Tarık Tufan - Yalnız Hüznü Vardır Kalbi Olanın
Yorum: Mahir Amca
Sorun şu ki Tanrım,
gömleğim önden yırtıldı. Gömleğim önden yırtıldı ve
artık hiç kimseye masumiyetimi ispat
edemiyorum. Bu bir kaza sadece ve sonucu
değiştirmiyor. Kuyuda saklanıyorum uzun
yıllardır. Gelip geçen kervanlardan
saklıyorum kendimi. Esir olmak korkusu,
pazarlarda satılmak korkusu yapışıyor
boğazıma. Kendi karanlığımda boğulmayı
seçiyorum. Dışarı çıktığımda gökyüzünü
ciğerlerime çekip, çocukları havasız
bırakmak endişesi var üzerimde.
Böylesi garip ve bir o kadar saçma
endişeler taşıyorum. Oysa ne Meryem’in
iffetinden şüphe etmişliğim var ne
de Magdalena’ya bir tek taş attım.
Gömleğim önden yırtıldı ve artık
kimseye anlatamıyorum suçsuzluğumu.
İstatistik tablolarında ölümler
düşüyor payımıza. Gazete manşetlerinde
tüketiyoruz hayatı. Hayata gözlerimi
kapıyorum. Hayata kalbimi kapıyorum.
Hayata ruhumu kapıyorum. Sesler ve
ışık yok artık. Aşk ve merhamet yok.
Böylesi yoksuluz işte Tanrım!
Kentin büyük ve gösterişli
binalarına sıkışmış ruhlarımız.
Bir gün uzaklarda düşeceğim. Kimselerin
tanımadığı yerlerde düşeceğim ve öylece
kalakalacağım. Bedenimden yayılan
kokular rahatsız edecek iyi giyimli
insanları. Korkarım bir gün uzaklarda
düşeceğim. İşte böylesi korkular düşüyor
birden üzerime ve ben ne yapacağımı
şaşırıyorum. Kiminle konuşacağımı
ve nereden başlayacağımı sözlerime.
Kelimelerin, dişlerimin arasında
sıkışacağından ve hep yarım kalacağından
cümlelerin. Başlayıp da yarım kalmış
aşklarım gibi. Tam söyleyecekken dilimin
tutulduğu aşk itirafları gibi. İtiraf
edilmemiş aşkların mezarlığına dönüyor
kalbim. Ya yağmur bastırıyor o sırada
ya da bir yaprağın dansına takılıyor
gözlerim. Sık sık uzaklara dalıyorum.
Sanırım ben uzaklarda düşeceğim.
Otobanda ölmüş kediler
tırmalıyor zihnimi.
Ben en çok ateş böceklerine kanıyorum.
Sorun şu ki Tanrım; gömleğim bir
kavgada önden yırtıldı ve ben kimselere
anlatamıyorum. Kimseler inanmıyor
gözlerimdeki yaraların gerçek olduğuna.
Oysa ne Meryem’in iffetinden şüphe ettim
ne de Magdalena’ya bir tek taş attım.
Kalbime sıkışmış bir hayvan içimden
kemiriyor bedenimi. Sık sık uyanmam
bundan gece yarıları. Çalan her
telefondan ürküyorum. Yastığımla
başımı kapatıp kurtulmaya çalışıyorum.
Söyleyebileceğim hiçbir şey yok.
Artık buradan gitmelerini ve başka
kâbuslara düşmelerini diliyorum.
Bu gecenin hiç bitmeyeceğinden
korkuyorum. Yaşlı kadınların hayatlarını
çalıyor kargalar. Her sabah evlerin
önünde siper tutuyorlar. İşte böylesi
endişeler çınlıyor kulaklarımda.
Böylesi gereksiz, böylesi saçma.
Tanrım biliyorum senden
çok şey istiyorum.
Ve biliyorsun ki artık bir başkası yok.
Ve biliyorsun ki kalbim yarılacak.
Biliyorsun ki geceler uzamaya başladı.
Biliyorsun ki,
“Yalnız hüznü vardır, kalbi olanın.”