KOŚCIÓŁ MUSI LATAĆ

Bajka to będzie skrócona:
W niej przypomni Szanelu chór
Jak spotkał pastuszek Wojtek
Uczonego hodowcę kur.
Rzecz się działa w ciemnym lesie
Jak to zawsze straszą w baśni
Zanim zgaszą górne światło
Mówiąc „teraz słodko zaśnij!”
Rzecz się działa w ciemnej dupie
W czas depresji i demencji
Na terapii w kurzej grupie
Doktor mówił tak mniej więcej:
Kura nigdy nie poleci!
Taki jest porządek świata
Naucz tego swoje dzieci
Tłusta jesteś i bogata!
Nie polecisz też kogucie
Nawet w wypasionym bucie.
Cieszcie życiem się z roboty!
Znoście jajka z żółtkiem złotym!
Znoście jaja z czarnym białkiem
Żeby sukces odnieść całkiem!
Gdy klaskały ptaki chórem
(Skrzydła są skore do wzruszeń
W nielotnej trosce o duszę),
Wyrwał się Wojtek na murek.
I tak zawołał: Na Bielany!
Tam nie ma krat ani grzędy!
Na Bielany, Nabiale, w te pędy!
Kościół musi latać
Na przekór ciężkości świata
Na przekór ciężkości kupra
I ponurego jutra!
Piąte nie zabijaj
Nie zabijaj siebie!
Proboszcz skrzydła poklei
Olejkiem nadziei
Kościół musi latać!
Jerzyk woła z wieży:
W chmury! Sursum drób!
Cel wam przysłania
Kolejność dziobania
Dreptanie i skup!
Kościół musi latać! Sursum! Do góry! Siup!
Wojtku!
Dziękujemy za to, że zawsze pamiętasz o każdym z osobna.
Dziękujemy za jerzyki na wierzy, za przypowieści o hodowli kur z tłustymi piórami, o uschłej choince i wozie z sianem.
Dziękujemy za to, że jest PLAN B: Bielany, Bornus i Barany.
Dziękujemy za to, że chrzcisz nasze dzieci i żegnasz z nami naszych bliskich.
Dziękujemy za to, że młode pary myślą jeszcze o jakimś ślubie.
Za to, że istnieją pustelnie dla zabłąkanych owiec i galerie dla osłów
Dziękujemy, że nigdy nie odmawiasz nikomu miejsca przy Twoim stole.
Życzymy Tobie,
Żeby Twój kościół latał non stop
Żeby wreszcie ktoś docenił opowieść o Jurku i doktorze hodowcy kur.
Żeby sztuki w teatrach trwały krócej i żeby było tam mniej kazań.
Żabson życzy Tobie, żeby w kinie było więcej dobrych filmów, eksplozji i przemocy.
Żeby było tu na Bielanach wciąż wielu ludzi i mało przedmiotów.
Żeby mówienie do nas sprawiało Tobie radość, choć słabo nam idzie z lataniem.
Żeby każdy tu znalazł swoje piórko
Żebyśmy umieli odwdzięczyć się Tobie za dobro, które nam dajesz.
Teraz pora jest na morał:
Na górze Niebo
W dole Bidziny
A my od Ciebie się Wojtku uczymy
Na las, na świat,
popatrzeć tak
Jak by to był
Nie proch nie pył
Lecz gorejący krzak.
tekst, Ariadna Lewańska
chór: Ariadna Lewańska, Ewa Błaszczyk, Dorota Kędzierzawska
wiolonczela Justyna Rekść-Rauboi i Ukraina, zaraz znajdę nazwisko

[@leszekseniuk]

🎉

[@leszekseniuk]

Wszystkiego najlepszego