No food, water or sleep: a death march - Stanisława Imiołek p 5. Witnesses to the Age
Vložit
- čas přidán 27. 04. 2023
- The video was recorded by the Pilecki Institute as part of the “Witnesses to the Age” project.
Welcome to the “Witnesses to the Age” channel. If you appreciate the value of our content, click the “thumbs up” and watch other videos on our channel. Subscribe to help us grow our channel and share even more fascinating stories. Leave your opinion in the comment section below. If you know someone who would like to share their story with is, contact us via email at: swiadkowieepoki@instytutpileckiego.pl
Our today’s interviewee:
Stanisława Imiołek (1923-2022), a prisoner of several concentration camps. At the end of the war she was detained in Oranienburg. Due to the advancing front, the Germans organized a death march: they woke the prisoners up at 2 a.m., put them into columns, gave them half a kilogram of bread per person and forced them to march! After many hours of marching, the exhausted prisoners could spend the night at a barn. The prisoners found some oat and rye, which served as the only food they had for the next several days. During this pointless march, many people died of hunger, thirst and exhaustion. Those who lagged behind were promptly shot by the Germans. At one point, Stanisława Imiołek’s mother felt very tired and said she couldn’t keep on walking. Stanisława Imiołek and a midwife from Trzebownisko near Rzeszów, who still had some strength left, dragged Stanisława’s mother for many kilometers, holding her under her arms. The Germans finally ordered them to stop at a meadow near the forest. The prisoners were glad to have a moment of rest. Then they realized that the guards started to gradually disappear until the prisoners were left all alone. Two hours later, two motorcycles carrying soldiers drove up. One of the soldiers asked in Polish if there were any Poles among them. Stanisława Imiołek and her fellow prisoners realized that their suffering was over - they were free at last. The Polish Red Cross trucks arrived soon and took them to the former military barracks in the city, where the prisoners could finally eat proper food and start to slowly regain their health.
Copyright by Instytut Solidarności i Męstwa im. Witolda Pileckiego.
Niech wszystkich tych żyjących świadków Bóg błogosławi i niech da im jak najwięcej zdrowia i dobrej pamięci bym mogła słuchać tych historii ku przestrodze.
Niech pania Bog Blogoslawi. Dziekujemy za to swiadectwo. Moja bacia tez mi opowiadala o okropnosciach wojny i zbrodniach niemieckich i bolszewickich tez na ludnosci cywilnej w Polsce.
A Polacy głosowali za szwabem dziwny Kraj Polska 😭
dziękuję bardzo za ocalenie od zapomnienia historii Polski i Polaków 🇵🇱
Zapisujmy tą historię , niech pamięć tego strasznego czynu nigdy nie zostanie zapomniana
Ludzie zapomnieli tej tragedii.Historia lubi sie powtarzac
Zróbcie anglojęzyczną wersje tego wywiadu. By świat dowiedział o gehennie Polaków, która zgotowali im Niemcy.
Duży Szacunek dla Pani. Dużo Zdrowia.
Ta Pani już nie żyje w opisie filmu jest że zmarła w 2022
😢😢
Wysyłać te wspomnienia Tuskowi 😢
A co on ma do tego???
Kaczynskiemu🦆
@@Gabriela-hw8hbgdzie ty żyjesz?
Wielu ludzi poddało się złej podlej narracji. Dziadek pana Tuska był polskim patriotą
Historia to właśnie świadectwo to słowa to ludzie którzy przeżyli to ostatnie perły ,przypominają nam o tym co los niesie gdy stracimy szacunek do człowieka ,zatrzymaj się i obejrzyj za siebie czasem .
Opowieść piękną polszczyzną. Bardzo dziękuję.
Co się stało z realacjami z rzezi wołyńśkiej ? Kiedyś były, ale teraz zniknęły z kanału ! Czy to cenzura ? Ofiary zbrodni ukraińskich nacjonalistów nie zasługują na pamięć ?
Tez o to pytałem , wszystkie filmy zniknęły ciekawe dlaczego…
Ja sie pytam, gdzie sa filmy na temat rzezi wolynskiej? Bylo tu kiedys wiele waznych relacji swiadkow.
Dziękujemy
A Polacy głosowali za szwabem dziwny Kraj Polska
❤ Boże....ale sie popłakałam 😢
Moja mama była 21 rocznik
Mi teraz łzy lecą. A co dopiero Paniom❤❤😢
Czasy końca i ludzie w tych czasach. 2 Tym. 3 rozdział.
Dzień dobry, czy bylibyście zainteresowani nagraniem wspomnień 91-letniej Pani z Radomia, która w wieku 8 lat została zesłana z rodziną z Kresów na Syberię, a potem do Uzbekistanu i w 1946 r. wróciła do Polski?
Oczywiście, prosimy o przesłanie kontaktu na swiadkowieepoki@instytutpileckiego.pl
👍