برای گوش دادن به همه قسمت ها به ترتیب لطفا روی لینک زیر کلیک کنید:
czcams.com/play/PLIVLXiqOkoKp4X3qNA50gdVEAZOyb5IJI.html
کتاب صوتی دروغگویی روی مبل نوشته اروین د. یالوم، رمانی‌ست جذاب و خاص، که به مبحث پیچیده رابطه روانکاو با بیمار می‌پردازد و به بررسی داستان زندگی شخصیت‌های فراوانی می‌پردازد که به نوعی زندگی آن‌ها به هم گره خورده...
دروغگویی روی مبل (Lying on the couch) مانند سایر رمان‌های اروین د. یالوم دارای درون مایه روانشناسی، فلسفی است که شاید تا حدی نشات گرفته از تجریبات شخصی این نویسنده و روانشناس توانا باشد.
این کتاب با داستان روان‌ درمانی به نام دکتر تراتر شروع می‌شود که با یکی از بیماران خانم خود که ۴۰ سال از اون جوان‌تر است، روابطی خارج از محدود معمول پزشک و بیمار پیدا می‌کند. کمیته اخلاق متوجه مسئله می‌شود و پزشکی به نام ارنست لش را مسئول پیگیری قضیه می‌کند. اما چندی بعد، خود این پزشک با توطئه همسر یکی از بیماران خود روبرو می‌شود، زنی که می‌خواهد با اغوا کردن این پزشک، او را به دردسر بیندازد. اما ارنست پزشکی بسیار مقید به کار حرفه‌ای است. پزشک سومی که داستان او در این کتاب روایت می‌شود، پزشکی است از تیپ پزشکان پول‌ پرست!
اروین د. یالوم (Irvin David Yalom)، نویسنده و روان‌ پزشک آمریکایی است که به عنوان استاد در دانشگاه استنفورد الگوی روانشناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد. یالوم هم آثار دانشگاهی متعددی تالیف کرده و هم صاحب رمان‌های موفقی است.
رمان‌های روان‌شناسانه‌ی «مامان و معنی زندگی»، «دروغ‌گویی روی مبل»، «وقتی نیچه گریست»، «هر روز نزدیک‌تر از پیش»، «جلاد عشق و دیگر داستان‌های روان‌شناسی»، «درمان شوپنهاور»، «پلیس را خبر می‌کنم»، «مسئله اسپینوزا» و «خلق‌ شدگان در یک روز و داستان‌های روان‌ درمانی دیگر» از آثار داستانی دیالوم هستند.
در قسمتی از کتاب صوتی دروغگویی روی مبل می‌شنویم:
پنج سال بود که جاستین آسترید، هفته‌ای سه بار روزش را با ملاقات دکتر ارنست لَش شروع می‌کرد. جلسه‌ی امروزش هم مانند همه‌ی هفتصد جلسه‌ی پیش شروع شده بود: سرِ ساعت هفت و سی دقیقه، بالای راه‌پله‌های خارجی ساختمانی با طراحی ویکتوریایی در خیابان ساکرامنتو که رنگ زیبای قهوه‌ای و ارغوانی سیر خورده بود، ایستاده بود، در حالی که سراسر راهرو تا طبقه‌ی دوم تا اتاق انتظار نسبتاً تاریک ارنست، بوی استیک ایتالیایی شدیدی پیچیده بود.
جاستین نفس عمیقی کشید، برای خودش در لیوانی ژاپنی رویش نقش درخت خرمالویی با دست کشیده شده بود، قهوه ریخت، روی مبل چرمی نشست و بخش ورزشی سان‌فرانسیسکو کرونیکل را باز کرد.
ولی جاستین نمی‌توانست خبرهای بازی بیس‌بال روز قبل را بخواند. نه در چنین روزی. آن روز اتفاق مهمی افتاده بود، اتفاقی که باید برایش جشن می‌گرفت. او روزنامه‌اش را بست و به در اتاق ارنست چشم دوخت.
رأس ساعت هشت، ارنست پوشه‌ی سیمور تراتر را داخل کمد گذاشت، نگاهی سریع به پرونده‌ی جاستین انداخت، روی میزش را مرتب کرد، روزنامه را داخل کشو گذاشت، فنجان قهوه را از دیدرس خارج کرد، بلند شد و قبل از این‌که در را باز کند، برگشت و نگاهی به دفتر انداخت. نه؛ هیچ نشانه‌ای از سکونت قابل رؤیت نبود. بسیار خوب.
ارنست در را باز کرد و دو مرد چند لحظه‌ای همدیگر را نگاه کردند. دکتر و بیمار. روزنامه‌ی جاستین در دستش بود و روزنامه‌ی ارنست در کشو پنهان بود. جاستین با کت و شلوار آبی و کراوات راه‌راه نقره‌ای؛ ارنست با ژاکت آبی سیر و کراوات گل‌گلی. هر دو پنجاه پوندی اضافه‌وزن داشتند. جاستین غبغب و لُپ داشت و شکم ارنست روی کمربندش افتاده بود. سبیل جاستین آن‌قدر پرپشت بود که جلوی سوراخ‌های بینی‌اش را گرفته بود. ریش آرایش‌شده‌ی ارنست مرتب‌ترین قسمت هیکلش بود. چهره‌ی جاستین بی‌قرار بود و چشمانش وحشت‌زده. ارنست عینک بزرگی به چشم زده بود و می‌توانست مدت زیادی پلک نزند.
جاستین پس از این‌که نشست گفت: «از همسرم جدا شدم. دیشب. فقط اومدم بیرون. شب پیش لورا بودم.» او این کلمات آغازین را به آرامی و بدون هیجان بر زبان آورد. سکوت کرد و با دقت به ارنست چشم دوخت.
ارنست به آرامی و بدون آن‌که پلک بزند، گفت: «همین‌طوری؟»
جاستین لبخند زد: «همین‌طوری. وقتی می‌بینم یه کاری رو باید انجام بدم، دیگه وقت رو تلف نمی‌کنم.»
#کتاب_رایگان #کتاب_صوتی #پادکست_صوتی