Φοίβος Δεληβοριάς - Ο καθρέφτης | Κύτταρο 2024

O ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ ΣΤΟ «ΚΥΤΤΑΡΟ»
Ο Φοίβος Δεληβοριάς αποφάσισε για φέτος κάτι τελείως διαφορετικό.
Στις καθιερωμένες πια χειμερινές του παραστάσεις στο «Κύτταρο», θα ξεφυλλίσει για πρώτη φορά τα προσωπικά άλμπουμ που κυκλοφόρησε, με απόλυτη χρονολογική σειρά:
Η «Παρέλαση» του 1989, «Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία» του 1995, το «Χάλια» του 1998, ο «Καθρέφτης» του 2003, το «Έξω» του 2007,
ο «Αόρατος άνθρωπος» του 2011, η «Καλλιθέα» του 2015 και το «ΑΝΙΜΕ» του 2022 ανθολογούνται, ξανα-ενορχηστρώνονται και αποτιμώνται από τον ίδιο, σε μια μουσικοποιητική αφήγηση που έφτιαξε με τους συνεργάτες του.
Αναμνήσεις, ασήμαντες ιστορίες, γελοία παραλειπόμενα, αυτοσχεδιασμοί - και μια εικόνα της Ελλάδας που του έτυχε.
Λεύκωμα; Biopic; Εναλλακτικό remake του «Τρελοπενηντάρη»; «Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι»;
Τίποτα απ’αυτά, προς Θεού. Ένας απλός αγώνας κατς με το χρόνο, με τους φίλους και τους έρωτες, με τις εξουσίες και τις ανασφάλειες, με τους δασκάλους και τη φαμίλια, με το στρατό και την τηλεόραση, με τα hits και τις αποτυχίες.
Με την συνδρομή του καλύτερου γκρουπ στο Βόρειο Ημισφαίριο των τελευταίων δεκαετιών (Σωτήρης Ντούβας, Κωστής Χριστοδούλου,Κώστας Παντέλης, Yoel Soto, Χρήστος Λαϊνάς)
και με την πιο δερβίσικη καλλιτεχνική ομάδα, θα περιστραφούν γύρω απ’τον εαυτό τους και θα πέσουν ζαλισμένοι στο πάτωμα να δουν βίντεο-κλιπ τον Ουρανό.
Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ’ εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
και το χειρότερο, είναι όμοιος εγώ...
Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε "φίλε όπως είσαι μείνε"
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό
Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...
Αντανακλά αυτά που θέλουν οι γυναίκες
κι έτσι τις πείθει ότι είμαι το άλλο τους μισό
μπροστά του γδύνονται του λεν(ε) γλυκές κουβέντες,
πίσω απ’ το τζάμι εγώ ολομόναχος κοιτώ
Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου
τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί
τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου
πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί
Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...
Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες
σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς
μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες
ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς
Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μεσ’ τα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή