Video

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου επίσης στα απόκρυφα αναφέρεται.... Η γη τότε δίπλωσε μπροστά τους σαν κυλινδρικό βιβλίο και ολόκληρη η κόλαση εμφανίσθηκε μπροστά τους... Και λέει στην συνέχεια... Σαν είδαν όλα αυτά η μαθητές έπεσαν με το πρόσωπο στη Γη σαν νεκροί..... Ο ΘΕΌΣ ΜΑΖΊ σου να ευλογεί την οικογένεια σου.. Αμήν 🌹♥️🌹♥️🌹♥️🌹♥️🌹♥️

Εγώ κάνω απεγγραφει από το κανάλι τους... Διότι αναιρούν το λόγο του ΘΕΟΎ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΎΡΙΟ ΜΑΣ ΙΗΣΟΎ ΧΡΙΣΤΌ ΜΑΣ και πιστεύουν τον κάθε δούλο του ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ..... Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΌΣ ΜΑΣ και ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΎΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ είπε στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο..... Κανένας δεν έχει ανέβει στον ουρανό παρά μόνο ο ΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΎ..... Έχω εμπιστοσύνη στο ΘΕΌ ΜΑΣ και ξέρω και πολύ καλά ότι οι δορυφόροι είναι εντός τροχιάς και ΌΧΙ εκτός τροχιάς.. Κανένας τους δεν έχει βγει εκεί έξω ΠΟΤΈ... Ο ΘΕΌΣ να ευλογεί την οικογένεια σου και εσένα να σε φωτίζει πάντα.. Αμήν 🌹♥️🌹♥️🌹♥️🌹♥️🌹♥️🌹♥️🌹♥️🌹♥️

Δείξτε μου τις φράσεις που το λέει αυτό. Επίσης οι ερμηνείες των Αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας δεν κάνουν λόγο για την κόλαση και τον παράδεισο ως τόπο. Από ποιά αίρεση μας έρχεστε;

​@@user-sl4kc4ng8tΞέρεις πως τα απόκρυφα Ευαγγέλια είναι πλανητικά και δεν τα δέχεται η εκκλησία;

@@Someone_in_the_world_777 στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο δεν είπε ο ίδιος ο ΘΕΌΣ ΜΑΣ και ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΎΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ότι... Κανένας δεν έχει ανέβει στον ουρανό παρά μόνο ο ιός του ΘΕΟΎ...

Αν και ειμαι τσακωμενος με τον Λιακοπουλο οποιος δεν πιστευει στους Νεφελιμ καποια μερα θα γινει η τροφη τους...

Αν και ειμαι τσακωμενος με τον Λιακοπουλο οποιος δεν πιστευει στους Νεφελιμ μια μερα θα γινει τροφη για αυτους...

Ναι άλλος το είπε πριν από τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο λογικό...ο Άγιοι είναι μαθητές του Χριστού και διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων και όσα λέει το ευαγγέλιο τα ίδια λένε και έκαναν και οι Άγιοι γι'αυτό επειδή είναι ακόλουθοι των Αγίων Αποστόλων γι'αυτό ο Κύριος τους δοξασε πρώτος και τους Αγιασε διότι έμειναν πιστοί με κάθε ακρίβεια στο ευαγγέλιο διότι όποιος τηρήσει όλον τον νόμο και πταισει σε ένα είναι σε όλα ένοχος και οι Άγιοι ως διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων υπερασπίστηκαν την καθαρότητα του ευαγγελίου ενάντια σε όλες τις αιρετικές ομάδες όπως ανήκεις εσύ...εχεις μπερδέψει τον σεβασμό και την τιμή που οι πρώτοι χριστιανοί και όλοι οι Άγιοι ανά τους αιώνες απέδιδαν στα λείψανα ή στις εικόνες των Αγίων Αποστόλων και όλων των Αγίων με την λατρεία που αποδίδουμε μόνο στον Άγιο Τριαδικό Θεό ταπεινωσου και μελετα τους Αγίους και θα δεις ότι συντρίβουν κάθε αίρεση...εν ζωή κανείς Άγιος δεν δεχόταν να τον τιμούν γιατί υπάρχει ο κίνδυνος της υπερηφάνειας και είναι ακόμα σταδιο αγώνων αυτή η ζωή όμως όταν νίκησαν τον σατανά και στεφανωθηκαν μπαίνοντας στην βασιλεία του Θεού πρέπει να τους τιμάς διότι πριν τους αγώνες κανείς δεν τιμάται παρά στο τέλος των αγώνων αν δεν τιμάς όσους στεφάνωσε ο Θεός τον Θεό ατιμάζεις διότι τους δοξασε ως γνήσια παιδιά του και άρα εφόσον δεν τους τιμάς είσαι με τον διάβολο που τους μισεί διότι τον νίκησαν

Κατά την πίστη της Εκκλησίας μας οι άγιοι αντικατοπτρίζουν τη δόξα του Κυρίου (Β' Κορ. γ' 18) και ακτινοβολούν το άκτιστο φως του Θεού (Ματθ. ε' 14. Ιω. η' 12. Εφεσ. ε' 8. Κολ. α' 12. Αποκ. κβ' 5). Η δόξα των αγίων και των αγγέλων δεν είναι ανεξάρτητη από τη δόξα του Χριστού, γιατί είναι μέλη του σώματος Αυτού (Έφεσ. α' 23. δ' 16. ε' 23. Κολ. α' 18.24). Ονομάζονται αγαπητοί του Θεού (Β' Παραλ./Χρον. κ' 7. Ησ. μα' 8), φίλοι του Θεού (Ψαλμ. ρλη' 17, κατά τους Ο'. Ιω. ιε' 14. Ιακ. β' 23), αδελφοί του Χριστού (Ματθ. ιβ' 50). Είναι ναός και κατοικητήριο του Θεού (Α' Κορ. γ' 16-17. στ' 19. Β' Κορ. στ' 16), τέκνα Θεού (Ιω. α' 12. Γαλ. γ' 26-27), κληρονόμοι και συγκληρονόμοι του Χριστού (Ρωμ. η' 17). Το μνημόσυνο των άγιων είναι αιώνιο (Ψαλμ. ρια/ριβ' 1-9. Παροιμ. Γ 7. Εβρ. ια' 4-38). Ο ίδιος ο Θεός, μέσω του αγίου Σώματος του Χριστού, έρχεται σε προσωπική κοινωνία με τον άνθρωπο και του μεταδίδει την αγιότητα. Πρόκειται για την αγιότητα του Σώματος του Χριστού, όχι για την αγιότητα του ανθρώπου, ανεξάρτητα από την κοινωνία του με τον Χριστό (Ιω. ιδ' 23. Α' Κορ. γ' 5-17. στ' 19. Β' Κορ. στ' 16. Εφεσ. β' 22). Έτσι ο Χριστός θριαμβεύει μέσω των αγίων (Ίω. κα' 19. Β' Κορ. β' 14). Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, οι είκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι, που εκπροσωπούν τη θριαμβεύουσα Εκκλησία, έχουν «επί τας κεφαλάς των στεφάνους χρυσούς» (Αποκ. δ' 4). Το αναρίθμητο πλήθος των αγίων, που «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνίου» (Αποκ. ζ' 14), ευρίσκονται «ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του αρνίου» ως νικητές (Αποκ. ζ' 9-10), σ' αυτούς δόθηκαν «θρόνοι», για να βασιλεύσουν «επί χίλια έτη», μέχρι τη δευτέρα παρουσία, οπότε το σώμα του Χριστού, η Εκκλησία, θα παραδοθεί από την ίδια την κεφαλή της στον Τριαδικό Θεό, για να είναι πλέον «ο Θεός τα πάντα εν πάσιν» (Αποκ. κ' 4. Α' Κορ. ιε' 23-28).

Η τιμή και ο σεβασμός στους αγίους εκδηλώνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία και με την προσκύνηση. Δεν πρόκειται για λατρευτική προσκύνηση, η οποία απαγορεύεται ρητά από την αγία Γραφή (Έξοδ. κ' 4-5. Δευτερ. στ' 12-14. Ματθ. δ' 10), γιατί ποτέ κανείς ορθόδοξος χριστιανός δεν έχει συναίσθηση πως προσκυνεί οποιοδήποτε ον (άγγελο ή άνθρωπο) ως Θεό, μόνο τότε η προσκύνηση θα ήταν απόλυτη, δηλαδή λατρεία. Τους αγίους προσκυνούμε χωρίς να παραγνωρίζουμε τη φύση τους, χωρίς δηλαδή να τους εκλαμβάνουμε για θεούς, γιατί παραδεχόμαστε πως η προσκύνηση δεν είναι πάντοτε εκδήλωση λατρείας. Αν αυτόν που προσκυνούμε δεν τον δεχόμαστε για Θεό, τότε με την προσκύνηση δεν του αποδίδουμε λατρεία, είναι εκδήλωση τιμής και αγάπης. Μ' αυτή την τιμητική έννοια ο Δαυίδ προσκυνεί τον Ιωνάθαν (Α' Βασιλ. / Α' Σαμ. κ' 41) και τον Σαούλ (Α' Βασιλ. / Α' Σαμ. κδ' 9), ο Νάθαν προσκυνεί τον Δαυίδ (Γ/Α Βασιλ. α' 23), οι υιοί των προφητών τον Ελισσαίο (Δ/Β' Βασιλ. β' 15), ο Ναβουχοδονόσωρ τον Δανιήλ (Δαν. β' 46). Ακόμη και στην Καινή Διαθήκη ο δεσμοφύλακας προσκυνεί τον Παύλο και τον Σίλα (Πράξ. ιστ' 29), ενώ ο ίδιος ο Κύριος υπόσχεται πως θα αναγκάσει τους Ιουδαίους να προσκυνήσουν τον επίσκοπο Φιλαδέλφειας (Αποκ. γ' 9. Πρβ. Α' Βασιλ./ Α' Σαμ. ε' 4). Όσοι απορρίπτουν την τιμή και την προσκύνηση των αγίων, επικαλούνται περιπτώσεις από την αγία Γραφή (Πράξ. ιδ' 11-15 και Αποκ. ιθ' 10. κβ' 8-9). Στο Πράξ. ιδ' 11-15 φαίνεται καθαρά, πως οι άνθρωποι εξέλαβαν τον Παύλο και τον Βαρνάβα ως θεούς, γι' αυτό και οι απόστολοι δίκαια αντέδρασαν. Τέτοια προσκύνηση δεν τους άνηκε, γιατί ήταν λατρευτική. Στη δεύτερη περίπτωση ο Ιωάννης, κατάπληκτος από εκείνα που αξιώθηκε να δει, κάτω από την επίδραση της οπτασίας του ίδιου του Κυρίου (Αποκ. α' 17-18), νόμισε πως ήταν και πάλι ο Κύριος, γι' αυτό και σπεύδει να τον προσκυνήσει. Ο άγγελος όμως τον επαναφέρει στην αλήθεια των γεγονότων: «σύνδουλος σου ειμί», δεν μου ανήκει τέτοια προσκύνηση, ανήκει μόνο στον Θεό! Αν παραδεχθούμε πως ο Ιωάννης θέλησε να προσκυνήσει τον άγγελο τιμητικά, είχε αυτό το δικαίωμα (Αριθ. κβ'31. Ίησ. Ναυή ε' 14), και ασφαλώς στην περίπτωση αυτή η προσκύνηση δεν θα ήταν λατρευτική. Τότε η άρνηση του αγγέλου θα ήταν ένδειξη ταπεινοφροσύνης. Διαφορετικά πώς ο Ιωάννης αποτολμά να προσκυνήσει τον άγγελο για δεύτερη φορά; (Αποκ. κβ' 8-9). Αυτή είναι η ερμηνεία της Γραφής, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας (Α' Τιμ. γ' 15). Αυτό μαρτυρείται ήδη σε πρωτοχριστιανικά κείμενα. Οι πρώτοι χριστιανοί ομολογούσαν: «Δεν θα δυνηθώμεν ούτε τον Χριστόν να εγκαταλείψωμεν ποτέ, τον παθόντα υπέρ της σωτηρίας των σωζομένων εις ολόκληρον τον κόσμον, τον άμωμον υπέρ των αμαρτωλών, ούτε κάποιον άλλον να λατρεύσωμεν. Διότι τούτον μεν προσκυνούμεν ως Υιόν του Θεού, τους δε μάρτυρας αγαπώμεν ως μαθητάς του Κυρίου, επαξίως λόγω της ανυπερβλήτου αφοσιώσεως εις τον βασιλέα και διδάσκαλόν των». Αυτό αναφέρεται στο μαρτύριο του άγιου Πολυκάρπου 156). Εκεί σημειώνεται ακόμη πως οι χριστιανοί συνέλλεξαν τα οστά του μάρτυρα, «τα τιμιώτερα από πολυτελείς λίθους, και ευγενέστερα από χρυσόν» και τα ενεταφίασαν σε κατάλληλο τόπο, ώστε να συναθροίζονται εκεί και να εορτάζουν «την γενέθλιον ημέραν του μαρτυρίου του» (Μαρτ. Πολυκ. 17-18. Βλ. και στο 3β 3Θ). Ο Ωριγένης († 253/4) αναφέρει πως «αι ψυχαί των πεπελεκισμένων ένεκεν της μαρτυρίας του Ιησού, μη μάτην τω εν ουρανοίς θυσιαστηρίω παρεδρεύουσαι, διακονούσι τοις ευχομένοις άφεσιν αμαρτημάτων» (Ωριγ. Εις μαρτ. προτρ. 30. Πρβλ. Αποκ. κ' 4). Ο άγιος Βασίλειος (330-379) αναφέρεται στις πανηγύρεις που γίνονταν στις μνήμες των αγίων (Έπιστ. 227, προς τους επισκ. του Πόντου. Όροι κατά πλάτος 8,40) και στην επίκληση των αγίων (Ομιλ. 4, εις άγ. Μάμαντα 1): «Αυτός που θλίβεται καταφεύγει εις τους σαράντα, αυτός που ευφραίνεται προς αυτούς σπεύδει. Ο ένας μεν διά να εύρη λύσιν εις τας δυσκολίας, ο άλλος δε διά να διαφύλαξη εις τον εαυτόν του τα πιο καλά αγαθά... τα αιτήματά σας ας γίνουν μαζί με τους μάρτυρας» (Μ. Βασ, Ομιλ. 5, εις τους αγ. τεσσαράκοντα 8). Η τιμή των αγίων τεσσαράκοντα, μας πληροφορεί ο Μ. Βασίλειος, είχε διαδοθεί σε πολλές περιοχές και οι άγιοι αυτοί «κοσμούν πολλάς πατρίδας» (Εις τους αγ. τεσσαρακ. 8). Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (344-407) κάνει λόγο για «λιτανείες και παρακλήσεις ... εις τον ναόν όπου και τα λείψανα των αποστόλων», προκειμένου να αποφευχθούν τα δεινά της πόλης (Χρυσ, Προς τους καταλείψαντας την Εκκλ.). Η δύναμη των αγίων μαρτύρων, αναφέρει ο Χρυσόστομος, «καθημερινώς ζει και ενεργεί, εκδιώκει δαιμόνια, απομακρύνει τας ασθενείας, εμψυχώνει πόλεις ολοκλήρους και συναθροίζει εδώ πλήθος» (Περί απολαύσεως της των μελλόντων 2). Υπογραμμίζει ακόμη πως η τιμή των άγιων «θα μεταβιβασθεί οπωσδήποτε προς τον Δεσπότην» (Ότε πρεσβ. προεχ. 2. Πρβλ. Ματθ. ε' 16). Τα ίδια αναφέρει και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (329-390): «Πρέπει να πανηγυρίζουμε όλους τους μάρτυρες...» (Λόγος κδ' 3-4, εις τον άγιο Κυπριανό), «τώρα οι μάρτυρες κάνουν να ανοίξει ο ουρανός...» (Λόγος μδ' 12, εις την Νέαν Κυριακ.). «Και τώρα εκείνος είναι στον ουρανόν και εκεί προσφέρει τις θυσίες του για εμάς» (Λόγος μγ' 80, εις Μ. Βασίλ.). «Παρακαλούμε να μας παρακολουθείς καλοδιάθετα από υψηλά και το λαό που είναι γύρω σου να τον κατευθύνεις στην τελειότητα...» (Λόγος κα' 37, Εις τον Μ. Αθαν.). Έτσι η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος διατύπωσε την πίστη της Ορθοδοξίας: «Τον μεν (Χριστόν) ως Θεόν και Δεσπότην, τους δε (αγίους) διά τον κοινόν Δεσπότην, ως αυτού γνησίους θεράποντος τιμώντες και σέβοντες και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμοντες (Συνοδικόν της Ορθοδοξίας της Ζ' Οικ. Συνόδου).

@@888-tp7nz ;Όλα αυτά που λες σημαίνουν ότι πρέπει να προσκυνάμε και να λατρεύουμε τους αγίους? Διότι αυτό ήταν το σχόλιο μου. Επίσης ποιοί είμαστε εμείς που θα κρίνουμε αν κάποιος είναι άγιος?

@@mavrokostasemmanouil Η τιμή και ο σεβασμός στους αγίους εκδηλώνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία και με την προσκύνηση. Δεν πρόκειται για λατρευτική προσκύνηση, η οποία απαγορεύεται ρητά από την αγία Γραφή (Έξοδ. κ' 4-5. Δευτερ. στ' 12-14. Ματθ. δ' 10), γιατί ποτέ κανείς ορθόδοξος χριστιανός δεν έχει συναίσθηση πως προσκυνεί οποιοδήποτε ον (άγγελο ή άνθρωπο) ως Θεό, μόνο τότε η προσκύνηση θα ήταν απόλυτη, δηλαδή λατρεία. Τους αγίους προσκυνούμε χωρίς να παραγνωρίζουμε τη φύση τους, χωρίς δηλαδή να τους εκλαμβάνουμε για θεούς, γιατί παραδεχόμαστε πως η προσκύνηση δεν είναι πάντοτε εκδήλωση λατρείας. Αν αυτόν που προσκυνούμε δεν τον δεχόμαστε για Θεό, τότε με την προσκύνηση δεν του αποδίδουμε λατρεία, είναι εκδήλωση τιμής και αγάπης. Μ' αυτή την τιμητική έννοια ο Δαυίδ προσκυνεί τον Ιωνάθαν (Α' Βασιλ. / Α' Σαμ. κ' 41) και τον Σαούλ (Α' Βασιλ. / Α' Σαμ. κδ' 9), ο Νάθαν προσκυνεί τον Δαυίδ (Γ/Α Βασιλ. α' 23), οι υιοί των προφητών τον Ελισσαίο (Δ/Β' Βασιλ. β' 15), ο Ναβουχοδονόσωρ τον Δανιήλ (Δαν. β' 46). Ακόμη και στην Καινή Διαθήκη ο δεσμοφύλακας προσκυνεί τον Παύλο και τον Σίλα (Πράξ. ιστ' 29), ενώ ο ίδιος ο Κύριος υπόσχεται πως θα αναγκάσει τους Ιουδαίους να προσκυνήσουν τον επίσκοπο Φιλαδέλφειας (Αποκ. γ' 9. Πρβ. Α' Βασιλ./ Α' Σαμ. ε' 4). Όσοι απορρίπτουν την τιμή και την προσκύνηση των αγίων, επικαλούνται περιπτώσεις από την αγία Γραφή (Πράξ. ιδ' 11-15 και Αποκ. ιθ' 10. κβ' 8-9). Στο Πράξ. ιδ' 11-15 φαίνεται καθαρά, πως οι άνθρωποι εξέλαβαν τον Παύλο και τον Βαρνάβα ως θεούς, γι' αυτό και οι απόστολοι δίκαια αντέδρασαν. Τέτοια προσκύνηση δεν τους άνηκε, γιατί ήταν λατρευτική. Στη δεύτερη περίπτωση ο Ιωάννης, κατάπληκτος από εκείνα που αξιώθηκε να δει, κάτω από την επίδραση της οπτασίας του ίδιου του Κυρίου (Αποκ. α' 17-18), νόμισε πως ήταν και πάλι ο Κύριος, γι' αυτό και σπεύδει να τον προσκυνήσει. Ο άγγελος όμως τον επαναφέρει στην αλήθεια των γεγονότων: «σύνδουλος σου ειμί», δεν μου ανήκει τέτοια προσκύνηση, ανήκει μόνο στον Θεό! Αν παραδεχθούμε πως ο Ιωάννης θέλησε να προσκυνήσει τον άγγελο τιμητικά, είχε αυτό το δικαίωμα (Αριθ. κβ'31. Ίησ. Ναυή ε' 14), και ασφαλώς στην περίπτωση αυτή η προσκύνηση δεν θα ήταν λατρευτική. Τότε η άρνηση του αγγέλου θα ήταν ένδειξη ταπεινοφροσύνης. Διαφορετικά πώς ο Ιωάννης αποτολμά να προσκυνήσει τον άγγελο για δεύτερη φορά; (Αποκ. κβ' 8-9).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδει λατρεία μόνο στον Ένα και Τριαδικό Θεό, απορρίπτει τη λατρεία ψευδών θεών, ειδώλων και κτισμάτων. Δεν υπάρχουν άλλοι θεοί, οποιαδήποτε λατρεία σε «άλλους θεούς» αποδίδεται στον Διάβολο. Τέτοιες εικόνες είναι είδωλα, απαγορεύεται η κατασκευή τους και η οποιαδήποτε τιμή (Έξοδ. κ' 4-5. κγ' 24-25. Λευιτ. ιθ' 4. κστ' 1. Δευτερ. δ' 15-28. λ' 17-18. λβ' 16-21. Ησ. μδ' 9-20. Ιερεμ. κε' 6. Δαν. ε' 23-25. Ψαλμ. 96/97,7. ριγ' 12-16/ριε' 4-8. ρλδ'/ρλε' 15-18. Ρωμ. α' 23-24. Αποκ. ιθ' 20). Η προσκύνηση ψεύτικων θεών και των εικόνων τους (ειδώλων) τιμωρείται αυστηρά (Εξοδ. κβ' 20. Δευτερ. ιγ' 6-11. ιζ' 2-10. Γ/Α' Βασιλ. θ' 6-9. ιδ' 9-10. Ιερεμ. α' 16). Όμως αυτό δεν σημαίνει πώς οι χριστιανοί απαγορεύεται να αγαπούν και να τιμούν κάθε τι που έχει σχέση με τη λατρεία του αληθινού Θεού η και με τους ανθρώπους που αγάπησε και ετίμησε ο ίδιος ο Θεός. Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη, παράλληλα με την απαγόρευση των ειδώλων, κατασκευάζονται με εντολή του Θεού διάφορα αντικείμενα για τη θεία λατρεία, η σκηνή, η κιβωτός, η τράπεζα, το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, το θυσιαστήριο του θυμιάματος, χερουβείμ, λέοντες, βόες και πολλά άλλα (Εξοδ. κε'-λα'. Γ/Α' Βασιλ. στ'-ζ'. Έβρ. θ' 1-5). Κανείς δεν διανοήθηκε να αποδώσει σε αυτά τα αντικείμενα λατρευτική προσκύνηση, γιατί αυτόματα θα μεταβάλλονταν σε είδωλα και η λατρεία του αληθινού Θεού σε ειδωλολατρία. Αυτό φαίνεται καθαρά στο «χωνευτό μόσχο» που κατασκεύασε ο Ααρών σε στιγμή αποστασίας του λαού, η οποία ολοκληρώθηκε με τη φράση: «Ούτοι οι θεοί σου, Ισραήλ»! (Έξοδ. λβ' 4), αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ειδωλολατρίας- το να λατρεύεις για θεό κάποιο κτίσμα, η κάποιο ανθρώπινο κατασκεύασμα! Κανείς ποτέ Ορθόδοξος χριστιανός δεν στάθηκε μπροστά σε εικόνα με τη σκέψη: «ούτοι οι θεοί μου»! Κανείς ποτέ δεν απέδωσε τιμή σε εικόνα με τη σκέψη πώς η εικόνα είναι θεός! Όσοι κατηγορούν τους Ορθόδοξους πως λατρεύουν τους αγίους ή τις εικόνες, δεν κατανόησαν ποτέ, ούτε τι είναι Ορθοδοξία, ούτε και τι στην πραγματικότητα σημαίνει λατρεία. Η ευλάβεια και η τιμή που αποδίδουμε στα ιερά ανπκείμενα, τα οποία υπάρχουν στο λατρευπκό χώρο, στηρίζεται στην αγία Γραφή. Ο ίδιος ο Θεός τιμά τα ανπκείμενα αυτά, θυμιάζονται και ραντίζονται με αίμα (Εξοδ. λ' 6-7. μ' 5. Λευιτ. ιστ' 12-13. Α' Παραλ. στ' 34/A' Χρον. στ' 49. Β' Παραλ./Χρον. ιγ' 11. Έβρ. θ' 21) και ο Θεός επιδοκιμάζει τα γενόμενα (πρβλ. Γ/Α' Βασιλ. θ' 3). Όλα τα «εγγύς» του Θεού είναι άγια, άξια σεβασμού και τιμής, ο τόπος πλησίον της βάτου (Εξοδ. γ' 5), η κιβωτός (Α' Βασιλ./Α' Σαμ. στ' 3), ο ναός (Ψαλμ. ε' 8/7), το όρος του Θεού (Ψαλμ. 98/99,5.9. Πρβλ. ρλα/ρλβ' 7), η ράβδος του Ιωσήφ (Γέν. μζ' 31. Έβρ. ια' 21), ακόμη και η «γη» στην όποια εμφανίσθηκαν άγγελοι του Θεού (Ιησ. Ναυή ε' 15). Όλα είναι άγια και άξια τιμητικής προσκύνησης! Ο ίδιος ο Θεός τιμά τα ιερά αντικείμενα και τους χαρίζει τη θαυματουργική Του ενέργεια. Τούτο βλέπουμε στη ράβδο του Μωϋσή (Εξοδ. δ' 2-3. ζ' 19-21. θ' 23-26. ιδ' 16.21. ιε' 25. ιζ' 5-7), στο χάλκινο φίδι, που προεικόνιζε τον τίμιο σταυρό (Αριθ. κα' 8-9. Ιω. γ' 14), στην κιβωτό (Ιησ. Ναυή γ' 15-17), στη μηλωτή του Ηλία (Δ' Βασιλ. β' 8-14) η ακόμη και στά ρούχα του Χρίστου (Ματθ. θ' 20-22), στο λάδι (Μάρκ. στ' 13. Ιακ. ε' 14), στο νερό (Ίω. ε' 2-4), στα μανδήλια και περιζώματα (Πράξ. ιθ' 11-12). Η σκιά του αποστόλου Πέτρου γίνεται με τη χάρη του Θεού θαυματουργική εικόνα (Πράξ. ε' 12-16). Κάθε βεβήλωση των ιερών αντικειμένων τιμωρείται αυστηρά από τον Θεό (Αριθ. δ' 15.20. Α' Βασιλ./Α' Σαμ. ε' 2-4. στ' 2-5. Β' Βασιλ./Β' Σαμ. στ' 6-7. Α' Παραλ./Α' Χρον. ιγ' 9-10).