Video

Dużo da się zarzucić Kantowi, tutaj głównie zajęliśmy się opracowaniem, bardziej krytyczny komentarz co do idealizmu transcendentalnego ma miejsce w filmie o Schopenhaurze, gdzie zwracam większą uwagę na np wspomnianą przez ciebie możliwość jaką dał Hartmann, że kategorie mogłyby równie dobrze znajdować się w podmiocie jak i obowiązywać przedmiot. Mało tego, twierdzenie Kanta, że kategorie np przyczynowości nie obowiązują rzeczy samej w sobie prowadzą do jeszcze trudniejszych do przyjęcia wniosków, ponieważ brak przyczynowości prowadzi nas do przekonania, że rzecz sama w sobie nie może być przyczyną fenomenów (znaczyłoby to bowiem, że przyczynowość jednak jest też i poza-fenomenalna). Nie zgodziłbym się, że jest to odtworzenie starego paradygmatu, ponieważ mimo dalszego uznawania istnienia przestrzeni poza-zmysłowej (co osobiście uważam za sensowne) - to Kant punkt ciężkości kładzie na świat fenomenalny i uważa za najrozsądniejsze odrzucenie spekulacji metafizycznych, jest to już znacznie odleglejsze od bardzo abstrakcyjnych rozważań takiego Leibniza, Spinozy itd. Jak chodzi o sądy syntetyczne a priori to to jest już miejsce na długą dyskusje, bo spotkało się to z wielką kontrowersją: mamy wielu skrajnych zwolenników jak i przeciwników zasadności sądów syntetycznych a priori. Jednakże nie zgodzę się z tym by równanie matematyczne uznać za sąd analityczny a nie syntetyczny ze względu na „pierwotnie przyjęte aksjomaty matematyczne”, które determinują wniosek przed samym jego odkryciem. Podobnie moglibyśmy powiedzieć, że wszystkie sądy w systemie kantowskim są nieubłaganą konsekwencją praw przyrody, logiki etc i ich „odkrycie” jest efektem działania nieodwołalnych determinant. Sądy o świecie (przynajmniej jeszcze u Kanta, bo inaczej ma się sprawa u następnych idealistów np Hegla) nie stanowią wartości dodanej do świata oraz nie przyczyniają się do rozwoju świata a są wyłącznie indywidualnym procesem podmiotu - niezależnie od tego czy sądy są już rozpoznane w świadomości masowej, czy są uprzednio już zdeterminowane etc jeśli przyczyniają się do rozwoju wiedzy człowieka o świecie, której wcześniej nie posiadał to jest to sąd syntetyczny, sąd rozwijający i integrujący nową wiedzę. Najlepiej by to zobrazowały, w moim odczuciu, wysiłki profesjonalnych matematyków czy też fizyków matematycznych albo ekonomistów matematycznych, którzy długą pracą intelektualną i dużym trudem rozwiązują różne zagadki matematyczne i obliczenia tworząc wiedzę, która, owszem, była już zdeterminowana w posiadanych przez nich danych, jednak dopiero rozwiązana pozwoliło na utworzenie nowej, przydatnej formuły poszerzającej wiedzę o świecie. Może i mogę mieć wszystkie dane do wzoru na przyspieszenie, ale dopóki nie dostanę równania to de facto nie wiem jakie to przyspieszenie jest. W taki sposób bym argumentował, iż mimo tego, że działanie zawiera w sobie niewysłowione równanie to dopiero jego wyartykułowanie w toku procesu rachunkowania daje nam nową wiedzę, z nowymi własnościami czyli nasza wiedza się rozszerzyła a skoro się rozszerzyła to jest to już sąd syntetyczny.

​@@zygfrydfilozofia1949 Argument z przyczynowością trafiony w punkt. Ideę rzeczy samej w sobie, samobytu, którego to jedną wariacją metafizyczną jest transcendentny bóg, a drugą kantowski noumen. obalali już za pomocą podobnej logiki buddyjscy madhjamikowie w II w. naszej ery. W dużym skrócie i uproszczeniu coś co jest samo w sobie, nie może istnieć w żadnym typie relacji z czymkolwiek. Ani w relacji przestrzennej, ani czasowej (np. właśnie przyczynowo-skutkowej), ani nawet logicznej, ponieważ samo to bycie w relacji z czymś sprawia, że z definicji nie mamy do czynienia z rzeczą samą w sobie, czyli samobytem, a właśnie z bytem współistniejącym jakoś z czymś. Byt współistniejący zawsze jest dookreślany przez to, z czym współistnieje, a więc nigdy nie może być autonomiczny, metafizycznie nadrzędny, metafizycznie wolny. Bóg jest niewolnikiem swojego stworzenia, tak samo jak stworzenie jest niewolnikiem boskim - ujmując rzeczy nieco poetycko. Dlatego właśnie Kanta poruszanie się do przodu jest z tej perspektywy zwykłą iluzją i w istocie kręceniem się w kółko. Natomiast oczywiście jego wielkim osiągnięciem jest świadomość ograniczoności naszych zmagań metafizycznych, którą w przyszłych pokoleniach nieuchronnie zaszczepił. Jeśli chodzi o sądy syntetyczne a priori, to zgoda, jestem w stanie przystać na propozycję, że "za pierwszym razem" odkrywamy coś w matematyce, a później już tylko powtarzamy to, co sobie skonstruowaliśmy wcześniej. Tylko, że wtedy definicje działają w ten sam sposób. "2 jest liczbą" jest dla mnie czymś nowym, gdy mój umysł spaja sobie te dwa pojęcia, zaczynając dopiero rozumieć czym są liczby oraz czym jest "2". Przecież dziecko nie potrafi z całą pewnością od samego początku stwierdzić, że "2 jest liczbą". W procesie zdobywania wiedzy, w pewnym momencie staje się to dla niego oczywiste, ale dopiero w pewnym momencie. I to jest właśnie ten problem spójności u Kanta: rozróżnienie między sądem analitycznym a priori, a syntetycznym a priori. Moim zdaniem jest ono co najmniej nieostre. Pomijając już fakt, że mamy tu do czynienia z kolejnym arbitralnie rozstrzygniętym problemem metafizycznym: matematyka jako konstrukt tworzony przez umysł, a nie jako coś istniejące odwiecznie, odkrywane tylko przez umysł.

@@zygfrydfilozofia1949 Argument z przyczynowością trafiony w punkt. Ideę rzeczy samej w sobie, samobytu, którego to jedną wariacją metafizyczną jest transcendentny bóg, a drugą kantowski noumen. obalali już za pomocą podobnej logiki buddyjscy madhjamikowie w II w. naszej ery. W dużym skrócie i uproszczeniu coś co jest samo w sobie, nie może istnieć w żadnym typie relacji z czymkolwiek. Ani w relacji przestrzennej, ani czasowej (np. właśnie przyczynowo-skutkowej), ani nawet logicznej, ponieważ samo to bycie w relacji z czymś sprawia, że z definicji nie mamy do czynienia z rzeczą samą w sobie, czyli samobytem, a właśnie z bytem współistniejącym jakoś z czymś. Byt współistniejący zawsze jest dookreślany przez to, z czym współistnieje, a więc nigdy nie może być autonomiczny, metafizycznie nadrzędny, metafizycznie wolny. Bóg jest niewolnikiem swojego stworzenia, tak samo jak stworzenie jest niewolnikiem boskim - ujmując rzeczy nieco poetycko. Dlatego właśnie Kanta poruszanie się do przodu jest z tej perspektywy zwykłą iluzją i w istocie kręceniem się w kółko. Natomiast oczywiście jego wielkim osiągnięciem jest świadomość ograniczoności naszych zmagań metafizycznych, którą w przyszłych pokoleniach nieuchronnie zaszczepił. Jeśli chodzi o sądy syntetyczne a priori, to zgoda, jestem w stanie przystać na propozycję, że "za pierwszym razem" odkrywamy coś w matematyce, a później już tylko powtarzamy to, co sobie skonstruowaliśmy wcześniej. Tylko, że wtedy definicje działają w ten sam sposób. "2 jest liczbą" jest dla mnie czymś nowym, gdy mój umysł spaja sobie te dwa pojęcia, zaczynając dopiero rozumieć czym są liczby oraz czym jest "2". Przecież dziecko nie potrafi z całą pewnością od samego początku stwierdzić, że "2 jest liczbą". W procesie zdobywania wiedzy, w pewnym momencie staje się to dla niego oczywiste, ale dopiero w pewnym momencie. I to jest właśnie ten problem spójności u Kanta: rozróżnienie między sądem analitycznym a priori, a syntetycznym a priori. Moim zdaniem jest ono co najmniej nieostre. Pomijając już fakt, że mamy tu do czynienia z kolejnym arbitralnie rozstrzygniętym problemem metafizycznym: matematyka jako konstrukt tworzony przez umysł, a nie jako coś istniejące odwiecznie, odkrywane tylko przez umysł.

@@zygfrydfilozofia1949 Argument z przyczynowością trafiony w punkt. Ideę rzeczy samej w sobie, samobytu, którego to jedną wariacją metafizyczną jest transcendentny bóg, a drugą kantowski noumen. obalali już za pomocą podobnej logiki buddyjscy madhjamikowie w II w. naszej ery. W dużym skrócie i uproszczeniu coś co jest samo w sobie, nie może istnieć w żadnym typie relacji z czymkolwiek. Ani w relacji przestrzennej, ani czasowej (np. właśnie przyczynowo-skutkowej), ani nawet logicznej, ponieważ samo to bycie w relacji z czymś sprawia, że z definicji nie mamy do czynienia z rzeczą samą w sobie, czyli samobytem, a właśnie z bytem współistniejącym jakoś z czymś. Byt współistniejący zawsze jest dookreślany przez to, z czym współistnieje, a więc nigdy nie może być autonomiczny, metafizycznie nadrzędny, metafizycznie wolny. Bóg jest niewolnikiem swojego stworzenia, tak samo jak stworzenie jest niewolnikiem boskim - ujmując rzeczy nieco poetycko. Dlatego właśnie Kanta poruszanie się do przodu jest z tej perspektywy zwykłą iluzją i w istocie kręceniem się w kółko. Natomiast oczywiście jego wielkim osiągnięciem jest świadomość ograniczoności naszych zmagań metafizycznych, którą w przyszłych pokoleniach nieuchronnie zaszczepił. Jeśli chodzi o sądy syntetyczne a priori, to zgoda, jestem w stanie przystać na propozycję, że "za pierwszym razem" odkrywamy coś w matematyce, a później już tylko powtarzamy to, co sobie skonstruowaliśmy wcześniej. Tylko, że wtedy definicje działają w ten sam sposób. "2 jest liczbą" jest dla mnie czymś nowym, gdy mój umysł spaja sobie te dwa pojęcia, zaczynając dopiero rozumieć czym są liczby oraz czym jest "2". Przecież dziecko nie potrafi z całą pewnością od samego początku stwierdzić, że "2 jest liczbą". W procesie zdobywania wiedzy, w pewnym momencie staje się to dla niego oczywiste, ale dopiero w pewnym momencie. I to jest właśnie ten problem spójności u Kanta: rozróżnienie między sądem analitycznym a priori, a syntetycznym a priori. Moim zdaniem jest ono co najmniej nieostre. Pomijając już fakt, że mamy tu do czynienia z kolejnym arbitralnie rozstrzygniętym problemem metafizycznym: matematyka jako konstrukt tworzony przez umysł, a nie jako coś istniejące odwiecznie, odkrywane tylko przez umysł.

Dla dobra wszystkich chciałbym poznać konkrety

Dużo się zmieniało, więc to zależy: w tym materiale korzystałem z nowego nabytku czyli dedykowanego mikrofonu do aparatu Sony (ECM-B1M) w poprzednich np przy filmie o Leibnizu czy Kancie korzystałem z klasycznego novoxa nc-1. W dalszym ciągu nie jestem zadowolony z efektów jakie mam, ale jest to pewnie zasługa przestrzeni w jakiej się znajduje a nie samego sprzętu Pozdrawiam

Jest to oczywiście popularna teza, która stanowi główną kwestie teodycei, jednak problem połączenia wszechmocnego Boga i dobrego Boga rozwiązuje Leibniz poprzez twierdzenie, że Bóg kieruje się „zasadą doskonałości” - tj. Bóg chcę by jego byt był doskonały, racjonalny, rozumowy, zgodny z zasadami jak zasada niesprzeczności czy racji dostatecznej. Czyli można powiedzieć, że Bóg samoograniczył własną wszechmoc by jego stworzenie było zgodne z niezależnymi od niego prawidłowościami logicznymi - nielogiczny byt byłby niedoskonały. A ta logiczność świata w nieunikniony sposób najwidoczniej prowadziła do jakiegoś zła. Reasumując: jeśli Bóg chciał uświęcić wszystkie rozumowe prawa i stworzyć coś doskonałego, zgodnego z tymi prawami - to musiał stworzyć świat w którym zawiera się cierpienie. Nie jest to może najbardziej satysfakcjonujące rozwiązanie, ale tak sądził Leibniz. Dalej: w koncepcji Leibniza świat jest najdoskonalszym ze światów, ponieważ jeśli już zakładamy, że Bóg jest wszechwiedzący i dobry to musiał wybrać najdoskonalszy ze wszystkich możliwych scenariuszy świata logicznego.

@@zygfrydfilozofia1949 Nie przemawia do mnie jego koncepcja. No chyba że faktycznie był doskonały raj z Adamem i Ewą który został dopiero później zepsuty przez pewnego buntownika.

@@zygfrydfilozofia1949 Nie rozumiem też czemu Bóg miałby nie tworzyć równie doskonałych istot. Jeżeli istnieje to w jakiś sposób zostało zakłócone połączenie z nim. Bo patrząc z perspektywy Boga pełnego miłosierdzia to narażanie swoich stworzeń na niepotrzebne cierpienie jest niemoralne, chyba że jakieś stworzenia (dusze) wyrażają chęć doświadczenia cierpienia i ich wolą jest tego doświadczyć. Ale to chyba musiałby istnieć świat duchowy w którym można bez przeszkód porozumiewać się z Bogiem przed rozpoczęciem istnienia na ziemi. Chociaż z drugiej strony czy to moralne? Chyba się gubię już xD

Kotka!

Jak chodzi o „ciężkie” i przy okazji względnie DROGIE - to moim faworytem jest „Historia filozofii” Coplestone’a, ona ma 8 tomów, ale faktycznie wyczerpuje myśliciela, daje krytyczny komentarz i po prostu dobrze się czyta - Tatarkiewicz w moim odczuciu wypada przy nim blado (aczkolwiek, też polecam na start, bo nie wiem o jakim poziomie teraz mówimy). Z takich bardziej klasycznych podręczników to podręcznik filozofii „operonu”. A jak chodzi o wsiąkanie w filozofie to polecam po prostu czytać interesujących cię myślicieli ;) np złapać za opracowania Schopenhauera lub „Świat jako wola i przedstawienie” i już się wkręcać w filozoficzny żargon

@@zygfrydfilozofia1949 dzięki za szybką odpowiedź! Poszukam, poczytam, może coś z tego wyjdzie :D A książki potrzebne głównie do olimpiady (przy jeszcze dwóch innych nie za bardzo mam czas na czytanie źródeł ;)

W takim razie (jeśli nie masz czasu) to w pierwszej kolejności „Historia filozofii” Tatarkiewicza i ten podręcznik operonu Powodzenia!

@@zygfrydfilozofia1949 Dzięki <3