszystkich wywlekała nasze intymne sprawy i to na zawsze spaczyło moją psychikę!!!!
Teraz z moją aktualną dziewczyną nie zawsze mam wzwód, bo mam z tyłu głowy zapis mówiący, że dziewczyny krzywdzą takimi tekstami.
Boże 🙁🙁🙁 tak bardzo mi przykro, że Cię to spotkało. Trzymaj się! Wszystkiego najlepszego, oby te traumatyczne doświadczenie zatarły się w Twej pamięci i aby teraz spotkało Cię wiele szczęścia! ❤
@@dziwyicuda dziękuję Ci. Może kiedyś.
A ona jakie miaĺa cycki? duże? małe? średnie?A Twój ptak ile ma centymetrów?
Ale ty mówisz o ludziach chamskich a nie niewrażliwych
Na jeden chu(!) wychodzi.
Chyba każdy cham będzie niewrażliwcem ale z drugiej strony też bym chętniej posłuchała o mniej skrajnych przypadkach. Jednak większość jakoś funkcjonuje w społeczeństwie więc umie się zamknąć kiedy trzeba, przynajmniej między ludźmi. Ja bym chętniej posłuchała jak sobie radzić w związku, w relacjach rodzice - dzieci, relacjach z przyjaciółmi.
Od niewrażliwca do chama bardzo krótka droga. To są często zbiory wspólne, nie wykluczające się.
Zgodzę się tu z jedną z osób komentujacych- nie dowiedziałam się jak przetrwać z niewrażliwą osobą a tego oczekiwałam. W filmie podaje Pan jedynie rady dla osób niewrażliwych jak postępować...
Ja wysokowrażliwa przy niewrażliwym mężu po 30 latach małżenstwa leczę depreche.
Proszę pomocy! Jestem na skraju załamania, Jestem nie wrażliwym od jakiegoś czasu WWO, podowno coś takiego jest i wychodzi ze jestem w związku z osobą niewrażliwa. I co teraz?
4 minuty, 3 reklamy - czy to nie przesada? Odechciewa się kontynuować oglądanie/słuchanie, a szkoda, bo temat ciekawy.
I NIE dowiedziałam się jak przetrwać z osobą wysoko NIEwrażliwą 😅
A jak przestać być wrażliwym?🤔mniej empatyczną. nie lubię tego w sobie ale nie umiem tego zatrzymać 🙈.
I czemu często chcemy przybierać rolę ratownika?
To nie są czasy dla wrażliwych ludzi, a najlepiej z wrażliwości leczą kobiety- to co się pompuje wpaja np.w mediach a co potem wychodzi np.w kontekście relacyjnym to są dwa całkiem różne światy😀, ale bajki można sobie poopowiadać.
Pierwszy raz tak celny opis usłyszałem.
Komplikujesz ludziom zycie- rzeczy sa o wiele prostsze niz ci sie wydaje- poza tym mowisz nie Na temat! Mieszasz toksycznych ludzi z narcyzami co dalej nie zmienia faktu, ze mowisz Od rzeczy- rozumie mentorskie zapedy ale zamiast pomagac to Robisz ludziom sieczke w glowie- zmien branze- myslisz pojecia i sam nie rozumiesz o czym mowisz
No właśnie też mało zrozumiały dla mnie ten filmik.
Osoby niewrazliwe i egoistyczne charakteryzuja sie nadmierną krytyką
8:48 kto zacisnął poślady łapka w górę 😂
Ale rurki to prawda, w rurkach chodza dziewczyny, na szczescie dzis coraz mniej samców chodzi w rurkach uf
Cześć. Ja mam problem z okresleniem siebie, czy ja to jestem nadwrażliwcem i nadinterpretatorem, czy przeciwnie- niewrażliwcem. Może jak opiszę o co mi chodzi, to mi ktoś powie, co ze mnie za cholera?
Otóż, od kiedy weszłam do rodziny męża często " gotowało" się we mnie, kiedy odwiedzaliśmy czasem w niedzielę teściów , to ja z mężem przywozilismy lody na deser, ciasto ( jesli coś akurat upieklam) Od progu pytałam, czy potrzebują pomocy, przy przygotowaniu tego obiadu. Córka teściów i siostra męża, kiedy zjawiała się na ten sam obiad to chyba nigdy ze sobą nic nie przwiozła i nawet nie udawała, że chce teściom w czymś pomóc tylko czekała na gotowe. W końcu kiedyś nie wytrzymałam i dałam jej do zrozumienia, ze to źle wyglada. Ona jednak olała mnie. Po jakimś czasie jeszcze raz, tym razem ostrzej spróbowałam, - że w mojej rodzinie coś takiego byłoby nieakceptowalne, równoznaczne może nawet z brakiem szacunku dla rodziców, a na pewno z wykorzystywaniem ich. Ona jednak wysłuchała mnie spokojnie, ale nie zmieniła swojego postępowania.
Dziś, po śmierci teścia, ona często jeździ na grób, mówiąc o tym przy każdej możliwej okazji. Sugieruje mi, że ja jeżdzę tam za rzadko. Potrafiła np. na chrzcinach mojego mlodszego dziecka stwierdzić " no a teraz to chyba wszyscy udamy się do dziadka". Ja ją wtedy zignorowałam, chciazby z tego wzgledu, że miałam jeszcze przy stole gości ze swojej rodziny, poza tym nie będę smigała na szpilkach i z malym dzieckiem po cmetarzu, bo akurat ona mi karze. Przyznaję, że nie odczuwam potrzeby, by być tam tak często jak ona. Pewnie dlatego, że ja i mój mąż podchodzimy do tego tak, że uważamy że osoby zmarłe "nie patrzą nas nas z góry i nie jest im z tego powodu milej, że ich np. akurat z okazji imienin odwiedzimy. (Oczywiście mój mąż, dba o grób swojego ojca i kosi przy nim trawę)
Muszę jeszcze dodać, wyjaśniając jeszcze, dlaczego jej postawa była tak denerwująca. Otóż my z córką przyjeżdzaliśmy do teściów na obiad sporadycznie, właśnie dlatego, żeby ich nie obciążać. Pomimo, że oboje pracowaliśmy na więcej niż etat i często w soboty (musieliśmy),
Siostra męża bywała na obiadach dużo częściej przywożąc ze sobą do wykarmienia 3 dzieci, niewychowanego psa i czasem zjawiał się też jej mąż.
Ona jest nauczycielką w przedszkolu i nigdy nie pracuje w weekendy, a jej etat, to pół mojego etatu, i 1/3 etetu mojego męża.
Jak oceniacie, czy to ja jestem niewrażliwcem, ze względu na ten cmętarz? Czy to ona, ze względu na te obiady? Może ja po prostu mam tendencję do nadinterpretacji?
Pomóżcie, bo już sama nie wiem.
Ew-a
Skoro pytasz, to powiem Ci, co ja myślę na ten temat. Uważam, że nie powinnaś była zwracać uwagi szwagierce i sugerować, że nie szanuje swoich rodziców, bo im nie pomaga przy obiedzie. Może jej rodzice wcale tego od niej nie oczekiwali? Nie nauczono jej takiego zachowania? A może wręcz nie chcieli, żeby się plątała po kuchni? Powody mogą być różne. Jakby nie patrzeć weszłaś do tej rodziny, a ona tam była od zawsze i to trochę nietaktowne uczyć kogoś takiego "dobrych manier", które wyniosłaś z innego domu. Gdyby to była Twoja siostra tak samo wychowana jak Ty, to ok, a w tej sytuacji to nawet trochę zarozumiałe to było. Olała Cię wtedy, tzn. co zrobiła? Nie odpowiedziała nic? A co miała Ci powiedzieć? Zawstydziłaś ją. Pokazałaś swoją wyższość. Może nie chciała się pokłócić. Może było jej głupio po usłyszeniu Twojej krytyki, bo tak - to była krytyka. Może lepiej by zabrzmiało: "Choć Monika pomożemy coś rodzicom"? Może niedomyślna była? Nie wiem, ale to, jak szwagierka się zachowywała po śmierci teściów, może mówić, że wcale tego wtedy nie "olała". Pewnie poruszyłaś jakąś wrażliwą strunę, bo mówiąc jej to, co powiedziałaś, to tak jakbyś powiedziała, że jest złą córką i ona teraz jakby próbuje pokazać, że jest inaczej. Tak to wygląda wg mnie. Pewnie inaczej postrzegacie, co jest troską i co jest naprawdę ważne. Natomiast takie "narzucanie się" z pomocą też nie jest fajne. Czasem ktoś lubi po swojemu sobie zrobić i żeby mu się ktoś nie wtrącał w garnki, a jak będzie potrzebował pomocy, to sam o nią poprosi, np. o rozdanie talerzy. Poza tym czepiłaś się dziewczyny, a nie napisał czy Twój mąż też tak jak Ty był taki pomocny? Obiad przygotowywali teściowie razem czyli teść i teściowa czy tylko teściowa, a teść też czekał na gotowe? Może uważasz, że tylko kobiety mają przygotowywać obiad? Tego nie wiem, bo nie napisałaś. Dla Ciebie było ważne, żeby pomóc przy obiedzie, a dla niej jest ważne, żeby pamiętać o rodzicach także po śmierci i utożsamia to z częstym odwiedzaniem ich grobu. Napisałaś też, że nie jeździliście zbyt często do teściów, bo praca i żeby ich nie obciążać, itd. A może oni się cieszyli z tych odwiedzić i ich to wcale nie obciążało? Może to była dla nich radość zrobić dla Was ten obiad? A może w trakcie tych wizyt, kiedy Was nie było, a szwagierka była sama, to pomagała coś? A jak Ty przyjeżdżałaś i tak się rzucałaś od progu z tą pomocą, to nie chciała Ci wchodzić w paradę? Przemyśl i sama sobie odpowiedz, a najlepiej jak pogadasz kiedyś szczerze ze szwagierką. I jeszcze jedna sprawa - nie unieważniaj jej pracy. To, że pracuje mniej, to nie znaczy, że ma łatwą pracę. Praca z dziećmi nie jest łatwa. W tym też pokazałaś, że masz się jednak za lepszą, bo więcej pracujesz, a nikt Ci przecież nie każe być taką "ambitną".
@@karsta7087
Dzięki za te słowa, choć dosyć ostre.
Ja na siłę się nie wpychałam im do garów, ale oferowałam swoją pomoc jak widziałam, że tesciowie się nie wyrabiają i oni często chcieli tej pomocy, choć nie mówili tego wprost. Z czasem teściowa nauczyła się przyznawać, że np przydałoby się zrobić surówkę. Kiedy zwróciłam jej uwagę, to teściowa nawet jej nie broniła, a teścio też nie skomentował, ale po minie widziałam, że czekał, aż ktoś to zauważy i zwróci jej uwagę.
Co do Ich córki, to nie tylko ja uważałam, że się wyręczała rodzicami ( drugi jej brat też skrytykował ją kiedyś, że przysłała dzieciaki dziadkom do opieki i to było jakoś tak krótko po operacji, że teściowa była jeszcze naprawdę słaba) Myślę, że jeśli mój mąż i jego brat podchodziliby w ten sam sposób, co ich siostra, to "zamęczyliby" teściów. Co do jej pracy- nie umiejszam (moja mama również jest nauczycielką w przedszkolu), a tylko porównuję ilość wolnego czasu na odpoczynek, posprzątanie, zrobienie obiadu, czy upieczenie ciasta, jakim dyspnuje ona i my - ta różnica jest jednak znaczna! Ps. Dodatkowo teściowa bardzo często w tyg. siedziała jej z dziecmi. Co do mojej "ambicji" to tak jak pisałam - musiałam pracować i w weekendy i ponad etat, bo pracodawca tak wymagał od wszystkich pracowników i nie bardzo można było się niezgodzić. (był kolega, który zaczął sobie wychodzić po ustawowych 8 godz., to mu szybko "podziękowano")
😘
Buziaki
😍👍
Same stereotypy. Świat nie jest zerojedynkowy.