چرا بیرون از خانه خوش برخوردتر هستیم؟

چرا معمولا آدما، بیرون از خونه خوش برخوردترن تا با اعضای خونواده؟
دکتر Richardson استاد دانشگاه جورجیا آمریکا یه تحقیق جالبی در مورد پرخاشگری انجام داده و به نتایج جالبی هم رسیده. اولا اینکه برخلاف تصور مردا بیشتر از زن ها بدرفتاری نمیکنن و میزان پرخاشگری شون تقریبا به یه اندازه س. آقای دکتر معتقده که پرخاشگری سه مدله: 1- پرخاشگر مستقیم مثل داد و بیداد کردن. 2- پرخاشگری غیرمستقیم: مثل اینکه از یه جا ناراحتی یه جا نشونش میدی 3- پرخاشگری انفعالی: مثلا اینکه بهش بی محلی کنی.
دکتر ریچاردسون و گروهش بین یه گروه از دانشجوها پرسشنامه طرح کردن و بعد از کلی سوال و جواب کردن نتیجه گرفتن که ما ادما نسبت به کسایی که دوسشون داریم بی رحم تریم. یکی از دلایل این اتفاق اینه که نزدیکی به آدمای دیگه باعث میشه توقعاتمون هم بیشتر بشه و هرچی یکی رو بیشتر دوست داشته باشیم انتظارمون هم ازش افزایش پیدا کنه. دلیل دوم هم اینه که وقتی زمان زیادی با یه نفر زندگی میکنی، یه سری مشکلات حل نشده توی ذهنت باقی میمونه و هروقت مشکل جدیدی پیش میاد، مشکلات قبلی هم سر باز میکنن و باعث میشه چندین برابر عصبانی بشیم. اما نکته آخر و به نظر من مهمتر اینه که وقتی به کسی انقدر نزدیک باشیم میدونیم که به سادگی ما رو ول نمیکنه و بره و ترس کمتری از طرد شدن داریم واسه همین با خیال راحت تری بهش پرخاش میکنیم.
مخلص کلام اینکه ما وقتی عصبانی میشیم که از طرفمون توقع داریم و خیالمون راحته که مارو ترک نمیکنه. همین تفکر هم باعث میشه که خیلی از روابط بهم بخورن. چون صبر آدما یه حدی داره و اگه کاسبه صبرشون لبریز بشه پای روی عشق و علاقه شون میذارن و میرن دنبال زندگی خودشون.