Mijnsite Terhills Eisden (Maasmechelen)

Vlak voor de Eerste Wereldoorlog verscheen er op de 'gemene gronden' van het 300 inwoners tellende dorpje Eisden, aan de overkant van de Zuid-Willemsvaart, in het heide-, duin- en bosgebied de steenkoolmijn van Eisden van de 1907 opgerichte Société Anonyme des Charbonnages Limbourg-Meuse, die vanaf 1922 steenkool begon te produceren. De concessie Sainte-Barbe - 2170 hectare - was op 29 november 1906 verleend en werd op 20 mei 1919 samengevoegd met de concessie Guillaume Lambert van 2740 hectare, later uitgebreid tot 5408 hectare. De steenkoolmijn van Eisden behoorde tot invloedrijke groepen, waaronder de holding Brufina van beheerder Paul Auguste Cyrille de Launoit en de groep Evence Coppée, die ook mijnen exploiteerde in Wallonië en Noord-Frankrijk.
De mijn moest vanaf het begin alle zeilen bijzetten om in dit relatief dunbevolkte grensgebied - vooral - ongeschoolde mijnwerkers aan te trekken. Zo kwam er een spoorlijn voor personen en goederen (Spoorlijn 21B) naar As en Genk, die een vaste treinverbinding mogelijk maakte naar Hasselt, Diest, Aarschot, Leuven en Brussel voor het grote aantal 'treinmannen' dat dagelijks van huis naar werk pendelde. De tramlijn Maastricht - Maaseik (buurtspoorweglijn 485) maakte een bocht langs de tuinwijk en de mijn, en had een goederenaansluiting tot op het mijnterrein. De mijn van Eisden was ook het eerste bedrijf dat met eigen - houten - busjes bijna elke Limburgs dorp aandeed om er werknemers op te halen en thuis te brengen. De mijn had het hoogste aantal buitenlandse werknemers in dienst van de zeven mijnen van het bekken.
De ondergrondse verdiepingen lagen op 600, 700, en 780 m met een kleine verdieping op 900 m die bereikbaar was via hellende galerijen. Deze liepen naar alle richtingen en tot vlak bij de bedding van de Maas.
In 1955 bereikte men de maximale tewerkstelling met 7340 mijnwerkers. De totale productie bedroeg 73.191.000 ton. 1957 was het topjaar met een productie van 1.883.420 ton.
In de jaren dat de mijn in productie is geweest zijn er 282 mijnwerkers verongelukt. Daarnaast overleden talloze anderen als gevolg van onder meer silicose, een aandoening die pas in 1963 als beroepsziekte werd erkend.
Tot kort na de sluiting van de mijn in 1987 werden er in de mijn ondergrondse rondleidingen gegeven. Kinderen en bejaarden waren niet toegelaten. De bezoekers werden ondergronds met een trein verder gebracht en moesten daarna kilometers lang door galerijen en pijlers lopen en kruipen. Na de sluiting werden de mijnschachten gedempt en is het ondergrondse gangenstelsel ingezakt en volgelopen met grondwater, zodat de mijn nu niet meer toegankelijk is. De mijn werd op 18 december 1987 gesloten na jarenlang protest.

[@SetForAdventures]

Hi my friend 🙏🏼😊
Spotted this Film Your great channel 👍
I find mines and mining ⛏ very interesting so these old pit head gears where great to see 🙏🏼😊
Fascinating 👍
Best wishes new friend here 🤝🔔Simon 🙏🏼😊

[@pointofviewgr]

Awesome 👍

[@aViewFromDownAndAbove]

Thank you !