Maarten 't Hart begrijpt heel goed dat heel veel mensen dit een geweldig mooi boek vinden. Maar het is het niet. "Het boek is niet geschreven met een pen maar met een zwabber!"
Gelukkig ik ben niet de enige, ik begon te twijfelen aan mijn eigen emotionele kompas, het boek wordt zo geprezen en bewonderd. Er gebeuren te veel dingen in het boek die zo ongeloofwaardig zijn, dat ik het niet meer kon navoelen. Ik had nog niet eens zoveel moeite met al het verschrikkelijke dat Jude overkomt, dat kon ik nog wel zien als een soort van metafoor voor al het slechte van de mens, maar laten we beginnen dat iedereen maar van hem houdt. Waarom? Hij vertelt niets, bakt taarten en zegt continu sorry op alles. Ik zou helemaal gek worden van zo iemand, maar nee iedereen houdt zielsveel van hem en vindt het volstrekt normaal dat ze vanuit een of ander pervers respect ze hem geen vragen te stellen, het is heel gewoon dat iemand in zijn armen snijdt en dat je daar liever geen vragen over stelt en dat je tegelijkertijd de allerbeste vrienden bent. En dan ben ik nog vergeten te vertellen dat al zijn vrienden stuk voor stuk hoogopgeleide, verbaalvaardige, slimme, succesvolle mensen zijn. Ik kan nog wel even doorgaan, maar ja.. pff geen zin meer in. 700+ paginas en nog blijven alle karakters in dit boek een mysterie, je krijgt Jude en zijn lijden te kennen, verder zijn alle andere personen een soort van cliches, een knappe acteur, een kunstschilder (die natuurlijk ook nog even zijn beste werk maakt terwijl hij er een methamphetamine verslaving naast doet), een vaderfiguur dat heel slim is (kluns in de keuken) in alles heel gebalanceerd en sterk is, maar wel verzuimt om uit te zoeken hoe het nu precies met Jude zit, zijn 'zoon' waar hij zoveel van houdt. En dan denk je alles gehad te hebben, maar dan bedenkt de schrijfster nog iets op pagina 500 of zo, een plotwending zo totaal onnodig en potsierlijk dat ik bijna moest lachen, wat een goedkope truc. Daar trapte ik niet meer in, toen had ik het neer moeten leggen. De enige reden waarom ik niet kan zeggen dat ik het uitsluitend een slecht boek vond is omdat het met aan het denken heeft gezet over mijn eigen vriendschappen en ik die weer meer ben gaan waarderen. Daarvoor dank ik haar. En hoe dan ook, ik vind het toch ook gewoon knap dat je zo'n boek kan schrijven.
Wellicht liet ik mij ook meezwabberen. Maar je moet toch toegeven, dat ‘Reis naar het Einde van de Nacht’ , ook een onwaarschijnlijk en onophoudelijke ellende verhaal is. Toch allemaal echt gebeurd - volgens Louis Ferdinand Céline. 😉
Dat had ik nu ook. Ik werd er helemaal kriegelig van. Ook de hoeveelheid misbruik die de jongen krijgt te verstouwen is onwaarschijnlijk. Daar gaat ieder kind gewoon dood aan. Dan sloeg ik weer ettelijke pagina's over en de ellende bleef maar door gaan.Ik begreep al die jubelreacties ook niet. Alles was zo onwaarschijnlijk.
Maarten - ik kijk deze video als het me even weer wat te treurig wordt, die bestsellerlijsten. Veel dank voor je authentieke blik.
zwabberproza voor woord van het jaar!
Gelukkig ik ben niet de enige, ik begon te twijfelen aan mijn eigen emotionele kompas, het boek wordt zo geprezen en bewonderd. Er gebeuren te veel dingen in het boek die zo ongeloofwaardig zijn, dat ik het niet meer kon navoelen. Ik had nog niet eens zoveel moeite met al het verschrikkelijke dat Jude overkomt, dat kon ik nog wel zien als een soort van metafoor voor al het slechte van de mens, maar laten we beginnen dat iedereen maar van hem houdt. Waarom? Hij vertelt niets, bakt taarten en zegt continu sorry op alles. Ik zou helemaal gek worden van zo iemand, maar nee iedereen houdt zielsveel van hem en vindt het volstrekt normaal dat ze vanuit een of ander pervers respect ze hem geen vragen te stellen, het is heel gewoon dat iemand in zijn armen snijdt en dat je daar liever geen vragen over stelt en dat je tegelijkertijd de allerbeste vrienden bent. En dan ben ik nog vergeten te vertellen dat al zijn vrienden stuk voor stuk hoogopgeleide, verbaalvaardige, slimme, succesvolle mensen zijn. Ik kan nog wel even doorgaan, maar ja.. pff geen zin meer in. 700+ paginas en nog blijven alle karakters in dit boek een mysterie, je krijgt Jude en zijn lijden te kennen, verder zijn alle andere personen een soort van cliches, een knappe acteur, een kunstschilder (die natuurlijk ook nog even zijn beste werk maakt terwijl hij er een methamphetamine verslaving naast doet), een vaderfiguur dat heel slim is (kluns in de keuken) in alles heel gebalanceerd en sterk is, maar wel verzuimt om uit te zoeken hoe het nu precies met Jude zit, zijn 'zoon' waar hij zoveel van houdt. En dan denk je alles gehad te hebben, maar dan bedenkt de schrijfster nog iets op pagina 500 of zo, een plotwending zo totaal onnodig en potsierlijk dat ik bijna moest lachen, wat een goedkope truc. Daar trapte ik niet meer in, toen had ik het neer moeten leggen.
De enige reden waarom ik niet kan zeggen dat ik het uitsluitend een slecht boek vond is omdat het met aan het denken heeft gezet over mijn eigen vriendschappen en ik die weer meer ben gaan waarderen. Daarvoor dank ik haar. En hoe dan ook, ik vind het toch ook gewoon knap dat je zo'n boek kan schrijven.
Wellicht liet ik mij ook meezwabberen. Maar je moet toch toegeven, dat ‘Reis naar het Einde van de Nacht’ , ook een onwaarschijnlijk en onophoudelijke ellende verhaal is. Toch allemaal echt gebeurd - volgens Louis Ferdinand Céline. 😉
Had die zwabber niet meteen die 250 overbodige bladzijden kunnen wegvegen?
Maarten, wat is de herrie op de achtergrond? Snelweg???
Dacht ik ook al.
Dat is de A44
ga zo door Maarten, meer recensies graag. jeroen olyslaegers wil?
Dat had ik nu ook. Ik werd er helemaal kriegelig van. Ook de hoeveelheid misbruik die de jongen krijgt te verstouwen is onwaarschijnlijk. Daar gaat ieder kind gewoon dood aan. Dan sloeg ik weer ettelijke pagina's over en de ellende bleef maar door gaan.Ik begreep al die jubelreacties ook niet. Alles was zo onwaarschijnlijk.