Als iets beweegt dan is er een lengtecontractie. Als je in een raket zit die met een snelheid van 0,8c beweegt dan zul je in jou inertiaalstelsel denken dat jij stil staat en dat de ruimte om jou heen met 0,8c langs je heen beweegt (wat ook echt zo is, want beweging is relatief). Dus jij zult een lengtecontractie zien van de bewegende ruimte. In het voorbeeld dus een lengte die korter is dan de 20 lichtjaar.
op 7:53 gaan we er van uit dat de trein met een constante snelheid rijdt? en dus niet versnelt, want anders zou de straal toch achter de spiegels raken?
12:38 beste video maker, dit voorbeeld klopt toch niet? Omdat je te maken hebt met versnelling en vertraging daarvoor moet je de algemene relativiteitstheorie gebruiken. Want die versnelling en vertraging is de reden dat die astronaut jonger als zijn broer op aarde terug komt. Want als je dit voorbeeld zou gebruiken dan zou de astronaut de tijd op aarde ook sneller waarnemen en zo zou je een paradox krijgen.
Hallo Marijn. De paradox die je noemt is de bekende tweelingparadox en die kan inderdaad opgelost worden doordat bij die paradox vergeten wordt dat de astronaut om terug te keren een versnelling ondergaat en daardoor dus wisselt van inertiaalstelsel en dus mag je de heen- en terugweg niet als een stuk beschouwen. Maar wat blijft is dat de tijddilatatie treedt op tijdens de beweging met constante snelheid, dat is inderdaad voor beide waarnemers het geval, immers snelheid is relatief dus beide waarnemers zien elkaars klokken trager lopen. Pas na het ondergaan van de versnelling van de terugkerende tweeling wordt dit onderbroken.
Het lijkt inderdaad ook (een beetje) op de hoofdletter van Ypsilon, maar het is toch echt de kleine letter gamma. Kijk maar in tabel 1 van Binas. Of kijk op: rythoviaan.wordpress.com/2014/08/29/grieks-alfabet/
Wispeltube is het dan niet gemakkelijker, om verwarring te voorkomen, om consequent dezelfde “Gamma” (als γ) aan te houden, aangezien de tweede gebruikte “Gamma” (Υ) toch erg op de “Ypsilon” lijkt, met name degene die vaak in Grieks tekstboeken wordt gebruikt - vooral door de streep onder aan de letter, waar normaal een soort van lus is; en de kromming aan de tak van de γ die bij de tweede “Gamma” (Υ) tegengesteld is aan de eerdere “Gamma”.
De lineaal die je meeneemt in het ruimteschip om lengte/afstand te meten, die wordt ook korter naarmate de snelheid toeneemt. Kortom, het maakt het niks uit. Oftewel, je lult. Kijk, dat is nou het leuke van de relativiteitstheorie...
Met het eerste ben ik het eens, degene die zelf in het stelsel zit zal er niets van merken dat hij/zij in beweging is. Dat is inderdaad relativiteit. Het gaat om de waarnemer buiten het stelsel, die zal waarnemen dat de liniaal van de reiziger korter is geworden vergeleken met de situatie dat de liniaal in rust is. Kortom, lengte is relatief als je die vergelijkt tussen verschillende stelsels die t.o.v. elkaar bewegen. Met het tweede ben ik het niet eens, maar ook dat zal wel relatief zijn. Afhankelijk van wie het beoordeelt.
@@Wispeltube Leg even uit met welk meetinstrument een statische waarnemer buiten het stelsel die verkleining binnen het bewegende object gaat vaststellen...
@@GerardvanReekum Stel je voor dat je een ruimteschip op aarde hebt, dan kun je de lengte hiervan opmeten. Hierna gaat het ruimteschip op reis en jij blijft achter. Het ruimteschip maakt een rondje in het heelal en scheert met snelheid precies tussen aarde en maan door (het is nacht en het is volle maan), je kunt dan op het moment dan het ruimteschip tussen aarde en maan zich bevindt de lengte van het ruimteschip meten door de lengte te vergelijken met die van de maan (althans de diameter).
@@Wispeltube Maar de maan beweegt ook ten opzichte van de aarde. Moet je dan eerst een maan op aarde nabouwen en daarmee de diameter vergelijken van de maan die je vanaf de aarde voorbij ziet komen? En waarmee heb je dan de maten gemeten die in je bouwtekening voor de namaakmaan staan? En als je jouw meting verricht door kijken, hoe verdisconteer je dan de buiging van het weerkaatste zonlicht als het ruimteschip voor de maan langs beweegt? Dit zijn zomaar wat vragen die bij mij opkomen, nog afgezien van de enorme snelheid waarmee het ruimteschip tussen maan en aarde (vrij dichtbij hoor) langs moet komen schieten om überhaupt van een waarneembare lengtekrimp te kunnen spreken... Voorlopig houd ik het er toch nog even op dat je lult.
@@GerardvanReekum Einstein deed zijn ideeën ook vooral met gedachte experimenten, dus zo moet je natuurlijk ook mijn meetmethode met de maan beschouwen. De praktische problemen die je schetst kloppen. Je zou het experiment kunnen aanpassen door het ruimteschip flink wat groter te maken, de afstand tot de aarde ook flink groter en de grootte te bepalen door eerst het ruimte schip ergens in de ruimte stil te laten staan en dan de grootte van het ruimteschip vaststellen aan de hand van sterren in de achtergrond (dus geen afstand in meters maar in zoveel % van de afstand tussen twee sterren, er zijn trouwens ook wel zoveel sterren in het heelal dat er altijd wel twee sterren zijn waar het ruimteschip dan schijnbaar precies tussen in past). Hierna laat je het ruimteschip weer met grote snelheid hetzelfde punt passeren en dan meet je (vanaf de aarde) weer de positie van het ruimteschip t.o.v. de twee sterren. Natuurlijk wel op het zelfde tijdstip van de nacht zodat de twee sterren op dezelfde positie staan als bij de nulmeting. Een ander experiment is die van de muonen die de aardse atmosfeer korter 'waarnemen' doordat ze met hoge snelheid deze doorklieven. Dit kun je raadplegen via de link: czcams.com/video/fUMsidRkF0w/video.html
hee kijk einstein op de fiets
😂
Ik ga het nog begrijpen op mijn oude dag. Met dank
Heel mooi uitgelegd... zo simple zo mooi !
Toffe video!
Goed uitgelegd
superfijn filmpje dankuwel
Heel fijn!! thank youuuuu
Zou volgens de formule de afstand die je in de capsule waarneemt, niet juist groter moeten zijn dan 20 lichtjaar? (Op 1 na laatste voorbeeld.)
Als iets beweegt dan is er een lengtecontractie. Als je in een raket zit die met een snelheid van 0,8c beweegt dan zul je in jou inertiaalstelsel denken dat jij stil staat en dat de ruimte om jou heen met 0,8c langs je heen beweegt (wat ook echt zo is, want beweging is relatief). Dus jij zult een lengtecontractie zien van de bewegende ruimte. In het voorbeeld dus een lengte die korter is dan de 20 lichtjaar.
Beste +Wispeltube, volgens mij is gamma niet gelijk aan 50 bij 0,99C! Klopt dit? Ik kom namelijk uit op 7,09.
Je hebt helemaal gelijk, ik ben vergeten de wortel te nemen.
op 7:53 gaan we er van uit dat de trein met een constante snelheid rijdt? en dus niet versnelt, want anders zou de straal toch achter de spiegels raken?
ErosNL dit geld alleen voor de speciale relativiteit, enkel eenparige bewegingen met een constante snelheid
Dit kan niet aangezien het licht voor alles met dezelfde snelheid reist. Het licht zal dus direct weer op de onderkant van de andere spiegel komen
12:38 beste video maker, dit voorbeeld klopt toch niet? Omdat je te maken hebt met versnelling en vertraging daarvoor moet je de algemene relativiteitstheorie gebruiken. Want die versnelling en vertraging is de reden dat die astronaut jonger als zijn broer op aarde terug komt. Want als je dit voorbeeld zou gebruiken dan zou de astronaut de tijd op aarde ook sneller waarnemen en zo zou je een paradox krijgen.
Hallo Marijn. De paradox die je noemt is de bekende tweelingparadox en die kan inderdaad opgelost worden doordat bij die paradox vergeten wordt dat de astronaut om terug te keren een versnelling ondergaat en daardoor dus wisselt van inertiaalstelsel en dus mag je de heen- en terugweg niet als een stuk beschouwen. Maar wat blijft is dat de tijddilatatie treedt op tijdens de beweging met constante snelheid, dat is inderdaad voor beide waarnemers het geval, immers snelheid is relatief dus beide waarnemers zien elkaars klokken trager lopen. Pas na het ondergaan van de versnelling van de terugkerende tweeling wordt dit onderbroken.
@@Wispeltube okee bedankt voor je reactie
11:01 is dat niet een Ypsilon i.p.v. een Gamma?
Het lijkt inderdaad ook (een beetje) op de hoofdletter van Ypsilon, maar het is toch echt de kleine letter gamma. Kijk maar in tabel 1 van Binas. Of kijk op: rythoviaan.wordpress.com/2014/08/29/grieks-alfabet/
Wispeltube is het dan niet gemakkelijker, om verwarring te voorkomen, om consequent dezelfde “Gamma” (als γ) aan te houden, aangezien de tweede gebruikte “Gamma” (Υ) toch erg op de “Ypsilon” lijkt, met name degene die vaak in Grieks tekstboeken wordt gebruikt - vooral door de streep onder aan de letter, waar normaal een soort van lus is; en de kromming aan de tak van de γ die bij de tweede “Gamma” (Υ) tegengesteld is aan de eerdere “Gamma”.
De lineaal die je meeneemt in het ruimteschip om lengte/afstand te meten, die wordt ook korter naarmate de snelheid toeneemt. Kortom, het maakt het niks uit. Oftewel, je lult. Kijk, dat is nou het leuke van de relativiteitstheorie...
Met het eerste ben ik het eens, degene die zelf in het stelsel zit zal er niets van merken dat hij/zij in beweging is. Dat is inderdaad relativiteit. Het gaat om de waarnemer buiten het stelsel, die zal waarnemen dat de liniaal van de reiziger korter is geworden vergeleken met de situatie dat de liniaal in rust is. Kortom, lengte is relatief als je die vergelijkt tussen verschillende stelsels die t.o.v. elkaar bewegen.
Met het tweede ben ik het niet eens, maar ook dat zal wel relatief zijn. Afhankelijk van wie het beoordeelt.
@@Wispeltube Leg even uit met welk meetinstrument een statische waarnemer buiten het stelsel die verkleining binnen het bewegende object gaat vaststellen...
@@GerardvanReekum Stel je voor dat je een ruimteschip op aarde hebt, dan kun je de lengte hiervan opmeten. Hierna gaat het ruimteschip op reis en jij blijft achter. Het ruimteschip maakt een rondje in het heelal en scheert met snelheid precies tussen aarde en maan door (het is nacht en het is volle maan), je kunt dan op het moment dan het ruimteschip tussen aarde en maan zich bevindt de lengte van het ruimteschip meten door de lengte te vergelijken met die van de maan (althans de diameter).
@@Wispeltube Maar de maan beweegt ook ten opzichte van de aarde. Moet je dan eerst een maan op aarde nabouwen en daarmee de diameter vergelijken van de maan die je vanaf de aarde voorbij ziet komen? En waarmee heb je dan de maten gemeten die in je bouwtekening voor de namaakmaan staan? En als je jouw meting verricht door kijken, hoe verdisconteer je dan de buiging van het weerkaatste zonlicht als het ruimteschip voor de maan langs beweegt? Dit zijn zomaar wat vragen die bij mij opkomen, nog afgezien van de enorme snelheid waarmee het ruimteschip tussen maan en aarde (vrij dichtbij hoor) langs moet komen schieten om überhaupt van een waarneembare lengtekrimp te kunnen spreken... Voorlopig houd ik het er toch nog even op dat je lult.
@@GerardvanReekum Einstein deed zijn ideeën ook vooral met gedachte experimenten, dus zo moet je natuurlijk ook mijn meetmethode met de maan beschouwen. De praktische problemen die je schetst kloppen. Je zou het experiment kunnen aanpassen door het ruimteschip flink wat groter te maken, de afstand tot de aarde ook flink groter en de grootte te bepalen door eerst het ruimte schip ergens in de ruimte stil te laten staan en dan de grootte van het ruimteschip vaststellen aan de hand van sterren in de achtergrond (dus geen afstand in meters maar in zoveel % van de afstand tussen twee sterren, er zijn trouwens ook wel zoveel sterren in het heelal dat er altijd wel twee sterren zijn waar het ruimteschip dan schijnbaar precies tussen in past). Hierna laat je het ruimteschip weer met grote snelheid hetzelfde punt passeren en dan meet je (vanaf de aarde) weer de positie van het ruimteschip t.o.v. de twee sterren. Natuurlijk wel op het zelfde tijdstip van de nacht zodat de twee sterren op dezelfde positie staan als bij de nulmeting.
Een ander experiment is die van de muonen die de aardse atmosfeer korter 'waarnemen' doordat ze met hoge snelheid deze doorklieven. Dit kun je raadplegen via de link: czcams.com/video/fUMsidRkF0w/video.html