Κάστρο Δράμας (Βυζαντινά Τείχη)

Τα Βυζαντινά Τείχη της Δράμας χρονολογούνται στον 10ο αιώνα, αν και δε μπορεί να αποκλειστεί και πρωιμότερη χρονολόγησή τους. Είχαν περίμετρο 850 περίπου μέτρων.
Το 1206, μετά την καταστροφή τους από το βούλγαρο τσάρο Ιωαννίτση (Σκυλογιάννη), ανοικοδομήθηκαν εξαρχής από τον τότε διοικητή του κάστρου, λατίνο Βονιφάτιο Μομφερατικό.
Είχαν δύο πύλες και πέντε τουλάχιστον πύργους. Τμήματά τους διατηρούνται διάσπαρτα μέσα στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Το βόρειο τείχος, που διατηρείται σε σχετικά καλή κατάσταση, προσφέρει σαφή εικόνα των διαστάσεων και της τοιχοδομίας τους. Στον περίβολο του ναού των Ταξιαρχών (ΝΑ γωνία των τειχών) είναι ορατά τα ίχνη ενός από τα δύο γνωστά κλιμακοστάσια.
Σε πύργο της βόρειας πλευράς των τειχών ο οποίος σήμερα σώζεται μισογκρεμισμένος, υπήρχε το ρολόι της πόλης, που αφαιρέθηκε από αυτόν το 1945.
Στη βορειοανατολική πλευρά του ιστορικού κέντρου της Δράμας δεσπόζει ο βυζαντινός Ναός της Αγίας Σοφίας.
Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μνημεία και το αρχαιότερο σωζόμενο κτήριο της Δράμας, η ανέγερση της οποίας τοποθετείται χρονικά στον 10ο μ.Χ. αιώνα.
Ο Ναός αρχικά ήταν αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η ονομασία “Ναός της του Θεού Σοφίας” είναι μεταγενέστερη και οφείλεται στους πρόσφυγες του 1922. Στη συνέχεια επικράτησε η ονομασία “Αγία Σοφία”, έτσι όπως είναι γνωστός ο Ναός μέχρι και σήμερα.
Σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του είναι η μετατροπή του σε μουσουλμανικό χώρο λατρείας καθώς μετατράπηκε σε τζαμί με την ονομασία “Μπέη τζαμί”, την εποχή του σουλτάνου Μουράτ Α΄ (1359-1389).
Επίσης, κατά τη διάρκεια της πρώτης βουλγαρικής κατοχής, οι βούλγαροι προσπάθησαν να την μετατρέψουν σε μουσείο, μια ενέργεια που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Μητροπολίτη Αγγαθαγγέλου.
Μετά την απελευθέρωση της Δράμας από τη βουλγαρική κατοχή, ο Ναός της Αγίας Σοφίας λειτούργησε και πάλι ως χριστιανικός χώρος λατρείας.
Στο εσωτερικό του Ναού, το οποίο έχει τετράγωνο σχήμα, διακρίνουμε ογκώδεις κολόνες. Όσον αφορά τα εικονογραφικά έργα που κοσμούν το εσωτερικό του Ναού είναι κατά κανόνα φορητές εικόνες. Ωστόσο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η τοιχογραφία που χρονολογείται το 1917 και βρίσκεται στο νάρθηκα απεικονίζοντας σκηνές από τη Δευτέρα Παρουσία.