O DAMACH i DŻENTELMENACH
Vložit
- čas přidán 12. 09. 2024
- Przede wszystkim jestem ciekaw, kim dla Państwa są damy i dżentelmeni. Czy Państwa zdaniem żyjemy w czasach dla dam i dżentelmenów?
Zachęcam do uzupełniania mojej charakterystyki i dzielenia się swoimi opiniami.
To rady Leszka Kołakowskiego - "wiersz", o którym opowiadałem w filmie:
Po pierwsze: przyjaciele. A poza tym:
Chcieć niezbyt wiele,
Wyzwolić się z kultu młodości,
Cieszyć się pięknem,
Nie dbać o sławę,
Wyzbyć się pożądliwości,
Nie mieć pretensji do świata,
Mierzyć siebie swoją własną miarą,
Zrozumieć swój świat,
Nie pouczać,
Iść na kompromisy ze sobą i światem,
Godzić się na miernotę życia,
Nie szukać szczęścia,
Nie wierzyć w sprawiedliwość świata,
Z zasady ufać ludziom,
Nie skarżyć się na życie,
Unikać rygoryzmu i fundamentalizmu.
Można mieć wykształcenie wyższe, lecz niekoniecznie podstawowe. (zasłyszane)
Ładne! Można dużo wiedzieć, a niekoniecznie być mądrym (życiowo). Pozdrawiam!
@@wojciechswoclaw Moim zdaniem dotyczy to również zasad dobrego wychowania. :)
Ja zawsze powtarzam, że żeby być dżentelmenem i damą, nie trzeba chodzić na codzień we fraku czy sukience :) Savoir vivre może przestrzegać również osoba z tatuażami czy kolorowymi włosami, a wszelkie reguły dobrego zachowania należy przystosować do zmieniającego się społeczeństwa. Pozdrawiam
Zgadzam się z Panem. Obycie to nie tylko zewnętrzne formy i normy, ale też postawa serdeczności, życzliwości, otwartości na innych itd. Napisałem „ale też“ i to bym tu mocno podkreślił: savoir-vivre to jedno i drugie. Bywa, że jeden wymiar tej dziedziny się marginalizuje, co jest nieporozumieniem.
Jeśli zaś chodzi o dostosowanie zasad do naszych czasów (to skądinąd słuszna i właściwa postawa), to osobiście robię to trzyetapowo. Najpierw badam, czy coś może zostać w swojej właściwej formie. Jeśli nie, zastanawiam się, czy i jak można to dostosować do naszych czasów. Jeśli i tego nie można zrobić, to wtedy namyślam się, czym nowym to zastąpić. Pozdrawiam!
Ja myślę,może się mylę. Dżentelmen,ktoś zamożny.Tak między innymi. Ale,nie koniecznie.Ma być z klasą zachowanie .Tak mi przekazano.Dobre maniery.Ważna jest klasa,zachowanie a na deser majętność.pozdrawiam
Wydaje się, jakby społeczno - informacyjna integracja ludzkości prowadziła do mnożenia wulgarnosci, a nie szlachetności. Promieniowanie kulturą osobistą, savoir - vivre, bycie gentlemanem, damą, to chyba adekwatne środki zaradcze na te braki w cywilizacji,dlatego dobrze, że taki vlog jak ten istnieje;dostarcza informacji i dodaje odwagi.
Panie Jacku, bardzo dziękuję za te słowa. Między innymi po to robię ten vlog: żeby dodać innym odwagi do pielęgnowania tej dziedziny naszego życia i naszej rzeczywistości i żeby w morzu bylejakości wspólnymi siłami usypać piękną wyspę. Samemu jednak niewiele mi się uda. Dlatego bardzo się cieszę, że mam tylu wspaniałych widzów, wśród nich i Pana. Pozdrawiam!
P.S. Mnie ten kanał też dodaje odwagi, m.in. do tego, by odważnie mówić o tym, co jest dla mnie ważne. Zwrot po drugiej stronie w postaci kolejnych odsłon, w postaci komentarzy, które dowodzą, że więcej osób podziela te same wartości bardzo w tym pomaga.
Świetne ujęcie honoru jako odpowiedzialności. A tego często brakuje.
Historycznie ta dama i dżentelmen byli inaczej rozumiani ze względu na istnieniejące podziały klasowe. Dama i dżentelmen to była szlachta, swego rodzaju elita. A z definicji nie każdy może być elitą.
Dziś takich podziałów już nie ma i każdy sam (w dużej mierze) definiuje swoją klasę, swój stan społeczny, więc każdy jest jakoś zobligowany do bycia dżentelmenem. Ale niestety nie każdy chce.
Wierzę w elitę. W to, że powinna istnieć i w to, że może i powinna inspirować innych. Uważam, że wejście do elity powinno być otwarte dla wszystkich tych, którzy chcą do niej przynależeć. Powinno się to jednak wiązać ze spełnieniem kilku warunków, m.in. z przyjęciem odpowiedniej postawy, którą w jakiejś części starałem się scharakteryzować w filmie.
Świetne!
Panie Dominiku, cieszę się, że się Panu spodobał ten film.
Panie Wojciechu, jako iż tylko głupcy nie miewają wątpliwości, u mnie też pojawiły się takowe. Spędzając niedawno piękne słoneczne popołudnie na tarasie jednej z krakowskich restauracji, z przyjaciółką celebrowałyśmy wspólne spotkanie. Jednocześnie w sąsiedniej sali odbywała się konferencja, której uczestnicy w porze obiadowej systematycznie podchodzili do naszego stolika, pytając o to, czy mogą się dosiąść. Przekonane o własnej łagodności pierwszy raz zgodziłyśmy się, natomiast później postanowiłyśmy regularnie odmawiać, licząc na kontynuowanie miłej, przyjacielskiej rozmowy. Panie Wojciechu , jaka powinność według Pana nam wtedy przyświecała? Serdecznie pozdrawiam i z góry dziękuję za odpowiedź.
Pani Joanno, gdyby brały Panie udział w konferencji, to na pytanie innych uczestników „Czy można się dosiąść?“ wypadałoby odpowiadać twierdząco. Ostatecznie, wszyscy są w tym samym położeniu: mają pół godziny na zjedzenie obiadu i powrót na obrady. Jeśli jednak pojawiły się Panie w restauracji prywatnie, to nie widzę przeszkód, aby odmówić prośbie innych osób. Można przy tym życzliwie wyjaśnić przyczynę np. chęcią kontynuowania prywatnej rozmowy. Jeśli obsługa restauracji przyjęła Panią i Pani koleżankę, to znaczy, że w restauracji było wystarczająco dużo miejsc, by pomieścić wszystkich uczestników konferencji.
Warto być życzliwym wobec innych, ale ta postawa nie może doprowadzić do sytuacji, w której unieszczęśliwimy samych siebie. Savoir-vivre to zasady dobrego współżycia z innymi ludźmi, a nie recepta na to, jak jeszcze za życia zostać wyniesionym na ołtarze…
Dziękuję za podzielenie się ciekawym przypadkiem. Pozdrawiam!
Szanowny Panie
Cykl „Mam wątpliwości” traktuję jako swoistą gawędę. Jest to i nauka, i przyczynek do dyskusji. Ten odcinek zbliża się - w mojej ocenie - do swoistej filozoficznej refleksji. Nie jest to oczywiście zarzut, raczej komplement. Najistotniejsze jest to, że Pana gawędy skłaniają do refleksji nad tym co nam umyka, na co jesteśmy obojętni i czego jeszcze nie wiemy lub - z naturalnego lenistwa - czego nie robimy.
Z poważaniem Krzysztof Czyżowski
Szanowny Panie, bardzo dziękuję i bardzo się cieszę, że tak to Pan odbiera. W cyklu "Mam wątpliwości" właśnie o to chodzi: by popatrzeć na rzeczy nieco inaczej niż się to zazwyczaj robi. Kłaniam się!
Czy mógłby Pan poruszyć kwestię "używania" savoire-vivre niezgodnie z przeznaczeniem? :) Jestem nowa na kanale, więc jeżeli już był taki odcinek to może na niego trafię. Jest to temat, z którym spotkałam się nie raz. Mylne stosowanie savoire-vivre, żeby wykazać złe zachowanie innych osób lub publiczne "ruganie" zasadami savoire-vivre zdarzyło mi się spotkać wiele razy. Zawsze w takich sytuacjach czułam się bardzo niezręcznie, bo przecież nie upomnę publicznie, że nie powinno się publicznie upominać :)) Co Pan sądzi na ten temat?
Pani Amelio, bardzo ciekawy temat. Powiem o tym na żywo w najbliższą środę o 20.30. Zapraszam! Tutaj link: czcams.com/video/hj85WI-VX-Y/video.html
Pamiętam do dziś słowa mojego dziadka. Był mężczyzną wykształconym, kulturalnym i bardzo pracowitym. W czasie wojny kierował zespołem mechaników samochodowych. Uczniowie, jak i pracownicy zakładu mawiali ; Panie Mieczysławie, pan powinien chodzić w białych rękawiczkach i dawać zadania, a my powinniśmy je wykonywać. Dlaczego brudzi się Pan smarem? On odpowiadał : dlatego, że wy niczego byście się nie nauczyli ode mnie, a ja od Was! Dodam, że był bardzo szanowanym i pomocnym człowiekiem. Do dziś stoi u mnie jego zdjęcie. W pięknym płaszczu, kapeluszu i oczywiście laseczką!
Dla mnie to był prawdziwy dżentelmen!
Piękna historia. Dziękuję, że zechciał Pan o niej opowiedzieć. Ci nasi dziadkowie... Kiedyś rozmawiałem z moją przyjaciółką o naszych dziadkach. Mój był kolejarzem, jej - rzeźnikiem. W szafach mieli więcej przedmiotów związanych z klasyczną elegancją (podwiązek do rękawów, krawatów, rękawiczek, kapeluszy, spinek) niż niejeden współczesny dandys. Wspaniale mieć takie przykłady. Pozdrawiam Pana!
Pięknie przekazane, Gentelmenie 😄. Gentelmenem trzeba się urodzić. Mam na myśli takt, inteligencję, wyczucie sytuacji. Pozdrawiam serdecznie
Pani Tereso, to jest pytanie: Rodzimy się jacyś, czy się jacyś stajemy? Pozdrawiam!