چقدر سخت بوده، تلویزیونی ک اجازه نمیداده ساز نشون بدند، و مجبور شدن صحنه رو بهونه کنند و بجاش گل کوه صحرا نشون بدند، ولی دم شجریان گرم ک تو این شرایط بازم موند جنگید
دراین لحظه من در کشوری عزیزم در زادگاهم در کنار دختران جوان زیبایی محله ام در جشن وسرور نشسته بادختران دیارم مزاح وشوخی میکردم وآدامس فروشی میکردم ورقص وآواز دختران را به نظاره نشسته کیف میکردم ودر برج ۷ سال ۱۳۷۳ من نیز در ۱۷سالگی از وطنم مهاجرت کردم به قصد آمدن به کشور جمهوری اسلامی ایران وای کاش به ایران نمی آمدم واگر هم هجرت کرده بودم به یک کشوراروپایی میرفتم مثل آلمان فرانسه انگلس یا اسپانیا سوئس هلند ایتالیا ناروی سویدن ویا میرفتم آمریکا کانادا ،ولیکن الان ۳۰ ساله در ایران ماندگارشدم ومثل یک زندانی در هیچ آستان وشهرستان نمیتوانم راحت بروم وازدواج کردم دارای ۵فرزند شدم اما هیچکدامشان هویت ندارند آینده ندارند وقانون جمهوری اسلامی ایران استثناء هست از هر قانون دیگر در کشورهایی دیگر از کشورهای هندوستان پاکستان افغانستان بلغارستان مغولستان ارمنستان تاجکستان گرجستان ازبکستان قزاقستان داغستان قالپاقستان روسیه سوریه عراق عربستان قطر عمان چین ژاپن کره ای جنوبی وکشورهای اروپای آمریکای اگر ۳ الی ۴ سال زندگی کنند سال ۴رم الی سال ۵جم تابهیت آن کشور را برای آن مهاجر میدند ودارای هویت میشوند واگر ازدواج کنند وصاحب فرزند بشوند دیگه کاملاً از نظر قانون بین الملل از تمام حقوق آن کشور بهره مند هستند ،اماما همان مهاجر غریب وبیکس
واقعا چه وزنه ای بود شجریان.
انصافا در راس هرم موسیقی ایران بوده و هست و چه بسا برای صدها سال آینده نیز خواهد بود.
یادش گرامی باد
اثری است جاویدان ،روح اش شاد
آفا دمت گرم
ممنون
شعر آراستن سخن است و بداهه خوانی و موسیقی زیباتر و دلنشین کردن شعر . استاد این کار را به زیبایی انجام میدادند. روانش شاد.
Very very good
اولین بازدید کننده منم،یادش بخیر،چه کسانی بودند،ولی حالانیستند
چقدر سخت بوده، تلویزیونی ک اجازه نمیداده ساز نشون بدند، و مجبور شدن صحنه رو بهونه کنند و بجاش گل کوه صحرا نشون بدند، ولی دم شجریان گرم ک تو این شرایط بازم موند جنگید
بسیارعالی ،so gooooood❤
Mr Mohamad Reza Shajarien like Hafez and Saadie they lived in really difficult century, some time like a bird in a prison.
یادش بخیر ،اون شب من عروسی داشتم😅😅😅😅زارع،یزد
دراین لحظه من در کشوری عزیزم در زادگاهم در کنار دختران جوان زیبایی محله ام در جشن وسرور نشسته بادختران دیارم مزاح وشوخی میکردم وآدامس فروشی میکردم ورقص وآواز دختران را به نظاره نشسته کیف میکردم ودر برج ۷ سال ۱۳۷۳ من نیز در ۱۷سالگی از وطنم مهاجرت کردم به قصد آمدن به کشور جمهوری اسلامی ایران وای کاش به ایران نمی آمدم واگر هم هجرت کرده بودم به یک کشوراروپایی میرفتم مثل آلمان فرانسه انگلس یا اسپانیا سوئس هلند ایتالیا ناروی سویدن ویا میرفتم آمریکا کانادا ،ولیکن الان ۳۰ ساله در ایران ماندگارشدم ومثل یک زندانی در هیچ آستان وشهرستان نمیتوانم راحت بروم وازدواج کردم دارای ۵فرزند شدم اما هیچکدامشان هویت ندارند آینده ندارند وقانون جمهوری اسلامی ایران استثناء هست از هر قانون دیگر در کشورهایی دیگر از کشورهای هندوستان پاکستان افغانستان بلغارستان مغولستان ارمنستان تاجکستان گرجستان ازبکستان قزاقستان داغستان قالپاقستان روسیه سوریه عراق عربستان قطر عمان چین ژاپن کره ای جنوبی وکشورهای اروپای آمریکای اگر ۳ الی ۴ سال زندگی کنند سال ۴رم الی سال ۵جم تابهیت آن کشور را برای آن مهاجر میدند ودارای هویت میشوند واگر ازدواج کنند وصاحب فرزند بشوند دیگه کاملاً از نظر قانون بین الملل از تمام حقوق آن کشور بهره مند هستند ،اماما همان مهاجر غریب وبیکس