مهاجرت کار سختیه همه می تونند کلیدشو بزنن ولی همه نمی تونن به خواسته هاشون برسند و این بر می گرده به اینکه در چه سنی ، با چه مقدار زبان ان کشور ، با چه مقدار اطلاعات درست و از نطر شخصیت روانی چقدر ادم نرمال و سالمی ، چقدر استقلال فکری داشتی حدو حدود وابستگی به خانواده و حدو حدود انعطاف پذیری در ارتباطاتت با ادما که هر چقدر واقع بین تر باشی انعطاف بیشتری از خود نشان میدی . کلا اونایی که مجرد مهاجرت می کنند دست و بال بازتری دارند و حواسشون به خودشونه نه شخص دیگری و یک تنه ولی با باری سبک تر می تونند حرکت کنند . اوایل مهاجرت بد نیست تا دو سه سالی ارتباط خودمونو با هموطنان خود کمتر کنیم هر چند از نظر روحی احساس نیاز کنیم ولی زمانی که تا حدودی راه را برای رسیدن به مقصد پیدا کردیم و در ان قدم گذاشتیم و تا حدودی ان را پیمودیم اگر این ارتباطات بوجود بیاد مانع ما نمی تونه باشه . انضباط ، حس مسئولیت و قانون مندی مسیر راه را برایمان بسیار هموارتر می کنه و در اخر پشیمان اشتباهات خود که در اثر یک تصمیم غلط در زمان خود نباشیم و از ان بیاموزیم و شرط تکرار نکردنش این می تونه باشه که بیشتر خود را بشناسیم در رابطه با نیاز و خواسته هایمان که چقدر می تونه واقعی باشه و حال و روز ما رو بهتر می کنه . خوشبختانه در اکثر کشورهای غربی فرصت زمان برای تحصیل و کار بیشتر است فکرشو بکنید یه ادم تا ۵۵ سالگی بتونه وام تحصیلی بگیره و on و off بین تحصیل و کار بزنه با توجه به اینکه سن بازنشستگی در این کشورها بالاست .
امیدوار بودن محصول فکر و تجربه موفق هست و به اشتراک گذاری اش با همنوعان نوعی سخاوت است و عکس آن ناشی از بُخل است. موارد مطرح شده علیرغم ظاهر ساده اما در پروسه با اهمیت هستند. بسیار مفید و جذاب بود. نیمکست جان پرتوان باشید 🎉❤ راستی، دانشگاه علم و صنعت دانشگاه خوبی هست بخدا. مخلصیم. 🌱
مهاجرت کار سختیه همه می تونند کلیدشو بزنن ولی همه نمی تونن به خواسته هاشون برسند و این بر می گرده به اینکه در چه سنی ، با چه مقدار زبان ان کشور ، با چه مقدار اطلاعات درست و از نطر شخصیت روانی چقدر ادم نرمال و سالمی ، چقدر استقلال فکری داشتی حدو حدود وابستگی به خانواده و حدو حدود انعطاف پذیری در ارتباطاتت با ادما که هر چقدر واقع بین تر باشی انعطاف بیشتری از خود نشان میدی . کلا اونایی که مجرد مهاجرت می کنند دست و بال بازتری دارند و حواسشون به خودشونه نه شخص دیگری و یک تنه ولی با باری سبک تر می تونند حرکت کنند . اوایل مهاجرت بد نیست تا دو سه سالی ارتباط خودمونو با هموطنان خود کمتر کنیم هر چند از نظر روحی احساس نیاز کنیم ولی زمانی که تا حدودی راه را برای رسیدن به مقصد پیدا کردیم و در ان قدم گذاشتیم و تا حدودی ان را پیمودیم اگر این ارتباطات بوجود بیاد مانع ما نمی تونه باشه . انضباط ، حس مسئولیت و قانون مندی مسیر راه را برایمان بسیار هموارتر می کنه و در اخر پشیمان اشتباهات خود که در اثر یک تصمیم غلط در زمان خود نباشیم و از ان بیاموزیم و شرط تکرار نکردنش این می تونه باشه که بیشتر خود را بشناسیم در رابطه با نیاز و خواسته هایمان که چقدر می تونه واقعی باشه و حال و روز ما رو بهتر می کنه . خوشبختانه در اکثر کشورهای غربی فرصت زمان برای تحصیل و کار بیشتر است فکرشو بکنید یه ادم تا ۵۵ سالگی بتونه وام تحصیلی بگیره و on و off بین تحصیل و کار بزنه با توجه به اینکه سن بازنشستگی در این کشورها بالاست .
امیدوار بودن محصول فکر و تجربه موفق هست و به اشتراک گذاری اش با همنوعان نوعی سخاوت است و عکس آن ناشی از بُخل است. موارد مطرح شده علیرغم ظاهر ساده اما در پروسه با اهمیت هستند. بسیار مفید و جذاب بود. نیمکست جان پرتوان باشید 🎉❤
راستی، دانشگاه علم و صنعت دانشگاه خوبی هست بخدا. مخلصیم. 🌱
خیلی ممنون مثل همیشه 🥂🔥
داستانهای دانشگاه علم و صنعت دهه های قبل هم خیلی شنیدن داره 😎😁