Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (Παραδοσιακό Κύπρου) - 2024

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Παραδοσιακό Κυπριακό τραγούδι - Εκτέλεση 2024.
Ὁ θρῆνος τῆς Παναγίας τραγουδιόταν τὴ νύχτα τῆς Μ. Παρασκευῆς μετὰ τὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου, μέσα ἢ στὸ προαύλιο τῆς ἐκκλησίας. Τὸν τραγουδοῦσαν μέσα ἀπὸ χειρόγραφα τετράδια δύο-τρία ἄτομα (συνήθως πάντα τὰ ἴδια) ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον μὲ θρηνῶδες ὕφος, παρασέρνοντας σὲ δάκρυα τοὺς πιστοὺς ποὺ συμμετεῖχαν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ στὸν πόνο τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, μὰ καὶ στὸν ἀνθρώπινο πόνο τῆς μάνας Μαρίας.
Ἄρκοντες ἀφουγκρᾶστε μου τῆς Δέσποινας τὸν θρῆνον
ποὺ κλαίει τὸν μονογενὴν εἰς τὸν Σταυρὸν ἐκεῖνον.
Ἀδὲ μαντάτον σκοτεινὸν τζιαὶ μέρα λυπημένη
ποὺ ἦρτεν σήμερον σ᾿ ἐμέν᾿ τὴν πολλοπικραμένην.
Ποὺ πκιάσαν τὸν Υἱούλην μου τζι’ έμεινα ‘ρφανεμένη
τζι’ ὁ κόσμος κλαίει οὐρανὲ τζι ἡ γῆ σκοτεινιασμένη.
Ὁ ἥλιος ἐσκοτίστηκεν τζι’ ὅλον τὸ φῶς ἐχάθη
τζιαὶ τὸ φεγγάριν τ᾿ οὐρανοῦ κατὰ πολλὰ ἐπικράνθη.
Ὄρη ἀναστενάξετε τζιαὶ πέτρες ῥαϊστεῖτε
τζιαὶ ποταμοὶ στραντζίσετε τζιαὶ δέντρα μαρανθεῖτε.
Ἀδὲ χαρὰν ποὺ δκιάβασα τζιαὶ ἐγέννησα τὸν ἥλιον,
τὸν φόβον ποὺ ἐπέρασα στῆς γέννησης τὸν σπήλιον,
γιὰ τὸν Ἡρώδην τὸν πικρὸν μὲν χάσει τὸ βασίλειον.
Χρυσὸν δεντρὸν ἐβλάστησεν ὁ εὔσπλαγχνος υἱός μου,
τζ᾿ ἔβκαλεν κλώνους δώδεκα γιὰ σιεπασμὸν τοῦ κόσμου.
Τώρα οἱ κλῶνοι κόπηκαν τὰ φύλλα μαρανθήκαν
τζι᾿ ἡ βρύση ἐσταμάτησεν, ὅλα ἐξερανθῆκαν.
Ἰούδας τὸν ἐπρόδωσεν ἀργύρια τριάντα
τζι᾿ ἐνόμισεν ὁ μιαρὸς πὼς θὰ τὰ ἔσιει πάντα.
Πέντε καρ(φ)κιὰ ἐβάλασιν ἐπάνω στὸν υἱόν μου,
τζι᾿ ἐκάμαν Τον τζι᾿ ἐφύρτηκεν τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου.
Η Θεοτόκος στέκετουν εμπρός του λυπημένη
τζιαὶ έδερνεν το στήθος της τζιαὶ τράβαν τα μαλλιά της.
Ω! Τέκνον μου τι έφταιξες τζι’ είσαι πολλά θλιμμένον
τζι’ ανάμεσα σε δκυό ληστές έχουν σε καρφωμένον;
Ὦ! Πανσεβάσμιε Σταυρέ, ξύλον εὐλογημένον
ὁποὺ βαστάζῃς τὸν Θεὸν πάνω σου κρεμασμένον.
Σκύψε Σταυρὲ νὰ δυνηθῶ, νὰ τὸν καταφιλήσω
τὸν Ποιητήν μου τζιαὶ Θεὸν νὰ τὸν ποσιαιρετήσω.
Ὄρη ἀναστενάξετε τζιαὶ πέτρες ῥαϊστεῖτε
τζιαὶ ζωντανοὶ τὲς λύπες μου κλάψετε τζιαὶ θρηνεῖτε.
Κλάψετε χῆρες τζι’ ὀρφανά τζι’ όλ’ η συγγένεια σας,
κλάψετε τὸν διδάσκαλον τζιαὶ τὴν παρηορκάν σας.
Τζι’ η Δέσποινα που το `βκαλεν, πρέπει να την υμνείτε,
πρέπει να την δοξάζετε τζιαὶ να την προσκυνείτε.
Όπκιος δκιαβάζει την Γραφήν τα πάθη του Υιού μου
να μην έσσιη ερώτησιν στην κρίσιν του Θεού μου.