მშვენივრად გაარჩია ნოველა ქალბატონმა. მე დავამატებდი დასაფიქრებელ საკითხებს. საინტერესოა პროფესორის მიერ მამის სულიერი ფუნქციის გახაზვა. ეს კლასიკური ქრისტიანული, განსაკუთრებით, პროტესტანტულ-ქრისტიანული თვალსაზრისია. მაგრამ დიდ მოაზროვნეთა ბიოგრაფიები საწინააღმდეგოში გვარწმუნებს. ყველა დიდი მოაზროვნე, მეტადრე ხელოვანები, სულიერი განვითარებით, პირიქით, დედისგან არიან დავალებულნი. გარდა ამისა, ვფიქრობ, სულიერი აღზრდა არაა რაღაც გაკვეთილის, რაღაც დამოუკიდებელი საქმიანობის მსგავსი რამ. ასეთი მცდელობა, უკეთეს შემთხვევაში, უშედეგოა, ხოლო უარესში, საზიანო. თავსაფრიანმა დედაკაცმა კარგად აღზარდა შვილები. არც ფიზიკური აღზრდა დაუკლია მათთვის და არც სულიერი; ე.ი. არც ,,პური არსობისა", არც მოყვასზე ზრუნვის, სიმართლით ცხოვრების ცოცხალი მაგალითი. მწერალს ალბათ იმის თქმა სურს, რომ ცხოვრება ეგოიზმზეა აგებული. ადამიანის მოვალეობაა მარცხისთვის განწირული ბრძოლა ამ ეგოიზმთან. ეს ბრძოლა მარცხით მთავრდება, მაგრამ ზნეობრივი მოვალეობა მაინც მოვალეობად რჩება. დოსტოევსკის ერთერთი გმირისა არ იყოს, სიკეთე უნდა აკეთო, მაგრამ მადლობისთვის უნდა დაყრუვდე. ამ პრინციპით ცხოვრობდა ოთარაანთ ქვრივიც. ეს ცხოვრების კანონია და ზნეობის ტრაგედია.
Სრულიად ვეთანხმები თქვენს მოსაზრებას. Დოსტოევსკი ძალზედ ღრმად მოაზროვნე მორწმუნე ადამიანი იყო, საფუძვლიანად იცოდა წმინდა მამათა სწავლებანი და სულიერი კანონები. Ამ კანონების თანახმად წყენაზე აგებული ქმედება ცოდვაა, თანაც დამანგრეველი ცოდვა.. Რა თქმა უნდა, ურთულესია ამ ცოდვასთან ბრძოლა, მხოლოდ უფალთან ხელჩაკიდებულს თუ შეგიძლია გაიარო ბეწვის ხიდზე. Სამწუხაროდ, თავსაფრიანმა დედაკაცმა ეს ვერ შეძლო. წყენის, უმადურობის, უსიყვარულობის ყინულივით ცივმა გრძნობებმა აუვსეს გული და ფინალიც შესაბამისად ასეთივე სულისგამყინავია. Ადამიანებს Გვავიწყდება, რომ Ათი განკურნებული კეთროვანიდან უფალთან მადლობის სათქმელად მხოლოდ ერთი დაბრუნდა. Ქრისტიანის ცხოვრება მუდმივი სულიერი ბრძოლაა, ადამიანის დაცემულ ბუნებასთან მუდმივი ბრძოლა.
მშვენივრად გაარჩია ნოველა ქალბატონმა. მე დავამატებდი დასაფიქრებელ საკითხებს. საინტერესოა პროფესორის მიერ მამის სულიერი ფუნქციის გახაზვა. ეს კლასიკური ქრისტიანული, განსაკუთრებით, პროტესტანტულ-ქრისტიანული თვალსაზრისია. მაგრამ დიდ მოაზროვნეთა ბიოგრაფიები საწინააღმდეგოში გვარწმუნებს. ყველა დიდი მოაზროვნე, მეტადრე ხელოვანები, სულიერი განვითარებით, პირიქით, დედისგან არიან დავალებულნი. გარდა ამისა, ვფიქრობ, სულიერი აღზრდა არაა რაღაც გაკვეთილის, რაღაც დამოუკიდებელი საქმიანობის მსგავსი რამ. ასეთი მცდელობა, უკეთეს შემთხვევაში, უშედეგოა, ხოლო უარესში, საზიანო. თავსაფრიანმა დედაკაცმა კარგად აღზარდა შვილები. არც ფიზიკური აღზრდა დაუკლია მათთვის და არც სულიერი; ე.ი. არც ,,პური არსობისა", არც მოყვასზე ზრუნვის, სიმართლით ცხოვრების ცოცხალი მაგალითი. მწერალს ალბათ იმის თქმა სურს, რომ ცხოვრება ეგოიზმზეა აგებული. ადამიანის მოვალეობაა მარცხისთვის განწირული ბრძოლა ამ ეგოიზმთან. ეს ბრძოლა მარცხით მთავრდება, მაგრამ ზნეობრივი მოვალეობა მაინც მოვალეობად რჩება. დოსტოევსკის ერთერთი გმირისა არ იყოს, სიკეთე უნდა აკეთო, მაგრამ მადლობისთვის უნდა დაყრუვდე. ამ პრინციპით ცხოვრობდა ოთარაანთ ქვრივიც. ეს ცხოვრების კანონია და ზნეობის ტრაგედია.
Სრულიად ვეთანხმები თქვენს მოსაზრებას. Დოსტოევსკი ძალზედ ღრმად მოაზროვნე მორწმუნე ადამიანი იყო, საფუძვლიანად იცოდა წმინდა მამათა სწავლებანი და სულიერი კანონები.
Ამ კანონების თანახმად წყენაზე აგებული ქმედება ცოდვაა, თანაც დამანგრეველი ცოდვა..
Რა თქმა უნდა, ურთულესია ამ ცოდვასთან ბრძოლა, მხოლოდ უფალთან ხელჩაკიდებულს თუ შეგიძლია გაიარო ბეწვის ხიდზე. Სამწუხაროდ, თავსაფრიანმა დედაკაცმა ეს ვერ შეძლო. წყენის, უმადურობის, უსიყვარულობის ყინულივით ცივმა გრძნობებმა აუვსეს გული და ფინალიც შესაბამისად ასეთივე სულისგამყინავია. Ადამიანებს Გვავიწყდება, რომ Ათი განკურნებული კეთროვანიდან უფალთან მადლობის სათქმელად მხოლოდ ერთი დაბრუნდა. Ქრისტიანის ცხოვრება მუდმივი სულიერი ბრძოლაა, ადამიანის დაცემულ ბუნებასთან მუდმივი ბრძოლა.
ძალიან დიდი მადლობა
ძალიან საინტერესოა
არიან ცივი ადამიანები გრძნობა არ გააჩნიათ.
ამეტირა მეც.....
დიდი მადლობა
დიდი მადლობა