Πατέρα Νικόλαε σας υπερευχαριστούμε για όλα! Για όλες τις ομιλίες και τις εκπομπές και τον υπέροχο αυτό κόσμο που μας αποκαλύπτετε, γιατί υπάρχει και δε τον ξέρουμε. Να σας έχει ο Θεός καλά
Η εκπομπή σας είναι δώρο, δεν είναι μια απλή εκπομπή! Κύριες Σαββίδη και πατέρα Νικόλαε σας ευχαριστούμε θερμά για τις πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις σας που μας ανοίγουν νέες προοπτικές στη ζωή μας.... Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι τον πατέρα Νικόλαο σε σχέση με τη σταυρική πορεία του καθενός μας. Μας προτείνετε και σε άλλη σας ομιλία "Θεού γαρ εσμεν συνεργοί" από την μια να σταυρωθούμε για τον άλλο, αλλά στην ίδια ομιλία λέτε : "Έχουμε συνηθίσει συνεχώς να ζητάμε την αγάπη του άλλου και θέλουμε συνεχώς νέες αποδείξεις για αυτή την αγάπη. Και προσθέτετε : Μα τι είναι ο καθένας μας ; Πρέπει να γίνεται καραγκιόζης για τον άλλο για να του αποδεικνύει συνεχώς την αγάπη του ; " Αυτά τα δύο σχόλια φαίνεται σαν να έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Τελικά, αναρωτιέμαι τι κάνουμε για τον άλλο ; Γιατί ο άλλος μπορεί παραλόγως να μας ζητάει συνεχώς αποδείξεις για την αγάπη μας. Και αυτό θα μπορούσε να είναι μια σταυρική πορεία. Εσείς όμως ... τα φέρνετε σε αντίθεση. Τελικά, πρακτικά ποιον δρόμο ακολουθούμε ;
Πρός τους π. Νικόλαο Λουδοβίκο καί Π. Νούνη Αν είναι όπως μάς λέει ο π. Λουδοβίκος, ότι είναι θέμα σχέσης η απροϋπόθετη αγάπη ( : ... ΜΕΤΑ την απρουπόθετη εκδήλωση της αγάπης Του και εν όψει της σύναψης πλέον, αμφίδρομης σχέσης ) τότε, κατά τήν γνώμη μου, οφείλουμε νά πάψουμε νά αναφερόμαστε σέ πίστη. Η σχέση υποκαθιστά τήν πίστη καί θέτει τό απροϋπόθετο τής αγάπης. Άρα, υπεράνω όλων η σχέση καί στά άχρηστα η πίστη. Τώρα, όσον αφορά στό απροϋπόθετο τής αγάπης, τό οποίο, πάλι κατά τή γνώμη μου, είναι μιά εύστροφη παραλλαγή τού «αγάπη χωρίς όρους καί δίχως όρια» ( Αθηναγόρας Α΄ καί Πάπας Παύλος Στ΄ - κοινή διακήρυξη τού αγαπισμού ), τίθεται τό ερώτημα : Η σχέση γιατί δέν αποτελεί όρο ; Καί ως πρός τά όρια : Μήπως αυτά ακυρώνονται λόγω προβλεπόμενων - τό πιθανολογώ - ατέρμονων διαλόγων, σέ σημείο όπου, τα δύο ή περισσότερα μέλη καί μέρη τών σχέσεων, βαρεθούν καί εγκαταλείψουν διαλόγους καί σχέσεις διαλόγων ; Τότε όμως η αγάπη μένει ορφανή, δηλαδή χωρίς σχέση, καί τί κάνουμε ; Μπορεί κάποιος νά με βοηθήσει ; Υστερόγραφο Κύριε Νούνη, Επειδή από τά ερωτηματικά - εδώ καί αλλού - πού έθεσα προκύπτουν πολλά καί, ίσως, ο π. Λουδοβίκος δέν έχει τό χρόνο νά μου απαντήσει, θά ήθελα νά συνοψίσω καί εντοπίσω τό ενδιαφέρον μου σέ αυτά τά ολίγα : : 1) Προϋπόθεση ζωής - γιά τόν άνθρωπο γίνεται λόγος - είναι ή δέν είναι η καρδιά ; Υπάρχει ζωή χωρίς καρδιά ; 2) Αν συμφωνεί μέ αυτό, ας μού απαντήσει σέ ακόμη μία ερώτηση : Είναι ή δέν είναι προϋπόθεση, τής κατ΄ αυτόν «απροϋπόθετης αγάπης», τό γραφόμενο υπό του απ. Παύλου «28 οὐ γὰρ ὁ ἐν τῷ φανερῷ ᾿Ιουδαῖός ἐστιν, οὐδὲ ἡ ἐν τῷ φανερῷ ἐν σαρκὶ περιτομή, 29 ἀλλ᾿ ὁ ἐν τῷ κρυπτῷ ᾿Ιουδαῖος, καὶ περιτομὴ καρδίας ἐν πνεύματι, οὐ γράμματι, οὗ ὁ ἔπαινος οὐκ ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ Θεοῦ.». Ειδικότερα, αυτό τό «περιτομὴ καρδίας ἐν πνεύματι» (Ρμ. β΄) τί είναι ; Προϋπόθεση δέν είναι ; Συνάδει ή όχι καί αυτό μέ τό « 12 καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου.» ; 3) Τέλος, είναι ή δέν είναι απαραίτητη η κάθαρση τού συναισθήματος ; καθόσον, επιστήμη (Ψυχιατρική) καί Θεολογία (Θρησκεία καί Εκκλησία), εκλαμβάνουν τήν καρδιά ως τό κέντρο τού συναισθήματος, εκτός βέβαια καί ως κέντρο τής ζωής. Περί αυτού δέν νομίζω νά υπάρχουν αντιρρήσεις καί επαναλαμβάνω, η συζήτηση αφορά στόν άνθρωπο. Επίσης, νά υπενθυμίσω ότι κάνουμε λόγο γιά «θρησκευτικό συναίσθημα» καί ποτέ, μέχρι τώρα, δέν βρέθηκε κάποιος νά γράψει «εκκλησιαστικό συναίσθημα». Τό πρώτο είναι εγγενές. Δέν γεννιόμαστε οι άνθρωποι μέ εκκλησιαστικό συναίσθημα καί οι Ψυχίατροι συμφωνούν. Οι Ψυχολόγοι είναι άλλη περίπτωση. Ας μού δώσει λοιπόν τις απαντήσεις επί τών ερωτήματων μου, σέ αναφορά με αυτά που είπε στό βίντεο τής δικής σας ανάρτησης περί «απροϋπόθετης αγάπης».
Kyprianos Christodoulides δεν θελεις την ενωση των Εκκλησιων;; θεωρεις πως μονο τα δικα σου πιστευω ειναι αλανθαστα και πως οι χριστιανοι αλλων ομολογιων ειναι εγκαθετοι; ελα στα συγκαλα σου.....
Ευχαριστούμε για το εξαιρετικόν μάθημα και την πολύτιμη εκπομπή σας. Μία όμως ίσως σοβαρή ένσταση διότι η απολυτότητα του πατρός Νικολάου «περι της απροϋπόθετης αποδοχής και αγάπης» του Χριστού μας, καθώς μας εδήλωσε ο π. Ν. Λουδοβίκος, προσκρούει επάνω σε μία εκ των πολλών Ευαγγελικών διηγήσεων «πορεύου και μηκέτι αμάρτανε»... αυτό το συγκεκριμένο δεν είναι Θεανθρωπολογική προϋπόθεσις; Ή μήπως, σε άλλο ζήτημα, λ.χ. οι θαυματουργικές παρεμβάσεις Του, δεν εγίνοντο βάσει προϋποθέσεων; Η βάση των θαυμαστών ενεργειών Του δεν ήταν η ανοικτή διάθεση και ΠΙΣΤΗ του ανθρώπου που το επιζητούσε μανικώς; Ο Θεάνθρωπος Χριστός μας, δεν ζητούσε την Ομολογία Πίστεως των ανθρώπων, την επιβεβαίωση ότι και τον πιστεύουν ως Κύριον και ότι τον εμπιστεύονται, ώστε να τους θεραπεύσει τα αιτήματά τους; Και απορώ πραγματικά, πώς και γιατί διαφεύγει αυτό το σημαίνον σημείον το «μηκέτι αμάρτανε» του αξιότιμου Κληρικού και Δογματολόγου Καθηγητού. Ο Χριστός μας, αργολογούσε και διετύπωνε περιττές κουβέντες; Προφανώς όχι! Τότε ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος γιατί δεν συμπροβληματίζει την εν λόγω προϋπόθεση που θέτει ο ίδιος ο Χριστός μας;
Νομίζω ότι το 'μηκέτι αμάρτανε' δεν συνιστά προϋπόθεση αποδοχής/αγάπης, αλλά ιατρική συμβουλή. Η αποδοχή και η αγάπη είναι δεδομένη. Το 'μηκέτι αμάρτανε' είναι ο τρόπος για να βιώνει ούτως ή άλλως αυτή την αγάπη κανείς. Όταν αμαρτάνεις, δεν βιώνεις την αγάπη (που υπάρχει ούτως ή άλλως και απλά αλλάζει η δεκτικότητά μας σε αυτή ανάλογα με τις αμαρτίες μας ή καλύτερα τα πάθη μας)
Πατέρα Νικόλαε σας υπερευχαριστούμε για όλα! Για όλες τις ομιλίες και τις εκπομπές και τον υπέροχο αυτό κόσμο που μας αποκαλύπτετε, γιατί υπάρχει και δε τον ξέρουμε. Να σας έχει ο Θεός καλά
Τί μπορεί να σχολιάζει κάποιος.ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ.
Η εκπομπή σας είναι δώρο, δεν είναι μια απλή εκπομπή! Κύριες Σαββίδη και πατέρα Νικόλαε σας ευχαριστούμε θερμά για τις πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις σας που μας ανοίγουν νέες προοπτικές στη ζωή μας.... Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι τον πατέρα Νικόλαο σε σχέση με τη σταυρική πορεία του καθενός μας. Μας προτείνετε και σε άλλη σας ομιλία "Θεού γαρ εσμεν συνεργοί" από την μια να σταυρωθούμε για τον άλλο, αλλά στην ίδια ομιλία λέτε : "Έχουμε συνηθίσει συνεχώς να ζητάμε την αγάπη του άλλου και θέλουμε συνεχώς νέες αποδείξεις για αυτή την αγάπη. Και προσθέτετε : Μα τι είναι ο καθένας μας ; Πρέπει να γίνεται καραγκιόζης για τον άλλο για να του αποδεικνύει συνεχώς την αγάπη του ; " Αυτά τα δύο σχόλια φαίνεται σαν να έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Τελικά, αναρωτιέμαι τι κάνουμε για τον άλλο ; Γιατί ο άλλος μπορεί παραλόγως να μας ζητάει συνεχώς αποδείξεις για την αγάπη μας. Και αυτό θα μπορούσε να είναι μια σταυρική πορεία. Εσείς όμως ... τα φέρνετε σε αντίθεση. Τελικά, πρακτικά ποιον δρόμο ακολουθούμε ;
Και ο πατέρας αγαπάει απρουπόθετα πάτερ.
Σχετικά με τα καλά έργα που λέχθηκε στο 24:11 την απάντηση μας την δίνει ο Απόστολος Ιάκωβος. Ιακώβου β/14-26
Τί τὸ ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐὰν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δὲ μὴ ἔχῃ; μὴ δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν; ἐὰν δὲ ἀδελφὸς ἢ ἀδελφὴ γυμνοὶ ὑπάρχωσι καὶ λειπόμενοι ὦσι τῆς ἐφημέρου τροφῆς, εἴπῃ δέ τις αὐτοῖς ἐξ ὑμῶν, ὑπάγετε ἐν εἰρήνῃ, θερμαίνεσθε καὶ χορτάζεσθε, μὴ δῶτε δὲ αὐτοῖς τὰ ἐπιτήδεια τοῦ σώματος, τί τὸ ὄφελος; οὕτω καὶ ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ' ἑαυτήν. ἀλλ' ἐρεῖ τις· σὺ πίστιν ἔχεις, κἀγὼ ἔργα ἔχω· δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου, κἀγὼ δείξω σοι ἐκ τῶν ἔργων μου τὴν πίστιν μου. σὺ πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς εἷς ἐστι· καλῶς ποιεῖς· καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι. θέλεις δὲ γνῶναι, ὦ ἄνθρωπε κενέ, ὅτι ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν; Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ἡμῶν οὐκ ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη, ἀνενέγκας Ἰσαὰκ τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον; βλέπεις ὅτι ἡ πίστις συνήργει τοῖς ἔργοις αὐτοῦ, καὶ ἐκ τῶν ἔργων ἡ πίστις ἐτελειώθη, καὶ ἐπληρώθη ἡ γραφὴ ἡ λέγουσα· ἐπίστευσε δὲ Ἀβραὰμ τῷ Θεῷ, καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην, καὶ φίλος Θεοῦ ἐκλήθη. ὁρᾶτε τοίνυν ὅτι ἐξ ἔργων δικαιοῦται ἄνθρωπος καὶ οὐκ ἐκ πίστεως μόνον. ὁμοίως δὲ καὶ Ῥαὰβ ἡ πόρνη οὐκ ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη, ὑποδεξαμένη τοὺς ἀγγέλους καὶ ἑτέρᾳ ὁδῷ ἐκβαλοῦσα; ὥσπερ γὰρ τὸ σῶμα χωρὶς πνεύματος νεκρόν ἐστιν, οὕτω καὶ ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι.
19:27-20:00 Η προυπόθεση είναι η συνεχόμενη μετάνοια ( όχι μεταμέλεια)
π.Λουδοβικε να διαβάσεται νεοθεολογικές γραφές!!!
Πότε προβλήθηκε αυτή η εκπομπή;
Χθές, Μεγάλη Πέμπτη, 13 Απριλίου.
Pantelis Savvidis Σας ευχαριστώ
Πρός τους π. Νικόλαο Λουδοβίκο καί Π. Νούνη
Αν είναι όπως μάς λέει ο π. Λουδοβίκος, ότι είναι θέμα σχέσης η απροϋπόθετη αγάπη ( : ... ΜΕΤΑ την απρουπόθετη εκδήλωση της αγάπης Του και εν όψει της σύναψης πλέον, αμφίδρομης σχέσης ) τότε, κατά τήν γνώμη μου, οφείλουμε νά πάψουμε νά αναφερόμαστε σέ πίστη. Η σχέση υποκαθιστά τήν πίστη καί θέτει τό απροϋπόθετο τής αγάπης. Άρα, υπεράνω όλων η σχέση καί στά άχρηστα η πίστη.
Τώρα, όσον αφορά στό απροϋπόθετο τής αγάπης, τό οποίο, πάλι κατά τή γνώμη μου, είναι μιά εύστροφη παραλλαγή τού «αγάπη χωρίς όρους καί δίχως όρια» ( Αθηναγόρας Α΄ καί Πάπας Παύλος Στ΄ - κοινή διακήρυξη τού αγαπισμού ), τίθεται τό ερώτημα : Η σχέση γιατί δέν αποτελεί όρο ; Καί ως πρός τά όρια : Μήπως αυτά ακυρώνονται λόγω προβλεπόμενων - τό πιθανολογώ - ατέρμονων διαλόγων, σέ σημείο όπου, τα δύο ή περισσότερα μέλη καί μέρη τών σχέσεων, βαρεθούν καί εγκαταλείψουν διαλόγους καί σχέσεις διαλόγων ; Τότε όμως η αγάπη μένει ορφανή, δηλαδή χωρίς σχέση, καί τί κάνουμε ; Μπορεί κάποιος νά με βοηθήσει ;
Υστερόγραφο
Κύριε Νούνη,
Επειδή από τά ερωτηματικά - εδώ καί αλλού - πού έθεσα προκύπτουν πολλά καί, ίσως, ο π. Λουδοβίκος δέν έχει τό χρόνο νά μου απαντήσει, θά ήθελα νά συνοψίσω καί εντοπίσω τό ενδιαφέρον μου σέ αυτά τά ολίγα : :
1) Προϋπόθεση ζωής - γιά τόν άνθρωπο γίνεται λόγος - είναι ή δέν είναι η καρδιά ; Υπάρχει ζωή χωρίς καρδιά ;
2) Αν συμφωνεί μέ αυτό, ας μού απαντήσει σέ ακόμη μία ερώτηση : Είναι ή δέν είναι προϋπόθεση, τής κατ΄ αυτόν «απροϋπόθετης αγάπης», τό γραφόμενο υπό του απ. Παύλου «28 οὐ γὰρ ὁ ἐν τῷ φανερῷ ᾿Ιουδαῖός ἐστιν, οὐδὲ ἡ ἐν τῷ φανερῷ ἐν σαρκὶ περιτομή, 29 ἀλλ᾿ ὁ ἐν τῷ κρυπτῷ ᾿Ιουδαῖος, καὶ περιτομὴ καρδίας ἐν πνεύματι, οὐ γράμματι, οὗ ὁ ἔπαινος οὐκ ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ Θεοῦ.». Ειδικότερα, αυτό τό «περιτομὴ καρδίας ἐν πνεύματι» (Ρμ. β΄) τί είναι ; Προϋπόθεση δέν είναι ; Συνάδει ή όχι καί αυτό μέ τό « 12 καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου.» ;
3) Τέλος, είναι ή δέν είναι απαραίτητη η κάθαρση τού συναισθήματος ; καθόσον, επιστήμη (Ψυχιατρική) καί Θεολογία (Θρησκεία καί Εκκλησία), εκλαμβάνουν τήν καρδιά ως τό κέντρο τού συναισθήματος, εκτός βέβαια καί ως κέντρο τής ζωής. Περί αυτού δέν νομίζω νά υπάρχουν αντιρρήσεις καί επαναλαμβάνω, η συζήτηση αφορά στόν άνθρωπο.
Επίσης, νά υπενθυμίσω ότι κάνουμε λόγο γιά «θρησκευτικό συναίσθημα» καί ποτέ, μέχρι τώρα, δέν βρέθηκε κάποιος νά γράψει «εκκλησιαστικό συναίσθημα». Τό πρώτο είναι εγγενές. Δέν γεννιόμαστε οι άνθρωποι μέ εκκλησιαστικό συναίσθημα καί οι Ψυχίατροι συμφωνούν. Οι Ψυχολόγοι είναι άλλη περίπτωση.
Ας μού δώσει λοιπόν τις απαντήσεις επί τών ερωτήματων μου, σέ αναφορά με αυτά που είπε στό βίντεο τής δικής σας ανάρτησης περί «απροϋπόθετης αγάπης».
Kyprianos Christodoulides δεν θελεις την ενωση των Εκκλησιων;; θεωρεις πως μονο τα δικα σου πιστευω ειναι αλανθαστα και πως οι χριστιανοι αλλων ομολογιων ειναι εγκαθετοι; ελα στα συγκαλα σου.....
Πολλά έχω ακούσει, αυτά μου φέρνουν τρόμο. Τι τον έπιασε τον χριστιανό με την Κασσιανή;
Ευχαριστούμε για το εξαιρετικόν μάθημα και την πολύτιμη εκπομπή σας.
Μία όμως ίσως σοβαρή ένσταση διότι η απολυτότητα του πατρός Νικολάου «περι της απροϋπόθετης αποδοχής και αγάπης» του Χριστού μας, καθώς μας εδήλωσε ο π. Ν. Λουδοβίκος, προσκρούει επάνω σε μία εκ των πολλών Ευαγγελικών διηγήσεων «πορεύου και μηκέτι αμάρτανε»... αυτό το συγκεκριμένο δεν είναι Θεανθρωπολογική προϋπόθεσις;
Ή μήπως, σε άλλο ζήτημα, λ.χ. οι θαυματουργικές παρεμβάσεις Του, δεν εγίνοντο βάσει προϋποθέσεων; Η βάση των θαυμαστών ενεργειών Του δεν ήταν η ανοικτή διάθεση και ΠΙΣΤΗ του ανθρώπου που το επιζητούσε μανικώς; Ο Θεάνθρωπος Χριστός μας, δεν ζητούσε την Ομολογία Πίστεως των ανθρώπων, την επιβεβαίωση ότι και τον πιστεύουν ως Κύριον και ότι τον εμπιστεύονται, ώστε να τους θεραπεύσει τα αιτήματά τους;
Και απορώ πραγματικά, πώς και γιατί διαφεύγει αυτό το σημαίνον σημείον το «μηκέτι αμάρτανε» του αξιότιμου Κληρικού και Δογματολόγου Καθηγητού.
Ο Χριστός μας, αργολογούσε και διετύπωνε περιττές κουβέντες; Προφανώς όχι! Τότε ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος γιατί δεν συμπροβληματίζει την εν λόγω προϋπόθεση που θέτει ο ίδιος ο Χριστός μας;
Νομίζω ότι το 'μηκέτι αμάρτανε' δεν συνιστά προϋπόθεση αποδοχής/αγάπης, αλλά ιατρική συμβουλή. Η αποδοχή και η αγάπη είναι δεδομένη. Το 'μηκέτι αμάρτανε' είναι ο τρόπος για να βιώνει ούτως ή άλλως αυτή την αγάπη κανείς.
Όταν αμαρτάνεις, δεν βιώνεις την αγάπη (που υπάρχει ούτως ή άλλως και απλά αλλάζει η δεκτικότητά μας σε αυτή ανάλογα με τις αμαρτίες μας ή καλύτερα τα πάθη μας)
Markos Apostolopoulos φοβερο ρε φιλε, μπραβο! Δεν το ειχα σκεφτει ετσι..εχεις πολυ δικιο
Νομίζω ότι πιο πολύ μίλησε φιλοσοφικά , και όχι θρισευτικα. Μια αλήθεια είπε , ότι ο Χριστός είναι προφήτης