Olympus Mountain. Peak Ice 2.695m.
Vložit
- čas přidán 6. 09. 2024
- Olympus Mountain
Peak Ice 2.695m.
Κυριακή 14 Απριλίου 2024.
Όχι δεν ήταν η καλύτερη ημέρα για μένα! όπως και να 'χει, ο στόχος προ ημερών επιτεύχθει.
Όταν ο γέρο Όλυμπος σε έχει στα πόδια του, δεν γίνεται να μην σηκώσεις έστω κι ένα βλέμμα, να τον θαυμάσεις.
Έτσι κι εγώ, τις ημέρες που κύλησαν την βδομάδα που μας πέρασε, παρατηρούσα πώς το χιόνι άρχισε να υποχωρεί και να ανοίγουν διάδρομοι προσπελάσιμοι προς τις ψηλές κορφές.
Αφήνεις οπότε στην άκρη επιπλέον δραστηριότητες και αφοσιώνεσαι στην επίτευξη του στόχου, στην προκειμένη περίπτωση την πορεία της Κυριακής.
Χρειάζεται να κάνεις κάποια σχέδια και να υπάρχει εναλλακτική λύση.
Άλλο τί φαίνεται και άλλο τί θα βρεις και θα αντιμετωπίσεις.
Η αρχή της πορείας ξεκίνησε από την είσοδο του μονοπατιού προς Ντελή στα 760μ.
Συνήθως στην διαδρομή προς Λιβαδάκι, δεν θα συναντήσεις κανέναν ή αν βρεις θα είναι πολύ λίγοι ορειβάτες.
Με το ξεκίνημα εθεάθησαν δύο ορειβάτες ο Δημήτρης και η Στέλλα, καθώς είχαν ξεκινήσει την πεζοπορία τους από χαμηλότερο υψόμετρο. Γνωριστήκαμε αλλάξαμε κουβέντες, βρήκαμε κοινούς γνωστούς, αλλά είχαμε διαφορετικό πεζοπορικό ρυθμό, οπότε τους χαιρέτησα και βουρ για τα ψηλά.
Τα τελευταία χρόνια στις πορείες μου, προσπαθώ ανά 100 μέτρα υψομετρικά, να πίνω νερό, ώστε να μην υπάρξει αφυδάτωση και ξεκινήσουν οι κράμπες στα πόδια. Αυτό το απέφυγα αλλά κάπου στα 1.500μ. ο οργανισμός ήθελε ώθηση. Οπότε αντί να γευματίσω στο Λιβαδάκι, κάθησα εκεί επιτόπου. Οι μπάρες επίσης έκαναν δουλειά.
Καθόλη την διάρκεια έως και το Λιβαδάκι άκουγα πίσω μου, αρκετά μέτρα πίσω, ομιλίες. Σκέφτηκα πως θα είναι κάποιοι πιο δυνατοί από μένα και πως από στιγμή σε στιγμή θα με προσπεράσουν.
Τελικά όχι γιατί είχα πάρει κι εγώ τα πάνω μου. Εθεάθησαν πάνω στο Λιβάδι, στην ανοιχτωσιά. Ο ένας ήταν ο πολύ αγαπητός Ηλίας, όπου τον είχα γνωρίσει παλαιότερα σε μία άλλη εξόρμηση προς το ίδιο σημείο. Ήταν μαζί του ο συνορειβάτης Ευρυπίδης και πιο πίσω ο Γιώργος ο οποίος ήταν κι αυτός μόνος του. Συνολικά στο καταφύγιο βρεθήκαμε 4 άτομα.
Κάθε φορά που ανεβαίνω στο καταφύγιο, κάνω πάντα μία δοκιμή στον ασύρματο εκτάκτου ανάγκης, της ομάδας διάσωσης και ενημερώνω για τυχόν αλλαγές εντός του καταφυγίου.
Ο Γιώργος δεν συνέχισε πιο ψηλά, μέχρι εκεί ήθελε.
Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε έως το ορόσημο του Σημαιοφόρου στα 1.385μ.
Δεν ακολουθήσαμε την απότομη διαδρομή των τριακοσίων υψομετρικών μέτρων, διότι θα περνούσαμε μέσα από χιόνι, σε έδαφος με μεγάλη κλίση.
Η σκέψη ήταν όλων μας από πριν, πριν ακόμα φθάσουμε στο σημείο. Οπότε τραβεσάραμε αριστερά το βουνό, για να πιάσουμε την Νότια πλευρά του και στην συνέχεια να ακολουθήσουμε την ράχη του.
Η απόφαση φάνηκε και στην πράξη σωστή.
Ο Ηλίας και ο Ευρυπίδης θέλησαν να σταματήσουν εκεί και να επιστρέψουν.
Ο δικός μου στόχος ήταν 300 μέτρα ψηλότερα, οπότε έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού και των ευχών για καλή κατάβαση και ανάβαση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μένω μόνος, έτυχε και από την άλλη μεριά, όταν ήθελα να ανέβω στην κορυφή Σκούρτα.
Πάντα χρειάζεται προσοχή, αλλά περισσότερο όταν μείνεις μόνος, ούτως ή άλλως θα μπορούσε να μην είχα συναντήσει κανένα.
Είναι όμως ευχάριστο όταν συναντάς, προπαντός όταν είναι ομιλητικός και όχι μουντρούχος 😁.
Επίσης θα ήθελα να επισημάνω στο σημείο αυτό, πως καλό είναι να ανταλλάσσουν οι ορειβάτες μία δύο πληροφορίες όπως τον τελικό προορισμό, αν υπάρχουν αλλά άτομα πιο πάνω ή πιο κάτω. Περιοχή όνομα κλπ. Είναι μία επιπλέον δικλείδα ασφαλείας.
Μετά τον Σημαιοφόρο η κλίση του εδάφους αλλάζει και γίνεται πιο ομαλή, αλλά η απόσταση μεγαλώνει, η υψομετρική που χρειάζεται από κει και πάνω είναι 300 μέτρα.
Μερικά τμήματα έγιναν με διάσχιση εντός χιονιού, θα μπορούσε όμως να αποφευχθεί κάνοντας μεγαλύτερο κύκλο. Η κλίση όπως προανέφερα δεν ήταν τόσο μεγάλη, οπότε δεν υπήρχε επικινδυνότητα.
Από τις 09:30 το πρωί η ώρα πήγε 16:00 το απόγευμα όταν έφθασα στο σπασμένο ορόσημο του Πάγου.
Η υψομετρική διαφορά της όλης πορείας ήταν 1.950 μέτρα ανάβασης και το αντίστροφο. Η απόσταση που διανύθηκε περίπου 24 χιλιόμετρα.
Η πορεία έληξε στις 20:15, ήταν μέρα ακόμη όταν έφτασα στο όχημα μου.
Όπως αναφέρω πάντα αργά και βασανιστικά στο ανέβασμα πάντα.
Πιο είναι το νόημα λοιπόν; κρατάμε από όλο αυτό την κούραση; ή όλα τα υπόλοιπα που ζήσαμε, αισθανόμαστε, αφουγκραστήκαμε, νιώσαμε; Είναι επιπλέον άσκηση του σώματος, επίσης αποκτάς διαφορετικές εμπειρίες, προπαντός όταν έχεις να κάνεις με τα στοιχεία της φύσης.
Όταν τελικά γυρίσεις πίσω, ξεχνάς την κούραση και μόνο ωραίες σκέψεις περνάν απ'το μυαλό σου! Η κούραση επανέρχεται πάντα την δεύτερη ημέρα 🤣😁😉
Καλημέρα Κώστα, μπράβο πολύ καλό το βίντεο.
Ευχαριστώ πολύ Αποστόλη 💕