Gdy sport jest ważniejszy od całego życia
Vložit
- čas přidán 13. 11. 2023
- W ciąży ćwiczyła codziennie do dnia przed porodem. Dwa dni po urodzeniu syna wykradała się ze szpitala, żeby pobiegać. W trakcie imprez rodzinnych wychodzi do pokoju obok i robi szybki trening. Wie, że sport ją niszczy, ale nie potrafi przerwać. Marta opowiada o swojej patologicznej relacji ze sportem.
👉 Wesprzyj nas na: patronite.pl/sekielski
💳 Wpłaty bezpośrednie: PL 16 1950 0001 2006 0339 0016 0002 - Kombinat Medialny Sp. z o.o., tytuł przelewu: Darowizna na film dokumentalny, Kod SWIFT Pekao SA: PKOPPLPW
💶 w Euro - PL91 1950 0001 2033 9004 5000 0003, Kod SWIFT Pekao SA: PKOPPLPW
💰Paypal.me/sekielscy
/ sekielski
/ sekielskibrothersstudio
/ mareksekielski
/ tomaszsekielski - Sport
![[柴犬ASMR]曼玉Manyu&小白Bai 毛发护理Spa asmr](http://i.ytimg.com/vi/0TsXQ7z2Dh4/mqdefault.jpg)
Mam wrażenie, że to są bardziej zaburzenia kompulsywno- obsesyjne a nie uzależnienie od sportu
Marku bardzo trafne konfrontacje i wracanie do sedna, kiedy gość unikał odpowiedzi. Życzliwie, ale stanowczo. Mam silne wrażenie, że Pani Marta nie szuka drogi wyjścia ze swoich problemów a raczej edukuje otoczenie oczekując, że będą akceptowali jej destrukcyjne zachowania. Smutna historia. Szkoda dzieci. Moim zdaniem jednak przed Pani Martą bardzo długa i kręta droga. Tutaj nawet nie ma jeszcze momentu decyzji o szukaniu pomocy...
W samo sedno.
Też tak to widzę...
Dokładnie, pełen rozkwit uzależnienia i ona na to pozwala i kontynuuje. Dziwny obraz osoby która jest wręcz dumna ze swojego uzależnienia i pokazuje jak życie udało jej się ułożyć tak zeby nadal zanużsć się w uzależnieniu , taki wysoko funkcjonujący uzależniony, 😢 przecież nic nie zawalam, praca, studia , wszytako się udaje , smutne daleka droga to wyjścia
Mam takie same wrażenie. To jeszcze nie ten moment, w którym sama widzi, jak bardzo potrzebuje pomocy. Jeszcze niestety nie.
Miałam podobną refleksję. Mam wrażenie, że Pani jest zadowolona ze swojego sposobu życia😢
Marku, podziwiam cierpliwość, a Pani współczuję i życzę, by jak najszybciej udało jej się spotkać z terapeutą.
Panie Marku, byłby Pan świetnym terapeuta.
@@joannadabrowska2163każdy uzależniony obojętnie od czego, byłby dobrym terapeutą.
@@joannadabrowska2163też tak uważam, Marek ma bardzo trafne pytania, spostrzeżenia, wiedzę, cierpliwość. Myślę że te jego rozmowy również mają dla szerokiego grona moc terapeutyczna.
Miałam tak samo. Mój nałóg trwał kilka lat. Jakbym słyszała o sobie, jak biegałam z naderwanym Achillesem, straciłam kontakt z rodziną, biegałam nocą po osiedlu nie zważając na to, że to niebiezpieczne. Sądzę,
że często zaburzenia odżywiania przechodzą w inne uzależnienia. Często właśnie w sport. Mi udało się złapać balans po kilku latach terapii. Choć choroba oczywiście jest tylko uśpiona, jak u niepijących alkoholików. Wiem, że muszę o siebie, szczególnie o sferę emocjonalną, ciagle dbać. A miłość do sportu w moim odczuciu jest raczej uczuciem do kontroli, do siebie w najlepiej wersji. Ja nie chciałam się zająć wnętrzem, dlatego tak bardzo skupiam się na tym na co mam wpływ. Tylko że on jest złudny. Życzę, by poszła Pani na terapię i przede wszystkim w niej wytrwała, bo czego innego można życzyć. To jest najważniejsze. I najtrudniejsze.
Jeżeli możesz, to wytłumacz proszę ten mechanizm, bo jako osoba nie mająca podobnych problemów, nie mogę go zrozumieć. Jak zauważyłaś, zaburzenia odżywiania i nałogowe uprawianie sportu często mają wspólne podłoże - próbę kontroli nad własnym ciałem, doprowadzenia go do wyimaginowanego ideału. Jednak jak to się ma w przypadku kontuzji i/lub nieodpowiedniej diety jeżeli taka następuje, np. zbyt niskokalorycznej?
Trening przynosi szczęście (ulgę), bo daje kontrolę. Ale przeciążanie organizmu lub ćwiczenie z kontuzją wręcz go osłabia. Czy nie zdawałaś sobie sprawy z tego, jak istotnym elementem treningu jest regeneracja? Czy może dobrze o tym wiedziałaś, ale mimo wszystko coś pchało się do tego, żeby jednak pobiegać? Tylko właśnie - co? Bo przecież paradoksalnie przez taki trening oddalasz się od celu osiągnięcia najlepszej wersji siebie.
A ja chciałabym odcinek o …. Samotności. Osobach które pracując z domu mieszkając same. Taka osoba ma idealne środowisko zeby się „taplać „ w uzależnieniu ! Nikt nie sprawdza, nikt nie kontroluje. Pełna opcja nawalanka codziennie. A przy tym tylko kontakty zdalne i nikt nie obserwuje ze coś się dzieje.
To jest mój case jakieś 6 lat temu. Jednak w porę się obudziłam i odmieniłam swoje życie o 180 stopni.
Przydałby się taki odcinek
Przesłuchałam, ale było bardzo trudno. Pewnie głównie ze względu na to że w odcinkach podcastu zwykle są osoby, które są po terapii albo w jej trakcie ale przede wszystkim zauważają problem i działają w kierunku zniwelowania uzależnienia w życiu. Pani ma sposób wypowiedzi jak z karabinu, dynamika rozmowy to jest trudna w odbiorze ale rozumiem, że to jest taka osobowość, niemniej na pewno Psychiatra mógłby pomoc. Np Z ADHD tez są profity. Odnoszę wrażenie, wysłuchawszy tą rozmowę że kobieta jest zadowolona z takiego stanu rzeczy i że jeszcze jest w stanie tą cenę płacić. Widocznie jeszcze nie doszła do swojego dna
Ja odniosłam takie samo wrażenie, nie wiem czy to tylko sposób w jaki ta pani opowiada, tzn taki ma styl mówienia,ale to dla mnie taka trudna maniera w odbiorze, ktora mimo tego ze ona sie do wielu rzeczy przyznaje , to jednak tą maniera cos chowa. Odniosłam wrazenie , że ok ona ma pełną świadomość co robi sobie i innym , ale jednocześnie tak jakby przed samą sobą czula dumę ( może nawet nieswiadomie) ze tak pięknie kontroluje swoje życie, życie, ciało. wspoczuje jej ze ma taką potrzebę bycia najlepszym , bo to po części rozumiem ( zmagam się z czymś podobnym , to są kompleksy niestety). Trzymam za nią kciuki , żeby się ,,odnalazła ,,.
Dom Wariatów Polska. tfusk wykrakał i zorganizował.
Takich ludzi są całe listy startowe na maratonach. Wiem bo sam tak mam.
jestem w szoku, nigdy bym nie pomyśłała
@@marcinosadowski7364 42 km biegiem to jest krzywda. To jest ponad mozliwosci ludzkiego organizmu. Spytaj sie lekarza
Mnie się wydaje, że Pani Marta postawiła już dwa ważne kroki. Pierwszy to nawiązanie kontaktu, drugi to ta rozmowa. Życzę i wierzę, że kolejne kroki za chwilę już się wydarzą.
Panie Marku, słucham Pana rozmów już od dawna. Tutaj jest Pan w najlepszej formie. Skupiony, taktowny i absolutnie świadomy tego czego chce z rozmówczynią dotknąć po to by kolejne kroki ona zrobiła. Top class! Dziękuję
Bardzo podobnie to widzę. Duża świadomość tego, że jest się w szponach nałogu i jednocześnie pewna apoteozą tego uzależnienia i unikowe podejście do tematów związanych z wyjściem z nałogu. Skoro wiadomo, ze to uzależnienie niszczy i jednocześnie mówić „ale uwielbiam ten stan!”
Wiem o czym ta pani mówi. Jak byłam odrzucona przez najbliższa mi osobę to z tego bólu i stresu szlam na siłownie lub biegać. Trening był do nieprzytomności aż mnie brało na wymioty. Potem poczucie ulgi. I taka myśl: jestem z siebie dumna. Jeśli taki trening mnie nie zabił to nic mnie nie ruszy. Dam radę. I wtedy wracałam do toksycznego domu z poczuciem, nie dacie mi rady bo ja wiem ile jestem w stanie wytrzymać.
Mega smutne myślenie. Mnie pomagają medytacje i przyjmowanie / akceptowanie samej siebie zamiast wymaganie tego przyjęcia od innych ludzi w koło. Polecam gorąco. Plus wyobrażanie sobie w czasie medytacji ze jest się przyjętym bezwarunkowo przez siłę wyższą. Cenne doznanie i ukochanie. Watro to robić pod okiem terapeuty mindfulness lub dla wierzących lectio divina. Szczerze polecam.
Żadne uzależnienie od sportu tylko niezaleczone traumy, perfekcjonizm i zajmowanie myślenia, ucieczka od emocji
Skąd ta pewność, że to nie uzależnienie? Poza tym, nie trzeba być psychiatrą żeby wiedzieć, że powodem uzależnień często są rzecz, które wymieniłeś/aś.
Mam w swoim otoczeniu takie osoby. Podczas Wigilii już przebierają nogami, aby wyjść na szybki, godzinny marsz, żeby spalić kalorie z potraw. Ten przymus codziennego ruchu, bo inaczej przytyją, stracą kontrolę nad własnymi ciałami...to jest naprawdę straszne i dla tych osób, i dla otoczenia. Już nie mówiąc o tym, że dzieci to obserwują i chcąc nie chcąc, zaczynają brać przykład i idą albo w tę samą stronę, albo w zaburzenia odżywiania. Życzę Ci dużo spokoju i zawalczenia o własny dobrostan psychiczny!
Wiem, że panią pociesza myślenie, że każdy musi mieć uzależnienie i "uciekać", ale nie, nie każdy.
Jeszcze nie jest przekonana że potrzebuje pomocy , mąż jest współuzależniony , przynosił ciuchy do szpitala 😢, jest matką , nie wierzę że dzieci bardzo na tym nie cierpią , widząc jaki ma ma chory styl życia , nie uczą się jak dawać sobie rady ze swoimi uczuciami i emocjami .Najgorsze jest to wiedząc że ma problemy psychiczne zdecydowała się na bycie rodzicem . Bardzo smutne 😢
Super odcinek. To prawda, że uzależnienie od sportu jest lekceważone. Jeśli się komuś o tym opowiada ,to ludzie odpowiadają ,że przecież sport to zdrowie. Jednak zaniedbywanie wszystkiego innego na rzecz sportu to jest tragedia dla całej rodziny .Znam małżeństwo ,które się rozstało między innymi z tego powodu.
Życzę Pani wszystkiego dobrego.
Spokoju ducha !!!
Czuję się nieukochana i nieakceptowana to jest najważniejsze co Pani powiedziała. Co zresztą przez mechanizm obronny zostało przez Panią "zaśmiane". Życzę dużo siły i odwagi by rozpracować te wszystkie falszywe przekonania o sobie i nauczyć się czuć szczęście.
I naprawdę warto żyć bez udowadniania czegokolwiek komuś i sobie.
Dobrze ujęte. Niestety za dużo jest tu „zaśmiane” wg mnie. Terapia wskazana w tej sytuacji. Szkoda życia. Praca ze świadomością, ale tak na serio bo za dużo tu sprzeczności.
Tak! „Zaśmiane” i to kilka razy. Pamiętam jak przy pierwszym kontakcie z psychotraumatologiem „zaśmiałam” przykre doświadczenia z dzieciństwa i natychmiastowa reakcja lekarza. Pamiętam to do dziś..
bardzo nieprzyjemnie się jej slucha... Mówi w tak niemiły agresywny sposób. Chłodna osoba, da się to wyczuć
A mi akurat dobrze się słucha. Do tego poprawnie się wypowiada.
Bzdura
Miałam też takie wrażenie - osoby agresywnej i tak jakby odpychającej.
Mam 36 lat , i chyba jestem uzalezniony prawie od wszystkiego, od sportu tez , wiem co kobieta mowi , radzic nie bede bo sam nie potrafie sobie pomóc ale Szacunek Wielki dla Ciebie Dziewczyno za mega ale mega odwage by sie podzielic swoja historio i POWODZNIA Ci zycze z calego serca
Hej Marta. Kiedy zaczelam oglądać wywiad z Tobą miałam ochotę wyłączyć. Miałam wrażenie, że się przechwalasz. Na szczescie! Obejrzałam do końca! Dopiero kiedy zaczęłaś mówić o rodzinie - zwolniłaś, pokazałaś swoje delikatne zranione serce. Zobaczyłam w Tobie siebie. Marta my nie skończymy źle. Daj szansę terapeucie, sobie! Wiesz ja wiem, że terapie (6) uratowały mi życie. Ściskam Cie!
Dziękuję Marto, że przyszłaś i podzieliłaś się z nami swoją chorobą. Przykro mi, że musisz przechodzić przez to wszystko. Nie przejmuj się że Marek się uśmiechał, ale wychodzący z uzależnienia tak mają widząc siebie w innych. Powodzenia w zdrowieniu.
Pewne jest jedno bedzie miala do sb olbrzymie pretensje gdy dojdzie do naprawde grubej kontuzji, np wiazacej sie z wielomiesiecznym unieruchomieniem na szpitalnym lozku a potem wizją tego, ze byc moze juz nigdy nie pocwiczy..🙄 Nie zycze, ale wowczas silne cialo nie wystarczy,bo bedzie potrzebna turbo silna psychika. Od dziewczyny bije smutek na km,na stowe cos glebiej siedzi, terapia jedyne wyjscie dla uzdrowienia umyslu i uratowania ciala przed kompletna destrukcja.
Bardzo Pani dziękuję za Pani świadectwo. Trzymam za Panią kciuki i aby w Pani oczach pojawiła się radość.
Marto gratuluje Ci odwagi, aby wystąpić i bez ogródek opowiedzieć co Ci w duszy gra. Powodzenia!!!! Życzę Ci jak najszybszej decyzji o rozpoczęciu terapii i abyś trafiła na właściwego terapeutę/terapeutkę. Abyś tam odkryla jak wspaniała jesteś gdy trenujesz i gdy nie trenujesz też. Gdy Twoje cialo jest takie jakie w danym czasie jest. Piękno, ktore bije z Twojego wnetrza, mam nadzieję, ze niebawem wyjdzie na zewnątrz i ze Ty zaczniesz je zauważać. Powodzenia Marto Ci życzę ❤❤❤❤
Marku genialnie jest widzieć jak niesamowitym człowiekiem jesteś. Dobroć i zrozumienie z Ciebie tryska. Dziękuję, że jesteś taki jaki jesteś.
Trudno sie slucha tej rozmowy, bo gosc opowiadajac o swoich trudnych doswiadczeniach, na wszystko ma odpowiedz, wytlumaczenia a wrecz odnosi sie wrazenie ze ten poziom kontroli Pani odpowiada (pomimo wypowiadania slow majacych nas nakierunkowac na to ze jest duzy problem). Nie kupuje tego ze Pani majac taka swiadomosc problemu, zagrozen nie jest w stanie podjac walki z psychologiem, psychiatra etc. Na dzien tego wywiadu Pani przyszla sie pozalic, pochwalic i wrocic do nalogu. Jak pisali przedmowcy Pani jeszcze nie siegneła swojego dna 😟 dodatkowo uwazam ze Pani nie idzie na terapie bo bedzie musiala zmienic swoje zycie , moze zmienic prace a tego nie dopiszcza do swiadomosci. Zycze duzo zdrowia i oby nadszedl dzien kiedy bedzie sie Pani chciala zmierzyc z nalogiem i podjac walke.
Kiedyś 3 lata ćwiczyłam codziennie 2 godziny - to było uzależnienie, bardzo tego nie chciałam już robić, ale robiłam - płakałam w trakcie ćwiczeń, bo czułam taki przymus, horror, dziś niestety nienawidzę sportu przez te przeżycia.
Brawa dla p. Marty za odwagę na rozmowę. Chyba rzeczywiście uzależnienie od sportu może być tym z kategorii niezauważanych czy trudnych do zauważenia. Poczytałem komentarze i myślę, że dobrze byłoby jakby prowadzący odniósł się do osób piszących "to nie jest uzależnienie" i stawiajacych domorosłe diagnozy i analizy psychologiczne gości. Nie macie kompetencji do tego i nie pomagacie nimi, a wręcz odwrotnie.
Musi byc niesamowice ciezko zyc z taka osoba,ta rysa narcystyczno-perfekcjonistyczna... Powdzenia kobieto zycze dojscia do rownowagi 😢
Jest Pani odważna i świadoma tego wszystkiego co się u Pani dzieje, ale faktycznie jest to mega uzaleznienie i musi miec pani kogoś kto pani pomoże, bo to naprawdę brzmi strasznie. Jest pani tak mądra i fajną osobą, życzę wyjścia ze stefy komfortu, pani komfortu i uratowania siebie ❤
To jest chyba najsmutniejszy wywiad w tej serii. Pani mówi jakby z dumą.. Przeczy sama sobie - mówi że jej nałóg nie jest taki zły jak alkoholizm, po czym opowiada jak to świadomie doprowadza do ruiny swoje ciało.. Mąż jest ewidentnie wspoluzalezniony :(
Ale to co mnie najbardziej uderza - jaki to komunikat daje dzieciom..
Jedno zdanie kiedyś usłyszałam w gabinecie: nic nie musisz. I to przyniosło wiele zmian.
Ale wiesz jak osoba uzależniona może sobie to zinterpretować? Nic nie muszę, czyli nie muszę też walczyć z nałogiem 😏
Bardzo ciekawy i trudny temat ,daje wiele do myslenia .Życze Pani Marcie aby trafila na takich ludzi ,ktorzy Jej pomoga poradzic sobie ze wszystkimi trudnosciami ,zasluguje na to .Powodzenia Pani Marto
Miałam tak, jak ta Pani. Chodziłam na siłownię codziennie na 2 godziny. Uciekałam z domu, miałam męża alkoholika. Moje nastoletnie dzieci zostawały wtedy z nim w domu. Jak sobie o tym pomyślę 😢. Chodziłam wtedy do terapeutki jako osoba wspoluzalezniona, może to spowodowało, że przestałam kompulsywnie ćwiczyć. Dziś nadal chodzę na siłownię, ale już 2-3 razy w tygodni, a bywają momenty, za mam tydzień przerwy 😊, bo wolę posiedzieć w domu
Nieszczesliwa bardzo..
Boje sie takich osòb, nawet w sposobie mówienia, mowie ciała jest wyczuwalna agresja.
Bardzo ciekawa rozmowa. Inteligentna, swiadoma rozmowczyni, silna w swej slabosci. Marku to byl juz poczatek terapii Marty, dzieki tobie 😊 Masz talent terapeutyczny, a Marta jest wspaniala, wartosciowa i niesamowicie wrazliwa osoba, ktora jest na dobrej drodze do zmiany. Powodzenia, Marto 🤗
Odniosłam wrażenie, że Pani rezygnuje z walki o zdrową siebie bo w ten sposób buduje swoją wartość. Czuje się wewnętrznie lepszą od wszystkich w okół ponieważ są fizycznie słabsi… a może wg rozmówczyni wręcz leniwi. W wypowiedzi wyczuwam sporą dawkę agresji. Smutna konstatacja.
Tak,tez uważam że jest bardzo nerwowa. Bardzo smutna historia. 😔
Bea197 odnoszę takie samo wrażenie.Budowane na sporcie poczucie wyższości,wartości....z uzależnieniem objawy tej pani mają nie wiele wspólnego.Dla mnie w skrócie - pracoholizm,przerost ambicji nad treścią.To nie jest uzależnienie i pan Marek delikatnie sugeruje,ale pani neguje każde jego zdanie.
Gospodarz prosił o jakąś podpowiedz co z tym można zrobić a nie o opinie o tej pani .
To co Pani Marta opowiada,to w jaki sposób o tym mówi to jest koloryzowanie swojego uzależnienia i tak działają mechanizmy uzależnienia. A mechanizmy te same działają w każdym uzależnieniu. Nie ma czegoś takiego jak,,nieporównywalne,,uzależnienie
Pani Marto jeżeli uważa Pani,że nie ma grup wsparcia dla Pani to można samemu założyć.
W tej materii potrzeba bardzo dużo pokory
Ja bardzo mocno życzę dużo dobrych i mądrych ludzi wokół bo oni nieraz lepiej zauważają problem i niekiedy mogą pomóc❤️❤️❤️
Bardzo często jest tak, że wychodząc z anoreksji głodzenie zastępujemy nadmierną aktywnością, aby tylko mieć kontrolę nad sylwetką. W końcu przychodzi ten moment, że musimy jeść. Boimy się tycia, więc ćwiczymy
Fascynująca rozmowa, dziękuję i pozdrawiam.
Potrzenbna terapia....proszenie o pomoc to nie słabość ale siła. Daj sobie radę w ten sposób Marta❤
Potrzebna
Ale mi jej żal. Też kiedyś bardzo dużo ćwiczyłam. Ale nigdy do tego stopnia. Nawet po włosach widać, że jej ciało jest wycieńczone. Mam nadzieję, że sobie pomoże, pierwszy krok za sobą. Trzymam kciuki.
Jeszcze tak sobie pomyślałam, że może jest w spektrum. Kto wie?
Uzależnienie jest wówczas gdy czynność (także zażywanie wszelkich substancji zmieniających świadomość) powoduje w naszym życiu straty. Czytanie książek jest ok, ale jeśli ktoś czyta kompulsywnie i zaniedbuje sprawy rodzinne i/lub zawodowe to z pewnością jest problem. Granica nie jest ostra.
Bardzo ciekawy temat! Pozdrawiam Państwa serdecznie!
Doskonale rozumiem panią Martę. Mam podobnie z tym, że ja mam pracę typowo biurową, więc moja aktywność fizyczna przerywana jest co dzień 8-godzinna tortura w postaci siedzenia przy biurku. Zdaję sobie sprawę , że nie jest to zdrowa relacja, ale nie potrafię inaczej. W moim przypadku zaczęło się od alkoholizmu partnera - ucieczka w sport była sposobem na poradzenie sobie z emocjami, a przerodziła się w nałóg…
Bardzo trzymam kciuki.. Terapia naprawdę bardzo by pomogła! Szkoda zycia na uciekanie przed emocjami.. Mam nadzieję ze ta rozmowa to wstep do zdrowienia.. Pozdrawiam!
Marku, bardzo cieszę się, że trochę naciskasz gościa, który próbuje omijać temat. Wcześniej kilka razy się zdarzyło, że (moim zdaniem) widziałeś, że gość żyje jeszcze w iluzji i po prostu mówi głupoty, ale wprost go nie konfrontowałeś, co też rozumiem, bo na pewno nie byłoby Ci łatwo, gdyby gość poczuł się zaatakowany, jednak w takich rozmowach, terapeutycznych, czasami trzeba postawić kogoś do pionu, żeby po pierwsze sobie nie dawal wymówki, a po drugie widzom, którzy może właśnie rozważają terapię. Cieszę się, że to tu jest, chylę czoła. A rozmówczyni niestety nieprzygotowana na tą rozmowę, na początku jednak powinna skierować się na terapię, no ale dobrze, że chociaż myśl o problemie kiełkuje. Może kiedyś będą efekty
Nie wiem, czy sie chwalisz, czy się żalisz.... Chciałbym zobaczyć tą Twoją intensywność tych treningów i ile robisz pompek w pokoju obok ? Wydaję mi się, ze problem leży w czym innym, tylko nie chcesz sie do tego przyznać, albo nie potrafisz ..., a sport to ucieczka . Pozdrawiam, życzę wszystkiego dobrego 😊
Całe szczescie ze tylko ci się ,, wydaje ,, psycholog od sześciu boleści .
Cieszę sie, że ty wiesz lepiej 🙂@@nataliabajerlein5841
niewiarygodne kobieta wie że ma problem i nic z tym nie robi ,bardzo współczuję i mam nadzieję zrozumie że bez sprawnego ciała psychika siądzie bo w końcu ciało się upomni i powie pass
Bardzo interesująca rozmowa. Dziękuję i życzę powodzenia!
Pozdrawiam wszystkich słuchaczy dziekuje Panie Marku ❤😊
Na siłowni spotykam masę takich osób jak Marta, które żyją treningami...
Dziękuje za szczery i wspsnialy wywiad ❤
Problem w tym, że dla Marty miarą wartości człowieka jest wygląd jego ciała doprowadzony do perfekcji w JEJ definicji. Nie dociera do niej, że jej figurka i zrobione ząbki nie wyrównają deficytu jej osobowości, który sprawia, że jest osobą BARDZO NIEATRAKCYJNĄ.
Pusta lala, nienajlepsza matka, do kitu jako partnerka, socjalnie wyizolowana na własne życzenie.. I tu na scenie z życzeniem aby jej współczuć, bo jest skazana na bolesną piękność 😂
Może. Ale pewnie jakby wsiadła Na ciebie fajnym ciałkiem to byś skorzystał 😂
Marek zadawałeś pytania jak terapeuta na pierwszych spotkaniach ❤ . Marta odważna i fajna dziewczyno zegar tyka w Twojej wewnętrznej bombie nieubłaganie … zbierz się w sobie i pędź po pomoc zanim będzie za późno . Powodzenia 🍀
Bardzo ciekawa rozmowa i gościni.
Życzę Pani Marcie dużo zdrowia.
Dziwna laska? Mam wrażenie, ze cały czas nie rozumie swojego problemu? Cały czas jest dumna z tego co robi. To, ze mówi o tym nie znaczy, ze chce to zmienić. Czasem wynika to z osobowości człowieka, niektórzy po prostu lubią o sobie mowic(osobowość narcystyczna).
Też odnoszę wrażenie, że nie jest gotowa na zmianę. Czym innym jest świadomość a podjęcie działania. Teoria i praktyka nie idą tu w parze.
Bardzo ciekawy i bliski mi temat
Coś o czym się mało mówi. Super że poruszyliście ten temat
Bardzo dobry prowadzący. I bardzo ciekawa rozmowa, dzięki Marta, że odpowiedziałaś o tym wszystkim szczerze.
Słuchałem z zaciekawieniem, zdaje sobie sprawę że jest uzależnienie od sportu,ale nie myślałem że aż tak,sam ćwiczę,teraz akurat jestem chory ,i wiem że tak jest i tyle,wyzdrowieje to będę ćwiczył , no ciężka sprawa, życze oby pojawił się jakiś balans między sportem a życiem poza nim .
Przesłuchałam z uwagą odcinek z Panią Martą o uzależnieniu od sportu i chciałabym jej przekazać, żeby wiedziała, że jest nas więcej w tym uzależnieniu i tak jak słusznie zauważyła - brakuje grup wsparcia, które myślę, że mogłyby sporo pomóc.
Być szczęśliwą, czy uprawiać sport żeby nie czuć bólu w duszy a tylko w mięśniach?
Jak odejść od nałogu skoro ból istnienia nie pozwala?
Nie lepiej włączyć duszę?
Cierpisz Ty i cierpią Twoi bliscy. W nałogu jest tylko cierpienie, nie ma szczęścia jest tylko oszukiwanie siebie.
Tak bardzo siebie nie lubisz tam w środku, że robisz wszystko żeby siebie zniszczyć, zapić się na śmierć w sportowych butach i ubraniu.
Nie wygrywasz, nie pokonujesz siebie, przegrywasz, nałóg to przegrana, każdego dnia przegrywasz, lata mijają a Ty tkwisz w upadku. Postaw na wygraną, uwolnij swoje emocje, jest tylko jedna ścieżka którą możesz pobiec, ta która wiedzie na terapię.
Nadal jesteś bulimiczką i anorektyczką i osobą chorą na depresję przykryłaś problemy jak najgorszy pijak sportem.
Życzę powodzenia. Zrób to co trudne ale potrzebne. Umów się na terapię.
Jak ja rozumiem tę Panią... Do tego u mnie zaburzenia odżywiania od 13 lat. I tak na zmianę obsesja na punkcie jedzenia, sportu, depresja, OCD, jak się nie ruszam to mam objawy dosłownie somatyczne np. czuję żylaki (nie żartuje) albo czuję jak tyję. Sport, jedzenie, jakiekolwiek inne uzależnienie to próba zagłuszenia jakichś braków, nieradzenie sobie z emocjami. Terapia jest jedynym remedium.
Btw to moim zdaniem nie jest uzależnienie od sportu tylko od spalania kalorii czyli to po prostu maskowane zaburzenia odżywiania
Ja myślałem że ja jestem uzależniony od sportu od 5 lat nie ma dnia bez ćwiczeń ale potrafię odpoczywać, czytać książki i spędzać czas z rodzina. Czasami jest to godzina do dwóch dziennie a czasami pół dnia ale jest sport z rodzina. Przy kontuzjach odpuszczam.
Miałam tak za czasów zaburzeń odżywiania. Na szczęście wyleczyłam się po kilku latach.
Jestem na 3 minucie i to bujanie się w fotelu i sposób mówienia, wyraża dumę i wręcz przechwalanie gościa, że ma taki nałóg 🤦
A dla mnie to bujanie na fotelu, to oznaka nerwicy
A czy to nie jakas forma kompulsji ? Jak przy nerwicy natrectw
Doskonale Panią rozumiem. Słuchałam tego wywiadu pół roku temu a teraz gdy mam zmęczeniowe pęknięcie kości udowej to niechcący wróciłam do tego materiału. Niestety ten wywiad to o mnie
Biedna zagubiona dziewczyna, niestety nie widac silnej, wysportowanej kobiety, a niepewną, zalęknioną, odrzuconą dziewczynkę
To mój pierwszy komentarz na twoim Marku kanale :) - ale tak sobie myślę i dumam :) - w Tej Kobiecie cały czas jeszcze tkwi nieprzeciętna i dogłębnie od wielu wielu wiosen lat skrywana wrażliwość. Ja czuje że ta jej wrażliwość jest TOTALNA - jest taka która przebija wszystkie inne. Na dobrej psychoterapii to czekała by Ją nie do wyobrażenia "śmierć" Wiec lepiej będzie - niech dalej ćwiczy :) Pozdrowienia
Podobnie czuję. Gdy mówiła o tym, jak czuła się traktowana przez rodziców. Jak sobie teraz sama "dop.erdala" sportem. A to wszystko skrywa jak napisałaś/eś TOTALNĄ wrażliwość...
Bardzo dziękuję za rozmowę. Myślę że warto było by wykluczyć kobieca postać dorosłego ADHD, które częściowo może być odpowiedzią na przyczynę sensu inności we wczesnym stadium anoreksji ale także wybór sportu jako następna fazę. Jest to bardzo łatwe do wykluczenia przez psychologa a może drastycznie zmienić sposób leczenia i przebieg terapii. Życzę powodzenia i szczęścia ale nie takiego na które można czekać całe życie ale takiego które zależy od Pani ❤
Jeżeli ma ADHD, to i tak będzie potrzebowała jakąś formę ruchu do wyładowania się
@@Voodooberlin zgadzam się ponieważ wszyscy potrzebujemy ruchu. Ale ADHD leczone farmakologiczne oraz z zastosowaniem terapii CBT ale specyficznej dla dorosłych osób z ADHD może przynieść najszybsza zmianę jakości życia. I stymulacja oraz redukcja napięcia wspomagania będzie lękami pozwalając na zmianę zachowań a z czasem głębsza eksploracje przyczyn and rozwiązanie wewnętrznych konfliktow przy pomocy tradycyjnych nurtów terapii.
Ale jesteś fajna dziewczyno! Trzymaj się!
Trzeba w porę zacząć coś z tym robić. Mi się wydawało, że jestem niezniszczalna, prowadziłam taki tryb życia przez kilka lat, ważyłam nieco ponad 40 kg. I nagle z dnia na dzień ciało i umysł odmówił posłuszeństwa. Zaczęłam się objadać, przytyłam i trwa to do dziś. Lepiej coś z tym zrobić w porę, bo potem zupełnie traci się kontrolę
Piękna kobieta, bardzo inteligentna życzę powodzenia 😘
Naprawdę ciekawy wywiad. Myślę, że ze sportu wcale nie trzeba rezygnować. Już jest całkiem ok kiedy człowiek zaczyna mieć świadomość. Terapia może być dobrym rozwiązaniem. Ja życzę dużo zdrowia😊
Fascynująca historia , pani zdaje sobie z wszystkiego sprawę , życzę pozytywnego zakończenia ( tego ćpania ) ❤
Fascynująca rozmowa! Dziękuję, Pani Marto za podzielenie się swoją historią, to temat mało znany i b. ciekawy, choć rozumiem, że trudny i bolesny. Trzymam kciuki, by odnalazła Pani balans i bardzo pokochała siebie. Jest Pani przepiękną, mądrą i wrażliwą kobietą! Gdy będzie Pani ćwiczyć trochę mniej, to nic sie w tym względzie nie zmieni. :) PS Panie Marku, a Pan jest mistrzem :) Świetna rozmowa, naprawdę.
Moi dziadkowie, moi rodzice, moje pokolenie i następne roczniki - nigdy nie żyjemy w stabilnym świecie, jesteśmy nieustannie poddawani napięciom. Nie ma sensu oczekiwać, że nasi rodzice będą nad nami "ojojojać". Oni sami nie wzrastali w atmosferze bezgranicznej miłości.
Bardzo smutna osoba. Życzę powodzenia.
Chyba nie powinna być ta Pani trenerem personalnym. To tak jakby seksuolog był uzależniony od seksu ... Hmmm
To tak jakby alkoholik pracował w fabryce jako degustator alkoholu.Kurczę dziwna ta rozmowa,Pani twierdzi że każdy jest uzależniony i wydaje mi się że przyszła do Marka bo ma parcie na szkło.
Podobnie pomyślałam, nie wiem czy pani Marta uczy swoich klientów zdrowego podejścia do sportu, siebie i w ogóle do zdrowia i życia. Miałabym poważne obawy będąc klientką dietetyka, który jest uzależniony od jedzenia w aktywnej fazie choroby! Co innego oczywiście być klientem kogoś kto sobie już z problemem poradził, przepracował, choroba jest w remisji, a on/ona po drugiej stronie piekła. Marta jest w samym jego środku.
Wydaje się, ze Marta zdaje sobie sprawę, ze ma problem i ze jej zachowania są destrukcyjne, a przychodząc do Marka wykonała bardzo ważny krok. Oby to był początek zdrowienia, w którym na pewno ważnym elementem będzie trochę pokory…
I proszę nie załamywać rąk, ze o tym problemie się nie mówi, ze nie ma grup wsparcia itp. Myślę, ze psycholog zajmujący się uzależnieniami behawioralnymi z pewnością pomoże, albo pokieruje dalej. Proszę myśleć o dzieciach, które pani krzywdzi dając tak niezdrowy przykład ‚zdrowego’ życia. I dziękuje za podzielenie się swoją historią.
Ja nie wiem na ile to jest rzeczywiście uzależnienie od sportu, a ile inna twarz anoreksji/bulimii. Jest świadomość, ale mam wrażenie, że na razie nie ma chęci pracy nad tym co się dzieje ;(
Bieganie jest bardzo niebezpieczne. Biegacze miazdza swoje cartridges, glownie kolanowa i biodrowa,.. co porowadzi do kalectwa zbyt wczesnie.
Życie jest niebezpieczne. Siedzenie na kanapie tez
Ta kobieta dla mnie jest w permanentnej, nieleczonej anoreksji.
„kocham czytac i chodzic do teatru“ , czytam jedna strone i ide ćwiczyć. To faktycznie wielka milosc do literatury tu przemawia.
Powiem tak - czy tej pani się podoba czy nie za 10-15 lat brak zdrowia i tak przyciagnie ja do wozka. Wtedy bedzie musiała powiedziec sobie dosc. Na wlasna prosbe , proszac sie o to latami.
Cialo Ci podziekuje, kwestia czasu.
Dzieci mi szkoda , kolejnych kandydatow na terapie przez wlasna mamuske.
Pani Marto, w sporcie ogromną wagą jest systematyczność, nie poddawanie się i to Pani potrafi więc niech się Pani nie poddaje w życiu prywatnym; proszę przetruchtać lub pobiec do psychologa; proszę sobie pozwolić pomóc bo wielu z nas nosi na plecach ciężar dzieciństwa, a dobrze zrzucić ten plecak, który nałożyli nam rodzice; potrafi Pani walczyć, proszę zawalczyć o siebie, o swoje szczęście, o swój spokój wewnętrzny; proszę nie pozwolić na to by ciągle oczekiwania wobec Pani z dzieciństwa niszczyły Pani młodość i zdrowie;
to długa droga, ale później jest tylko lepiej i fajniej, proszę mi wierzyć :-)
Panie Marku, jak zawsze wielkie podziękowania za ten program 🙂
Jeśli mogę jeszcze, proszę o kamerę na osobę mówiącą albo na obie; ciężko się ogląda jak na ekranie widać tylko słuchającą pytanie, Głos siedzi niewidoczny;
ciepło pozdrawiam :-)
Jak Pani się uśmiechnie to całkiem inna kobieta.
Ja kiedy miałam anoreksję również zmagałam się z uzależnieniem od sportu, ćwiczyłam codziennie, nawet kiedy byłam chora. Zdałam sobie sprawę z tego, że coś jest nie tak, kiedy podczas kwarantanny rano policjant sprawdzał, czy jestem w domu, a po południu wychodziłam biegać. Kiedy były zdalne wykłady, ja słuchałam i ćwiczyłam nawet po 6 godzin z rzędu, a po południu i tak szłam na spacer, na trening i na bieganie. Mówiłam, że przecież cały dzień spędziłam przed komputerem...
Po latach tych skrajności i utrzymania bardzo niskiej wagi wpadłam w kompulsywne objadanie i depresję. Przestałam wychodzić z domu i ćwiczyć. To przestroga, bo wyczerpywanie organizmu przez lata doprowadziło mnie do zupełnie odwrotnego stanu
Szok podziw..... Pozdrawiam serdecznie życzę zdrowia
Pani Marto. Piszę z nadzieją, że być może Pani to kiedyś przeczyta i choć trochę to Pani pomoże, bo chyba właśnie wywiad z Panią pomógł i mnie. Moja partnerka jest zawodową tancerką baletową. Dzięki Pani zrozumiałem coś bardzo ważnego. Że to nie jest dla niej tylko jakieś tam zajęcie. Teraz widzę wyraźniej, że taniec to ona, a ona to taniec. Chyba zrozumiałem, że moja partnerka jest osobą, która potrzebuje ruchu, aby móc myśleć normalnie i być szczęśliwą i nie jest to tylko jej pasja lub coś co można zmienić. To jest jej żywioł, ale muszę jeszcze sprawdzić, na ile to może być ucieczka i przed czym. Przeraża mnie myśl, że przede mną, chociaż wiem, że takie chwilowe rozłąki powodowane jej występami są rewelacyjne dla naszego związku. Tak. Teraz widzę, jakim byłem ślepym głupcem. Ale mniejsza o mnie. Wydaje mi się, że Pani zainteresowanie teatrem również nie jest tutaj przypadkowe. Być może znajdzie Pani balans, jeśli znajdzie sposób, aby pogodzić te 2 rzeczy ? Ruch w połączeniu z teatrem ? Nie jestem specjalistą i być może piszę głupoty. Pomyślałem tylko, że być może powinna Pani wiedzieć, że Pani i Pani najbliźsi nie jesteście z tym sami. Że są i było więcej takich osób jak Pani, czy moja partnerka, która dała mi kiedyś książkę o Gillian Lynne. Właśnie zacząłem ją czytać. Chyba chciała mi tym coś przekazać, a ja to zignorowałem. Teraz powoli zaczynam rozumieć, jak dużo mam do poprawienia. Dziękuję za ten wywiad i pozdrawiam.
A moze pani Marcie potrzeba poprostu szczerej bezgranicznej milosci. Sprawia wrazenie strasznie samotnej w tym wszystkim
Samotnej na jej wlasne zyczenie skoro nie ma i nie chce miec dla nikogo czasu. Jezeli na spotkaniach wychodzi do drugiego pokoju pocwiczyc to co ona chce udowodnic i pokazac osobom siedzacym w drugim pomieszczeniu ?
Przed czym uciekasz?
Słuchając Marty, odebrałam wrażenie, że Ona NIBY zdaje sobie sprawę ze swojego uzależnienia, ale nie podejmuje konkretnych działań w kierunku zdrowienia…
Dla mnie osobiście (podkreślam - to jest wyłącznie moja opinia) Marta nie traktuje na serio swojego problemu, bo wciąż żyje w jakiejś bańce, takim totalnym zakłamaniu, że jej uzależnienie NIE KRZYWDZI jej bliskich…
Niby coś o tym wspomina, ale czy naprawdę skonfrontowała się z rzeczywistością? Być może Marta nie usłyszała jeszcze szczerych słów prawdy od swoich najbliższych?
Słyszałam parokrotnie jak podkreślała, że brak jej zrozumienia ze strony rodziny / przyjaciół, ale mi nasuwa się tu pytanie, czy Marta pragnie poczuć się zrozumiana, czy oczekuje w głębi siebie -> akceptacji jej uzależnienia ?
Rozbawiło mnie jedno z jej zdań, dlaczego ? Bo sama „kiedyś” myślałam w podobnych kategoriach , a mianowicie, że Ona nigdy nie przytyje :)
-> Niestety doszłam do takiego wniosku , że dopiero Marta OTWORZY OCZY w sytuacji kiedy podupadnie na zdrowiu do takiego stopnia, że (niestety) na przykład : nie będzie mogła podnieść się z łóżka 🤷♀️
Prowadząc tak DESTRUKCYJNY tryb życia Marta prędzej czy później zderzy się ze ścianą…
Będąc aktywną fizycznie w sposób TOKSYCZNY, zaniedbując przy tym odpowiednie odżywianie, istnieje cholernie duże prawdopodobieństwo, że podczas wychodzenia z „choroby” będzie musiała się ona zetknąć z wystąpieniem tak zwanego „wilczego głodu” -> i myślę, że Marta właśnie tego się obawia w dużym stopniu… , że nie będzie potrafiła tego zatrzymać…
Ja również zmagałam się z : anoreksją, bulimią, z destrukcyjną aktywnością fizyczną itd., itd., -> sama również rezygnowałam ze spotkań z innymi, bo nie potrafiłam „usiedzieć” w miejscu, i na samą myśl, że miałabym się NIE RUSZAĆ przez (przykładowo) godzinę czasu, doprowadzało mnie to ataków „paniki”… złości, frustracji…
Bałam się, że jak przestanę się tyle ruszać, to zacznę tyć…
… Ale… Jak w każdym uzależnieniu -> trzeba ponieść konsekwencje…
Poza tym nie sądzę by Marta chciałaby, aby jej dzieci były zmuszone za jakiś czas pójść na terapię z jej powodu…
I na sam koniec : stawianie „ładnego ciała” ponad nie tylko własne zdrowie, ale przede wszystkim własne życie… -> jest cholernie niedojrzałe… Ale przyjdzie i taki czas, gdy Marta to zrozumie…
Ten przymus sportu bardzo przypomina mi samookaleczanie. Byłem kiedyś z kobietą, która w młodości przeszła przez nie. Jej wspomnienia brzmiały bardzo podobnie. Nawet burza myśli podobna.
Powiem krótko wspaniała kobieta trzeba tylko dokladnie sluchać i wczuć się w nią ,w jej położenie.
Fascynująca rozmowa. Nawet podczas mówienia trudnych rzeczy rozmówczyni rusza się rytmicznie.
Ja cie krece.... Mialem takiego kolege. Wlasciwie mam, ale nasze drogi sie rozeszly.
Najwazniejszy byl trening. Nie wazne, czy niedziela, noc, swieto. No i na silowni potrafil spedzic 5 godzin.
Dodam, ze jeszcze studia mial do tego. Kontuzje tez doszly w swoim czasie.
To totalnie mi wyglada na ADHD u osoby dorosłej. Ta „zwariowana pannica” i niezrozumienie otoczenia.
Myślę, że wiele anorektyczek zna ten temat...Pamiętam czas kiedy na każdej przerwie w szkole szłam do toalety i ćwiczyłam, albo chodziłam wzdłuż korytarza. Nie mogłam usiąść i porozmawiać z rówieśnikami, musiałam chodzić cały czas. Nawet czytając książkę, albo ucząc się w domu chodziłam w kółko pokoju po kilka godzin. Nie mogłam się z nikim spotkać, bo bałam się siedzenia przez pewien czas. Przez to straciłam znajomych
Po raz pierwszy mam mieszane uczucia co do tej rozmowy ,to znaczy nie do konca przekonuje mnie Pani .Jakaś ta rozmowa dziwna .Dla mnie gość nie jest do końca szczery oczywiście to moje odczucia może się mylę bądź źle odbieram goscia, ale niestety mam takie zdanie ....
Przytul siebie do serca