Video

Pomyślałam o tym, żeby zaproponować "Absolwentom" starego programu grupy psychoedukacyjne dla absolwentów z nowym podejściem, co sądzicie? (grupy po to, żeby obniżyć koszty i , żeby był elementem wymiany doświadczenia )

@@mamy_AdhD Osobiście jestem już zmęczona grupami ADHDowymi, gdzie jest milion powtarzających się tematów, do nich milion odpowiedzi, itp. Unikam jak mogę wsiąkania w społecznościówki, bo mam świadomość jaką ma to nade mną władzę i jak mi to życie zjada. Mam już 45 lat, dopiero rok temu zdiagnozowana i szczerze mówiąc jestem już totalnie zrezygnowana jeśli chodzi o jakiekolwiek narzędzia. Wszystkie nowo poznane z racji świeżości i nadziei jaką dawały były efektem „WOW to już na pewno zadziała!”. I działało tak na 1-3 miesiące. Wszystkie próby wypracowania czegokolwiek kończyły się na hiperfocusach, podczas których nic dosłownie nie jest ważne oprócz tego, na co mam aktualnie hiperfocus. Lub gdy rutyna ich wdrażania i powtarzania tak mnie nudziła, że na samą myśl o kolejnym takim dniu miałam odruch wymiotny. Dodam, że zdiagnozowanie nic nie zmieniło w kwestii utrzymania zastosowania narzędzi. Też był efekt „WOW, teraz: wiedząc co wiem na bank znajdę sposób na siebie”. Nope. Nawet zastosowane modyfikacje nic nie pomogły. Zrozumiałam, że nadal robię wszystko po to aby funkcjonować jak neurotypowiec, że znajdę sposób, aby trwale tak działać = „uzdrowić” się z zaburzenia i stać się neurotypo funkcjonującym człowiekiem” a to się przecież nie wydarzy. Urodziłam się z ADHD i z nim umrę. A te nieustające próby dostosowania się do neurotypowców utwierdzają mnie tylko w przekonaniu, że wciąż jestem nie dość dobra, niegodna zadowolenia z siebie, niegodna szacunku i miłości… To czego chciałabym się nauczyć na psychoedukacji to właśnie zrozumienia, że tak będzie wyglądało moje życie: że wszelkie narzędzia będą na mnie działały do kolejnego hiperfocusu/hiperfiksacji i zaakceptowanie tego. Że to nie oznacza, że zawiodłam, że jestem nic niewarta, bo nie wytrwałam. Akceptacji funkcjonowania mózgu, wyrozumiałości względem siebie, zrozumienia, że mózg potrzebuje nowości, że znudzi się rutyną wdrażania tych narzędzi, że po prostu muszę poszukać sobie nowego, albo wprowadzić modyfikacje, że będą nieodłączną częścią mojego życia, i że to jest ok i że ja jestem ok! Że nie świadczą o mnie i mojej skuteczności czy jej braku, czy o niekompetencji. Chciałabym nauczyć się zaufania do siebie pomimo ADHD, że mogę uważać się za osobę w czymś dobrą i w miarę skuteczną, nawet jeśli są sytuacje, gdzie dana umiejętność jest na skrajnie drugim krańcu wykresu. I przede wszystkim chciałabym się nauczyć, że nie muszę być i żyć jak neurotypowiec. Że nie muszę aż tak walczyć aby się wpasować w normy, że może lepiej przeznaczyć energię zupełnie na coś innego, na życie z tym co mam, a nie ciągle odkładać życie aż będę potrafiła funkcjonować jak normalny człowiek łudząc się, że kolejne poznane narzędzie i milionowa pierwsza próba wdrożenia go w życie mi to umożliwi. Wolałabym się nauczyć jak walczyć z wewnętrznym krytykiem, jakich argumentów używać, jak przerywać hiperfocus, nauczyć się balansować, wychodzić z poczucia beznadziei spowodowanego przytłoczeniem z powodu mnóstwa obowiązków, przebodźcowaniem, itp. I też bardzo chciałabym nauczyć się odpuszczać, odpuszczać, odpuszczać. Umieć oceniać wkład energii i czasu w jakieś przedsięwzięcie do płynących z tego korzyści: na ile ten wkład realnie zmieni moje życie, funkcjonowanie, itp. Nie wiem, każdy ADHDowiec jest inny i ma inne problemy i potrzeby. Każdy jest na innym etapie życia i z innym bagażem doświadczeń. Ja już jestem zmęczona walką, próbowaniem, itp. Chciałabym umieć odpuszczać, wybaczać sobie i być z siebie zadowolona choć czasami. O miłości do siebie tylko wspomnę bo dla mnie na chwilę obecną to abstrakcja, jak i ogólnie pojęta akceptacja. Bo tak naprawdę całe życie brakuje mi też ogólnie pojętej spójności, przez co chyba nie umiem w akceptację. Niby rozumiem pewne kwestie, rozumiem jak działa mój mózg, itp. np. rozumiem, że powinnam odpocząć, ale w głębi duszy nadal czuję, że „tracę czas bezpowrotnie” lub czuję wewnętrznie, że mogłabym lepiej czas wykorzystać, itp. Rozumiem, że mam do czegoś prawo, ale w głębi duszy czuję, że nie zasłużyłam, itp. Jakby nie ma we mnie spójności. Zdaję sobie sprawę, że to zapewne przez przekonania i to praca na terapię a nie psychoedukację.

Ale oczywiście myślę, że taka grupa na pewno byłaby jakimś "zadośćuczynieniem" dla uczestników starego programu - wiem, że brzmi dość mocno, ale naprawdę niewielu rzeczy tak żałuję jak tej psychoedukacji... Zdążyłam już się z tym pogodzić, ale jak obejrzałam ten filmik - jeszcze bardziej ta strata zabolała i poczułam się jak przegryw... Oczywiście Pani, która mnie prowadziła była ogromnie zaangażowana, szukała różnych opcji, ale nadal realizowała program: próbowała dostosować do mnie narzędzia w nim ustalone, które jak już wyżej wspomniałam - jak każde inne działają na mnie jako adhdowca krótkoterminowo. Tamten program dla mnie po prostu nie zawierał narzędzi pomocy długoterminowej. A może ja zwyczajnie zbyt wiele się po psychoedukacji spodziewałam, też istnieje taka możliwość.

@@mamy_AdhD Ucięło mi poprzedni wpis, na szczęście nauczona doświadczeniem wszystko najpierw zapisuję w Wordzie :) Wklejam pierwszą odpowiedź: Osobiście jestem już zmęczona grupami ADHDowymi, gdzie jest milion powtarzających się tematów, do nich milion odpowiedzi, itp. Unikam jak mogę wsiąkania w społecznościówki, bo mam świadomość jaką ma to nade mną władzę i jak mi to życie zjada. Mam już 45 lat, dopiero rok temu zdiagnozowana i szczerze mówiąc jestem już totalnie zrezygnowana jeśli chodzi o jakiekolwiek narzędzia. Wszystkie nowo poznane z racji świeżości i nadziei jaką dawały były efektem „WOW to już na pewno zadziała!”. I działało tak na jeden-trzy miesiące. Wszystkie próby wypracowania czegokolwiek kończyły się na hiperfocusach, podczas których nic dosłownie nie jest ważne oprócz tego, na co mam aktualnie hiperfocus. Lub gdy rutyna ich wdrażania i powtarzania tak mnie nudziła, że na samą myśl o kolejnym takim dniu miałam odruch wymiotny. Dodam, że zdiagnozowanie nic nie zmieniło w kwestii utrzymania zastosowania narzędzi. Też był efekt „WOW, teraz: wiedząc co wiem na bank znajdę sposób na siebie”. Nope. Nawet zastosowane modyfikacje nic nie pomogły. Zrozumiałam, że nadal robię wszystko po to aby funkcjonować jak neurotypowiec, że znajdę sposób, aby trwale tak działać = „uzdrowić” się z zaburzenia i stać się neurotypo funkcjonującym człowiekiem” a to się przecież nie wydarzy. Urodziłam się z ADHD i z nim umrę. A te nieustające próby dostosowania się do neurotypowców utwierdzają mnie tylko w przekonaniu, że wciąż jestem nie dość dobra, niegodna zadowolenia z siebie, niegodna szacunku i miłości… To czego chciałabym się nauczyć na psychoedukacji to właśnie zrozumienia, że tak będzie wyglądało moje życie: że wszelkie narzędzia będą na mnie działały do kolejnego hiperfocusu/hiperfiksacji i zaakceptowanie tego. Że to nie oznacza, że zawiodłam, że jestem nic niewarta, bo nie wytrwałam. Akceptacji funkcjonowania mózgu, wyrozumiałości względem siebie, zrozumienia, że mózg potrzebuje nowości, że znudzi się rutyną wdrażania tych narzędzi, że po prostu muszę poszukać sobie nowego, albo wprowadzić modyfikacje, że będą nieodłączną częścią mojego życia, i że to jest ok i że ja jestem ok! Że nie świadczą o mnie i mojej skuteczności czy jej braku, czy o niekompetencji. Chciałabym nauczyć się zaufania do siebie pomimo ADHD, że mogę uważać się za osobę w czymś dobrą i w miarę skuteczną, nawet jeśli są sytuacje, gdzie dana umiejętność jest na skrajnie drugim krańcu wykresu. I przede wszystkim chciałabym się nauczyć, że nie muszę być i żyć jak neurotypowiec. Że nie muszę aż tak walczyć aby się wpasować w normy, że może lepiej przeznaczyć energię zupełnie na coś innego, na życie z tym co mam, a nie ciągle odkładać życie aż będę potrafiła funkcjonować jak normalny człowiek łudząc się, że kolejne poznane narzędzie i milionowa pierwsza próba wdrożenia go w życie mi to umożliwi. Wolałabym się nauczyć jak walczyć z wewnętrznym krytykiem, jakich argumentów używać, jak przerywać hiperfocus, nauczyć się balansować, wychodzić z poczucia beznadziei spowodowanego przytłoczeniem z powodu mnóstwa obowiązków, przebodźcowaniem, itp. I też chciałabym nauczyć się odpuszczać, odpuszczać, odpuszczać. Umieć oceniać wkład energii i czasu w jakieś przedsięwzięcie do płynących z tego korzyści: na ile ten wkład realnie zmieni moje życie, funkcjonowanie, itp. Nie wiem, każdy ADHDowiec jest inny i ma inne problemy i potrzeby. Każdy jest na innym etapie życia i z innym bagażem doświadczeń. Ja już jestem zmęczona walką, próbowaniem, itp. Chciałabym umieć odpuszczać, wybaczać sobie i być z siebie zadowolona choć czasami. O miłości do siebie tylko wspomnę bo dla mnie na chwilę obecną to abstrakcja, jak i ogólnie pojęta akceptacja. Bo tak naprawdę całe życie brakuje mi też ogólnie pojętej spójności, przez co chyba nie umiem w akceptację. Niby rozumiem pewne kwestie, rozumiem jak działa mój mózg, itp. np. rozumiem, że powinnam odpocząć, ale w głębi duszy nadal czuję, że „tracę czas bezpowrotnie” lub czuję wewnętrznie, że mogłabym lepiej czas wykorzystać, itp. Rozumiem, że mam do czegoś prawo, ale w głębi duszy czuję, że nie zasłużyłam, itp. Jakby nie ma we mnie spójności. Zdaję sobie sprawę, że to zapewne przez przekonania i to praca na terapię a nie psychoedukację.

zdążyłam przeczytać Pani wcześniejszy komentarz...o trudach bycia neuroatypowym i oczekiwaniach co do terapii. Szkoda,że teraz go nie widzę, usunięto...Hmm ? Mam wiele zrozumienia dla Pani w tym. Serdeczności.