Na de bevrijding WO2 | Trauma en verwerking
Vložit
- čas přidán 27. 05. 2019
- Als de oorlog voorbij is zou er juist opluchting moeten zijn, maar de leegte blijft achter. In jou is het nog steeds oorlog. In deze aflevering vertellen verschillende mensen hun trauma en de verwerking van de oorlog toen en nu.
Wil je meer weten over ons programma? 👇
Website: ogld.nl/jef
Facebook: ogld.nl/jvu
Instagram: ogld.nl/jvv
Twitter: ogld.nl/jee
#oorlog #wo2 #herdenking
Bedankt aan deze meneer dat hij zijn verhaal heeft willen delen met ons. Moedig, krachtig, het doet me veel om te horen dat hij dit mee heeft moeten maken. Ik heb heel veel respect voor deze mensen, zei hebben pijn geleden voor het land waar wij nu op voort mogen leven
Ik ben een nabestaande van oorlogsslachtoffers, m`n grootvader diende bij de marine. Hij had verlof voor zijn vrouw en 2 kinderen. Tijdens de vlucht uit Den Helder kregen ze onderdak dichtbij het vliegveld De Kooij, die nacht kwamen m`n grootouders en bewoners om door een brits bombardement. Het heeft zeer zeker een impact gehad op ons gezin. Het verhaal is online te vinden.
Je leert het denk ik niet "verwerken"
Je moet ermee leren leven, verwerken lijkt het alsof het weg is, het gaat nooit weg.
Dat is met elk verschrikkelijk trauma. Je moet er doorheen.
Mijn ouders zaten drie en een half jaar in het kamp in Nederlands-Indië. Na de oorlog gingen ze naar Nederland toe. In 1955, ben ik in Den Haag geboren. In 1957, immigreerde mijn familie naar Californië waar ik opgegroeid ben. (Ik leerde Nederlands veel later.) Mijn ouders hebben akelige dingen in het kamp meegemaakt en gezien. Pas in de jaren 90 stelde ik vragen aan mijn ouders die aarzelden om erover te praten. Ik zei toen tegen hen, "Als ik deze vragen aan jullie niet stel, aan wie moet ik deze vragen stellen wanneer jullie niet meer leven?" Mijn ouders leven niet meer maar ik ben overtuigd dat ze ook aan PTSS leden. Ik vermoed ook dat we, de kinderen, ook daaraan leden. Hebben andere mensen dit ook meegemaakt?
Ja Marcel, heel herkenbaar. Mijn vader (van 1926) heeft samen met zijn vader dik 3 jaar in het jappenkamp gezeten. Hij sprak er nooit over. Als wij kinderen er vragen over stelden, was het of er een stalen rolluik naar beneden sloeg. Dat is in het verleden, daar praat ik niet over zei hij dan. Wij werden dan wel weer standaard een paar nachten erna wakker omdat hij nachtmerries had en schreeuwend wakker werd... je leerde al snel er nooit over te hebben. Volkomen getraumatiseerd, wij kinderen dus ook. Hij was een zeer autoritaire vader, zijn wil was bepalend. Liefdevol zeker, maar strikt volgens de regels. Naar de buitenwereld toe moesten wij het modelgezin zijn, nooit mocht er iets aan te merken zijn. Invloed van de jap, altijd sterk zijn, zwakte was dodelijk, de jap heeft zijn leven verknipt en altijd beinvloedt. Anderhalf jaar voor zijn dood op een zondagmiddag, vertelde hij mij uit zichzelf, hoe hij na de capitulatie samen met zijn doodzieke vader uit het jappenkamp naar huis is gekomen. Volkomen verbijsterd heb ik hem maar laten praten, hij moest het kwijt, hij wist dat zijn leven afliep. Ik wist al veel meer wat het leven in het jappenkamp inhield, heb er veel over gelezen en gesproken met lotgenoten die ook in een jappenkamp hebben gezeten en er wel over konden praten. Ook mijn oma (vaderskant) heeft me e.e.a verteld, wat zij van mijn opa had gehoord. Pap heeft nooit hulp willen zoeken, dat was onbespreekbaar. (Nog altijd die angst... ) Hij kwam in aanmerking voor de jappen vergoeding, eerst heeft hij dat geweigerd, dat vond hij een belediging, uiteindelijk toch aangevraagd en gedoneerd, aan de slachtoffers van de Tsunami.... Ja Marcel, zoveel leed, verdriet en onmacht... wat mensen elkaar aan kunnen doen...... en ook woede om de bagatellisering over de jappenkampen na de bevrijding, kon nooit zo erg geweest zijn, het was daar toch mooi weer? Pas in de 70er jaren kwamen de verhalen in de media en werd e.e.a bekend en erkend en was er hulp beschikbaar. Te laat... veel te laat, voor mijn vader althans..
Ook mijn vader heeft in Dachau gezeten en moest lijken tuinen Hij is zijn hele leven getraumatiseerd gebleven en heeft echter nooit hulp gehad Hij sprak er nooit over Alleen mijn moeder kende het verhaal
Hetzelfde geldt voor mijn vader totaal getraumatiseerd
Oneerlijkheid in het leven dat mensen dit mee moeten maken. Er staan geen woorden tegenover helaas. Respect voor je vader.
Hans Goedkoop stylo.
Terug sturen
L
Risico van beroeps worden dat hoort er bij .soldaatje spelen in vrede,s tijd is geen soldaten leven .
Oorlog hoort in een museum. Het is alleen goed voor de wapenhandel.