ม่อนจอง ที่ได้จองสักที

วันเดินทาง : 24-27 พฤศจิกายน 2562
จำนวน : สมาชิก 20 คน
ค่าใช้จ่าย : คนละ 2,865 บาท รวมทุกอย่าง
ความสวย : ไปเหอะ แม่งโคตรสวย ถ่ายมุมไหนของยอดม่อนจองก็สวย พุ่ยโค ก็สวยมาก หมอกมีเกือยตลอด แล้วแต่วันไหนจะมีน้อย มีมาก
การเดินทาง : โคตรไกล นั่งรถจนเมื่อยแล้ว เมื่อยอีก นั่งจากรุงเทพ 12 ชั่วโมง นั่งรถเข้าจาก อบต.ไปจุดเริ่มเดินม่อนจองอีก 1 ชั่วโมง ต้องรถกระบะเท่านั้น ส่วนที่พุ่ยโค รถกระบะดีกว่าหรือหาเช่าขึ้น ไม่แพงหรอก
การเดินขึ้นไปจุดกางเต็นท์ : อันนี้ถือว่าโคตรง่าย ง่ายกว่าเขาช้างเผือกอีก เงยหน้าขึ้นมาถึงแล้ว สบายๆ มีทางชันแค่เนินหมาหอบ กับทางขึ้นยอดม่อนจอง มันขึ้นอย่างเดียว ส่วนที่พุ่ยโค 850 เมตร บันไดล้วนๆ ขึ้นอย่างเดียว เหนื่อยทีเดียวแต่วิวล์โคตรสวย 360 องศา ไปเหอะคุ้ม
ความสะดวก : สบาย มีห้องน้ำ พออาบน้ำ ได้ทั้ง 2 ที่ แต่อย่าเลย น้ำมีน้อย
สิ่งที่ควบคุมไม่ได้ : เวลานั้นแหละ เพราะจากม่อนจองไปพุ่ยโค ก็ไกลอยู่ ถึงพุ่ยโค เกือบเย็น เดินขึ้นตอนมืดๆเลย แต่ก็ได้อารมณ์ดี และไฟล์ภาพวันแรก หายเกลี้ยง กู้ไม่ได้ แทบบ้า ถ่ายมาเยอะด้วย เศร้าเหมือนคนอกหักกันไป ปุ่มอัดวีดีโอ ดันมาเสียอีก เลยไม่ค่อยได้อัดคลิปจากกล้องใหญ่สักเท่าไหร่ อาศัยมือถือเอา คงได้กลับไปซ้ำใหม่เพราะรูปที่ยอดดอยไม่ได้เลย
ความประทับใจ : ได้เพื่อนใหม่ 7 คน ต่างคน ต่างที่มา คนเยอะเยาะ ดูวุ่นวายนะ แต่ไม่เลย ทุกคนค่อยช่วยกัน อาจจะมีเกร็งๆบ้างในวันแรกๆ พวกเราจะมีโอกาสคุยกันเมื่อตอนเดินทาง เสียดายเพื่อนอีก 2 คนไม่ได้ไปตลอดทิป มีน้อง 3 คนรออยู่ที่ยอดดอยม่อนจองค่อยดูดาวเป็นเพื่อนโคตรหนาว แต่ก็ยังอยู่เป็นเพื่อนกัน ผมถึงชอบกลุ่มนี้ ทุกคนรู้หน้าที่ของตัวเอง ว่าต้องทำอะไร ค่อยดูแลกัน คุยกันเริ่มสนุก ในวันที่สองและที่สาม แต่ก็ถึงวันกลับ เป็นการเดินทางที่สนุกเหมือนเคย ถึงผมจะคุยกับใครไม่ได้นานก็ตาม เพราะเดินไปเดินมาตลอด 5555 อากาศโคตรหนาว หนาวแบบได้หนาวเลย เตรียมเสื้อหนาวไปเท่าไหร่ก็ไม่พอ ทิปนี้มีช่างภาพมืออาชีพมาด้วย ทำให้มีรูปเผลอๆ แอบเท่ๆกับเขาได้เปลี่ยนโปรไฟล์กับเขาบ้างสักที ต้องขอบคุณด้วยครับ ทิปนี้ทำให้รู้ใจตัวเองมากขึ้น ว่าชอบแนวไหน และต้องใจจดใจจ่อกับสิ่งใดมากเป็นพิเศษ เคยได้ยินคำที่ว่า อิ่มกาย ก็ไม่เท่าอิ่มใจ ถ่ายรูปสาวๆมาตลอดหนึ่งปี ความรู้สึกสุขไม่เท่าเข้าป่าแค่ครั้งเดียว มันไม่ได้รู้สึกถ่ายๆแล้วก็ผ่านไป มันรู้สึกให้คิดถึงเมื่อเวลาดูรูป รู้สึก ณ.ห่วงเวลานั้นเรากำลังคิดอะไรอยู่ ใครอยู่ข้างๆเรา และบทสนทนารอบๆเรา เขาคุยอะไรกัน แต่ผมจำได้มีแต่เสียงหัวเราะ ซึ่งผมบอกไม่ได้หรอกว่ามันรู้สึกอย่างไร ของแบบนี้ต้องไปรู้สึกด้วยตัวเอง ภาพถ่ายเป็นแค่เศษส่วนของความรู้สึกที่เราจะถ่ายทอดออกมาได้ แต่ความประทับใจในทุกช่วง เดินขึ้นรถ นั่งรถตู้ บทสนทนาบนโต็ะกินข้าว หรือระหว่างทางไปจุดเริ่มเดิม มันมีทุกเสียงลมหายใจ (เหนื่อยไง) ของคนข้างๆเราตลอด...คำว่าคิดถึงมันถึงใช้ได้กับสิ่ง สิ่งนี้....
หมายเหตุ : ถ้าไปลองสอบถามลูกหาบด้วยว่าเราต้องดูแลเรื่องอาหารหรือเปล่า จะได้เตรียมกันไปเผื่อลูกหาบด้วย
แล้วพบกันใหม่ทิปในปีหน้า จะเดินไกลกว่านี้ ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น
#ดอยม่อนจอง
#ดอยพุ่ยโค
#ไหนๆก็มาแล้ว
#DabbleGoAhead