W tle wrzących wydarzeń, gorejących stołków PZPR, rozkwitającej Solidarności i trwających w zniecierpliwieniu umysłów Polaków, Miliony Polaków nie mogły się mylić, wszyscy czuli to samo. 1981 rok, Solidarność i docierająca z zachodu motywacja do zawalczenia o wolność bytu i słowa, swobodę druku i wypowiedzi - musiały odmienić nastroje. Między społeczeństwem, a dążącą do utrzymania władzy partią, dochodziło do coraz ostrzejszej walki - na początku tylko na słowa, ale to zmieniło się bardzo szybko. Reżimowy rząd ustami rzecznika prasowego - Jerzego Urbana, informował naród, że „(…) rząd i tak bez problemu sam się wyżywi”, a o tych spoza rządu nadal nikt się nie martwił. Zakwitła nowa rzeczywistość - strajki, potyczki z milicją, agresja wysterowanego ORMO (pobicie członków Solidarności w Bydgoszczy i wiele innych, nerwowych sytuacji), aresztowania, podsłuchy… Rządowi zaczynały płonąć stołki. Było to widać w coraz bardziej desperackich krokach i decyzjach. W społeczeństwie budziła się coraz poważniejsza niepewność, podyktowana obawą, czy ze wschodu dla trzymającego się kurczowo władzy rządu przybędzie pomoc ichniejszego wojska? A może nadejdzie pomoc z Czechosłowacji? Informacje z Dziennika Telewizyjnego o 19:30 wywoływały stres i napięcie. Zapowiadano, że partia znajdzie w końcu sposób na to, żeby „Ukrócić samowolę chuliganów, którzy chcą obalić rząd”.
TEY® robił wciąż swoje. Rozbijał sceniczny bank, uczył ludzi rozładowywania emocji poprzez śmiech i zawsze zgarniał całą pulę - absolutnie nigdy i nigdzie nie było ani jednego wolnego miejsca. Podczas ostatnich występów nikt jednak nie wiedział, że w tej Polsce, w tym składzie, w tym kształcie i w tej rzeczywistości - będą one ostatnimi. Do drzwi pukało już bowiem nowe.