Doktor Dariusz Kuć o poruszającej książce “Niedługie życie” | Anatomia Literatury (PL/napisy/PJM)

W bibliotece rozmawiamy nawet na najtrudniejsze tematy. Wczoraj odwiedził nas Dariusz Kuć - lekarz w Hospicjum dla Dzieci w Białymstoku oraz autor książki „Niedługie życie”. Spotkanie zostało zorganizowane w ramach projektu „Anatomia Literatury”. Było to już ostatnie spotkanie z cyklu.
Dariusz Kuć przybliżył nam swoją pracę, a więc prace lekarza w hospicjum dla dzieci. Była to szczególnie delikatna i smutna rozmowa, ale również jakże potrzebna. W końcu, każdemu z nas może się przydarzyć opieka nad chorym śmiertelnie dzieckiem, rodzicem, czy przyjacielem. Prowadzący opowiadał nam o tym jak pogodzić się z tym, że leczenie nie pomaga i kiedy je zaprzestać.
-Zrobiono takie badania, gdzie zapytano ludzi gdzie chcą umrzeć. Czy w domu, czy w hospicjum, czy w szpitalu? 70 procent ludzi dorosłych odpowiedziało, że bardzo chciałoby umrzeć w domu. Część uzależniła to od tego, jaka byłaby choroba, część wie, że nie może umrzeć w domu bo nie miałby się kto nimi zająć. Jeśli chodzi o dzieci to myślę, że tym bardziej, dzieci mają prawo do tego, żeby umrzeć w domu, żeby umrzeć wśród swoich najbliższych, kiedy mama bierze to umierające dziecko na ręce, przytula, głaszcze i mówi „Jestem przy Tobie, nie martw się.”. Bo drugim wyjściem jest śmierć tego dziecka w szpitalu, pod aparaturą, za parawanem, na intensywnej terapii, gdzie rodzice mogą przychodzić na godzinę lub dwie, a resztę dnia, 22, czy 23 godziny to dziecko jest tam samo. - mówi Dariusz Kuć
O tym właśnie opowiada książka lekarza. Znajduje się tam ponad dwadzieścia wywiadów z rodzicami śmiertelnie chorych dzieci. Są to prawdziwe historie z życia Białostockiego Hospicjum dla Dzieci. W rozmowach Dariusz Kuć próbuje się dowiedzieć, kiedy rodzice zrozumieli, że nie chcą już leczyć swoich dzieci, że to nie pomaga i sprawia im tylko cierpienie. Jest to książka opowiadająca o godnej śmierci, nie w szpitalu, nie w hospicjum, tylko w domu, przy najbliższych, w swoim własnym pokoju. Jest to książka niezwykle poruszająca, na pewno nie dla każdego i na pewno nie chcielibyśmy, żeby ta książka musiała powstać. Ale jest ona strasznie potrzebna i nie ma drugiej takiej, która tak bardzo zagłębiła się w ten smutny temat.
NOTKA WYDAWNICZA O KSIĄŻCE:
Nikt nie chce tej książki przeczytać. Nikt nie chce być bohaterem tych opowieści. Nikt nie chce słuchać o tym, jak wygląda życie śmiertelnie chorego dziecka. Nikt nie chce uwierzyć, że decyzja o urodzeniu takiego dziecka wcale nie jest tą najtrudniejszą. I nikt nie chce wyobrażać sobie podejmowania tej ani kolejnej - kiedy i w jaki sposób pozwolić swemu dziecku odejść.
Jak wygląda życie śmiertelnie chorego dziecka? Co czują rodzice, którzy spełniają ostatnie marzenia swoich pociech? Dlaczego łatwiej jest pozwolić odejść niż patrzeć na życie, które bez maszyn nie ma szans? Ile odwagi trzeba mieć, by podjąć taką decyzję?
To jednak książka nie tylko o życiu między domem a szpitalem, o znieczulicy systemu, ale również o dobrych ludziach, którzy są obok.
To książka o bohaterach.
SZYMON HOŁOWNIA O KSIĄŻCE:
„Ta książka wstrząsa - nie da się czytać bez łez w oczach historii dotkniętych cierpieniem nad miarę dzieci i ich bohaterskich, postawionych przed dramatycznymi wyborami rodziców.
Ta książka jest bardzo potrzebna, zwłaszcza dziś, gdy pędząca do przodu medycyna (a wraz z nią jej „klienci”) musi na nowo uczyć się odpowiedzi na pytanie: jak nie ulec pokusie „leczenia” śmierci, jak nie szarpać się z odchodzącym, jak poradzić sobie ze świadomością, że przychodzi moment, gdy największym aktem miłości jest nie zatrzymywać za wszelką cenę, a puścić kurczowo trzymaną dłoń kogoś kochanego, pozwolić odejść.
To nie tylko książka o uporczywej terapii, a o całych naszych czasach, w których wciąż musimy wbijać sobie do głowy, że z faktu, iż coś jest możliwe, nie wynika jeszcze, że jest też potrzebne i dobre”.
O AUTORZE:
Dariusz Kuć - doktor nauk medycznych, nauczyciel akademicki, bioetyk, lekarz specjalista medycyny rodzinnej. Absolwent Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Białymstoku, obecnie asystent w Klinice Medycyny Paliatywnej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, absolwent Studiów Podyplomowych Leczenia Bólu Uniwersytetu Jagiellońskiego i Studiów Podyplomowych z Bioetyki i Prawa Medycznego Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Od 2009 roku lekarz Białostockiego Hospicjum dla Dzieci i Hospicjum Perinatalnego prowadzonych przez Fundację „Pomóż Im”. Jest przewodniczącym Komisji do spraw Uporczywej Terapii Uniwersyteckiego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Białymstoku. Laureat nagrody im. dr. Krzysztofa Kanigowskiego. Wcześniej przez kilkanaście lat dziennikarz radiowy.
To spotkanie i wiele innych można obejrzeć na profilu Facebook Miejskiej Biblioteki Publicznej w Lesznie (www.facebook.c...) oraz na naszym kanale CZcams.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.