KRYZYS EGZYSTENCJALNY - Jak go rozpoznać? Jak sobie z nim poradzić?
Vložit
- čas přidán 12. 07. 2018
- 👉 Psychoterapia online z pleso: pleso.com.pl/absurdalny
👉 Na kod "ABSURDALNY" 40% zniżki na pierwszą sesję.
👉 Zapraszam też na Instagram pleso: / pleso.terapia
Drodzy, niestety z powodu braku zasobów czasowych oraz zaangażowania w inne projekty na razie warsztaty: "Jak radzić sobie z kryzysem egzystencjalnym?" są zawieszone do odwołania.
Za produkcje tego odcinka odpowiada świetna ekipa z funfiction.pl - gorąco ich polecam!
A dzisiaj o tym czym jest słynny kryzys egzystencjalny? Jak go zdiagnozować? Co może go wywołać? Jak sobie z nim poradzić? Oraz jak zdecydowanie tego nie robić? CZŁOWIEK ABSURDALNY powraca z sezonem III w odcinku 58! - Krátké a kreslené filmy
Kryzys egzystencjalny - dobrze go znam. Czasem myslę, ze szczęśliwsi są ludzie malo refleksyjni, a może i nawet "mądrzejsi", bo biora zycie jakim jest bez utyskiwań i zadawania sobie pytań dlaczego i po co. Tak, nadmiar myślenia trochę nas zatruwa, cho choc jednoczesnie wzbogaca.
Człowiek szczęśliwy to w pewnym stopniu komformista. Człowiek ciekawy prawdy o życiu będzie refleksyjny i często przytoczony
Witkacy nazywał to "niepokojem metafizycznym" uczuciem odróżniającym gatunek ludzki od bydlęcia, albo człeka myslącego wrazliwego od bezrefleksyjnego konsumenta kultury masowej. Źródłem tego niepokoju met. jest Tajemnica Istnienia gdzie ludzie szukali szukają jej w religii dynamicznej filozofii i sztuce ja dodałbym jeszcze przyrodzie, ale w czasach automatyzacji ujednolicenia wymieszania kultur konsumpcjonizmu jest to uczucie rzadkie, po prostu zanik uczuc metafizycznych na rzecz materii. tzw pół zmechanizowane bydlęta z pretensjami
Dziwne że nazywasz ich mądrzejszymi. Ja zawsze nazywałem ich 'tępaki'. Jednocześnie współczuję im braku świadomości i zazdroszczę czerpania z życia pełnymi garściami.
Nie żyję schematycznie i nie chciałbym być osoba, która przyjmuje świat jakim jest nie czując możliwości jego zmiany. Uważam, że kryzysy jakie by nie były świadczą tylko o tym, że naturalnie szukamy zmiany jakiegoś stanu, który na nas wpływa ale na tą chwilę nie potrafimy go zdefiniować. Ta weryfikacja, szukanie odpowiedzi wbrew pozorom jest fantastyczna.
Kryzysy są normalnym etapem w rozwoju świadomości.
24 lata. Ja odczułem taki kryzys gdy uświadomiłem sobie ten wiek, oraz to co przeżyłem do tej pory, albo raczej jak to przeżyłem, tak po prostu pomyślałem o tym i siadło mi na głowie, tak jak to opisałeś, dzień wcześniej tryskałem radością i energią, a w pewnym momencie spadła na mnie lawina trosk, niepokoju, zupełnego zagubienia, nie wiem czego chcę od życia. Jakby wyłączył się stary ja, a pojawił nowy, którego nie znam. Ponad tydzień już tak mam, budzę się w nocy, spać nie mogę. Nie spodziewałem się nigdy takiego uczucia.
@Slavic, miałem dokładnie tak samo dokładnie w tym samym wieku. Jak czujesz się teraz? U mnie udało się go pokonać i dojść do jakiegoś takiego dystansu wobec tego wszystkiego, przy tym naprawdę czuje sens mojego życia. Daj znać i trzymaj się ciepło, w końcu to „tylko” życie hehe ;)
Ja tez... chyba... 24 lata
No właśnie, mam to samo . Tyle że ja mam 33 lata. Zakończenie związku i trach ja już nie jestem tym samym człowiekiem jakim byłem jeszcze nie cały rok temu. Jak zbudować się na nowo mając już za sobą żałobę po związku. Ach
Mi się zaczął kryzys po zapaleniu jakiejś trefnej trawy, mimo że na studiach często paliłem, to tym razem się przejechałem i to był ostatni raz. Przez kilka tygodni dochodziłem do siebie, teraz już jest o wiele lepiej, mimo że momentami nadal rozkminiam czy to wszystko (życie, związek, studia) ma jakiś sens. UWAŻAJCIE CO PALICIE XD
Super, że wróciłeś na CZcams! Już się bałem, że sobie odpuściłeś, a tutaj taka niespodzianka! Powodzenia!!! 💪
Jak ja lubię słuchać wywodów pana Stathama, dziękuję za kolejny filmik i pozdrawiam
Wielkie dzięki za Twoją pracę ten kanał to perła.
Znakomity materiał!Mam (lecz juz mniej) „kombo kryzys”:wszystko co wymieniłeś-śmierć bliskich,rozstanie,poczucie absurdu życia,zły wybór studiów,kwestionowanie boga i wiary,a wszystko w zaledwie 1,5 roku..Nadchodzi taki moment ,że w życiu każdego człowieka w ,którym sami zastanawiamy się kim jesteśmy.Nie chce umniejszać „starszych” kryzysów ,ale mam wrażenie ,że to pierwsze zetkniecie z dorosłością jest najgorsze a potem człowiek sie przyzwyczaja bo przecież nie może być juz gorzej :)
Mocny, szczery, pokrzepiający film!
To naprawdę było szczere i prawdziwe. Dzięki za to nagranie, nie czuje się już tak samotny na tym absurdalnym świecie :)
Świetny materiał, temat prosto z mostu, a podane przykłady szalenie w punkt. Życzę jak największego zasięgu dla tego filmu, bo z pewnością może się on okazać przydatny nie tylko mi :)
Tak, to bardzo dobre przemyślenia..
Dziękuję za ten film, wracam do niego co jakiś czas i zawsze pomaga
Przeżywam coś takiego teraz. Dziękuję, że o tym mówisz!
Potrzebowałam dzisiaj to usłyszeć. Dziękuję.
Wreszcie coś wrzuciłeś
Jesteś super. Dzięki za ten kanał!
Musisz nagrywać częściej! Treści, do których nawiązujesz w filmach są mi znane, to i tak przyjemnie się Ciebie słucha (i ogląda!). Pozdrawiam ze służby dyżurnej,
Z.
Szacun za odwagę i szczerość .
Twój kanał to zdecydowanie najciekawsza rzecz, jaką mi ostatnio youtube podpowiedział :) niby poruszasz trudne tematy, ale jednak w bardzo przystępny sposób.
Świetny materiał! I cenię bardzo Twój dystans do siebie. Samoświadomość jest podstawą rozwoju, a w połączeniu z dystansem i autoironią (co opanowałeś, zdaje się, perfekcyjnie😉) pozwala iść przez życie nieco lżejszym krokiem, nawet pomimo trudności.
Pozdrawiam serdecznie (świeża subskrybentka). 😊
Kryzys egzystencjalny, to jedno z najbardziej wartościowych zjawisk w moim życiu. To doskonałe narzędzie dalszego rozwoju. Trzeba tylko wiedzieć, jak tego narzędzia używać :)
Bardzo dobry plan filmiku. Tereściwie i szczerze. To się ceni. Pozdro ;)
Człowieku Absurdalny! Dzięki Twojemu filmikowi który dotyczył egzystencjalizmu u Sartre’a zdałem dobrze egzamin maturalny z rozszerzonego języka polskiego! Bardzo dziękuje za pomoc!
Czego Was teraz uczą w tej szkole?! ;)
Mój kryzys egzystencjalny polegał na tym że wszyscy dążyli do czegoś realnego a ja zawsze dążyłem do czegoś abstrakcyjnego. Spełniło się mam abstrakcyjną dziewczynę i żyjemy w abstrakcyjnym świecie. Nie ulewamy świata według nauki. Po prostu wyobrażamy sobie jaki jest i taki się staje.
dobre
i dzielicie sie kontem na YT? :D
Podziwiam szczerosc i talent aktorski :-) podobalo mi sie bardzo. Dalam suba I dzwonek :-)
"Człowiek w poszukiwaniu sensu" - Victor Frankl
Ciekawi mnie jakbyś zanalizował Dzień Świra i inne filmy Koterskiego , Sam jestem tak zafascynowany tym filmem ,że pisałem o nim na maturze z polskiego ,zarówno pisemnej jak i ustnej , pozdrawia tego roczny absolwent.
To wspaniały pomysł!
BARDZO FAJNY POMYSŁ! Obiecuję podziałać coś z nim;)
Mam nadzieję, że matura z polskiego zaliczona i kończysz studia, bo "tego roczny" piszemy łącznie?😃
Dobry filmik 👌
Zawsze oglądam Cię na przyspieszeniu x1.5. Pięknie wtedy mówisz :D
PS. Świetny materiał!
Aż sam się tak obejrzę:)
Dzięki za ten film. Myślałem, że mam depresję, nawet byłem po leki, których nie kontynuuje ze względu na skutki uboczne. Bliżej mi do kryzysu niż do depresji. Mam 29 lat, pracuje, ale nie lubię swojej pracy. Do tego byłem w nieszczęśliwym związku, który niedawno się zakończył. Prace mam w planach zmienić po lockdownie.
Hip hip hurrra! Brakowało mi filmów Człowieka Absurdalnego!
Najlepszy odcinek 😃 szczerość super choć prawie nie dowiary
mega interesujący materiał...oglądajac uświadomiłem sobie w jakim stanie się znajduje obecnie...opowiedz proszę jak sobie poradziłeś z tym problemem.
Ha dobre...prawdziwe. Szczere ..dzięki za odwagę podzielenia się tym. Dobrze to opisane Przechodziłem dokładnie te same kryzysy poza wyborem studiów i pracy bo te bardzo lubię choć mam jej w nadmiarze nie z mojej inicjatywy ale jest ok nawet uciekam "w pracę" .. .reszta to to samo ...wiara tu bardziej zdanie sobie sprawy z obrazu całości ludzkiej egzystencji i mojej opinii na temat kruchości, sensu życia, cierpienia która ukształtowała się latami...bardzo wpłynęło na to praca z osobami w stanie terminalnym , paliatywnym , intensywna terapia ...miłość to był szok po 18 latach odkryć że żyłem z obcą osobą nie podzielającą moich wartości pasji wrażliwości marzeń z którą związałem się z nadzieją że odnalazłem choć cząstkę tego co da nam obojgu szczęście , takie głupie poczucie że w eonach czasu bezmiarze kosmosu to jest ten dany nam moment odrobiny radości spełnienia jako żywa rozumna istota zdająca sobie sprawę z bycia pyłkiem wieczności ,do tego 2 dzieci którym gdy kiedyś zapytają tato jaki jest sens życia trudno będzie mi odpowiedzieć ..zdrowie tu świadomość bycia samym w obliczu zdarzeń ostatecznych i trudnych...znajomi którzy zawiedli gdy ich potrzebowałem....no i sam który zawiodłem rozczarowałem siebie bo jestem jak wszyscy "tylko" człowiekiem i nie ustrzegłem się błędów mimo świadomości i wiedzy , imperatywu bycia dobrym itd....i cóż wszystkie te kryzysy przeżyłem ..jestem bliżej czegoś i dalej od czegoś bardziej ludzki zamyślony coraz bardziej zadumany z wiekiem mądrzejszy choć wiem ...że chyba dalej nic nie wiem. Pogodzony egzystencjalnie...jednak liczę jeszcze na to że uśmiechnę się kiedyś od ucha do ucha.
Mnie się kojarzy z brakiem swojego "stanowiska" w grupie, wrażaniu wykluczenia, nieważne w którym koncie byś się znajdował i...co najgorsze. Musisz być w takiej grupie, ponieważ odcięcie od nich skutkuje przewlekłą samotnością. Powstaje przez odcięcie skrzydeł osoby rozumnej, zdolnej i pracowitej, która wykazywałaby wszystkie z tych wymienionych 3-ech cech, jeżeli dostałaby taką szansę i pole działania.
Taki według mnie jest kryzys egzystencjalny. I odpowiadam to przed obejrzeniem filmu :)
A to ciekawe...mineło parę dni odkąd obejrzałem odcinek. Jestem w trakcie czytania Poszukiwanie sensu życia Frankla. I poczułem, że moje życie jest w nawiasie...tzn. robie coś, wykonuje coś, rozmawiam z kimś, ale poczucie pustki jest większe.
Przytłoczony masą informacji, przemyśleń czuje niepewność, wątpliwość.
Nie ma w tym nic złego, bo czuje także że budze sie z matrixa. Z narzuconych systemowo ròl i zasad. Dla niby dobra ogòłu, a prawda wychodzi i mòwi, że to interes bogatszych, sprytniejszych. Iż to po prostu ciągla walka, a my pośròd tego.
Wtedy właśnie to pytanie: co ja znaczę? Co znaczy życie? I po co jest? Wtedy czuje sie pogubiony, wystraszony ale tez zmotywowany do głebszego szukania.
Obejrzałem wczoraj film DŻUNGLA o podróży przez boliwijski busz, o katharsis, o Bogu, o świadectwie cierpienia.
Czasem myśle, ze bedąc w takiej kropce jak teraz - taka misja, przygoda i utrata komfortu to była by szansa. Pielgrzymka, refleksja i to coś. Doświadczenie na skòrze, naturalnie - co ja znacze i co jest ważne.
Szacunek za to że odpisujesz sam siebie !
No w końcu! Czekam i czekam... myślałam, że coś się stało, ale na szczęście kanał działa dalej :D.
W ogóle - chętnie bym poszła na te warsztaty, ale... nie wiem, jak to wygląda cenowo i godzinowo. Warszawa brzmi ok, ale jesli warsztaty będą się ciągnąć do godziny 18 nawet, to nie mam jak wrócić na moją wiochę :c.
Pisz na maila, może coś wymyślimy:) I dziękuje za miłe słowa!
O człowieku mamy przejebane.
potrzebuje tych warsztatów !!!
"Najlepsze" jest moim zdaniem kiedy coś cię męczy czy to duży problem czy trochę mniejszy, lecz faktycznie niedający ci spokoju i bolący. Kiedy w tym wszystkim szukasz pomocy u najbliższych a ci zbywają cię jakże sławnym "inni mają gorzej". Jeden z najbardziej frustrujących momentów, kiedy taki zbyty, tymi słowami problem męczy cię naprawdę długi czas. A takie słowa upewniają cię w przekonaniu że jesteś gównem, bo jak to cię to może boleć? W parze z tym często idzie traktowanie takiej osoby jak atenciusza, bo w końcu... Inni mają gorzej.
I jedyne co za tymi słowami może iść to nie poprawa samopoczucia a często znaczne pogorszenie się go. A potem te same osoby cię karzą za ubogą samoocenę jak i złe zdanie o sobie.
Dziękuję
Właśnie naszła mnie taka refleksja że kryzys zawsze związany jest z jakąś zmianą. Jest to w zależności od sytuacji zmiana która zaszła, zmiana która nieuchronnie nadejdzie, lub zmiana której się pragnie. W każdej z tych sytuacji znajdujemy się poza strefą komfortu. To co daje w tym wszystkim nadzieję to fakt że nic nie trwa wiecznie. Zmiana musi nadejść. :)
zrobisz kiedyś film na ten temat, ale w aktualnym formacie, w którym nie ma tak sporo aktorzenia? :) wciąż oglądam z zapałem, jednak nowy format budzi dużo więcej zaufania ;)
Świetny odcinek. Można mówić i mówić o kryzysie egzystencjalnym... temat bardzo rozległy. Może jest to pewien naturalny bunt naszego organizmu wobec naszego życia?
A jak się teraz czujesz, już trochę lepiej ? Ostatnio widziałem Twój wpis na FB , mam nadzieję, że się polepszyło :)
Myślę że kryzys bierze się głównie z ciągłego analizowania swojego życia, wartości, wyborów, a nawet tego co dzieje się w świecie zewnętrznym. Przynajmniej tak zawsze jest w moim przypadku, ponieważ nigdy nie mogę się powstrzymać od kwestionowania wszystkiego.
Masz jak ja
A ja odniosę się tylko do trafionego dobrania koloru koszuli. Świetnie podkreśla kolor oczu :D
Bardzo fajny i film, miło się go ogląda, ale i z dozą refleksji i smutku.
Przechodziłem w swoim życiu kilka takich kryzysów egzystencjalnych, chyba jak każdy.
Obecnie chyba też przechodzę taki "mini-kryzys" i tutaj mam pytanie, zarówno do Człowieka Absurdalnego jak i innych absurdalnych ludziów (hehe) - czy ktoś mógłby polecić coś co pomoże w znalezieniu rozwiązania?
Warsztaty odpadają, ale może ktoś by polecił jakąś książkę? Może film? Może kurs online czy coś tam jeszcze innego.
Jeśli komuś to pomoże to ja jakiś czas temu doszedłem do wniosku, że jestem nie szczęśliwy ilekroć nie mam celu/celów do których mam dążyć i wówczas ta codzienność (dzień świra/świstaka) powodują, że czuję jakby życie dryfowało do nikąd - jakby było bez celowe. Pewnie każdy tak ma, ale jeśli komuś to moje podzielenie się fragmentem przemyśleń może pomóc to zostawię to (:
Pozdrawiam i dobra robota :)
Właśnie przechodzę pierwszy w życiu kryzys egzystencjalny mnóstwo pytań w głowie bez odpowiedzi kwestionowanie wszystkiego dogłębne przemyślanie całego swojego dotychczasowego życia swoich postępowań zachowań a także zachowań innych wobec nas itp trzeba często sięgnąć po pomoc bo można kręcić się w kółko miesiącami bez efektu bez poprawy człowiek często myśli że da rade ze wszystkim sam jednak życie jest życiem a my nie jesteśmy herosami że stali ale tylko ludźmi z krwi kości z sercem uczuciami i emocjami które czasem potrafią nas po prostu zalać pozdrawiam ❤👍
czytałeś może książkę Potęga podświadomości Murphiego? Chętnie bym obejrzał film o niej.
Sama jestem tuż przed maturą kończę teraz moje ukochane liceum, ktoremu naprawdę wiele zawdzięczam - może nie przeżywam kryzysu egzystencjalnego, ale niewątpliwie jest mi ogromnie smutno i rycze do poduszki na myśl o skończeniu szkoły.
No cóż wychodzi na to że całe moje życie to kryzys ¯\_(ツ)_/¯
Od jakiegoś czasu zastanawiałam się co mi jest i chyba właśnie znalazłam odpowiedź.
Mówisz że utrata wiary w Boga spowodowała u ciebie kryzys egzystencjalny, a u mnie było na odwrót tzn. jako wierząca osoba często przeżywałam kryzys i tłumaczyłam sobie wtedy że wszystko co mnie spotyka ma jakiś sens, że cierpienie ma mnie nauczyć np. cierpliwości i empatii, że gdzieś czeka na mnie ktoś lub coś co poznam w przyszłości - w gorszych stanach emocjonalnych myślałam, że nie ma przede mną nic. Miałam też ciągłe poczucie obowiązku życia ''w zgodzie z Bogiem''. A odkąd moja wiara upadła patrzę inaczej na życie. Nie analizuję wszystkiego. Coraz bardziej oswajam się z myślą, że przyszłość nie istnieje. Krzywda która mnie spotkała nie miała żadnego sensu, była tylko przypadkiem i w ogóle życie ma taki sens jaki sami mu nadamy.
Są dwie strony medalu. Oswojenie się z tą myślą, że przyszłości właśnie nie ma, może wywołać taki kryzys. Bo przecież po co egzystuję, jak umrę.
Pisząc że przyszłość nie istnieje miałam na myśli to że nie ma żadnego przeznaczenia. To co spotka nas w przyszłości zależy tylko od nas samych lub przypadku.
Mnie chodziło o "życie po życiu".
Nie wiem czy wierzę w życie po życiu. Na pewno mam nadzieje, że coś tam po śmierci jest, bo nie wyobrażam sobie że miałabym zniknąć na zawsze.
@@marcelina-ez4sk A ja doszedłem do wniosku że chyba raczej nic nie ma, rodzimy się i żyjemy tylko po to by przekazać życie dalej, żeby istniał świat...
Sensem istnienia jest jego brak. I to jest właśnie sens istnienia. O to właśnie chodzi
Jak się rozwija wspomniana miłość? Może odcinek o tym?
A jak kwestionuje cały sens życia, myśląc że w stosunku do świata jesteśmy jak robotnice w mrowisku,a nasze życie większego wpływu na rzeczywistość nie ma nie mając przy tym spadku motywacji itd to jest to też kryzys egzystencjalny?
Nie wiem, czy nadal myślisz o warsztatach dot. Kryzysu egzystencjalnego, ale jeśli tak (jeśli oczywiście masz odpowiednie przygotowanie do tego), to jestem mega chętna do wzięcia udziału (i myślę, że parę bliskich mi osób także) :)
NARESZCIE WRÓCILES ❤️❤️
I zostaję! :)
czcams.com/video/8xbjTrkVSDo/video.html&feature=em-comments
Pozdrawienia z kryzysu ktory akurat zaczal sie kilka dni przed skladaniem doc na studia, brak związania z jakimkolwiek miastem i jednak prestiż juz nie taki istotny, i twoje życie staje sie jak nigdy tak bardzo w odczuciu zwykła ruletką
Nie dawno uświadomiłem sobie, że po śmierci najprawdopodobniej nie ma nic. Ogarnęło mnie wtedy przerażenie. Z resztą przyczyniło się do tego zdanie z twojego filmiku (że po śmierci jest jak przed narodzinami) i co ciekawe twoje filmy (i kanału Śmiem Wątpić) pomogły mi dość szybko (po kilku dniach) się uspokoić, ale ciągle mam coś z tyłu głowy.
Za to ja nigdy nie miałem problemu z celem naszego życia. Zawsze uważałem, że celem samym w sobie i celem poprostu praktycznym jest Poznanie, rozwój nauki, nawet jak bylem mały to tak uważałem i nigdy jak dotąd nie zwątpiłem w to.
Mistrzu prosze przeczytaj to :D w 2007 roku przezyłem smierc.... kregosłup zmanany, swiaczka tygodniowa, noga złamanie otwarte. nie była pewnosci ze sie wybudze i bede chodził od 3 lat biegam nurkuje siłownia była ponad 4 lata trener motywacyjny pisze swoja ksiazke startuje na dr z kognitywistyki... 3 lata diagnozuja mi nastepna chorobe muły :D mam na dniach piata biopsje od 2015 roku kryzys był jest i bedzie wystarczy ze umysł poczuje cos nowego i tak moze podswiadomosc cie pokierowac ze podczas dołka kryzysu stworzysz cos wspaniałego dzieki empirii :) jestes zainteresowany odzywaj sie mam swoj kanał imie i nazwisko :D YEAH !
Cieszę się, że dałeś radę z tym wszystkim i życzę, żebyś dawał ją dalej! Powodzenia! :)
8:50 NANI :O
Ja czasem się zastanawiam kim ja jestem właściwie od kiedy na rozpoczęcie szkoły w ankiecie pojawiły się pytania ,,Jaka jesteś'' itp. spytałam się klasy i wszyscy wspulnie odpowiedzieli ''dziwna'' i zastanawiam się kim jest osoba ''dziwna'' i czemu taka jestem??? Czy to kryzys egzystencjalny??? (jestem w 7 klasie)
A co jeśli człowiek ma taki kryzys egzystencjalny ma przez całe życie odkąd pamięta ?
Też zawsze nurtowało mnie gdzie leży granica między depresją, a kryzysem egzystencjalnym.
PS: mam nadzieję, że zrobisz kiedyś odcinek o antynatalizmie choć wiem że dla kogoś kto posiada dziecko nie jest to łatwy temat.
Zrobię! Po twoim spisie zacząłem robić notatki :) Tak się też składa, że niedawno obejrzałem sobie ponownie serial True Detective (1 sezon) i pesymistyczne, antynatalistyczne przemyślenia jednego z głównych bohaterów dały mi kilka pomysłów jak fajnie by może przeanalizować ten temat.
Przez pewien czas miałem wielką szpile z tyłu głowy, polegającą na skrajnym wyborem gdzie ustawić poprzeczkę. Wysoko? Będę źle się czuł, że nie podołam swoim oczekiwaniom. Za nisko? Będę się czuł źle, bo nic nie będę robił że swoim życiem. Było to tak bardzo intensywne...
A później zniknęło
Dzięki Bogu jest jeszcze Wódka...
🍸
U mnie taki kryzys wywołuje byle co
Film fajny trafił do mnie dopiero dziś, borykam się z tym od kilku dobrych lat a mam dopiero 33 i wciąż nie wiem jak się za siebie zabrać? Skąd wziąć siłę na dalsze życie? Bo żadne słowa do mnie nie trafiają. 😩 HELP!!!
:(
Viktor Frankl twierdził ze dążenie do znalezienia w życiu sensu jest najpotężniejsza siła motywująca w człowieku. Twórca metody leczenia zwanej logoterapia, czyli w dużym skrócie leczenie sensem, znajdywanie tego sensu w życiu. Jest to metoda która ma niejako przeciwstawić się panoszącym się modom na nihilizm i determinizm życiowy.
„To, że jako istoty ludzkie jesteśmy wyjątkowi i jedyni w swoim rodzaju, wyróżnia nas spośród innych, nadając sens naszej egzystencji i wpływając w jednakowy sposób na naszą pracę twórczą, jak i na naszą zdolność do miłości. Kiedy uświadomimy sobie, że nie da się zastąpić jednego człowieka drugim, rola odpowiedzialności, jaką ponosimy za własne życie i jego podtrzymywanie, ukaże nam się w całej swej wielkości. Człowiek, który zda sobie sprawę z odpowiedzialności, jaką ma wobec innej ludzkiej istoty, która go kocha i z niecierpliwością wyczekuje jego powrotu, albo wobec jakiejś nieukończonej pracy, nigdy nie będzie zdolny odebrać sobie życia. Wie już, dlaczego żyje, a to pozwoli mu znieść to, jak żyje.”
Czy to możliwe, że dopadł mnie taki kryzys po załamaniu nerwowym? W momencie kiedy przestałam czuć silny stres, strach, lęk i objawy somatyczne z tym związane pojawiła się pustka, bezsens życia i niejednokrotnie smutek.
mam ogromny kryzys ponieważ chciałem zmienić swoje zycie z pomocą ksiazki potega podswiadomosci i "spadłem" z etapu ogromnego szczescia przez to ze nie wziąłem pod uwage rozsądkowego optymizmu, co robić
=
mozna wiedziec czym sie zajmowales zawodowo?
Consulting biznesowy :)
@@CzowiekAbsurdalny
Czyli wciskanie ładnie opakowanej ściemy ?
Każdego dotyka kryzys, tylu ludzi w wielu miejscach jednocześnie wypisuje swoje smutki, co ich spotkało, że są samotni itd... To jest aż żałosne!
Ja bym chciał zapytać: ilu próbuje czasem dostrzec to czy ktoś obok nas właśnie tego nie przeżywa? Ilu spróbuje pomóc? Porozmawiać? Wysłuchać? Otworzyć się po za własne jestestwo?
Toj a mam podobne objawy plus myśli samobójcze, autoagresja, pustka, ciągły nie ustający smutek, brak chęci do czegokolwiek, napady paniki, napady lęku hmmmm... od siedmiu lat chodzę do psychiatry, a od pięciu lat używam specyfiki wypisane przez wyżej wymienionego specjalistę. Ludzie przeżywający kryzys i nazywający go "depresją" nie wiedzą nawet o czym mówią.( i oczywiście mam za sobą kilka szpitali, kiedy już bywało naprawdę tragicznie).
Zamiast filmy nagrywać to latasz po mieście, bo ostatnio coraz częściej Ciebie widuję na Nowym Swiecie/Chmielnej lub okolicach :)
Dlaczego dla wszystkich wokół związki to coś zwyczajnego, powszechnego, a dla mnie to abstrakcja rodem ze snów? Tamci się schodzą, rozchodzą, a ja ani razu nawet nikogo nie pocałowałam. Z resztą, co ja tam o całowaniu pierdziele, skoro dla mnie nawet utrzymanie kontaktu wzrokowego z osobą, która mi się podoba to nie lada wyzwanie. I tak kończę - na marzeniach. Jestem atrakcyjna, więc nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że nawet jakby mi się ktoś podobał z wzajemnością, to by się ode mnie tego nie dowiedział, myślałbym że traktuję go po prostu jak dobrego znajomego. Myślę, że to przez ogromny strach przed odrzuceniem. Co ja mam zrobić? :(
Każdy ma podobny lęk przed odrzuceniem ale większości ludzi potrafi to jakoś, częściowo okiełznać. Może ma on jakieś podłoże i trzeba nad nim popracować np. Na psychoterapii. Jak myślisz, skąd taki paralizujacy lek wziął się u Ciebie? Jeśli miałabyś jakieś pytania to możesz pisać na maila albo przez Facebook.
Jeśli jesteś atrakcyjna, to nie uwierzę, że nie miałaś co najmniej kilku śmiałków a pewnie i takich co próbowali imponować pewnością siebie, wręcz natrętnych, więc sama bierność by ich tak po prostu nie zniechęciła.
Są też przypadki kiedy 15latki płaczą, że nic ich w życiu nie spotkało... :)
Mam 35l i też to mam od jakiegoś roku...
Skończenie szkoły powodem kryzysu egzystencjalnego - najlepszy przykład. Z jednej strony pozytywna rzecz - osiągnięcie celu, z drugiej zaś negatywny - koniec pewnego, stabilnego czasu w życiu
10:25 jestes moze zwolennikiem teorii ze tworczosc pomaga wygrzebac sie z kryzysu a ten potrzebny jest by w ogole czlowiek chcial tworzyc?
co do psychoterapii to przeciez nie wszystkie opieraja sie na psychodynamicznym podejsciu i kilkuletnim grzebaniu w emocjach - enpe w przypadku cbt efekty widac juz po paru tygodniach bo po kazdej sesji cos zmieniasz (ogolnie cala teriapia ma na celu ciagle wprowadzanie zmian)
ja o kryzysie lubie myslec jak o ewolucji i czesto smieje sie przyrownujac ludzi w kryzysie do pokemonow ktore to tez musialy pokanac swoje slabosci by wbic wyzszy level - lacze to sobie w pokretny sposob z dezintegracja pozytywna osobowosci (k. dabrowskiego)
Teoria rozwoju poprzez kryzyz jest mi bardzi bliska, nie kojarzyłem jej z pokemonami ale to rzeczywiście niezłe porównanie;) Jeśli zaś chodzi o twóczość - mówię o tym trochę w odcinku o nieśmiertelności - zgadzam się, że kryzys nas do niej motwuje, tak jak ona pomaga go okiełznać :)
Najzabawniej, gdy uporawszy się z takim kryzysem egzystencjalnym zorientujemy się, że owszem jest kilka dróg wyjścia, ale żadna nie prowadzi do choćby częściowo satysfakcjonujących rezultatów. Przykładowo praca zarobkowa - niby możemy zmienić na inną, ale rynek pracy jest jaki jest i nic wyraźnie lepszego się nie trafi. I że pozostaje jeszcze dwadzieścia, trzydzieści, czterdzieści, a może jeszcze więcej lat życia równie uciążliwego jak obecnie (a może i bardziej - młodszymi wszak nie będziemy).
Panie absurdalny,
jak długo warsztaty z "Jak radzić sobie z kryzysem egzystencjalnym" będą jeszcze zawieszone?
widzowie czekają, a słowo się rzekło...
Pozdrawiam
Kryzys egzystenjalny dotyka nas gdy doświadczamy szeroko pojętej obojętności i mamy blokadę gdy tylko doświadczamy pozerstwa a nasza wizja koegzystencji okazuję się być nie na miejscu. Wtedy mamy obawy, czy coś znaczymy... ,gdzie jest miłość, kto nas docenia i gdzie te anielskie życie w pełnym wymiarze. Przecież człowiek sam nie da sobie rady, gdy ma ciągle pod górę, a przedszkola nawet nie pamięta. Ach ta wymarzona "wyrozumiałość i właściwe podwórko"...
aktualnie przechodze przez taki kryzys, to zapewne glownie przez natlok obowiazkow z ktorymi ciezko mi sie uporac i fakt ze liznelam troche filozofii (i chyba troche za mocno)
JA ZNOWU MAM JAKĄŚ INNA FORMĘ TAKIEJ RZECZY, JAK KRYZYS EGZYSTENCJALNY. ODCZUWAM RACZEJ PUSTKĘ KOSMICZNĄ LUB '' KOSOMOLOGICZNĄ '' lub INACZEJ OSAMOTNIENIE KOSMICZNE - JEŻELI MOŻNA TO TAK UJĄĆ. MOIM NATRĘCTWEM JEST RACZEJ PYTANIE SIEBIE SAMEGO i WSZYSTKIEGO NAOKOŁO MNIE: PO CO TO WSZYSTKO JEST ? CO TO JEST ŻYCIE i JEGO OBJAWY ? DLACZEGO TO WSZYSTKO ? W JAKIM CELU ROBIĘ TO, LUB COŚ INNEGO ? I TEN WSZECHŚWIAT; PO CO ON JEST TAK OGROMNY, KIEDY WSZYSTKO TU na ZIEMI JEST TAKIE MAŁE ? TO OSAMOTNIENIE KOSMICZNE JEST DLA MNIE CIĘŻAREM, BO NIGDY NIE ZNAJDUJĘ ODPOWIEDZI. I NIE WIEM, CZY MOŻNA TO ZALICZYĆ do KRYZYSU EGZYSTENCJALNEGO, ALBOWIEM NIE CZUJĘ SIĘ BYCIA NIESZCZĘŚLIWYM. TYLKO TE NURTUJĄCE PYTANIA, KTÓRE NIE DAJĄ MI SPOKOJU. ephemetherson
Czy prawie 13 latka może mieć krysyz egzystencjalny?
Co masz na myśli poprzez "Nie do końca wierzę w ten [szczęście] stan"?
Pozytywne argumenty, które przytaczasz w okolicach szóstej minuty filmu, mogą też być z pewnego punktu widzenia negatywne np. koniec szkoły oznacza koniec beztroski, bycia obibokiem (Jeśli się nie zgadzasz, trudno - są to przykłady z mojego życia)
Nie każdy ma ten tzw kryzys egzystencjonalny,im ktoś prostszy tym mniej go to dotyczy.
Ja się zastanawiam od końca gimnazjum czy to życie ma sens no no przecież wszyscy i tak umrzemy to po co nam pieniądze, praca, wykształcenie, itd. A teraz idę do szkoły średniej i idę na kierunek który w którym i tak nie będę pracować
Ja p*dole...
Ile tych kryzysow egzystencjalnych czlowiek jest w stanie przezyc?I najciekawsze-wypadaloby przed zejsciem-podziekowac za rozwoj😜😉😃
Ból egzystencjalny ma podłoże w samopoczuciu, a to sprowadza do zaburzeń hormonalnych np. insulino oporność albo niski poziom hormonu wzrostu. Tak uważam. No bo ciało w którym żyje świadomość ma bariery fizjologiczne. Wpierw należy uporać się z tym, a potem z pomocą własnej inteligencji poukładać sobie poznanie, niekiedy wpierając się nurtami myśli filozofów.
Myślę i na własnych doświadczeniach to w zasadzie sprawdziłem, że ciało i umysły oddziałują na siebie na zasadzie sprzężenia zwrotnego. "Chore" ciało będzie wpływać na nasze samopoczucie, ale też dwufunkcyjny umysł może powodować choroby somatyczne. Koniec końców ten podział jest sztuczny a jedno jest od drugiego nierozerwalne.
Eljot79 Serio polecasz ludziom.faceta który rekomenduje rodzicom prowadzanie dzieci na solarium???
On jest oburzony tym, ze dzieci nie moga chodzić na solarium... dla mnie ten facet jest jakims paranoikiem, który wszedzie widzi spisek "farmy"
Eljot79 Dokładnie o tym mówię do.tego mitem.jest to, że światło z lamp w solarium pomaga podnieść poziom Wit D. Ja suplementuje się nią od roku w ilości 16tyś dziennie i kompletnie nie widzę żadnej różnicy a co dopiero sporadyczne wypady na siłownię. Dla mnie facet to psychopata.
Eljot79 Nie, nie mam depresji. Robiłem ogólne badania i okazało się, ze moją Wit D jest w opłakanym stanie, więc zacząłem ją suplementów i po roku badania pokazały duża poprawę, ale ja osobiście nie czuje żadnej różnicy.
Hahaha moja Pani kupiła sobie lampę której użyła może ze 3 razy a też nie była najtańsza. Mieszkałem kilka lat w Skandynawii i tam wiele ludzi używa tych lamp, są nawet specjalne miejsca wyglądające jak solaria, które nie opalaja a tylko naświetlania i cieszy się to sporym zainteresowaniem także coś może.w tym być. Zobacz, ze inaczej czujesz się w listopadzie a inaczej w maju.
Trafiłem tutaj lekko przez przypadek, ale fakt jest taki, że sam przechodzę ten stan. Może nie jest on tak silny jak został przedstawiony na tym filmie, ale ciągnie się prawie rok. Oczywiście ma to swoje plusy, ponieważ przeczytałem blisko 5 000 stron lektury, która mówi o zarządzaniu i biznesie. Ale co z tego? Pomysłów brak... Jestem w 100% przekonany, że w końcu mnie olśni, ale najgorszy jest ten brak kreacji myślowej. Wszystko takie prostolinijne i oklepane. Już jest lepiej niż było np. 6 miesięcy temu i wychodzę z tego, bo sam to widzę, ale ten zmarnowany czas nie zostanie mi zwrócony. Myślę, że muszę przez to przejść aby stać się jeszcze bardziej silniejszym. Zobaczymy co z tego wyjdzie.
Właściwie co masz na myśli mówiąc że nie do końca wierzysz w stan szczęścia? Może jakiś odcinek?
Był! Numer 1 - Czy szczęście jest możliwe:)
Zauważ że twój kryzys pokonałeś pracą której nie znosiłeś, pozwoliła spłacić długi które są na pierwszym miejscu powodujące samobójstwa, A to chyba wynik kryzysu. Dlatego wmawianie ludziom żeby robili tylko to co lubią jest ogromnym błędem. Ludzie powinni posiadać zaprogramowany system w dążeniu do wolności za pomocą poświęceń.
Zgadzam się z Tobą bardzo mocno co do tego, że w życiu nie można się kierować tylko zasada przyjemności. A droga do wielu celów, również zwycięstw w kryzysach prowadzi często przez "poswiecenie", ból, cierpienie różnego typu. Mam nadzieję, że zauważyłeś, że nie wmawiam tego ludziom;]
Mieszkam za granica i czesto mam ten kryzys.Gdy juz mam ten kryzys dochodza narkotyki i alkohol po ktorych jest jeszcze gorzej.Ostatnio stany depresyjne to norma.Za kazdym razem jak juz wyjde na prosta to po krotkim czasie znowu spadam.
Wrocilbym do kraju lecz zbytnio nie ma do czego.
Mam dla Ciebie pomysł na odcinek: filozofia w bojąc horseman
Chyba mam kryzys egzystencjalny już od 2 lat. Podejrzewałem lekką depresję, ale to nie do końca pasuje. Kryzys wywołało odkrycie, że nie wiem co lubię i nie mam rozwiniętego charakteru.
Jak trwa 2 lata to na pewno jest depresja.
Jedno nie wyklucza drugiego. A szukasz tego co lubisz? Mam czasem takie przemyślenie, że jedynym sensowym sensem życia może być poszukiwanie jego sensu. Może coś na tej zasadzie?
jak się w domu rodzinnym nie dbało o końcówki to trudno potem .jedyne na plus to załapałeś (czyjaś uwaga albo podsłuchałeś)wymawianie Camus.no ale to już po herbacie bracie.
Dzięki! Rada wzięta do serca:)