KADER UTANSIN...

Ey sevgili
Sen bilmezsin ben ne sayfalar yırtıp attım
Yüreğine iki satır yazı ile dokunmak için
Kaç gece bekledim bir sabah sesini duymak için
Ömrümü verdim bir gün sana kavuşmak için
Şimdi sen benden çok uzaklardasın
Başka bir yol başka dünyalardasın
Olsun her seven kavuşacak diye bir şey yok
Seni bana el eden kader utansın
Bana hayallerimi dar eden kader utansın
Bakıyorumda şöyle
Artık ne kadar da uzağız bir birimize
Sanki dağlar denizler girmiş araya
Sana giden yolların adı bile kalmamış sevgili
Yaşanılan her ne varsa bir hayal olmuş
Yıllarım heba hayatım yalan olmuş sevgili
Gücüm yok artık yorgunum
Umut diye bir yer kalmadı içimde
Ne ışık ne fer kaldı gözlerimde
İnancım yok artık yıprandım tükendim
Sen bilmezsin sevgilim
Ne ölümler yaşadım ben yüreğimde
Ne yalnızlıklara gömüldüm sensiz
Ne yapalım be gülüm ne yapalım
Şu bedenimi ruhsuz bırakan kader utansın
Sen bilmezsin sevgili bilemezsin
Bir tek duaydın dilimde
Her şeyden öte bir huzurdun içimde
Sırtımı yarınlarımı yasladığım
Kocaman bir dağ gibiydin gözümde
Bak yangınlar içindeyim şimdi
Kanatlanıp uçmayı beklerken
Ucurumlardan yuvarlandım sayende
Suç sende değil aslında sevgili
Beni umutlarımın altında bırakan
Şu kader utansın

Zor geliyor sevgili
Hayatının baharında bir hayal kurup
Ömrünü o hayale adayıp
Sonra da o hayalin seni yıkmasını izlemek
Çok zor oluyor sevgili
Sen bilmezsin ama yakıp yıktığın
Bırakıp gittiğin aslında benden
Çok daha fazlası oldu
Sen sadece beni değil
kendini de yıktın sevgili Kendinide
Sen şimdi anlamazsında ama
Bir gün kader senide şu an
Olduğum yere sürükleyecek ve sen
O zaman anlayacaksın sevgili
Aslında neleri bırakıp gittiğini
Neleri göremediğini
İşte o zaman anlayacaksın
Hani demiştim ya
Ben ne yazılar yırtıp attım senin için
Artık Benden geriye sana bu satırları
Bıraktıran kader utansın sevgili
Şiir; #YamanKaraca