Gdyby nie ten yhmmy, yhmmy to całkiem ciekawa i sympatyczna opowieść. Pomimo wieloletniej fascynacji Stedem i jego osobowością, nie dałem rady wysłuchać do końca przez tego przeszkadzającego i wybijającego ze skupienia pana yhmmy i yhmmy.
Dziękuję, obejrzałam z zainteresowaniem. Nie bardzo tylko rozumiem, dlaczego ostatni rozdział życia Stachury został praktycznie pominięty milczeniem, jakby był jakimś wstydliwym odstępstwem od jego twórczości i psychiki - podczas gdy wydaje się on raczej logiczną (w sensie, głęboko uzasadnioną wewnętrznie) konsekwencją tego fenomenu, jakim był Stachura. Uchylenie się przed konfrontacją z tym okresem jego życia - i z tym aspektem Jego wnętrza - bardzo zubaża jego portret, o ile go w jakiś sposób nie przekłamuje.
bardzo dziękuję za wywiad i cenne informacje.
Bardzo ciekawe! Dziękuję.
Gdyby nie ten yhmmy, yhmmy to całkiem ciekawa i sympatyczna opowieść. Pomimo wieloletniej fascynacji Stedem i jego osobowością, nie dałem rady wysłuchać do końca przez tego przeszkadzającego i wybijającego ze skupienia pana yhmmy i yhmmy.
Dziękuję, obejrzałam z zainteresowaniem. Nie bardzo tylko rozumiem, dlaczego ostatni rozdział życia Stachury został praktycznie pominięty milczeniem, jakby był jakimś wstydliwym odstępstwem od jego twórczości i psychiki - podczas gdy wydaje się on raczej logiczną (w sensie, głęboko uzasadnioną wewnętrznie) konsekwencją tego fenomenu, jakim był Stachura. Uchylenie się przed konfrontacją z tym okresem jego życia - i z tym aspektem Jego wnętrza - bardzo zubaża jego portret, o ile go w jakiś sposób nie przekłamuje.
Cóż... "Fabula rasa" jest niestety jedynie przykrym świadectwem choroby.