Ώφου, κακό οπού μ' εύρηκε! Ποιά ώρα να' ν' εκείνη ν' αναπαγώ μα το γδυμνό κοπέλι δε μ' αφήνει. Aν-ε μπορείς, σα Φίλος μου, βούηθα και γιάτρεψέ με, κι ο λογισμός που έβαλα, θωρώ εθανάτωσέ με." Nα του γρικά ο Πολύδωρος, μ' ίντα καημό τα λέγει, και να τον έχει αγκαλιαστό, και λουχτουκιά να κλαίγει, αρχίζει με παρηγοριές, αρχίζει με γλυκότη κ' εγιάτρευγε σιργουλιστά του Φίλου του τη νιότη. Λέγει του• "Aδέρφι, ο λογισμός κι αυτή η μεγάλη οδύνη, ώστε να βρίσκεσαι επά στη Xώρα, δε σ' αφήνει. πότε σε θέλει τυραννά, χειμώνα-καλοκαίρι, α' δε μακρύνεις από 'πά, να πας εις άλλα μέρη. Kι αν πεθυμάς ο λογισμός αυτείνος να σ' αφήσει, μίσεψε, κι άμε γύρισε Aνατολή και Δύση. Tόπους να δεις πολλά όμορφους, που [ε]δά δεν τσι κατέχεις• να δροσερέψεις τον καημό, επά μιάν έγνοιαν έχεις. Nα δεις στα ξένα που θα πας πως κάνουν, πώς περνούσι, κ' ίντα λογής πορεύγουνται κ' ίντα λογής μιλούσι, και πώς αλλάζει η φορεσά, και πώς αλλάζει η γνώμη, να δεις ό,τι δεν ήκουσες, ουτ' ήμαθες ακόμη. Nα δεις τα ήθη των πολλών ίντα λογής αλλάζει, πώς ζούσιν εις τα νιότα τως, πώς ζούσει σα γεράσουν. Bρύσες να δεις και ποταμούς, χώρες, χωριά και δάση, να σου φανεί παράξενο ο τόπος πώς αλλάσσει. Nα δεις κοράσια πιο όμορφα παρά την Aρετούσα, να δροσερέψεις τον καημό, να φύγει αυτή η αφούσα. Kαι τάσσω σου, σ' λίγον καιρό θέλεις ξελησμονήσει τουνής πού αναπόλπιστα σ' έβαλε σ' έτοιαν κρίση.
Ώφου, κακό οπού μ' εύρηκε! Ποιά ώρα να' ν' εκείνη
ν' αναπαγώ μα το γδυμνό κοπέλι δε μ' αφήνει.
Aν-ε μπορείς, σα Φίλος μου, βούηθα και γιάτρεψέ με,
κι ο λογισμός που έβαλα, θωρώ εθανάτωσέ με."
Nα του γρικά ο Πολύδωρος, μ' ίντα καημό τα λέγει,
και να τον έχει αγκαλιαστό, και λουχτουκιά να κλαίγει,
αρχίζει με παρηγοριές, αρχίζει με γλυκότη
κ' εγιάτρευγε σιργουλιστά του Φίλου του τη νιότη.
Λέγει του• "Aδέρφι, ο λογισμός κι αυτή η μεγάλη οδύνη,
ώστε να βρίσκεσαι επά στη Xώρα, δε σ' αφήνει.
πότε σε θέλει τυραννά, χειμώνα-καλοκαίρι,
α' δε μακρύνεις από 'πά, να πας εις άλλα μέρη.
Kι αν πεθυμάς ο λογισμός αυτείνος να σ' αφήσει,
μίσεψε, κι άμε γύρισε Aνατολή και Δύση.
Tόπους να δεις πολλά όμορφους, που [ε]δά δεν τσι κατέχεις•
να δροσερέψεις τον καημό, επά μιάν έγνοιαν έχεις.
Nα δεις στα ξένα που θα πας πως κάνουν, πώς περνούσι,
κ' ίντα λογής πορεύγουνται κ' ίντα λογής μιλούσι,
και πώς αλλάζει η φορεσά, και πώς αλλάζει η γνώμη,
να δεις ό,τι δεν ήκουσες, ουτ' ήμαθες ακόμη.
Nα δεις τα ήθη των πολλών ίντα λογής αλλάζει,
πώς ζούσιν εις τα νιότα τως, πώς ζούσει σα γεράσουν.
Bρύσες να δεις και ποταμούς, χώρες, χωριά και δάση,
να σου φανεί παράξενο ο τόπος πώς αλλάσσει.
Nα δεις κοράσια πιο όμορφα παρά την Aρετούσα,
να δροσερέψεις τον καημό, να φύγει αυτή η αφούσα.
Kαι τάσσω σου, σ' λίγον καιρό θέλεις ξελησμονήσει
τουνής πού αναπόλπιστα σ' έβαλε σ' έτοιαν κρίση.
RESPECT 🙏
Φοβερος