TECHNIKA TANECZNA 4 - elastyczna rama w tańcu

Technika taneczna - elastyczna rama w tańcu
Przyszedł w końcu czas byśmy stanęli w parze z drugą osobą i spróbowali ze sobą zatańczyć. Jednak i tu przydało by się kilka ważnych wskazówek, dzięki którym będzie nam się ze sobą lepiej tańczyło.
W przygotowanym materiale filmowym zajmiemy się następującymi zagadnieniami:
- tworzeniem tzw. tanecznej ramy, która pomoże tancerzom w lepszym odczuwaniu siebie i wzajemnej bezsłownej komunikacji między sobą
- zaproponujemy kilka ćwiczeń, dzięki którym poczujemy dwie siły działające podczas tańca z drugą osobą, sile przyciągającej i odpychającej, bez której nie powstanie rama taneczna
- przyjrzymy się też naszym nogom i stopom jak należy je stawiać w tańcu tradycyjnym by wygodnie, przyjemnie i bezboleśnie wirować z drugą osobą
Zaproponowana przez nas „METODOLOGIA NAUCZANIA POLSKICH TAŃCÓW TRADYCYJNYCH W FORMACH NIESCENICZNYCH” jest owocem 25 letniej pracy warsztatowej i edukacyjnej, uwzględniającej współczesne predyspozycje i umiejętności, pokolenia pozbawionego żywego kontaktu z tradycyjnym tańcem i muzyką.
Nauka i ćwiczenia taneczne wynikają w niej z naturalnej motoryki naszego ciała oraz czynności wykonywanych przez nas na co dzień. Dzięki niej będzie można opanować podstawy tańca w formie niescenicznej w metrum parzystym na dwa (rytmy polkowe) jak również nieparzystym - na trzy (m.in. rytmy mazurkowe) m.in. odczuwanie i rozumienie rytmu, poruszanie się w rytmie, tańczenia solo, w parze i w grupie, po kole i w luźnej grupie, wirowanie w układzie otwartym i zamkniętym.
W naszym rozumieniu nauka tańca, nauka kroków ma być równoważna z nauką postaw społecznych, nauką obcowania i interakcji z drugą osobą, z którą wykonuje się wspólnie taniec oraz innymi osobami/parami uczestniczącymi w tej samej czasoprzestrzeni co my sami. Taniec tradycyjny i muzyka, ma być tak jak dawniej pretekstem do spotkania się z drugim człowiekiem.
Nasze filmowe materiały edukacyjne przewidziane są dla odbiorców w różnym wieku, zarówno osób początkujących jak i średnio zaawansowanych, zarówno amatorów jak i osób zawodowo zajmujących się edukacją taneczną, dla których taniec tradycyjny w formie niescenicznej będzie nową formułą ruchową.
Ma ona wypełnić lukę w braku łatwo dostępnych materiałów edukacyjnych dotyczących metodologii nauczania polskich tańców tradycyjnych w formach niescenicznych.
Co do samej nauki to po pierwsze podstawą naszych tanecznych umiejętności oraz łatwości poruszania się przy danej muzyce będzie nasze z nią osłuchanie. Gdy tego nie będzie to trochę tak jak byśmy rozmawiali z niewidomym o kolorach.
Po drugie poza osłuchaniem musimy nauczyć się kroków danego tańca.
Po trzecie dobrze znać kontekst oraz rozumieć przez kogo, w jaki sposób, po co, kiedy i gdzie wykonywano dawniej tańce tradycyjne (ludowe). W przeciągu ostatnich 50 czy 100 lat bardzo wiele się zmieniło w otaczającym nas świecie, co niewątpliwie wpłynęło także na sam taniec, jego odbiorców, a nawet sposób jego wykonywania. Proponowane przez nas podejście do tego tematu jest próbą znalezienia złotego środka, pomiędzy dawnym tradycyjnym stylem, a współczesnością, w której żyjemy, jakże inną od tej sprzed 50 czy 100 laty. Wielu z nas nie mieszka obecnie na wsi, nie hoduje ani nie uprawia ziemi, nie ma gospodarstwa, mieszka często daleko od miejsca, z którego pochodzi, tym samym nie zna własnej i/lub lokalnej tradycji.
Przez kilka ostatnich dekad taniec tradycyjny jako forma rozrywki ludu był raczej traktowany symbolicznie, ikonicznie i stracił swą podstawową funkcję wspólnotową integracyjną i rozrywkową, a bezpośredni i aktywny kontakt znikł, zmieniając się w oceniająco-estetyczny i bierny.
Po czwarte by tańczyć ważne jest nie tylko poznanie kroku danego tańca, ale co wydaje się być równie ważne, a może nawet ważniejsze, to komfort i miła atmosfera podczas tańca, poczucie akceptacji oraz bezpieczeństwo. Wraz z nimi pojawią się rozluźnienie w ciele, radość i dobry nastrój, które przyczynią do łatwiejszego odnalezienia rytmu, początku frazy muzycznej, pulsu, gdzie jest przysłowiowe RAZ w takcie. Wszak taniec w tej formie ma być miłą rozrywką, miło spędzonym czasem wolnym, a nie ciężką pracą.
Scenariusz i reżyseria - Bogumiła Zgorzelska i Piotr Zgorzelski
Kierowniczka Produkcji - Justyna Pankiewicz
Prowadzenie lekcji i taniec - Bogumiła Zgorzelska i Piotr Zgorzelski (Akademia Tańca Tradycyjnego)
Muzyka - melodia tradycyjna "Na piecu łoroł" w wykonaniu Kapeli Maliszów / utwór z płyty „Mazurki Niepojęte''
Zdjęcia - Daniel Kiermut
Dźwięk - Mikołaj Kiciak
Reżyseria światła - Paweł Wójcik
Kierownik planu - Marcin Kuropatwa
Montaż, kolor korekcja, grafika - Daniel Kiermut
Konsultacja przy montażu - Piotr Zgorzelski
Stylizacja - Bogumiła Zgorzelska
Nagrania zrealizowano w „Studio 99” w Warszawie (wrzesień - listopad 2020 roku)
Edycja projektu 2020 była realizowana przez Instytut Muzyki i Tańca we współpracy z Akademią Tańca Tradycyjnego ze środków Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.