သုမောင် (သို့မဟုတ်) စာရေးဆရာ မင်းသား အဆိုတော်

[@satanhimself1018]

အရက္သမားမိသားစု
အရမ္းစိုးတယ္
ဖိုးေသာၾကာဆိုလဲ မခုတ္တက္တဲ့ေၾကာင္လိုလိုနဲ႔ အိမ္မွာ ဆဲဆိုမူး႐ူးေနတာ မ်က္ျမင္ပဲ ကိုေတြက သာဓုအိမ္ယာမွာေနတာ အူမေခ်းခါးသိတယ္

[@linhtetlinlin9929]

အဖေအပါအဝင် မျိုးရိုးကောင်းပေမယ့် သားဆိုတဲ့ကောင်ကြောင့် နာမည်ပျက်ရတယ်

[@theaye4102]

မိသားစုလိုက္ေလးစားခ်စ္ခင္ရပါတယ္

[@nnaung58]

သာဘာဝမင်းသားကြီးပါ

[@kowinkkkk1907]

အဖေကောင်းပေမဲ့သားသမီးများမိုက်လျက်

[@99myanmar]

မြန်မာတွေဟာ အမှန်တရားလို့ အများက လက်ခံထားတဲ့ ကိစ္စရပ်တွေ အပေါ်မှာ မေးခွန်းထုတ်တာ မကြိုက်ဘူးဆိုတာ သိပါတယ်။ မေးတော့ မေးချင်တယ်။ ဘာလို့ လူတွေဟာ စာကို များများဖတ်ဖို့ အားပေးနေကြလဲ။ သိချင်မိတယ်။ စာများများဖတ်လို့ ချမ်းသာကြသလား။ စာဖတ်တဲ့သူတွေအများစုဟာ ဆင်းရဲတဲ့သူတွေပါပဲ။ ချမ်းသာတဲ့သူက မရှိသလောက်ပဲ။ စာရေးတဲ့ စာရေးဆရာတွေဆိုရင် ထမင်းနပ်မမှန်ဘူး။ မိမိရဲ့ဝမ်းလေးတစ်ခုလေး တစ်ခုအတွက်တောင် ရှာဖွေဖို့ အစွမ်းမရှိတဲ့ စာရေးဆရာတွေကို အထင်ကြီးစရာလို့ မမြင်ပါဘူး။ ကြီးပွားရေးစာတွေရေးတဲ့ ဦးဖေမြင့်တောင် ကိုယ်ပိုင်အိမ်လေး တစ်ခုတောင်မရှိဘူးလို့ သိရတယ်။
ဒီတော့ စာရိတ္တပိုင်းပေတံနဲ့တိုင်းကြည့်ပါဦး။ စာဖတ်များတဲ့သူတွေဆိုပြီး ထူးထူးခြားခြား စိတ်ဓာတ်ကောင်းလာတဲ့သူတွေ မရှိပါဘူး။ စာဖတ်တဲ့သူမကြည့်နဲ့။
စာရေးဆရာတွေကြည့်ရင် အရက် သမား၊ ဆေးသမား၊ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်တဲ့သူစသဖြင့် အောက်တန်းစားတွေပဲ အများသား။